Δε χωρά καμμιά αμφιβολία πως η απόφαση αυτή του Μπράιτον αποκαθιστά έγκυρα και επίσημα την ψυχική επαφή ανάμεσα στον αγγλικό Λαό και τους εργαζόμενους της χώρας μας. Και αυτό μπορεί να ‘χει αποφασιστική επίδραση πάνω στο παραπέρα δημοκρατικό ξετύλιγμα στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Η απόφαση αυτή του Μπράιτον, οι αποδοκιμασίες των κ.κ. Μπέβιν και Μακ Νηλ στις εκλογικές τους περιφέρεις με τις φωνές «Η Ελλάδα υφίσταται Τρίτη εισβολή και η εισβολή αυτή είναι αγγλική», ακόμα και τα’ αποτελέσματα της ψηφοφορίας στο Μπράιτον για την εξωτερική πολιτική της «εργατικής κυβέρνησης», όπου, παρ’ όλη τη μνησίκακη αντικομμουνιστική παρέμβαση του Αγγλου πρωθυπουργού κ. Ατλυ, τα 40% καταψήφισαν την πολιτική αυτή, όλα αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι στις αγγλικές εργατικές μάζες πραγματοποιούνται βαθειές ζυμώσεις και ωριμάζουν μεταβολές.
Ποιο είναι το βαθύτερο νόημά τους; Αυτό μπορεί κανένας εύκολα να το δει και να το καταλάβει όταν μελετήσει αντικειμενικά την αγγλική εξέλιξη ύστερα απ’ το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και κάτώ απ΄ τη διακυβέρνηση του Λέιμπορ Παρτυ. Δύο, βασικά, τάσεις παρουσιάζει η εξέλιξη αυτή. Η μια επηρεάζεται αποφασιστικά απ’ τον Τσώρτσιλ και αποβλέπει στο να εξασφαλίσει στον καινούργιο μεταπολεμικό κόσμο 100% τα ιμπεριαλιστικά και πλουτοκρατικά συμφέροντα της Αυτοκρατορίας. Όσο όμως και αν φαίνεται παράξενο, μια τέτοια εξασφάλιση μέσα στο νέο συσχετισμό δυνάμεων, που έχουμε ύστερα απ’ τον πόλεμο, δε μπορεί να γίνει παρά με την ουσιαστική υποταγή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας γενικά και της Αγγλίας ειδικότερα στον πληθωρικό ιμπεριαλιστικό δυναμισμό στων Ενωμένων Πολιτειών. Αυτό το πρόγραμμα του Τσώρτσιλ, το πραγματοποιεί κιόλας ουσιαστικά η κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος με τους Ατλυ και Μπέβιν επικεφαλής. Μα αυτό το πράγμα όχι μόνο κατακρημνίζει τις άμεσες σοσιαλιστικές ονειροπολήσεις της εργατιάς της Αγγλίας, μα την φέρνει (την Αγγλία) και σε ριζική αντίθεση με τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό στην Ευρώπη. Η προοπτική αυτή πρέπει να είναι πολύ ζοφερή για την εργατιά και το Λαό της Αγγλίας γιατί προκαθορίζει ότι η Αγγλία θα χάσει την οικονομική της ανεξαρτησία και την πολιτική της αυτοτέλεια, πράγμα που για τις μάζες του αγγλικού Λαού δε μπορεί να σημάνει παρά οικονομικό μαρασμό και εξαθλίωση. Για την Αγγλία και το Λαό της μέλλον σοσιαλιστικό, αναδημιουργίας, αναγέννησης, ειρήνης και προόδου δε μπορεί να υπάρξει παρά μόνο στη στενή συνεργασία με την προοδευτική Ευρώπη και πρώτ’ απ’ όλα με τη Σοβιετική Ένωση. Αυτή είναι μια τόσο ξόφθαλμη και χειροπιαστή αλήθεια που άρχισαν να τη νιώθουν και να την καταλαβαίνουν οι πλατειές αγγλικές μάζες που το μέλλον της Αγγλίας και το δικό τους το βλέπουν όχι στον ιμπεριαλισμό μα στον πραγματικό σοσιαλισμό. Αυτή είναι η 2η τάση στην αγγλική μεταπολεμική εξέλιξη που το εξωτερικό στήριγμά της το βρίσκει στο γεγονός ότι ιδιαίτερα στην Ευρώπη σαν αποτέλεσμα του 2ου παγκόσμιου πολέμου έχουμε μια αποφασιστική ανακατάταξη των δυνάμεων υπέρ της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, ενάντια στην πλουτοκρατική αντίδραση και τον ιμπεριαλισμό. Στο Μπράιτον και στις άλλες παράλληλες εκδηλώσεις, που τελευταία παρατηρούμε στην πολιτική και κοινωνική αγγλική ζωή, έχουμε αντανάκλαση απ’ αυτές ακριβώς τις ζυμώσεις που πραγματοποιούνται στις πλατειές λαϊκές μάζες της Αγγλίας.
Τον αντίκτυπό τους τον αισθανόμαστε με το Μπράιτον και γύρω από το Μπράιτον και στην Ελλάδα. Είναι η φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στον ελληνικό νεοφασισμό και αλληλεγγύης της εργατικής τάξης της Αγγλίας, που αποτελεί το πιο συμπαγές και πρωτοπόρο κομμάτι του αγγλικού Λαού, με το δικό μας το Λαό για τη Λευτεριά και την Ανεξαρτησία του.
Για μας τους Έλληνες κομμουνιστές η εκδήλωση αυτή που μας απευθύνει η προοδευτική και δημοκρατική Αγγλία είναι ιδιαίτερα ευχάριστη. Γιατί δίνει και σε μας πάλι την ευκαιρία να εκφράσουμε, χωρίς κίνδυνο να παρεξηγηθούμε, τα πραγματικά μας αισθήματα απέναντι στον αγγλικό Λαό και την προοδευτική Αγγλία. Η αντιδραστική και νεοφασιστική προπαγάνδα, τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ελλάδα, επαναλαμβάνει όσο της είναι δυνατό τη συκοφαντία ότι το ΚΚΕ κατέχεται από μια οργανική αγγλοφοβία και ότι, απ’ αυτή του τη φύση, το ΚΚΕ είναι απόλυτα και αδιάλλακτα αντιαγγλικό. Γεγονός, απ’ την άλλη μεριά, είναι ότι η αγγλική ένοπλη επέμβαση ενάντια στη Δημοκρατία και στο Λαό στην Ελλάδα, το Δεκέμβρη του 1944 και η αγγλική κατοχή που ακολούθησε, με την κατάφωρη ολόπλευρη υποστήριξη που έδωσε στο ντόπιο μοναρχοφασισμό, δηλητηριάζουν καθημερινά και πολύ βαθειά τις σχέσεις ανάμεσα στους δύο Λαούς. Είναι επίσης γεγονός ότι στη χώρα μας σήμερα στην αντίληψη του Λαού συνταυτίζεται έτσι είτε αλλιώς η χιτλερική με την αγγλική κατοχή. Γι’ αυτό και ήταν και είναι δύσκολο για τους πραγματικούς και ειλικρινείς φίλους της σοσιαλιστικής και δημοκρατικής Αγγλίας στην Ελλάδα να μιλήσουν και γι’ αυτά ακόμα τα καλά της. Όσο ο ελληνικός λαός έβλεπε τα έργα της αγγλικής κατοχής και άκουε την απεριόριστη και ανεπιφύλακτη συνηγορία που ο ντόπιος δοσιλογισμός έδινε σε όλα τα αντιδημοκρατικά και αντιλαϊκά μέτρα της κατοχής αυτής, τόσο συνταύτιζε και κάθε τι το αγγλικό μ’ αυτά τα έργα και μέτρα. Φυσικά αυτό δεν ήταν σωστό. Χρειαζόντουσαν όμως και αποδείξεις για το εναντίον. Σήμερα έρχεται το Συνέδριο του Μπράιτον με την απόφασή του για τα ελληνικά εργατικά σωματεία που δημιουργεί ένα πρώτο υπολογίσιμο ρήγμα στον αγγλοελληνικό πάγο. Και μας δίνει την ευκαιρία να καθορίσουμε για μια ακόμα φορά τη θέση μας απέναντι στο πρόβλημα των αγγλοελληνικών σχέσεων. Ακρογωνιαίος λίθος για μια λαϊκή, δημοκρατική, δημιουργική επίδοση στο πεδίο αυτό είναι να γίνει σεβαστή η αρχή του αλληλοσεβασμού και της ισοτιμίας. Αυτό πρώτ’ απ’ όλα σημαίνει ότι η αγγλική κατοχή πρέπει να σταματήσει, ότι οι Αγγλοι πρέπει να φύγουν απ’ την Ελλάδα. Αυτό είναι το πιο στέρεο βάθρο για μια μακρόχρονη και καρποφόρα αγγλοελληνική συνεργασία και φιλία. Ποιο πραγματικό συμφέρον του αγγλικού λαού υπαγορεύει την ανάγκη να πέφτουν αγγλικά πολεμικά, σήμερα, δύο σχεδόν χρόνια ύστερα απ’ τον πόλεμο, πάνω σε ελληνικές νάρκες και να σκοτώνονται παιδιά του αγγλικού Λαού;
Εφόσον η πιο πάνω αρχή της δημοκρατικής ισοτιμίας γίνει σεβαστή και πραγματοποιηθεί, δε μπορεί να υπάρξει εμπόδιο για μια ολόπλευρη αγγλοελληνική συνεννόηση, που θα παίρνει υπ’ όψη της τα συμφέροντα των δύο Λαών, θα δείχνει κατανόηση για την ειδική θέση της Αγγλίας στη Μεσόγειο και που θα εναρμονίζεται απόλυτα με το αναπόσπαστο της Ελλάδας απ’ το φυσικό βαλκανικό και νοτιοανατολικό κορμό της, δηλαδή με τη ζωτική για τη χώρα μας και σημασία που έχει μια ειρηνική και παραγωγική συμβίωση και συνεργασία με τους προς Βορράν γείτονες και λαούς. Το ΚΚΕ ήταν πάντα για μια τέτοια συνεννόηση και συμφωνία. Παρά τη συσκότιση που δημιουργεί η αγγλική κατοχή, η φωνή του Μπράιτον, που είναι και η φωνή της πραγματικής Αγγλίας, ξαναζωντανεύει τις ελπίδες. Με απόλυτη εμπιστοσύνη στο δίκιο μας και αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις μας χαιρετίζουμε ολόψυχα τη φιλική χειρονομία του Μπράιτον και περιμένουμε υπομονητικά τη συνέχιση και την ολοκλήρωσή της.
Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
(Το δίστηλο αυτό δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» την Κυριακή 27 Οκτώβρη 1946, σελ. 1)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου