Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Η ΕΛΛΑΔΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ : Η σημερινή κατάσταση και τα προβλήματά της

nz1947Ριζοσπάστης 22/1/1947, σελ. 3

Λόγος του σ. ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη συγκέντρωση των κομματικών στελεχών της Αθήνας, στις 19.1.1947, αφιερωμένη στην 23η επέτειο από το θάνατο του Λένιν

Α’ Η μεγάλη κληρονομιά του Λένιν

Ο ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ Κ.Κ.Ε.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Είκοσι τρία χρόνια πέρασαν από τότε που πέθανε ο Λένιν, ο μεγάλος επαναστάτης, αναμορφωτής και διανοητής, αυτός που δημιούργησε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο, ο συνεχιστής του μεγάλου επιστημονικού και επαναστατικού έργου των Μαρξ και Ένγκελς.

Και ο πιο καλός και άξιος τρόπος να τιμήσουμε το Μεγάλο αυτό Δάσκαλο και οδηγητή της ανθρωπότητας είναι να τείνουμε αδιάκοπα και ακούραστα να φανούμε όσο είναι μπορετό, πιο αντάξιοί του, έτσι όπως μας το δείχνει ζωντανά και φωτεινά ο ισάξιος συμμαχητής και συνδημιουργός, ο μεγάλος συνεχιστής του Στάλιν.

Ποιο είναι εκείνο που εμείς οι κομμουνιστές της Ελλάδας πρέπει να προσέξουμε και να διδαχτούμε, σήμερα ιδιαίτερα, απ’ το προσωπικό έργο και τη δημιουργία του Λένιν;

Πρώτο, το Λένιν, τον ξεχωρίζει ένας άρτιος επιστημονικός, θεωρητικός εξοπλισμός, που προσαρμόζεται, συγχρονίζεται αδιάκοπα. Ο Λένιν, ενσαρκώθηκε δημιουργικά, την παγκόσμια πείρα απ’ την ιστορία, απ’ τους αγώνες, απ’ την πρόοδο της ανθρωπότητας σε όλους τους τομείς γενικά και ιδιαίτερα στον τομέα της επαναστατικής πάλης όλων των καταπιεζόμενων και στην πρώτη γραμμή του προλεταριάτου.

Δεύτερο, ο Λένιν, τη θεωρητική διαπίστωση του μαρξισμού για τη σοσιαλιστική μετατροπή του κόσμου, την εφάρμοσε στην πράξη, την έκανε πραγματικότητα. Και κείνο που ιδιαίτερα διακρίνει το Λένιν, είναι ότι πρόσεχε και την πιο παραμικρή λεπτομέρεια, το μερικό, συνδέοντάς το, ανοίγοντάς το, στο γενικό. Στο Λένιν υπάρχει μια αδιάκοπη ενότητα του μικρού, του καθημερινού με την πιο καθολική, συνθετική θεωρητική γενίκευση. Αυτή η αδιάσπαστη διαλεχτική ενότητα, αλληλοεξάρτηση και αλληλοσυμπλήρωση θεωρίας και πράξης, πράξης και θεωρίας, αποτελεί την ακατανίκητη δύναμη του Λένιν, του λενινισμού.

Αυτά τα δύο, χυμένα σε μια μονολιθική ενότητα είναι για μας σήμερα το πρωταρχικό στην κληρονομιά του Λένιν. Κατέχοντας, αναπτύσσοντας, καλλιεργώντας και συγχρονίζοντας ακούραστα και δημιουργικά τη μεγάλη κληρονομιά του Λένιν, τη διδασκαλία του μαρξισμού – λενινισμού, τα φώτα των Μεγάλων δασκάλων μας Μαρξ –  Ένγκελς – Λένιν – Στάλιν, θα μπορούσαμε και μείς οι κομμουνιστές της Ελλάδας σωστά και αποτελεσματικά να μαστορέψουμε τις σοβαρές δυσκολίες και τα δύσκολα προβλήματα.

Είναι το αυστηρό επιστημονικό όπλο που επιτρέπει σωστά να μελετούμε τη ζωή, την πραγματικότητα, την κοινωνία και την κίνησή της, τις τάξεις και τους αγώνες τους, σωστά να αναλύουμε κάθε φορά την κατάσταση και σωστά να καθορίζουμε την πορεία μας, τη γραμμή μας.

Περισσότερο από πριν, σήμερα, που τα πράγματα στον τόπο μας παρουσιάζουν τέτιο μπλέξιμο και τόσες δυσκολίες, μας είναι απαραίτητος ο εξοπλισμός με την ψύχραιμη επιστημονική μαρξιστική – λενινιστική σκέψη και πράξη γι να τα βγάλουμε και μείς πέρα. Ποιο είναι το μπλέξιμο αυτό, ποια εικόνα παρουσιάζει σήμερα η Ελλάδα;

Β’

1- ΠΟΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Πριν μπούμε στην ανάλυση της σημερινής στιγμής στην Ελλάδα, χρειάζονται δύο λόγια για τη διεθνή κατάσταση.

Κοντεύουν δύο χρόνια απ’ τη μέρα που τελείωσε στην Ευρώπη πρώτα, ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και το έργο και η προσπάθεια των λαών για την ειρήνη και την ανοικοδόμηση προχωρεί υπερνικώντας διαρκώς σοβαρά, μα όχι ανυπέρβλητα εμπόδια.

Εκείνο που βασικά χαρακτηρίζει τα δύο αυτά χρόνια είναι ότι απ’ τη μια μεριά ο δημοκρατικός κόσμος με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση σταθεροποιείται, περιμαζεύεται, ανοικοδομείται και ορθώνεται. Η πορεία αυτή είναι σταθερή και παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες κερδίζει ολοένα σε ρυθμό. Οι λαοί που ξεκαθάρισαν δημοκρατικά τα εσωτερικά τους προβλήματα, προχωρούν με μια υποδειγματική εσωτερική ενότητα και σταθερότητα, προς το ξεπέρασμα των δυσκολιών που γέννησε ο πόλεμος και η χιτλεροφασιστική κατοχή και δημιουργούν και καταχτούν καθημερινά ένα καλύτερο αύριο… Απ’ την άλλη μεριά, στις χώρες όπου συνεχίζονται οι παλιές πλουτοκρατικές μέθοδες οικονομίας και διακυβέρνησης, καθώς και σε κείνες, όπου η εσωτερική και η εξωτερική αντίδραση προβάλλει συστηματική κωλυσιεργία στο έργο για το δημοκρατικό , εσωτερικό ξεκαθάρισμα, όχι μόνο οι εσωτερικές, οικονομικές, στην πρώτη γραμμή , δυσκολίες συσσωρεύονται, μα και η αντίδραση σηκώνει κεφάλι και έχουμε παντού σχεδόν, στον κύκλο απ’ τις χώρες αυτές, χωρίς να εξαιρέσουμε ούτε τις Ενωμένες Πολιτείες και την Αγγλία, νεοφασιστική δραστηριότητα που οργανώνεται, συστηματοποιείται και αυξάνει γιατί την υποστηρίζουν οι πιο σκοτεινές δυνάμεις της παγκόσμιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Την ηγεμονία στη 2η αυτή ομάδα χωρών, την έχουν οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής με υποταχτικό συμπαραστάτη, παρ’ όλες τις σημαντικές εσωιμπεριαλιστικές αντιθέσεις τους, τη Μεγάλη Βρετανία. Και ακριβώς γιατί οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής που στο διάστημα του πολέμου ανάπτυξαν έναν κολοσσιαίο παραγωγικό μηχανισμό, περιπλέκονται και θα περιπλέκονται προοδευτικά ακόμα πιο πολύ στις εσωτερικές αντινομίες που γεννά αυτός ο πληθωρικός παραγωγικός μηχανισμός, προσπαθούν να δημιουργήσουν μια διέξοδο προς τα έξω. Έτσι αναπτύσσουν μια πρωτογνώριστη στην ιστορία της ανθρωπότητας εξαπλωτική δραστηριότητα, που αποτελεί και τον πρωταρχικό και κύριο παράγοντα για τη σημερινή παγκόσμια αστάθεια και νευρικότητα. Η ιμπεριαλιστική αυτή δραστηριότητα, που αποβλέπει στην παγκόσμια κυριαρχία και που για πολεμικό έμβλημά της έχει την ατομική βόμβα, αποτελεί σήμερα την κύρια απειλή ενάντια στην παγκόσμια ειρήνη και την ανεξαρτησία των λαών. Αυτή κυρίως, μαζί με τους άγγλους συμπαραστάτες της, υποθάλπει την αντίδραση και ενθαρρύνει τη νεοφασιστική αναβίωση σε όλες τις γωνίες του κόσμου.

Η δημοκρατική ανθρωπότητα μαζί με τις δημοκρατικές δυνάμεις στις ίδιες τις Ενωμένες Πολιτείες και στην Αγγλία, έχει να υπερνικήσει ακόμα πολλά εμπόδια και δυσκολίες στην προσπάθειά της για να εξασφαλίσει σταθερές ειρηνικές συνθήκες για το έργο της περισυλλογής, της ανοικοδόμησης και της προόδου. Παρ’ όλα τα συμπτώματα διεθνούς κατευνασμού που κάθε φορά παρουσιάζονται, θα χρειαστούν ακόμα πολλοί κόποι για να κατοχυρωθεί η ειρήνη και η ασφάλεια των λαών

2- Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Μέσα σ’ αυτή την παγκόσμια εικόνα, η χώρα μας κατέχει μια ιδιόμορφη θέση, πολύ χαρακτηριστική, μα διόλου ζηλευτή.

Είναι η χώρα που με επιτυχία διεκδικεί τα πρωτεία στη νεοφασιστική επίδειξη της παγκόσμιας αντίδρασης. Είναι η μόνη χώρα, που χάρη στο Δεκέμβρη με την ένοπλη και αντιλαϊκή αγγλική επέμβαση και στο μοναρχικό νεοφασισμό, που η ένοπλη αυτή επέμβαση μας φόρτωσε με τη βία, παρουσιάζει σήμερα μια εικόνα από βαθιά και ολοκληρωμένη πολιτική, οικονομική, κοινωνική, ηθική, πνευματική και εθνική κρίση, κρίση που την έφερε στο γκρεμό. Είναι η χώρα που δεν έκανε τίποτα για την οικονομική της ανόρθωση. Αντίθετα, η δοσίλογη ντόπια, μαζί με την ξενική πλουτοκρατική  εκμετάλλευση συσσωρεύουν καθημερινά καινούργια ερείπια και ωθούν τη λαϊκή εξαθλίωση στο απροχώρητο. Είναι η χώρα που ύστερα από το διώξιμο του καταχτητή, που το πέτυχε με τον ηρωικό αγώνα του λαού της, δε γνώρισε τη λευτεριά. Αντίθετα, με την καινούργια, την αγγλική κατοχή, έχασε πάλι την εθνική της ανεξαρτησία. Είναι η χώρα όπου η «απελευθέρωση» δεν έφερε την πολιτική ομαλότητα, γιατί οι δοσίλογοι συνεργάτες του χιτλερικού καταχτητή κράτησαν ουσιαστικά τη διακυβέρνηση και για να υποτάξουν τελειωτικά το λαό, έπνιξαν τη χώρα στο δολοφονικό όργιο και έφεραν στον εμφύλιο πόλεμο, που ξαπλώνει σήμερα σ ‘ όλη την Ελλάδα.

Έτσι εκείνο που ξεχωρίζει την Ελλάδα σε όλη τη μεταδεκεμβριανή περίοδο είναι το καταστροφικό, οικονομικό αδιέξοδο και πρωτοείδωτη λαϊκή εξαθλίωση, Είναι η νεοφασιστική αναβίωση που για άμεσο αποτέλεσμα είχε την εξωτερική απομόνωση της Ελλάδας από όλη τη δημοκρατική ανθρωπότητα, που την κάνει και κίνδυνο για την ειρήνη στα Βαλκάνια και εσωτερικά τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό. Και όλα κάτω από την αιγίδα της αγγλικής κατοχής, που κουρέλιασε και την εθνική μας ανεξαρτησία και φέρνει την πρωταρχική ευθύνη για τα σημερινά χάλια μας, γιατί δεν αφήνει τον ελληνικό λαό να αποφασίσει μόνος του για τις τύχες του και θέλει την Ελλάδα βάση της για τις σκοτεινές και ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του. Αυτή είναι η γενική μας κατάσταση.

Αν θελήσουμε τώρα να δώσουμε το βασικό γνώρισμα που χαρακτηρίζει τη σημερινή στιγμή, αυτήν που περνά τώρα η χώρα μας, πρέπει αδίστακτα να το συμπυκνώσουμε στο βασικό συμπέρασμα, ότι συνεχώς και αδιάκοπα ο κόμπος των εσωτερικών μας αντιθέσεων μπλέκεται ολοένα και περισσότερο, φανερώνοντας την οργανική και ανυπέρβλητη αδυναμία και αποτυχία, που αποκαλύπτουν από το Δεκέμβρη του 1944 και δω τόσο η καινούργια ξενική κατοχή, όσο και οι μοναρχοφασίστες δουλοπάροικοί τους, στο να αναστηλώσουν και σταθεροποιήσουν μια αντιλαϊκή, τεταρταυγουστιανή, δοσίλογη και πλουτοκρατική νεοφασιστική Ελλάδα. Και το «μυστικό» για την αδυναμία και αποτυχία τους αυτή, βρίσκεται στο γεγονός ότι ο λαός παρ’ όλα όσα θεμιτά και αθέμιτα χρησιμοποίησαν ενάντιά του, δεν τά βαλε κάτω. Γιατί, πρέπει να το πούμε αδίστακτα: αν ο λαός τά βαζε κάτω, τα σχέδια που σκάρωσαν οι ξένοι καταχτητές και οι ντόπιοι μοναρχοφασίστες, έτσι είτε αλλιώς, θα πετύχαιναν, παρ’ όλη την αφανιστική εξαθλίωση και την καταστροφική καταβαράθρωση που συνεπάγονται για το λαό και την Ελλάδα.

Έτσι η εικόνα που παρουσιάζει και σήμερα η χώρα μας, είκοσι εφτά μήνες ύστερα από το διώξιμο του χιτλεροφασίστα καταχτητή υπερκαλύπτεται, πλημμυρίζει, από την ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα στο νέο, ξένο καταχτητή και ντόπιο και δοσίλογο νεοφασισμό από τη μια και το μαζικό αγώνα και την αντίσταση απ’ την άλλη, τον αγώνα και την αντίσταση, για τη λευτεριά, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, για μια καλύτερη ζωή, για την πρόοδο. Και είναι πραγματικά ανειρήνευτη τούτη η πάλη, χωρίς η θέση μας αυτή να ρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική μας για τη συμφιλίωση αποβλέπει στην υπερνίκηση του φασισμού και στη δημοκρατική ομαλότητα και τάξη, που μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο όταν αποκατασταθεί ακέραια η λαϊκή κυριαρχία.

Αυτό είναι το γενικό γνώρισμα, που χαρακτηρίζει τη σημερινή στιγμή. Είναι γενικό γιατί καλύπτει όλη τη μεταδεκεμβριανή περίοδο. Και το ξεχωριστό, που παρουσιάζει σήμερα είναι η ιδιαίτερη οξύτητά του, οξύτητα, που ολοένα μεγαλώνει.

Αν τώρα, θελήσουμε να ξεχωρίσουμε και το ειδικό γνώρισμα που παρουσιάζει η σημερινή στιγμή, γνώρισμα που φυτρώνει οργανικά από όλο το μεταδεκεμβριανόμοναρχοφασιστικό και κατοχικό χάος, θα το βρούμε στην προσπάθεια, που καταβάλλει η ξενόδουλη ολιγαρχική κυρίαρχη κλίκα να ξεπεράσει το τοπικά ανυπέρβλητο για αυτή, με τα μέσα που χρησιμοποιεί, αδιέξοδο, να το ξεπεράσει σε διεθνή κλίμακα.

Αυτό και τίποτα άλλο δείχνει η λαοπρόβλητη προσφυγή στον ΟΕΕ. Δείχνει την πλήρη αποτυχία που είχε ο μοναρχοφασισμός στο να τα βγάλει ο ίδιος πέρα, παρ’ όλη την υποστήριξη, που του δίνει η ξενική κατοχή, με τη λαϊκή αντίσταση, με το Δημοκρατικό Στρατό της.

Δεν ξέρουν οι αγγλοαμερικάνοι και ντόπιοι ότι δεν υπάρχει καμιά απόξω υποκίνηση; Ότι τεχνητά και απόξω τέτια πράγματα δεν γίνονται; Ότι δεν παίρνουν δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές, μέσα στις τόσες κακουχίες του χειμώνα με τέτια αποφασιστικότητα, ηρωισμό και αυτοθυσία, σαν και αυτή, που δείχνει ο Δημοκρατικός Στρατός, τα βουνά, επειδή το θέλει ο άλφα απόξω είτε ο βήτα από μέσα; Δεν ξέρουν ότι αν έλειπαν οι χιλιάδες δολοφονίες, οι δεκάδες χιλιάδες τραυματισμοί, ακρωτηριασμοί και απαγωγές, τα απάνθρωπα και βάρβαρα βασανιστήρια, οι σφαγές, οι εμπρησμοί, οι βιασμοί , οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις ενάντια στον άμαχο πληθυσμό, οι δεκάδες εκτοπίσεις και φυλακίσεις, τα ακατανόμαστα όργια ενάντια στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, τα καινούργια Χαϊδάρια και τα ανατριχιαστικά εγκλήματα της ΕΣΑ, της χωροφυλακής , των μοναρχοφασιστικών συμμοριών, τα στρατοδικεία και οι εκατοντάδες εκτελέσεις, δηλαδή αν έλειπαν όλα αυτά που έσπρωξαν και σπρώχνουν καθημερινά τους αγωνιστές του λαού στο αντάρτικο, δεν ξέρουν ότι τότε καμιά απόλυτα δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορούσε να σκαρώσει απ’ το τίποτα αυτό το υπέροχο κίνημα της Λαϊκής Αντίστασης, που το εκπροσωπεί ο Δημοκρατικός Στρατός; Αν δίχως αιτία, όπως ισχυρίζεται ο μοναρχοφασισμός, παίρνουν οι λαϊκοί αγωνιστές καταχείμωνα τα βουνά, τότε γιατίπαράδοσαν τα όπλα με τη Βάρκιζα; Κα μια ακόμα σχετικά απορία: Αφού τόσο εύκολαξεσηκώνεται απόξω μαζικό αντάρτικο σε μια χώρα, γιατί τότε αποτυχαίνουν πανηγυρικάτόσες και τόσες απόπειρες που έκαναν και κάνουν ο μοναρχοφασισμός και οι ξένοιιμπεριαλιστές με εκατοντάδες ένοπλες εισβολές, να δημιουργήσουν μαζικόαντικυβερνητικό κίνημα μέσα στην Αλβανία και ξεχωριστά στη Β. Ήπειρο; Δενξεσκεπάζει και το απλό αυτό παράδειγμα τη γελοία μπλόφα για ξενοδημιούργητοαντάρτικο, που ξαπόλυσε ο μοναρχοφασισμός με την προσφυγή του στον ΟΕΕ; Φυσικά ντόπιοι και αγγλοαμερικάνοι, τα ξέρουν πολύ καλά όλα αυτά.

Τότε γιατί η προσφυγή;

Α) Στους αγγλοαμερικάνους η προσφυγή δίνει καινούργιες δυνατότητες για παρέμβαση στα Βαλκάνια και για νέες ιμπεριαλιστικές δολοπλοκίες

Β) Για το μοναρχοφασισμό αποτελεί προσπάθεια, την εσωτερική του αδυναμία ενάντια στο λαό, να την «ξεπεράσει» δημιουργώντας διεθνές ζήτημα μια και δεν μπορεί να τα βγάλει μόνος πέρα.

Γ) Για τους άγγλους παρέχει πρόσθετες αφορμές για να παρατείνουν «στο άπειρο» τηνκατοχή τους.

Δ) Και για τους τρεις μαζί είναι απόπειρα να δημιουργήσουν πάτημα και δικαιολογία για να επέμβουν και οι ξένοι, ένοπλα ενάντια στο λαϊκό μας κίνημα. Τέτια παραδείγματα έχουμε κιόλας πολλά. Οι άγγλοι άρχισαν να προκαλούν συστηματικά. Να μερικά γεγονότα: Στις 27 Νοεμβρίου 1946 ανάμεσα στην Καλαμπάκα και τα Γρεβενά, δύο άγγλοι αξιωματικοί, απ’ αυτούς ο ένας ήταν ο ταγματάρχης του μηχανικού Σκίπερς Ρός,κάνανε αναγνώριση και στις 30 του ίδιου μήνα σημειώθηκε από τις κυβερνητικέςδυνάμεις στην ίδια περιοχή εχθρική ενέργεια ενάντια στο Δημοκρατικό Στρατό. Στο Αγιόφυλλο, άγγλοι αξιωματικοί συνεργάζονται με κυβερνητικές δυνάμεις στις επιχειρήσεις ενάντια στους αντάρτες. Στα Χάσια, στο χωριό Κονισκός, γένηκε το ίδιο. Γενικά τελευταία σε όλες τις επιχειρήσεις, έχουμε ενεργό συμμετοχή άγγλων αξιωματικών. Στα μέσα Δεκεμβρίου ο Τσαούς Αντών , σ’ ένα χωριό κοντά στο Σουφλί, μπροστά στα μάτια του άγγλου ταξίαρχου Σκωτ, ο ίδιος προσωπικά με ριπή από αυτόματο εκτέλεσε, αφού βασάνισε απάνθρωπα, χωρίς να πετύχει τίποτα, έναν αντάρτη. Και μια και μιλάμε για τον Τσαούς Αντών (Φωστερίδη) αξίζει να σημειώσουμε ότι όπως ανακοίνωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αθήνας, ο Διάδοχος Παύλος, στη Δράμα που πήγε, δέχτηκε σε ακρόαση, που βάστηξε πάνω από μία ώρα τον κύριο αυτό, που τον παρουσιάζουν διοικητή των κυβερνητικών δυνάμεων, που στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη δρουν ενάντια στους αντάρτες. Εδώ κάθε σχόλιο περιττεύει. Βλέπουμε λοιπόν, ότι η άμεση αγγλική ανάμειξη στην εσωτερική μας σύγκρουση, τουλάχιστον με αξιωματικούς εφαρμόζεται κιόλας σε σημαντικό βαθμό. Αυτό δημιουργεί πρόσθετους κινδύνους για νέες εσωτερικές και εξωτερικές προστριβές. Καταγγέλλουμε τα γεγονότα αυτά πρώτα από όλα στην αγγλική κοινή γνώμη. Γιατί με τις νέες αυτές προκλήσεις οι άγγλοι πάνε να επαναλάβουνε το πείραμά τους του Δεκέμβρη 1944 και να διαιωνίσουν τον εσωτερικό μας διχασμό, για τους δικούς των σκοπούς. Αυτός είναι ο σκοπός, που με την προσφυγή επιδιώκουν οι λαοπρόβλητοι και οι ξένοι καθοδηγητές τους.

Θα πετύχουν; Κάτι μπορούν να πετύχουν μόνο αν οι αντιπρόσωποι της Εξεταστικής Επιτροπής φανούν ισάξιοι με τους συναδέλφους τους παρατηρητές της κουκουβάγιας.Τέτια όμως πιθανότητα μπορούμε να την αποκλείσουμε, γιατί η σύνθεση τώρα τηςΕξεταστικής Επιτροπής δεν είναι μονόπλευρη.

Μα και τη χειρότερη ακόμα εκδοχή αν πάρουμε, αν παραδεχθούμε δηλαδή ότι η Ερευνητική Επιτροπή θα πάει να υπερκαλύψει το μοναρχοφασισμό, πάλι δεν πρόκειται να βγει αυτός ο ασπροπρόσωπος.

Αυτό μας δείχνει ολόκληρη η μεταδεκεμβριανή πείρα από τη δράση και τα έργα του, μαζί με όλη την ενίσχυση που είχε και έχει απέξω.

Και τι δε δοκίμασαν στα χρόνια αυτά οι Άγγλοι και οι ντόπιοι υποταχτικοί τους. Ας πάρουμε μονάχα τον τελευταίο χρόνο με τις «εκλογές» και το «δημοψήφισμα». Γιατί όλη η Ευρώπη απόκτησε και αποκτά ομαλότητα και σταθερότητα και προχωρεί αποτελεσματικά στην περισυλλογή και στην ανοικοδόμηση και εμείς παραδέρνουμε μέσα σε τέτια κρίση; Μήπως εμείς δεν εφαρμόσαμε τυπικά και σχολαστικότατα τη δυτικοευρωπαϊκή συνταγή για τάξη και ησυχία και μάλιστα με δεσπότη, παπά και αγιαστούρα, τόσο καλά μάλιστα, που αποσπάσαμε και τα συγχαρητήρια του Τσώρτσιλ; Τόσο καλά που και ο κ. Μπέβιν έμπλεξε ο ίδιος στα δίχτυα του και σήμερα δεν μπορεί να ξεφορτωθεί «δημοκρατικά» τον κ. Τσαλδάρη, αφού αυτός τον ανάδειξε«δημοκρατικότατα» και με διεθνή αναγνώριση.

Μήπως τις εκλογές και το δημοψήφισμα δεν το ευλόγησαν και οι ξένες κουκουβάγιες; Σετι βοήθησαν όλα αυτά; Πού καταλήξαμε; Στην οικονομική καταστροφή που τη συνοδεύει η πιο μεγάλη λαϊκή εξαθλίωση. Στην οικονομική και πολιτική υποδούλωση στους ξένους. Στον εμφύλιο πόλεμο. Στην εξωτερική απομόνωση και ταπείνωση. Η Ελλάδα έγινε κάτω από τη λαοπρόβλητη διακυβέρνηση το παγκόσμιο θέμα. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα, που δεν έκανε ούτε το παραμικρό για την οικονομική της περισυλλογή και ανασυγκρότηση.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί αυτή η χαρακτηριστική και τόσο χτυπητή εξαίρεση μέσα στον πανευρωπαϊκό σχεδόν ανοικοδομητικό οργασμό, παρ’ όλο που ο κ. Μπέβιν μας ονειρεύτηκε για παγκόσμιο πρότυπο δημοκρατικότητας και σεβασμού της λαϊκής θέλησης;

Η απάντηση ήταν εύκολη και γνωστή: Γιατί ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές και πλουτοκράτες εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς που στηρίζεται και αποβλέπει στο λαϊκό αφανισμό. Έχει το λαό ενάντιά του και όσο έχει το λαό ενάντιά του δεν πρόκειται να δούμε προκοπή και ας τη βεβαιώνουν στα χαρτιά ένα εκατομμύριο κουκουβάγιες. Το πιο χτυπητό παράδειγμα για τη χρεωκοπία τους, μας το δίνει τόσο η μονόπλευρη Βουλή με την ολοκληρωτική ανικανότατα να δώσει και το ελάχιστο δημιουργικό, όσο και η λαοπρόβλητη κυβέρνηση της «λαϊκής πλειοψηφίας»(!) που όλα τα δοκίμασε και σε όλα απέτυχε και έφθασε στα σημερινά της χάλια με την ουσιαστική της διάλυση. Αποδίδουν την αιτία στον εαμοκομμουνισμό! Μα πώς θα μπορούσε μια «μικρή μειοψηφία» κάτω από τον όγκο της ξενικής κατοχής και με το οργιαστικό αφηνίασμα που ξαπόλυσε η μοναρχοφασιστική τρομοκρατία με ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό συμπαραστάτη, να είναι σε θέση να σταθεί τέτιο ανυπέρβλητο εμπόδιο για τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία; Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί φυσικά είναι γελοίοι. Η αιτία στέκει πιο βαθιά, Είναι η αντίθεσή τους με το λαό. Και όσο δεν ξεπεραστεί αυτή η αντίθεση, η «ελληνική ανωμαλία», δεν πρόκειται να φτάσει στο τέρμα της. Και ας ξαναμαγειρεύουν πάλι στα σκοτεινά οι γονατάδες και οι Ζέρβηδες και Παπαντρέηδες και ας δοκιμάζουν κι άλλα κομπογιαννίτικα γιατροσόφια σαν τα συμβούλια του στέμματος με το «Γιάννης κερνά – Γιάννης πίνει» σαν πανάκεια. Μπορεί να μπαλώσουν προσωρινά, μα δεν θα λύσουν, και το μπάλωμα θα γίνει αύριο πιο μεγάλο άνοιγμα που θα απειλεί να μεταβάλλει την Ελλάδα σε πιο τραγικό ναυάγιο. Απειλούν ακόμα και με πιο δυναμικές από τις σημερινές επιδόσεις! Ας δοκιμάσουν όσο θέλουν . Τα αποτελέσματα που είχαν ως τα τώρα, προδικάζουν και την έκβαση για τους καινούργιους λεονταρισμούς των. Όσο φυσάς στηφωτιά τόσο φουντώνει.

Εμάς δεν πρόκειται να μας κλονίσουν, ούτε να μας μπερδέψουν. Θα επιμείνουμε στην πολιτική μας, γιατί αυτή συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερο τη λαϊκή εμπιστοσύνη.

Είναι η πολιτική μας για τη λαϊκή συμφιλίωση. Ένα καινούργιο δείγμα για τη λαϊκή αυτή προσπάθεια, μας δείχνει και η σημερινή σύσταση που κάνει η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ στο Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού, να σταματήσει, με προϋπόθεση φυσικά την αμοιβαιότητα, τις επιχειρήσεις, όσο θα εργάζεται στην Ελλάδα η Εξεταστική Επιτροπή του ΟΕΕ. Είναι μια υψηλή πατριωτική χειρονομία, που είναι απόλυτα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικότητας του ΕΑΜ και είναι αντάξια με τις πιο βαθιές εθνικές παραδόσεις του. Οι πωρωμένοι εγκέφαλοι από την αντίδραση, κάνουν κιόλας υπαινιγμό δημοσιεύοντας την πρόταση του ΕΑΜ, ότι αυτή δείχνει «αδυναμία»! Αν το πιστεύουν αυτό, ας συνεχίσουν. Έχουν κιόλας πολλή πικρή πείρα από την «αδυναμία» αυτή του Δημοκρατικού Στρατού, που όσο τον εξολοθρεύουν στα λόγια, τόσο τους τσαλακώνει στα έργα. Και ας μην παραπονεθούν αύριο, όταν θα είναι αργά.

Στην πολιτική λοιπόν της συμφιλίωσης, εμμένουμε απόλυτα, γιατί είναι ο μοναδικός δρόμος, που μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από το τραγικό της κατάντημα. Μα, φυσικά, πολιτική συμφιλίωσης δε σημαίνει για το λαό μοιρολατρία και σφάξε με αγά μου να αγιάσω. Και απόδειξη για αυτό έχουμε ολόκληρη την Ελλάδα. Όπου υπάρχει καλή και έμπραχτη θέληση για ομαλότητα και αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, εκεί φυτρώνει και ριζώνει η συμφιλίωση. Όπου όμως λυσσομανά το μοναρχοφασιστικό δολοφονικό όργιο, εκεί φυτρώνει και ριζώνει η λαϊκή αντίσταση και ο Δημοκρατικός Στρατός.

Η συμφιλίωση- συνεργασία και από τα πάνω κι η αποκατάσταση της τάξης, μπορεί να γίνει μόνο πάνω στη βάση που προσφέρει το ΕΑΜ. Και αυτό πρώτα από όλα και πάνω από όλα σημαίνει κυβέρνηση από όλα τα κόμματα που δεν δέχονται την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, κυβέρνηση μαζί με το ΕΑΜ. Μόνο μια τέτια κυβέρνηση είναι σήμερα σε θέση να περιμαζέψει πρόχειρο και βιαστικά τα οικονομικά και εθνικά ερείπια, να βάλει τάξη, να αποκαταστήσει την ισοπολιτεία και να οδηγήσει σε τίμιες εκλογές, δίχως την παρουσία ξένων στον τόπο μας, που θα δώσουν και την οριστική κυβέρνηση.

Την πολιτική αυτή συσταίνει ουσιαστικά και η έκθεση που έκανε η επίσημη αγγλική κοινοβουλευτική επιτροπή. Επίσης, κατά βάση, την ίδια πολιτική έχουν όλα σχεδόν τα δημοκρατικά κόμματα του Κέντρου και της Αριστεράς.

Και η πολιτική αυτή είναι η μόνη βιώσιμη και πραγματοποιήσιμη για την Ελλάδα. Για ακατάβλητο έρεισμά της η πολιτική αυτή έχει τον αδάμαστο λαό μας. Όποιος πάει ενάντιά της, αργά ή γρήγορα, θα σπάσει τα μούτρα του. Αν έλειπε αυτή η δημοκρατική ακαμψία του λαού ίσως οι ντόπιοι λαοπρόβλητοι και ξένοι προστάτες τους βρίσκαν κάποιο απάγγιο. Μα τα γεγονότα δείχνουν ότι στην Ελλάδα απάγγιο μπορεί να υπάρχει μόνο στη δημοκρατία και στην ανεξαρτησία.

Σε αυτό το δρόμο στεκόμαστε εμείς και η ζωή μας πείθει ότι με τέτιο λαό επιμένοντας ανένδοτα στη δημοκρατική – συμφιλιωτική πολιτική και αντιπαραθέτοντας τη λαϊκή αντίσταση στη νεοφασιστική βία, θα πετύχουμε τελικά ενάντια σε κάθε εσωτερική και εξωτερική αντίδραση να θριαμβεύσει η θέληση του λαού. (Ο σ. Ζαχαριάδης ασχολείται μέσα στο Γ’ και Δ’ μέρος της ομιλίας του, που παραλείπονται, με τα ζητήματα κομματικής δουλιάς, την ποσοτική και ποιοτική απόδοσή της, στέκεται πάνω σε μερικά ζητήματα της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Αθήνας, στις επιτυχίες και αδυναμίες που’ χει να παρουσιάσει και περνά κατόπιν σε ορισμένα προβλήματα, που παρουσιάζονται σήμερα στον ιδεολογικό τομέα.)

Ε’ ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Η επίθεση που η αντίδραση ξετυλίγει ενάντια στο λαό, επεκτείνεται και στο ιδεολογικό μέτωπο. Αυτό γίνεται σ’ όλο τον κόσμο όπου η αντίδραση πάει να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο ιδεολογικό μέτωπο, που να ανταποκρίνεται βασικά στις πολιτικές επιδιώξεις που βάζει ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός για παγκόσμια κυριαρχία. Σε όλο το δυτικοευρωπαϊκό και το αγγλοσαξονικό κυρίως κόσμο, γίνεται μια ανίερη εκμετάλλευση της θρησκείας και του χριστιανισμού και πάνε κάτω από τον υποκριτικό θρησκευτικό-φιλοσοφικό ιδεαλιστικό μανδύα να κρύψουν τους ανόσιους καταχτητικούς, πλουτοκρατικούς σκοπούς των. Και στο πεδίο της διανόησης, της ιδεολογίας και του πολιτισμού, προσπαθούν να χωρίσουν τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα. Δυτικοευρωπαϊκό και ανατολικό, να αντιπαραθέσουν τον έναν κόσμο στον άλλο, να οδηγήσουν τον ένα κόσμο ενάντια στον άλλον.

Στην προσπάθεια αυτή συμφωνούν και συνενώνονται όλες οι παραφυάδες και αποχρώσεις της αντιδραστικής ιδεολογίας, που εκπροσωπεί και εξυπηρετεί βασικά την παγκόσμια μονοπωλιακή χρηματιστική ολιγαρχία. Εδώ θα βρείτε και την παλιά σοσιαλδημοκρατία και τους ιδεολόγους της δυτικής δημοκρατίας και το νεοφασιστικό αντικομμουνισμό και την τσωρτσιλική αναβίωση της φυλετικής υπεροχής και αποκλειστικότητας. Πρωτοστατεί και διεκδικεί τα σκήπτρα ο μεσαιωνικός παπισμός, ζητώντας στο αντιδραστικό και αντιλαϊκό κήρυγμά του να δόσει ένα ψευτοχριστιανικό επίχρισμα.

Και αφού φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν ανά τας Ευρώπας και την Αμερικήν, δε μπορούμε να καθυστερούμε και μεις. Και φυσικά το αντίγραφο είναι πολύ πιο κακομούτσουνο από το πρωτότυπο. Έτσι ο αντιελληνικός και στείρος πιθηκισμός και η δουλική ξενική απομίμηση και αντιγραφή που γίνονται ε ξενική επιταγή προσπαθούν να δημιουργήσουν μαγιά και να αποχτήσουν βάση χρησιμοποιώντας όλα τα θεμιτά και αθέμιτα. Οποιοδήποτε όργανο και αν παίζουν, συγκεντρώνονται όλοι κάτω από την ίδια μουσική διεύθυνση και παίζουν τον ίδιο σκοπό. Λένε λοιπόν, ότι ενάντια στο πνεύμα και το πιστεύω της Ανατολής, που κηρύσσει τον υλισμό, απομακρύνεται από το χριστιανισμό και πνίγει την ανεξαρτησία της ατομικής πνευματικής δημιουργίας, εμείς εδώ οι νεοέλληνες πνευματικοί πατέρες από τη Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων, από τη «Νέα Εστία» με τον Πέτρο Χάρη, το ραδιοφωνικό σταθμό, με το Μυριβήλη, είτε την «Εστία»με το Μελά, επιμένουμε στην αστοτσιφλικάδικη «πνευματική ελευθερία»: ξεπουλάνε δηλαδή στην πραγματικότητα χοντρικά, υλικά, πνευματικά και ηθικά την Ελλάδα σε αυτούς που της αφαιρούν την τιμή, την αξιοπρέπεια, τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της. Χαρακτηριστικό είναι ότι η νέα αυτή ποικιλώνυμη εξόρμηση της πνευματικής αντίδρασης παρουσιάζεται ταυτόσημη και κάτω από το ίδιο μοτίβο. Σχεδόν ταυτόχρονα η ΧΕΕ και η «Νέα Εστία» διακηρύσσουν ότι δε μπορούν πια να περιμένουν και αναλαμβάνουν δράση για να επιβάλλουν τις χριστιανικές και πνευματικές αξίες του Ελληνισμού, που από μακριά όμως μυρίζουν ξένη απομίμηση και παπικοδυτική πνευματική υποδούλωση.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί ακολουθάνε πιστά το κήρυγμα του παπισμού και προδίνουνε τους δεσμούς, τις παραδόσεις και τις ηθικές αρχές της Ανατολικής Ορθοδοξίας, της χριστιανικής Ανατολής. Υποτάσσονται δουλικότατα στο«Χριστιανισμό» της ατομικής βόμβας και αρνούνται και καταπολεμούνε λυσσασμένα την πραγματική χριστιανική συμφιλίωση. Πολύ χαρακτηριστική είναι η πνευματική συγγένεια που παρουσιάζουν οι ψευτοχριστιανοί υποκριτές από τη «Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων» με τη χιτλεροφασιστική ιδεολογία. Αρνούμενοι την επιστημονική πρόοδο και προσκολλημένοι αδιόρθωτα στα μεσαιωνικά σκοτάδια, κηρύσσουν και αυτοί με τη διακήρυξή τους το μύθο της πολιτιστικής και επιστημονικής δημιουργίας του 20ου αιώνα, αντιγράφοντας έτσι το θεωρητικό του χιτλερισμού Ρόζενμπεργκ, που κάνει το ίδιο στο βιβλίο του: «Ο μύθος του 20ου αιώνα». Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Ρόζενμπεργκ δεν αρκείται στο μεσαίωνα, μα πάει μερικά εκατόχρονα πιο πίσω στις αρχές και στις ρίζες όπως πιστεύει, του τευτονικού παγγερμανισμού.

Τα πιο συγκεκριμένα όμως πυρά τους, τα κατευθύνουν, όπως λέει ο Πέτρος Χάρης, ενάντια στην «πνευματική ελευθερία» που φέρνει η «οργανωμένη ιδεολογία» και κηρύσσει την «πνευματική ελευθερία» «μακριά από την πολιτική». Την «πνευματική δουλεία» είναι αποφασισμένοι να τινάξουν από πάνω τους οι πνευματικοί άνθρωποι, που θα συνεργαστούν από δω και μπρος στενότερα στη «Νέα Εστία» για να ξαναφέρουν στα ελληνικά Γράμματα και στην Ελληνική Τέχνη τη «δημοκρατία του πνεύματος». Αυτά μας λέει ο κ. Πέτρος Χάρης, πέφτοντας ο ίδιος σε μια βασική αντίθεση, αφού η «δημοκρατία του πνεύματος» είναι κιόλας μια κατ’ αρχή αντιπαράθεση στην«πνευματική ελευθερία» γιατί δημοκρατία σημαίνει κιόλας οργάνωση και πολιτική.

Πόσο όμως οι κύριοι αυτοί της «πνευματικής ελευθερίας» την πιστεύουν στην πράξη, φαίνεται από ένα αρκετά φαιδρό επεισόδιο που μας δίνει στο ίδιο φύλλο η «Νέα Εστία».Η κ. Άλκης Θρύλος είναι ένας από τους «πνευματικούς ανθρώπους» του κ. Π. Χάρη που«είναι αποφασισμένοι να τινάξουν από πάνω τους» την «πνευματική δουλεία». Λοιπόν την κυρία αυτή, το Υπουργείο Παιδείας τη διόρισε μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής, μα το Εθνικό Θέατρο, όπως λέει η ίδια «αποκρούει κατηγορηματικά τη συνεργασία της».Και αναφωνεί: «Ως πότε θα αγνοούνται και θα περιφρονούνται οι νόμοι του κράτους καιθα σηκώνει έτσι- ποιο;- το Εθνικό Θέατρο- το λάβαρο της ανταρσίας, θα εμφανίζεται-ποιο;- το Εθνικό Θέατρο σαν ανεξάρτητο φέουδο, σαν κράτος εν κράτει;» Σεβόμαστε την ιερή αγανάκτηση της σεβαστής κυρίας, μα τόσο η ίδια όσο και η «Νέα Εστία» ξεχνάνε ότι η ίδια αυτή «ιερή αγανάκτηση» που κατακεραυνώνει τον «οργανωμένο παρεμβατισμό» στα πνευματικά επίπεδα, πνίγει την «ελευθερία του πνεύματος» όταν πρόκειται για τον εαυτούλη μας και τα ατομικά μας συμφέροντα και φιλοδοξίες.

Θα ρωτήσει κανένας: μα γιατί μας απασχολεί τόσο το θέμα αυτό; Μας απασχολεί τόσο, γιατί κάτω από τη μάσκα της ψευτοχριστιανικής και αντιχριστιανικής ηθικής και επιστημονικοφάνειας και το κήρυγμα της πνευματικής ελευθερίας, ξεδιπλώνεται η επίθεση που κάνει η αντίδραση στον ιδεολογικό τομέα με αντικειμενικό σκοπό, να κατοχυρώσει το πνευματικό μεσαιωνικό σκοτάδι, να βάλει σφήνα ανάμεσα στο λαό και τον πνευματικό πολιτισμό, να αποκόψει το αγωνιζόμενο Έθνός από την πνευματική του ηγεσία και έτσι να το παραδώσει αφοπλισμένο και ευνουχισμένο ιδεολογικά στη διάθεση και την εκμεταλλευτική νομή της ξένης κατάκτησης και του ντόπιου νεοφασισμού, της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης. Και μας απασχολεί το ζήτημα αυτό, γιατί ο ιδεολογικός αγώνας είναι ένα από τα κύρια μέτωπα στην ταξική και λαϊκή πάλη. Πολύ περισσότερο, που όμως το δείχνουν και ορισμένες υπογραφές κάτω από τη «δήλωση ελλήνων επιστημόνων, λογοτεχνών και καλλιτεχνών» τα αντιδραστικά πνευματικά κηρύγματα, για τον ένα, είτε τον άλλο λόγο, βρίσκουν απήχηση και επηρεάζουν και ανθρώπους μέσα από το λαϊκό δημοκρατικό στρατόπεδο και μέσα στις γραμμές μας φυσικά, οι διανοούμενοι που μ ε τον ένα είτε τον άλλο τρόπο δέχτηκαν την πίεση και υπόκυψαν στον ψυχολογικό εκβιασμό της ΧΕΕ μοιάζουν σαν τα παιδιά και τους ανόητους, που τρομάζουν από τα βατράχια και για να σωθούν πέφτουν στο ποτάμι. Δίπλα και παράλληλα όμως προς τα προσωπικά ελατήρια, που καθορίζουν την τέτοια είτε αλλιώτικη στάση και θέση του κάθε διανοούμενου, υπάρχει και το γεγονός ότι οι θέσεις για την «πνευματική ελευθερία»και την «καθαρή τέχνη» έχουν απήχηση και προκαλούν σύγχυση και μέσα στις γραμμές μας. Και για να αντιβγούμε αποτελεσματικά στην κατάσταση αυτή, πρέπει σωστά να ερευνήσουμε και μελετήσουμε το φαινόμενο.

Αναμφισβήτητο είναι πως η χώρα μας περνά μια βαθιά κρίση, που είναι και κρίση πνευματική, ηθική και ιδεολογική. Κάτω από την ξενική ένοπλη προκάλυψη, η αντίδραση στον τόπο μας πέρασε ύστερα από το Δεκέμβρη 1944 στην αντεπίθεση. Σε όλη τη χώρα ξάπλωσε μια πρωτόφαντη τρομοκρατία, που δεν είναι μόνο υλική, και σωματική, μα και πνευματική, ψυχολογική με το εθνικιστικό σωβινιστικό παραλήρημα, το μεγαλοϊδεατισμό, το ψευτοχριστιανικό εκβιασμό, την πανσλαβική «απειλή» ενάντια στα πεπρωμένα και την ύπαρξη της φυλής κλπ. Για να αντέξεις αυτού, πρέπει να έχειςκότσια γερά. Σου χρειάζεται πρώτα από όλα μια στέρεη, ταξική κοινωνική τοποθέτηση,πράγμα που συνδέεται στενά οργανικά με την ταξική σου προέλευση. Μα χρειάζεται ακόμα και στέρεο θεωρητικό, ιδεολογικό καταστάλαγμα. Και αυτό αφορά κυρίως τους διανοούμενούς μας, που έχουν και τις περισσότερες πνευματικές «ανησυχίες», είναι οι κοινωνικά πιο ανερμάτιστοι και κατά συνέπεια, υπόκεινται περισσότερο σε ιδεολογικές ταλαντεύσεις και πνευματικούς πειρασμούς. Δίπλα στα πιο πάνω, χρειάζεται ακόμη πίστη ατράνταχτη στο δίκιο του λαού, χαρακτήρας και πνεύμα αυτοθυσίας και ηρωισμού. Μην ξεχνάμε ακόμα ότι η διανόηση δέχεται από τις κυρίαρχες τάξεις μια ξεχωριστή υλική και ιδεολογική πίεση, γιατί οι αφέντες φαντάζονται πως αν την κλονίσουν , θα αποκεφαλίσουν πνευματικά το λαό. Ακόμα, να έχουμε υπόψη μας, πως οι διανοούμενοί μας οικονομικά, υλικά περνάν δυσκολίες μεγάλες, τραγικές μπορεί κανένας να πει δίχως υπερβολή.

Έτσι έχουμε τους όρους που δημιουργούν κατάλληλο κλίμα για κλονισμούς, ταλαντεύσεις, αμφιβολίες, σκαμπανεβάσματα, συμβιβασμούς και στραβοπατήματα μέσα στις γραμμές της διανόησής μας. Έτσι το κήρυγμα της «πνευματικής ελευθερίας» πέφτει για ορισμένους σε προετοιμασμένο χωράφι. Γιατί το κήρυγμα της «πνευματικής ελευθερίας» αφορά στην πραγματικότητα μόνο τους πνευματικούς εκείνους εργάτες, που είναι μέσα στο λαό, βρίσκονται κοντά στο λαό, είτε τραβάν προς το λαό και για σκοπό έχει να τους αποσπάσει και να τους αποτραβήξει από το δρόμο αυτό. Δεν είναι τυχαίο, ότι όσο η «Διακήρυξη» της ΧΕΕ όσο και η εξόρμηση της «Νέας Εστίας» γίνονται σχεδόν ταυτόχρονα στις μέρες μας. Αφού το μεταδεκεμβριανό τρομοκρατικό ξεφάντωμα έφτασε στο κατακόρυφο και η Ελλάδα περνά μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της, σήκωσαν ενάντια στην προοδευτική διανόησή μας τη δαμόκλειο σπάθη της φυσικής εξόντωσης και της πνευματικής εκτέλεσης και της προσφέρουν σαν σανίδα σωτηρίας την «πνευματική ελευθερία»! Αν τοποθετηθείς κάτω από τα φτερά της, αυτόματα απαλλάσσεσαι από όλες τις κοινωνικολαϊκές υποχρεώσεις σου και από κάθε απειλή υλική και ιδεολογική και ταυτόχρονα αποκτάς την αίγλη, ότι είσαι και πνευματικός άνθρωπος.

Έτσι στην πραγματικότητα «πνευματική ελευθερία» σημαίνει τον πιο ανήθικο ιδεολογικό και υλικό εκβιασμό.

Γιατί και αυτοί ακόμα οι πιο φανατικοί κήρυκες της «πνευματικής ελευθερίας», ξέρουν ότι πρόκειται για την πιο ανόσια ψευτιά και απάτη.

Κάτω από οποιονδήποτε φραστικό μανδύα και αν εκδηλώνεται ένας πνευματικός άνθρωπος, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο και κανένα μέσο να αποφύγει την κοινωνική του τοποθέτηση μια και ζει, και δεν μπορεί παρά να ζει, ακόμα και να παρασταίνει το Ροβινσώνα είτε το Ζαρατούστρα και ονειροβατεί, μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και όταν ο ίδιος δεν το ξέρει, είτε είναι πεπεισμένος για το αντίθετο, ο άνθρωπος είναι αντικειμενικά κοινωνικά τοποθετημένος. Και ο κοινωνικός άνθρωπος – και μη κοινωνικός άνθρωπος δεν υπάρχει- είναι τόσο ελεύθερος κοινωνικοπολιτικά, όσο ελεύθερος είναι και ο φυσικός άνθρωπος, να αναπνέει και να ζει έξω από την ατμόσφαιρα, δίχως το οξυγόνο, έξω από το φυσικό περιβάλλον.

Και μια και η κοινωνία μας είναι χωρισμένη σε τάξεις, είναι αντικειμενικά υποχρεωτική η ταξική τοποθέτηση και αν ακόμα εσύ διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου για το αντίθετο! Έτσι για τον κάθε άνθρωπο και περισσότερο για το διανοητή, υπάρχει ένα κατηγορηματικό κοινωνικό πρόσταγμα, που δεν μπορεί να το αποφύγει χωρίς να προδώσει αυτόν τον ιστορικό προορισμό της διανόησης, που είναι να εξυπηρετεί την πρόοδο και να παλεύει με τα μέσα και τα όπλα τα δικά της στο πλευρό του λαού. Πώς μπορεί να νοηθεί πραγματική διανόηση έξω είτε ενάντια στην πρόοδο και το λαό; Και η περιβόητη«πνευματική ελευθερία» σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά «ελευθερία» του διανοούμενου να προδώσει την πρόοδο και το λαό και να πάει να δουλέψει στους εκμεταλλευτές του για να εξασφαλίσει την ατομική του καλοπέραση.

Έτσι τοποθετούμε εμείς το πρόβλημα. Είναι η άποψη της προόδου και του λαού που το περικλείνει ακέραιο και το συμφέρον της Ελλάδας. Και πρωταρχική εθνική υποχρέωση σήμερα για τον κάθε προοδευτικό, δηλαδή για τον κάθε πραγματικό πνευματικό άνθρωπο, είναι να ξεκαθαρίσει αποφασιστικά και τίμια την κοινωνική του τοποθέτηση, σαν μαχητής στον τομέα το δικό του, έξω από κάθε φενάκη και ψευτογοητεία της«πνευματικής ελευθερίας».Και υποχρέωση δική μας είναι να ξεσκεπάζουμε ακούραστα τους σκοπούς που έχει η ξενοκίνητη και αντιελληνική ιδεολογική εξόρμηση της αντίδρασης και να βοηθήσουμε τους τίμιους πραγματικούς έλληνες πνευματικούς εργάτες, να βρουν την πραγματικήτους θέση στο πλευρό της προόδου και του λαού.

Πριν κλείσω το κεφάλαιο αυτό, θα πω και δυο λόγια ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι η ιδεολογική αντεπίθεση της αντίδρασης μας βρήκε κάπως απροετοίμαστους. Η αιτία για αυτό βρίσκεται στη διανοουμενίστικη θα την πω υποτίμηση του ιδεολογικού τομέα. Οι πρωτοπόροι, οι μαρξιστές κομμουνιστές διανοούμενοι, δε βρέθηκαν στις μαχητικές τους επάλξεις. Επαναπαυμένοι στο στοιχειακό και στο αυθόρμητο ανέβασμα που προκάλεσε και στον πνευματικό τομέα η εθνικοαπελευθερωτική μεγαλουργία του λαού, δεν επανεξοπλισθήκαμε για τις καινούργιες συνθήκες που δημιούργησε η νέα κατοχή και η νεοφασιστική αντίδραση που η κατοχή στύλωσε με τη βία.

Τους διανοούμενούς μας, είτε ορισμένους τουλάχιστον κύκλους των, τους χαρακτηρίζει πολύ γκρίνια, πελάγωμα, κουτσομπολιά και προσωπική αλληλοϋπόσκαψη. Και πολύ λιγότερο δημιουργική ανοικοδομητική προσπάθεια και δουλιά. Και η δουλιά αυτή πρώτα από όλα σημαίνει δημιουργική αφομοίωση του μαρξισμού – λενινισμού, της διδασκαλίας του Λένιν, που την επέτειο από το θάνατό του τιμάμε σήμερα. Και θα πρέπει φυσικά να ανακαλέσουμε τις «μωρές παρθένες» που σιγοψιθυρίζουν και μέσα στις γραμμές μας, για ό,τι αφορά τα προβλήματα της πνευματικής ζωής και τέχνης, ότι ο μαρξισμός – λενινισμός , είτε ο λόγος του Ζντάνοφ δεν έχουν πέραση σε εμάς στην Ελλάδα.

Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις ιδεολογικής συνθηκολόγησης μπροστά στον εχθρό, πράγμα που για μας είναι απαράδεκτό. Και στον τομέα της επιστήμης, της λογοτεχνίας και της τέχνης ο μαρξισμός λενινισμός μας δείχνει το μοναδικό δρόμο της προόδου και του ανθρωπισμού.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Σύντροφοι, τελείωσα. Τιμώντας σήμερα στις κρίσιμες και δύσκολες στιγμές που περνάμε, τη μνήμη του Μεγάλου Λένιν, μια ιερή και υπέρτατη υποχρέωση έχουμε όλο. Να μπορέσουμε να τον πλησιάσουμε, όσο αυτό είναι δυνατό, να φωτισθούμε από το φως του και να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του.

Ο Λένιν με το όπλο του επιστημονικού μαρξισμού, ήταν ακατανίκητος και αυτό το έδειξε στην πράξη. Θα γίνουμε και εμείς ακατανίκητοι, όταν αφομοιώσουμε δημιουργικά, νεοελληνικά το ιδεολογικό του οπλοστάσιο. Αυτό θέλει δουλιά, επίμονη, σκληρή, επιστημονική. Γιατί για μας, η πολιτική είναι επιστήμη. Ας αφήσουμε στους άλλους να κάνουν τον παπατζή, γιατί θεωρούν την πολιτική παπατζιλίκι. Εμείς μόνο με την επιστημονική κοινωνιολογία, το μαρξισμό –λενινισμό, θα νικήσουμε. Και για αυτό χρειάζεται κόπος και ατομική επίγνωση και προσπάθεια. Μέσα στην κοινή τάση και στην ενιαία επίδοση του ΚΚΕ ξεχωρίζει και πρέπει να ξεχωρίζει η ατομική προσπάθεια του καθένα μας. Από τις ατομικές αυτές προσπάθειες, που έχουν κοινή αφετηρία και κοινό σκοπό, συναρμολογείται το μονολιθικό οικοδόμημα της θεωρίας, της πολιτικής και της δράσης μας. Με την ατομική προσπάθεια καλλιεργείται, πλάθεται και αναδείχνεται και η ξεχωριστή ατομικότητα, η προσωπική κομματικότητα του κάθε κομμουνιστή, πράγμα που είναι αποφασιστικός συντελεστής όχι μονάχα για το κάθε άτομο, μα και για το κόμμα ολόκληρο.

Γιατί το ΚΚΕ είναι ένα σύνολο από ατομικές προσωπικότητες , που τις ενώνει η ίδια Ιδέα. Η κάθε μια από αυτές είναι, πρέπει να είναι αναμφισβήτητα, ατομική αξία, που αναπτύσσεται , αξιοποιείται και αποδίδει το πιο καλό, ανώτερο και ευγενικό που μπορεί να προσφέρει στο κόμμα και στο λαό.

Τέτοια ανυπέρβλητη ατομική αξία, κολοσσός δοσμένος στο σύνολο ήταν ο Λένιν.

Και η μεγαλύτερη τιμή που υπάρχει σήμερα για έναν πρωτοπόρο και συνειδητό άνθρωπο είναι να φανεί στη θεωρία και στα έργα άξιος Λενινιστής.