Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Ν. Ζαχαριάδης: Ι. Β. Στάλιν, ο δάσκαλος και οδηγητής, ο σύντροφος και φίλος (απόσπασμα)

.…Ο Στάλιν μας διδάσκει ότι μόνο ενάντια στις δυσκολίες ατσαλώνονται τα πραγματικά στελέχη. Και η ζωή και το έργο του είναι βεβαίωση των έργων του. Όταν συναντάμε δυσκολίες, στη παράνομη κυρίως δουλιά, δυσκολίες που καμιά φορά φαίνονται ανυπέρβλητες, ας θυμόμαστε το Στάλιν .Πόσες φορές τον πιάσαν ! Πάντα τους έφευγε και πάντα ξαναγυρνούσε στην παράνομη δουλιά. Πόσα εμπόδια αντάμωνε κάτω απ το τσαρικό καθεστώς και τη τρομοκρατία της Οχράνα! Τα δάμαζε όλα με το ατσάλι της θέλησης του και πάντα έβγαινε νικητής.

   Υπάρχουν και άλλοι που σπάνε και προδίνουν.Γι αυτούς πρέπει νάμαστε το ίδιο αμείλιχτοι και αδυσώπητοι όπως και ο Στάλιν ενάντια στους εχθρούς του λαού.

   Οι κομμουνιστές της Ελλάδας πρέπει να γράψουν  άσβηστα στη καρδιά τους τα αθάνατα λόγια του Στάλιν, που πρόφερε πριν ακόμα ταφεί ο Λένιν, στις 26 Γενάρη του 1924, δίνοντας του εκ μέρους του κόμματος το μπολσεβίκικο όρκο :

  “Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι από ειδικό σκαρί. Είμαστε φτιαγμένοι από ειδικό υλικό. Είμαστε αυτοί που αποτελούμε το στρατό του μεγάλου προλεταριακού στρατηγού, το στρατό του σ. Λένιν. Δεν υπάρχει ανώτερο απ τη τιμή ν ανήκεις σ αυτό το στρατό. Δεν υπάρχει ανώτερο απ το όνομα του μέλους του κόμματος που ιδρυτής και καθοδηγητής του είναι ο σ. Λένιν . Δε μπορεί ο καθένας  νάναι  μέλος τέτιου κόμματος. Δε μπορεί ο καθένας να αντέξει στις κακουχίες και στις μπόρες που συνδέονται με το ν ανήκεις σε τέτιο κόμμα. Παιδιά της εργατικής τάξης , παιδιά της ανέχειας και της πάλης, παιδιά απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών, να ποιοι ,πριν απ όλα , πρέπει νάναι  μέλη τέτιου κόμματος”.

Μόνο όταν και μείς ανταποκριθούμε σ αυτή την αποστολή του κομμουνιστή που διαγράφεται στο σταλινικό όρκο θα τα βγάλουμε άξια πέρα……

***

Μέρος απ τη μπροσούρα  της  ομιλίας που  έκανε ο σ. Ν Ζαχαριάδης  στις 21-12-1949

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Ο Νίκος Ζαχαριάδης για το Δεκέμβρη του ’44

«Παρά την ηρωική πάλη του λαού στην Αθήνα και στον Πειραιά, όλος ο αγώνας ήταν μια πολιτικά απροετοίμαστη και στρατιωτικά πρόχειρη και σπασμωδική προσπάθεια, που έφερε στην ήττα. Γεγονός που πρέπει να μάθει σήμερα το κόμμα, είναι ότι το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ δεν προείδε, δεν προετοίμασε, δεν οργάνωσε και δε διεύθυνε τη μάχη του Δεκέμβρη. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ανέχτηκε κατά τρόπο απαράδεχτο και ακατανόητο τη μονοπωλιακή διαχείριση του Δεκέμβρη από το Γ. Σιάντο. Ο Γ. Σιάντος κατάργησε αυθαίρετα, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, το γενικό αρχηγείο του ΕΛΑΣ και ίδρυσε την ΚΕ του ΕΛΑΣ, όπου έκανε αυτό που ήθελε. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Γ. Σιάντος με προσωπική διαταγή του στις 17 του Δεκέμβρη 1944, άφησε και μπήκε περνώντας μέσα από τη διάταξη μας στη Γκάζα, έξω από την Αθήνα, ανενόχλητο, ένα σύνταγμα άγγλων, που μπήκε έτσι στην Αθήνα, και πήρε μέρος στις μάχες ενάντια στα τμήματα μας που πάλευαν ηρωικά. Στο ίδιο διάστημα και απ' τη Θεσσαλονίκη φεύγαν ανενόχλητα αγγλικά στρατεύματα για την Αθήνα, ενώ οι κυρίες δυνάμεις του ΕΛΑΣ δεν παίρναν μέρος στη μάχη κατά των άγγλων. Αυτά όλα μόνο σαν προδοσία μπορούν να χαρακτηριστούν. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έμενε ξένο και αμέτοχο απ' όλα αυτά, που ούτε και κατοπινά τα συζήτησε, ούτε τα καταδίκασε, όπως δε συζήτησε ούτε καταδίκασε την άλλη προδοσία, τη συμφωνία της Γκαζέρτας» (Ν. Ζαχαριάδη: "Δέκα χρόνια πάλης", σελ. 16-17).

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Ο σ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 15-06-1946

Ο Σ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ «ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΑΞΕΩΣ» ΣΤΟΝ
ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 14 (Του ανταποκριτή μας) – Έφθασε σήμερα στη πόλη μας ο σ. Ζαχαριάδης για να κατατοπισθεί σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στη Βόρεια Ελλάδα. Κατά την άφιξή του οι χαφιέδες της Ειδικής Ασφάλειας και ο ενωμοτάρχης Ζωάκος δημιούργησαν επεισόδιο ερευνώντας κατ' εξαίρεση από όλους τους επιβάτες μόνο τη δική του βαλίτσα. Έξαλλος ο Ζωάκος θέλησε μάλιστα να χτυπήσει το σ. Ζαχαριάδη κραυγάζοντας ότι θα κάνει ότι θέλει, δε λογαριάζει κανένα και γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον Ξανθόπουλο (πρόκειται για τον αστυνομικό διευθυντή Θεσσαλονίκης).

Κ. ΔΗΜΑΔΗΣ

Η ΕΡΓΑΤΟΑΓΡΟΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΒΑΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 04-06-1946

Η ΕΡΓΑΤΟΑΓΡΟΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΒΑΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να κερδίσουμε τη μάχη της Δημοκρατίας

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ σ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΣΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Στο 5ο Συνέδριο του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ), ο σ. Ν. Ζαχαριάδης απηύθυνε χθες τον ακόλουθο χαιρετισμό:

«Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Σας φέρνω το χαιρετισμό του Κ.Κ.Ε. Είνε το αδελφό Κόμμα του Α.Κ.Ε., αδελφό γιατί εκπροσωπεί της εργατική και υπαλληλική τάξη της χώρας, σύμμαχο και συναγωνιστή της αγροτιάς.

Η εργατοαγροτική συμμαχία αποτελεί το στέρεο κοινωνικό βάθρο και τη πρωταρχική προϋπόθεση για τη Λαϊκή Δημοκρατία.

Ενωμένη η αγροτιά με την εργατιά συγκεντρώνουν γύρω τους και τα άλλα λαϊκά και εργαζόμενα στρώματα, τους βιοτέχνες, επαγγελματίες, μικρεμπόρους, της εργαζόμενη διανόηση, όλο τον εργαζόμενο Λαό για τη νίκη της Λαϊκής Δημοκρατίας. Η πρώτη λοιπόν και απαραίτητη προϋπόθεση για να νικήσει η Λαϊκή Δημοκρατία είνε ενωμένη, γερά οργανωμένη και αγωνιστική εργατική τάξη. Και ενωμένη, γερά οργανωμένη και αγωνιστική αγροτιά.

Μπορούμε να πούμε ότι στεκόμαστε στο σωστό δρόμο και προχωρούμε καλά. Μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη είνε και το Συνέδριό σας, το Συνέδριο του Α.Κ.Ε., που εκπροσωπεί την ενωμένη αγροτιά. Η πολιτική ενότητα στο χωριό, μέσα στις γραμμές του Α.Κ.Ε. αποτελεί σήμερα μια ατράνταχτη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή κατατρομάζει τους εχθρούς μας, που δε βρίσκουν άλλη διέξοδο απ' τη δολοφονική τρομοκρατία. Μια απ' τις κύριες αιχμές της στρέφεται ενάντια στο Α.Κ.Ε, στα στελέχη του. Μόνον τις τελευταίες μέρες έχουμε μια σειρά καινούργιες δολοφονίες που χτύπησαν πρωτοπόρους αγωνιστές της αγροτιάς, στελέχη του Α.Κ.Ε. Φυσικά η τρομοκρατία αυτή δε μας λυγά, αντίθετα μας ατσαλώνει πιο πολύ. Και ταυτόχρονα μας επιβάλει μια πιο στενή συνεργασία για την αντιμετώπισή της. Η συνεργασία αυτή ανάμεσα στα δυο αδελφά κόμματα μας επιβάλλεται σήμερα να γίνει πιο στέρεη, πιο οργανική, πιο αποτελεσματική μέσα στους κόλπους του ΕΑΜ, που είναι η βασική λαϊκή και πολιτική δύναμη της Λαϊκής Δημοκρατίας. Έχουμε σήμερα την υποχρέωση να βρούμε τους τρόπους και τις μορφές για να κάνουμε τη συνεργασία αυτή πιο τελεσφόρα. Αυτό μας το επιβάλλει η κατάσταση, ο εκτροχιασμός των δυνάμεων της αγγλικής κατοχής και η αποχαλίνωση του μοναρχοφασισμού εν όψει της μάχης για τη Δημοκρατία. Τη μάχη αυτή θα τη δώσουμε και θα την κερδίσουμε, γιατί αν την χάναμε, θα χανότανε και η Ελλάδα. Και ένα τέτοιο πράγμα είνε αδύνατο.

Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να κερδίσουμε τη μάχη της Δημοκρατίας. Το παν εξαρτάται απ' τη δουλεία μας, απ' τον πανελλαδικό, παλλαϊκό συναγερμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων και όλων των δημοκρατικών οργανώσεων, με πρωτοπόρα δύναμη το ΕΑΜ και με ψυχή του ΕΑΜ, την εργατιά και την αγροτιά, που αντιπροσωπούνται απ' τα δυο μας κόμματα. Όπως στο παρελθόν έτσι και τώρα και στο μέλλον μαζί θα παλέψουμε και μαζί θα νικήσουμε. Η συμμαχία και συνεργασία ανάμεσα στους δυο βασικούς λαϊκούς όγκους της Λαϊκής Δημοκρατίας, την αγροτιά και την εργατιά, προϋποθέτει και πνεύμα βαθιάς κατανόησης, συντονισμού και αλληλουποχωρήσεων όταν παρουσιάζονται, κυρίως στον οικονομικό τομέα, αμφισβητήσεις και μικροδιαφορές. Αυτό πρώτ' απ' όλα σημαίνει ότι οι εργάτες γης πανελλαδικά οργανωμένοι στις επαγγελματικές τους οργανώσεις, θα βρίσκουν κοινή βάση συνεννόησης, κυρίως με τη μεσαία αγροτιά, που αποτελεί βασική δύναμη της Λαϊκής Δημοκρατίας. Εδώ σημαντικό ρόλο μπορεί και πρέπει να παίξει η συμβολή των δυο κομμάτων μας. Το Α.Κ.Ε. είνε το Κόμμα και της μεσαίας αγροτιάς και προς τη κατεύθυνση αυτή πρέπει να στρέψουμε τις αποτελεσματικές μας προσπάθειες.

Ένας αποφασιστικός κρίκος εργατοαγροτικής οικονομικής συνεργασίας είνε και οι συνεταιρισμοί, που έχουν εδώ απεριόριστο πεδίο δράσης. Φυσικά η μορφή αυτή συνεργασίας μπορεί και πρέπει ν' αγκαλιάσει και τους επαγγελματοβιοτέχνες και όλα τα άλλα εργαζόμενα στρώματα της πόλης.

Τη δολοφονική τρομοκρατία έχουμε υποχρέωση να την αντιμετωπίσουμε από κοινού με τη Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα. Εδώ η ανάγκη για μια πιο στενή συνεργασία μας προβάλλει ακόμα πιο επιταχτικά.

Η γυναίκα στο χωριό, πιο σκλάβα ακόμα κι απ' τον άνδρα, πρέπει να βρει την άξια θέση της και την λαϊκοδημοκρατική αξιοποίησή της μέσα στο ΑΚΕ. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι σχετικά με την οργάνωση και πολιτική δραστηριοποίηση της γυναίκας καθυστερούμε ακόμα σοβαρά, τόσο στις πόλεις όσο, πολύ περισσότερο και στα χωριά. Αυτό γίνεται με βλάβη για τον λαϊκοδημοκρατικό αγώνα. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση να το διορθώσουμε αυτό όσο μπορούμε πιο σύντομα βοηθώντας τη γυναίκα να ανυψωθεί σε ισότιμο με τον άνδρα μαχητή στον κοινό αγώνα για τη ζωή, στην πάλη για την Λαϊκή Δημοκρατία.

Την ίδια προσοχή πρέπει ν' αφιερώσουμε και στη νεολαία μας βοηθώντας την, όπως και τις οργανώσεις της, ν' ανταποκριθεί στις βάσιμες ελπίδες που πάνω της στηρίζει ο Λαός και το κίνημά μας.

Με τη δουλειά μας αυτή παλεύοντας για το ψωμί, τη ζωή, τη λευτεριά του Λαού μας προωθούμε το έργο της Λαϊκής Δημοκρατίας. Δίχως την αγροτιά λεύτερο ιδιοκτήτη στη γη, στα μέσα παραγωγής και στα προϊόντα της δε μπορεί να υπάρξει Λαϊκή Δημοκρατία. Πριν όμως κι απ' αυτά οι αγρότες πρέπει να ζήσουν. Κι αυτό σημαίνει πάλη για το ψωμί, για τις τιμές, για τα είδη της Ούνρα, για πιστώσεις, ενάντια στους τοκογλύφους και τους αβάσταχτους φόρους, πάλη για στεγή, για σπόρο, για εργαλεία και ζώα, για τη ζωή. Χρειάζεται και εδώ αγώνας σκληρός και αγώνας συντονισμένος με την πάλη στις πόλεις.

Η Λαϊκή Δημοκρατία μπορεί να [πυκνωθεί] μόνο πάνω στο θεμέλιο της λαϊκής ενότητας. Αυτή την ενότητα πρέπει να τη προωθούμε αδιάκοπα. Έχουμε κι όλας πολλά καλά παραδείγματα από χωριά και πόλεις. Ας προχωρήσουμε ακούραστα, πιο θαρραλέα. Πρέπει να δώσουμε το χέρι στον καθένα και στους χθεσινούς εχθρούς μας, που σήμερα έρχονται μαζί μας στην πάλη για την ομόνοια, τη συναδέλφωση, τη λευτεριά και την ανοικοδόμηση. Και εδώ εμείς πρέπει να σταθούμε [πρωτοπόροι] και να δίνουμε το παράδειγμα. Και αν και εδώ δουλέψουμε με όλη μας τη ψυχή μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως και πάλι θα κερδίσουμε. Θα πραγματοποιήσουμε την ένωση όλων των δημοκρατικών στη μάχη για τη Δημοκρατία. Θα πραγματοποιήσουμε την παλλαϊκή ενότητα στην πάλη για το ψωμί, τη ζωή, την τιμή και τη λευτεριά του Λαού μας.

Και θα νικήσουμε το ντόπιο μοναρχοφασισμό, την πλουτοκρατική ολιγαρχία και τη δεύτερη την αγγλική κατοχή όπως νικήσαμε και την πρώτη και ας κοστίσει όσες θυσίες και αν θέλει.»

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 19-05-1946

Οι «προστάτες σύμμαχοι» Αγγλία και Ενωμένες Πολιτείες αθέτησαν όσα είχαν προκαθορίσει για να διεξαχθεί το δημοψήφισμα στην Ελλάδα στα [1948]. Και στο όνομα της δυτικής «δημοκρατίας» τους ετοιμάζουν για το Σεπτέμβρη που μας έρχεται το τελειωτικό ξεπούλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας στο μοναρχοφασισμό.

Η αλήθεια είναι ότι τέτοιο ξεγύμνωμα και εξευτελισμό σπάνια τον έχει πάθει ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός στις δημοκρατικές μεταμφιέσεις και εμφανίσεις του. Πρέπει όμως να πούμε και του στραβού το δίκιο. Και αυτό μας λέει ότι για τους ξένους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες δεν έμενε άλλος δρόμος ούτε και υπάρχει τέτοιος. Και ο λόγος είναι απλός: παρ' όλη τη δολοφονική τρομοκρατία, το μοναρχοφασιστικό ξεφάντωμα, την τυχοδιωκτική πατριδοκαπηλία, την καλπονόθευση, την πλαστογραφία, τη διαστρέβλωση και τη συκοφαντία το Λαό δεν τον έχουν, ούτε και θα τον πάρουν.

Αν δεν έχουν όμως το Λαό έχουν τη βία με όλα τα παρακλάδια της. Σ' αυτήν καταφεύγουν και σ' αυτήν στηρίζονται. Και αν τόσο βιάζονται είνε γιατί θέλουν να κάνουν το δημοψήφισμα πριν ξεγυμνωθούν πέρα για πέρα με τη ρεμούλα και το ξεχαρβάλωμα που ξαπόλησαν.

Τα πράγματα είνε απλά: την Ελλάδα τη θέλουν ξεμάντρωτο οικόπεδο όπου να μπορούν ν' αλωνίζουν λεύτερα. Τόσο για να ληστεύουν τον τόπο και για να γδέρνουν το Λαό, όσο και σαν προγεφύρωμα για τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους. Και επειδή στα σχέδιά τους αυτά ο Λαός με τις πρωτοποριακές οργανώσεις του τους στέκει εμπόδιο, θέλουν να τον παραμερίσουν με τη βία. Και να χτυπήσουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν η ξενική κατοχή και ο τρομοκρατικός μοναρχοφασισμός τις οργανώσεις που τον φωτίζουν και τον καθοδηγούν στην πάλη για την επιβίωση, την Ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία.

Όλα όσα απ' την πλευρά των εχθρών του Λαού γίνονται στη μεταδεκεμβριανή Ελλάδα αυτού αποβλέπουν: στο να χτυπήσουν τις λαϊκές οργανώσεις, ν' αλυσοδέσουν το Λαό και να επιστεγάσουν το όλο έργο τους με τη μοναρχική παλινόρθωση συντρίβοντας για μια ακόμα φορά την Ελληνική Δημοκρατία.

Αυτού αποβλέπουν και όλα όσα μηχανορραφούνται τις τελευταίες βδομάδες ενάντια στο Κ.Κ.Ε. Αυτός είναι ο κύριος εχθρός. Και προσπαθούν να το κλονίσουν και με τη δολοφονική αποχαλίνωση και με τη συκοφαντία και με τις διαβολικές παγίδες της πολιτικής πρόκλησης και από τα μέσα και από τα έξω. Είνε «συγκινητική» πραγματικά η ομοφωνία που παρουσιάζει ολόκληρος ο συρφετός της ξενόδουλης αντίδρασης στο αφρολύσσασμά του ενάντια στο Κ.Κ.Ε. Είνε ο βασικός στόχος της αντίδρασης γιατί είνε ο πρωταγωνιστής του Λαού. Και χτυπώντας το Κ.Κ.Ε. θέλουν να συντρίψουν το ΕΑΜ για να χαμοκυλίσουν μετά ανυπεράσπιστη τη Δημοκρατία. Γελά μονάχα κανένας όταν βλέπει πόσο τους μωραίνει το αντιλαϊκό μίσος και πως με τη κουταμάρα τους, που είναι πραγματικά αθλητικών διαστάσεων, ονειρεύονται κρίσεις και διασπάσεις στο Κ.Κ.Ε. !

Θυμάται ακόμα κανένας το δημοψήφισμα του Κονδύλη στα 1933 όταν παρόμοιοι πουλημένοι κονδυλοφόροι και μισητοί πράχτορες βγάζαν πάλι στο σφυρί τη Δημοκρατία δουλεύοντας στον ίδιο ξένο αφέντη! Όμως σήμερα λογαριάζουν δίχως τον ξενοδόχο. Η Δημοκρατία ατσάλωσε την ψυχή και το κορμί της μέσα στο άφθαστο λαϊκό καμίνι του αγώνα ενάντια στη δικτατορία Μεταξά-Γκλύξμπουργκ, στο πόλεμο ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι και στη μεγαλουργία της Εθνικής Αντίστασης και του Δεκέμβρη. Και το μεταδεκεμβριανό όργιο της αγγλικής κατοχής και του μοναρχοφασισμού της χάρισαν καινούργια λαϊκά φτερά γιατί μέσα απ' το αίμα και τις θυσίες δέκα χρόνων ξεφύτρωσε ακατάβλητη η παλλαϊκή πεποίθηση πως έξω απ' τη Δημοκρατία δεν υπάρχει προκοπή.

Με τη Δημοκρατία είνε δεμένη αυτή η ύπαρξη του Λαού και της Ελλάδας. Γι' αυτό και ο Λαός θα την υπερασπιστεί με τη ζωή του δίνοντας αν χρειαστεί και αυτή την ίδια.

Τα πράγματα είναι καθαρά: με το δημοψήφισμα ο αγγλικός ιμπεριαλισμός και ο ντόπιος μοναρχοφασισμός πάνε να μπάσουν τη χώρα στην πιο τραγική περιπέτεια της ιστορίας της. Προκαλούν το Λαό και την Ελλάδα. Και είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε την πρόκληση.

Η ξεδιαντροπιά του πολιτισμού και της ψευτοδημοκρατίας τους είνε τόσο μεγάλη που τη δημοκρατική αποχή του Λαού απ' την εκλογική φάρσα της 31 του Μάρτη την μετέτρεψαν στην ποταπή κοροϊδία των 9,3 %. Έτσι δείξαν ότι δεν έχουν και δε σέβονται κανένα όσιο και κανόνα ιερό. Και ότι κάναν στις 31 του Μάρτη θέλουν να το επαναλάβουν βελτιωμένο στην 1 του Σεπτέμβρη με το δημοψήφισμα για θάψουν, όπως φαντάζονται, τη Δημοκρατία.

Μπορούν όμως νάνε βέβαιοι ότι αυτό δε θα τους περάσει.

Ο Λαός θα δώσει τη μάχη της Δημοκρατίας και θα την κερδίσει. Θα τη δώσει με όλο του τον όγκο, με όλη του τη δύναμη και με τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούν οι αντίπαλοί του. Θα τη δώσει με όλη του την ψυχή και δυναμικά αν αυτό του το επιβάλουν οι δολοφόνοι του. Και θα την κερδίσει γιατί η Δημοκρατία στην Ελλάδα εκφράζει αυτή τη φυσική, ηθική και εθνική υπόσταση του Έθνους και εκπροσωπεί τα 80 % του Λαού της.

Όλοι όσοι πιστεύουν στη Δημοκρατία, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, θα στρατευθούν και θα πολεμήσουν. Οι διαφορές θα ξεχαστούν, οι αντεγκλήσεις θα παραμεριστούν, τα κομματικά μικροσυμφέροντα θα μπουν στην μπάντα γιατί αυτό είναι το συμφέρον της Δημοκρατίας.

Και όταν ο κάθε δημοκράτης κάνει το καθήκον του, η νίκη της Δημοκρατίας είνε σίγουρη, όσο σκληρός και δύσκολος και αν είνε ο αγώνας.

Εμείς οι κομμουνιστές δεν προβάλουμε καμιά άλλη φιλοδοξία παρά να υπηρετήσουμε σαν καλοί στρατιώτες κάτω από άξιους οδηγούς. Και όπως πάντα θ' ανασκουμπωθούμε και θα κάνουμε το καθήκον μας.

Ας μη χάνουμε λοιπόν λεφτό. Κάθε ώρα που περνά με δημοκρατική απραξία την κερδίζει ο εχθρός.

Το σύνθημα που ρίχτηκε στο Α' Πανδημοκρατικό Συνέδριο: ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΝΩΘΕΙΤΕ! ας αντηχήσει και ας επικρατήσει σε όλη τη χώρα πέρα ως πέρα.

Η μάχη για τη Δημοκρατία είνε μάχη για την Ελλάδα, για τη νεοελληνική Λευτεριά και προκοπή, για την Εθνική Ανεξαρτησία. Και γι' αυτό δε μπορεί παρά να κερδηθεί.

Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ



Ψηφιοποιήθηκαν πρόσφατα από την «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55»  έργα του Νίκου Ζαχαριάδη, τα οποία γράφτηκαν από το 1927 έως το 1953. Στα έργα που ψηφιοποιήθηκαν συμπεριλαμβάνονται, μια μετάφραση του, το 1927 και έργα του που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια που ήταν γ.γ.του ΚΚΕ από το 1931έως το 1953. Λίγα χρόνια πριν το 1956 που καθαιρέθηκε από τους χρουτσοφικούς και στη συνέχεια στάλθηκε εξορία αρχικά στο Μποροβίστι και μετά στο Σοργούτ της Σιβηρίας όπου και δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973. Το 1953 εκδόθηκε η συλλογή των έργων του, σ’ ένα τόμο ο οποίος και ψηφιοποιήθηκε και αλλά παράλληλα ψηφιοποιήθηκαν και 4 αυτοτελή εκδόσεις των έργων του, που υπάρχουν στη «Συλλογή…» και δημοσιεύματα του στο Ριζοσπάστη το 1945.
Συγκεκριμένα ψηφιοποιήθηκαν τα εξής έργα:
1. Φρίντριχ Έγκελς: Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας. Μετάφραση Κ.[Κούντβής] Ζαχαριάδης (1927, 240 σελίδες)
2. Νίκου Ζαχαριάδη: Ο αληθινός Παλαμάς (1945, 73 σελ.)
3. Νίκου Ζαχαριάδη: Ο κομμουνιστής λαϊκός αγωνιστής μέλος του ΚΚΕ (1946, 30 σελ.)
4. Νίκου Ζαχαριάδη: Μερικά ζητήματα από την κατάσταση και την κομματική ζωή (1950, 39 σελ.)
5. Νίκου Ζαχαριάδη: Η πάλη για τη λευτεριά και τη δημοκρατία στην Ελλάδα (1949, 26 σελ.)
6. Νίκου Ζαχαριάδη: Συλλογή Έργων (1953, 667 σελ.)
7. Ο Νίκος Ζαχαριάδης μέσα από το Ριζοσπάστη του 1945
Ο συνολικός αριθμός των σελίδων που ψηφιοποιήθηκαν είναι περισσότερες από 1.025. Η χωρητικότητα ισοδυναμεί με ένα cd το οποίο διατίθεται στο συμβολικό πόσο των δέκα (10) ευρώ + έξοδα αποστολής.
Παραγγελίες μπορούν να γίνονται μέσω email στη διεύθυνση anasintaxi@yahoo.com. Η παράδοση γίνεται με αντικαταβολή(+ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ).
Παρακαλούμε στο email να περιλαμβάνεται όνομα, επώνυμο, διεύθυνση (με ταχ. κώδικα) και, αν είναι δυνατόν, και ένα τηλέφωνο για συνεννόηση.






Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 16-05-1946

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Ομιλία του σ. Ζαχαριάδη στη σύσκεψη της Κ.Ο.Α. στις 12-5-46

  1. ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Στις τελευταίες βδομάδες ξαναστάθηκαν στην πρώτη γραμμή το εθνικό και οι εθνικές διεκδικήσεις.

Γιατί τα ζητήματα αυτά προωθούνται στη μεταδεκεμβριανή Ελλάδα και ιδιαίτερα σήμερα μπαίνουν στο κέντρο απ' την πλευρά της αντίδρασης;

1ο – Γιατί οι άρχουσες τάξεις δεν έχουν να δώσουν τίποτα άλλο και προσπαθούν να στρέψουν το Λαό προς τα όξω.

2ο – Γιατί στις εθνικές φαγωμάρες στηρίζεται ο ξένος ιμπεριαλισμός και κατά πρώτο λόγο, σε μας η Αγγλία για να προωθήσει την καταχτητική και αντιλαϊκή πολιτική της.

3ο – Γιατί νομίζουν ότι αυτού μπορούν να μας χτυπήσουν μια και δε μας βρίσκουν άλλο σοβαρό πάτημα.

Μα και στις άλλες χώρες, λίγο είτε πολύ, μπαίνει το ζήτημα αυτό.

Εδώ θα πρέπει στο ζήτημά μας να ξεχωρίσουμε δυο κατηγορίες, δυο αρχές :

1) Όταν στρέφεται ενάντια στο Λαό

2) Όταν εξυπηρετεί το Λαό

Μη ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός, σα βασικό συστατικό οργανικό μέρος της ύπαρξης και της πολιτικής του, έχει να καλλιεργεί το μίσος και το αλληλοφάγωμα ανάμεσα στα έθνη και τους Λαούς.

Χωρίς αυτό δε θα μπορούσε να ζήσει. Στην κάθε μια χώρα βρίσκει τις μορφές που εκφράζουν πιο καλά γι' αυτόν την πολιτική του αυτή. Παντού, έτσι είτε αλλιώς, καλλιεργεί τη θεωρία της φυλετικής αποκλειστικότητας και υπεροχής της μεσσιανικής αποστολής για το κάθε Λαό. Για να το πετυχαίνει αυτό η αντίδραση στηρίζεται κάθε φορά στις πιο πισωδρομικές δυνάμεις, στα πιο εγωιστικά συμφέροντα, στον τυφλό σοβινιστικό φανατισμό, στις προλήψεις, την τύφλωση, που τα καλλιεργεί με όλα τα μέσα που μπορεί να διαθέσει. Και θάταν λάθος αν υποτιμούσαμε τις δυνατότητες που εδώ διαθέτει ακόμα η αντίδραση.

Πως εμφανίζεται σε μας η πολιτική αυτή; Ποιο είναι το ξεχωριστό «ελληνικό» χρώμα; Η νεοελληνική ιδιοτυπία;

Είναι η Μεγάλη Ιδέα.

Την πολιτική αυτή, που στην ουσία της εκφράζει όλη την αστικοτσιφλικάδικη νεοελληνική κακομοιριά και κατάντια και που ευθύνεται για όλες τις καταστροφές που πάθαμε ως τα τώρα, προσπαθεί να την αναβιώσει και πάλι. Γιατί δεν έχει ούτε μπορεί νάχει άλλη.

Τι κρύβει η πολιτική αυτή της Μεγάλης Ιδέας; Δυο κυρίως πράματα:

1o – Δεν πιστεύει στις δυνατότητες του Λαΐου και της χώρας για εσωτερική ανεξάρτητη ελληνική ανάπλαση και ανόρθωση.

2ο – Επιδιώκει με ξένες δυνάμεις να πετύχει τη λύση για τα νεοελληνικά προβλήματα. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι η εξάρτηση και υποταγή μας, πολιτική και οικονομική, στις ξένες αυτές δυνάμεις. Και όταν δεν έχεις οικονομική και πολιτική αυτοτέλεια δεν έχεις και εθνική Ανεξαρτησία.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αστικοτσιφλικάδικης πολιτικής. Και δε μπορούσε νάναι κι άλλο.

Έτσι, αν ξανάρθουμε στις δυο αρχές που βάλαμε, θα δούμε τούτο δω: Η αστικοτσιφλικάδικη πολιτική με την ολοκληρωτική ρυμούλκησή της απ' το ξένο κεφάλαιο και με την υποταγή τους σ' αυτό διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται το εθνικό ζήτημα με βάση να ξεπουλά χοντρικά τα συμφέροντα του Λαού και του Έθνους, ενάντια στο Λαό και το Έθνος.

Το αποτέλεσμα, που στέκει σήμερα σαν αδιάσειστος ογκόλιθος μπροστά μας είναι αυτό: Ο Λαός, το Έθνος έχασε το πρώτιστο αγαθό του: την εθνική Ανεξαρτησία του. Το αποτέλεσμά αυτό όχι μόνο δε μειώνεται μα αντίθετα υπογραμμίζεται απ' το γεγονός ότι οι κυρίαρχες τάξεις την εθνική προδοσία τους παν να τη σκεπάσουν με εξωφρενικές, ανεδαφικές και τυχοδιωκτικές σοβινιστικές εξωτερικές διεκδικήσεις.

Που βρίσκεται η ρίζα της προδοσίας αυτής; Στο γεγονός ότι οι κυρίαρχες και πρώτ' απ' όλα η αστική τάξη πρόδωσε την αποστολή της για τον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό της χώρας, δεν έλυσε το αγροτικό πρόβλημα και δεν ανέπτυξε τις εσωτερικές παραγωγικές δυνάμεις σα βάση για μια εθνική αυτοτέλεια και ανεξάρτητη εθνική πολιτική, για να περιοριστώ στα δυο πιο βασικά προβλήματα.

Γιατί πρόδωσε η αστική τάξη;

1) Γιατί συμμάχησε με τους κοτζαμπάσηδες και 2) γιατί πουλήθηκε στους ξένους και γίνηκε όργανό τους. Έγδερνε και γδέρνει μαζί τους τον τόπο αντιπαραγωγικά, καταστροφικά, αντιλαϊκά και αντεθνικά. Έκανε το μεσίτη και πράκτορα των ξένων στο εμπόριο, στη βιομηχανία, στα δάνεια, στην εξωτερική πολιτική και έμενε ικανοποιημένη απ' τη μεσιτεία της.

Απ' τους δυο δρόμους εξέλιξης για την Ελλάδα, τον αστικοδημοκρατικό για τον ξενόδουλο αστικοτσιφλικάδικο, η αστική τάξη προτίμησε το δεύτερο. Και αυτού βρίσκεται το σπέρμα της προδοσίας της και το μυστικό για το σημερινό νεοελληνικό ξεπεσμό.

  1. ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΙΣ

Αρνιόμαστε εμείς το νεοελληνικό Εθνισμό γενικά και το εθνικό πρόβλημα όπως συγκεκριμένα εμφανίζεται σήμερα;

Όχι. Τον Ελληνισμό που βρίσκεται σε ξενόδουλη αστικοτσιφλικάδικη κατάσταση και εκφυλισμό θέλουμε να τον αναβαπτίσουμε στην κολυμβήθρα της Λαϊκής Δημοκρατίας και να τον αναγεννήσουμε. Αυτός είναι ο μοναδικός ελληνικός – λαϊκός δρόμος που εξυπηρετεί το Λαό.

Γι' αυτό και στην αντιμετώπιση του εθνικού ζητήματος ακολουθούμε το δεύτερο δρόμο που εξυπηρετεί το Λάο.

Ποιο είναι εδώ το βασικό και το πρωταρχικό; Το βασικό και το πρωταρχικό εδώ είναι: Ν' αποχτήσει ο Λαός την κύρια προϋπόθεση γι' αυτήν την ύπαρξή του: την εθνική του Ανεξαρτησία, να γίνει, δηλαδή, αφέντης και νοικοκύρης στον τόπο του.

Υπάρχει αυτό σήμερα; Όχι δεν υπάρχει. Και αυτό δε χρειάζεται σήμερα μεγάλη ανάλυση και επεξήγηση.

Γιατί δεν υπάρχει; Γιατί ούτε ο αγρότης είναι κύριος στη γη και τον προϊόν του. Ούτε ο εργάτης και ο υπάλληλος κύριος στη δουλειά του. Ούτε ο βιοτέχνης και επαγγελματίας λίγο – πολύ ασφαλισμένος στην παραγωγή και τις επιχειρήσεις του. Ούτε και η μεγάλη μάζα της διανόησής μας απερίσπαστη στη δημιουργία της.

Δηλαδή, ο Λαός στη μεγάλη του μάζα, στην τεράστια πλειοψηφία του δε δουλεύει και δεν παράγει για τον εαυτό του, για την ευημερία του, για την ανάπτυξή και την πρόοδο τη δική του και του τόπου του. Οι παραγωγικές δυνάμεις και ο πλούτος του Έθνους βρίσκονται στα χέρια των ξενών και ντόπιων εκμεταλλευτών. Αντί για δουλειά και ανοικοδόμηση έχουμε κρίση και ερείπια. Η πολιτική και οικονομική ζωή μας στέκει κάτω από ξενικό έλεγχο. Δεν υπάρχει Λευτεριά και Εθνική Ανεξαρτησία. Δεν υπάρχει δυνατότητα για λεύτερη εθνική ζωή και ανάπτυξη.

  1. Η ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΑΙΤΙΑ

Που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε την πρώτη και βασική αιτία για την κατάσταση αυτή;

Στο γεγονός ότι από τότε που υπάρχει νεοελληνικό κράτος, η οικονομία του και η πολιτική του βρίσκονται κάτω από αγγλικό έλεγχο που τον δέχεται, τον [προκαλεί] και τον [προάγει] η ντόπια πλουτοκρατία.

Ο έλεγχος αυτός ολοκληρώθηκε μετά τα δεκεμβριανά με τη νεκρανάσταση του μοναρχοφασισμού. Και το αποτέλεσμα είναι τούτο δω: Μέσα στο ζωογόνο λαϊκοδημοκρατικό ανοικοδομητικό οργασμό που αγκαλιάζει ολόκληρη τη νοτιοανατολική Ευρώπη, η Ελλάδα παρουσιάζεται σα νεοφασιστικό καρκίνωμα.

Έτσι, η αγγλική κατοχή, που σαν πρώτη δουλειά της είχε να παλινορθώσει το μοναρχοφασισμό, έφερε σε κρίση την κατάσταση:

Πρώτο, δημιούργησε εσωτερικά μια ανειρήνευτη αντίθεση, άνοιξε ένα αγεφύρωτο χάσμα γιατί με τη βία των όπλων ανάκοψε την εσωτερική πορεία του Έθνους προς τη Λαϊκή Δημοκρατία. Η αντίθεση αυτή δε μπορεί να [παραμεριστεί] και το χάσμα δε θα γεφυρωθεί παρά μόνο όταν το Έθνος ξαναμπεί στο φυσιολογικό του δρόμο που φέρνει προς τη λαϊκοδημοκρατική [ανάπλαση].

Δεύτερο, δημιούργησε μια βαθιά αντίθεση ανάμεσα στα λαϊκοδημοκρατικά καθεστώτα, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια απ' τη μια και την Ελλάδα απ' την άλλη, που με τον τυχοδιωκτισμό του μοναρχοφασισμού και στα εξωτερικά ζητήματα και με το ότι η χώρα μας με την ξενική κατοχή μεταβάλλεται σε αντιβαλκανικό στρατιωτικοπολιτικό προγεφύρωμα, γίνεται σοβαρός κίνδυνος για την ακεραιότητα μας, για την τάξη, την ασφάλεια και την ειρήνη στη Βαλκανική Χερσόνησο και σ' όλη την Ευρώπη. Η αντίθεση αυτή δε μπορεί να υπερνικηθεί παρά μόνον όταν και η Ελλάδα συντονισθεί και συγχρονισθεί οικονομικοπολιτικά και κοινωνικά με το φυσικό περίγυρό της, αν δεν θέλει να πάθει από εθνολαϊκή ....... και αν δε θέλει να διαιωνισθεί η ξενική εξάρτηση και η ξενική κατοχή.

  1. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΛΥΣΗ

Έτσι, οι δυο αυτές βασικές αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τη μεταδεκεμβριανή Ελλάδα θα βρουν τελικά τη λύση τους μέσα σε μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα, που για θεμελιακή προϋπόθεση και για αγκωνάρι θάχει ν' αποκατασταθεί, ν' αναστηλωθεί η εθνική Ανεξαρτησία: Πράγμα που σημαίνει να παύσει η 2η, η αγγλική κατοχή.

ΑΥΤΟΥ, ΣΤΟ ΑΙΤΗΜΑ: ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΠ' ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, ΣΥΜΠΥΚΝΩΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ, ΤΟ ΟΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ, ΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ.

Και ανάλογα με τη στάση που κάθε Έλληνας, κάθε οργάνωση και κάθε πολιτική παράταξη παίρνει πάνω στο αίτημα αυτό, ξεκαθαρίζει τη θέση του και στο ζήτημα: ΣΤΕΚΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ.

Αυτό είναι το βασικό κριτήριο. Άλλο δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει. Αυτού πάνω γίνεται σήμερα το χώρισμα στην Ελλάδα σε πατριώτες και προδότες.

Και το χώρισμα αυτό δεν είναι αυθαίρετο, ανεδαφικό, υποκειμενικό. Είναι το μόνο σωστό και αντικειμενικό γιατί αφορά το πιο ζωτικό ζήτημα που υπάρχει για μας : Υπηρετείς για ξεπουλάς την Ελλάδα;

Εδώ κρίνεται η θέση, η γραμμή η δική μας, η θέση η γραμμή πώχουν οι αντίπαλοί μας, κάθε θέση και γραμμή.

Και το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο εσωτερικό, μα και εξωτερικό. Δεν πρόκειται δηλαδή μόνο για το εσωτερικό καθεστώς μας, πολιτικό και οικονομικό. Ούτε μόνο για την απόσπασή μας την οικονομική απ' τις φυσικές πηγές μας, τη Βαλκανική και τη Ν.Α. Ευρώπη. Πρόκειται, και στην περίπτωσή μας αυτό είναι το πιο σημαντικό, για το ότι η αγγλική κατοχή και οι αγγλοσαξονικές, αντιβαλκανικές και πιο πλατιές ακόμα μηχανορραφίες μαζί με το ντόπιο μοναρχοφασιστικό τυχοδιωκτισμό, που και αυτόν η αγγλική πολιτική τον στηρίζει, δημιουργούν για τη χώρα μας άμεσο σοβαρό κίνδυνο γι' αυτήν την ακεραιότητά μας, που πρέπει σωστά να το δούμε και σωστά να το εκτιμήσουμε.

  1. Μόνο με τη λαϊκή ενότητα και την πάλη

Δε χρειάζεται εδώ να μπούμε σε λεπτομέρειες. Γεγονός απτό και αναμφισβήτητο είναι ότι το καθεστώς της αγγλικός κατοχής ουσιαστικά μας κατεβάζει στη μοίρα εγγλέζικης αποικίας με όλες τις συνέπειες που αυτό θάχει σε όλους τους τομείς της δουλειάς μας. Αυτή όμως η μετατροπή μας σε αποικία μπορεί νάχει, έχει κιόλας, τις πιο τραγικές και καταστρεπτικές συνέπειες γι' αυτή τη λαϊκή και εθνική ύπαρξή μας. Και αυτό το πράγμα μας υποχρεώνει, όχι τόσο σε διαπιστώσεις, όσο σε πράξη, σε δράση. Ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΥΡΙΩΣ ΑΠ' ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1944 ΚΑΙ ΔΩ, ΕΚΑΨΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ, ΠΑΡ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΙΝΕ ΠΡΩΤ' ΑΠ' ΟΛΑ ΖΗΤΗΜΑ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΞΕΧΝΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ. ΛΕΕΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ.

Πως οργανώνεται και πως διεξάγεται η πάλη αυτή είναι ζήτημα που καθορίζεται σε συσχετισμό κάθε φορά με τη συγκεκριμένη ντόπια και διεθνή κατάσταση. Και όπως και σε άλλους τομείς, έτσι και δω, καλούπια δε χωράν. Χρειάζεται το πρόβλημα να αντιμετωπίζεται ζωντανά, ευλύγιστα, επιτελικά, συγκεκριμένα μέσα στις συνθήκες που κάθε τόσο υπάρχουν και δημιουργούνται.

ΠΑΝΤΩΣ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΙΝΕΙ ΣΤΟ Ν' ΑΠΟΜΟΝΩΣΕΙ ΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ – ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ – ΤΟΥΣ ΠΡΑΧΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ, ΕΥΡΥΝΟΝΤΑΣ ΑΔΙΑΚΟΠΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΣ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. Αυτού το τελευταίο σημαίνει ότι πρέπει σωστά να χρησιμοποιούμε τις εφεδρείες που μας παρέχει κάθε φορά το παγκόσμιο κίνημα και η διεθνής συγκυρία.

Έχει προοπτικές επιτυχίας η στρατηγική μας αυτή;

Η στρατηγική μας αυτή στηρίζεται πάνω στο ατράνταχτο βάθρο ότι αντικειμενικά η γενική πολιτική γραμμή του κόμματός μας και του ΕΑΜ, όπου ανήκουμε, εκφράζει τα συμφέροντα ολόκληρου του εργαζόμενου Λαού. Δηλαδή, και των στρωμάτων εκείνων, που σήμερα ακόμα δεν είναι μαζί μας είτε είναι ενάντιά μας. Ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος, όσο φανατισμένος, μοναρχικός κι αντικομουνιστής κι αν είναι σήμερα, ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΕΙΤΕ ΟΧΙ, το πραγματικό του συμφέρον, οικονομικό – πολιτικό – κοινωνικό και εθνικό, το βρίσκει μόνο στη πολίτικη τη δική μας, στην εαμική λαϊκοδημοκρατική πολιτική. Κανένας εργαζόμενος, όσο παρασυρμένος και αν είναι, δε μπορεί να μη θέλει οικονομική βελτίωση, δημοκρατική ελευθεριά, εθνική ανεξαρτησία, πρόοδο και πολιτισμό. Και επειδή αυτά δε μπορεί ποτέ να τα βρει στην πλουτοκρατική και ξενόδουλη μοναρχοφασιστική πολιτική – αν εξαιρέσουμε αυτούς που πετυχαίνουν κάτι με τα προσωπικά ...... και αυτοί είναι πάντα ελάχιστοι και πετυχαίνουν, όπου πετυχαίνουν, μόνο το ελάχιστο – δεν έχει ..... και άθελά του ακόμα, αντικειμενικά το λαϊκό εαυτό του να το βρίσκει μόνο στον εαμικό κόσμο και τη λαϊκή του πολιτική και δράση.

Όμως αντικειμενικές δυνατότητες δε σημαίνουν ακόμα και πολιτική πραγματοποίηση. Εδώ παρεμβάλλεται ο παράγοντας ο δικός μας, που με σωστή κάθε φορά ζωντανή πολιτική και δουλειά, μετατρέπει την αντικειμενική δυνατότητα σε πολιτικό υλικό – μαζικό αποκρυστάλλωμα, πράγμα που στην πράξη σημαίνει ότι πλαταίνει αδιάκοπα η λαϊκή ενότητα, η λαϊκή οργάνωση και πάλη, ότι σε συσχετισμό πάντα και με τη διεθνή κατάσταση, προωθείται η λαϊκοδημοκρατική λύση για το όλο ελληνικό πρόβλημα.

Και αν αναφέρεται πάλι ο διεθνής παράγοντας είναι γιατί η ξενική ένοπλη παρέμβαση και κατοχή περιέπλεξε διεθνώς το ζήτημά μας, που απ' την πλευρά του εσωτερικού συσχετισμού δυνάμεων θάταν από καιρό και τελεσίδικα λυμένο υπέρ του λαού.

Έτσι, η πολιτική μας, με τον όρο ότι σωστά θα την εφαρμόσουμε, μας εγγυάται την επιτυχία, γιατί άλλο καλύτερο ο Λαός κι η Ελλάδα δε μπορούν νάχουν. ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΡΙΖΩΜΕΝΟΙ ΑΞΕΡΙΖΩΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ, ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ, ΛΕΦΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Απ' τη δουλειά μας τώρα εξαρτάται η πραγματοποίηση της πολιτικής αυτής. Και πραγματοποίησή της πρώτ' απ' όλα σημαίνει λαϊκή ενότητα.

Στην αδιάκοπη αυτή προσπάθειά μας για να πλαταίνει και στερεώνεται η λαϊκή ενότητα στην οργάνωση, στην πολίτικη και τη δράση, βρίσκεται το νόημα για όλες τις συμφωνίες και τις υποχωρήσεις, που σαν Κόμμα και οργανικό τμήμα του ΕΑΜ, κάνουμε. Φυσικά οι συμφωνίες και οι υποχωρήσεις αυτές έχουν και θάχουν πολιτική και ηθική δικαίωση, εφόσο δε θα ξεφεύγουν απ' τη βάση της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας· απ' τη βάση αυτή δε θα ξεφύγουμε ποτέ. Μα εφόσο η βάση αυτή θα παραμείνει θα κάνουμε και μεις κάθε δυνατή υποχώρηση και συμβιβασμό και συμφωνία, που θα προωθεί τη λαϊκή ενότητα, τη λαϊκοδημοκρατική λύση για τα μερικά ζητήματα και για ολόκληρο το νεοελληνικό πρόβλημα.

  1. ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ – ΕΜΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Σύντροφοι, εδώ θα μπορούσα να τελειώσω. Προσπάθησα ν' αναλύσω τα βασικά μόνο στοιχεία της γραμμής μας και της πράξης μας σήμερα. Και το θέμα θάταν εξαντλημένο αν δεν παρουσίαζε κάποιο κενό. Το κενό αυτό βρίσκεται στην πράξη μας, στη δουλειά μας.

Το πράγμα αυτό εμφανίσθηκε πιο ξόφθαλμα τις τελευταίες βδομάδες με το φούντωμα που παρουσίασε απ' τη μια μεριά η μοναρχοφασιστική τρομοκρατία και απ' την άλλη το σοβινιστικό παραλήρημα.

Δε χωρά καμιά αμφιβολία πως σε ορισμένα στρώματα, που μας πλησιάζουν και μας ακολουθούν, στρώματα μικροαστικά, υπαλληλικά, απ' τη διανόηση, σαν αποτέλεσμα απ' την πιο πάνω πίεση είχαμε ένα κάποιο σάλο. Παρουσιάστηκαν δισταγμοί, ταλαντεύσεις, αμφιβολίες. Πρόβαλαν ερωτηματικά. Εδώ φυσικά δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο και το εκπληκτικό. Σε δύσκολες και στενάχωρες περιστάσεις τέτοια πράγματα πάντα συμβαίνουν.

Κάπως πιο περίεργο είναι όταν διαπιστώνουμε ότι το Κόμμα μας, τα μέλη μας, ο τύπος μας, ο «Ριζοσπάστης» ακόμα δε μπόρεσαν ζωντανά, στα ζεστά να πάρουν θέση και ν' αποκρούσουν τη σοβινιστική πίεση που προκάλεσε και το σάλο μέσα στα μικροαστικά στρώματα. Που οφείλεται η καθυστέρησή μας αυτή; Στο γεγονός ότι οι μικροαστικές ταλαντεύσεις της μάζας είχαν τον αντίχτυπό τους και μέσα στις γραμμές μας και δω πάλι πάνω σε μικροαστικά στοιχεία, που δε μπορούν καθαρά να βλέπουν μέσα στη θολούρα που δημιουργεί η αντίδραση και να παίρνουν θέση σωστή και να δρουν σωστά.

Ας δούμε το ζήτημα συγκεκριμένα:

Από βουλγαρική πλευρά ξαναμπήκε το ζήτημα για μια εδαφική διέξοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο σε βάρος μας. Ο «Ριζοσπάστης» κακώς πήγε να το «αγνοήσει» το ζήτημα, παρ' ότι είχε υπεύθυνη αντίθετη υπόδειξη. Και τότε, μέσα στο θόρυβο που ξεσήκωσε η μοναρχοφασιστική πατριδοκαπηλία με όλους τους κομπάρσους της, βρέθηκαν και κομμουνιστές που χάσαν τα νερά τους.

Επιτρέπεται τέτοιο πράγμα; Όχι δεν επιτρέπεται γιατί το κάθε μέλος μας, έχοντας απ' τη μια μεριά την κομματική και εαμική θέση για τις εθνικές διεκδικήσεις, την αγγλική κατοχή και την Εθνική Ανεξαρτησία και ακεραιότητα και διαθέτοντας απ' την άλλη την απαραίτητη κομματική πρωτοβουλία, θα μπορούσε με μια ορισμένη προσπάθεια και τον κάθε παρασυρμένο εργαζόμενο να διαφωτίσει μα και τον κάθε κατεργάρη να τόνε βάλει στη θέση του.

Τι θα έπρεπε να κάνει; Θάπρεπε πρώτα να εξηγήσει την εαμική θέση για τις εθνικές διεκδικήσεις και την εθνική ακεραιότητα και μετά να περάσει στο βασικό: πως μας γδέρνουν εσωτερικά, πως πάνε να στρέψουν την προσοχή μας προς τα έξω για να ξεχάσουμε την πείνα και τα εσωτερικά μας χάλια· πως ο τυχοδιωκτικός σοβινισμός κρύβει το ολοκληρωτικό ξεπούλημά μας στους Άγγλους και το ότι χάσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία και γίναμε εγγλέζικη αποικία· πως ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός μας κάνει αντιβαλκανικό και αντιευρωπαϊκό προγεφύρωμα και ότι αυτό δημιουργεί άμεσο κίνδυνο για την ακεραιότητά μας και προκαλεί τις διεκδικήσεις σε βάρος μας. Και θα κατέληγε με το συμπέρασμα ότι το πρώτο καθήκον του κάθε Έλληνα είναι πρώτ' απ' όλα να εξασφαλίσει την Εθνική Ανεξαρτησία ενάντια στην αγγλική κατοχή και να παλεύει ταυτόχρονα για τη ζωή του, τη λεφτεριά και τη Δημοκρατία· ότι απέναντι σε μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα δε θα μπορούσαν να προβληθούν εδαφικές απαιτήσεις και ότι όλες οι διαφορές που υπάρχουν θα λυνόντουσαν ειρηνικά δίχως καμιά απόλυτα για μας εθνική ζημία για μείωση.

Ποιος εργαζόμενος δε θα τα καταλάβαινε αυτά;

Όμως ορισμένα μέλη του Κόμματος, αντί να πάρουν αυτή τη θέση, παρασύρθηκαν και θέλαν να παρασύρουν και το Κόμμα να δώσει τη μάχη εκεί που μας τραβούσαν οι αντίπαλοί μας και όχι αυτού που ατράνταχτα στέκει αυτό, ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ.

Έτσι έχει το ζήτημα αυτό. Και πρέπει να μας γίνει μάθημα γιατί τέτοια φασόλια ξεφυτρώνουν και θα ξεφυτρώνουν αδιάκοπα. Λόγου χάρη τις τελευταίες μέρες δυναμώνει η επίθεση ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Οι πιο τυχοδιώκτες μοναρχοφασίστες και όχι μόνο αυτοί ζητάν γιουγκοσλαβικά εδάφη, το Μοναστήρι, τα Σκόπια και το Δρίνο. Η κυβέρνηση, έμμεσα τουλάχιστον, υιοθετεί αυτή τη γραμμή. Στα σύνορα σκηνοθετούνται επεισόδια. Από ποιόν το ξέρουμε. Κανέναν, ύστερα απ' αυτά και άλλα ακόμα, που τα υποκινεί ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός, δε θα έπρεπε να τον ξαφνιάσει αν έβγαιναν αύριο στη Γιουγκοσλαβία εφημερίδες και πολιτικοί και έβαζαν το ζήτημα της Ελληνικής Μακεδονίας. Η αγγλική πολιτική στην Ελλάδα, ο μοναρχοφασιστικός τυχοδιωκτισμός προκαλούν τους γείτονές μας γιατί το αλληλοφάγωμα των βαλκανικών λαών είναι η ζωή τους. Θάπρεπε και εμείς να παρασυρθούμε και να πέσουμε στην παγίδα των Άγγλων; Όχι, γιατί ένα τέτοιο πράγμα θα σήμαινε προδοσία μας προς τη Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία. Εμείς έχουμε την πολιτική μας. Αυτού απάνω στεκόμαστε ατράνταχτα. Αυτή την πολιτική πρέπει να εφαρμόζει το κάθε μέλος μας.

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΜΑΣ ΑΠ' ΤΑ ΜΕΣΑ

Ας πάρουμε τώρα ένα δεύτερο συγκεκριμένο ζήτημα. Η δολοφονική τρομοκρατία έχει αφηνιάσει και από πολλούς συντρόφους, συμπαθούντες και συναγωνιστές, κυρίως πρώην άνδρες και στελέχη του ΕΛΑΣ, μπαίνει το ερώτημα: Τι θα κάνουμε; Θα τους αφήσουμε να μας σφάζουν; Δε θα πάρουμε τα βουνά; Όλοι αυτοί ζητάν κάτι άλλο, κάτι παραπάνω απ' αυτό, που τους δίνει σήμερα η κομματική γραμμή. Τι δείχνει αυτό το πράγμα; Στην ουσία δείχνει το πελάγωμα του μικροαστού, που μπροστά στις δυσκολίες της πάλης, στρίβει προς τις πιο εύκολες λύσεις, αυτές που του υποβάλλει το παραζάλισμά του και όχι το πολίτικο συμφέρο του κινήματος.

Και, φυσικά, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, προβάλλει και ο ταξικός εχθρός και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες, που ζητούν να ψαρέψουν στα θολά νερά. Πάνω σ' αυτή τη βάση αναγκασθήκαμε να ξεσκεπάσουμε και την ομάδα Πετσόπουλου. Ο «Ριζοσπάστης» δίνει σήμερα αρκετό υλικό για τον κύριο αυτόν, που «απειλεί» τώρα το Κόμμα και την ηγεσία του, πως «αν δε δημοσιευθεί η επιστολή μου, που έστειλα σήμερα προς τη σύνταξη του «Ριζοσπάστη», θα δημοσιευτεί η κριτική μου συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη με την κριτική επάνω στα τελευταία κατορθώματα της ηγεσίας και με ένα ιστορικό, που θα διαφωτίσει επαρκώς όλον εκείνο τον κόσμο μας, που αγνοώντας τα ιστορικά γεγονότα, μπορεί να πέφτει θύμα των εις βάρος μου συκοφαντιών». Είναι τα ίδια τα λόγια του κ. Πετσόπουλου, που τον ξεσκεπάζουν και τον ξεγυμνώνουν, γιατί δείχνουν τον άνθρωπο, που πάει να χτυπήσει και χτυπά το Κόμμα μας με όλα τα μέσα που διαθέτει, δηλαδή το Κόμμα που σ' αυτό διαδίδει ότι ανήκει και ότι γι' αυτό δουλεύει. Ο κύριος αυτός, πάνω από ένα χρόνο τώρα, την προηγούμενη παλιά αντικομματική, διαλυτική του δουλειά άρχισε να την αποκρυσταλλώνει και οργανωτικά. Το Κόμμα ήξερε τι γίνεται, θεώρησε όμως τώρα αναγκαίο να χτυπήσει ανοιχτά την παρέα αυτή, γιατί οι ενέργειές της άρχισαν να γίνονται επικίνδυνες μια και συνέπιπταν, στις δύσκολες στιγμές που περνάμε, με τις προσπάθειες που καταβάλλει ο ταξικός εχθρός και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες να σπρώξουν το Κόμμα σε περιπέτειες, να το παρασύρουν απ' τον δρόμο της ψύχραιμης πολιτικής και να το κάνουν να πατήσει την πεπονόφλουδα που του ρίχνουν. Ποιοί τέλος πάντων ανήκουν στην παρέα αυτή; Το Κόμμα τους ξέρει. Ξέρει ακόμα και ορισμένους φανταγμένους «διανοούμενους», που ονειρεύονται τον εαυτό τους στο ρόλο των σωτήρων και με πολιτικάντικα μέσα εξαπατούν το Κόμμα. Ανάμεσα στους άλλους, στην παρέα αυτή ανήκουν και ο Ορέστης, καπετάνιος του ΕΛΑΣ στην Αττική, καθώς και ο Ζαχαρίας, καπετάνιος του ΕΛΑΝ. Αναφέρω τους δυο αυτούς καπετάνιους, γιατί είναι απ' τους αντιπροσωπευτικούς ελασίτες στην πιο πάνω παρέα. Είναι δυο καπετάνιοι, που στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα δημιούργησαν ένα όνομα. Αυτό το «όνομα» τους ευκολύνει να κάνουν με μεγαλύτερο «κύρος» την αντικομματική και αντιεαμική τους δουλεία. Σήμερα, με βάση τα νέα στοιχεία, ξαναεξετάζεται η περίπτωσή τους απ' την πρώτη αρχή. Τα συμπεράσματα, που βγαίνουν, φωτίζουν πολλές καινούργιες πλευρές και γωνιές. Ένα είναι σίγουρο και πρέπει να ειπωθεί εδώ. Οι δυο πιο πάνω πρώην καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, πρωτοστατούν μαζί με το Πετσόπουλο στη διαλυτική ενάντια στο Κόμμα δουλειά και ακόμα οργανώνουν περιπέτειες τυχοδιωκτικές που ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης και των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Εδώ πρέπει να προστεθεί ότι ο Πετσόπουλος, που διαθέτει άφθονα οικονομικά μέσα και η παρέα του εκμεταλλεύονται και τη δυστυχία και ανέχεια, που οι καταδιώξεις δημιουργούν για πολλούς άνδρες και στελέχη του ΕΛΑΣ, για να κάνουν τη δουλειά τους, αναπτύσσοντας μια περίεργη φιλανθρωπική δράση έξω απ' τις υπεύθυνες για τον τομέα αυτόν οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης.

Μη σας φαίνονται περίεργα όλα αυτά. Πρώτο, είναι «φυσικό» ο εχθρός να κοιτάζει να μας χτυπήσει στις δύσκολες ακριβώς στιγμής. Και σήμερα περνάμε ακριβώς τέτοιες. Και, δεύτερο, υπάρχουν μερικοί εγωιστικά μωροφιλόδοξοι τύποι, που σε στιγμές που το κίνημα και ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος φούντωναν παρασύρθηκαν κι αυτοί απ' το ρέμα χωρίς νάχουν όμως το αναγκαίο για έναν αληθινό επαναστάτη – κομμουνιστή θεωρητικό – πολιτικό έρμα. Αυτοί το λιγότερο που κάνουν σε δύσκολες στιγμές, όταν δε συντρέχουν και άλλοι σκοτεινοί λόγοι, είναι ότι πελαγώνουν και ρέπουν προς τον τυχοδιωκτισμό, που τον καλλιεργούν και σε ιατρεία γιατρών δηλωσιών όπως ο

Ευθυμίου. Μα για το Κ.Κ.Ε. οποιοσδήποτε τυχοδιωκτισμός πρέπει να είναι απαράδεκτος. Όποιος δεν αισθάνεται στον εαυτό του γερά κότσια για νάναι άξιο μέλος του Κ.Κ.Ε. και όμως προβάλλει ανεδαφικές ηγετικές αξιώσεις και αρχίζει να χτυπά το Κόμμα, αυτός αργά είτε γρήγορα θα εξωκείλει. Όσο για τον Πετσόπουλο, αν κάνουμε αφαίρεση απ' όλα τα άλλα και αυτά τα άλλα είναι και τα πιο σημαντικά, θα μπορούσε κανένας να πει: Διώχτηκε απ' το Κόμμα στα 1923, όταν το κίνημα περνούσε, ύστερα απ' την επαναστατική μεταπολεμική κρίση μετά το 1918, σε καινούργια περίοδο, που ήταν γεμάτη δυσκολίες και απαιτούσε σκληρή δουλεία. Σε διάστημα μεγαλύτερο από δυο δεκάχρονα έθαψε στο χρονοντούλαπο τη λαοσωτήρια μεγαλοφυΐα του για να επιδοθεί σε μεγαλοεπιχειρήσεις. Το μεγάλο κύμα της Εθνικής Αντίστασης τον συνεπήρε πάλι. Σήμερα ο Πετσόπουλος επαναλαμβάνει τα παλιά, ξαναθυμάται τις παλιές φιλοδοξίες του, που πάλι δεν ικανοποιήθηκαν, πελαγώνει μέσα στις περιπλοκές και δυσκολίες του αγώνα και διέξοδο βρίσκει στο χτύπημα του Κόμματος και την κατασυκοφάντηση της καθοδήγησής του. Θάταν το λιγότερο αφελής όποιος θα περίμενε από έναν μεγαλοεπιχειρηματία «σνομπ επαναστάτη» κάτι άλλο.

    VII. ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ

Τώρα, σύντροφοι, απ' την ανάλυση που έγινε πιο πάνω και απ' τις δυο περιπτώσεις που εξετάσαμε, πρέπει να βγάλουμε και ορισμένα συμπεράσματα.

Είναι αναμφισβήτητο ότι η αγγλική επέμβαση στην Ελλάδα, όπως διαμορφώνεται και ύστερα απ' τις εκλογές του Μπέβιν στις 31 του Μάρτη και με την παλινόρθωση του μοναρχοφασισμού δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες για την χώρα και το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα του Λαού μας. Απ' την άλλη μεριά είναι το ίδιο αναμφισβήτητο ότι έξω απ' τη βία και την καλπονόθευση, η αγγλική και αγγλόδουλη πολιτική στην Ελλάδα, απ' τη μεριά της μαζικής [βάσης], όχι μόνο επιτυχίες δεν έχει, μα, αντίθετα, παρουσιάζει υποχώρηση.

Οι εχθροί όμως και οι αντίπαλοι μας, για να μπορέσουν και διεθνώς να δικαιωθούν κάπως και τοπικά να στερεώσουν την πολιτική τους, χρειάζονται να καταβάλουν το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα. Εδώ η τρομοκρατία, οι δολοφονίες και οι πιέσεις, το ξέρουν καλά αυτό, δεν ωφελούν και τόσο. Αντίθετα, σε τελευταία ανάλυση, τους βλάπτουν. Εκείνο που τους χρειάζεται είναι να βρουν αφορμές, «πιασίματα» για να χτυπήσουν πολιτικά το κίνημα. Να το προκαλέσουν, να το εκθέσουν, να το μειώσουν μα και να το συντρίψουν πολιτικά ούτε και το ονειρεύονται, γιατί αυτό είναι αδύνατο.

Δοκίμασαν με τον εαμοβουλγαρισμό, με τις «εθνικές διεκδικήσεις», γιατί νόμιζαν ότι αυτού βρίσκεται η «αχίλλειος πτέρνα» μας. Τα γεγονότα δείχνουν ότι παρά τις ταλαντεύσεις που φέραν σε ορισμένους αδύνατους κομμουνιστές, δε μπορούν να ελπίζουν και μεγάλα πράγματα. Αντίθετα, μάλλον ζημιωμένοι βγαίνουν.

Δε μένουν παρά τα πολυδοκιμασμένα και σε διεθνή κλίμακα μεγάλα μέσα. Για μια ακόμα φορά κατευθύνουν τα συγκεντρωμένα πυρά τους ενάντια στη λαϊκοδημοκρατική πρωτοπορία, το ΕΑΜ, και πρώτ' απ' όλα ενάντια στο Κ.Κ.Ε και την ηγεσία του. Και από κοντά και από μακρυά και απ' τα έξω και απ' τα μέσα.

Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση τους παρέχει κάποιες ευκολίες. Τα πράγματα είναι σε μας πολύ οξυμένα και οξύνονται ολοένα. Το δολοφονικό ξεφάντωμα, που εφαρμόζει με την αγγλική κηδεμονία ο μοναρχοφασισμός με το .......... ........... και τις ληστοσυμμορίες του αναγκάζει το Λαό να περνά στην ενεργητική μαχητική αυτοάμυνά του. Παράλληλα ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός προχωρεί χωρίς να κρατά πια ούτε τα πιο χοντρά προσχήματα στο να ολοκληρώσει, ν' αποτελειώσει με την παλινόρθωση του Γκλύξμπουργκ το μοναρχοφασιστικό του έργο. Εδώ πια γλύφουν αυτού όπου οι ίδιοι έφτυναν πριν λίγους μήνες. Και τραβάν για το καινούργιο πραξικόπημά τους, για το δημοψήφισμα. Τόσο έχει εκτροχιασθεί με το ζήτημα αυτό ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλιστικός παρεμβατισμός ώστε και τέτοιοι εκπρόσωποι απ' το παλαιοδημοκρατικό κέντρο, όπως το «Βήμα», να γράφει στο [χθεσινό] κύριο άρθρο του:

«ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΑΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΕΙΣ ΟΜΑΛΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΒΙΟΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΗΔΗ ΕΙΣ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ, ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΑΠΑΡΤΙΣΟΥΝ ΤΑΣ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ».

Είναι ολοφάνερο ότι αν για το δημοψήφισμα δεν εφαρμοσθούν ούτε αυτές οι προϋποθέσεις που έβαλαν οι ξένοι παρατηρητές, αυτοί οι ίδιοι που με την έκθεσή τους θέλησαν να νομιμοποιήσουν το εκλογικό εξάμβλωμα της 31 του Μάρτη, η κατάσταση στην Ελλάδα θα φθάσει στο απροχώρητο. Όπως είναι γνωστό οι παρατηρητές στην έκθεσή τους γράφουν και τούτο δω: «Πριν κληθεί ο ελληνικός λαός να εκφέρει τη γνώμην του επί ζητημάτων εθνικής σημασίας πρέπει να γίνει ΠΛΗΡΗΣ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΙΣ των εκλογικών καταλόγων, ΤΟΣΟ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ», αναγνωρίζοντας έτσι έμμεσα την καλπιά των εκλογών της 31 του Μάρτη, που με την έκθεση τους ...... .

Ακόμα, όπως γράφει το «Βήμα», οι παρατηρητές σύστησαν και την «[αναστολήν/καταστολήν] της τρομοκρατίας». Το «Βήμα» το χθεσινό γράφει έτσι: «ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΣΗΜΕΙΑ (δηλ. την ανασύνταξη των καταλόγων και την καταστολή της τρομοκρατίας. Σημ. δική μου Ν.Ζ.) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΥΔΕΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΕΙ. Επιστεύαμεν δε ότι [δε] θα τα παραμελούσαν πρωτίστως οι κυβερνήσεις των Δυνάμεων εκείνων ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΦΗΜΙΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑΙ ΚΑΙ ΥΠΕΣΧΕΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΛΛΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙΣΑΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑΣ ΧΩΡΑΣ, ΝΑ ΤΑΣ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΝ ΟΠΩΣ ΕΠΑΝΕΥΡΟΥΝ ΤΟΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΔΡΟΜΟΝ ΤΟΥΣ. Η ΕΛΛΑΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΚΑΘ' ΟΛΑ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΥΡΗ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ. ΚΑΙ ΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΛΑΛΥΨΗ ΕΝ ΜΕΣΩ ΒΑΣΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΟΦΕΙΛΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΣ ΤΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΔΕΝ ΕΤΗΡΗΣΑΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΙΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ δια τον οποίον δυο πρέπει να είναι τα άμεσα κύρια αιτήματα: ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΙΣ δι' απογραφής των εκλογικών καταλόγων και ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ της τάξεως».

Το συμπέρασμα που καταλήγει το «Βήμα» είναι σοβαρό ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΤΙ ΑΝ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 31 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΓΚΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΦΕΡΕ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΣΤΑ 1935 ΤΟΤΕ ΑΣΦΑΛΩΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η εσωτερική μας κατάσταση, που τόσο μελετημένα και μαστορικά την ξεχαρβαλώνουν οι Εγγλέζοι για να πετυχαίνουν κάθε φορά τους σκοτεινούς σκοπούς τους, είναι ............... ολοένα και πιο πολύ και παρουσιάζει ευκολίες και ευκαιρίες στους Άγγλους και τους ντόπιους αντιδραστικούς για τα μαύρα τους σχέδια.

Και μέσα σ' αυτήν την οξυμένη και μπερδεμένη κατάσταση κάνουν όλα όσα μπορούν για να συκοφαντήσουν, εκθέσουν, προκαλέσουν και χτυπήσουν το δημοκρατικό κίνημα και πρώτ' απ' όλα το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και την καθοδήγησή του, βάζουν μπρος τα μεγάλα μέσα.

Είναι ολοφάνερο ότι στις κρίσιμες αυτές στιγμές απ' την πλευρά τη δίκη μας χρειάζεται διαύγεια στη σκέψη, γοργότητα στη σύλληψη, ψυχραιμία, συγκέντρωση, ευλυγισία μα και αποφασιστικότητα στην εκτέλεση. Χρειάζεται ακόμα επαγρύπνηση πιο έντονη από κάθε άλλη φορά. Κάθε βήμα και κάθε μέτρο πρέπει να μελετιέται, να παίρνεται και να γίνεται στην ώρα του, ΟΥΤΕ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ ΟΥΤΕ ΠΙΟ ΑΡΓΑ. Στο κόμμα μας πέφτουν πάλι βαριές ευθύνες και πρωταρχική προϋπόθεση για να τα βγάλει πέρα είναι ενωμένο και μονολιθικό και απερίσπαστο από εσωτερικούς περισπασμούς να κάνει τη δύσκολη δουλειά του.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ούτε μπορούσε νάναι τυχαίο, ότι ακριβώς τις δύσκολες αυτές στιγμές, που ολόκληρη η αντίδραση, απ' τη δολοφονική [υστερία] του μοναρχοφασισμού και τη ραφιναρισμένη [προβοκάτσια] της αγγλικής πολιτικής ως την τροτσκιστική προσπάθεια για αποσύνθεση απ' τα «αριστερά» γίνεται σκόπιμα, με την ομάδα Πετσόπουλου και Σία, και μέσα απ' το κόμμα να χτυπηθεί το κόμμα και πριν απ' όλα η καθοδήγησή του. Και αν βρίσκονται και ορισμένοι απλοϊκοί, ευκολόπιστοι τύποι που πιπιλίζουν κι αυτοί καραμέλες σαν και [αυτή]: «Ο Ζαχαριάδης είναι καλός, μα οι άλλοι τον έχουν ζώσει και δε μαθαίνει την αλήθεια» και άλλα τέτοια, τότε και αυτοί, ίσως άθελά τους, παίζουν το παιχνίδι των εχθρών του Λαού. Γιατί αν πίστευαν αυτά που λένε και πονούσαν για το κίνημα δεν είχαν παρά να παν να πουν στο Ζαχαριάδη, είτε οποιονδήποτε άλλον θέλαν, αυτά που φλυαρούν ανεύθυνα και επιπόλαια δεξιά και αριστερά στα πεζοδρομία.

Για έναν κομμουνιστή που καταλαβαίνει την αποστολή του τέτοιες επιπολαιότητες είναι απαράδεχτες και ασυμβίβαστες με την κομματική ιδιότητα.

Περνάμε, σύντροφοι, ένα χρόνο ύστερα από τη χιτλερική συνθηκολόγηση, ξανά ανήσυχες μέρες. Η παγκόσμια αντίδραση σηκώνει κεφάλι και θέλει να ληστέψει τους Λαούς απ' τους καρπούς της Νίκης, που [τους ακριβοπληρώθηκε]. Η χώρα μας στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια είναι ένα απ' τα επίκεντρα για τις ιμπεριαλιστικές μηχανορραφίες και προετοιμασίες. Και τον ελληνικό λαό τον προορίζουν για ένα από τα τόξα που θα .......... τη ............. γέφυρα, που η αγγλική πολιτική πάει να χτίσει στην Μεσόγειο, απ' την Ισπανία ως τη Μέση Ανατολή, με τους Γκλύξμπουργκ, με τον Οίκο της Σερβίας και όλους τους άλλους βαλκανικούς λακέδες της, για να εξασφαλίσει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Θα χρειασθούν σκληροί αγώνες. Και πρωταρχική προϋπόθεση για τη Νίκη του Λαού είναι η ενότητα της εαμικής πρωτοπορίας του, και πρώτ' απ' όλα η μονολιθική ενότητα του Κόμματός μας. Έτσι και το πρωταρχικό καθήκον κάθε κομμουνιστή είναι να φυλάξει σαν το πιο πολύτιμο λαϊκό αγαθό την ενότητα στην οργάνωση, στην πολιτική και στην πάλη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.

Η ΚΟΑ πρέπει να σταθεί πρωτοστάτης στη δουλειά αυτή, πρωτεργάτης στην πάλη για την μονολιθικότητα του ΚΚΕ.

Η ΚΟΑ να θέσει και να συζητήσει στις οργανώσεις της το ζήτημα για την αντικομματική παρέα Πετσόπουλου και Σία συνεχίζοντας παράλληλα δίχως περισπασμό τη μαζική λαϊκή πολιτική δράση της. Αν θάβοντας το ζήτημα για τις αντικομματικές εκδηλώσεις μέσα στην οργάνωση τη ......... , ας είναι και λίγο, απ' τη καθημερινή της δουλειά, αυτό θα σήμαινε ότι ο σκοπός των εχθρών μας να μας αδυνατίσουν θα πετύχαινε λίγο είτε πολύ.

Ένα τέτοιο πράγμα οι κομμουνιστές της Αθήνας και όλης της χώρας δε θα το επιτρέψουν.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Μήτσου Κατσή: Για το Νίκο Ζαχαριάδη

 

6 Φλεβάρη 1949. Πραγματοποιείται μεγάλο ακτίφ κομματικών και στρατιωτικών στελεχών της 10ης Μεραρχίας. Αυτό διεξήχθηκε τις βραδινές ώρες σε μια πρόχειρη τεχνική λέσχη-κατασκευασμένη από σκηνές, με θέσεις, εξέδρες, με ηλεκτροφωτισμό, αλλά και με αναρτημένα τα πορτρέτα των μεγάλων δασκάλων του επιστημονικού σοσιαλισμού Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν. Το θέμα ήταν η ανάλυση της απόφασης της 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Κύριος ομιλητής ήταν ο Δ. Βλαντάς. Στο ακτίφ έπαιρναν μέρος πάνω από 300 στελέχη του Κόμματος και του ΔΣΕ. Σ' αυτό συμμετείχε σχεδόν όλη η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία του αγώνα μας με επικεφαλής το ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη. Εδώ μας ανακοινώθηκε επίσημα για πρώτη φορά τόσο για την πλατφόρμα όσο και για την τύχη του πρώην αρχιστράτηγου του ΔΣΕ Μάρκου Βαφειάδη. Εδώ επίσης μάθαμε ότι διοικητής της 11ης Μεραρχίας ανέλαβε ο Παντελής Βαϊνάς, που ως τα τώρα διοικούσε τη 18η Ταξιαρχία, ένας απ' τους πιο γενναίους και άξιους νεαρούς ανώτατους στρατιωτικούς διοικητές του ΔΣΕ. Η συζήτηση στο ακτίφ διεξήχθηκε σε ένα πολύ υψηλό μαχητικό πνεύμα. Ολοι οι αξιωματικοί που ανέβηκαν στο βήμα μίλησαν με προβληματισμό για όλες τις πλευρές των εξεταζόμενων θεμάτων. Εκφράσαν την πλήρη ομοφωνία και υποστήριξη της επαναστατικής γραμμής του κόμματος. Εμένα μου ανατέθηκε να μιλήσω εκ μέρους των σαμποταριστικών σχηματισμών του Βίτσι. Εγώ, όταν μου δόθηκε ο λόγος, μίλησα απ' τη θέση μου, χωρίς να ανεβώ στην εξέδρα. Μήνυμα επαναστατικού ενθουσιασμού μετέφεραν οι σαμποταριστές στους εκπροσώπους του ακτίφ. Η μαχητική φωνή τους 'μάζί με την υπόσχεση ότι οι μπουρλοτιέρηδες και στο μέλλον θα συνεχίσουν να πολεμούν με το ίδιο πάθος και αφοσίωση έγινε δεκτή με δυνατά χειροκροτήματα απ' όλους τους παραβρισκόμενους. Η συζήτηση έκλεισε με ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και Προέδρου του Πολεμικού Συμβουλίου του ΔΣΕ Ν. Ζαχαριάδη. Στο τέλος όλοι σηκώθηκαν και για αρκετή ώρα συνεχίστηκαν τα παρατεταμένα παταγώδη χειροκροτήματα, που συνοδεύονταν με δυνατές ζητωκραυγές υπέρ του ΚΚΕ, του Ν. Ζαχαριάδη. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας αυτού του ακτίφ έλαβε χώρα ένα περιστατικό. Το παραθέτω όπως το περιγράφει ο Κώστας Ηλιάδης, στέλεχος του ΔΣΕ, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Οταν τελείωσαν οι δουλειές της διακόσμησης του χώρου που θα γινόταν το ακτίφ, πέρασε μια αντιπροσωπεία της ανώτατης ηγεσίας του ΚΚΕ για να δουν την ετοιμότητα του χώρου. Μπαίνοντας τώρα εκεί, ο Ζαχαριάδης αντίκρισε ότι δίπλα στα πορτραίτα των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, είχε αναρτηθεί και η δική του φωτογραφία. Τον είχαν βάλει πέμπτο στη σειρά. Τότε ο Ν. Ζαχαριάδης απευθυνόμενος προς τον Μπαρτζιώτα και δείχνοντας την φωτογραφία τ«υ είπε χαρακτηριστικά: "Ποιος είναι αυτός ο μπουνταλάς, Βασίλη; Ποιος τον έβαλε εκεί; Πάρτε τον γρήγορα!" Ετσι και έγινε. Ο Β. Μπαρτζιώτας που με δική του εντολή τα "ξεφτέρια" του είχαν κάνει αυτή την δουλειά δεν βγάζει τσιμουδιά.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν πράγματι ένας χαρισματικός κομμουνιστής ηγέτης με τεράστιες ικανότητες. Ενας μορφωμένος και πεπεισμένος μαρξιστής-λενινιστής. Ενας αναγνωρισμένος μεγάλος επαναστάτης και δικαιολογημένα του άξιζε κάθε σεβασμός και έπαινος. Για όλα αυτά μιλούν η ίδια η συμπεριφορά του, η στάση του σε όλη την ιστορική του σταδιοδρομία. Οποιος γνώριζε τότες από κοντά τους Β. Μπαρτζιώτα, Δ. Παρτσαλίδη, Ζ. Ζωγράφο, Κ. Κολιγιάννη, Απ. Γρόζο και άλλους, θα θυμάται καλά ότι αυτοί, χωρίς εξαίρεση, ήταν άνθρωποι, που όταν ανέβαιναν στο βήμα να μιλήσουν, επαναλάμβαναν συχνά το όνομα του Ζαχαριάδη με εμφανή την τάση της κολακείας και του λιβανισμού του για να έχουν τη εύνοια του. Το παράδοξο, όμως, γίνεται ξεκάθαρο. Εκείνοι που για ευνόητους λόγους συχνά επικαλούνταν και δήμιουργούσαν το θρύλο της "προσωπολατρείας" του Ν. Ζαχαριάδη, οι ίδιοι αργότερα και συγκεκριμένα το 1956, όταν η αντεπαναστατική κλίκα του Χρουστσιόφ παράνομα συνέλαβε και απομόνωσε τον αρχηγό του ΚΚΕ στα στρατόπεδα εξορίας στο πολικό ψύχος της Σιβηρίας, αυτοί οι ίδιοι κατηγορούσαν πάλι τον Ν. Ζαχαριάδη ότι για όλα τα πάθη και δεινά που υπέστη το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα μετά το 1940, έφταιγε η "προσωπολατρία" του Ζαχριάδη. Θα μπορούσε να φέρει κανείς πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι ο Ν. Ζαχαριάδης όχι μονάχα δεν ευνοούσε το φαινόμενο της προσωπολατρίας, αλλά και με κάθε τρόπο την καταπολεμούσε. Στο ΚΚΕ δεν υπήρχε φαινόμενο προσωπολατρίας. Το όλο αυτό θέμα το επινόησαν και ανακίνησαν σε μια κατάλληλη στιγμή εσκεμμένα ορισμένα πρώην στελέχη του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, που είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς με το Κόμμα και επιδίωκαν μ' αυτόν τον τρόπο να καλύψουν τις βαριές ευθύνες τους για διάφορα λάθη που διέπραξαν.

Ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν και παραμένει ένας αναγνωρισμένος μεγάλος επαναστάστης παγκόσμιας εμβέλειας και ακτινοβολίας. Αυτά τα προσόντα του θα τα διαπιστώσει κανείς εξετάζοντας χωρίς προκαταλήψεις την ιστορική διαδρομή της ζωής του, οπότε δίκαια του άξιζε κάθε είδους σεβασμός.

Και ήρθε το 1956 το αντιλενινιστικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και αποκήρυξε την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού και επίσημα διακήρυξε την αντεπαναστατιτή θεωρία του ειρηνικού περάσματος απ' τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Απ' αυτήν τη στιγμή άρχισε και η εκστρατεία της δίωξης, της απομόνωσης και της φυσικής εξόντωσης όλων των επαναστατών ηγετών του Παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος που αντιτάχθηκαν στην αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική πολιτική γραμμή του 20ου Συνεδρίου. Το πρώτο θύμα αυτών των αυθαιρεσιών και διώξεων ήταν ο Ν. Ζαχαριάδης.

Από το βιβλίο του Δ. Κατσή "Το ημερολόγιο ενός αντάρτη", τόμος 4ος, σελ. 118-121.

(Αναδημοσίευση με την ευκαιρία των 95χρονων απο τη γέννηση του στην εφημερίδα Ανασύνταξη ,αρ. φυλ. 46,15-30/9/98)

Μαρτυρία Βέρας Κουζνέτσοβα για Νίκο Ζαχαριάδη

- Πες μας τώρα για το Νίκο Ζαχαριάδη.

- Το 1962 ήμουν 11 χρόνων. Στο σπίτι της γιαγιάς της φίλης μου που ήταν απέναντι από το δικό μου ζούσε ένας άνδρας περίπου 60 χρόνων. Δεν μπορώ να καταλάβω τι με τράβηξε σ' αυτόν αλλά ενδόμυχα πίστευα ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αρχισε έτσι μεταξύ μας ένα παιχνίδι και τον παρακολουθούσα συστηματικά, ήταν διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους στο Σουργκούτ. Αρχίσαμε με δυο φίλες μου να παρακολουθούμε συστηματικά αυτόν τον όμορφο και ασυνήθιστο άνθρωπο. Πότε έφευγε και πότε γύριζε στο σπίτι, ποιος τον επισκεπτόταν, τι έγραφε. Αργότερα άλλαξε δυο σπίτια, αλλά με την παιδική μου περιέργεια ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν τον άνθρωπο. Ηξερα ότι ήταν Ελληνας και τον έκρυψαν στο Σουργκούτ. Ηταν ένα βαθύ μυστήριο. Οταν μεγάλωσα διάβασα βιβλία και προσπάθησα να βρω φωτογραφίες και να μάθω κάτι γι' αυτόν. Κυκλοφορούσαν πολλές εκδοχές στην πόλη. Η πιο διαδεδομένη ήταν ότι πρόκειται για τον Μανώλη Γλέζο. Οταν ήμουν 16 ετών ο Νικολάϊ Ιβάνιτσι που έψαχνε το θέμα αυτό μου μίλησε για τις διάφορες αυτές εκδοχές. Λίγο αργότερα ο συγγραφέας Λιρπακώφ είδε τυχαία στην παλιά σοβιετική εγκυκλοπαίδεια του 1950-52 ένα βιογραφικό σημείωμα και τη φωτογραφία του Ζαχαριάδη. Ο Λιρπακώφ είχε αναλάβει μια εργασία για το Νίκο Ζαχαριάδη με τίτλο "Από τους Ελληνες στους Βαριάγκους". Αυτή όμως την εργασία την απαγόρευσαν.

Σκαλίζοντας δε την εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Εχασα κάθε επαφή όταν έφυγα για το Πανεπιστήμιο στο Τιουμέν που απείχε περίπου 700 χιλιόμετρα από το Σουργκούτ. Οταν επέστρεψα στην πόλη μου το 1973 έμαθα από τις φίλες μου αυτές που ασχολούμασταν με την "κατασκοπεία" και την παρακολούθηση του Νίκου Ζαχαριάδη, ότι Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ είχε πεθάνει αλλά ο κόσμος δεν ήξερε από τι πέθανε, πως πέθανε και κυκλοφορούσαν πολλές εκδοχές για το θάνατο του. Μετά το γεγονός άρχισε να ξεχνιέται. Εμείς όμως οι παλιές φιλενάδες το συζητούσαμε συχνά, και γενικά θυμόμασταν τα 3 Ν (έτσι είχαμε ονομάσει αυτόν τον περίεργο ξένο). Τελευταία το συζητούσαμε πιο συχνά. Ισως να ήτανε και μια σύνδεση της μοίρας, της τύχης. Ισως να ήτανε και πραγματικά γραφτό να ξαναπαρουσιαστεί, να ξαναβγεί στην επιφάνεια, να αναστηθεί αυτό το όνομα. Ενα πρωί γύρω στα 1990 παρουσιάστηκε στο "Βήμα του Σουργκούτ" μια μικρή ανταπόκριση. "Υπήρξε άραγε στο Σουργκούτ ο Μανώλης Γλέζος;". Σ' αυτό απάντησα μόνο εγώ. Πέρασε καιρός. Πολλές φορές σκεπτόμουν αυτή την ιστορία. Και τότε έγραψα ένα κείμενο με τίτλο "Από τους Ελληνες στους Βαριάγκους". Αυτό το έκανα προς τιμήν του παλιού συγγραφέα, κάτι σαν μνημόσυνο, γιατί δεν του είχαν επιτρέψει να το δημοσιεύσει. Εγώ έγραψα μια από τις εκδοχές για τα 3 Ν και πάλι μπέρδεψα τον Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ με το Μανώλη Γλέζο. Το άρθρο μου έκανε μεγάλη εντύπωση σ' όλη την πόλη γιατί βγήκε στην επιφάνεια μια κρυφή ιστορία. Στη σύνταξη κατέφθασαν δεκάδες γράμματα άλλα καλά και άλλα με σκληρή κριτική. Κάποιοι έγραψαν ότι ο μυστικός δεσμώτης δεν ήταν ο Γλέζος αλλά ο Ζαχαριάδης. Και τότε αρχίσαμε να ψάχνουμε και πάλι τις παλιές εγκυκλοπαίδειες να βρούμε το όνομα του Ζαχαριάδη και να κάνουμε σύγκριση. Μόλις είδα τη φωτογραφία του, τον αναγνώρισα και κατάλαβα. Το σκοτάδι έφυγε και θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει ο Λιρπακώφ πριν 20 χρόνια.

Και τα θυμήθηκα όλα. Και έτσι άρχισα την έρευνα. Στη διάθεση μου υπήρχαν δυστυχώς μόνο η θέληση μου, οι παιδικές μου αναμνήσεις και τα πολύ θερμά αισθήματα μου γι' αυτόν τον άνθρωπο. Αφησα τη δουλειά μου και επί τρεις μέρες έψαχνα στην πόλη και την παλιά πόλη, να βρω στοιχεία και πιθανούς μάρτυρες. Σε μια εβδομάδα μέσα συγκέντρωσα πάρα πολύ υλικό και έγραψα ένα καινούργιο άρθρο με τίτλο "Ποιος είσαι τέλος πάντων Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ;". Σ' αυτό το άρθρο μιλάω καθαρά για το Νίκο Ζαχαριάδη. Εκανα αυτοκριτική για το άρθρο μου και περιέγραψα όλες μου τις αναμνήσεις. Πολλοί αντέδρασαν. Μου έλεγαν "μη χώνεις τη μύτη σου παντού" ή "θα έχεις συνέπειες". Αλλά εγώ συνέχισα. Εγραψα πολλά άρθρα και ερχόμουν σε επικοινωνία με πρόσωπα που είχαν σχέση με την παλιά ιστορία. Τότε κατά περίεργο τρόπο γράφτηκαν μικρά και μεγάλα άρθρα σε άλλα μέρη, ότι στο Σουργκούτ, αυτή την απομακρυσμένη πόλη αποκαλύφθηκε το μυστικό ενός διάσημου δεσμώτη. Μετά ακολούθησε η επίσκεψη του Γ. Μαύρου ανταποκριτή της "Ελευθεροτυπίας" Εφερα το Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Οταν κουβέντιασα με τον ιατροδικαστή παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Αργότερα κάναμε μια τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο "Τα παιδιά της επανάστασης που δεν αγαπήθηκαν". Αυτή η εκπομπή έκανε το γύρο πολλών πόλεων και έφτασε μέχρι το Μποροβίτσι την πόλη που ο Ν. Ζαχαριάδης είχε εξοριστεί για πρώτη φορά κάπου 200 χιλιόμετρα από τη Μόσχα. Τώρα συνεχίζω αυτή τη δουλειά. Βρήκα παλιές φωτογραφίες του Σουργκούτ και τα σπίτια που κατά καιρούς έμεινε, μίλησα με πάρα πολλά πρόσωπα και έψαξα αρχεία. Είναι ένα έργο ζωής για μένα. Προσπαθώ να μάθω και ελληνικά για να διαβάζω μόνη μου αυτά που χρειάζομαι.

- Του είχες μιλήσει ποτέ Βέρα;
 
- Βέβαια. Τον φωνάζαμε θείο Νικολάϊ ή προσπαθούσαμε να του δώσουμε κάτι για να τραβήξουμε την προσοχή του. Αυτός γενικά ήταν ατάραχος και υπέφερε με χαμόγελο τα πειράγματα που του κάναμε. Του είχαμε γίνει τόσο "κολλιτσίδες" που τον ακολουθούσαμε και στο ποτάμι όπου πήγαινε για μπάνιο. Είχε μια περίεργη βαθιά φωνή που πάντα τη φέρνω στη μνήμη μου. Ηταν μια μαλακιά ευχάριστη φωνή. Μιλούσε τα ρώσικα πολύ καλά και καθαρά. Θάλεγα θαυμάσια. Πολλοί έλεγαν ότι είχε ένα ξενικό τόνο στην προφορά. Οπως σας είπα για μένα είναι έργο ζωής και θα το συνεχίσω, ίσως έτσι εκπληρώσω ένα παλιό όνειρο που είχα από παιδί. Τη σχέση μου με την Ελλάδα.

Εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 44, 1-31/8/1998

Νίκος Ζαχαριάδης - Ψευδείς και αλληλοαναιρούμενες οι εκδοχές των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για το θάνατό του

Νίκος Ζαχαριάδης -  Ψευδείς και αλληλοαναιρούμενες οι εκδοχές των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για το θάνατό του

Βέρα Κουζνέτσοβα: συνέντευξη στην εφημερίδα "Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών" (Μάης 1994)

Γιατί εξακολουθεί να σιωπά ακόμα η ένοχη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα;

Φέτος τον Αύγουστο κλείνουν 25 χρόνια από το στυγερό έγκλημα που διέπραξαν οι προδοτικές αποστάτριες ρεβιζιονιστικές κλίκες των Μπρέζινεφ-Φλωράκη, δολοφονώντας τον μεγάλο προλετάριο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΓΓ του ΚΚΕ σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ της Σιβηρίας μετά από 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας και εξοντωτικών διωγμών.

Οι σοβιετικοί χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ για να μην γίνει γνωστή η πραγματική αιτία θανάτου του - που είναι η δολοφονία του από τα όργανα της φασιστικής ΚGΒ με εντολή της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας - και αποκαλυφθεί στα μάτια του διεθνούς και ελληνικού προλεταριάτου και των λαών το έγκλημα τους ανακοίνωσαν-παρουσίασαν διάφορες ψευδείς εκδοχές του θανάτου του αγαπημένου ηγέτη του Κόμματος μας, ηρωικού ΚΚΕ (1918-1955). Νίκου Ζαχαριάδη και συγκεκριμένα δυο: μια επί Μπρέζνιεφ (Αύγουστος 1973) σύμφωνα με την οποία ο Ν. Ζαχαριάδης «πέθανε την 1 Αυγούστου σε ηλικία 70 χρονών από οξεία καρδιακή προσβολή» (ανακοίνωση της ΚΕ του «Κ»ΚΕ) και μια 17 χρόνια αργότερα επί Γκορμπατσώφ (1990): εκείνη της «αυτοκτονίας δι' απαγχονισμού» (σύμφωνα με ανακοίνωση-σημείωμα του αντισυνταγματάρχη της ΚGΒ Αλεξάντρ Πετρούσιν στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια»).

Σχετικά με τις δυο αυτές εκδοχές θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη που ανακοινώθηκαν απ' τους αντεπαναστάτες διώκτες του της φασιστικής κλίκας Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ και των λακέδων υποτακτικών τους της κλίκας Φλωράκη -Τσολάκη-Λουλέ-Κουκούλου, κλπ. έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Πρώτο, η αρχική ψευδής εκδοχή του θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη από «οξεία καρδιακή προσβολή» (που ποτέ δεν έγινε πιστευτή απ' τους κομμουνιστές) αναιρείται απ' τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές μετά 17 χρόνια με τη νέα ψευδή εκδοχή περί αυτοκτονίας (1990). Η πρώτη αυτή εκδοχή δείχνει όμως επιπλέον το μέγεθος της αναξιοπιστίας, ψευτιάς και απάτης των εμπνευστών της χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών και ελλήνων) δολοφόνων του Ζαχαριάδη. Αυτή η ψευδής εκδοχή «ισχύει» σερβίρεται ως «ιστορική αλήθεια» 17 ολόκληρα χρόνια!!!

Δεύτερο, οι δυο αλληλοσυγκρουόμενες ψευδείς εκδοχές της φασιστικής ΚΟΒ δείχνει την απέλπιδα προσπάθεια των ρεβιζιονιστών δολοφόνων να συγκαλύψουν το έγκλημα τους -τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη.

Τρίτο, η δεύτερη ψευδής εκδοχή της «αυτοκτονίας» αποκλείει την περίπτωση φυσικού θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη και το ερώτημα που τίθεται είναι: αν έχει ή όχι σχέση με την ιστορική αλήθεια η εκδοχή της «αυτοκτονίας»;

Οι σοβιετικοί και έλληνες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ παρουσιάζουν ως «ιστορική αλήθεια»(!) για το θάνατο του Ζαχαριάδη στην εργατική τάξη και ίο λαό μας τη δεύτερη εκδοχή της ΚGΒ δηλ. την εκδοχή της «αυτοκτονίας». Σχετικά μ' αυτό έχουμε να παρατηρήσουμε:

Πρώτο, αποκλείεται ολωσδιόλου μια φασιστική ασφάλεια σαν αυτή της προδοτικής κλίκας των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ που κυνήγησε με «φωτιά και σίδηρο» τον επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη να λέει την αλήθεια, δηλ. να αποκαλύπτει τα εγκλήματα της, στην προκειμένη περίπτωση τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Ας θυμίσουμε ότι οι ασφάλειες της αστικής τάξης έχουν δολοφονήσει αμέτρητους επαναστάτες και δεν είπαν φυσικά ποτέ την αλήθεια (ας αναφέρουμε μόνο απ' τη χώρα μας δυο περιπτώσεις: εκείνη του Μήτσου Παπαρήγα και του αμερικάνου δημοσιογράφου Τζ. Πόλκ). Επιπλέον η ίδια η ΚGΒ αυτοδιαψεύδεται με τις δυο εκδοχές για το θάνατο του Ζαχαριάδη, δηλ. εκείνη της «οξείας καρδιακής προσβολής»!!) και εκείνη της «αυτοκτονίας»!!).

Δεύτερο, ο Ν. Ζαχαριάδης βάδισε συνειδητά τον επαναστατικό σταλινικό δρόμο της ρήξης-αντιπαράθεσης με το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και γνώριζε πολύ καλά τις συνέπειες αυτής της πάλης, δεν ήταν ο αφελής πολιτικός που σε κάποια στιγμή μη γνωρίζοντας τις συνέπειες «απογοητεύτηκε» και «αυτοκτόνησε».

Τρίτο, σαν επαναστάτης μα και προσωπικά ήταν κατά της αυτοκτονίας και σαν κομμουνιστής ηγέτης δίδασκε τους κομμουνιστές να αγωνίζονται ως το τέλος και να μην αυτοκτονούν.

Τέταρτο, προς τι θα αυτοκτονούσε προς το τέλος της ζωής του και μάλιστα όταν έχει ήδη υποστεί και υποφέρει τα πάνδεινα τόσα χρόνια «θαμμένος» στη Σιβηρία και δε θα περίμενε το φυσικό του τέλος;

Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ότι και η νέα εκδοχή των ρεβιζιονιστών περί «αυτοκτονίας» του Ν. Ζαχαριάδη είναι ψευδής και αποσκοπεί να αποκρύψει το έγκλημα τους απ' την εργατική τάξη και το λαό.

Ιστορική αλήθεια είναι ότι ο Ν. Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές (σε συμφωνία με την κλίκα Φλωράκη) σε μια πολιτική συγκυρία που συνδέεται με τις πολιτικές διεργασίες των αμερικανών ιμπεριαλιστών για την κατάσταση στην Ελλάδα και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δολοφονήθηκε το 1973, δηλ. ούτε καν ένα χρόνο πριν την αντικατάσταση της φασιστικής δικτατορίας από την κυβέρνηση Καραμανλή (1974).

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν, στα πλαίσια τις συνεργασίας τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ότι στην Ελλάδα προετοιμάζεται διάδοχο πολιτικό σχήμα, πολιτική «αλλαγή», μια πολιτική «αλλαγή» που για να έχει προς τα έξω, επιφανειακά «δημοκρατικό» χαρακτήρα έπρεπε να νομιμοποιηθούν τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, πράγμα που άνοιγε το δρόμο στην επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων. Η μεγάλη, συντριπτική πλειοψηφία τους όμως ήταν σταλινικoί-ζαχαριαδικοί και η επιστροφή τους θα προκαλούσε πολλά εμπόδια και προβλήματα στο ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ - στήριγμα των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στη χώρα μας - μα προπαντός αυτοί με την επιστροφή τους θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του Ν. Ζαχαριάδη με διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές θα ήταν υποχρεωμένοι να τον απελευθερώσουν.

Απελευθέρωση και επιστροφή του Ν. Ζαχαριάδη στην Ελλάδα σημαίνει διάλυση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων (και επομένως διάλυση των στηριγμάτων σοβιετικών ρεβιζιονιστών) και ισχυρό επαναστατικό ΚΚΕ με συσπείρωση όλων των κομμουνιστών σ' αυτό. και ακριβώς αυτό φοβούνταν-έτρεμαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Είχαν ακόμα και έναν άλλο λόγο: ένα ισχυρό ΚΚΕ στην Ελλάδα με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη μαζί με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία θα δημιουργούσαν μεγαλύτερα προβλήματα στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές όχι μόνο στη χώρα μας και στα Βαλκάνια μα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ετσι για να απαλλαγούν απ' την πολιτική του παρουσία και τις αρνητικές νι' αυτούς συνέπειες αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν, αφού προφανώς ρώτησαν και την προδοτική κλίκα των Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ, κλπ.

Σχετικά με τη δολοφονία του Ζαχαριάδη έχουμε και την μαρτυρία της Βέρα Κουζνέτσοβα (Σουργκούτ Σιβηρίας), η οποία σε συζήτηση της με τον ιατροδικαστή αυτός παραδέχτηκε ότι «έγραψε ψέματα» και «δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά δολοφονία» (βλέπε αναδημοσίευση συνέντευξη της παρακάτω).

ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Ολόρθος της αιώνιας νιότης το βάθρο πάτησες
και γεφυρώνεις τ' αύριο μετ' άξια περασμένα...
Οχι, δε χάνονται ποτέ οι καιροί της επανάστασης
όταν αφήνουν πίσω τους ήρωες σαν και σένα.
Λεβέντικα εμβατήρια στου θρύλου το πεντάγραμμο
σου φτιάχνουν οι Πρωτομαγιές κι οι μπόρες του χειμώνα.
Σε τραγουδάν στον ιερό για πάντα Γράμμο
αγέρηδες μεσούρανοι κι απόκρυμνοι τ' αγώνα.
Εκεί που φώναξε ο λαός στον εισβολέα το "Αλτ τις εί"
κάνοντας την αντίσταση χρέος, θυσία και τάμα.
"Για μιαν Ελλάδα λεύτερη, δίχως καμιάν εξάρτηση",
-έτσι όπως ζήτησες παλιά με τ' Ανοιχτό σου Γράμμα,
που πρώτα εσύ το τίμησες νικώντας μεγαθήρια
κι εχθρούς και Γιούδες στις ψηλές κορφές της ιστορίας.
Αυτόπτες είναι μάρτυρες τα τόσα κολαστήρια:
Κέρκυρα και Νταχάου - κι αυτό της άγριας Σιβηρίας...
Ας τραγουδούσαν οι αριθμοί: δίνοντας μάχες άνισες
μεσ' τα μπουντρούμια πέρασες του βίου σου το' να τρίτο...
Ησουν μπροστάρης μαχητής, του χρέους της αυταπάρνησης
κι όχι απ' αυτούς που κυνηγάν το χρήμα και τα "ζήτω".
Στέκεις απόμακρο άγαλμα θαρρείς μιας σπάνιας αίρεσης
στον κόσμο το σημερινό της άπατης Απάτης.
Με το σπαθί σου κέρδισες τη δάφνη της δικαίωσης
σα δάσκαλος που πάντοτε πρώτος το νόμο εκράτεις,
Δένοντας μ' αρμονία σοφή τ' αύριο και το ψες...
"Ξέρει να ζει μονάχα αυτός που ξέρει να πεθαίνει
όταν χρειάζεται" - είχες πει στα νιάτα σου... Προφήτεψες
τη δύση σου την τραγική και την αντρειωμένη.
Πολέμησες στου παγερού Σοργκούτ τον άδη, Εσύ
αυτούς που κάναν τ' όνειρο και τις ιδέες σαβούρα.
Το θάνατο προτίμησες απ' τη δειλή παράδοση,
και Θερμοπύλες ύψωσες μπρος στην "Νομενκλατούρα".

Ολόρθος της αιώνιας νιότης το βάθρο πάτησες
και γεφυρώνεις τ' αύριο με τ' άξια περασμένα...
Οχι, δε χάνονται ποτέ οι καιροί της επανάστασης
όταν αφήνουν πίσω τους ήρωες σαν και σένα

Αύγουστος 1998

Βέρα Κουζνέτσοβα: συνέντευξη στην εφημερίδα "Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών" (Μάης 1994)

- Πες μας τώρα για το Νίκο Ζαχαριάδη.

- Το 1962 ήμουν 11 χρόνων. Στο σπίτι της γιαγιάς της φίλης μου που ήταν απέναντι από το δικό μου ζούσε ένας άνδρας περίπου 60 χρόνων. Δεν μπορώ να καταλάβω τι με τράβηξε σ' αυτόν αλλά ενδόμυχα πίστευα ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αρχισε έτσι μεταξύ μας ένα παιχνίδι και τον παρακολουθούσα συστηματικά, ήταν διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους στο Σουργκούτ. Αρχίσαμε με δυο φίλες μου να παρακολουθούμε συστηματικά αυτόν τον όμορφο και ασυνήθιστο άνθρωπο. Πότε έφευγε και πότε γύριζε στο σπίτι, ποιος τον επισκεπτόταν, τι έγραφε. Αργότερα άλλαξε δυο σπίτια, αλλά με την παιδική μου περιέργεια ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν τον άνθρωπο. Ηξερα ότι ήταν Ελληνας και τον έκρυψαν στο Σουργκούτ. Ηταν ένα βαθύ μυστήριο. Οταν μεγάλωσα διάβασα βιβλία και προσπάθησα να βρω φωτογραφίες και να μάθω κάτι γι' αυτόν. Κυκλοφορούσαν πολλές εκδοχές στην πόλη. Η πιο διαδεδομένη ήταν ότι πρόκειται για τον Μανώλη Γλέζο. Οταν ήμουν 16 ετών ο Νικολάϊ Ιβάνιτσι που έψαχνε το θέμα αυτό μου μίλησε για τις διάφορες αυτές εκδοχές. Λίγο αργότερα ο συγγραφέας Λιρπακώφ είδε τυχαία στην παλιά σοβιετική εγκυκλοπαίδεια του 1950-52 ένα βιογραφικό σημείωμα και τη φωτογραφία του Ζαχαριάδη. Ο Λιρπακώφ είχε αναλάβει μια εργασία για το Νίκο Ζαχαριάδη με τίτλο "Από τους Ελληνες στους Βαριάγκους". Αυτή όμως την εργασία την απαγόρευσαν.

Σκαλίζοντας δε την εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Εχασα κάθε επαφή όταν έφυγα για το Πανεπιστήμιο στο Τιουμέν που απείχε περίπου 700 χιλιόμετρα από το Σουργκούτ. Οταν επέστρεψα στην πόλη μου το 1973 έμαθα από τις φίλες μου αυτές που ασχολούμασταν με την "κατασκοπεία" και την παρακολούθηση του Νίκου Ζαχαριάδη, ότι Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ είχε πεθάνει αλλά ο κόσμος δεν ήξερε από τι πέθανε, πως πέθανε και κυκλοφορούσαν πολλές εκδοχές για το θάνατο του. Μετά το γεγονός άρχισε να ξεχνιέται. Εμείς όμως οι παλιές φιλενάδες το συζητούσαμε συχνά, και γενικά θυμόμασταν τα 3 Ν (έτσι είχαμε ονομάσει αυτόν τον περίεργο ξένο). Τελευταία το συζητούσαμε πιο συχνά. Ισως να ήτανε και μια σύνδεση της μοίρας, της τύχης. Ισως να ήτανε και πραγματικά γραφτό να ξαναπαρουσιαστεί, να ξαναβγεί στην επιφάνεια, να αναστηθεί αυτό το όνομα. Ενα πρωί γύρω στα 1990 παρουσιάστηκε στο "Βήμα του Σουργκούτ" μια μικρή ανταπόκριση. "Υπήρξε άραγε στο Σουργκούτ ο Μανώλης Γλέζος;". Σ' αυτό απάντησα μόνο εγώ. Πέρασε καιρός. Πολλές φορές σκεπτόμουν αυτή την ιστορία. Και τότε έγραψα ένα κείμενο με τίτλο "Από τους Ελληνες στους Βαριάγκους". Αυτό το έκανα προς τιμήν του παλιού συγγραφέα, κάτι σαν μνημόσυνο, γιατί δεν του είχαν επιτρέψει να το δημοσιεύσει. Εγώ έγραψα μια από τις εκδοχές για τα 3 Ν και πάλι μπέρδεψα τον Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ με το Μανώλη Γλέζο. Το άρθρο μου έκανε μεγάλη εντύπωση σ' όλη την πόλη γιατί βγήκε στην επιφάνεια μια κρυφή ιστορία. Στη σύνταξη κατέφθασαν δεκάδες γράμματα άλλα καλά και άλλα με σκληρή κριτική. Κάποιοι έγραψαν ότι ο μυστικός δεσμώτης δεν ήταν ο Γλέζος αλλά ο Ζαχαριάδης. Και τότε αρχίσαμε να ψάχνουμε και πάλι τις παλιές εγκυκλοπαίδειες να βρούμε το όνομα του Ζαχαριάδη και να κάνουμε σύγκριση. Μόλις είδα τη φωτογραφία του, τον αναγνώρισα και κατάλαβα. Το σκοτάδι έφυγε και θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει ο Λιρπακώφ πριν 20 χρόνια.

Και τα θυμήθηκα όλα. Και έτσι άρχισα την έρευνα. Στη διάθεση μου υπήρχαν δυστυχώς μόνο η θέληση μου, οι παιδικές μου αναμνήσεις και τα πολύ θερμά αισθήματα μου γι' αυτόν τον άνθρωπο. Αφησα τη δουλειά μου και επί τρεις μέρες έψαχνα στην πόλη και την παλιά πόλη, να βρω στοιχεία και πιθανούς μάρτυρες. Σε μια εβδομάδα μέσα συγκέντρωσα πάρα πολύ υλικό και έγραψα ένα καινούργιο άρθρο με τίτλο "Ποιος είσαι τέλος πάντων Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ;". Σ' αυτό το άρθρο μιλάω καθαρά για το Νίκο Ζαχαριάδη. Εκανα αυτοκριτική για το άρθρο μου και περιέγραψα όλες μου τις αναμνήσεις. Πολλοί αντέδρασαν. Μου έλεγαν "μη χώνεις τη μύτη σου παντού" ή "θα έχεις συνέπειες". Αλλά εγώ συνέχισα. Εγραψα πολλά άρθρα και ερχόμουν σε επικοινωνία με πρόσωπα που είχαν σχέση με την παλιά ιστορία. Τότε κατά περίεργο τρόπο γράφτηκαν μικρά και μεγάλα άρθρα σε άλλα μέρη, ότι στο Σουργκούτ, αυτή την απομακρυσμένη πόλη αποκαλύφθηκε το μυστικό ενός διάσημου δεσμώτη. Μετά ακολούθησε η επίσκεψη του Γ. Μαύρου ανταποκριτή της "Ελευθεροτυπίας" Εφερα το Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Οταν κουβέντιασα με τον ιατροδικαστή παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Αργότερα κάναμε μια τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο "Τα παιδιά της επανάστασης που δεν αγαπήθηκαν". Αυτή η εκπομπή έκανε το γύρο πολλών πόλεων και έφτασε μέχρι το Μποροβίτσι την πόλη που ο Ν. Ζαχαριάδης είχε εξοριστεί για πρώτη φορά κάπου 200 χιλιόμετρα από τη Μόσχα. Τώρα συνεχίζω αυτή τη δουλειά. Βρήκα παλιές φωτογραφίες του Σουργκούτ και τα σπίτια που κατά καιρούς έμεινε, μίλησα με πάρα πολλά πρόσωπα και έψαξα αρχεία. Είναι ένα έργο ζωής για μένα. Προσπαθώ να μάθω και ελληνικά για να διαβάζω μόνη μου αυτά που χρειάζομαι.

- Του είχες μιλήσει ποτέ Βέρα;

- Βέβαια. Τον φωνάζαμε θείο Νικολάϊ ή προσπαθούσαμε να του δώσουμε κάτι για να τραβήξουμε την προσοχή του. Αυτός γενικά ήταν ατάραχος και υπέφερε με χαμόγελο τα πειράγματα που του κάναμε. Του είχαμε γίνει τόσο "κολλιτσίδες" που τον ακολουθούσαμε και στο ποτάμι όπου πήγαινε για μπάνιο. Είχε μια περίεργη βαθιά φωνή που πάντα τη φέρνω στη μνήμη μου. Ηταν μια μαλακιά ευχάριστη φωνή. Μιλούσε τα ρώσικα πολύ καλά και καθαρά. Θάλεγα θαυμάσια. Πολλοί έλεγαν ότι είχε ένα ξενικό τόνο στην προφορά. Οπως σας είπα για μένα είναι έργο ζωής και θα το συνεχίσω, ίσως έτσι εκπληρώσω ένα παλιό όνειρο που είχα από παιδί. Τη σχέση μου με την Ελλάδα.

Εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 44, 1-31/8/1998

Παρέμβαση της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» στην παρουσίαση του βιβλίου του Αχιλλέα Παπαϊωάννου: «Η απαγορευμένη εικόνα»

Στις 9 Απρίλη στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ από τον εκδότη του βιβλίου του Αχιλλέα Παπαϊωάννου, παράλληλα με την παρουσίαση του βιβλίου, οργανώθηκε συζήτηση, εν αγνοία του Παπαϊωάννου, με θέμα το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και τη δράση του Νίκου Ζαχαριάδη κατά την οποία παρουσιάστηκαν εισηγήσεις διαφόρων χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και άλλων οπορτουνιστών (τροτσκιστών, αναρχοαυτόνομων, κλπ.).

Μετά τις εισηγήσεις έγιναν διάφορες παρεμβάσεις μεταξύ των οποίων και σύντομη παρέμβαση της Οργάνωσης:

Καταρχήν να παρατηρήσουμε ότι οι εισηγήσεις όλων των ομιλητών δεν έχουν καμιά σχέση με την παρουσίαση του βιβλίου του Αχιλλέα Παπαϊωάννου. Αποτελούν τοποθετήσεις πολιτικού χαρακτήρα, με τις οποίες δε θα ασχοληθούμε, αλλά θα επισημάνουμε μόνο ότι αυτές έχουν ως βασικό ιδεολογικο-πολιτικό άξονά τους έναν εμφανή και ακραίο αντισταλινισμό και συνάμα ένα δύσκολα αποκρυπτόμενο αντιζαχαριαδισμό που εκδηλώνεται καθαρά στην προπαγάνδιση του μύθου-«εικόνας» του Νίκου Ζαχαριάδη ως «αντιφατικής και αλλοπρόσαλλης προσωπικότητας» -μύθος που κατασκευάστηκε, καλλιεργήθηκε συστηματικά και προβάλλεται σχεδόν μισό αιώνα τώρα απ' τους αποστάτες ντόπιους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, ενωμένους κάποτε και μετέπειτα διασπασμένους δεξιούς οπορτουνιστές της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Φλωράκη, κλπ.

Θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή των ερευνητών που ασχολούνται ή σκοπεύουν να ασχοληθούν μ' ένα τόσο σοβαρό και σπουδαίας σημασίας ζήτημα, όπως είναι η επαναστατική ζωή και δράση του Νίκου Ζαχαριάδη που συνδέεται στενά με το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της χώρας (και όχι μόνο) και το ΚΚΕ 1918-55, αν θέλουν να προσφέρουν στην έρευνα της ιστορικής αλήθειας να αποφύγουν, απομακρυνθούν και εγκαταλείψουν τον προαναφερθέντα μύθο των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών που εμποδίζει την αντικειμενική επιστημονική έρευνα και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. Η έρευνα για την επαναστατική ζωή και δράση του Νίκου Ζαχαριάδη πρέπει να προσανατολιστεί στις αντικειμενικές συνθήκες, τοπικά και διεθνώς, και σε στενή σύνδεση με την επαναστατική ταξική πάλη του ντόπιου και διεθνούς προλεταριάτου, κάτω απ' την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) εκείνης της ιστορικής περιόδου καθώς και εκείνες μετά την επικράτηση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, στον οποίο πρώτος αντιτάχθηκε ο Νίκος Ζαχαριάδης.

Δεύτερο, οι ερευνητές πρέπει να αποφύγουν και έναν άλλο μύθο που αφορά τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη, δηλαδή τις δυο εκδοχές των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών: «θάνατος από καρδιά» - «αυτοκτονία». Η πρώτη εκδοχή των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών είναι ότι ο θάνατος του Νίκου Ζαχαριάδη προήλθε από «καρδιακή προσβολή» και η δεύτερη, μετά από 18 χρόνια, είναι εκείνη της «αυτοκτονίας» που και οι δυο είναι εκδοχές της ίδιας της φασιστικής KGB των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και μάλιστα αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες. Όμως οι κομμουνιστές γνωρίζουν και η ιστορική πείρα διδάσκει ότι η φασιστική Ασφάλεια -και τέτοια ήταν αυτή των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ -που κυνήγησε με «φωτιά και σίδερο» το Γραμματέα του ΚΚΕ δεν είναι ποτέ δυνατό να λέει την αλήθεια, απλά με τις ψευδείς εκδοχές της προσπαθεί να καλύψει το έγκλημά της: τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη. Επιπλέον πρόκειται για δυο αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες εκδοχές: πότε έλεγε την αλήθεια η KGB το 1973 όταν ανακοίνωσε ότι ο Ζαχαριάδης «πέθανε από καρδιά» ή το 1990 όταν ανακοίνωσε ότι «αυτοκτόνησε»;

Η τρίτη εκδοχή είναι αυτή των ελλήνων κομμουνιστών σύμφωνα με την οποία ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές της προδοτικής κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη για να μην επιστρέψει την Ελλάδα δηλ. δολοφονήθηκε ούτε καν ένα χρόνο πριν την πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, πολιτική αλλαγή που γνώριζαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ότι θα γίνει στην Ελλάδα μέσα από την τότε στενή συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Η πολιτική αλλαγή, για να είχε δημοκρατική πρόσοψη έπρεπε να επιτρέψουν στους αντάρτες του ΔΣΕ να επιστρέψουν στον τόπο τους, όπως και έγινε. Όμως η τεράστια πλειοψηφία των ανταρτών του ΔΣΕ ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και επομένως επιστρέφοντας στην πατρίδας τους θα απαιτούσαν την απελευθέρωση του ηγέτη τους και θα υποχρέωναν τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές να τον αφήσουν ελεύθερο. Η επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη στην Ελλάδα σήμαινε -και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι  χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές και οι νάνοι ηγετίσκοι των δυο ρεβιζιονιστικών ομάδων- διάλυση των δυο ρεβιζιονιστών κομμάτων, στηριγμάτων των σοβιετικών ρεβιζιονιστών. Και για να μην συμβεί αυτό έπρεπε να δολοφονηθεί ο Νίκος Ζαχαριάδης για να μην επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα του.

Χαιρετίζουμε την τοποθέτηση του Αχιλλέα Παπαϊωάννου που θέτει δημόσια το ζήτημα της εξόντωσης-δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη καθώς και την περίπτωση του Γ. Λεονταρίτη που στην εισαγωγή του βιβλίου του Λευτέρη Αποστόλη: ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ θέτει το ερώτημα: «ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν;».

Η εκδοχή των ελλήνων κομμουνιστών ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε, στηρίζεται, πέρα απ' την πολιτική πλευρά, στη μαρτυρία της Βέρας Κουσνετσόβα στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994), όπου αναφέρει ότι όταν ρώτησε τον ιατροδικαστή σχετικά με το θάνατο του Ζαχαριάδη αυτός παραδέχτηκε ότι «έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε απ' την καρδιά του» και ότι «δεν υπάρχει καρδιακή προσβολή αλλά δολοφονία».

Επίσης ο Γ. Λεονταρίτης στον πρόλογο του βιβλίου του Λευτέρη Αποστόλου αναφέρει ότι η διευθύντρια των Ρώσικων Κρατικών Αρχείων της Μόσχας Ντομιλίνα δήλωσε την Άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη ότι τα Αρχεία χαρακτηρίζονται «άκρως απόρρητα» και ορθώς ο Λεονταρίτης θέτει το ερώτημα:  «ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν;».

Αφού, λοιπόν, ο Νίκος Ζαχαριάδης, σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή της KGB, «αυτοκτόνησε», τότε προς τι τα Αρχεία που αφορούν τις συνθήκες θανάτου του χαρακτηρίζονται και παραμένουν «άκρως απόρρητα»;

Και σ' αυτό το ζήτημα προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσανατολιστεί η έρευνα, παραμερίζοντας τους μύθους των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών «καρδιάς»-«αυτοκτονίας» ως αιτιών θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη.

Εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 111 1-15 Ιούνη 2001

Ιστορικός ο ρόλος του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη στην παλη του ελληνικού μα και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού

Α. Η πάλη εναντία στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και οι διασπάσεις μετά την εισβολή-επεμβαση των χρουτσωφικών στο ΚΚΕ

Χωρίς αμφιβολία, η πρώτη μα και μεγάλη τιμή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τόσο σχετικά με την έγκαιρη διαπίστωση της αντεπαναστατικής φύσης του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού όσο και την έναρξη της πάλης ενάντια του ανήκει στο Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ σύντροφο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (και τους έλληνες κομμουνιστές) - δικαιώνοντας έτσι με το παραπάνω την ορθή κρίση-εκτίμηση του δασκάλου του ΙΩΣΗΦ Β. ΣΤΑΛΙΝ εκφρασμένη, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ( 1952), στον παλιό μπολσεβίκο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΣΕ και Γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης του Ουζμπεκιστάν, σ. ΝΙΓΙΑΖΩΦ: «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη».

Η ικανότητα της έγκαιρης σύλληψης της αντεπαναστατικής ταξικής φύσης του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και η οξυδερκής επιστημονική μαρξιστική πρόβλεψη της αναπόφευχτης καταστροφής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σε περίπτωση επικράτησης του, η ανυποχώρητη στάση Αρχών και άμεση ρήξη, αλλά και η χωρίς καθυστέρηση έναρξη της πάλης ενάντια σ' αυτό το προδοτικό ρεύμα είναι αυτά - σε συνδυασμό πάντα με τις τότε συγκεκριμένες εξαιρετικά περίπλοκες ιστορικές συνθήκες και τις πρωτοφανείς καταστροφικές συνέπειες σε διεθνή κλίμακα των μετέπειτα δεκαετιών ως τη διάλυση και της ίδιας της κρατικής υπόστασης της καπιταλιστικής Σοβ. Ενωσης στα τέλη της δεκαετίας του '90 - που προσδιορίζουν το μέγεθος του αναστήματος της προσωπικότητας του επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σταλινιστή ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και καθιστούν κορυφαία, μεγάλης ιστορικής σημασίας, και ανεκτίμητη τη συμβολή του στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αναδεικνύουν το Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ σε μια απ' τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στον 20ο αιώνα, της ένδοξης λενινιστικής-σταλινικής εποχής της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΜΟΜΙΝΦΟΡΜ. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρακολουθώντας συστηματικά-προσεχτικά αλλά και με ανησυχία απ' ότι είναι γνωστό τις εξελίξεις στη Σοβιετική Ενωση και στο ΚΚΣΕ - μετά τη δολοφονία του ΣΤΛΛΙΝ -με την ασυνήθιστη οξυδέρκεια και διορατικότητα (χαρακτηριστικά κάθε μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη) που τον διέκρινε και με όπλο τη βαθιά μαρξιστική του κατάρτιση διαπίστωνε τις δεξιές παρεκκλίσεις απ' την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου και τις ρεβιζιονιστικές απόψεις που εμφανίζονταν δειλά-δειλά και έμμεσα διατυπωμένες απ' τα μέσα του '53 στο σοβιετικό κομματικό τύπο της εποχής (με πρώτη τον αντικομμουνιστικό μύθο της «προσωπολατρίας») ήταν έτοιμος να απαντήσει και απάντησε αρνητικά, αρχές του '54, στις βολιδοσκοπήσεις της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας για αλλαγή της επαναστατικής πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ σε καίρια-βασικά ζητήματα που αφορούσαν και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα:

1. Ζήτημα ΣΤΑΛΙΝ,
2. Τιτική Γιουγκοσλαβία,
3. ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ.

Η χρουτσωφική κλίκα πρότεινε στο Ν. Ζαχαριάδη: πρώτο, να στραφεί το ΚΚΕ ενάντια στο Στάλιν, ασκώντας του κριτική, και να γράψει ο ίδιος σειρά άρθρα ενάντια στην διαβόητη «προσωπολατρία» (αρνήθηκε να το κάνει), δεύτερο, ν' αλλάξει θέση το Κόμμα σχετικά με την τιτική Γιουγκοσλαβία, δηλ. να μην τη θεωρεί πλέον καπιταλιστική χώρα, όπως ως τότε τη θεωρούσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα με απόφαση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ, αλλά «σοσιαλιστική»(!), τρίτο, να δεχθεί διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Και στα τρία αυτά καίρια ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος πήρε αρνητική απάντηση απ' το Νίκο Ζαχαριάδη και η ρήξη μεταξύ Χρουτσώφ-Ζαχαριάδη είναι πλέον δεδομένη.

Είναι σήμερα γνωστό, ότι η αποστάτρια ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ-Μικογιάν-Σουσλόφ-Κουουζίνεν-Μπρέζνιεφ, κλπ. (=ομάδα πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού) παράλληλα με την προώθηση της αντεπανάστασης στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ενωσης επεδίωκε - εφαρμόζοντας τις εντολές των ιμπεριαλιστών - πάση θυσία και με παντοειδείς φασιστικούς τρόπους (ίντριγκες, συνωμοσίες, επεμβάσεις, δολοφονίες, κλπ.) τη διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων και τη μετατροπή τους σε αστικο-ρεβιζιονιστικά κόμματα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, στην υπηρεσία των συμφερόντων της αστικής τάξης. Για να εκπληρωθούν, λοιπόν, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια διάλυσης των κομμουνιστικών κομμάτων συνεχίζονται οι αναμίξεις-επεμβάσεις των χρουτσωφικών και στο ΚΚΕ, παρά τη ρήξη Χρουτσώφ-Ζαχαριάδη, που κορυφώνονται στο πογκρόμ της Τασκέντης (9-10 Σεπτέμβρη του '55) που βρίσκει μαχητικά αντίθετο το 95% των δοξασμένων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ μελών του Κόμματος, στις συλλήψεις, φυλακίσεις και καταδίκες κομμουνιστών με νόμους για «αλήτες» κατά τη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης '56) και στη συγκρότηση «διεθνούς Επιτροπής» απ' το Χρουτσώφ και φτάνουν στη βίαιη ωμή αντικαταστατική καθαίρεση της επαναστατικής ηγεσίας του ΚΚΕ μ' επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και στο διορισμό στην παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας, δημιουργώντας έτσι ένα αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, το «Κ»ΚΕ -εξάρτημα και όργανο του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού.

Σ' εκείνη την περίοδο η πάλη ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό καθοδηγήθηκε θαρραλέα, αποφασιστικά και άμεσα απ' το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και όλοι οι κομμουνιστές τόσο στην Τασκέντη όσο και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες αλλά και στην Ελλάδα παρέμειναν συσπειρωμένοι γύρω απ' το ηρωικό τους Κόμμα μ' επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Δεν αφορά το θέμα μας η εξιστόρηση αυτής της μεγαλειώδους και παγκόσμιας ιστορικής σημασίας πάλης, πρέπει όμως για τους νεότερους να καταγράψουμε ακόμα μια φορά τι είχε πει για τους χρουτσωφικούς στην Τασκέντη και τι απάντησε στη λεγόμενη «Διεθνή Επιτροπή» των Κουουζίνεν-Ντέζ ο Γραμματέας του ΚΚΕ.

Μιλώντας στην Τασκέντη σε αχτίφ στελεχών (1200 αχτιβίστες) στο θέατρο Μου-Κι-Μι (18.12.55) ο σύντροφος Ν. Ζαχαριάδης είχε πει τη γνωστή ιστορική φράση: «Ο Δημητρίου σύντροφοι, είναι μια τρίχα απ' την άκρη της ουράς ενός ατζαμίδικα καμουφλαρισμένου ελέφαντα. Σε μας όλους πέφτει το σοβαρό και ιστορικό καθήκον, να τραβήξουμε την ουρά αυτή, για να φανεί σ' όλον τον κόσμο ο πραγματικός ελέφαντας - δηλ. ο Χρουτσώφ»! (Τασκέντη 1955). Επίσης για τους χρουτσωφικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές την ίδια περίοδο είχε πει: «Προσέξτε σύντροφοι, αυτοί είναι διεθνείς προβοκάτορες. Θα κάνουν μεγάλη ζημιά στο διεθνές επαναστατικό κίνημα και οι δικοί μας συνεργάτες τους θα κάνουν μεγάλη ζημιά στην πατρίδα μας» (Τασκέντη 1955).

Ενώ αργότερα στον πρόεδρο της διαβόητης «Διεθνούς Επιτροπής» ρουμάνο οπορτουνιστή Ντέζ σε έντονο ύφος είχε πει, ανάμεσα στ' άλλα, και τα εξής ιστορικά λόγια: «Ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να εξετάσεις τα προβλήματα του ηρωικού ΚΚΕ, που τον Αύγουστο του 1944 κοιμήθηκες με το φασισμό και το πρωί ξύπνησες με Λαϊκή Δημοκρατία, την οποία κουβάλαγαν οι ένδοξοι κόκκινοι τανκίστες από το Στάλιγκραντ, όταν συνέτριψαν τη φασιστική ρουμάνικη μεραρχία και στην παρέδωσαν δώρο. Με ποια πείρα θα μπορέσεις εσύ να κρίνεις τους αγώνες των ελλήνων κομμουνιστών, που προς τιμήν τους με τους αγώνες τους, δεν επέτρεψαν ούτε σ' ένα έλληνα πολίτη να πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ».

Η σημασία της ανοιχτής ρήξης-σύγκρουσης της επαναστατικής ηγεσίας του ΚΚΕ μ' επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη με την αποστάτρια χρουτσωφική κλίκα και η διεξαγωγή σκληρής ασυμβίβαστης μαχητικής πάλης ενάντια της δεν περιορίζεται μόνο στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα αλλά επεκτείνεται και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα: εγκαινιάζει συνάμα την έναρξη της μεγάλης ιστορικής σύγκρουσης-πολεμικής στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα μεταξύ του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών και των αντεπαναστατών προδοτών χρουτσωφικων ρεβιζιονιστών σ' όλες τις χώρες. Αν και τ' άλλα κομμουνιστικά κόμματα είχαν ακολουθήσει-βαδίσει ευθύς αμέσως από τότε το δρόμο της ρήξης-σύγκρουσης με το χρουτσωφικο ρεβιζιονισμό σίγουρα δε θα ήταν τόσο καταστροφικές οι συνέπειες για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, γιατί η έγκαιρη έναρξη της πάλης θ' αφύπνιζε κομμουνιστές-μάζες και θα δυσκόλευε κατά πολύ την τελική επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στη Σοβιετική Ενωση και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Σ' αυτή την ηρωική και μεγαλειώδη πάλη ενάντια στο προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, που πρώτος αυτός εγκαινίασε στο ελληνικό μα και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, θυσίασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, έδωσε τα πάντα σ' αυτή την πάλη, ακόμα και τη ζωή του: έπεσε δολοφονημένος άνανδρα μετά 17 χρόνια εξορίας και εξοντωτικών διωγμών, τον Αύγουστο του '73 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, απ' τα ματοβαμμένα χέρια της προδοτικής κλίκας Μπρέζνιεφ-Φλωράκη, επειδή κράτησε ψηλά τη σημαία του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, τη σημαία της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, τη βαμμένη κατακόκκινη με το αίμα χιλιάδων κομμουνιστών ΚΚΕδικη σημαία, τη σημαία της πάλης κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και για να μην επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα μας και «χαλάσει» τα προδοτικά σχέδια των σοβιετικών-ελλήνων ρεβιζιονιστών, της αντιδραστικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών.

Β. Οι διασπάσεις στην Τασκέντη και στις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες μετά το 20ο Συνέδριο και την παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας»: διασπαστικό και αποσυνθετικό το νέο οπορτουνιστικο αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό ρεύμα

Για να φανεί ποιοι, ποιον εξυπηρετούσαν, ποιο πολιτικό ρεύμα προκάλεσε τις διασπάσεις και σε ποιους στόχους είχαν επικεντρώσει τα πυρά τους οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές για να πετύχουν τις διασπάσεις και που έχουν την καταγωγή τους οι σημερινές κατακερματισμένες «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές οργανώσεις είναι αναγκαία μια σύντομη ιστορική αναφορά στις κυριότερες απ αυτές.Θα περιοριστούμε μόνο σε μια απ' τις διασπάσεις, την καταστροφικότερη: εκείνη της διαβόητης "Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής" (ΠΚΕ). Μετά ο 20ο Συνέδριο η ταξική πάλη σε ιδεολογικο-πολιτικό επίπεδο - έκφραση της πάλης μεταξύ προλεταριάτου-μπουρζουαζίας - διεξάγεται σε διεθνή κλίμακα μεταξύ των επαναστατικών σταλινικών δυνάμεων από τη μια και των προδοτικών χρουτσοφικών Αντεπαναστατικών δυνάμεων από την άλλη που βρίσκονται σε στενή συνεργασία-συμμαχία και καθοδηγούνται απ' την αστική τάξη και το διεθνή ιμπεριαλισμό, μεταξύ της επαναστατικής σταλινικής γραμμής και της αντεπαναστατικής χρουτσωφικής γραμμής, πάλη που επικεντρώνεται στο πρόσωπο του ΣΤΑΛΙΝ ως υπερασπιστή και συνεχιστή της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού, την οποία είχε αναπτύξει παραπέρα και εφαρμόσει πραχτικά στη Σοβιετική Ενωση.

Η επίθεση των χρουτσωφικών στο Στάλιν ήταν επίθεση ενάντια στο μαρξισμό-λενινισμό, στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό, στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και στα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα. Οι χρουτσωφικοί αποστάτες ενεργούσαν σαν πράκτορες, όπως και ήταν, των ιμπεριαλιστών αφεντικών τους.

Απ' τα μέσα της δεκαετίας του '50 η οξύτατη πάλη στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα διεξάγεται μεταξύ της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών στις ρεβιζιονιστικές χώρες και στην Ελλάδα που παρέμειναν συσπειρωμένοι γύρω απ' την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ μ' επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και των ελάχιστων χρουτσωφικών δυνάμεων, πάλη που σήμαινε υπεράσπιση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, υπεράσπιση που συμπυκνώνονταν ιδεολογικο-πολιτικά στη συνεπή, αδιάλλαχτη υπεράσπιση των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Η ατσάλινη-γρανιτένια οργανωτική ενότητα των κομμουνιστών στα πρώτα χρόνια, απ' τα μέσα της δεκαετίας του '50 ως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του '60, στηρίζεται και έχει ως προϋπόθεση αυτή ακριβώς την ιδεολογικο-πολιτική ενότητα.

Οι εξορίες, οι φυλακίσεις, τα ψυχιατρεία, η παντός τύπου εξοντωτικές φασιστικές διώξεις μετά το '55-56 δε στάθηκαν ικανές να κάμψουν και καθυποτάξουν τους αετούς των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας, να τους απομακρύνουν από τον επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό δρόμο ούτε να διασπάσουν τη γρανιτένια ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική Ενότητα.

Οι χρουτσωφικοί σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαπιστώνοντας την αποτυχία τους καθώς και την απομόνωση των εγκάθετων της προδοτικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. αποφασίζουν ν' αλλάξουν τακτική. Παράλληλα με τη φασιστική καταπίεση και τις παντοειδείς διώξεις θέτουν σ' εφαρμογή σχέδια διάσπασης των σταλινικών-ζαχαριαδικών απ' τα μέσα με δικούς τους πράκτορες που διατηρούν ακόμα την «αντιχρουτσωφική» και «σταλινική-ζαχαριαδική» μάσκα. Ασφαλώς ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός ήταν αυτός που προκάλεσε τη μεγαλύτερη και καταστροφικότερη διάσπαση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και φυσικά και στο ηρωικό μας Κόμμα, το ΚΚΕ. Όμως καταστροφικά αποτελέσματα είχαν και οι μετέπειτα διασπάσεις, μ' οποιεσδήποτε δικαιολογίες και προσχήματα κι αν καλύφθηκαν και πρώτα απ' όλα το νέο οπορτουνιστικό, με τη μορφή της «λαθολογίας», αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό ρεύμα που εμφανίστηκε στο χώρο των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Ρουμανίας αρχές της δεκαετίας του '60 και εκφράστηκε στη διαβόητη «Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή» (ΠΚΕ). Αυτές υποκινήθηκαν και καθοδηγήθηκαν απ' τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές με όργανα τους οπορτουνιστικές ομάδες μ' «αντιχρουτσωφικό» προσωπείο, που στην πραγματικότητα ήταν συνειδητά και ευθύς εξ' αρχής στην υπηρεσία των σοβιετικών και ελλήνων ρεβιζιονιστών. Τέτοιες ομάδες υπήρχαν σ' όλες τις τότε ρεβιζιονιστικές χώρες. Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν, ότι η γρανιτένια ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική ενότητα των ελλήνων κομμουνιστών μπορεί να σπάσει μόνο με μια οποιασδήποτε μορφής αμφισβήτηση της αδιάλλακτης υπεράσπισης των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γι' αυτό και επικέντρωσαν τα πυρά τους σ' αυτούς και φυσικά στο γίγαντα δεσμώτη της Σιβηρίας ηγέτη του Κόμματος μας, λασπολογώντας σε βάρος του και χρησιμοποιώντας, για να πετύχουν το σκοπό τους, τους πράκτορες τους: την ανοιχτά πλέον* αντιζαχαριαδική οπορτουνιστική ομάδα της λεγόμενης «Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής» (ΠΚΕ-Ρουμανία) των Γαβρίλου Παπαδόπουλου-Πολύδωρου Δανιηλίδη-Βάσκου Πασχάλη, κλπ., που εμφανίστηκε συγκροτημένα στις αρχές-μέσα της δεκαετίας του '60 και εκπροσωπούσε μια παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού με τη μορφή της αντισταλινικής «λαθολογίας» («Ο Στάλιν μεγάλος, αλλά έκανε λάθη») και του αντιζαχαριαδισμού, διατηρώντας βέβαια τώρα μόνο την «αντιχρουτσωφική» της μάσκα.

Κοινός στόχος των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, της προδοτικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. και της δεξιάς ομάδας της ΠΚΕ ήταν η αποπομπή του επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σταλινιστή ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ' το Κόμμα μας. Το σύνθημα τους ήταν: «να φύγει ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ απ' την ηγεσία του ΚΚΕ». Για τους δυο πρώτους δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι αυτό ήταν το σύνθημα τους, για δε την ΠΚΕ να τι γράφει-ομολογεί ανοιχτά ο δεξιός οπορτουνιστής και λασπολόγος του Ζαχαριάδη, πρόεδρος της ΠΚΕ, Πολύδωρος Δανιηλίδης: «όσο για το Ζαχαριάδη, εγώ πάντοτε έλεγα πως έπρεπε να φύγει έξω από το κόμμα, άσχετο αν δεν έφυγε με σωστό τρόπο» (Π. Δανιηλίδης: «Ο Πολύδωρος Θυμάται», σελ. 288, «Ιστορικές Εκδόσεις», Αθήνα 1990).

Ο πρώτος κοινός στόχος τους έχει ήδη πραγματοποιηθεί με το βίαιο αντικαταστατικό τρόπο καθαίρεσης της ηγεσίας, τη σύλληψη και εκτόπιση του Γραμματέα του Κόμματος αρχικά στο Μποροβίτσι και ύστερα στο Σουργκούτ της Σιβηρίας. Τώρα στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται η διάσπαση των κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών που μπορεί να επιτευχθεί μόνο απ' τα μέσα και με την κατασυκοφάντηση-λασπολογία του μεγάλου επαναστάτη και ήρωα δεσμώτη της Σιβηρίας. Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές αναθέτουν το ρόλο του λασπολόγου στο πρακτορείο τους, τη διαβόητη «ΠΚΕ», η οποία πρόθυμα τον αναλαμβάνει. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έμπειροι συνωμότες και ταλαντούχοι μαστόροι σε συκοφαντίες-λασπολογίες, για να προωθήσουν τα σχέδια τους της διάσπασης των ελλήνων κομμουνιστών, συντάσσουν και θέτουν σε κυκλοφορία, μέσω του πρακτορείου τους ,την ΠΚΕ, ορισμένα γράμματα (αυτή τα κυκλοφόρησε), αποδιδόμενα στο δεσμώτη Γραμματέα του ΚΚΕ και στα οποία αυτός εμφανίζεται να «υποστηρίζει»(!) την αντεπαναστατική πολιτική της χρουτσωφικής-μπρεζνιεφικής ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ενωσης. Ετσι η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της ΠΚΕ, πέρα απ' τον αντιζαχαριαδισμό της, φτάνει τώρα ως το ακρότατο σημείο να ισχυρίζεται ψευδώς, ότι ο Ζαχαριάδης έγινε «αποστάτης», «πρόδωσε» και προσχώρησε τάχα στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό (άρθρο με τίτλο «όταν οι αποστάτες απολογούνται», «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ», Σεπτέμβρης 1969, Ρουμανία) - εξελισσόμενη στους πιο βρωμερούς λασπολόγους του Γραμματέα του ΚΚΕ (με εντολή προφανώς των αφεντικών της χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών), δίνοντας μάλιστα εντολή στις σταλινικές-ζαχαριαδικές Οργανώσεις της Τασκέντης και όλων των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών να σταματήσουν κάθε διαμαρτυρία προς τη σοβιετική κυβέρνηση για την απελευθέρωση του Ζαχαριάδη, γιατί δήθεν αυτός είναι «πια ελεύθερος και κάνει βόλτες στη Μόσχα», τη στιγμή που ο Ζαχαριάδης εξακολουθούσε να βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση αργοεξοντωνόμενος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας.

Σήμερα οι κομμουνιστές ξέρουν, ότι ο Ζαχαριάδης ποτέ δεν αφέθηκε ελεύθερος, αλλά κρατήθηκε πάντα σε αυστηρή απομόνωση στον τόπο της εξορίας και τελικά δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του '73 και οι βρωμεροί λασπολόγοι του επέστρεψαν στην Ελλάδα. Επιπλέον και το εντελώς απλό, αλλά βασικό ερώτημα ξεσκεπάζει από τότε ακόμα τους οπορτουνιστές ηγέτες της ΠΚΕ και τους πραγματικούς υποβολείς τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές: γιατί δεν άφηναν ελεύθερο το σ. Ν. Ζαχαριάδη να μεταφέρει ο ίδιος στους έλληνες κομμουνιστές τις υποτιθέμενα δικές του χρουτσωφικές απόψεις που του απέδιδαν;

Η διαβόητη ΠΚΕ καταγγέλθηκε απ' τους σταλινικούς-ζαχαριαδικούς κομμουνιστές της Τασκέντης και των άλλων πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών σαν «πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού». Πρώτος ο εξόριστος στη Ρουμανία, ο φλογερός επαναστάτης και αλύγιστος κομμουνιστής, Σοφιανός, διαλεχτό στέλεχος το» ΚΚΕ 1918-55 και σφοδρός πολέμιος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και κάθε οπορτουνισμού, κατάγγειλε την ΠΚΕ σαν «πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού»: «Αυτά, που μεταδίδονται για τον Ζαχαριάδη δεν είναι αληθινά. Διαπίστωσα πως το λεγόμενο γράμμα Ζαχαριάδη δεν είναι γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά γράμμα γραμμένο από ρεβιζιονιστική συμμορία. Η ΠΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού ανάλαβε να το κυκλοφορήσει για να σπείρει την σύγχυση στο κίνημα των μαρξιστών-λενινιστών, να υποσκάψει την ηθική, κομματική και πολιτική οντότητα του Ζαχαριάδη, να διασπάσει την ενότητα των γραμμών του κινήματος και να το αποσυνθέσει» (Γράμμα ΣΟΦΙΑΝΟΥ προς τους Ελληνες κομμουνιστές Τσεχοσλοβακίας, 6.1.1968).

Η ΠΚΕ καταγγέλθηκε επίσης και από τους κομμουνιστές των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών μεταξύ των οποίων και της Τσεχοσλοβακίας: «καταδικάζουμε και αποκηρύττουμε την ΠΚΕ σαν όργανο και πράκτορες των αναθεωρητών στις γραμμές μας, γιατί όλη η ύπαρξη της και δράση της απέβλεπε στη διάσπαση και διάλυση μας... Με βαθιά συγκίνηση μαζί και αγανάκτηση καταδικάζουμε την προσπάθεια συκοφάντησης του σ. Ν. Ζαχαριάδη από τον αναθεωρητισμό, πλαστογραφώντας το απατηλό γράμμα δήθεν του Ζαχαριάδη για να πετύχουν τη διάσπαση μας» («Συμπεράσματα και απόφαση των μελών της ΚΟΒ(μ-λ)», Τρούτνοβ, 7.4.1968). Τη συνεργασία της ΠΚΕ με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και επομένως την καταγγελία της απ' τους κομμουνιστές σαν «πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» επιβεβαιώνει-ομολογεί άθελα του, δεκαετίες αργότερα, ένα απ' τα στελέχη της, ο Πολύδωρος Δανιηλίδης, όταν για το διαβόητο εκείνο γράμμα σημειώνει: «τελικά ύστερα από υπόδειξη των ρουμάνων το γράμμα δημοσιεύτηκε. Το γράμμα εκείνο προκάλεσε σύγχυση και διαφωνίες στις οργανώσεις μας» (Κ. Γκριτζώνα: «Μετά το Γράμμο», σελ. 32-33, Αθήνα, Απρίλης 1986, εκδόσεις «Γλάρος» και Π. Δανιηλίδης: «Ο Πολύδωρος Θυμάται», σελ. 253, «Ιστορικές εκδόσεις», Αθήνα 1990, που ο ίδιος συστήνει το βιβλίο του ρεβιζιονιστή Κ. Γκριτζώνα). Δηλαδή «συνεργάζονταν»-καθοδηγούνταν απ' τη ρουμάνικη χρουτσωφική κλίκα του Τσαουσέσκου.

Ομως παρά την καταγγελία του πρακτόρικου και διασπαστικού ρόλου της αντισταλινικής-αντιζαχαριαδικής ΠΚΕ, η γρανιτένια ενότητα των κομμουνιστών ραγίζει και προκαλείται μεγάλης έκτασης διάσπαση με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες που όλοι οι παλιοί κομμουνιστές γνωρίζουν και οι νεότεροι ζουν σήμερα, προς όφελος βέβαια των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών γενικά και ειδικά της αποστάτριας κλίκας των Κολιγιάννη-Φλωράκη.

Επιπλέον η μεγάλης έκτασης διάσπαση που προκλήθηκε στο χώρο των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων αντιπάλων του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού επιβεβαιώνει την ορθότητα και την ευστοχία της καταγγελίας του ΣΟΦΙΑΝΟΥ και των σταλινικών-ζαχαριαδικών κομμουνιστών, ότι η λασπολογία σε βάρος του Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ είχε ως στόχο τη «διάσπαση και διάλυση μας», να «διασπάσει την ενότητα των γραμμών του κινήματος και να το αποσυνθέσει», όπως και έγινε.

Για τις υπηρεσίες της ΠΚΕ στους ρεβιζιονιστές ο αποστάτης Φλωράκης, όντας Γραμματέας του «Κ»ΚΕ, δεν παρέλειψε να την τιμήσει με τη διακριτική του παρουσία στην κηδεία του προέδρου της Πολύδωρου Δανιηλίδη, ξοφλώντας έτσι τα παλιά οφειλόμενα γραμμάτια του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού απέναντι της. Στη διάρκεια της φασιστικής διχτατορίας η δεξιά οπορτουνιστική «αντιχρουτσωφική»(!) ομάδα της ΠΚΕ που έδρασε με εντολή των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και προς όφελος τους, διασπώντας τους κομμουνιστές και στρέφοντας τους σε αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό δρόμο, συνδέθηκε και ενώθηκε με την άλλη δεξιά οπορτουνιστική αντισταλινική (με τη μορφή της «λαθολογίας») και αντιζαχαριαδική (=αντιΚΚΕ) ηγετική ομάδα της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ»-ΟΜΛΕ των Χοτζέα-Ιορδανίδη.

* Να τι γράφει ο οπορτουνιστής Π. Δανιηλίδης: "Η δική μας αντίληψη ήταν πως το βασικό δεν ήταν η υπεράσπιση του Ζαχαριάδη" (Π. Δανιηλίδης: "Ο Πολύδωρος θυμάται", σελ. 287, Αθήνα 1990)

Εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ.φυλ. 48 (15-31 Οχτώβρη 1998)