ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 16-05-1946
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
Ομιλία του σ. Ζαχαριάδη στη σύσκεψη της Κ.Ο.Α. στις 12-5-46
-
ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Στις τελευταίες βδομάδες ξαναστάθηκαν στην πρώτη γραμμή το εθνικό και οι εθνικές διεκδικήσεις.
Γιατί τα ζητήματα αυτά προωθούνται στη μεταδεκεμβριανή Ελλάδα και ιδιαίτερα σήμερα μπαίνουν στο κέντρο απ' την πλευρά της αντίδρασης;
1ο – Γιατί οι άρχουσες τάξεις δεν έχουν να δώσουν τίποτα άλλο και προσπαθούν να στρέψουν το Λαό προς τα όξω.
2ο – Γιατί στις εθνικές φαγωμάρες στηρίζεται ο ξένος ιμπεριαλισμός και κατά πρώτο λόγο, σε μας η Αγγλία για να προωθήσει την καταχτητική και αντιλαϊκή πολιτική της.
3ο – Γιατί νομίζουν ότι αυτού μπορούν να μας χτυπήσουν μια και δε μας βρίσκουν άλλο σοβαρό πάτημα.
Μα και στις άλλες χώρες, λίγο είτε πολύ, μπαίνει το ζήτημα αυτό.
Εδώ θα πρέπει στο ζήτημά μας να ξεχωρίσουμε δυο κατηγορίες, δυο αρχές :
1) Όταν στρέφεται ενάντια στο Λαό
2) Όταν εξυπηρετεί το Λαό
Μη ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός, σα βασικό συστατικό οργανικό μέρος της ύπαρξης και της πολιτικής του, έχει να καλλιεργεί το μίσος και το αλληλοφάγωμα ανάμεσα στα έθνη και τους Λαούς.
Χωρίς αυτό δε θα μπορούσε να ζήσει. Στην κάθε μια χώρα βρίσκει τις μορφές που εκφράζουν πιο καλά γι' αυτόν την πολιτική του αυτή. Παντού, έτσι είτε αλλιώς, καλλιεργεί τη θεωρία της φυλετικής αποκλειστικότητας και υπεροχής της μεσσιανικής αποστολής για το κάθε Λαό. Για να το πετυχαίνει αυτό η αντίδραση στηρίζεται κάθε φορά στις πιο πισωδρομικές δυνάμεις, στα πιο εγωιστικά συμφέροντα, στον τυφλό σοβινιστικό φανατισμό, στις προλήψεις, την τύφλωση, που τα καλλιεργεί με όλα τα μέσα που μπορεί να διαθέσει. Και θάταν λάθος αν υποτιμούσαμε τις δυνατότητες που εδώ διαθέτει ακόμα η αντίδραση.
Πως εμφανίζεται σε μας η πολιτική αυτή; Ποιο είναι το ξεχωριστό «ελληνικό» χρώμα; Η νεοελληνική ιδιοτυπία;
Είναι η Μεγάλη Ιδέα.
Την πολιτική αυτή, που στην ουσία της εκφράζει όλη την αστικοτσιφλικάδικη νεοελληνική κακομοιριά και κατάντια και που ευθύνεται για όλες τις καταστροφές που πάθαμε ως τα τώρα, προσπαθεί να την αναβιώσει και πάλι. Γιατί δεν έχει ούτε μπορεί νάχει άλλη.
Τι κρύβει η πολιτική αυτή της Μεγάλης Ιδέας; Δυο κυρίως πράματα:
1o – Δεν πιστεύει στις δυνατότητες του Λαΐου και της χώρας για εσωτερική ανεξάρτητη ελληνική ανάπλαση και ανόρθωση.
2ο – Επιδιώκει με ξένες δυνάμεις να πετύχει τη λύση για τα νεοελληνικά προβλήματα. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι η εξάρτηση και υποταγή μας, πολιτική και οικονομική, στις ξένες αυτές δυνάμεις. Και όταν δεν έχεις οικονομική και πολιτική αυτοτέλεια δεν έχεις και εθνική Ανεξαρτησία.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αστικοτσιφλικάδικης πολιτικής. Και δε μπορούσε νάναι κι άλλο.
Έτσι, αν ξανάρθουμε στις δυο αρχές που βάλαμε, θα δούμε τούτο δω: Η αστικοτσιφλικάδικη πολιτική με την ολοκληρωτική ρυμούλκησή της απ' το ξένο κεφάλαιο και με την υποταγή τους σ' αυτό διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται το εθνικό ζήτημα με βάση να ξεπουλά χοντρικά τα συμφέροντα του Λαού και του Έθνους, ενάντια στο Λαό και το Έθνος.
Το αποτέλεσμα, που στέκει σήμερα σαν αδιάσειστος ογκόλιθος μπροστά μας είναι αυτό: Ο Λαός, το Έθνος έχασε το πρώτιστο αγαθό του: την εθνική Ανεξαρτησία του. Το αποτέλεσμά αυτό όχι μόνο δε μειώνεται μα αντίθετα υπογραμμίζεται απ' το γεγονός ότι οι κυρίαρχες τάξεις την εθνική προδοσία τους παν να τη σκεπάσουν με εξωφρενικές, ανεδαφικές και τυχοδιωκτικές σοβινιστικές εξωτερικές διεκδικήσεις.
Που βρίσκεται η ρίζα της προδοσίας αυτής; Στο γεγονός ότι οι κυρίαρχες και πρώτ' απ' όλα η αστική τάξη πρόδωσε την αποστολή της για τον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό της χώρας, δεν έλυσε το αγροτικό πρόβλημα και δεν ανέπτυξε τις εσωτερικές παραγωγικές δυνάμεις σα βάση για μια εθνική αυτοτέλεια και ανεξάρτητη εθνική πολιτική, για να περιοριστώ στα δυο πιο βασικά προβλήματα.
Γιατί πρόδωσε η αστική τάξη;
1) Γιατί συμμάχησε με τους κοτζαμπάσηδες και 2) γιατί πουλήθηκε στους ξένους και γίνηκε όργανό τους. Έγδερνε και γδέρνει μαζί τους τον τόπο αντιπαραγωγικά, καταστροφικά, αντιλαϊκά και αντεθνικά. Έκανε το μεσίτη και πράκτορα των ξένων στο εμπόριο, στη βιομηχανία, στα δάνεια, στην εξωτερική πολιτική και έμενε ικανοποιημένη απ' τη μεσιτεία της.
Απ' τους δυο δρόμους εξέλιξης για την Ελλάδα, τον αστικοδημοκρατικό για τον ξενόδουλο αστικοτσιφλικάδικο, η αστική τάξη προτίμησε το δεύτερο. Και αυτού βρίσκεται το σπέρμα της προδοσίας της και το μυστικό για το σημερινό νεοελληνικό ξεπεσμό.
-
ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΙΣ
Αρνιόμαστε εμείς το νεοελληνικό Εθνισμό γενικά και το εθνικό πρόβλημα όπως συγκεκριμένα εμφανίζεται σήμερα;
Όχι. Τον Ελληνισμό που βρίσκεται σε ξενόδουλη αστικοτσιφλικάδικη κατάσταση και εκφυλισμό θέλουμε να τον αναβαπτίσουμε στην κολυμβήθρα της Λαϊκής Δημοκρατίας και να τον αναγεννήσουμε. Αυτός είναι ο μοναδικός ελληνικός – λαϊκός δρόμος που εξυπηρετεί το Λαό.
Γι' αυτό και στην αντιμετώπιση του εθνικού ζητήματος ακολουθούμε το δεύτερο δρόμο που εξυπηρετεί το Λάο.
Ποιο είναι εδώ το βασικό και το πρωταρχικό; Το βασικό και το πρωταρχικό εδώ είναι: Ν' αποχτήσει ο Λαός την κύρια προϋπόθεση γι' αυτήν την ύπαρξή του: την εθνική του Ανεξαρτησία, να γίνει, δηλαδή, αφέντης και νοικοκύρης στον τόπο του.
Υπάρχει αυτό σήμερα; Όχι δεν υπάρχει. Και αυτό δε χρειάζεται σήμερα μεγάλη ανάλυση και επεξήγηση.
Γιατί δεν υπάρχει; Γιατί ούτε ο αγρότης είναι κύριος στη γη και τον προϊόν του. Ούτε ο εργάτης και ο υπάλληλος κύριος στη δουλειά του. Ούτε ο βιοτέχνης και επαγγελματίας λίγο – πολύ ασφαλισμένος στην παραγωγή και τις επιχειρήσεις του. Ούτε και η μεγάλη μάζα της διανόησής μας απερίσπαστη στη δημιουργία της.
Δηλαδή, ο Λαός στη μεγάλη του μάζα, στην τεράστια πλειοψηφία του δε δουλεύει και δεν παράγει για τον εαυτό του, για την ευημερία του, για την ανάπτυξή και την πρόοδο τη δική του και του τόπου του. Οι παραγωγικές δυνάμεις και ο πλούτος του Έθνους βρίσκονται στα χέρια των ξενών και ντόπιων εκμεταλλευτών. Αντί για δουλειά και ανοικοδόμηση έχουμε κρίση και ερείπια. Η πολιτική και οικονομική ζωή μας στέκει κάτω από ξενικό έλεγχο. Δεν υπάρχει Λευτεριά και Εθνική Ανεξαρτησία. Δεν υπάρχει δυνατότητα για λεύτερη εθνική ζωή και ανάπτυξη.
-
Η ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΑΙΤΙΑ
Που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε την πρώτη και βασική αιτία για την κατάσταση αυτή;
Στο γεγονός ότι από τότε που υπάρχει νεοελληνικό κράτος, η οικονομία του και η πολιτική του βρίσκονται κάτω από αγγλικό έλεγχο που τον δέχεται, τον [προκαλεί] και τον [προάγει] η ντόπια πλουτοκρατία.
Ο έλεγχος αυτός ολοκληρώθηκε μετά τα δεκεμβριανά με τη νεκρανάσταση του μοναρχοφασισμού. Και το αποτέλεσμα είναι τούτο δω: Μέσα στο ζωογόνο λαϊκοδημοκρατικό ανοικοδομητικό οργασμό που αγκαλιάζει ολόκληρη τη νοτιοανατολική Ευρώπη, η Ελλάδα παρουσιάζεται σα νεοφασιστικό καρκίνωμα.
Έτσι, η αγγλική κατοχή, που σαν πρώτη δουλειά της είχε να παλινορθώσει το μοναρχοφασισμό, έφερε σε κρίση την κατάσταση:
Πρώτο, δημιούργησε εσωτερικά μια ανειρήνευτη αντίθεση, άνοιξε ένα αγεφύρωτο χάσμα γιατί με τη βία των όπλων ανάκοψε την εσωτερική πορεία του Έθνους προς τη Λαϊκή Δημοκρατία. Η αντίθεση αυτή δε μπορεί να [παραμεριστεί] και το χάσμα δε θα γεφυρωθεί παρά μόνο όταν το Έθνος ξαναμπεί στο φυσιολογικό του δρόμο που φέρνει προς τη λαϊκοδημοκρατική [ανάπλαση].
Δεύτερο, δημιούργησε μια βαθιά αντίθεση ανάμεσα στα λαϊκοδημοκρατικά καθεστώτα, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια απ' τη μια και την Ελλάδα απ' την άλλη, που με τον τυχοδιωκτισμό του μοναρχοφασισμού και στα εξωτερικά ζητήματα και με το ότι η χώρα μας με την ξενική κατοχή μεταβάλλεται σε αντιβαλκανικό στρατιωτικοπολιτικό προγεφύρωμα, γίνεται σοβαρός κίνδυνος για την ακεραιότητα μας, για την τάξη, την ασφάλεια και την ειρήνη στη Βαλκανική Χερσόνησο και σ' όλη την Ευρώπη. Η αντίθεση αυτή δε μπορεί να υπερνικηθεί παρά μόνον όταν και η Ελλάδα συντονισθεί και συγχρονισθεί οικονομικοπολιτικά και κοινωνικά με το φυσικό περίγυρό της, αν δεν θέλει να πάθει από εθνολαϊκή ....... και αν δε θέλει να διαιωνισθεί η ξενική εξάρτηση και η ξενική κατοχή.
-
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΛΥΣΗ
Έτσι, οι δυο αυτές βασικές αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τη μεταδεκεμβριανή Ελλάδα θα βρουν τελικά τη λύση τους μέσα σε μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα, που για θεμελιακή προϋπόθεση και για αγκωνάρι θάχει ν' αποκατασταθεί, ν' αναστηλωθεί η εθνική Ανεξαρτησία: Πράγμα που σημαίνει να παύσει η 2η, η αγγλική κατοχή.
ΑΥΤΟΥ, ΣΤΟ ΑΙΤΗΜΑ: ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΠ' ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, ΣΥΜΠΥΚΝΩΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ, ΤΟ ΟΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ, ΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ.
Και ανάλογα με τη στάση που κάθε Έλληνας, κάθε οργάνωση και κάθε πολιτική παράταξη παίρνει πάνω στο αίτημα αυτό, ξεκαθαρίζει τη θέση του και στο ζήτημα: ΣΤΕΚΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ.
Αυτό είναι το βασικό κριτήριο. Άλλο δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει. Αυτού πάνω γίνεται σήμερα το χώρισμα στην Ελλάδα σε πατριώτες και προδότες.
Και το χώρισμα αυτό δεν είναι αυθαίρετο, ανεδαφικό, υποκειμενικό. Είναι το μόνο σωστό και αντικειμενικό γιατί αφορά το πιο ζωτικό ζήτημα που υπάρχει για μας : Υπηρετείς για ξεπουλάς την Ελλάδα;
Εδώ κρίνεται η θέση, η γραμμή η δική μας, η θέση η γραμμή πώχουν οι αντίπαλοί μας, κάθε θέση και γραμμή.
Και το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο εσωτερικό, μα και εξωτερικό. Δεν πρόκειται δηλαδή μόνο για το εσωτερικό καθεστώς μας, πολιτικό και οικονομικό. Ούτε μόνο για την απόσπασή μας την οικονομική απ' τις φυσικές πηγές μας, τη Βαλκανική και τη Ν.Α. Ευρώπη. Πρόκειται, και στην περίπτωσή μας αυτό είναι το πιο σημαντικό, για το ότι η αγγλική κατοχή και οι αγγλοσαξονικές, αντιβαλκανικές και πιο πλατιές ακόμα μηχανορραφίες μαζί με το ντόπιο μοναρχοφασιστικό τυχοδιωκτισμό, που και αυτόν η αγγλική πολιτική τον στηρίζει, δημιουργούν για τη χώρα μας άμεσο σοβαρό κίνδυνο γι' αυτήν την ακεραιότητά μας, που πρέπει σωστά να το δούμε και σωστά να το εκτιμήσουμε.
-
Μόνο με τη λαϊκή ενότητα και την πάλη
Δε χρειάζεται εδώ να μπούμε σε λεπτομέρειες. Γεγονός απτό και αναμφισβήτητο είναι ότι το καθεστώς της αγγλικός κατοχής ουσιαστικά μας κατεβάζει στη μοίρα εγγλέζικης αποικίας με όλες τις συνέπειες που αυτό θάχει σε όλους τους τομείς της δουλειάς μας. Αυτή όμως η μετατροπή μας σε αποικία μπορεί νάχει, έχει κιόλας, τις πιο τραγικές και καταστρεπτικές συνέπειες γι' αυτή τη λαϊκή και εθνική ύπαρξή μας. Και αυτό το πράγμα μας υποχρεώνει, όχι τόσο σε διαπιστώσεις, όσο σε πράξη, σε δράση. Ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΥΡΙΩΣ ΑΠ' ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1944 ΚΑΙ ΔΩ, ΕΚΑΨΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ, ΠΑΡ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΙΝΕ ΠΡΩΤ' ΑΠ' ΟΛΑ ΖΗΤΗΜΑ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΞΕΧΝΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ. ΛΕΕΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ.
Πως οργανώνεται και πως διεξάγεται η πάλη αυτή είναι ζήτημα που καθορίζεται σε συσχετισμό κάθε φορά με τη συγκεκριμένη ντόπια και διεθνή κατάσταση. Και όπως και σε άλλους τομείς, έτσι και δω, καλούπια δε χωράν. Χρειάζεται το πρόβλημα να αντιμετωπίζεται ζωντανά, ευλύγιστα, επιτελικά, συγκεκριμένα μέσα στις συνθήκες που κάθε τόσο υπάρχουν και δημιουργούνται.
ΠΑΝΤΩΣ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΙΝΕΙ ΣΤΟ Ν' ΑΠΟΜΟΝΩΣΕΙ ΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ – ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ – ΤΟΥΣ ΠΡΑΧΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ, ΕΥΡΥΝΟΝΤΑΣ ΑΔΙΑΚΟΠΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΣ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. Αυτού το τελευταίο σημαίνει ότι πρέπει σωστά να χρησιμοποιούμε τις εφεδρείες που μας παρέχει κάθε φορά το παγκόσμιο κίνημα και η διεθνής συγκυρία.
Έχει προοπτικές επιτυχίας η στρατηγική μας αυτή;
Η στρατηγική μας αυτή στηρίζεται πάνω στο ατράνταχτο βάθρο ότι αντικειμενικά η γενική πολιτική γραμμή του κόμματός μας και του ΕΑΜ, όπου ανήκουμε, εκφράζει τα συμφέροντα ολόκληρου του εργαζόμενου Λαού. Δηλαδή, και των στρωμάτων εκείνων, που σήμερα ακόμα δεν είναι μαζί μας είτε είναι ενάντιά μας. Ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος, όσο φανατισμένος, μοναρχικός κι αντικομουνιστής κι αν είναι σήμερα, ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΕΙΤΕ ΟΧΙ, το πραγματικό του συμφέρον, οικονομικό – πολιτικό – κοινωνικό και εθνικό, το βρίσκει μόνο στη πολίτικη τη δική μας, στην εαμική λαϊκοδημοκρατική πολιτική. Κανένας εργαζόμενος, όσο παρασυρμένος και αν είναι, δε μπορεί να μη θέλει οικονομική βελτίωση, δημοκρατική ελευθεριά, εθνική ανεξαρτησία, πρόοδο και πολιτισμό. Και επειδή αυτά δε μπορεί ποτέ να τα βρει στην πλουτοκρατική και ξενόδουλη μοναρχοφασιστική πολιτική – αν εξαιρέσουμε αυτούς που πετυχαίνουν κάτι με τα προσωπικά ...... και αυτοί είναι πάντα ελάχιστοι και πετυχαίνουν, όπου πετυχαίνουν, μόνο το ελάχιστο – δεν έχει ..... και άθελά του ακόμα, αντικειμενικά το λαϊκό εαυτό του να το βρίσκει μόνο στον εαμικό κόσμο και τη λαϊκή του πολιτική και δράση.
Όμως αντικειμενικές δυνατότητες δε σημαίνουν ακόμα και πολιτική πραγματοποίηση. Εδώ παρεμβάλλεται ο παράγοντας ο δικός μας, που με σωστή κάθε φορά ζωντανή πολιτική και δουλειά, μετατρέπει την αντικειμενική δυνατότητα σε πολιτικό υλικό – μαζικό αποκρυστάλλωμα, πράγμα που στην πράξη σημαίνει ότι πλαταίνει αδιάκοπα η λαϊκή ενότητα, η λαϊκή οργάνωση και πάλη, ότι σε συσχετισμό πάντα και με τη διεθνή κατάσταση, προωθείται η λαϊκοδημοκρατική λύση για το όλο ελληνικό πρόβλημα.
Και αν αναφέρεται πάλι ο διεθνής παράγοντας είναι γιατί η ξενική ένοπλη παρέμβαση και κατοχή περιέπλεξε διεθνώς το ζήτημά μας, που απ' την πλευρά του εσωτερικού συσχετισμού δυνάμεων θάταν από καιρό και τελεσίδικα λυμένο υπέρ του λαού.
Έτσι, η πολιτική μας, με τον όρο ότι σωστά θα την εφαρμόσουμε, μας εγγυάται την επιτυχία, γιατί άλλο καλύτερο ο Λαός κι η Ελλάδα δε μπορούν νάχουν. ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΡΙΖΩΜΕΝΟΙ ΑΞΕΡΙΖΩΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ, ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ, ΛΕΦΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Απ' τη δουλειά μας τώρα εξαρτάται η πραγματοποίηση της πολιτικής αυτής. Και πραγματοποίησή της πρώτ' απ' όλα σημαίνει λαϊκή ενότητα.
Στην αδιάκοπη αυτή προσπάθειά μας για να πλαταίνει και στερεώνεται η λαϊκή ενότητα στην οργάνωση, στην πολίτικη και τη δράση, βρίσκεται το νόημα για όλες τις συμφωνίες και τις υποχωρήσεις, που σαν Κόμμα και οργανικό τμήμα του ΕΑΜ, κάνουμε. Φυσικά οι συμφωνίες και οι υποχωρήσεις αυτές έχουν και θάχουν πολιτική και ηθική δικαίωση, εφόσο δε θα ξεφεύγουν απ' τη βάση της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας· απ' τη βάση αυτή δε θα ξεφύγουμε ποτέ. Μα εφόσο η βάση αυτή θα παραμείνει θα κάνουμε και μεις κάθε δυνατή υποχώρηση και συμβιβασμό και συμφωνία, που θα προωθεί τη λαϊκή ενότητα, τη λαϊκοδημοκρατική λύση για τα μερικά ζητήματα και για ολόκληρο το νεοελληνικό πρόβλημα.
-
ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ – ΕΜΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Σύντροφοι, εδώ θα μπορούσα να τελειώσω. Προσπάθησα ν' αναλύσω τα βασικά μόνο στοιχεία της γραμμής μας και της πράξης μας σήμερα. Και το θέμα θάταν εξαντλημένο αν δεν παρουσίαζε κάποιο κενό. Το κενό αυτό βρίσκεται στην πράξη μας, στη δουλειά μας.
Το πράγμα αυτό εμφανίσθηκε πιο ξόφθαλμα τις τελευταίες βδομάδες με το φούντωμα που παρουσίασε απ' τη μια μεριά η μοναρχοφασιστική τρομοκρατία και απ' την άλλη το σοβινιστικό παραλήρημα.
Δε χωρά καμιά αμφιβολία πως σε ορισμένα στρώματα, που μας πλησιάζουν και μας ακολουθούν, στρώματα μικροαστικά, υπαλληλικά, απ' τη διανόηση, σαν αποτέλεσμα απ' την πιο πάνω πίεση είχαμε ένα κάποιο σάλο. Παρουσιάστηκαν δισταγμοί, ταλαντεύσεις, αμφιβολίες. Πρόβαλαν ερωτηματικά. Εδώ φυσικά δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο και το εκπληκτικό. Σε δύσκολες και στενάχωρες περιστάσεις τέτοια πράγματα πάντα συμβαίνουν.
Κάπως πιο περίεργο είναι όταν διαπιστώνουμε ότι το Κόμμα μας, τα μέλη μας, ο τύπος μας, ο «Ριζοσπάστης» ακόμα δε μπόρεσαν ζωντανά, στα ζεστά να πάρουν θέση και ν' αποκρούσουν τη σοβινιστική πίεση που προκάλεσε και το σάλο μέσα στα μικροαστικά στρώματα. Που οφείλεται η καθυστέρησή μας αυτή; Στο γεγονός ότι οι μικροαστικές ταλαντεύσεις της μάζας είχαν τον αντίχτυπό τους και μέσα στις γραμμές μας και δω πάλι πάνω σε μικροαστικά στοιχεία, που δε μπορούν καθαρά να βλέπουν μέσα στη θολούρα που δημιουργεί η αντίδραση και να παίρνουν θέση σωστή και να δρουν σωστά.
Ας δούμε το ζήτημα συγκεκριμένα:
Από βουλγαρική πλευρά ξαναμπήκε το ζήτημα για μια εδαφική διέξοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο σε βάρος μας. Ο «Ριζοσπάστης» κακώς πήγε να το «αγνοήσει» το ζήτημα, παρ' ότι είχε υπεύθυνη αντίθετη υπόδειξη. Και τότε, μέσα στο θόρυβο που ξεσήκωσε η μοναρχοφασιστική πατριδοκαπηλία με όλους τους κομπάρσους της, βρέθηκαν και κομμουνιστές που χάσαν τα νερά τους.
Επιτρέπεται τέτοιο πράγμα; Όχι δεν επιτρέπεται γιατί το κάθε μέλος μας, έχοντας απ' τη μια μεριά την κομματική και εαμική θέση για τις εθνικές διεκδικήσεις, την αγγλική κατοχή και την Εθνική Ανεξαρτησία και ακεραιότητα και διαθέτοντας απ' την άλλη την απαραίτητη κομματική πρωτοβουλία, θα μπορούσε με μια ορισμένη προσπάθεια και τον κάθε παρασυρμένο εργαζόμενο να διαφωτίσει μα και τον κάθε κατεργάρη να τόνε βάλει στη θέση του.
Τι θα έπρεπε να κάνει; Θάπρεπε πρώτα να εξηγήσει την εαμική θέση για τις εθνικές διεκδικήσεις και την εθνική ακεραιότητα και μετά να περάσει στο βασικό: πως μας γδέρνουν εσωτερικά, πως πάνε να στρέψουν την προσοχή μας προς τα έξω για να ξεχάσουμε την πείνα και τα εσωτερικά μας χάλια· πως ο τυχοδιωκτικός σοβινισμός κρύβει το ολοκληρωτικό ξεπούλημά μας στους Άγγλους και το ότι χάσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία και γίναμε εγγλέζικη αποικία· πως ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός μας κάνει αντιβαλκανικό και αντιευρωπαϊκό προγεφύρωμα και ότι αυτό δημιουργεί άμεσο κίνδυνο για την ακεραιότητά μας και προκαλεί τις διεκδικήσεις σε βάρος μας. Και θα κατέληγε με το συμπέρασμα ότι το πρώτο καθήκον του κάθε Έλληνα είναι πρώτ' απ' όλα να εξασφαλίσει την Εθνική Ανεξαρτησία ενάντια στην αγγλική κατοχή και να παλεύει ταυτόχρονα για τη ζωή του, τη λεφτεριά και τη Δημοκρατία· ότι απέναντι σε μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα δε θα μπορούσαν να προβληθούν εδαφικές απαιτήσεις και ότι όλες οι διαφορές που υπάρχουν θα λυνόντουσαν ειρηνικά δίχως καμιά απόλυτα για μας εθνική ζημία για μείωση.
Ποιος εργαζόμενος δε θα τα καταλάβαινε αυτά;
Όμως ορισμένα μέλη του Κόμματος, αντί να πάρουν αυτή τη θέση, παρασύρθηκαν και θέλαν να παρασύρουν και το Κόμμα να δώσει τη μάχη εκεί που μας τραβούσαν οι αντίπαλοί μας και όχι αυτού που ατράνταχτα στέκει αυτό, ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ.
Έτσι έχει το ζήτημα αυτό. Και πρέπει να μας γίνει μάθημα γιατί τέτοια φασόλια ξεφυτρώνουν και θα ξεφυτρώνουν αδιάκοπα. Λόγου χάρη τις τελευταίες μέρες δυναμώνει η επίθεση ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Οι πιο τυχοδιώκτες μοναρχοφασίστες και όχι μόνο αυτοί ζητάν γιουγκοσλαβικά εδάφη, το Μοναστήρι, τα Σκόπια και το Δρίνο. Η κυβέρνηση, έμμεσα τουλάχιστον, υιοθετεί αυτή τη γραμμή. Στα σύνορα σκηνοθετούνται επεισόδια. Από ποιόν το ξέρουμε. Κανέναν, ύστερα απ' αυτά και άλλα ακόμα, που τα υποκινεί ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός, δε θα έπρεπε να τον ξαφνιάσει αν έβγαιναν αύριο στη Γιουγκοσλαβία εφημερίδες και πολιτικοί και έβαζαν το ζήτημα της Ελληνικής Μακεδονίας. Η αγγλική πολιτική στην Ελλάδα, ο μοναρχοφασιστικός τυχοδιωκτισμός προκαλούν τους γείτονές μας γιατί το αλληλοφάγωμα των βαλκανικών λαών είναι η ζωή τους. Θάπρεπε και εμείς να παρασυρθούμε και να πέσουμε στην παγίδα των Άγγλων; Όχι, γιατί ένα τέτοιο πράγμα θα σήμαινε προδοσία μας προς τη Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία. Εμείς έχουμε την πολιτική μας. Αυτού απάνω στεκόμαστε ατράνταχτα. Αυτή την πολιτική πρέπει να εφαρμόζει το κάθε μέλος μας.
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΜΑΣ ΑΠ' ΤΑ ΜΕΣΑ
Ας πάρουμε τώρα ένα δεύτερο συγκεκριμένο ζήτημα. Η δολοφονική τρομοκρατία έχει αφηνιάσει και από πολλούς συντρόφους, συμπαθούντες και συναγωνιστές, κυρίως πρώην άνδρες και στελέχη του ΕΛΑΣ, μπαίνει το ερώτημα: Τι θα κάνουμε; Θα τους αφήσουμε να μας σφάζουν; Δε θα πάρουμε τα βουνά; Όλοι αυτοί ζητάν κάτι άλλο, κάτι παραπάνω απ' αυτό, που τους δίνει σήμερα η κομματική γραμμή. Τι δείχνει αυτό το πράγμα; Στην ουσία δείχνει το πελάγωμα του μικροαστού, που μπροστά στις δυσκολίες της πάλης, στρίβει προς τις πιο εύκολες λύσεις, αυτές που του υποβάλλει το παραζάλισμά του και όχι το πολίτικο συμφέρο του κινήματος.
Και, φυσικά, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, προβάλλει και ο ταξικός εχθρός και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες, που ζητούν να ψαρέψουν στα θολά νερά. Πάνω σ' αυτή τη βάση αναγκασθήκαμε να ξεσκεπάσουμε και την ομάδα Πετσόπουλου. Ο «Ριζοσπάστης» δίνει σήμερα αρκετό υλικό για τον κύριο αυτόν, που «απειλεί» τώρα το Κόμμα και την ηγεσία του, πως «αν δε δημοσιευθεί η επιστολή μου, που έστειλα σήμερα προς τη σύνταξη του «Ριζοσπάστη», θα δημοσιευτεί η κριτική μου συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη με την κριτική επάνω στα τελευταία κατορθώματα της ηγεσίας και με ένα ιστορικό, που θα διαφωτίσει επαρκώς όλον εκείνο τον κόσμο μας, που αγνοώντας τα ιστορικά γεγονότα, μπορεί να πέφτει θύμα των εις βάρος μου συκοφαντιών». Είναι τα ίδια τα λόγια του κ. Πετσόπουλου, που τον ξεσκεπάζουν και τον ξεγυμνώνουν, γιατί δείχνουν τον άνθρωπο, που πάει να χτυπήσει και χτυπά το Κόμμα μας με όλα τα μέσα που διαθέτει, δηλαδή το Κόμμα που σ' αυτό διαδίδει ότι ανήκει και ότι γι' αυτό δουλεύει. Ο κύριος αυτός, πάνω από ένα χρόνο τώρα, την προηγούμενη παλιά αντικομματική, διαλυτική του δουλειά άρχισε να την αποκρυσταλλώνει και οργανωτικά. Το Κόμμα ήξερε τι γίνεται, θεώρησε όμως τώρα αναγκαίο να χτυπήσει ανοιχτά την παρέα αυτή, γιατί οι ενέργειές της άρχισαν να γίνονται επικίνδυνες μια και συνέπιπταν, στις δύσκολες στιγμές που περνάμε, με τις προσπάθειες που καταβάλλει ο ταξικός εχθρός και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες να σπρώξουν το Κόμμα σε περιπέτειες, να το παρασύρουν απ' τον δρόμο της ψύχραιμης πολιτικής και να το κάνουν να πατήσει την πεπονόφλουδα που του ρίχνουν. Ποιοί τέλος πάντων ανήκουν στην παρέα αυτή; Το Κόμμα τους ξέρει. Ξέρει ακόμα και ορισμένους φανταγμένους «διανοούμενους», που ονειρεύονται τον εαυτό τους στο ρόλο των σωτήρων και με πολιτικάντικα μέσα εξαπατούν το Κόμμα. Ανάμεσα στους άλλους, στην παρέα αυτή ανήκουν και ο Ορέστης, καπετάνιος του ΕΛΑΣ στην Αττική, καθώς και ο Ζαχαρίας, καπετάνιος του ΕΛΑΝ. Αναφέρω τους δυο αυτούς καπετάνιους, γιατί είναι απ' τους αντιπροσωπευτικούς ελασίτες στην πιο πάνω παρέα. Είναι δυο καπετάνιοι, που στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα δημιούργησαν ένα όνομα. Αυτό το «όνομα» τους ευκολύνει να κάνουν με μεγαλύτερο «κύρος» την αντικομματική και αντιεαμική τους δουλεία. Σήμερα, με βάση τα νέα στοιχεία, ξαναεξετάζεται η περίπτωσή τους απ' την πρώτη αρχή. Τα συμπεράσματα, που βγαίνουν, φωτίζουν πολλές καινούργιες πλευρές και γωνιές. Ένα είναι σίγουρο και πρέπει να ειπωθεί εδώ. Οι δυο πιο πάνω πρώην καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, πρωτοστατούν μαζί με το Πετσόπουλο στη διαλυτική ενάντια στο Κόμμα δουλειά και ακόμα οργανώνουν περιπέτειες τυχοδιωκτικές που ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης και των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Εδώ πρέπει να προστεθεί ότι ο Πετσόπουλος, που διαθέτει άφθονα οικονομικά μέσα και η παρέα του εκμεταλλεύονται και τη δυστυχία και ανέχεια, που οι καταδιώξεις δημιουργούν για πολλούς άνδρες και στελέχη του ΕΛΑΣ, για να κάνουν τη δουλειά τους, αναπτύσσοντας μια περίεργη φιλανθρωπική δράση έξω απ' τις υπεύθυνες για τον τομέα αυτόν οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης.
Μη σας φαίνονται περίεργα όλα αυτά. Πρώτο, είναι «φυσικό» ο εχθρός να κοιτάζει να μας χτυπήσει στις δύσκολες ακριβώς στιγμής. Και σήμερα περνάμε ακριβώς τέτοιες. Και, δεύτερο, υπάρχουν μερικοί εγωιστικά μωροφιλόδοξοι τύποι, που σε στιγμές που το κίνημα και ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος φούντωναν παρασύρθηκαν κι αυτοί απ' το ρέμα χωρίς νάχουν όμως το αναγκαίο για έναν αληθινό επαναστάτη – κομμουνιστή θεωρητικό – πολιτικό έρμα. Αυτοί το λιγότερο που κάνουν σε δύσκολες στιγμές, όταν δε συντρέχουν και άλλοι σκοτεινοί λόγοι, είναι ότι πελαγώνουν και ρέπουν προς τον τυχοδιωκτισμό, που τον καλλιεργούν και σε ιατρεία γιατρών δηλωσιών όπως ο
Ευθυμίου. Μα για το Κ.Κ.Ε. οποιοσδήποτε τυχοδιωκτισμός πρέπει να είναι απαράδεκτος. Όποιος δεν αισθάνεται στον εαυτό του γερά κότσια για νάναι άξιο μέλος του Κ.Κ.Ε. και όμως προβάλλει ανεδαφικές ηγετικές αξιώσεις και αρχίζει να χτυπά το Κόμμα, αυτός αργά είτε γρήγορα θα εξωκείλει. Όσο για τον Πετσόπουλο, αν κάνουμε αφαίρεση απ' όλα τα άλλα και αυτά τα άλλα είναι και τα πιο σημαντικά, θα μπορούσε κανένας να πει: Διώχτηκε απ' το Κόμμα στα 1923, όταν το κίνημα περνούσε, ύστερα απ' την επαναστατική μεταπολεμική κρίση μετά το 1918, σε καινούργια περίοδο, που ήταν γεμάτη δυσκολίες και απαιτούσε σκληρή δουλεία. Σε διάστημα μεγαλύτερο από δυο δεκάχρονα έθαψε στο χρονοντούλαπο τη λαοσωτήρια μεγαλοφυΐα του για να επιδοθεί σε μεγαλοεπιχειρήσεις. Το μεγάλο κύμα της Εθνικής Αντίστασης τον συνεπήρε πάλι. Σήμερα ο Πετσόπουλος επαναλαμβάνει τα παλιά, ξαναθυμάται τις παλιές φιλοδοξίες του, που πάλι δεν ικανοποιήθηκαν, πελαγώνει μέσα στις περιπλοκές και δυσκολίες του αγώνα και διέξοδο βρίσκει στο χτύπημα του Κόμματος και την κατασυκοφάντηση της καθοδήγησής του. Θάταν το λιγότερο αφελής όποιος θα περίμενε από έναν μεγαλοεπιχειρηματία «σνομπ επαναστάτη» κάτι άλλο.
VII. ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ
Τώρα, σύντροφοι, απ' την ανάλυση που έγινε πιο πάνω και απ' τις δυο περιπτώσεις που εξετάσαμε, πρέπει να βγάλουμε και ορισμένα συμπεράσματα.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η αγγλική επέμβαση στην Ελλάδα, όπως διαμορφώνεται και ύστερα απ' τις εκλογές του Μπέβιν στις 31 του Μάρτη και με την παλινόρθωση του μοναρχοφασισμού δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες για την χώρα και το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα του Λαού μας. Απ' την άλλη μεριά είναι το ίδιο αναμφισβήτητο ότι έξω απ' τη βία και την καλπονόθευση, η αγγλική και αγγλόδουλη πολιτική στην Ελλάδα, απ' τη μεριά της μαζικής [βάσης], όχι μόνο επιτυχίες δεν έχει, μα, αντίθετα, παρουσιάζει υποχώρηση.
Οι εχθροί όμως και οι αντίπαλοι μας, για να μπορέσουν και διεθνώς να δικαιωθούν κάπως και τοπικά να στερεώσουν την πολιτική τους, χρειάζονται να καταβάλουν το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα. Εδώ η τρομοκρατία, οι δολοφονίες και οι πιέσεις, το ξέρουν καλά αυτό, δεν ωφελούν και τόσο. Αντίθετα, σε τελευταία ανάλυση, τους βλάπτουν. Εκείνο που τους χρειάζεται είναι να βρουν αφορμές, «πιασίματα» για να χτυπήσουν πολιτικά το κίνημα. Να το προκαλέσουν, να το εκθέσουν, να το μειώσουν μα και να το συντρίψουν πολιτικά ούτε και το ονειρεύονται, γιατί αυτό είναι αδύνατο.
Δοκίμασαν με τον εαμοβουλγαρισμό, με τις «εθνικές διεκδικήσεις», γιατί νόμιζαν ότι αυτού βρίσκεται η «αχίλλειος πτέρνα» μας. Τα γεγονότα δείχνουν ότι παρά τις ταλαντεύσεις που φέραν σε ορισμένους αδύνατους κομμουνιστές, δε μπορούν να ελπίζουν και μεγάλα πράγματα. Αντίθετα, μάλλον ζημιωμένοι βγαίνουν.
Δε μένουν παρά τα πολυδοκιμασμένα και σε διεθνή κλίμακα μεγάλα μέσα. Για μια ακόμα φορά κατευθύνουν τα συγκεντρωμένα πυρά τους ενάντια στη λαϊκοδημοκρατική πρωτοπορία, το ΕΑΜ, και πρώτ' απ' όλα ενάντια στο Κ.Κ.Ε και την ηγεσία του. Και από κοντά και από μακρυά και απ' τα έξω και απ' τα μέσα.
Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση τους παρέχει κάποιες ευκολίες. Τα πράγματα είναι σε μας πολύ οξυμένα και οξύνονται ολοένα. Το δολοφονικό ξεφάντωμα, που εφαρμόζει με την αγγλική κηδεμονία ο μοναρχοφασισμός με το .......... ........... και τις ληστοσυμμορίες του αναγκάζει το Λαό να περνά στην ενεργητική μαχητική αυτοάμυνά του. Παράλληλα ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός προχωρεί χωρίς να κρατά πια ούτε τα πιο χοντρά προσχήματα στο να ολοκληρώσει, ν' αποτελειώσει με την παλινόρθωση του Γκλύξμπουργκ το μοναρχοφασιστικό του έργο. Εδώ πια γλύφουν αυτού όπου οι ίδιοι έφτυναν πριν λίγους μήνες. Και τραβάν για το καινούργιο πραξικόπημά τους, για το δημοψήφισμα. Τόσο έχει εκτροχιασθεί με το ζήτημα αυτό ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλιστικός παρεμβατισμός ώστε και τέτοιοι εκπρόσωποι απ' το παλαιοδημοκρατικό κέντρο, όπως το «Βήμα», να γράφει στο [χθεσινό] κύριο άρθρο του:
«ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΑΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΕΙΣ ΟΜΑΛΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΒΙΟΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΗΔΗ ΕΙΣ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ, ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΑΠΑΡΤΙΣΟΥΝ ΤΑΣ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ».
Είναι ολοφάνερο ότι αν για το δημοψήφισμα δεν εφαρμοσθούν ούτε αυτές οι προϋποθέσεις που έβαλαν οι ξένοι παρατηρητές, αυτοί οι ίδιοι που με την έκθεσή τους θέλησαν να νομιμοποιήσουν το εκλογικό εξάμβλωμα της 31 του Μάρτη, η κατάσταση στην Ελλάδα θα φθάσει στο απροχώρητο. Όπως είναι γνωστό οι παρατηρητές στην έκθεσή τους γράφουν και τούτο δω: «Πριν κληθεί ο ελληνικός λαός να εκφέρει τη γνώμην του επί ζητημάτων εθνικής σημασίας πρέπει να γίνει ΠΛΗΡΗΣ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΙΣ των εκλογικών καταλόγων, ΤΟΣΟ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ», αναγνωρίζοντας έτσι έμμεσα την καλπιά των εκλογών της 31 του Μάρτη, που με την έκθεση τους ...... .
Ακόμα, όπως γράφει το «Βήμα», οι παρατηρητές σύστησαν και την «[αναστολήν/καταστολήν] της τρομοκρατίας». Το «Βήμα» το χθεσινό γράφει έτσι: «ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΣΗΜΕΙΑ (δηλ. την ανασύνταξη των καταλόγων και την καταστολή της τρομοκρατίας. Σημ. δική μου Ν.Ζ.) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΥΔΕΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΕΙ. Επιστεύαμεν δε ότι [δε] θα τα παραμελούσαν πρωτίστως οι κυβερνήσεις των Δυνάμεων εκείνων ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΦΗΜΙΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑΙ ΚΑΙ ΥΠΕΣΧΕΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΛΛΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙΣΑΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑΣ ΧΩΡΑΣ, ΝΑ ΤΑΣ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΝ ΟΠΩΣ ΕΠΑΝΕΥΡΟΥΝ ΤΟΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΔΡΟΜΟΝ ΤΟΥΣ. Η ΕΛΛΑΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΚΑΘ' ΟΛΑ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΥΡΗ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ. ΚΑΙ ΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΛΑΛΥΨΗ ΕΝ ΜΕΣΩ ΒΑΣΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΟΦΕΙΛΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΣ ΤΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΔΕΝ ΕΤΗΡΗΣΑΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΙΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ δια τον οποίον δυο πρέπει να είναι τα άμεσα κύρια αιτήματα: ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΙΣ δι' απογραφής των εκλογικών καταλόγων και ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ της τάξεως».
Το συμπέρασμα που καταλήγει το «Βήμα» είναι σοβαρό ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΤΙ ΑΝ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 31 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΓΚΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΦΕΡΕ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΣΤΑ 1935 ΤΟΤΕ ΑΣΦΑΛΩΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η εσωτερική μας κατάσταση, που τόσο μελετημένα και μαστορικά την ξεχαρβαλώνουν οι Εγγλέζοι για να πετυχαίνουν κάθε φορά τους σκοτεινούς σκοπούς τους, είναι ............... ολοένα και πιο πολύ και παρουσιάζει ευκολίες και ευκαιρίες στους Άγγλους και τους ντόπιους αντιδραστικούς για τα μαύρα τους σχέδια.
Και μέσα σ' αυτήν την οξυμένη και μπερδεμένη κατάσταση κάνουν όλα όσα μπορούν για να συκοφαντήσουν, εκθέσουν, προκαλέσουν και χτυπήσουν το δημοκρατικό κίνημα και πρώτ' απ' όλα το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και την καθοδήγησή του, βάζουν μπρος τα μεγάλα μέσα.
Είναι ολοφάνερο ότι στις κρίσιμες αυτές στιγμές απ' την πλευρά τη δίκη μας χρειάζεται διαύγεια στη σκέψη, γοργότητα στη σύλληψη, ψυχραιμία, συγκέντρωση, ευλυγισία μα και αποφασιστικότητα στην εκτέλεση. Χρειάζεται ακόμα επαγρύπνηση πιο έντονη από κάθε άλλη φορά. Κάθε βήμα και κάθε μέτρο πρέπει να μελετιέται, να παίρνεται και να γίνεται στην ώρα του, ΟΥΤΕ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ ΟΥΤΕ ΠΙΟ ΑΡΓΑ. Στο κόμμα μας πέφτουν πάλι βαριές ευθύνες και πρωταρχική προϋπόθεση για να τα βγάλει πέρα είναι ενωμένο και μονολιθικό και απερίσπαστο από εσωτερικούς περισπασμούς να κάνει τη δύσκολη δουλειά του.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ούτε μπορούσε νάναι τυχαίο, ότι ακριβώς τις δύσκολες αυτές στιγμές, που ολόκληρη η αντίδραση, απ' τη δολοφονική [υστερία] του μοναρχοφασισμού και τη ραφιναρισμένη [προβοκάτσια] της αγγλικής πολιτικής ως την τροτσκιστική προσπάθεια για αποσύνθεση απ' τα «αριστερά» γίνεται σκόπιμα, με την ομάδα Πετσόπουλου και Σία, και μέσα απ' το κόμμα να χτυπηθεί το κόμμα και πριν απ' όλα η καθοδήγησή του. Και αν βρίσκονται και ορισμένοι απλοϊκοί, ευκολόπιστοι τύποι που πιπιλίζουν κι αυτοί καραμέλες σαν και [αυτή]: «Ο Ζαχαριάδης είναι καλός, μα οι άλλοι τον έχουν ζώσει και δε μαθαίνει την αλήθεια» και άλλα τέτοια, τότε και αυτοί, ίσως άθελά τους, παίζουν το παιχνίδι των εχθρών του Λαού. Γιατί αν πίστευαν αυτά που λένε και πονούσαν για το κίνημα δεν είχαν παρά να παν να πουν στο Ζαχαριάδη, είτε οποιονδήποτε άλλον θέλαν, αυτά που φλυαρούν ανεύθυνα και επιπόλαια δεξιά και αριστερά στα πεζοδρομία.
Για έναν κομμουνιστή που καταλαβαίνει την αποστολή του τέτοιες επιπολαιότητες είναι απαράδεχτες και ασυμβίβαστες με την κομματική ιδιότητα.
Περνάμε, σύντροφοι, ένα χρόνο ύστερα από τη χιτλερική συνθηκολόγηση, ξανά ανήσυχες μέρες. Η παγκόσμια αντίδραση σηκώνει κεφάλι και θέλει να ληστέψει τους Λαούς απ' τους καρπούς της Νίκης, που [τους ακριβοπληρώθηκε]. Η χώρα μας στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια είναι ένα απ' τα επίκεντρα για τις ιμπεριαλιστικές μηχανορραφίες και προετοιμασίες. Και τον ελληνικό λαό τον προορίζουν για ένα από τα τόξα που θα .......... τη ............. γέφυρα, που η αγγλική πολιτική πάει να χτίσει στην Μεσόγειο, απ' την Ισπανία ως τη Μέση Ανατολή, με τους Γκλύξμπουργκ, με τον Οίκο της Σερβίας και όλους τους άλλους βαλκανικούς λακέδες της, για να εξασφαλίσει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Θα χρειασθούν σκληροί αγώνες. Και πρωταρχική προϋπόθεση για τη Νίκη του Λαού είναι η ενότητα της εαμικής πρωτοπορίας του, και πρώτ' απ' όλα η μονολιθική ενότητα του Κόμματός μας. Έτσι και το πρωταρχικό καθήκον κάθε κομμουνιστή είναι να φυλάξει σαν το πιο πολύτιμο λαϊκό αγαθό την ενότητα στην οργάνωση, στην πολιτική και στην πάλη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
Η ΚΟΑ πρέπει να σταθεί πρωτοστάτης στη δουλειά αυτή, πρωτεργάτης στην πάλη για την μονολιθικότητα του ΚΚΕ.
Η ΚΟΑ να θέσει και να συζητήσει στις οργανώσεις της το ζήτημα για την αντικομματική παρέα Πετσόπουλου και Σία συνεχίζοντας παράλληλα δίχως περισπασμό τη μαζική λαϊκή πολιτική δράση της. Αν θάβοντας το ζήτημα για τις αντικομματικές εκδηλώσεις μέσα στην οργάνωση τη ......... , ας είναι και λίγο, απ' τη καθημερινή της δουλειά, αυτό θα σήμαινε ότι ο σκοπός των εχθρών μας να μας αδυνατίσουν θα πετύχαινε λίγο είτε πολύ.
Ένα τέτοιο πράγμα οι κομμουνιστές της Αθήνας και όλης της χώρας δε θα το επιτρέψουν.
