Τρίτη 26 Απριλίου 2016

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΤΑΦΗΣ ΤΗΣ ΣΟΡΟΥ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Δεκέμβρης 1991 – Γενάρης 1992, Αριθ. Φύλλου 110, σελ. 5

Η Οργάνωση σε συνεργασία με παλιούς κομμουνιστές, μέλη του ΚΚΕ 1918-1956, τύπωσε και κόλλησε χιλιάδες αφίσες σε Αθήνα και Πειραιά. όπου κατάγγελνε στο λαό τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη από τους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές και καλούσε το λαό να τιμήσει με την παρουσία του στην τελετή της ταφής της σορού στην πατρίδα του τη μνήμη του μεγάλου ηγέτη της εργατικής τάξης
Επίσης σε στενή συνεργασία με την "Επιτροπή Στάλιν" και παλιούς κομμουνιστές, κυρίως πολιτικούς πρόσφυγες από την Τασκένδη, αποδέχτηκε και υποστήριζε την ορθή πρότασή τους να μιλήσει στην τελετή μόνο ένας παλιός κομμουνιστής, που με το κύρος του και το ανάλογο περιεχόμενο της ομιλίας του (καταγγέλλοντας τους ρεβιζιονιστές) θα επιτυχάνονταν τρεις στόχοι: πρώτο, ανατροπή στην πράξη του "καπελώματος της τελετής από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ, δεύτερο, ξεσκέπασμα της καπηλείας τους και συνάμα, τρίτο, διασφάλιση της σοβαρότητας και του απαιτούμενου υψηλού επιπέδου της τελετής που άρμοζε στο μεγάλο γιό και οδηγητή της εργατιάς και του λαού μας Νίκο Ζαχαριάδη αποφεύγοντας ταν παρέλαση "στρατιάς" ομιλητών των διαφόρων ομάδων, οι οποίοι, πέρα από τη ζημιά του υποβιβασμού της τελετής, δεν θα είχαν να προσθέσουν απολύτως τίποτε στα όσα θα αναφέρονταν στην ομιλία ενός παλιού κομμουνιστή (απλά θα είχαμε επίδειξη του γνωστού αθεράπευτου μικροαστισμού των διαφόρων οπορτουνιστικών ομάδων).
Απορρίψαμε παρόμοιες προτάσεις διαφόρων άλλων ομάδων. αλλά και την πρόταση για μια ξεχωριστή εκδήλωση, απομονωμένη από τη μάζα των συμμετεχόντων και που αναπόφευχτα θάπαιρνε περιθωριακό χαραχτήρα.
Σχετικά με την ομιλία του παλιού κομμουνιστή είναι ανακρίβεια αυτό που γράφτηκε (μάλλον από άγνοια και όχι από πρόθεση συκοφάντησης των παλιών κομμουνιστών πως τάχα οι παλιοί κομμουνιστές ζήτησαν άδειο να μιλήσουν από τους "Κύρο και Κουκούλου και ότι αυτοί "δέχτηκαν μόνο ο Τουλούδης να μιλήσει Οι παλιοί κομμουνιστές δεν ζήτησαν άδεια από τους "Κύρο και Κουκούλου" να μιλήσουν. Απλά πριν την τελετή γνωστοποίησαν μόνο στον Κύρο - και όχι στην Κουκούλου - ότι θα μιλήσει ένας από τους παλιούς κομμουνιστές (δεν γνωστοποιήθηκε το όνομα) και ότι δεν έχει νόημα να παρεμποδιστεί.

Ομιλία του συν. Γιάννη Καραστάθη στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη (28/12/1991)

Επανάσταση”, Δεκέμβρης 1991 – Γενάρης 1992

Ομιλία του συν. Γιάννη Καραστάθη στον τάφο του Ν. Ζαχαριάδη


Αγαπητέ μας σύντροφε Νίκο.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ σε τούτη την πένθιμη συγκέντρωση για μια ασυνήθιστη ταφή παλιοί συνεξόριστοί σου, νέοι σύντροφοι και φίλοι του παλιού, μα πάντα νέου ΚΚΕ για να αποτείσουμε στερνό χαιρετισμό μαζί και όρκο, σε σένα τον εκλεγμένο, τον νόμιμο και αναγνωρισμένο, από το 90% των κομμουνιστών, των μαχητών του ΔΣΕ που για 42 ολόκληρα χρόνια ήσουνα ο Αρχηγός και Οδηγητής, του ενωμένου τότε, γι’ αυτό και ισχυρού ΚΚΕ.
Σύντροφοι, φίλοι αποχαιρετάμε σήμερα το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, τον άνθρωπο που έγινε θρύλος και τραγούδι για το λαό, για όλους τους πονεμένους και βραχνάς για τους πολιτικούς του αντιπάλους σοβιετικούς και έλληνες.
Ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, που όσο βαθιά και αν τον θάψανε στην παγωμένη και αφιλόξενη Σιβηρία, όσο μελάνη και ρύπο κι αν σκόρπισαν, όσο κι αν τον διέσυραν οι φραξιονιστές, οπορτουνιστές, αντιηγετικοί, του μετά το 1956 “Κ”ΚΕ για να λησμονηθεί από τους κομμουνιστές, το λαό και να αγνοηθεί από τη νέα γενιά που δεν γνωρίζει τα πραγματικά γεγονότα, γιατί Πολιτεία και “νέα ηγεσία του ΚΚ” δεν τους τα δίδαξαν ποτέ αληθινά: Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ θα μένει άτρωτος και πάντα ζωντανός στη συνείδησή μας για να φλογίζει τις καρδιές των αγωνιστών σαλπίζοντάς τους σε νέους αγώνες για ψωμί, εθνική ανεξαρτησία για Λαϊκή Δημοκρατία και Σοσιαλισμό. Για να θυμίζει ακόμα στους φραξιονιστές - αναθεωρητές το άγριο και στυγερό έγκλημά τους.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ιδεολόγος με σταθερές αρχές κομμουνιστής- διεθνιστής και μεγάλος έλληνας πατριώτης. “Δεν μπορεί να είσαι καλός κομμουνιστής αν πρώτα δεν είσαι καλός πατριώτης”, μας έλεγε. Κι αυτό το απόδειξε με έργα και με το πρώτο ΟΧΙ! που είπε στη Μουσολινική εισβολή στη χώρα μας με το περίφημο γράμμα του προς το λαό της Ελλάδας στις 31 Οχτώβρη 1940, το οποίο έθαψαν οι οπορτουνιστές. Θάβοντας όμως την ιστορία κόβουν τις ρίζες του ΚΚΕ με την εργατική τάξη, με το λαό. Διδάσκοντας όμως την αληθινή ιστορία, αφυπνίζονται οι λαοί κι αυτό δεν το θέλουν οι συνθηκολόγοι.
Ήταν ορκισμένος εχθρός των ιμπεριαλιστών μα και κάθε επεμβασιών. Γι’ αυτό το 1945 -1946, είπε το δεύτερο ΟΧΙ! στους αγγλο-αμερικανούς νεοκατακτητές, και οργάνωσε τη δεύτερη αντίσταση, το ΔΣΕ, ρίχνοντας το σύνθημα: “ΟΛΟΙ ΣΤ' ΑΡΜΑΤΑ, ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ!”
Με την προδοσία του Τίτο, ο συσχετισμός των δυνάμεων άλλαξε σε βάρος μας, και ο Μ. Παρτσαλίδης κ.α. πρότειναν ελιγμό... του Δημοκρατικού Στρατού προς Νότο, δηλαδή την συντριβή του. Ο Ν. Ζαχαριάδης που υπολόγιζε τη ζωή και του τελευταίου μαχητή του, σύμπτυξε ανέπαφες τις δυνάμεις του ΔΣΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ένωση, όπου αναπτυσσόμασταν και προετοιμαζόμασταν για τους νέους αγώνες που ωρίμαζαν και επέρχονταν.
Ο Ν. Ζαχαριάδης είναι ο κύριος εμπνευστής της ανασυγκρότησης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα, ο δημιουργός του νόμιμου κόμματος της ΕΔΑ με την “Αυγή” και της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα: Ψωμί, δουλιά, εθνική ανεξαρτησία, όπου η “Δημοκρατική Ένωση” στις εκλογές του '56 πήρε το 55% των ψήφων του λαού και το 1958 η ΕΔΑ σημείωσε εκείνη την ανεπανάληπτη επιτυχία, βγάζοντας 79 βουλευτές. Και όλα αυτά μέσα σε 5-6 χρόνια από την ήττα του ΔΣΕ, με το Κόμμα σε βαθιά παρανομία, τις φυλακές γεμάτες από αγωνιστές και με τις δυνάμεις του ΔΣΕ στο εξωτερικό, όταν η Ισπανία και η Πορτογαλία χρειάστηκαν 40-50 χρόνια για να συνέλθουν από παρόμοιες καταστάσεις. Ήταν τότε που οι αμερικανοί δήλωναν: “Μικρός ο τόπος, πολύς ο κομμουνισμός”.
Την ανοδική αυτή πορεία του κινήματος κατάστρεψαν οι σοβιετικοί φραξιονιστές Χρουτσώφ, κ.α. μετά τη δολοφονία του Ι.Β. Στάλιν, όταν με τους υποταχτικούς τους Παρτσαλίδη, Κολιγιάννη, Βαφειάδη, Δημητρίου, Τσολάκη. κ.α. το Μάρτη του 1956, πραξικοπηματικά διέλυσαν το επαναστατικό μας ΚΚΕ και στη θέση του σκάρωσαν το σημερινό μωσαϊκό. Αυτήν τη στιγμή ο σύντροφος Ζαχαριάδης βροντοφώναξε το τρίτο ΟΧΙ!, τούτη τη φορά ενάντια στους σοβιετικούς αναθεωρητές-νεκροθάφτες του σοσιαλισμού, λέγοντάς τους: “Μην πετάτε με το βρώμικο νερό και το μωρό”. Τους οπορτουνιστές όμως δεν τους ένοιαζαν τα βαλτονέρια, μ’ αυτά έμαθαν να συνυπάρχουν. Τους ενδιέφερε, σαν τον Ηρώδη, να σκοτώσουν το μωρό, να καταστρέψουν το Κόμμα. Ήταν ο μόνος ηγέτης που αντιστάθηκε στην αναθεώρηση γενικά, στην αντιλενινιστική εισβολή στο ηρωικό μας ΚΚΕ, μα και σε άλλα αδελφά κόμματα ειδικότερα.
Ο Ν. Ζαχαριάδης πέρασε 24 χρόνια, το τρίτο μέρος της ζωής του, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Από αυτά πέντε στην Ελλάδα, τέσσερα στο Νταχάου και δέκα επτά στη Σοβιετική Ένωση. Εδώ την 1.8.1973 συντελέστηκε το φοβερό έγκλημα από τους “κομμουνιστές με ανθρώπινο πρόσωπο” Χρουτσώφ, Μπρέζνιεφ. Κουουσίνεν. Είναι φοβερό, αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι χιτλερικοί να το πραγματοποιήσουν οι “σοβιετικοί σύντροφοι”. Η δολοφονία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλους της ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς σ. Νίκου Ζαχαριάδη θα κηλιδώνει αιώνια τη μετασταλινική ηγεσία του Κρεμλίνου και τους διορισμένους ηγέτες του “Κ”ΚΕ.
Ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδης, την 1η Αυγούστου 1973, έντεκα μόλις μήνες πριν τη μεταπολίτευση και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, είναι οι Χρουτσωφικοί, Μπρέζνιεφ, Κουουσίνεν. Μπ. Πανομαριόφ, Κοσύγκιν, Ποντγκόρνι και όλο το μετά το 1956 νέο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ. Από το “Κ”ΚΕ, οι Παρτσαλίδης, Κολιγιάννης, Βαφειάδης, Δημητρίου, Τσολάκης. κ.α.. και από την μετά του 1972 διορισμένη ηγεσία, την κρισιμότερη δηλαδή περίοδο για τη ζωή του Ν. Ζαχαριάδη είναι ο Φλωράκης, Φαράκος, Λουλές, Κουκούλου και ο τοποτηρητής του Ταπόρικοφ στο ΚΚΕ Τσολάκης.
Αυτοί οι δημαγωγοί, στο “Ριζοσπάστη” της 24.12,1991. ανακοίνωσαν ότι “εκπληρώνεται η επιθυμία του Ν. Ζαχαριάδη ν’ αναπαυθεί στην ελληνική γη”.
Τι υποκρισία στ’ αλήθεια! Αυτή άραγε ήταν η επιθυμία του Ν. Ζαχαριάδη, να τον φέρετε νεκρό στην κάσα; Λέτε ψέμματα και μάλιστα δημόσια κύριοι του “Κ”ΚΕ.
Η επιθυμία του Νίκου ήταν να επιστρέφει ζωντανός στην Ελλάδα να συνεχίσει τους αγώνες του και δω να πεθάνει. Αυτό το δήλωσε ρητά και στη συνέντευξή του το 1962, στον Ορφέα Οικονομίδη των “NEΩN”. Ο Χρουτσώφ και σεις, αντί για την Ελλάδα τον στείλατε από το Μποροβίτσι στο Σουργκούτ, πίσω από τον ήλιο. Αλλά ας πάρουμε τη δική σας άποψη σαν ειλικρινή, τότε γιατί χρειάστηκαν 18 χρόνια να εκπληρώσετε αυτή τη θέλησή του; Την απόφαση την πήρατε μόνο τότε όταν μάθατε ότι οι σύντροφοι του Ζαχαριάδη ανένταχτοι και ταγμένοι στις μαρξιστικές οργανώσεις του επαναστατικού ΚΚΕ, αποφάσισαν με δικά τους έξοδα να μεταφέρουν τη σωρό του στην πατρίδα του, που τόσο σφιχτά έκλεισε στην καρδιά του. Αν τώρα “προλάβατε” και τη φέρατε εσείς, αυτό το κάνατε όχι από αγάπη. αλλά από πολιτικό υπολογισμό. Τίποτα όμως, δεν αλλάζει τα πράγματα.
Και είναι πράγματι ιεροσυλία, τα χέρια, που έστω συμβολικά κρατούσαν την άκρη του σκοινιού και έσφιγγαν με τους καγκεμπίτες μαζί και έναν γερμανό (συμβολική σύμπτωση, Νταχάου-Σουργκούτ) τη θηλιά γύρω από το λαιμό του αρχηγού και οδηγητή του ΚΚΕ, να τολμάτε να στέκεστε δίπλα και να ρίχνετε κόκκινα γαρύφαλλα στο φέρετρό του. Τέτοια ντροπή δεν θα την αντέξει η Αττική Γη!
Σύντροφε ΝΙΚΟ, από μέρος ομάδας εξόριστων στη Σιβηρία, μα και πολλών χιλιάδων παλιών και νέων επαναστατών κομμουνιστών καταθέτω το στεφάνι και τα λουλούδια και σε διαβεβαιώνουμε, ότι οι οπορτουνιστές μπορεί να σφετερίστηκαν τον τίτλο, τα σύμβολα, το “Ριζοσπάστη”, τις παραδόσεις μας, μα ποτέ δεν θα μπορέσουν να φτιάξουν κόμμα αντάξιο του ηρωικού ΚΚΕ που εσύ ήσουνα ο φυσικός αρχηγός του. Και οι μενσεβίκοι άρπαξαν την “ΙΣΚΡΑ” από το Λένιν, όμως μ’ αυτήν μόνο έμειναν. Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Σβερντλόφ και οι μπολσεβίκοι πραγματοποίησαν την επανάσταση του Οκτώβρη, την οποία σήμερα, από το 1956 καταστρέφουν οι “ανανεωτές”...
Έτσι και μεις ορκιζόμαστε και σου υποσχόμαστε, ότι δεν θα κλείσει αυτός ο αιώνας και το ΚΚΕ, το κόμμα που τόσο αγάπησες και έπεσες μαχόμενος γι’ αυτό, θα ξαναγεννηθεί, μαζί με έναν ΝΕΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ που πάνω στην προμετωπίδα του θα φέρει την προτομή σου και τα αθάνατα λόγια σου: “Από τη στάχτη του θα ξαναγεννηθεί το ΚΚΕ”.
Ας είναι αλαφρό το χώμα αυτού του μικρού τάφου που σκεπάζει έναν τόσο πιστό ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ, γενναίο άντρα και μεγάλο Έλληνα Πατριώτη.

Αθήνα 28 Δεκέμβρη 1991
Γιάννης Β. Καραστάθης
Μέλος της Γραμματείας του Συντονιστικού Γραφείου
της Κ.Ο. Τασκέντης ως το 1962



Ομιλία Πέτρου Τουλούδη στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη (28/12/1991)

Οι Κουκουέδες της Τασκένδης, οι χιλιάδες ανένταχτοι σύντροφοί μας, οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης αποχαιρετούν στην τελευταία κατοικία του τον αδιάλαχτο και αδιαφιλονίκητο ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ σ. Νίκο Ζαχαριάδη που απάνθρωπα και με τον πιο βάρβαρο τρόπο εξοντώθηκε από την χρουτσωφική ηγεσία και τους διορισμένους του ΚΚΕ Παρτσαλίδη, Κολιγιάννη, Βαφειάδη Μάρκο και την παρέα τους με τις σκηνοθετημένες κατηγορίες του χαφιέ, ύποπτου, αντισοβιετικού, διχτάτορα κλπ.
Τον διέγραψαν από το Κόμμα του που τόσο αγάπησε και πόνεσε και τον έστειλαν εξορία 17 ολόκληρα χρόνια στην παγωμένη Σιβηρία στο Σουργκούτ χωρίς δίκη και καταδίκη χωρίς δικαστική απόφαση, κάτω από αυστηρή παρακολούθηση σε εικοσιτετράωρη βάση έξω από το σπίτι του από τα όργανα της KGB, απαγορεύοντάς του κάθε επικοινωνία με τους συντρόφους του και με τα παιδιά του ακόμα.
“Το έγκλημά του” ήταν γιατί δεν συμβιβάστηκε με τον χρουτσωφισμό, γιατί υπερασπίστηκε τα ιδανικά του, τις αρχές του μαρξισμού- λενινισμού.
Ο σ. Ν. Ζαχαριάδης πέθανε όρθιος παλικαρίσια χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στις αρχές και τα ιδανικά του.
37 ολόκληρα χρόνια με μαεστρία προσπάθησαν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ Φλωράκης, Φαράκος, Καλούδης, Κουκούλου. ο μικρός Πατακός Τσολάκης, όπως τον αποκαλούσε ο σ. Νίκος στα γράμματά του, να αποκρύψουν από το κόμμα μας και τον λαό μας την αλήθεια για το έγκλημα που έγινε στο ΚΚΕ το 1956 στην 6η πραξικοπηματική ολομέλεια της ΚΕ με την αντιδιεθνιστική χρουτσωφική επέμβαση παραβιάζοντας κατάφορα αρχές και καταστατικό, διαγράφοντας χιλιάδες τίμιους κομμουνιστές και πρώτα απ’ όλα εσένα σ. Νίκο, διαλύοντας τις παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα, ρίχνοντας το ηρωικό Κουκουέ στο δεξιό οπορτουνισμό.
Η αλήθεια όμως για πάντα δεν κρύβεται, ήλθε η ώρα να θριαμβεύσει.
Η αποκατάστασή σου σύντροφε Νίκο έστω και μετά θάνατο, όπως και η ανοιχτή καταδίκη της 6ης πραξικοπηματικής Ολομέλειας του 1956 είναι πρώτιστη σημασία απαραίτητη και επιβεβλημένη, είναι η αποκατάσταση των αρχών στο ηρωικό ΚΚΕ.
Σύντροφε Κουκουέ Νίκο η παλικαριά σου, η διορατικότητά σου, η αδιαλλαξία σου και η πίστη σου στις αρχές σου θάναι το φωτεινό αστέρι στις επόμενες γενιές του Κουκουέ.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της πατρίδας μας που σε σκεπάζει.

ΠΕΤΡΟΣ ΤΟΥΛΟΥΔΗΣ

Νίκος Ζαχαριάδης - Ο δεσμώτης των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για 35 χρόνια, αναπαύεται πλέον στην πατρίδα του

“Επανάσταση”, Δεκέμβρης 1991 – Γενάρης 1992

Νίκος Ζαχαριάδης

Ο δεσμώτης των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για 35 χρόνια, αναπαύεται πλέον στην πατρίδα του


Η σορός του μεγάλου επαναστάτη ηγέτη του ΚΚΕ 1918-1956 και δεσμώτη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για 35 ολόκληρα χρόνια (17 χρόνια ζωντανός και 18 νεκρός) Νίκου Ζαχαριάδη έφθασε από τη Μόσχα (νωρίτερα είχε μεταφερθεί εκεί από το Τιούμεν της Σιβηρίας) στο Ανατολικό Αεροδρόμιο στις 23 Δεκέμβρη, ημέρα Δευτέρα, ώρα 11.20 π.μ. και το Σάββατο, 28 Δεκέμβρη έγινε η τελετή της ταφής στο Α’ Νεκροταφείο.

Όπως έγινε και στο τύπο γνωστό, οι σοβιετικοί και έλληνες ρεβιζιονιστές όχι μόνο κράτησαν εξορία το Νίκο Ζαχαριάδη 17 ολόκληρα χρόνια στα βάθη της παγωμένης Σιβηρίας (στο Σουργκούτ με 550 υπό του μηδέν) και τελικά τον δολοφόνησαν στις αρχές Αυγούστου του 1973, αλλά και άλλα 18 χρόνια δεν επέτρεψαν να μεταφερθεί η σορός του και να ταφεί στην πατρίδα του. Οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες τον έτρεμαν ακόμα και νεκρό.
Οι γιοι του Ζαχαριάδη, Κύρος και Ιωσήφ, τέσσερες περίπου μήνες πριν το λεγόμενο “πραξικόπημα” του Αυγούστου στην πρώην Σοβιετική Ένωση είχαν απευθύνει επιστολή στην ηγεσία του ρεβιζιονιστικού “Κ”ΚΕ και ζήτησαν να μεσολαβήσει στη σοβιετική ηγεσία ώστε να επιτραπεί η μεταφορά της σορού του Νίκου Ζαχαριάδη στην Ελλάδα. Δεν πήραν όμως καμιά απάντηση (προφανώς επειδή δεν ήθελαν τη μεταφορά του). Γι’ αυτό λίγες μέρες μετά το “πραξικόπημα” με μια δεύτερη επιστολή αναίρεσαν την πρώτη. Αυτό το επιβεβαίωσε και ο Κύρος Ζαχαριάδης σε ερώτηση του δημοσιογράφου Γ. Μαύρου ("Ελευθεροτυπία") στις 16 Δεκέμβρη κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στην αίθουσα ανταποκριτών ξένου τύπου.
Τελικά η μεταφορά στην Ελλάδα της σορού του ηρωικού ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη έγινε δυνατή μόνο μετά την πλήρη και οριστική διάλυση του ρεβιζιονιστικού “Κ”ΚΣΕ. Οι προδότες σοβιετικοί και έλληνες ρεβιζιονιστές ηγέτες κράτησαν ακόμα και πεθαμένο εξορία (άλλα τόσα χρόνια όσα τον κράτησαν ζωντανό) το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη και αρνούνταν να επιτρέψουν τη μεταφορά του στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και ο κύριος υπεύθυνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη από την πλευρά των ελλήνων ρεβιζιονιστών (ως Γραμματέας του “Κ”ΚΕ το ’73), ο λακές της αστικής τάξης X. Φλωράκης έλεγε, με κομπασμό και προκλητικό τρόπο, πριν ένα χρόνο, σε επίσκεψη παλιών κομμουνιστών στον Περισσό ότι “εμείς βάλαμε ταφόπετρα στο Ζαχαριάδη”.
Η τελετή της ταφής της σορού (που είχε διατηρηθεί σχεδόν ανέπαφη λόγω του ψύχους της Σιβηρίας) του Ζαχαριάδη έγινε στις 28 Δεκέμβρη, ημέρα Σάββατο και ώρα 12.00 στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας. Από νωρίς (ώρα 10.00) άρχισαν να προσέρχονται αγωνιστές στο Νεκροταφείο για να αποτίσουν φόρο τιμής στο μεγάλο γιο και οδηγητή της εργατιάς και του λαού μας Νίκο Ζαχαριάδη.
Παρά το τσουχτερό κρύο χιλιάδες αγωνιστές, παλιοί και νέοι κομμουνιστές, μαχητές του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας τίμησαν με την παρουσία τους και συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία το δολοφονημένο από τους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές ηγέτη του ΚΚΕ 1918-1956 Νίκο Ζαχαριάδη.
Η ΟΚΜΛΕ πήρε δραστήρια μέρος στην τελετή του ενταφιασμού της σορού του αγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένου ηγέτη του ελληνικού προλεταριάτου και μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νίκου Ζαχαριάδη και κατέθεσε στεφάνι προς τιμήν του. Ανάμεσα σ’ άλλους πήρε μέρος και η “Επιτροπή Υπεράσπισης της Μνήμης και του Έργου του Στάλιν”, κατέθεσε στεφάνι και μοίρασε στους παρευρισκόμενους αγωνιστές το τραγούδι του Ζαχαριάδη “Το μπουντρούμι δεν τον λυγά”.
Μετά τις ομιλίες των ρεβιζιονιστών - μνημεία θράσους και υποκρισίας, καπηλείας, ψευτιάς και πολιτικού αμοραλισμού - μίλησε ο Πέτρος Τουλούδης επαναπατρισθείς πολιτικός πρόσφυγας από την Τασκένδη. Δημοσιεύουμε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του:
Οι Κουκουέδες της Τασκένδης, οι χιλιάδες ανένταχτοι σύντροφοί μας, οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης αποχαιρετούν στην τελευταία κατοικία του τον αδιάλαχτο και αδιαφιλονίκητο ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ σ. Νίκο Ζαχαριάδη που απάνθρωπα και με τον πιο βάρβαρο τρόπο εξοντώθηκε από την χρουτσωφική ηγεσία και τους διορισμένους του ΚΚΕ Παρτσαλίδη, Κολιγιάννη, Βαφειάδη Μάρκο και την παρέα τους με τις σκηνοθετημένες κατηγορίες του χαφιέ, ύποπτου, αντισοβιετικού, διχτάτορα κλπ.
Τον διέγραψαν από το Κόμμα του που τόσο αγάπησε και πόνεσε και τον έστειλαν εξορία 17 ολόκληρα χρόνια στην παγωμένη Σιβηρία στο Σουργκούτ χωρίς δίκη και καταδίκη χωρίς δικαστική απόφαση, κάτω από αυστηρή παρακολούθηση σε εικοσιτετράωρη βάση έξω από το σπίτι του από τα όργανα της KGB, απαγορεύοντάς του κάθε επικοινωνία με τους συντρόφους του και με τα παιδιά του ακόμα.
“Το έγκλημά του” ήταν γιατί δεν συμβιβάστηκε με τον χρουτσωφισμό, γιατί υπερασπίστηκε τα ιδανικά του, τις αρχές του μαρξισμού- λενινισμού.
Ο σ. Ν. Ζαχαριάδης πέθανε όρθιος παλικαρίσια χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στις αρχές και τα ιδανικά του.
37 ολόκληρα χρόνια με μαεστρία προσπάθησαν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ Φλωράκης, Φαράκος, Καλούδης, Κουκούλου. ο μικρός Πατακός Τσολάκης, όπως τον αποκαλούσε ο σ. Νίκος στα γράμματά του, να αποκρύψουν από το κόμμα μας και τον λαό μας την αλήθεια για το έγκλημα που έγινε στο ΚΚΕ το 1956 στην 6η πραξικοπηματική ολομέλεια της ΚΕ με την αντιδιεθνιστική χρουτσωφική επέμβαση παραβιάζοντας κατάφορα αρχές και καταστατικό, διαγράφοντας χιλιάδες τίμιους κομμουνιστές και πρώτα απ’ όλα εσένα σ. Νίκο, διαλύοντας τις παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα, ρίχνοντας το ηρωικό Κουκουέ στο δεξιό οπορτουνισμό.
Η αλήθεια όμως για πάντα δεν κρύβεται, ήλθε η ώρα να θριαμβεύσει.
Η αποκατάστασή σου σύντροφε Νίκο έστω και μετά θάνατο, όπως και η ανοιχτή καταδίκη της 6ης πραξικοπηματικής Ολομέλειας του 1956 είναι πρώτιστη σημασία απαραίτητη και επιβεβλημένη, είναι η αποκατάσταση των αρχών στο ηρωικό ΚΚΕ.
Σύντροφε Κουκουέ Νίκο η παλικαριά σου, η διορατικότητά σου, η αδιαλλαξία σου και η πίστη σου στις αρχές σου θάναι το φωτεινό αστέρι στις επόμενες γενιές του Κουκουέ.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της πατρίδας μας που σε σκεπάζει.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ σ. ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: ΣΑΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ, ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΩΝ

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 10ος, Αριθ. Φύλλου 105, Γενάρης-Φλεβάρης 1991
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ σ. ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
ΣΑΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ
ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΩΝ
Το ζήτημα Ζαχαριάδη θα έρχεται πάντα στην επικαιρότητα γιατί συνδέεται άμεσα με την ιστορία του ΚΚΕ και δεν θα κλείσει ποτέ όσο θα συνεχίζεται η τεχνητή κρίση στο κόμμα. Αντίπαλοι και φίλοι, άθελα ή θεληματικά θα επανέρχονται στο θέμα αυτό, γιατί ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν αληθινός κομμουνιστής - διεθνιστής ήταν ΦΩΣ και όχι πυγολαμπίδες σαν τον λιποτάκτη το Βαφειάδη και τους σημερινούς «ηγέτες των 2 ΚΚ». Γι’ αυτό θα ζει πάντα στις καρδιές των ελλήνων επαναστατών κομμουνιστών, στην εργατική τάξη και στη φτωχολογιά που τον γέννησε και τον τίμησε αναδείχνοντάς τον ΑΡΧΗΓΟ ΤΗΣ.
Επειδή ο Ν. Ζαχαριάδης κατηγορείται από τους φραξιονιστές δολοφόνους του για υπαρχτά, μα κυρίως για ανύπαρχτα λάθη του ΚΚΕ της περιόδου 1931 - 1956 καθώς και για την απόφαση του να κατέβει στην Ελλάδα για να δικαστεί, παρουσιάζοντάς το σαν δειλία και λιποψυχία - ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι στο χέρι του ήταν να παραμείνει ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αν υποχωρούσε στις πιέσεις των σοβιετικών αναθεωρητών - δίνω στη δημοσιότητα τα δυο γράμματα του σ. Νίκου Ζαχαριάδη προς την Εισαγγελία πλημμελειοδικών Αθηνών, και στον τότε συντάχτη της εφημερίδας «Τα Νέα», Ορφέα Οικονομίδη.
Λίγα λόγια για τους νέους αγωνιστές που αγνοούν τα γεγονότα.
Η «6η Ολομέλεια» του 1956, συγκλήθηκε από τους σοβιετικούς αναθεωρητές με σκοπό να περάσουν την οπορτουνιστική γραμμή τους, το «ειρηνικό πέρασμα» από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό... Είναι αντικαταστατική και παράνομη, γιατί πριν 71 μέρες, στις 28-29.12.1955 είχε συνέλθει η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που οι αποφάσεις της ψηφίστηκαν σχεδόν ομόφωνα. Καταψήφισε μόνο ο Κ. Κοληγιάννης και βασικά το σημείο που αφορούσε την κριτική στο άτομό του για τη λούφα του στην παρανομία. Είναι δε και παράνομη γιατί τη συγκαλεί ξένο κόμμα, το ΚΚΣΕ με διαγραμμένα από το κόμμα μας «στελέχη» τύπου Μ. Παρτσαλίδη, Μ. Βαφειάδη, Ζ. Ζωγράφου, Δ. Παπαδόπουλο, κ.α. Είναι ακόμα αντικαταστατική και παράνομη γιατί σ’ αυτή δεν πήραν μέρος ο ΓΓ του ΚΚΕ σ. Ν. Ζαχαριάδης, πολλά μέλη της ΚΕ που βρίσκονταν στο εξωτερικό, μα και χωρίς την έγκριση ή έστω τη συγκατάθεση των παράνομων και φυλακισμένων μελών του Π.Γ. και της ΚΕ του ΚΚΕ στην Ελλάδα.
Αυτό το ομολόγησε και ο Χ. Φλωράκης ύστερα από απαίτησή μας, σε μια συγκέντρωση στελεχών στην Τασκένδη, στις 28.12.1972 μέρα Πέμπτη και το επανέλαβε το 1973 και ο Κ. Λουλές λέγοντας: «Εμείς τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας τις πληροφορηθήκαμε μέσω της ΕΔΑ ύστερα από (2) δυο χρόνια». Κι αυτό τη στιγμή που γνώριζαν, ότι μέχρι το 1956 τις αποφάσεις του Κόμματος τα μέλη της ΚΕ στις φυλακές ή στην παρανομία τις πληροφορούνταν την ίδια ή το πολύ την άλλη μέρα. Στην «Ολομέλεια» καθαίρεσαν το Ν. Ζαχαριάδη και άλλα μέλη του ΠΓ και της ΚΕ του Κόμματος. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό, για το θάψιμο της επαναστατικής γραμμής του ΚΚΕ, απαιτούνταν και διοικητικά, εξοντωτικά μέτρα και αυτό έγινε στην «7η Ολομέλεια» το 1957.
Στη συναγωγή αυτή εξαπολύθηκε ένα οργανωμένο εξοντωτικό πογκρόμ ενάντια σε όποιον αντιστέκονταν στο χρουτσωφικό αναθεωρητισμό. Κύριος πάντα στόχος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο ατρόμητος και ο συνεπέστερος κομμουνιστής της Ελλάδας. Στην «7η Ολομέλεια» του 1957, που άρχισε κι αυτή στο Βουκουρέστι και «τέλειωσε» στο βαγόνι καθοδόν προς τη Μόσχα, γιατί οι διαφωνίες του χωρίς αρχές συγκολήματος έφτασαν σε αδιέξοδο, ύστερα από το ανελέητο ξεσκέπασμα που τους έκανε ο σ. Νίκος Ζαχαριάδης, παρά του ότι του δώσαν μόνο είκοσι λεπτά να μιλήσει για μια δράση 26 χρόνων. Εκείνον όμως που κουρέλιασε κυριολεχτικά ήταν η μαριονέτα του Χρουστσόφ, ο Φιλανδό - εβραίος Οτο Κουουσίνεν. Αυτόν λοιπόν τον «εκπρόσωπο» ο Νίκος τον «διέλυσε» μόνο με μια φράση: «Εσένα σου στείλανε εδώ να μας διορθώσεις τα φρύδια και συ μας έβγαλες τα μάτια».
Σ’ αυτήν τη συναγωγή κάθε αντικομματικού στοιχείου, διέγραψαν το σ. Νίκο Ζαχαριάδη από το κόμμα και αμέσως τον εξόρισαν στο Μποροβιτσί ένα χωριό της επαρχίας Νόβγκοροντ, τοποθετώντας τον «Δασοφύλακα». Ο Ν. Ζαχαριάδης, όντας εξόριστος ούτε στιγμή δεν έπαψε να αγωνίζεται ενάντια στη συμφορά που βρήκε το ΚΚΕ, όσο και κατά της προσωπικής του τραγωδίας. Με την ιδιότητα του μέλους του ΚΚΣΕ έγραψε πολλά γράμματα στο Προεδρείο του ΚΚΣΕ, στο «Κ»ΚΕ και στα «αδελφά» κόμματα να κατεβάσουν τα πορίσματά τους και να αποδείξουν την ενοχή του προβοκάτορα, που του καταλόγισαν στην «7η Ολομέλεια».
Τους έγραφε επίσης να του επιτρέψουν να φύγει στην Ιταλία ή στη Γαλλία και από κει θάβρισκε τρόπο να κατεβεί στην Ελλάδα παράνομα. Παρόλο που του σ. Νίκου του είχε γίνει πια συνείδηση, ότι στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα, ωστόσο στις 2 Γενάρη του 1962 ξανάγραψε στο Προεδρείο του ΚΚΣΕ με την απαίτηση να του απαντήσουν μέσα σε ένα μήνα, σε αντίθετη περίπτωση θα ενεργούσε μόνος του. Ποιός απλός θνητός έχει το δικαίωμα να στερήσει από έναν άνθρωπο να του αποδείξουν την ενοχή του; Έγραφε. Οι τυχοδιώκτες όμως Χρουτσώφ, Πανομαριώφ, Τοπόρικοφ, κ.α. θρασύδειλοι και ύπουλοι όπως είναι προτίμησαν και τούτη τη φορά να φυγοδικήσουν. Ύστερα από όλα αυτά ο σύντροφος Ζαχαριάδης προέβηκε στις ποιό κάτω ενέργειες:
Την 1 του Φλεβάρη 1962 γράφει γράμμα στην Ελληνική Πρεσβεία στη Μόσχα. Επειδή όμως δεν πήρε απάντηση, γιατί το γράμμα του κατακρατήθηκε από τις σοβιετικές αρχές γι’ αυτό στις 11 του ίδιου μήνα πήγε προσωπικά στην Πρεσβεία και επέδωσε αντίγραφο του προηγούμενου γράμματος . Δίνω αμέσως τα δυο γράμματα όπως έχουν στο πρωτότυπο:
«Προς την Ελληνικήν Πρεσβείαν στη Μόσχα.
Σας παρακαλώ αν δεν έχετε αντίρρηση να στείλετε το γράμμα αυτό στον προορισμό του. Θα σας ενοχλήσω μετά ένα μήνα όταν θα θελήσω να μάθω αν ήρθε απάντηση. Μόσχα, 1 του Φλεβάρη 1962.
Διατελώ
Νίκος Ζαχαριάδης».
«Προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.
Παρακαλώ να μου γνωρίσετε αν εκκρεμούν ενάντιά μου, κατηγορίες για την κομμουνιστική - επαναστατική μου δράση ενάντια στην αστιτσιφλικάδικη αντίδραση και την υποδούλωση της Ελλάδας στον ξένο, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Πιστεύω ότι στις κρίσιμες στιγμές που περνάει ο λαός και η Ελλάδα και η παραμικρή συμβολή στον αγώνα για τη Δημοκρατία, Ειρήνη, την Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό, για την υπεράσπιση της τύχης και των επαναστατικών παραδόσεων του Λαού μας είναι αναγκαία και επιβεβλημένη.
Εφόσον ενάντιά μου εκκρεμούν κατηγορίες και εφόσον θα μου επιτραπεί, είμαι έτοιμος να γυρίσω στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσω και ανατρέψω ακόμα μια φορά και μπροστά στην Καραμανλική Δικαιοσύνη την υπόθεση του Λαού που με γέννησε με ανάδειξε και μου έδωσε την τιμή να με συγκαταλέξει στις γραμμές του σαν αγωνιστή.
Μόσχα, 1 του Φλεβάρη 1962.
Νίκος Ζαχαριάδης».
Στις 8 του Απρίλη 1962 ο Εισαγγελέας επέστρεψε το παραπάνω γράμμα στην Πρεσβεία με συνημμένο σημείωμα πως η αίτηση του Νίκου Ζαχαριάδη δεν έγινε δεκτή και το γράμμα να δοθεί στον αποστολέα.
Ύστερα από την αρνητική απάντηση που πήρε απ’ τον Εισαγγελέα, ο σ. Ν. Ζαχαριάδης έδωσε, στις 10 Απρίλη του 1962 στον κ. Ορφέα Οικονομίδη στο Λονδίνο, την παρακάτω απάντηση. Δίνω ολόκληρο το κείμενο της απάντησης επίσης από το χειρόγραφο:
1) «Θεωρεί τον εαυτό του υποχρεωμένο να δώσει λόγο στον Ελληνικό Λαό για τη δράση του. Και μιας και δεν έχει άλλον τρόπο, είναι έτοιμος να το κάνει αυτό και από το Βήμα της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
2) Πάντα αισθάνεται ένα βάρος, γιατί αυτός ο κύριος «ένοχος» έμεινε λεύτερος, ενώ άλλοι καλοί αγωνιστές βρίσκονται φυλακή και εξορία.
3) Γέρασε, πάτησε κοντά τα εξήντα και θέλει να πεθάνει στην Ελλάδα.
Υστερόγραφο: Ο Ζαχαριάδης ξεκαθάρισε, με το ΚΚΕ δεν έχει κανέναν ανοιχτό λογαριασμό και δεν θα επιτρέψει να γίνεται καμιά εκμετάλλευση ούτε σε βάρος του ΚΚΕ, ούτε σε βάρος του ΚΚΣΕ, ούτε σε βάρος του αγώνα του Λαού μας, ούτε σε βάρος του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος».
Γιατί ο σ. Ν.Ζαχαριάδης κατέφυγε σ’ αυτήν την ενέργεια; Απλούστατα γιατί στη θέση που βρίσκονταν ήταν ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να υπερασπιστεί την ορθότητα της πολιτικής του Κόμματος και μαζί μ’ αυτό να αποδείξει και την αθωότητά του, μιας και στην «7η Ολομέλεια» και μετά δεν του δίνονταν τέτοια δυνατότητα.
Η σωστότητα των επαναστατικών ενεργειών του Ν.Ζαχαριάδη φάνηκε και από την άρνηση της κυβέρνησης του Κ.Καραμανλή και του Εισαγγελέα να του δεχτούνε έστω και χειροδεμένο σαν κρατούμενο, γιατί καταλάβαιναν πως ο σ. Ζαχαριάδης από κρατούμενος θα μετατρέπονταν σε δεινός κατήγορος επικίνδυνος για το καθεστώς της Αθήνας γι’ αυτό και απόφυγαν την ανοιχτή αναμέτρηση μαζί του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ασφάλεια απαγόρευσε τη δημοσίευση τόσο του γράμματος προς τον Εισαγγελέα, όσο και της συνέντευξης
Δεν ήταν μικρότερο το ξάφνιασμα, η σύγχυση και ο πανικός των σοβιετικών και ελλήνων φραξιονιστών - πραξικοπηματιών γιατί ένοιωθαν πολύ καλά το ανελέητο ξεσκέπασμα που τους περίμενε. Γι’ αυτό χωρίς καθυστέρηση, ενεργώντας πάλι «λενινιστικά» τον εξόρισαν τούτη τη φορά στο απομακρυσμένο, παγωμένο και άγνωστο ως τότε Σουργκούτ, αφού το 1965 χτίστηκε το χωριό αυτό και απέχει από το επαρχιακό κέντρο Τιουμέν 850 χιλιόμετρα περίπου, με τη σταθερή απόφαση να τον εξοντώσουν βιολογικά. Πράγμα που το πραγματοποίησαν την 1η Αυγούστου 1973 έντεκα μόλις μήνες πριν τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα. Το θάνατό του μας τον ανήγγειλαν στην Τασκέντη στις 10 Αυγούστου, για ευνόητους λόγους ενώ την είδηση για το θάνατο του Γ. Παπανδρέου την δημοσίευσαν την ίδια μέρα.
Πριν κλείσω θέλω να διευκρινίσω δυο σημεία της συνέντευξης
α) Γιατί ο Ν.Ζαχαριάδης έδωσε τη συνέντευξη του σε τρίτο πρόσωπο; Οι ιδιόρρυθμες συνθήκες κράτησής του επέβαλαν αυτή την εξαίρεση από τον κανόνα. Τώρα μπορούμε να το πούμε, δεν έγιναν ερωτήσεις - απαντήσεις αλλά με ενδιάμεσο, τρίτο πρόσωπο στάλθηκαν οι απαντήσεις αφού ο ένας ήταν κρατούμενος στο Μποροβιτσί και ο άλλος ο δημοσιογράφος στο εξωτερικό.
β) Γιατί ο Ν .Ζαχαριάδης λέει δεν έχω ανοιχτό λογαριασμό ούτε με το ΚΚΕ, κλπ.; Μα γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Λογαριασμό είχε ως την τελευταία στιγμή της ζωής του, που αντίκρισε τους δήμιούς του Μπρέζνιεφ -Κοσύγκιν, με ορισμένα εκφυλισμένα σοβιετικά - κομματικά στελέχη και τις θλιβερές ηγεσίες - μαριονέτες των 2 "Κ"ΚΕ, τους φραξιονιστές.
Γιατί ακόμα ο διορατικός Ζαχαριάδης που έβλεπε 25-30 χρόνια μπροστά, ήθελε να αποφευχθεί ο διασυρμός και η κατασυκοφάντηση του επαναστατικού ΚΚΕ ειδικά, του σοσιαλιστικού συστήματος και η κομμουνιστική ιδέα γενικότερα. Καημένε Νίκο που είσαι να δεις σήμερα πολλούς από τους «συνεργάτες σου» αυτούς που έστελνες σε ανώτατες κομματικές στρατιωτικές και άλλες σχολές σαν το Φλωράκη, το Φαράκο, την Κουκούλου, τον «διαφωτιστή» Λ. Ελευθερίου και τόσους και τόσους άλλους καριερίστες - μηδενιστές που δεν άφησαν ούτε λιθαράκι όρθιο από το Κόμμα της Εργατικής Τάξης το ηρωικό Κουκουέ, που εσύ επικεφαλής με χιλιάδες πρωτοπόρους κομμουνιστές - αγωνιστές έχτιζες και στερέωνες τόσα χρόνια.
Αυτή είναι η αληθινή ιστορία των γραμμάτων του ΓΓ. του ΚΚΕ και καμιά διαστρέβλωση από τους φραξιονιστές δεν θα περάσει.
Αλμυρός, 2 Γενάρη 1991
Γιάννης Β. Καραστάθης

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 10ος, Αριθ. Φύλλου 105, Γενάρης-Φλεβάρης 1991


ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ

Το Δεκέμβρη- Γενάρη παρατηρείται μια έξαρση στον αστικό τύπο σχετικά με τη ζωή και το θάνατο του Γ.Γ. του ΚΚΕ, 1931 - 1956, Νίκου Ζαχαριάδη. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς, ότι πίσω από όλη αυτή τη δημοσιογραφική “ευορία” κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες και οικονομικά συμφέροντα. Μέσα όμως από αυτή τη συκοφαντική εκστρατεία ξεπηδάει και ένα θετικό στοιχείο: Η συνεχής αναφορά και μνημόνευση στον ατρόμητο κομμουνιστή - επαναστάτη, στον συνεπέστερο εκφραστή των συμφερόντων της Εργατικής Τάξης και της φτωχολογιάς της Πατρίδας, στο Νίκο Ζαχαριάδη. Αυτός ήταν πάντα το καρφί στα μάτια όλων των εχθρών του κομμουνισμού, γι’ αυτό και βιολογικά έπρεπε να εξοντωθεί. Που το στηρίζουμε αυτό; Και γιατί είμαστε τόσο κατηγορηματικοί, ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε;
1) Γιατί κομμουνιστές της τάξης του Ζαχαριάδη δεν αυτοκτονούν. Ο Νίκος στάθηκε πάντα υπόδειγμα συνέπειας, σταθερότητας, αντοχής και θάρρους στην πάλη για την επικράτηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας στην Ελλάδα. Πέρασε αγέροχος αλύγιστος και άσπιλος όλες τις δοκιμασίες από εχθρούς και “φίλους”, όσο κανένας άλλος κομμουνιστής ηγέτης: Ασφάλειες, την Ακτίνα "Θ" στην Κέρκυρα, το Νταχάου, το Μποροβιτσί, και τέλος το τρομερό Σουργκούτ της αχανούς Σιβηρίας και ΑΝΤΕΞΕ.
2) Ο Νίκος Ζαχαριάδης έκανε δυο απεργίες πείνας την 1.5.1966 και την 1.5.1967 από 19 και 17 μέρες αντίστοιχα σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης γνωρίζοντας πως από στιγμή σε στιγμή, μπορεί να πεθάνει. Ο θάνατός του όμως θα ήταν συνέπεια της πάλης για ένα συγκεκριμένο σκοπό και όχι έκφραση απελπισίας όπως πάνε να το παρουσιάσουν ο ελεεινός ψεύτης και υποκριτής Μπ. Πανομαριόφ και οι μαριονέτες του στην Ελλάδα. Οι δειλοί και οι απελπισμένοι κάνουν δήλωση, τσαλαπατόντας ιδανικά και αξιοπρέπεια και σώζουν το σαρκίο τους όπως έχουν κάνει όλοι οι μετά το 1956 “καθοδηγητές” των 2 "Κ"Κ.
3) Δεν γνωρίζουμε ακόμα με σιγουριά τις αιτίες του θανάτου του. Μα και αν ακόμα υπήρχαν ίχνη απαγχονισμού, αυτά σ’ ένα καθεστώς ανυπόληπτων και αναξιόπιστων “ηγετών”, δεν αποτελούν τεκμήρια αυτοκτονίας. Η παγκόσμια και η ελληνική ιστορία έχει παρουσιάσει αρκετές περιπτώσεις “αυτοκτονιών” πολιτικών αντιπάλων. Ας θυμηθούμε το στραγκαλισμό του Οδυσέα Ανδρούτσου, το πέταγμα από την ταράτσα της ασφάλειας του Μανιαδάκη του κομμουνιστή-δημοσιογράφου Νίκου Μαρουκάκη, την “αυτοκτονία" με απαγχονισμό... μέσα στο κελί του προέδρου της ΓΣΕΕ σ. Μήτσου Παπαρήγα. Το θάνατο ακόμα από “καρδιακή προσβολή” του αξέχαστου Μιλτιάδη Πορφυρογένη, στην Πράγα, γιατί στην 5η Ολομέλεια το 1955 έκανε κριτική στον Κ. Κοληγιάννη για αδράνεια, απραξία και λούφα στην παρανομία, μα προπάντως γιατί δεν συμφώνησε με τις αποφάσεις της “6ης Ολομέλειας” το 1956.
4) Έχουμε το ιστορικό των πέντε προηγουμένων απόπειρων δολοφονίας κατά του Νίκου Ζαχαριάδη στην Τασκένδη μόνο μέσα σε 25 μέρες από 15.8 μέχρι 10.9.1955.
Μια φορά σε μια συγκέντρωση στελεχών στο θέατρο “Σβερντλόφ” με δηλητηριασμένο παγωτό. Γλύτωσε χάρη στην επαγρύπνηση κάποιου συντρόφου μας που πληροφορήθηκε ή αντιλήφθηκε την ενέργειά τους
Η επόμενη προσπάθεια έγινε πάλι σε συγκέντρωση στελεχών όπου μέσα σε μια τεχνητά οξυμένη από τους φραξιονιστές ατμόσφαιρα, ο Ξενοφώντας Στράτος ή Φώντας από το φεγκίτη της σκηνής έριξε ένα μεγάλο τούβλο πάνω στο βήμα που μιλούσε ο Ν. Ζαχαριάδης ο οποίος μόνο από καθαρή σύμπτωση γλύτωσε από το χτύπημα αφού το τούβλο πέρασε ξιστά από το κεφάλι του. Δεν έχει μόνο η Δεξιά Γκοτζαμάνηδες έχει και ο Π. Δημητρίου. Τον παραλίγο δολοφόνο τον φυγάδεψαν αμέσως στην "Γκαλόντναγια Στέπ" - "Πεινασμένη Στέπα", με πολλαπλάσιο μισθό από ότι έπερνε στην Τασκένδη. Το “κατόρθωμά” του αυτό το διηγούνταν με κομπάσο και ο ίδιος ο Φώντας μετά την “6η Ολομέλεια” του '56. Τέτοιου και μεγαλύτερου ακόμα μεγέθους “μαργαριτάρια” βρίθουν στους κόλπους των μετά του 1956 2 "Κ"ΚΕ και του ΣΥΝ.
Έγιναν άλλες δυο, γνωστές απόπειρες δολοφονίας κατά του Νίκου Ζαχαριάδη. Θα αναφέρω την τελευταία που είναι και η χαρακτηριστικότερη από πλευράς σύλληψης..
Ο Ν. Ζαχαριάδης τα βράδυα έμενε στη βίλα για τους σοβιετικούς και ξένους επισκέπτες σ' ένα προάστειο της Τασκένδης. Στην οδό Σάστρι και στη θέση "Λουνατσάρσκι" στις 9.9.1955 έστησαν την ενέδρα τους οι φραξιονιστές πάντα με την εποπτία του αντισυνταγματάρχη της Κα Γκε Μπε Σαάκοφ. Με το ξέσπασμα του πογκρόμ στην 7η Πολιτεία, θα ειδοποιούνταν ο Ν. Ζαχαριάδης να επιστρέψει, με το αυτοκίνητο "Πομπέντα" της KΟT (Χοτούρα - Δημητρίου) που χρησιμοποιούσε, στο χώρο που εκδηλώθηκε το πραξικόπημα 9.9.1955 κατά της ηγεσίας του ΚΚΕ, στον οποίο όμως δεν θα έφτανε ποτέ, αφού το σχέδιο εξόντωσής του ήταν από κάθε άποψη τέλειο... εκτός από μια λεπτομέρεια... . Ότι ο Α' Γραμματέας του ΚΚ Ουζμπεκιστάν σ. Α.Ι. Νιγιάζωφ θα έστελνε το υπηρεσιακό του αυτοκίνητο "Τσάϊκα" με τον έμπιστο οδηγό του να πάρει από τη βίλα το Ζαχαριάδη και αντί για την 7η Πολιτεία να τον κατευθύνει στο αεροδρόμιο και από κει στις δυο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα για τη Μόσχα. Βέβαια στη βίλα έτρεξαν αμέσως οι σ. Βαϊνάς Φωκάς και άλλοι σύντροφοί μας για ασφάλεια του Ν. Ζαχαριάδη, χωρίς να γνωρίζουν για την ενέδρα. Έτσι οι επίδοξοι δολοφόνοι μπερδεύτηκαν και η απόπειρά τους έπεσε ξανά στο κενό.
Δυο λόγια για το σ. Α.Ι. Νιγιάζωφ. Ηταν παλιός μπολσεβίκος πήρε μέρος στην επανάσταση του 1917, φίλος του Ν. Ζαχαριάδη. Στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ όταν μιλούσε ο Ζαχαριάδης ο Στάλιν έγνεψε του Νιγιάζωφ να πλησιάσει λέγοντάς του. Τον βλέπεις τον νεαρό Έλληνα, αυτός είναι ο μόνος ικανός να χτίσει το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Στο ακτίφ του Μου Κιμί, δεν δέχτηκε διερμηνέα, λέγοντας δεν χρειάζεται, ξέρω τι λέτε, άλλωστε έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Αρχηγό σας. Πρασίνισαν οι φραξιονιστές από την απάντησή του.
Ύστερα από την αποτυχία της ενέδρας ο Π. Δημητρίου με υπόδειξη των προϊσταμένων του, έγραψε έκθεση στον Χρουστσιώφ κατά του σ. Νιγιάζωφ. Ο Α.Ι. Νιγιάζωφ ξηλώθηκε από όλα τα πόστα και εργάζονταν Πρόεδρος σ’ ένα Κολχόζ. Έτσι “δημοκρατικά” και με “διαφάνεια” ενεργούν πάντα οι οπορτουνιστές. Αν κάπου μου ξεφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες παρακαλώ τους πραξικοπηματίες Μέλνικωφ, Σαάκωφ, Δημητρίου, Χοτούρα, κ.α., να με διορθώσουν... αυτοί γνωρίζουν καλύτερα, και όλες τις λεπτομέρειες τα γεγονότα.
5) Ο χρόνος και ο τρόπος της ανακοίνωσης του θανάτου του. Οι φραξιονιστές της ΚΟΤ και το όργανό τους "Νέος Δρόμος" ανακοίνωσαν το θάνατο του σ. Ν. Ζαχαριάδη στις 10 Αυγούστου ενώ είχε πεθάνει την 1.8.1973. Κι αυτό για να μη κατακλείσουμε το Σουργκούτ στην κηδεία του και απαιτήσουμε νεκροψία, οπότε και θα διαπιστώνονταν τα πραγματικά αίτια του θανάτου του. Τι ποιο απλό και ποιο τίμιο από το να ανακοινώσουν το θάνατό του την ίδια μέρα; Γιατί τάχα το θάνατο του Γ. Παπανδρέου κ.α. τον ανακοίνωσαν αμέσως; Βλέπετε η ρήση: “σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο” είναι σχετική και μπλοκάρεται όταν δεν συμφέρει τους υποκριτές αναθεωρητές.
6) Οι αλληλοσυγκρουόμενες ανακοινώσεις για τα αίτια του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη, “καρδιακή προσβολή” η πρώτη, αυτοκτονία με απαγχονισμό η δεύτερη. Δυο λοιπόν διαφορετικές ψευδείς και ανεύθυνες διαγνώσεις.. και με μια καθυστέρηση μόνο... 17 χρόνων. Αφελής αλήθεια και παράλληλα εξοργιστική είδηση. Μα για ποιους τέλος πάντων περνάνε τους έλληνες οι αρκουδάνθρωποι Γκορμπατσώφ, Πανομαριόφ και η κλίκα τους για εσκιμώους ή λάπονες;
7) Αυτά που δίνουν... στη δημοσιότητα τα παιδιά του Νίκου Ζαχαριάδη είναι αποτελέσματα ψυχολογικών και άλλων πιέσεων καθώς και η περιέργεια και το πάθος των δικών μας δημοσιογράφων... να βγάλουν αβασάνιστα είδηση για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, από δυο ανθρώπους με ελάχιστες γνώσεις για το αριστερό κίνημα της χώρας μας και τελείως αποσπασμένους από τα ελληνικά πράγματα και τεχνάσματα ορισμένων δημοσιογράφων. Πιστεύω πως αν ήταν εδώ θα μιλούσαν, για το ίδιο θέμα πολύ διαφορετικότερα.
8) Σχετικά με το “γράμμα” του Ν. Ζαχαριάδη που προειδοποιούσε για την “αυτοκτονία του”. Αν υπήρχε, το πρώτο που θα έλεγε ο Νίκος στο Σήφη ήταν να το φωτοτυπήσει. Δεύτερο θα του έδινε και ένα αντίγραφο στα ρώσικα. Τρίτο, ο Νίκος απ’ ότι θυμάμαι, μας έλεγε ότι είχε διακόψει με την Ρ. Κουκούλου για την απαράδεχτη στάση της απέναντί του, πως λοιπόν θα εμπιστεύονταν σ’ αυτήν την ανάξια σύζυγο ένα τόσο σοβαρό γράμμα; Τέταρτο, αν όντως έχει το γράμμα η κ. Κουκούλου υπάρχει η λύση: να το παραδώσει σε ειδική επιτροπή γραφολόγων και εμπειρογνωμόνων για να διαπιστωθεί η αυθεντικότητά του. Για πότε τέλος πάντων το κρατάνε, για μετά τη δεύτερη παρουσία; Δεν υπάρχει τέτοιο γράμμα του Νίκου. Εκτός και αν το κατασκεύασαν, οι ασφάλειες είναι ειδικές για κάτι τέτοια, όμως θα αποδειχτεί η πλαστογράφηση. Πάνω σ’ αυτό έχω και προσωπική εμπειρία.
Όταν μετά το σ. Ζαχαριάδη εξόρισαν και μας στη Σιβηρία, απομονωμένους δεκάδες και εκατοντάδες χιλιόμετρα τον έναν από τον άλλον, μας πίεζαν να υπογράψουμε δηλώσεις ότι “εθελοντικά ήρθαμε στους νέους τόπους διαμονής”. Ότι λέει ο αχρείος Πανομαριόφ για το σ. Ζαχαριάδη, ότι μόνος του πήγε στο Σουργκούτ, που δεν ήταν τόπος εξορίας !!!
Όταν το 1963 κατηγορηματικά αρνήθηκα να υπογράψω τέτοια δήλωση, οι καγκεμπίτες την σκάρωσαν οι ίδιοι, πλαστογραφώντας την υπογραφή μου και όλα τα στοιχεία μου. Επειδή με φωτογράφησαν κρυφά και επειδή κάπου δεν ταίριαζε η φωτογραφία μου για την πλαστή ταυτότητα, κόλησαν μόνο το κεφάλι μου σε σώμα υπαλλήλου της υπηρεσίας τους τον οποίο αναγνώρισα από τα ρούχα και τη γραβάτα του. Στη διαμαρτυρία μου για την κατάφωρη αυτή πλαστογραφία, ο διευθυντής του τμήματος Ου.Μ. μου είπε: “Σας συμπαθούμε, αλλά πιεζόμαστε από τη Μόσχα για σας να μην φαίνεστε πουθενά σαν εξόριστοι...”.
Όταν λοιπόν για απλές περιπτώσεις καταφεύγουν σε τέτοιες πλαστογραφίες σκεφτείτε τι μπορούν να σκαρώσουν προκειμένου να δικαιολογήσουν ένα έγκλημα κατά του Γ.Γ. του Κ.Κ. Ελλάδας.
9) Τέλος ο χρόνος του θανάτου του, έντεκα μήνες πριν την πτώση της χούντας είναι πάρα πολύ ύποπτος αλλά και αποκαλυπτικός
Ο διορατικότατος Νίκος Ζαχαριάδης δεν μπορούσε να μη βλέπει τη στιγμή αυτή την αλλαγή που επέρχονταν στην πολιτική ζωή της Ελλάδας με τη σίγουρη πτώση της χούντας και το πέρασμα της εξουσίας σε πολιτικά πρόσωπά. Έβλεπε τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και τον επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων και του δικού του να είναι απλώς ζήτημα λίγου, ενός - δυο, χρόνων, γιατί με δημοκρατία στην Ελλάδα, ήταν αδύνατη η παραπέρα κράτησή του στην εξορία.
Με Ζαχαριάδη όμως ελεύθερο δεν θα περνούσε ο αναθεωρητισμός όχι μόνο στο ΚΚΕ, μα και σε πολλά άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα του κόσμου, γιατί ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν δραστήριος αποφασιστικός ικανότατος και με τεράστιο κύρος ηγέτης στο διεθνές εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα. Αυτό φοβούνταν οι σοβιετικοί και έλληνες αντίπαλοί του - αναθεωρητές
Την περίοδο αυτή, Αύγουστος 1973, διαγράφονταν για το σ. Ζαχαριάδη οι πιο ευοίωνες συνθήκες και προοπτικές για την απελευθέρωσή του και για την ζωή του. Λογικά, λοιπόν, ήταν αδύνατο αυτή την ώρα να αυτοκτονήσει ο Νίκος Ζαχαριάδης. Αυτοί είναι οι βασικότεροι λόγοι που κάνουν ατράνταχτη την πεποίθησή μας ότι ο Γ.Γ. του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε.
Φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της εξόντωσης του εκλεγμένου Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη είναι οι σοβιετικοί αναθεωρητές Ν. Χρουστσιώφ, ο Φιλανδό - εβραίος Ότο Κουουσίνεν, Μπ. Πανομαριόφ, Λ. Μπρέζνιεφ, Αλ. Κοσύγκιν, Ν. Ποτγκόρνι, κ.α.
Από την μετά του 1956 πραξικοπηματική ηγεσία του "Κ"ΚΕ είναι οι: Μ. Παρτσαλίδης, Κ. Κοληγιάννης. Μ. Βαφειάδης, Αχ. Γκρόζος, Π. Δημητρίου, Κ. Τσολάκης κ.α.
Από τη "νέα” μετά το 1972 ηγεσία του “Κ”ΚΕ, την κρισιμότερη δηλαδή περίοδο για τη ζωή του Ν. Ζαχαρώδη είναι οι: X. Φλωράκης, πάλι ο υπεργραμματέας Τσολάκης, Κ. Λουλές, Ρ. Κουκούλου, κ.α. Οι οποίοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα, ενώ ήταν στο χέρι τους να τον γλυτώσουν. Και το πρώτο που έπρεπε να κάνουν μόλις διορίστηκαν, σύμφωνα και με αιτήσεις και διαμαρτυρίες μας, ήταν να τον μεταφέρουν στην Τασκένδη ή σε άλλη πόλη που θα επιθυμούσε ο ίδιος ο Νίκος. Αυτοί όμως δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου, γιατί υποταχτικοί όπως είναι δεν είχαν το θάρρος να βάλουν τέτοιο ζήτημα στους "προϊσταμένους τους", προτίμησαν την Αθλια καριέρα τους. Να γιατί είναι και οι περισσότερο υπεύθυνοι για την εξόντωση του σ. Νίκου Ζαχαρώδη, του ανθρώπου που τους έβγαλε από την αφάνεια και καμαρώνουν σήμερα σαν "στελέχη".
Οι κομμουνιστές και η Εργατική Τάξη της Ελλάδας, στο πρόσωπο του Νίκου Ζαχαριάδη, έχασαν τον πιστό και δοκιμασμένο αρχηγό τους. Έμεινε όμως το αθάνατο έργο του και το φωτεινό παράδειγμά του, που θα εμπνέει και θα καθοδηγεί τους σημερινούς και μελλοντικούς κομμουνιστές - επαναστάτες στους σκληρούς μα δίκαιους και ωραίους αγώνες, που υπερώριμοι και ραγδαία θα ξεσπάσουν, για τη Λαϊκή Δημοκρατία και το σοσιαλισμό στη χώρα μας και σ’ όλον τον κόσμο. Ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκε με συνέπεια, και άνανδρα από θρασύδειλους, δολοφονήθηκε, ο μεγάλος ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ.

 ΑΛΜΥΡΟΣ, 15 Γενάρη 1991 Μέλος της Γραμματείας του Συντονιστικού Γραφείου της Κομματικής Επιτροπής της
Κομματικής Οργάνωσης Τασκέντης (ΚΟΤ) μέχρι το 1962, του παλιού ΚΚΕ.

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ