ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΟ ΤΟΥ
Σαν σήμερα, εδώ κι ένα χρόνο ύστερα από την κατάρρευση της χιτλερικής
Γερμανίας ξαναγύριζε από το στρατόπεδο του Νταχάου στην Αθήνα ελεύθερος ο
αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας ο Νίκος Ζαχαριάδης. Η
φασιστική δικτατορία των Γκλύξμπουργκ-Μεταξά των κράτησε και τον
βασάνισε για 4 ½ χρόνια στα μπουντρούμια της και κατόπι το παρέδωσε
προδοτικά και επαίσχυντα στους χιτλερικούς μόλις μπήκαν στην Αθήνα.
Αυτοί τον έστειλαν αρχικά στη Βιέννη και κατόπι στο Νταχάου. Μα ο
εργαζόμενος λαός που ακολούθησε στην απουσία του πιστά τα φλογερά και
πατριωτικά κηρύγματα του αγαπημένου του αρχηγού ευτύχησε να τον ξαναδεί
ελεύθερο και επί κεφαλής του Κόμματός του -του Κ.Κ.Ε. Ο σ. Ζαχαριάδης
γύρισε σε μιαν ώρα που το Κόμμα μας ύστερα από τον τιτάνιο αγώνα της
Εθνικής Αντίστασης κι τη σκληρή μάχη του Δεκέμβρη ανακτούσε τις δυνάμεις
του μέσα στις δύσκολες συνθήκες της πάλης για τη Δημοκρατία.
Ανεκτίμητη μένει η νέα συνεισφορά του σ. Ζαχαριάδη στο λαϊκό αγώνα και το νέο ατσάλωμα του ΚΚΕ που στο τελευταίο 7ο συνέδριό του ανανέωσε την εκλογή του σα γενικού γραμματέα του Κόμματος. Ο λαός μας έχει συνυφάνει το όνομα του σ. Ζαχαριάδη με τον υπέροχο αγώνα του για τη νίκη των δυνάμεων της Λαϊκής Δημοκρατίας.
Δημοσιεύουμε με την ευκαιρία αναμνηστικό σημείωμα που έγραφε χθες ο σ. Δημ. Γαλάνης, συγκρατούμενος του σ. Ζαχαριάδη στο Νταχάου.
Το Νοέμβρη του 1943 έμπαινα στο Νταχάου.
Ήτανε νύχτα και καθώς απλωνόταν απάνω απ’ το στρατόπεδό μου απέραντη σιωπή, η φαντασία μου οργίαζε γύρω απ’ τα ανομολόγητα μυστήρια που διάβαζα ή άκουγα να γίνονται μέσα στα σκοτεινά εργαστήρια του θανάτου – τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χιτλερικής Γερμανίας.
Χωρίς να το θέλω και παρ όλο που με είχαν ατσαλώσει προηγούμενες δοκιμασίες, ένας αόριστος φόβος με κατείχε.
Στιβαγμένος μαζί με άλλους πολλούς σ’ ένα στενό διάδρομο πέρασα όλη τη νύχτα. Έπρεπε το πρωί να μας γράψουν να περάσουμε την ιερή εξέταση της απολύμανσης και ύστερα να πάμε στη μόνιμη κατοικία μας.
Το πρωί καθώς άνοιξε η πόρτα μπήκε μέσα ένα κρατούμενος όπως μας έδειχνε το ντύσιμό του. Φορούσε τη στολή του καταδίκου -το τρελλό όπως το λέγαμε κατοπινά. Μας μίλησε ελληνικά. Έλληνας! Όλοι πέσαμε επάνω του κι αρχίσαμε να τον πολυβολούμε με τις ερωτήσεις μας.
«Ησυχάστε παιδιά, μας λέει σε λίγο όλα. Θα τα μάθετε όλα θα το δείτε. Υπομονή μονάχα χρειάζεται και κουράγιο».
Τα λόγια του μας έκαναν εξαιρετική εντύπωση κι έσπευσα να τον ρωτήσω από που είναι και πως τον λένε.
«Ζαχαριάδης» μου απαντάει.
Μου κόπηκε η λαλιά. Λες κι άγγιξα τα ηλεκτροφόρα σύρματα που ζώναν το στρατόπεδο.
Κοιτάω γύρω μου και βλέπω το Χριστόφορο – παληό σακάτη του αγώνα. Του το λέω κρυφά. Τον βλέπω τότε να προχωρεί, λέει το όνομά του στο Νίκο κι έπειτα:
--- Αίγινα, Ιτζεδίν, Γιεντί Κουλέ, Μαργαρίτη.
Ο καημένος ο Χριστόφορος – μακαρίτης πια – θεώρησε υποχρέωση στην αναφορά του ν’ αραδιάσει και τους τίτλους του…
Έτσι γνώρισα το σ. Νίκο. Κι έναν σε λίγο παίρνοντας το νούμερό μου – 57.763, κύτταξα στο στήθος του Νίκου κι είδα το νούμερό του – 28.177, σκεφτόμουνα πόσο ήρωας πρέπει νάναι, πόσο ατσαλένιος για να μπορεί να ζει τόσο καιρό μέσα στο απαίσιο και θλιβερό Νταχάου!
--- «Μόνο υπομονή χρειάζεται και παιδιά και κουράγιο»…»
Μέσα στη ζωή του Νταχάου, ζωή τυραγνισμένη με την πείνα τη γύμνια το πόνο τις εκτελέσεις με τους ζωντανούς σκελετούς που σέρνονται στους δρόμους, με τα κρεματόρια που καίνε νύχτα μέρα ο σ. Νίκος είναι όλο θάρρος και καρδιά.
Έρχεται μας εμψυχώνει μας λέει για τις επιχειρήσεις, μας διαβάζει, μακραίνει τη προοπτική για τη λήξη του πολέμου που οι δυστυχίες μας μάς έκαναν να τον συντομεύουμε. Εμείς θλιμμένοι βάζαμε κάτω όλες τις επιτελικές μας γνώσεις και προσπαθούσαμε να τον πείσουμε και γελάει, γελάει μαζί μας... Μα όταν ζητάμε να μας πει τι γίνεται στην Ελλάδα τότε αναστενάζει, στεναχωριέται πούναι μακρυά κι αφήνει να του [φτύνει] κάπου κάπου.
---«Καίγεται το πελεκούδι στην Ελλάδα παιδιά…»
Την ίδια μέρα μπήκα στο Νταχάου, ο σ. Νίκος ήρθε να μας βρη, διψούσε για νέα απ’ την Ελλάδα.
Τα νέα μου δεν ήταν και τόσο καινούργια. Είχε μεσολαβήσει ένας μήνας που βρισκόμουνα σε στρατόπεδα Ιταλικά.
Του μίλησα για το ΕΑΜ για τον ΕΛΑΣ ό,τι ήξερα.
---Και για πού τραβάμε εμείς τώρα, ρωτάει ανυπόμονα.
---Για τη Λαϊκή Δημοκρατία! Του απαντάω.
---Αυτό είναι – φωνάζει γιομάτος χαρά.
Κατάλαβε ότι στα κάτω στην Ελλάδα το κίνημά μας τραβούσε το δρόμο το σωστό. Το δρόμο που αυτός είχε χαράξει.
Ανεκτίμητη μένει η νέα συνεισφορά του σ. Ζαχαριάδη στο λαϊκό αγώνα και το νέο ατσάλωμα του ΚΚΕ που στο τελευταίο 7ο συνέδριό του ανανέωσε την εκλογή του σα γενικού γραμματέα του Κόμματος. Ο λαός μας έχει συνυφάνει το όνομα του σ. Ζαχαριάδη με τον υπέροχο αγώνα του για τη νίκη των δυνάμεων της Λαϊκής Δημοκρατίας.
Δημοσιεύουμε με την ευκαιρία αναμνηστικό σημείωμα που έγραφε χθες ο σ. Δημ. Γαλάνης, συγκρατούμενος του σ. Ζαχαριάδη στο Νταχάου.
Το Νοέμβρη του 1943 έμπαινα στο Νταχάου.
Ήτανε νύχτα και καθώς απλωνόταν απάνω απ’ το στρατόπεδό μου απέραντη σιωπή, η φαντασία μου οργίαζε γύρω απ’ τα ανομολόγητα μυστήρια που διάβαζα ή άκουγα να γίνονται μέσα στα σκοτεινά εργαστήρια του θανάτου – τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χιτλερικής Γερμανίας.
Χωρίς να το θέλω και παρ όλο που με είχαν ατσαλώσει προηγούμενες δοκιμασίες, ένας αόριστος φόβος με κατείχε.
Στιβαγμένος μαζί με άλλους πολλούς σ’ ένα στενό διάδρομο πέρασα όλη τη νύχτα. Έπρεπε το πρωί να μας γράψουν να περάσουμε την ιερή εξέταση της απολύμανσης και ύστερα να πάμε στη μόνιμη κατοικία μας.
Το πρωί καθώς άνοιξε η πόρτα μπήκε μέσα ένα κρατούμενος όπως μας έδειχνε το ντύσιμό του. Φορούσε τη στολή του καταδίκου -το τρελλό όπως το λέγαμε κατοπινά. Μας μίλησε ελληνικά. Έλληνας! Όλοι πέσαμε επάνω του κι αρχίσαμε να τον πολυβολούμε με τις ερωτήσεις μας.
«Ησυχάστε παιδιά, μας λέει σε λίγο όλα. Θα τα μάθετε όλα θα το δείτε. Υπομονή μονάχα χρειάζεται και κουράγιο».
Τα λόγια του μας έκαναν εξαιρετική εντύπωση κι έσπευσα να τον ρωτήσω από που είναι και πως τον λένε.
«Ζαχαριάδης» μου απαντάει.
Μου κόπηκε η λαλιά. Λες κι άγγιξα τα ηλεκτροφόρα σύρματα που ζώναν το στρατόπεδο.
Κοιτάω γύρω μου και βλέπω το Χριστόφορο – παληό σακάτη του αγώνα. Του το λέω κρυφά. Τον βλέπω τότε να προχωρεί, λέει το όνομά του στο Νίκο κι έπειτα:
--- Αίγινα, Ιτζεδίν, Γιεντί Κουλέ, Μαργαρίτη.
Ο καημένος ο Χριστόφορος – μακαρίτης πια – θεώρησε υποχρέωση στην αναφορά του ν’ αραδιάσει και τους τίτλους του…
Έτσι γνώρισα το σ. Νίκο. Κι έναν σε λίγο παίρνοντας το νούμερό μου – 57.763, κύτταξα στο στήθος του Νίκου κι είδα το νούμερό του – 28.177, σκεφτόμουνα πόσο ήρωας πρέπει νάναι, πόσο ατσαλένιος για να μπορεί να ζει τόσο καιρό μέσα στο απαίσιο και θλιβερό Νταχάου!
--- «Μόνο υπομονή χρειάζεται και παιδιά και κουράγιο»…»
Μέσα στη ζωή του Νταχάου, ζωή τυραγνισμένη με την πείνα τη γύμνια το πόνο τις εκτελέσεις με τους ζωντανούς σκελετούς που σέρνονται στους δρόμους, με τα κρεματόρια που καίνε νύχτα μέρα ο σ. Νίκος είναι όλο θάρρος και καρδιά.
Έρχεται μας εμψυχώνει μας λέει για τις επιχειρήσεις, μας διαβάζει, μακραίνει τη προοπτική για τη λήξη του πολέμου που οι δυστυχίες μας μάς έκαναν να τον συντομεύουμε. Εμείς θλιμμένοι βάζαμε κάτω όλες τις επιτελικές μας γνώσεις και προσπαθούσαμε να τον πείσουμε και γελάει, γελάει μαζί μας... Μα όταν ζητάμε να μας πει τι γίνεται στην Ελλάδα τότε αναστενάζει, στεναχωριέται πούναι μακρυά κι αφήνει να του [φτύνει] κάπου κάπου.
---«Καίγεται το πελεκούδι στην Ελλάδα παιδιά…»
Την ίδια μέρα μπήκα στο Νταχάου, ο σ. Νίκος ήρθε να μας βρη, διψούσε για νέα απ’ την Ελλάδα.
Τα νέα μου δεν ήταν και τόσο καινούργια. Είχε μεσολαβήσει ένας μήνας που βρισκόμουνα σε στρατόπεδα Ιταλικά.
Του μίλησα για το ΕΑΜ για τον ΕΛΑΣ ό,τι ήξερα.
---Και για πού τραβάμε εμείς τώρα, ρωτάει ανυπόμονα.
---Για τη Λαϊκή Δημοκρατία! Του απαντάω.
---Αυτό είναι – φωνάζει γιομάτος χαρά.
Κατάλαβε ότι στα κάτω στην Ελλάδα το κίνημά μας τραβούσε το δρόμο το σωστό. Το δρόμο που αυτός είχε χαράξει.
ΔΗΜ. ΓΑΛΑΝΗΣ
Ριζοσπάστης, Τετάρτη 29 Μάη 1946, σελ. 1-2
Ριζοσπάστης, Τετάρτη 29 Μάη 1946, σελ. 1-2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου