Λόγος στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ Μάρτης 1950

ΜΕΡΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Λόγος στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ Μάης 1950

Σύντροφοι,

Ό σ. Βλαντάς έκανε μιά σοβαρή προσπάθεια να συγκεντρώσει και ταχτοποιήσει τα οικονομικά, πρώτ' απ’ όλα στοιχεία καί να μας δώσει μια καθαρή εικόνα για την κατάσταση σήμερα στή μοναρχοφασιστική Ελλάδα, κάτω άπ' τό καθεστώς της αμερικανοκρατίας. Η εισήγηση στή βάση της εγκρίθηκε απ’ το ΠΓ. Πρέπει όμως τα οικονομικά κυρίως στοιχεία να ελεγχθούν πιο προσεχτικά να δουλευτούν, να νοικοκυρευτούν.

Τι θέλουμε να δείξουμε με τα οικονομικά στοιχεία;

α) Τό επίπεδο της παραγωγής συγκριτικά μέ τά προηγούμενα χρόνια καί τό προπολεμικό επίπεδο.

β) Τη γενική οικονομική κατάσταση στή χώρα.

γ) Την κατάσταση των μαζών.

δ) Τη διαφορά μέ τις βαλκανικές, πρώτα άπ' όλα, ΛΔ πού μ' αυτές προπολεμικά στο γενικό επίπεδο ανάπτυξης στεκόμασταν δίπλα-δίπλα. Εγώ θα προτιμούσα μιά πιο λεπτομερειακή σύγκριση με τη ΛΔ της Αλβανίας, πού προπολεμικά στεκότανε πιο πίσω από μας. Η τέτοια σύγκριση θα ταν πολύ διδαχτική.

Τι θέλουμε ν’ αποδείξουμε όταν κάνουμε- μιά τέτια ανάλυση τών οικονομικών στοιχείων;

α) Τα καταστρεφτικά για την Ελλάδα αποτελέσματα της αμερικάνικης καί της εγγλέζικης «βοήθειας».

β) Την οικονομική καταβαράθρωση της αστοτσιφλικάδικης Ελλάδας.

γ) Την ακατάπαυστη εξαθλίωση των εργαζομένων μαζών καί τη θεμελιακή αντίθεση ανάμεσα στο λαό καί την πλουτοκρατία.

δ) Τη ριζική διαφορά με τις ΛΔ και τα αίτιά της. Γιατί ή Ελλάδα που ακολουθεί το δρόμο της αμερικανοκρατίας βαδίζει άπ το κακό στο χειρότερο καί γιατί στις ΛΔ όπου ο λαός έγινε αφέντης στον τόπο του από χρόνο σέ χρόνο μεγαλώνει τό επίπεδο παραγωγής, -αυξαίνει ή δύναμή τους, ανεβαίνει ή ευημερία τών λαών τους; Εξαιρετική σημασία για τό λαό μας έχει ή σύγκριση μέ την πιο καθυστερημένη προπολεμικά χώρα. της Ευρώπης, την Αλβανία, που κάτω από τό καθεστώς της λαϊκής δημοκρατίας τράβηξε θαρραλέα μπροστά καί αφήνει πίσω» σέ όλους τους τομείς την Ελλάδα, πού μόνο περιφρονητικά μιλούσε πριν για την «αρβανιτιά». Καί αυτό, παρά τό γεγονός ότι ή ΛΔ της Αλβανίας είναι ό κοινός στόχος της αμερικανό-αγγλικές πολιτικής, αντικείμενο αδιάκοπων προκλήσεων από τους μοναρχοφασίστες της Αθήνας καί τους προβοκάτορες του Βελιγραδίου καί γεωγραφικά είναι σχεδόν ολότελα απομονωμένη , τριγυρισμένη μόνο από εχθρούς.

Αυτό το συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα πρέπει να επιδιώκει ή ανάλυση από μας των οικονομικών δοσμένων για την κατάσταση στην αμερικανοκρατούμενη Ελλάδα.

II
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ ΑΘΗΝΑ-ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ

Στη βαλκανική ζωή συντελείται, ή καλύτερα ολοκληρώνεται τον τελευταίο καιρό ένα προτσές, η δημιουργία του άξονα Αθήνα-Βελιγράδι που δείχνει ότι η Ιμπεριαλιστική πολεμική απειλή στή γωνιά αυτή της Ευρώπης γίνεται σήμερα ολότελα χειροπιαστή. Στις αποφάσεις του Γραφείου Πληροφοριών των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, του Νοέμβρη του 1949, δύο σημεία, τό ξεσκέπασμα για τις πολεμικές προπαρασκευές του Ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου καί η διαπίστωση ότι «ολοκληρώθηκε το πέρασμα της κλίκας του Τίτο- Ράνκοβιτς απ’ τον εθνικισμό στο φασισμό και στην ανοιχτή προδοσία των εθνικών συμφερόντων της Γιουγκοσλαβίας», φωτίζονται πεντακάθαρα απ’ τις τελευταίες εξελίξεις γύρω απ’ τον άξονα Αθήνα - Βελιγράδι.

Στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής ο άξονας αποτελεί συγκεκριμένο βήμα στην αντισοβιετική και αντιλαϊκοδημοκρατική πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, βήμα που συμπληρώνει και επεχτείνει το βορειοατλαντικό σύμφωνο και που στην πιο άμεση επιδίωξή του στρέφεται, πρώτο, ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας, που έλληνες μοναρχοφασίστες και τιτικοί προβοκάτορες, σε συνεργασία με την Ιταλία του Ντε Γκάσπερι, θέλουν να τη μοιραστούν. Και, δεύτερο, ενάντια στη ΛΔ της Βουλγαρίας που σε συνεργασία και με τους μπαζιμπουζούκους της Αγκυρας πάνε να την περισφίξουν και να την πιέσουν ακόμα πιο πολύ. Με τον άξονα Αθήνα- Βελιγράδι η αμερικάνικη πολιτική στα Βαλκάνια αποκτά ένα πιο ευρύ πολεμικό ορμητήριο και ένα καινούργιο όπλο στις τυχοδιωκτικές στρατιωτικοπολεμικές προετοιμασίες της, τις προετοιμασίες αυτές που τις συμπληρώνει και από την άλλη πλευρά δείχνοντας, σύμφωνα και με επίσημες ανακοινώσεις του ίδιου του Ατσεσον, ιδιαίτερη προτίμηση προς της Ελλάδα-Τουρκία- Ιράν, που πάει να τις ενώσει με στρατιωτική αντισοβιετική συμμαχία κάτω απ’ την αιγίδα της.

Απ’ την ελληνική, τη μοναρχοφασιστική πλευρά, ο άξονας αυτός αποτελεί τη συγκεκριμένη μορφή της πρόσδεσης της Ελλάδας, στις αντισοβιετικές και αντιλαϊκοδημοκρατικές επιδιώξεις της αμερικάνικης πολιτικής στη χώρα μας. Ο φρεσκοξεφουρνισμένος άκαπνος στρατηγός Παπάγος μιλά για 500.000 καλά εξοπλισμένο ελληνικό στρατό, που είναι τώρα ο μεγαλύτερος και ο πιο εμπειροπόλεμος στη Δυτική Ευρώπη και που θα χρησιμοποιηθεί για εξωελληνικούς σκοπούς. Και φαίνεται ότι και ο Πλαστήρας συμμερίζεται απόλυτα τα σχέδια αυτά του Παπάγου. Δεν τον σωφρόνισε φαίνεται, ότι το 1918 έσπασε και ο ίδιος προσωπικά τα μούτρα στην Ουκρανία. Παράλληλα, η μόνη «ανοικοδόμηση» που έκαναν οι γιάνκηδες στην Ελλάδα είναι οι πολλές δεκάδες συγχρονισμένα αεροδρόμια, η τελειοποίηση των λιμανιών, το πυκνό δίχτυ στρατιωτικών αυτοκινητόδρομων, οι ακατάπαυστες ασκήσεις των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων κάτω από αμερικάνικη εποπτεία, τα συνεχή γυμνάσια των στόλων της Αμερικής και της Αγγλίας στα ελληνικά νερά.

Για τον ελληνικό λαό ο άξονας δεν αποτελεί μόνο μια άμεση απειλή ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας με τις τιτικές βλέψεις πάνω στη Θεσσαλονίκη, την κοιλάδα του Αξιού και ολόκληρη τη Μακεδονία του Αιγαίου, μα και άμεσο κίνδυνο για σφαγή, γιατί μπάζει πρώτους τους έλληνες στη μπούκα των αμερικάνικων κανονιών. Ύστερα από δέκα χρόνων αδιάκοπη ιμπεριαλιστική κατοχή και ένοπλο αγώνα, ο λαός της Ελλάδας στέκει μπροστά σε μια καινούργια θανάσιμη απειλή. Οι αμερικάνοι τον προετοιμάζουν σαν το πρώτο θύμα τους στον τυχοδιωκτικό πολεμικό αφηνιασμό τους, που μόνο τον ολοκληρωτικό αφανισμό προμηνύει για τη χώρα και το λαό μας.

Για τη χαφιέδικη κλίκα Τίτο - Ράνκοβιτς και Σία ο άξονας αυτός επιστεγάζει μια προδοσία ενάντια στο δημοκρατικό αγώνα του λαού της Ελλάδας, προδοσία που άρχισε στα 1943, όταν οι άγγλοι ιμπεριαλιστές κατάλαβαν ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας στη χώρα μας, κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, αποτελεί θανάσιμη απειλή για την κυριαρχία τους, για το καθεστώς των λακέδων τους στην Ελλάδα. Και στον πόλεμο που κήρυξαν, στην αρχή ύπουλα, ενάντια στο ΚΚΕ, το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, χρησιμοποίησαν απ’ την πρώτη στιγμή και τη χαφιέδικη σπείρα του Τίτο. Η βασική επιδίωξη της εγγλέζικης πολιτικής ήταν ν’ ανατρέψει με όλα τα μέσα τη νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Ελλάδα. Και αν αυτό τελικά αποδείχνονταν αδύνατο, να βάλει τον Τίτο να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη και την ελληνική Μακεδονία, τόσο για να επιβάλλει έναν ασφυχτικό κλοιό γύρω από μια λεύτερη Ελλάδα, όσο και για να μην επιτρέψει μια απομόνωση του Τίτο απ’ το νότο. Η ιστορία του Τίτο, απ’ τα 1943 και δω, είναι, ανάμεσα στ’ άλλα, και μια ατελείωτη αλυσίδα από υπονομεύσεις, προβοκάτσιες, χαφιεδισμούς και προδοσίες ενάντια στο λαϊκοεπαναστατικό κίνημα στη χώρα μας.

Απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που οι τιτικοί ήρθαν σ’ επαφή με τον ΕΛΑΣ προσπάθησαν να δημιουργήσουν οργάνωση δική τους και να στρατολογήσουν πράχτορές τους κυρίως ανάμεσα στους σλαβομακεδόνες. Σκοπός τους από τότε ήταν να σηκώσουν ένα χώρισμα ανάμεσα στους έλληνες και τους σλαβομακεδόνες, γιατί από τότε κιόλας είχαν βλέψεις στη Θεσσαλονίκη και σ’ όλη τη Μακεδονία. Ουσιαστικά συνέχιζαν τη μεγαλογιουγκοσλάβικη καταχτητική πολιτική, που πάντα είχε για στόχο ολόκληρη τη Μακεδονία με κέντρο τη Θεσσαλονίκη. Από τότε κιόλας ο προβοκάτορας Τέμπο, όταν έφευγε απόλεμος απ’ τους γερμανούς και κατέφευγε σε περιοχές που κατείχε ο ΕΛΑΣ, φερνότανε σαν σατραπίσκος και καλλιεργούσε παντού τη διαίρεση και τη διάσπαση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στα τέλη του 1944, στις κρίσιμες για τον αγώνα μέρες, όταν ετοιμαζότανε η αγγλική επίθεση ενάντια στον ΕΛΑΣ, ο Τίτο διέταξε τα σλαβομακεδόνικα τμήματα του ΕΛΑΣ, που βρίσκονταν κάτω απ’ τη διοίκηση του κοινού εγκληματία και προαγωγού Γκότσε, να περάσουν στη Γιουγκοσλαβία, πράγμα που έγινε. Τά ‘θελε για να τα χρησιμοποιήσει ενάντια στον ΕΛΑΣ.

Τις μέρες του Δεκέμβρη του 1944, όταν στην Αθήνα και στον Πειραιά ο ΕΛΑΣ πολεμούσε ενάντια στους εγγλέζους του Σκόμπι και ενώ ο αγώνας δεν είχε ακόμα κριθεί, οι Τίτο και Τέμπο ετοίμαζαν γιουγκοσλαβικές μεραρχίες και τα τμήματα του Γκότσε για να καταλάβουν την ελληνική Μακεδονία μαζί με τη Θεσσαλονίκη, όπου τότε κυριαρχούσε ο ΕΛΑΣ. Οι άγγλοι εφοδίαζαν τα τιτικά αυτά τμήματα με πολεμικό υλικό απ’ το αεροδρόμιο της Χρούπιστας. Και τόσο οι εγγλέζοι προτιμούσαν τον Τίτο από τον ΕΛΑΣ, όσο και οι τιτικοί προτιμούσαν τους άγγλους απ’ τον ΕΛΑΣ. Μία νίκη του ΕΛΑΣ και λεύτερη Μακεδονία και Θεσσαλονίκη χαλούσε τα σχέδια και των δύο αυτών θανάσιμων εχθρών του ελληνικού λαού. Όταν, τις μέρες των μαχών της Αθήνας, ζητήσαμε απ’ τον Τίτο βοήθεια σε πολεμικό υλικό, αυτός, παρά τα παχιά του λόγια, τελικά δεν έδοσε τίποτα. Και όταν με την υποχώρηση του ΕΛΑΣ ζητήσαμε να περάσουν τμήματά μας στη Γιουγκοσλαβία σα δημοκρατικοί πολιτικοί φυγάδες, ο Τίτο πάλι αρνήθηκε. Και ξανάρχισε τότε, απ’ τις αρχές του 1945, καινούργια εκστρατεία για υπονόμευση και διάσπαση του ΚΚΕ. Δημιουργήθηκε το ΝΟΦ (λαϊκοαπελευθερωτικό μέτωπο των σλαβομακεδόνων) όχι σαν τμήμα του ΕΑΜ μα σαν τμήμα του λαϊκού μετώπου στη Μακεδονία του Κολισέφσκι. Οι σλαβομακεδόνες κομμουνιστές στην ελληνική Μακεδονία δεν άνηκαν στο ΚΚΕ μα στο Κόμμα του Κολισέφσκι στα Σκόπια. Όσοι έλληνες πολιτικοί φυγάδες περνούσαν στη Γιουγκοσλαβία υποβάλλονταν σε μια αντιΚΚΕ καραντίνα και εντατική προπαγάνδα και επεξεργασία. Τότε στρατολογήθηκαν απ’ την ΟΖΝΑ και απ’ τη γιουγκοσλάβικη στρατιωτική κατασκοπεία (Β’ Γραφείο) εκατοντάδες και χιλιάδες πράχτορες που ανάλαβαν έγγραφη υποχρέωση να δουλέψουν ενάντια στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Τότε δολοφονήθηκαν μια σειρά στελέχη του ΚΚΕ από τιτικούς πράχτορες στις περιοχές Καστοριάς, Φλώρινας, Έδεσσας και στην Καρατζόβα. Τιτικός πράχτορας σταλμένος απ’ τα Σκόπια ήταν και ο Βλάχος, ο δολοφόνος του μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Γιάννη Ζεύγου, το Μάρτη του 1947.

Στον καινούργιο ένοπλο αγώνα του ελληνικού λαού, που άρχισε το Μάρτη του 1946, ο χαφιές Τίτο και η σπείρα του κράτησαν την ίδια προδοτική, υπονομευτική και ανοιχτά σαμποταριστική γραμμή. Στο ΔΣΕ και στις λεύτερες περιοχές είχαν το χαφιέδικο πραχτορείο τους με επικεφαλής τους Μητρόφσκι- Κεραμιτζίεφ- Γκότσε. Προσπάθησαν να μπουν στα καθοδηγητικά όργανα του ΔΣΕ, να φτιάσουν σλαβομακεδόνικα τμήματα με διοίκηση που θα εξαρτιόταν άμεσα απ’ τα Σκόπια, να ξέρουν τι γίνεται στο ΓΑ του ΔΣΕ. Σκοπός του Τίτο απ’ την πρώτη αρχή, στο καινούργιο στάδιο του αγώνα μας, ήταν να παρεμποδίσει με όλα τα μέσα τη νίκη του ΔΣΕ, να βοηθήσει τη συντριβή του ΔΣΕ για να έχει έτσι εξασφαλισμένα τα σύνορά του απ’ το Νότο. Κι όταν το φθινόπωρο του 1948 ο μοναρχοφασισμός, ύστερα απ’ την ήττα του στη μάχη στο Βίτσι, περνούσε μια σοβαρή κρίση, έγινε τόσο στον Τίτο, όσο και στους αμερικανοάγγλους φανερό ότι πρέπει να κάνουν όλα όσα μπορούν για ν’ αποφύγουν μια καταστροφή για την κυβέρνηση της Αθήνας. Ο Τίτο έχει κιόλας ξεσκεπαστεί απ’ το Γραφείο Πληροφοριών των κομουνιστικών και εργατικών κομμάτων σαν εθνικιστής, αποστάτης του κομμουνισμού και επιδιώκει και τη γεωγραφική- εδαφική σύνδεσή του με τους πατρόνές του δια μέσω της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας. Ο ΔΣΕ του στεκόντανε εμπόδιο. Και δίπλα και μαζί με τους αμερικανοάγγλους και τους μοναρχοφασίστες ο Τίτο δυνάμωσε τη δουλιά του ενάντια στο ΔΣΕ. Απ’ τις αρχές του 1949 η κλίκα Κεραμιτζίεφ- Μητρόφσκι- Γκότσε, που καθοδηγούνταν απ’ τα Σκόπια και προσωπικά απ’ τον Κολισέφκι, πολλαπλασίασε τη διαλυτική της δουλιά μέσα στο ΔΣΕ. Το αποτέλεσμα ήταν ν’ αρχίσουν λιποταξίες σλαβομακεδόνων μαχητών στο ΔΣΕ καθώς και στελεχών του ΝΟΦ προς τη Γιουγκοσλαβία, όπου όχι μόνον τους δέχονταν με ανοιχτή αγκαλιά μα και τους χρησιμοποιούσαν αμέσως σε δικές τους δουλιές. Έτσι, για ν’ αναφερθεί ένα παράδειγμα, ένας λιποτάχτης του ΔΣΕ έγινε επίσημα εκφωνητής απ’ το Ραδιοσταθμό στα Σκόπια και αυτό το ξέρουν όλοι οι σλαβομακεδόνες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ και όλος ο πληθυσμός στο Βίτσι. Στο ίδιο διάστημα η κλίκα του Τίτο, για να καλύψει το ανοιχτό πέρασμά της με το μοναρχοφασισμό, δυνάμωσε την προπαγάνδα της με κύριο σύνθημα ότι το ΚΚΕ και η Κομινφόρμ, ετοιμάζονται να προδόσουν τον ένοπλο αγώνα του ελληνικού λαού. Ο Τίτο εφάρμοζε τη γνωστή μέθοδο λωποδύτη που φώναζε: πιάστε τον κλέφτη. Η ανοιχτή συνεργασίε του Τίτο με τους μοναρχοφασίστες άρχισε την άνοιξη του 1949 στο Καϊμακτσαλάν όταν λίγες μέρες ύστερα απ’ τη συνάντηση γιουγκοσλάβων και μοναρχοφασιστών αξιωματικών, κάτω απ’ την εποπτεία αμερικάνων και άγγλων στρατιωτικών, έγινε η υπερφαλάγγιση των τμημάτων του ΔΣΕ στο Καϊμακτσαλάν απ’ τους μοναρχοφασίστες μέσα από γιουγκοσλαβικό έδαφος. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι πριν απ’ τη συνάντηση αυτή είχε προηγηθεί η λιποταξία όλων σχεδόν των στελεχών Καϊμακτσαλάν του ΝΟΦ στη Γιουγκοσλαβία. Επακολούθησε το γνωστό χτύπημα στην πλάτη των τμημάτων του ΔΣΕ που πολεμούσαν σο Βίτσι, απ’ τον τιτικό στρατό.

Έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος αυτών των προδοσιών της συμμορίας του Τίτο/ Τώρα στην Αθήνα έγιναν γνωστές και άλλες λεπτομέρειές της. Οι τσαλδαρικοί, χολιασμένοι απ’ την ανοιχτή προτίμηση του Τίτο προς τον Πλαστήρα, προτίμηση που αποτέλεσε και έναν απ’ τους κύριους λόγους που οι αμερικάνοι απόκλεισαν τον Τσαλδάρη απ’ τη νέα κυβέρνηση, για να δόσουν έτσι στον Τίτο το πρόσχημα ότι κάνει συνεννόηση όχι με τους μοναρχοφασίστες μα με τους «δημοκρατικούς», βγάζουν τώρα στα φόρα και τούτο δω: Τις προτάσεις για ειρηνική λύση στο ελληνικό ζήτημα, που, κάτω απ’ την πίεση της παγκόσμιας κοινής γνώμης και της ειρηνικής πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης και μπροστά στην κρίση που τότε περνούσε ο μοναρχοφασιστικός στρατός- κρίση που την ομολογούσαν με τις εκθέσεις τους και οι ανώτατοι αξιωματικοί και το Γεν. Επιτελείο Στρατού και οι αμερικάνοι παράγοντες στην Ελλάδα- αναγκάστηκαν να κάνουν οι κυβερνήσεις της Αμερικής και της Αγγλίας στις αρχές του Μάη 1949, τις απόκρουσε ο Τίτο, που περισσότερο απ’ όλα φοβόταν μια δημοκρατική Ελλάδα. Ο Τίτο τότε υποσχέθηκε να βοηθήσει όσο μπορεί τη μοναρχοφασιστική Ελλάδα ενάντια στο ΔΣΕ και σαν αντάλλαγμα ζήτησε να σταματήσει απ’ τους αμερικανοάγγλους κάθε προσπάθεια για να δοθεί ειρηνική διευθέτηση στο ελληνικό. Οι αμερικανοάγγλοι συμφώνησαν. Και όπως είδαμε και πιο πάνω, ο Τίτο κράτησε την υπόσχεσή του. Και με τη βοήθειά του, όπως ομολόγησε και ο Παπάγος και άλλοι παράγοντες απ’ την κυβέρνηση της Αθήνας, βοήθεια, που οι αμερικάνοι δημοσιογράφοι την εχτιμούν σαν ισοδύναμη με τη βοήθεια που οι μοναρχοφασίστες πήραν απ’ τους αμερικάνους, κέρδισε η κυβέρνηση της Αθήνας και η αμερικανοκρατία την αποφασιστική μάχη στο Βίτσι- Γράμμο στα 1949.

Ύστερα απ΄ την ήττα του ΔΣΕ αρχίζει νέος κύκλος προδοσιών της σπείρας του Βελιγραδίου ενάντια στο λαό της Ελλάδας, αρχίζει πια το ανοιχτό παιχνίδι για τη δημιουργία του άξονα Αθήνα- Βελιγράδι, σαν προέκταση του βορειοατλαντικού συμφώνου στα Βαλκάνια, σαν όργανο της πολεμικής προετοιμασίας των αμερικάνων ιμπεριαλιστών ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες και απ’ τη Νοτιοανατολική αυτή γωνιά της Ευρώπης. Για να καλύψουν τη νέα αυτή προδοσία και για να εξαπατήσουν το γιουγκοσλαβικό λαό και την παγκόσμια κοινή γνώμη, οι τιτικοί χαφιέδες απ’ το Βελιγράδι διαλαλούν τώρα ξετσίπωτα ότι με τις εκλογές της 5 του Μάρτη στην Ελλάδα έγινε «δημοκρατική επανάσταση» και ότι με τον εκπρόσωπο της «επανάστασης αυτής» Πλαστήρα, η Γιουγκοσλαβία μπορεί και πρέπει να συνεννοηθεί. Ο Τίτο πιστεύει ότι ο κόσμος είναι πολύ αφελής για να χάψει το παραμύθι του αυτό για τη «δημοκρατική επανάσταση» στην Ελλάδα, όρο που ούτε ο Πλαστήρας δεν τολμά να χρησιμοποιήσει. Ο Τίτο κρύβει ότι ο Πλαστήρας είναι απ’ τους πιο θλιβερούς «ήρωες» στην «Ουκρανική εκστρατεία», δηλ., στην ένοπλη επέμβαση της Αντάντ ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία στα 1918. Κρύβει ότι στην κυβέρνηση Πλαστήρα αντιπρόεδρος είναι ο Βενιζέλος, ο πιο πιστός σύμμαχος του Τσαλδάρη. Κρύβει ότι στην ίδια κυβέρνηση συμμετέχουν οι Παπαντρέας και Τσουδερός, απ’ τους πιο μαύρους αντιδραστικούς και απ’ τους πιο πιστούς εκπρόσωπους της ελληνικής πλουτοκρατίας. Κρύβει ότι τον Πλαστήρα τον επέβαλε ο Γκρέιντυ, ο αμερικάνος πρεσβευτής, αφού προηγούμενα έδιωξε με μια κλωτσιά από πρωθυπουργό τον Βενιζέλο, ακριβώς για να διευκολυνθεί η συνεργασία Αθήνας- Βελιγραδίου.

Μα όσο κι αν κρύβεται, τα γεγονότα τον ξεσκεπάζουν. Ο Τσαλδάρης στη βουλή της Αθήνας αποκάλυψε ότι ο γιουγκοσλάβος διευθυντής στη γιουγκοσλαβική ζώνη στη Θεσσαλονίκη, Τούφα, βρίσκεται στη δουλιά του από πέρσι, απ’ το 1949, όταν ήταν ο ίδιος ακόμα πρωθυπουργός, πράγμα που δείχνει ότι στα κρυφά ο Τίτο είχε αρχίσει τις συνεννοήσεις του με τον Τσαλδάρη και μόνο εκ των υστέρων ανακαλύφθηκε η «δημοκρατική επανάσταση» του Πλαστήρα για κάλυψη, όταν ωρίμασε ο άξονας Αθήνα- Βελιγράδι και έπρεπε να βγει στα φόρα.

Τον Τίτο τον ξεμασκαρεύει ξανά και ο ίδιος ο Παπάγος που σε μια εμπιστευτική διαταγή του προς τις στρατιωτικές μονάδες, μιλώντας για την ανάγκη να υποστηριχτούν οι φασιστικές οργανώσεις προσθέτει και τούτο δω: «ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΤΙΤΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΣΥΜΜΑΧΟΙ». Οι μοναρχοφασίστες καλόμαθαν και όπως ενάντια στο ΔΣΕ στηρίχτηκαν στον Τίτο και στο στρατό του, έτσι και τώρα ενάντια στο ΚΚΕ πάνε να στηριχτούν στους οπαδούς του Τίτο στην Ελλάδα που είναι , όπως ομολογεί ο Παπάγος, οι πραγματικοί τους σύμμαχοι. Την ίδια εκστρατεία που κάνει το Βελιγράδι: ενάντια στο ΚΚΕ, την κάνει και η «Φωνή της Αμερικής» και το Μπι-Μπι- Σι. Και σ’ όλες αυτές στηρίζεται η Αθήνα, που στο όνομα του Τίτο και του τιτικού «κομμουνιστικού» εθνικισμού, στρατολογεί και όλους τους αντιηγετικούς προβοκάτορες και τους τροτσκιστοαρχείους χαφιέδες του Γιωτόπουλου, που τον έστειλαν μάλιστα και στο Βελιγράδι για το συντονισμό του κοινού τους αγώνα ενάντια στο ΚΚΕ.

Η δημιουργία του άξονα Αθήνα- Βελιγράδι προχωρεί γοργά κάτω από την αμερικάνικη διεύθυνση. Ο Κάρντελ στις 16 του Μάη δήλωσε ότι θ’ αποκατασταθούν όχι μόνο οι διπλωματικές σχέσεις με την Αθήνα μα και οι ταχυδρομικές, τηλεγραφικές, σιδηροδρομικές και αεροπορικές συγκοινωνίες και ότι θα χρησιμοποιηθεί η ελεύθερη ζώνη στη Θεσσαλονίκη.

Παζαρεύονται φυσικά τα ελληνόπουλα, που ο Τίτο άρχισε κιόλας να παραδίνει στους μοναρχοφασίστες, ενώ αρνιέται να δόσει τα παιδιά που τα ζητάν οι γονείς τους που βρίσκονται στις λαϊκές δημοκρατίες.

Και αν τις τελευταίες μέρες άναψε πάλι ο σκυλοκαυγάς ανάμεσα στην Αθήνα και το Βελιγράδι γύρω απ’ το μακεδονικό, αυτό γίνεται κυρίως γιατί η κάθε μια κλίκα προσπαθεί ν’ αποσπάσει όσο μπορεί περισσότερα απ’ την άλλη, χωρίς να σκέφτεται φυσικά το μακεδόνικο λαό που και οι δύο τον καταπιέζουν, τον τυραννούν και τον εκμεταλλεύονται κάτω απ’ την αμερικάνικη ευλογία. Και δίχως να παραιτούνται και απ’ τις εδαφικές βλέψεις που ο ένας λύκος έχει για τον άλλον.

Συγκεκριμένα για τον Τίτο, αν το Βελιγράδι ξανάβαλε τελευταία το ζήτημα της σλαβομακεδόνικης μειονότητας στη Μακεδονία του Αιγαίου, είναι γιατί θέλει να πετύχει πιο πολλά προνόμια τόσο στο λιμάνι Θεσσαλονίκης όσο και στη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης- Γευγελής και Δοϊράνη που θέλει να την έχει κάτω απ’ το δικό του έλεγχο και διεύθυνση. Ταυτόχρονα καταδημαγωγεί και τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας με το υποκριτικό ενδιαφέρον για τους σλαβομακεδόνες.

Απ’ όλα τα παραπάνω ένα συμπέρασμα βγαίνει καθαρό και ξάστερο: Ο άξονας Αθήνα- Βελιγράδι σα συγκεκριμένη έκφραση της πολεμικής προσπάθειας των αμερικάνων ιμπεριαλιστών ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις λαϊκές δημοκρατίες, πρώτα απ’ όλα ενάντια στη ΛΔ της Αλβανίας, που είναι ο πρώτος στόχος και μηχανεύονται στα σκοτεινά το διαμελισμό της, χωρίς να λογαριάζουν, φυσικά, τον ξενοδόχο, είναι άμεσος και θανάσιμος κίνδυνος για το λαό της Ελλάδας που πρώτος καλείται να γίνει κρέας για τα’ αμερικάνικα κανόνια, αφού πρώτα έχασε την ανεξαρτησία του και έγινε αμερικάνικη αποικία.

Πόσο αποθρασύνεται η κλίκα του Βελιγραδίου τώρα και η συμμαχία με το μοναρχοφασισμό γίνεται πραγματικότητα φαίνεται και απ’ το γεγονός ότι ο Κάρντελ, στις ίδιες του δηλώσεις στις 16 του Μάη που αναφέραμε πιο πάνω, δήλωσε ότι η Γιουγκοσλαβία θα πάρει και άλλα μέτρα ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες, στην πρώτη σειρά φυσικά ενάντια στη ΛΔ της Αλβανίας. Η καινούργια συμμαχία Τίτο- μοναρχοφασισμού που τόσο βιαστικά συναρμολογούν οι αμερικάνοι είναι η πιο σοβαρή σήμερα απειλή για την ειρήνη και την ησυχία στα Βαλκάνια.

Για το ΚΚΕ κύριος στόχος δε μπορεί να είναι άλλος απ’ την ανειρήνευτη πάλη ενάντια στον άξονα Αθήνα-Βελιγράδι. Χωρίς την πάλη αυτή είναι ακατανόητος ο αγώνας στην Ελλάδα για την ειρήνη, για την εδαφική της ακεραιότητα που οι αμερικάνοι την ξεπουλάν στον Τίτο, για την ανεξαρτησία μας, για τη δημοκρατία και το ψωμί του λαού.

Εδώ χρειάζεται διαφώτιση καθημερινή και αστείρευτη του λαού, που του παζαρεύουν πάλι το αίμα. Χρειάζεται οργάνωση του λαού και δράση μαζική, παλλαϊκή, συγκεκριμένη, καθημερινή, ακούραστη. Χρειάζεται αγώνας ακόμα πιο συγκεκριμένος τόσο στη γιουγκοσλαβική ζώνη στη Θεσσαλονίκη όσο και στις συγκοινωνίες και στις σιδηροδρομικές μεταφορές Ελλάδα- Γιουγκοσλαβία, ενάντια σ’ όλες τις εκδηλώσεις και τις συνέπειες του άξονα Αθήνα- Βελιγράδι.

Ο λαός έχει τη δύναμη να χαλάσει τον άξονα Αθήνα- Βελιγράδι και τα σχέδια που γύρω απ’ αυτόν χτίζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Έτσι πραχτικά και συγκεκριμένα θ’ αρχίσουμε να πραγματοποιούμε την επαναστατική μας υπόσχεση: Όπως στα 1941-45 έτσι και τώρα οι έλληνες δε θα πολεμήσουν ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις λαϊκές δημοκρατίες. Έτσι πραχτικά θα δώσουμε ζωντανό και συγκεκριμένο περιεχόμενο στην πάλη μας για την ειρήνη, που είναι και ο πιο βαθύς πόθος του λαού μας.

Η αποτελεσματική πάλη ενάντια στον άξονα Αθήνα- Βελιγράδι προϋποθέτει και αμείλιχτο ξεσκέπασμα ενάντια στο εθνικιστικό παραλήρημα που ξανασηκώνει στην Ελλάδα η αμερικανοκρατία και ο μοναρχοφασισμός, παραλήρημα που στρέφεται κατά κύριο λόγο ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας και της Βουλγαρίας με τη διατύπωση εδαφικών διεκδικήσεων σε βάρος των δημοκρατιών αυτών. Πίσω απ’ αυτό το εθνικιστικό παραλήρημα ο μοναρχοφασισμός και η αμερικανοκρατία πάνε να κρύψουν την αποικιοποίηση της Ελλάδας, το ξεπούλημα της Θεσσαλονίκης στον Τίτο, την προετοιμασία για τη νέα σφαγή και για την ολοκληρωτική καταστροφή της πατρίδας μας.

Η πάλη ενάντια στον αστικό εθνικισμό είναι τόσο πιο απαραίτητη σήμερα γιατί παρασέρνει και κόμματα και παράγοντες, όπως έδειξαν οι συζητήσεις στη βουλή, που λένε ότι ανήκουν στο λαϊκοδημοκρατικό στρατόπεδο και γιατί εκδηλώνεται σαν πίεση των συμμάχων μας, σαν δουλιά του εχθρού και σαν μικροαστικά υπολείμματα και αναβιώσεις και μέσα στις ίδιες μας γραμμές.

Ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια και όλες τις δυσκολίες το ΚΚΕ και σήμερα θα πράξει πάλι ακέραιο το διεθνιστικό του καθήκον πρώτα απ’ όλα απέναντι στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας και της Βουλγαρίας, καθήκον που είναι ταυτόχρονα και το ανώτερο πατριωτικό του καθήκον γιατί υπερασπίζεται το πρώτιστο αγαθό του λαού: την ειρήνη και την ησυχία του.

ΙΙΙ

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εξετάζοντας την εσωτερική μας κατάσταση; Α)Μετά την ήττα μας δεν έχουμε πτώση μα ανέβασμα στο λαϊκό μαζικό κίνημα. Αυτό εξηγείται πρώτα απ’ όλα απ’ την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ της ήττας μας στο Βίτσι- Γράμμο τον Αύγουστο του 1949. Σε τι συνίσταται η ιδιομορφία αυτή; Πρώτο, ότι η ήττα μας ΒΑΣΙΚΑ δεν καθορίστηκε από εσωελληνικούς παράγοντες. Αυτό δε σημαίνει ότι τα λάθη και οι ελλείψεις μας, όπως το χάσιμο των ευνοϊκών συνθηκών στα 1947, το μη λύσιμο του προβλήματος των εφεδρειών, η αδυναμία μας ν’ ανεφοδιάσουμε τα τμήματα του ΚΓΑΝΕ κ.α., δεν είχαν σοβαρή αρνητική επίδραση στον ένοπλο αγώνα μας. Δε νίκησε λοιπόν μόνη της η εσωτερική, η μοναρχοφασιστική αντίδραση. Επεβλήθηκε κυρίως η αμερικανοαγγλική ιμπεριαλιστική επέμβαση, που έφτασε και μέχρι ένοπλη ανάμιξη στις επιχειρήσεις και που στην κρίσιμη στιγμή στα 1949 στηρίχτηκε αποφασιστικά στο ανοιχτό πια πέρασμα της συμμορίας του Τίτο στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Δεύτερο, στο ότι οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ δεν έπαθαν καταστροφική ήττα μα παράμειναν άθικτες και ετοιμοπόλεμες, ενώ το αντάρτικο ντουφέκι λαλεί πάντοτε έξω απ’ την Αθήνα. Τρίτο, που είναι και το βασικό για μας: Παρά την ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση και την ανοιχτή προδοσία του Τίτο η αντίδραση στην Ελλάδα δε μπορούσε να πετύχει αποφασιστική νίκη γιατί το κίνημά μας διεθνώς στηρίζεται στο στρατόπεδο της δημοκρατίας, του σοσιαλισμού και της ειρήνης που έχει επικεφαλής του την ΕΣΣΔ και που καθημερινά δυναμώνει και αναπτύσσεται, ενώ ο ιμπεριαλισμός, παρά την τοπική επιτυχία του στην Ελλάδα, παραδέρνει μέσα στην αγιάτρευτη γενική του κρίση και μπλέκεται ολοένα και πιο ασφυχτικά στην οικονομική του κρίση. Τέλος, τέτια «νίκη» του μοναρχοφασισμού δεν του άνοιξε καμιά προοπτική και με την πιο προσωρινή και ασταθή σταθεροποίηση. Αντίθετα ο μοναρχοφασισμός βρέθηκε αμέσως μπροστά σ’ ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα, που του ανατρέπει κάθε προοπτική για οποιαδήποτε καρποφόρα εκμετάλλευση της «νίκης» του, που ήταν πραγματικά πύρρεια.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες καθορίζουν το γεγονός ότι η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει πάντα κρίσιμη για το μοναρχοφασισμό και την αμερικανοκρατία. Το χρονικό διάστημα που πέρασε απ’ τον Οχτώβρη του 1949 δικαιώνει πέρα για πέρα τη ρωμαλέα και αισιόδοξη προοπτική που έδωσε η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο μοναρχοφασισμό είναι γερά πιασμένος στη μέγγενα της πολιτικής, επαναστατικής κρίσης. Η διαπίστωση αυτή είναι βασική στην ανάλυσή μας της κατάστασης. Για να σχηματίσουμε όμως μια ολοκληρωμένη εικόνα πρέπει να έχουμε υπόψη μας και τα παρακάτω:

ΠΡΩΤΟ. Παρά την ευνοϊκή αντικειμενικά εσωτερική κατάσταση το πιο αρνητικό για μας σημείο παραμένει το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε ακόμα να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας, να ανασυγκροτήσουμε τις οργανώσεις μας και να εξασφαλίσουμε την πολιτική καθοδήγηση στο πλατύ λαϊκό κίνημα, που ολοένα φουντώνει. Χωρίς να ευθυγραμμίσουμε το μέτωπο αυτό δε θα κάνουμε απολύτως τίποτε.

ΔΕΥΤΕΡΟ. Μας αρέσει πολύ να μιλάμε για την αγιάτρευτη κρίση του μοναρχοφασισμού. Γεγονός είναι ότι ο μοναρχοφασισμός και η αμερικανοκρατία δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να λύσουν τα βασικά ζητήματα του τόπου, να δόσουν ψωμί και ειρήνη στο λαό. Έτσι η αντίθεσή τους με τις κύριες λαϊκές μάζες δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Και αυτού βρίσκεται και η κύρια πηγή της αδυναμίας για το μοναρχοφασισμό να ξεπεράσει την κρίση του. Όμως αυτό για μας δεν είναι παρά μόνον μια αντικειμενική διαπίστωση. Αυτό δε σημαίνει ότι ΑΥΤΟΜΑΤΑ ο μοναρχοφασισμός θα φτάσει σε αδιέξοδο και θα σβήσει, θα καταρρεύσει. Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ο ενεργητικός παράγοντας που θα δημιουργήσει το αδιέξοδο, που θα γκρεμίσει το μοναρχοφασισμό και την αμερικανοκρατία. Και ο παράγοντας αυτός δεν είναι άλλος από το ΚΚΕ που θα συγκεντρώσει όλες τις λαϊκές και δημοκρατικές δυνάμεις, θα συνενώσει και θα κατευθύνει προς το σκοπό αυτό όλους τους αγώνες, που θα υπολογίσει και θα χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες, εσωτερικές και εξωτερικές, μεγάλες και μικρές, άμεσες και έμμεσες. Αυτό σημαίνει ότι το ΚΚΕ θα δώσει σωστή γενική κατεύθυνση στο κίνημα, θα εξασφαλίσει σωστό καθημερινό πολιτικό χειρισμό στον αγώνα και στα μικρά και μεγάλα προβλήματά του και την κατάλληλη οργανωτική πολιτική, που θα επιτρέπει την έγκαιρη πραγματοποίηση των αποφάσεών του, όλης του της γραμμής. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Πολιτική κρίση ανάμεσα στ' άλλα σημαίνει και μεγάλωμα της φαγωμάρας και των αντιθέσεων μέσα στο αστοτσιφλικάδικο στρατόπεδο. Πραγματικά η εικόνα που μας παρουσιάζει είναι πολύ χαρακτηριστική. Στις εκλογές η παλατιανή στρατοκρατική κλίκα Μαρκεζίνη-Παπάγου και όλη η μαύρη αντίδραση έπαθε πανωλεθρία κι αυτό είχε πάνω της μια ορισμένη επίδραση διαλυτική, πελαγώματος. Το Λαϊκό Κόμμα περνά σοβαρή κρίση και δείχνει σημάδια αποσύνθεσης. Πιο καλή δεν είναι η κατάσταση στο κόμμα του Βενιζέλου, ύστερα μάλιστα απ’ την κλωτσιά που ‘φαγε απ΄ τον Γκρέιντυ και αναγκάστηκε να παραιτηθεί η κυβέρνησή του. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, που αποτελεί και μια συγκόλληση προσωπικών φιλοδοξιών που η μια υποβλέπει και υποσκάπτει την άλλη, κάθεται πάντα πάνω σε μια βραδυφλεγή ωρολογιακή μπόμπα που της έχει στήσει ο Βενιζέλος. Ο τελευταίος αυτός καραδοκεί την κατάλληλη στιγμή για να ανατινάξει την κυβέρνηση ελπίζοντας ότι σε νέες εκλογές με πλειοψηφικό μπορεί να επιπλεύσει. Απ’ αυτή την άποψη, για δημαγωγία φυσικά μα και γιατί τον υποκινάν τα τωρινά αφεντικά του οι άγγλοι, παρουσιάζεται σαν επικριτής του Γκρέιντυ και γενικότερα της αμερικάνικης πολιτικής με τις ξετσίπωτες παρεμβάσεις στα ζητήματα της χώρας. Εν όψει πιθανών εκλογών, με ακράτητη δημαγωγία καταγίνεται και ο Παπαντρέας, που φιλοδοξεί κι αυτός να επικρατήσει και να κυβερνήσει. Στο μεταξύ η κυβέρνηση αναστατώνει με τις απολύσεις και τους διορισμούς όλο τον κρατικό μηχανισμό και με τις κομματικές αλλαγές που κάνει ή θέλει να κάνει στην αστυνομία, στη χωροφυλακή και στις ένοπλες δυνάμεις, έρχεται κιόλας σε αντίθεση με τη στρατοκρατική κλίκα του Παπάγου που δεν εννοεί ν’ αφήσει τα λουριά και απειλεί με εξωκοινοβουλευτικές παρεμβάσεις. Όλα αυτά δημιουργούν μια κατάσταση αστάθειας, νευρικότητας, φαγωμάρας, γκρίνιας, αλληλοϋπόσκαψης στο αστοτσιφλικάδικο στρατόπεδο που συμπληρώνεται και με την εικόνα της λοβιτούρας, καταχρήσεων, ρουσφετιών, εκβιασμών και ηθικής αποσύνθεσης που έχει πιάσει όλον αυτόν τον κόσμο. Αν τώρα προσθέσουμε και το αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι αγγλοαμερικάνικες φαγωμάρες- που τόσο έντονα φανερώθηκαν με το «επεισόδιο» Γκρέιντυ-Βενιζέλου επιδρούν σοβαρά αρνητικά σ’ όλη αυτή την κατάσταση, τότε θα χουμε μια πιο πλήρη ιδέα για το τι γίνεται στο αντίπαλο στρατόπεδο, μα κυρίως τι πρόσθετες δυνατότητες έχουμε για να ξεσκεπάζουμε και ν’ απομονώνουμε ακόμα πιο πολύ το μοναρχοφασισμό και την αμερικανοκρατία όταν σωστά τις χρησιμοποιήσουμε. Εδώ κρύβονται οι έμμεσες εφεδρείες μας, σοβαρός παράγοντας στην πολιτική και στην πάλη μας, που πρέπει να ξέρουμε να τις δουλεύουμε καλά.

ΤΡΙΤΟ. Σωστά πρέπει να καταλάβουμε αυτό που λέμε: βασικός κρίκος σήμερα είναι οι μερικοί, οι οικονομικοί αγώνες των μαζών. Στην περίοδο του 1931-36 ο κρίκος αυτός μας βοήθησε να σπάσουμε τη σεχταριστική απομόνωσή μας απ' τις μάζες και να σφυρηλατήσουμε τους πρώτους πλατείς δεσμούς μας με το λαό. Τότε πείθαμε το λαό με την πείρα της καθημερινής του πάλης για το ψωμί, να μας ακούει και να μας ακολουθεί. Σήμερα θα ‘ταν λάθος, αν επαναλαμβάναμε μηχανικά την πείρα της περιόδου εκείνης. Η διαφορά σήμερα είναι βασική και αυτό πρέπει να το προσέξουμε. Τότε πηγαίναμε να κερδίσουμε τις μάζες. Τώρα με τους αγώνες αυτούς και μέσα στους αγώνες αυτούς επιδιώκουμε να ανασυγκροτήσουμε τις κομματικές και λαϊκές δυνάμεις, ύστερα από μια σοβαρή, όχι όμως και αποφασιστική ήττα, μέσα σε μια ευνοϊκή αντικειμενικά κατάσταση, υπό αμερικάνικη όμως κατοχή, κατάσταση που επιβάλλει όχι καθυστέρηση γιατί και τώρα μένουμε πίσω απ’ τα γεγονότα και τις δυνατότητες. Τώρα επιβάλλεται να προχωράμε, έτσι που, αναδιοργανώνοντας όλες τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, με βάση, φυσικά, την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, τη μαχητικοποίηση των συνδικάτων για την εργατιά και το ξαναπιάσιμο του χωριού από τις πρωτοπόρες αγροτικές οργανώσεις, να κρατάμε το μαζικό λαϊκό κίνημα πάντα σ’ ένα τέτιο ύψος που ούτε πίσω μα ούτε και πολύ μπροστά να κρατιόμαστε από τις επιτρεπόμενες κάθε φορά δυνατότητες της στιγμής με επιδίωξη διαρκή πάντα να είμαστε σε θέση να εκμεταλλευόμαστε όλες τις καμπές, τις μεταβολές, λιγότερο ή πιότερο απότομες, όλες τις «ευκαιρίες» που προσφέρει και θα προσφέρει τόσο η εσωτερική όσο και η εξωτερική, η διεθνής κατάσταση. Έτσι πρέπει να βλέπουμε σήμερα το πρόβλημα του βασικού κρίκου. Αλλιώς υπάρχει κίνδυνος οικονομισμού, να υποτιμήσουμε τις δυνατότητες, να χάσουμε το βασικό νόημα στην κίνηση και την καθαρή ενατένιση του σκοπού.

ΤΕΤΑΡΤΟ: Το λεγόμενο «κέντρο», κυβερνητικό και εξωκυβερνητικό. Η κοινωνική αποστολή του Πλαστήρα και όλου του «κέντρου» μαζί με το ΣΚΕΛΔ (Κομίσκο) είναι η αποστολή κυματοθραύστη στην εφαρμογή της αμερικάνικης πολιτικής αποικιοποίησης της Ελλάδας και πραγματοποίησης του άξονα Αθήνα- Βελιγράδι. Βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του Πλαστήρα και του «κέντρου» είναι η δημαγωγία. Τι σκοπό έχει η δημαγωγία αυτή; Να εκμεταλλευτεί την αντιιμπεριαλιστική και αντιμοναρχοφασιστική τάση των μαζών, να ξεγελάσει και αποκοιμίσει το λαό για να εφαρμόσει την πολιτική της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα, όπως ακριβώς κάνει σήμερα η κυβέρνηση Πλαστήρα και ολόκληρο το «κέντρο».Αν στην κυβέρνηση του «κέντρου» δεν πήραν μέρος οι Σκελδικοί του Σβώλου-Τσιριμώκου είναι, πρώτο, γιατι το κόμμα αυτό είναι περισσότερο προσκολλημένο στους άγγλους λεϊμπορίστες απ’ όπου και χρηματοδοτείται, καθώς και στην Κομίσκο και έτσι δεν συγκεντρώνει ακόμα την απόλυτη εμπιστοσύνη των αμερικάνων και, δεύτερο, γιατι το κόμμα αυτό το κρατάν σαν ένα είδος «αριστερή» εφεδρεία δεύτερης γραμμής. Όπως και να ‘χει το πράγμα, το ΣΚΕΛΔ και οι ηγέτες του, Σβώλος- Τσιριμώκος, αφού πρώτα ζήτησαν να βγουν στο βουνό για να εκπληρώσουν την ίδια προδοτική αποστολή, που κατ’ εντολή των άγγλων είχαν πραγματοποιήσει στη χιτλερική κατοχή, υποτάχτηκαν μετά απόλυτα στους χρηματοδότες τους και τώρα, αν εξαιρέσει κανένας τη δημαγωγία τους γύρω απ’ το Μακρονήσι, δε λεν λέξη για την αμερικανοκρατία και την αμερικανοαγγλική κατοχή, πολεμάν, όπως και η Κόμίσκο, την παγκόσμια κίνηση των οπαδών της ειρήνης και έχουν καλοστρωθεί στη μοναρχοφασιστική ζούγκλα κυνηγώντας υπουργικά χαρτοφυλάκια. Κύριο γνώρισμά τους έχουν τον αντικουκουεδισμό τοπικά και τον αντικομμουνισμό διεθνώς, πράγμα που τους χαρακτήριζε σε τελευταία ανάλυση σαν προθάλαμο των φασιστών και των εμπρηστών του πολέμου. Διεκδικούν τον τίτλο του δημοκράτη! Απαραίτητη προϋπόθεση για να τον αποκτήσουν είναι να εγκαταλείψουν πραγματικά τον αντικομμουνισμό τους. Αντί γι’ αυτό το ΣΚΕΛΔ έγινε πόλος συγκέντρωσης όλων των ύποπτων, αρχειοτροτσκιστικών, αντιηγετικών, τιτοχαφιεδικών στοιχείων και αυτός ο τίτλος είναι τώρα για το κόμμα αυτό ο πιο ατιμωτικός.

Χρησιμοποιώντας μια μπόλικη και φτηνή δημαγωγία για να εξαπατάν το λαό και αφήνοντας ασύδοτη τη στρατοκρατία και το μοναρχοφασιστικό τρομοκρατικό αφηνιασμό, κυρίως στο χωριό, το «κέντρο» ανοίγει το δρόμο στον Παπάγο και τη στρατοκρατία, εφαρμόζοντας όλες τις προσταγές των αμερικάνων αφεντικών του. Η πάλη ενάντια στο «κέντρο», το ξεσκέπασμα της δημαγωγίας του, η διαφωτιστική δουλιά στις μικροαστικές κυρίως μάζες που παρασέρνει, είναι ένα απ’ τα κεντρικά καθήκοντά μας στη βασική επιδίωξή μας να απομονώσουμε το «κέντρο» και τους οπαδούς του. Παράλληλα χρειάζεται ενιαίο μέτωπο πάλης με τους οπαδούς του «κέντρου», ενότητα δράσης μαζί τους ενάντια στα συγκεκριμένα μέτρα της κυβέρνησης που θίγουν τα δικαιώματα των μαζών, για το ψωμί, τις ελευθερίες, την ειρήνη. Χρειάζεται συναδελφική συμπεριφορά, συζήτηση, κατανόηση, διαφώτιση, κατάχτησή τους. Αυτού βρίσκεται, πρέπει να ξανατονιστεί αυτό, μια απ’ τις πιο βασικές, τις κεντρικές επιδιώξεις μας στο σημερινό στάδιο πάλης.

ΠΕΜΠΤΟ: Η επιτυχία της δημοκρατικής παράταξης στις εκλογές και κυρίως στις μεγάλες πόλεις, όπου υπήρχε μικρότερη τρομοκρατία και λιγότερη καλπιά, δείχνει το ακατάβλητο πνεύμα του λαού. Ο λαός, μια και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, πήγε μέσα απ’ τη δημοκρατική παράταξη, αφού κατέβηκε στις εκλογές με περισσότερο ή λιγότερο συνεπές δημοκρατικό πρόγραμμα, να δώσει διέξοδο στους δημοκρατικούς; Πόθους του, στις δημοκρατικές επιδιώξεις του. Αν γινόντανε δεχτές οι προτάσεις μας για πανελλαδικό δημοκρατικό συνασπισμό και υπερνικώντουσαν οι σοβαρές και βλαβερές ταλαντεύσεις και δισταγμοί μέσα σε πολλούς και σημαίνοντες δημοκρατικούς παράγοντες, η επιτυχία των δημοκρατικών δυνάμεων θα ‘ταν και πιο σημαντική. Η αλήθεια είναι ότι και μεις, με τη σύγχυση που σπείραμε, βοηθήσαμε τις ταλαντεύσεις αυτές, που εκφράζουν έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη του λαού και εκδηλώνουν υποχώρηση μπροστά στις δυσκολίες και συνθηκολόγηση μπροστά στον εχθρό.

Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε μια πορεία ανασυγκρότησης και συγκέντρωσης των δημοκρατικών δυνάμεων. Το πιο αρνητικό και δω είναι ότι πολύ ασθενικά εκδηλώνεται στην πορεία αυτή η επίδραση των πιο συνεπών δημοκρατικών παραγόντων στη ζωή της χώρας, όπως είναι το ΕΑΜ, το ΑΚΕ, το ΚΚΕ. Το δικό μας καθήκον είναι να επιταχύνουμε την πορεία αυτή με τη συσπείρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων σ’ ένα μέτωπο, σ’ ένα συνασπισμό με καθαρό δημοκρατικό πρόγραμμα. Αυτό, ανάμεσα στ’ άλλα, σημαίνει ότι απ’ το πρόγραμμα αυτό πρέπει να λείψουν όλα εκείνα τα εθνικιστικά αγκάθια, όπως οι εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος των λαϊκών δημοκρατιών της Αλβανίας και της Βουλγαρίας που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να χύνουν νερό στο μύλο της αμερικανοκρατίας. Αυτό σήμερα είναι τόσο πιο πολύ αναγκαίο γιατί εθνικιστική λάθη, σοβαρά και μεγάλα, βαρύνουν και μας τους ίδιους, όπως εκείνο το τερατώδικο με το Βορειοηπειρωτικό, όταν τον Ιούνη του 1945 δηλώναμε, εμείς, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ότι θα υποταχθούμε σε απόφαση της δημοκρατικής πλειοψηφίας για άμεση κατάληψη της Νότιας Αλβανίας (Βόρειας Ηπείρου) απ’ τον ελληνικό στρατό! Μα ακόμα και γιατί και τώρα ακόμα, μέσα στη βουλή γνωστοί δημοκρατικοί παράγοντες παρασέρνονται απ’ τη μοναρχοφασιστική σωβινιστική πίεση και πρωτοστατούν στο εθνικιστικό παραλήρημα με τη διατύπωση εδαφικών αξιώσεων σε βάρος της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Οι αναβιώσεις αυτές είναι υποτροπή των σοβαρών εκείνων λαθών που με δική μας ανοχή ή πρωτοβουλία βαρύνουν και αμαυρώνουν την ένδοξη εαμική κληρονομιά και που σήμερα πρέπει να ξεπεραστούν πέρα για πέρα γιατί το ξεπέρασμά τους αποτελεί το πρώτο γνώρισμα για έναν συνεπή δημοκράτη και αγωνιστή για την ειρήνη. Πρέπει και μεις και οι φίλοι και συναγωνιστές μας να καταλάβουμε καλά και καθαρά ότι οποιαδήποτε υποχώρησή μας στο σημείο αυτό είναι άμεση εκ μέρους μας υποστήριξη στ’ αμερικάνικα πολεμικά σχέδια, στη δημιουργία του άξονα Αθήνα- Βελιγράδι, στο τράβηγμα της Ελλάδας στις τυχοδιωκτικές αγγλοσαξονικές περιπέτειες ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις λαϊκές δημοκρατίες. Ειλικρινής και απεριόριστη προσήλωση στον πιο μεγάλο και πιστό φίλο μας τη Σοβιετική Ρωσία, στενή φιλία και συνεργασία με τις λαϊκές δημοκρατίες, πρώτα απ’ όλα με τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας και της Βουλγαρίας, αμείλιχτη και αγωνιστική καταδίκη κάθε σωβινισμού, του άξονα Αθήνα- Βελιγράδι, της αμερικανοκρατίας, που μετατρέπει την Ελλάδα σε συντρίμμια, να τι ξεχωρίζει σήμερα τον κάθε πραγματικό δημοκράτη και έλληνα πατριώτη. Γιατί αυτό επιβάλλει το ύψιστο συμφέρον του λαού και της Ελλάδας.

ΕΚΤΟ: Τα συνθήματά μας. Μπορούμε σε συντομία τα βασικά, τα κύρια συνθήματα ενός πραγματικά δημοκρατικού συνασπισμού, να τα διατυπώσουμε έτσι:

Ψωμί- Δουλιά!

Δημοκρατικές ελευθερίες- Γενική Αμνηστία.

Ομαλότητα-Λαϊκή Συμφιλίωση.

Δημοκρατία- Ανεξαρτησία.

Φιλία με την ΕΣΣΔ και τις ΛΔ- Ειρήνη.

Η πάλη για την εθνική μας ανεξαρτησία συγκεκριμενοποιείται πρώτα απ’ όλα στον αγώνα ενάντια στην αμερικανοκρατία και σ’ όλες τις μεγάλες, τις μικρές και τις απειροελάχιστες συγκεκριμένες εκδηλώσεις της.

Ο Καραγιώργης πρότεινε να βάλουμε σαν κεντρικό μας σύνθημα τη γενική αμνηστία επιδιώκοντας βαθμιαίες μερικές αμνηστίες, όπως είπε. Η πρόταση αυτή δείχνει κάποια σύγχυση. Θα’ ταν λάθος βασικό αν εμείς συγκεντρώναμε όλη την προσοχή μας μόνο στη γενική αμνηστία, ούτε και θα πετυχαίναμε τίποτα γιατί γενική αμνηστία μπορούμε ν’ αποσπάσουμε σαν αποτέλεσμα ολόπλευρης μαζικής λαϊκής πάλης σε όλες τις μορφές. Αυτό που συσταίνει ο Καραγιώργης το κάνει περίπου το ΣΚΕΛΔ. Το να προτείνεται να γίνουμε κόμμα της γενικής αμνηστίας σημαίνει να μην καταλαβαίνουμε τίποτα απ’ την κατάσταση, σημαίνει να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Φυσικά για τη γενική αμνηστία θα παλαίψουμε με όλη μας τη δύναμη. Θα παλαίψουμε, και μαζί μας παλαίβει και ολόκληρη η προοδευτική ανθρωπότητα, να αποσπάσουμε απ’ τα νύχια του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας τέτια λαϊκά κεφάλια και λαϊκούς ήρωες, όπως οι Σαράφης, Γαβριηλίδης, Γλέζος, Πρωιμάκης, όπως οι αλύγιστοι δημοκρατικοί διανοούμενοι, τα συνδικαλιστικά στελέχη, οι δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, που παρ όλα όσα πέρασαν και έπαθαν, μένουν πιστοί στο λαό, στο κόμμα τους, στον εαυτό τους. Και πρώτ’ απ΄όλα θα παλαίψουμε ν’ αποσπάσουμε απ’ τα δόντια του χάρου τους καταδικασμένους σε θάνατο ήρωες και ηρωίδες μας, που σαπίζουν στα μπουντρούμια της Κέρκυρας και στ’άλλα κάτεργα.

Μιλώντας για τα συνθήματα, την προπαγάνδα και τη δράση μας πρέπει ν’ αποφεύγουμε συνθήματα και διατυπώσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και που μόνο σύγχυση μπορούν να δημιουργούν. Δεν είναι σωστό να λέμε ότι οι αμερικάνοι περιμένουν τη χρεωκοπία του Πλαστήρα για να φέρουν δικτάτορα τον Παπάγο. Ή ότι θα στίψουνε την κυβέρνηση για να φέρουν μετά φυσιολογικά τη στρατοκρατική κλίκα. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι αμερικάνοι είναι σήμερα πέρα για πέρα ευχαριστημένοι απ’ τον Πλαστήρα, που τους κάνει όλες τις δουλιές. Ότι αν δεν χρεωκοπήσουμε εμείς τον Πλαστήρα με την πάλη μας, αν δεν τον στίψουμε εμείς, δεν πρόκειται μόνος του είτε απ΄τους αμερικάνους να στιφτεί ή να χρεωκοπήσει. ¨ότι όσο πιο μαζικέ καθημερινά πολιτικά παλαίβουμε εμείς ενάντια στην κυβέρνηση, την αμερικανοκρατία και τα καθημερινά μέτρα τους, τόσο χαλάμε και τα σχέδια για παπαγική στρατοκρατική δικτατορία. Δεν πρέπει, δηλαδή, να σπέρνουμε την αναμονή και ένα είδος μοιρολατρίας, μα να οργανώνουμε την ολόπλευρη πάλη των μαζών.

Κάτι ακόμα που πρέπει να προσέξουμε στη δουλιά και στη διαφώτισή μας. Το χωρισμό αριστεροί- δεξιοί, εθνικόφρονες- κουκουέδες τον καλλιεργεί η αντίδραση και οι πράχτορές της για να διατηρήσει τη διαίρεση, για να παρεμποδίζεται το ενιαίο μέτωπο, η ενότητα δράσης στα συνδικάτα, στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, στις συνοικίες και στα χωριά. Εμείς πρέπει να αποφεύγουμε τον υπογραμμισμένο τονισμό του διαχωρισμού αυτού, να ξεσκεπάζουμε τους φορείς του και να τον υπερνικάμε μέσα στην κοινή πάλη των εργαζομένων, άσχετα από αποχρώσεις, για το ψωμί, τη δουλιά, το μεροκάματο, τις ελευθερίες, τη γενική αμνηστία, την ειρήνη. Τέτια πρέπει να’ ναι η θέση μας στο ζήτημα αυτό.

ΕΒΔΟΜΟ: Ένα τελευταίο ζήτημα στη σειρά αυτή. Το μοναρχοφασιστικό τρομοκρατικό όργιο συνεχίζεται σ’ όλη τη χώρα. Οι ληστοσυμμορίες δρουν ανενόχλητες. Οι ΜΕΑ έχουν γίνει αληθινή μάστιγα για το χωριό. Ο Παπάγος διατηρεί ψεύτικα, τεχνητά, την εμπόλεμη κατάσταση για να βρίσκει κάλυψη η αστυνομικοχωροφυλακίστικη αυθαιρεσία και ο σακαράκικος αφηνιασμός. Πίσω απ’ το «κράτος δικαίου» του Παπαντρέα οργιάζει η πιο αδιάντροπη παντοκρατορία της βίας. Ξαναεφαρμόζεται η γνωστή μέθοδος των «αγανακτισμένων πολιτών», δολοφονούνται ατιμώρητα αγωνιστές και πολίτες. Και το «κράτος δικαίου» που εφαρμόζει το φίμωτρο για τους δημοκρατικούς, αφήνει την «Εστία» και τον «Εθνικό Κήρυκα» και τη μαφία τους να υμνολογούν και ενθαρρύνουν τη δολοφονία. Μια διέξοδος υπάρχει για το λαό και τους αγωνιστές του απ’ την κατάσταση αυτή: Να οργανωθούν και ν’ απαντάν με τα ίδια ακριβώς μέσα στη δολοφονική αποχαλίνωση.

Στα χωριά ο δημοκρατικός κόσμος πρέπει να παραδειγματίζεται απ’ τους ένοπλους αγωνιστές, απ’ τις ανταρτοομάδες. Οι ομάδες αυτές έχουν σήμερα όχι τόσο στρατιωτική όσο πολιτική κυρίως αποστολή/ Κρατάν το ντουφέκι γιατί υπερασπίζονται τη ζωή τους, τη ζωή, τα δίκαια, τις ελευθερίες του λαού. Και οργανώνουν και καθοδηγούν το λαό στους αγώνες του, ξαναχτίζουν τις πολιτικές και τις άλλες μαζικές οργανώσεις του, παλαίβουν για το ψωμί του, χτυπούν και τιμωρούν τους τρομοκράτες και τους προδότες. Δεν είναι απομονωμένες μα συνδεδεμένες με τις μάζες. Εφαρμόζουν την πολιτική της λαϊκής συμφιλίωσης με βάση την πάλη για τις κοινές διεκδικήσεις και ενάντια στους εκβιαστές και τους τρομοκράτες. Δε δημιουργούν ζητήματα με τους αγρότες που έχουν αντίθετα φρονήματα μα είναι ενάντια στην τρομοκρατία, που δεν είναι οπλισμένοι και δεν πειράζουν τους δημοκρατικούς.

Στις πόλεις οι εργάτες, οι υπάλληλοι και οι άλλοι εργαζόμενοι με μαζικές κινητοποιήσεις και δράση, με την αυτοάμυνά τους και με την αποφασιστική δράση που απαντούν στις προκλήσεις που κάνουν οι χίτες και οι άλλοι τρομοκράτες, στις αυθαιρεσίες της αστυνομίας και των χωροφυλάκων, στην εργοδοτική τρομοκρατική και απεργοσπαστική δράση, στους τραμπουκισμούς και τις κλεψιές των πουλημένων ρεφορμιστών εργατοκάπηλων, μπορούν και πρέπει να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, τους συναδέλφους και συναγωνιστές τους, τα δίκια τους τις οργανώσεις τους. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό τώρα όμως μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν οι πιο συνειδητοί εργάτες και εργαζόμενοι στα εργοστάσια, επιχειρήσεις, καταστήματα, συνοικίες, συνοικισμούς πάρουν την πρωτοβουλία και αρχίσουν τη δουλιά. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει: Ή θα οργανωθείς και θα παλαίψεις ή θα σκύψεις το κεφάλι, θα τρως καρπαζιές και θα χάνεις τη ζωή σου.

Αυτά σχετικά με την εσωτερική μας κατάσταση. Επιβάλλεται η πιο ρωμαλέα, ψύχραιμη αισιοδοξία που πρέπει να εκφράζεται στην πιο θαρραλέα προοπτική, στη γοργή μελετημένη αναδιοργάνωση των κομματικών οργανώσεων, στην ανασύνταξη των λαϊκών δυνάμεων και στην ακούραστη διαφώτιση του λαού, στην οργάνωση και καθοδήγηση των αγώνων του, μικρών και μεγάλων, μερικών και γενικών, οικονομικών και πολιτικών.

IV
ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Η εισήγηση στάθηκε αναλυτικά στα αίτια που έφεραν στην αποδιοργάνωση των κομματικών οργανώσεων, πρώτ’ απ’ όλα στις μεγάλες πόλεις. Η αποστολή που εξ αρχής δώσαμε στις πόλεις δεν ανταποκρινότανε στις συγκεκριμένες δυνατότητες. Είχαμε ανεπάρκεια στην ολόπλευρη προετοιμασία για τη σκληρή δοκιμασία στις πόλεις. Στην πλειοψηφία των κομματικών οργανώσεων και στο κλιμάκιο της Αθήνας του ΠΓ είχαμε σοβαρές οπορτουνιστικές εκδηλώσεις που συχνά οδήγησαν στο λύγισμα και στη συνθηκολόγηση. Όπου στελέχη και μέλη του κόμματος εφάρμοσαν σωστά την κομματική γραμμή είχαμε θετικά αποτελέσματα. Σοβαρή ανεπάρκεια δείξαν στελέχη και μέλη στην εφαρμογή και τήρηση των κανόνων της παράνομης δουλιάς, της συνωμοτικότητας και της επαγρύπνησης. Το ΠΓ δε μπόρεσε έγκαιρα να δει την καινούργια κατάσταση στις πόλεις και να βοηθήσει τις οργανώσεις να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, να χτυπήσουν τις οπορτουνιστικές εκδηλώσεις και να πραγματοποιήσουν την αποστολή τους. Έχουμε πολύ αρνητική πείρα στον τομέα αυτόν. Πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι η μαζική στρατολογία στο κόμμα στον καιρό της χιτλερικής κατοχής είχε σαν αποτέλεσμα να αναδειχτούν και στον παράνομο μηχανισμό άπειρα, αδοκίμαστα και άψητα στελέχη, που πολλές φορές λύγιζαν εύκολα και έτσι διευκόλυναν το έργο της ασφάλειας για την υπονόμευση και το χτύπημα των οργανώσεών μας.

Κάναμε πολλά και σοβαρά λάθη. Το κόμμα πρέπει να μελετήσει προσεχτικά, ολόπλευρα, λεπτομερειακά, κριτικά την κατάσταση που δημιουργήθηκε στις κομματικές οργανώσεις στις πόλεις και πρώτ’ απ’ όλα στην Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη και να βγάλει τα αναγκαία διδάγματα για την παραπέρα κομματική ανοικοδόμηση και την κομματική δουλιά. Πάνω στην αρνητική πείρα και στα καλά παραδείγματα, πάνω στα λάθη μας, στις ελλείψεις και τα σφάλματα απ’ τη δουλιά μας στις πόλεις μέσα στις συνθήκες του ένοπλου αγώνα πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε τα μέλη μας. Αυτό είναι αναγκαία προϋπόθεση για να λύσουμε σωστά τα προβλήματα που στέκουν σήμερα μπροστά μας στον τομέα της κομματικής ανοικοδόμησης.

Ποια είναι τα πιο σημαντικά απ’ τα προβλήματα αυτά;

ΠΡΩΤΟ: Με ταχύτητα, όχι όμως βιαστικά, προσεχτικά, μελετημένα, αποκεντρωτικά και κριτικά, ερευνητικά σε σχέση με ό,τι έμεινε και υπάρχει τόσο στο κέντρο όσο και στην επαρχία, να προχωρήσουμε στην αναδιοργάνωση των κομματικών οργανώσεων, στην ανασύνταξη των κομματικών δυνάμεων.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Προετοιμασία πολλών στελεχών μας για την παράνομη δουλιά για όλη την κλίμακα της κομματικής διάρθρωσης. Τα στελέχη αυτά πρέπει να’ ναι ολόπλευρα, δηλαδή πολιτικά, οργανωτικά, συνωμοτικά, τεχνικά καταρτισμένα για να τα βγάζουν πέρα στη δύσκολη αποστολή τους. Εδώ πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα δικά μας θετικά και αρνητικά διδάγματα και την πείρα, παλιά και νέα, από ανάλογη δουλιά απ’ τα αδερφά μας κόμματα.

ΤΡΙΤΟ: Να κάνουμε το Ραδιοσταθμό μας καθημερινό όργανο καθοδήγησης και κολλεχτιβίστικο οργανωτή. Διαθέτουμε με το Σταθμό ένα τεράστιο όπλο. Ως τα σήμερα υποτιμήσαμε σοβαρά τις δυνατότητες που μας προσφέρει ο Σταθμός και δεν τον χρησιμοποιήσαμε εξαντλητικά και στον τομέα της κομματικής οργάνωσης και καθοδήγησης.

Ο Σταθμός πρέπει να γίνει η καθημερινή φωνή του κόμματος, που θα την ακούει και ο καθοδηγητής και το στέλεχος και το απλό μέλος και ο αποκομμένος προσωρινά κομμουνιστής και ο συμπαθών, ο κάθε λαϊκός αγωνιστής, και θα ξέρει, γιατί κι αυτό πρέπει να του το λέει ο Σταθμός, πώς να εφαρμόζει σωστά τη γραμμή του κόμματος στις δικές του συγκεκριμένες συνθήκες. Πρέπει να βρούμε και να χρησιμοποιήσουμε όλες τις φανερές και κρυμμένες ακόμη δυνατότητες που μας προσφέρει ο Σταθμός και να τον κάνουμε ακατανίκητο όπλο, βοηθό και παραστάτη στον καθημερινό αγώνα του λαού μας.

Δε χρειάζεται ούτε και πρέπει να επεκταθεί κανένας σε λεπτομέρειες ιδιαίτερα για τα δύο πρώτα ζητήματα. Η απόφασή μας θα σταθεί σ’ αυτά πιο λεπτομερειακά και συγκεκριμένα.

Ποια η μέθοδος της κομματικής οργάνωσης και δουλιάς στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες; Η μπολσεβίκικη παράνομη κομματική πείρα έχει δουλέψει, επεξεργαστεί μια μέθοδο δουλιάς που όταν χρησιμοποιηθεί σωστά επιτρέπει στους κομμουνιστές να τα βγάζουν παλικαρίσια πέρα και στις πιο μεγάλες δυσκολίες, να διατηρούν τη σύνδεσή τους με τις μάζες, να οργανώνουν και να καθοδηγούν τους αγώνες τους, να αντιμετωπίζουν με επιτυχία την επίθεση της ασφάλειας, των χαφιέδων, τα χτυπήματα απ’ τους προδότες και τους προβοκάτορες, να εφαρμόζουν πάντοτε, κάτω απ’ όλες τις συνθήκες, την πολιτική γραμμή του κόμματος.

Ποια είναι η μέθοδος αυτή; ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΜΕ ΤΗ ΝΟΜΙΜΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΜΕ ΤΗ ΝΟΜΙΜΗ ΔΟΥΛΙΑ. Και αν υπογραμμίζεται και το ΣΩΣΤΟΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ συνδυασμό, είναι γιατί το αν υπάρχει παρανομία είτε όχι, ο βαθμός και η έκταση της παρανομίας μας και των νόμιμων δυνατοτήτων μας είναι κάθε φορά ζήτημα συγκεκριμένου στην κάθε δοσμένη στιγμή συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων στη χώρα, ειδικά μα και γενικότερα. Αυτό σημαίνει ότι το καθεστώς της παρανομίας και το περιθώριο για τις νόμιμες δυνατότητες δεν είναι στατικά, αποστεωμένα, μα κινούνται, αλλάζουν υπέρ είτε ενάντιά μας ύστερα από κάθε σύγκρουση, αγώνα, μάχη, επιτυχία ή αποτυχία, ύστερα από μια μεγαλύτερη ή μικρότερη εξέλιξη, είτε μεταβολή στο πεδίο της εσωτερικής πολιτικής είτε στον τομέα της διεθνούς κατάστασης. Αυτή η αλλαγή, η κίνηση μπορεί να γίνει και γενικά σ’ όλη τη χώρα, μα πιο συχνά γίνεται τοπικά σε μια πόλη ή κλάδο, επιχείρηση ή περιοχή ύστερα από ένα τοπικό γεγονός ή σύγκρουση ταξική.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η κομματική καθοδήγηση ή το τοπικό υπεύθυνο στέλεχος, το κομματικό αχτίφ και τα μέλη μας πρέπει να παρακολουθούν προσεχτικά όλες τις εξελίξεις και μεταβολές και ανάλογα ν’ αναπροσαρμόζουν την όλη κομματική οργάνωση και δουλιά, έχοντας για γνώμονα τούτο δω: Ούτε την πιο ελάχιστη ευκαιρία δεν πρέπει ν’ αφήνουμε να χαθεί για να επεχτείνουμε τον τομέα της νόμιμης δουλιάς, για να καταχτήσουμε μια νέα νόμιμη θέση, μα και δεν πρέπει ούτε μια ώρα πιο νωρίς απ’ ό,τι επιτρέπει η κατάσταση ν’ αφήσουμε αχρησιμοποίητη μια νόμιμη θέση ή δυνατότητα ή να εγκαταλείπουμε ένα χαράκωμα απ’ την παράνομη δουλιά ή οργάνωση και να εκθέσουμε έτσι σε χτύπημα την παράνομή μας οργάνωση. Εδώ συγκεκριμένα πρέπει να μιλήσουμε ξανά για ένα σοβαρό λάθος μας στον τομέα αυτόν, λάθος που την πρώτη και κύρια ευθύνη τη φέρνω εγώ, γιατί εγώ πρωτοστάτησα και επέμεινα να γίνει το λάθος αυτό. Πρόκειται για την αποχή μας απ’ τις εκλογές στις 31 του Μάρτη του 1946. Με το σεχταριστικό, «αριστερό», οπορτουνιστικό εκείνο λάθος εγκαταλείπαμε αχρησιμοποίητες μια σειρά νόμιμων θέσεων και δυνατοτήτων, δυσκολέψαμε τη δουλιά μας και τον αγώνα των μαζών, ευκολύναμε το έργο του εχθρού στην πάλη του ενάντιά μας. Το λάθος εκείνο που δεν μας επέτρεψε να ξεδιπλώσουμε όλες τις δυνατότητες για την πιο πλατιά κινητοποίηση των μαζών είχε αρνητική επίδραση σ’ όλη την παραπέρα εξέλιξη του ένοπλου αγώνα μας. Απ’ το λάθος μας εκείνο πρέπει να διδαχτούμε θετικά για τη σημερινή μας δουλιά.

Ποια τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα για τη μέθοδο που συνδυάζει την παράνομη με τη νόμιμη οργάνωση και δουλιά;

ΠΡΩΤΟ: Βασικό στήριγμα, θεμέλιο είναι η γερή, παράνομη, άρτια συνωμοτικά εξοπλισμένη κομματική οργάνωση, ικανή να εξασφαλίσει τοπικά και πανελλαδικά τη γραμμή μας, την πολιτική και οργανωτική καθοδήγηση σ’ όλο το κίνημα, σ’ όλες τις νόμιμες οργανώσεις, στην πλατιά μαζική λαϊκή πάλη για τα οικονομικά και πολιτικά ζητήματα του λαού. Η κομματική παράνομη οργάνωση χτίζεται πάνω στις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Μέσα στις συνθήκες όμως της βαθιάς παρανομίας το κέντρο βάρους μετατοπίζεται περισσότερο, τόσο όσο κάθε φορά επιβάλλει η κατάσταση, στη συγκεντρωτική μέθοδο καθοδήγησης μια και η κολλεχτιβίστικη καθοδήγηση και δουλιά μέσα στη χώρα στη βαθιά παρανομία είναι δύσκολη και μπορεί να επιφέρει ζημιές ή καταστροφές.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Χρησιμοποίηση όλων, δίχως, εξαίρεση, των νόμιμων δυνατοτήτων οργάνωσης, δουλιάς και πάλης, δημιουργία νέων. Τέτιες δυνατότητες υπάρχουν πάντοτε και κάτω απ’ το καθεστώς της πιο ωμής τρομοκρατίας και βαθιάς παρανομίας. Απόλυτη παρανομία δεν υπάρχει παρά μόνο για τους δειλούς, τους συνθηκολόγους, τους λιποτάχτες και προδότες. Ο μπολσεβίκος πάντα ξέρει να εκμεταλλεύεται τις νόμιμες δυνατότητες, να δημιουργεί, να ξετρυπώνει τέτιες δυνατότητες που πάντα θα υπάρχουν όσο υπάρχει κοινωνική ζωή, παραγωγή, κίνηση.

ΤΡΙΤΟ: Το νευραλγικό σημείο στην τέτια δουλιά μας είναι το σημείο επαφής της παράνομης με τη νόμιμη οργάνωση και καθοδήγηση. Την καθοδήγηση την ασκεί η παράνομη οργάνωση. Η νόμιμη οργάνωση και καθοδήγηση υποτάσσεται κομματικά στην παράνομη οργάνωση και καθοδήγηση. Η παράνομη οργάνωση καθορίζει και εξασφαλίζει την ΕΝΟΤΗΤΑ στην όλη κομματική πολιτική δουλιά και εμφάνιση και το ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ανάμεσα στην παράνομη και νόμιμη οργάνωση. Μπλέξιμο, ανακάτεμα, χρησιμοποίηση των ίδιων ανθρώπων, του ίδιου μηχανισμού και για την παράνομη και για τη νόμιμη οργάνωση και δουλιά είναι ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ και οδηγάει σε σοβαρά χτυπήματα και μεγάλες ζημιές.

ΤΕΤΑΡΤΟ: Η βαθιά παρανομία επιβάλλει περιοδική αντικατάσταση, ανταλλαγή και ξεκούρασμα των στελεχών σ’ όλη την κλίμακα της κομματικής δουλιάς και οργάνωσης. Η παράνομη καθοδήγηση εξασφαλίζει τη γενική κομματική πολιτική και οργανωτική καθοδήγηση, οι κομμουνιστές, τα στελέχη που δουλεύουν στα νόμιμα πόστα, χωρίς να κάνουν συμβιβασμούς και υποχωρήσεις αρχής, χειρίζονται τα ζητήματα βασικά μέσα στα πλαίσια της δικής των νόμιμης οργάνωσης και δουλιάς, σύμφωνα με τις εντολές και τις οδηγίες της παράνομης καθοδήγησης. Πάντως η προφύλαξη και διαφύλαξη των νόμιμων στελεχών μας είναι εξίσου σοβαρή υποχρέωσή μας όπως και η διαφύλαξη και η προφύλαξη των παράνομων στελεχών μας και του παράνομου μηχανισμού.

ΠΕΜΠΤΟ: Απαράβατη αρχή στην παράνομη δουλιά είναι ότι κατ’ αρχήν καμιά σύλληψη, κανένα χτύπημα της ασφάλειας, όπως και κανένα λάθος μικρό ή μεγάλο δεν είναι τυχαία. ΑΠ’ την αρχή αυτή δεν επιτρέπεται παρέκκλιση. Και η αρχή αυτή επιβάλλει την προσεχτική, εξαντλητική, όσο αυτό είναι μπορετό και σ’ όσο χρόνο απαιτηθεί εξέταση κάθε περίπτωσης σύλληψης, χτυπήματος, ζημιάς, λάθους. Και εφ’ όσον ο άλλος βασικός κανόνας στη συνωμοτική δουλιά, η αποκέντρωση του τομέα για τον καθένα, έτσι που ο ένας να μην ανακατεύεται στη δουλιά του άλλου και στην ίδια δουλιά να μην απασχολούνται περά μόνον όσοι είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ αναγκαίοι, εφ’ όσον, λοιπόν, κι αυτός ο κανόνας τηριέται αυστηρά και υπάρχει ο απαραίτητος σε κάθε κομματική οργάνωση έλεγχος των στελεχών, με όλα τα στοιχεία της δράσης του και της κομματικής σταδιοδρομίας ου, μπορούμε να ‘μαστε βέβαιοι ότι η παράνομη κομματική καθοδήγηση θα ‘ναι ΒΑΣΙΚΑ σε θέση ν’ αντιμετωπίζει αποτελεσματικά, παρ’ όλες τις ζημιές που εδώ είτε εκεί θα παθαίνουμε, τη δράση της ασφάλειας, των ξένων πραχτόρων, της προδοσίας, των προβοκατόρων, των εχθρών του κινήματος.

ΕΚΤΟ: Στη χώρα μας δεν υπάρχει άλλο κόμμα που να ‘ναι ο συγκεντρωτικός στόχος της αμερικάνικης κατασκοπείας, της Ιντέλιτζενς Σέρβις, της ασφάλειας και του ΓΕΣ, των αρχειοτροτσκιστών, των τιτικών προβοκατότων, της προδοσίας, όλων των αποβρασμάτων που ψαρεύει και χρησιμοποιεί ενάντιά μας ο ταξικός εχθρός. Δεν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς γιατί το ΚΚΕ είναι η πρώτη, η κύρια δύναμη που πολεμά όλους τους εχθρούς του λαού, οργανώνει τους αγώνες του, τον οδηγά στην απελευθέρωση. Η τήρηση των κανόνων της μπολσεβίκικης συνωμοτικότητας, η ακοίμητη επαγρύπνηση, κομματική και μαζική-λαϊκή, είναι τα όπλα που αντιπαραθέτουμε εμείς στις συνδυασμένες λυσσασμένες προσπάθειες του ταξικού εχθρού, όλων των οργάνων, των πραχτόρων, των λακέδων του. Στις συνθήκες παρανομίας η τήρηση των κανόνων της επαγρύπνησης και της συνωμοτικής δουλιάς είναι η πρώτη αρετή για τον κάθε κομμουνιστή, για το κάθε στέλεχός μας. Όλα τα μέσα, κάθε προβοκάτσια, θα χρησιμοποιήσει ο εχθρός ενάντιά μας. Εμείς ενάντιά του στον τομέα της παράνομης οργάνωσης και δουλιάς του αντιπαραθέτουμε τη σιδερένια μπολσεβίκικη συνωμοτικότητα και επαγρύπνηση. Και η δουλιά του καθένα μας, του κάθε μέλους μας θα κρίνεται πρώτ’ απ’ όλα εδώ, στον τομέα αυτόν. Και θα πρέπει να’ μαστε αδυσώπητοι ενάντια στον καθένα που από παραβιάσεις στον τομέα αυτόν, είτε από σφάλματα, επιπολαιότητες, έλλειψη αυτοκυριαρχίας, αντοχής, πειθαρχίας, προκαλεί ζημιές είτε διακυβεύει την ασφάλεια των παράνομων στελεχών, του παράνομου μηχανισμού, της παράνομης οργάνωσης. Το Μπολσεβίκικο Κόμμα και στον τομέα αυτόν έχει αναδείξει πλειάδα από μεγάλους, από θαυμάσιους κομματικούς οργανωτές, που παραδειγματίζονταν απ’ το Λένιν, το Στάλιν, το Σβερντλόφ, κι έχτιζαν, κρατούσαν, καθοδηγούσαν το κόμμα και τις μάζες και μέσα στις συνθήκες της βαριάς τσαρικής παρανομίας. Και στον τομέα αυτόν διδασκόμαστε απ’ το ΚΚΣΕ(μπ.), απ’ την πείρα του.

ΕΒΔΟΜΟ: Τελευταίο στη σειρά αυτή. Στο πρώτο θέμα μιλήσαμε για τη σημασία της κριτικής και αυτοκριτικής για το κόμμα μας, ιδιαίτερα στις συνθήκες τις δικές μας τώρα, ύστερα απ’ την τελευταία ήττα μας. Εδώ θα πρέπει να υπογραμμιστεί ακόμα μια φορά η σημασία που έχει η κριτική και αυτοκριτική για την κομματική δουλιά και την κομματική ανοικοδόμηση μέσα στις συνθήκες της παρανομίας, όπου συζητήσεις πλατιές και μεγάλες και αντιπροσωπευτικά σώματα και πολυμελείς συνελεύσεις και συνεδριάσεις δεν μπορούμε να κάνουμε κι όπου γι’ αυτό ακόμα πιο προσεχτικά πρέπει ν’ ακούμε τη φωνή της μάζας, την κριτική της βάσης που πολλές φορές μας προειδοποιεί για πρόσωπα και πράγματα και μας προφυλάσσει από πρόσωπα και πράγματα που εμείς δεν τα κρίνουμε σωστά και δεν τα βλέπουμε. Και ακόμα πιο εξονυχιστικά πρέπει να εξετάζουμε τα λάθη μας, να τα βρίσκουμε, να τα βγάζουμε στα φόρα, να τα διορθώνουμε, να διαπαιδαγωγούμε πάνω σ’ αυτά τα στελέχη, το κόμμα μας, τις μάζες. Στις συνθήκες της βαθιάς παρανομίας το όπλο της μπολσεβίκικης κριτικής και αυτοκριτικής είναι ένας σοβαρός συντελεστής στον αγώνα μας ενάντια στο χαφιεδισμό, την προβοκάτσια, την προδοσιά.

Η εισήγηση στέκεται λεπτομερειακά στα προβλήματα της κομματικής ανοικοδόμησης. Τα συγκεκριμένα καθήκοντά μας στον τομέα αυτόν τα πιάνει το σχέδιο απόφασης ώστε επαναλήψεις εδώ δεν χρειάζονται. Για τους δηλωσίες και αντιδηλωσίες η θέση που βάζει η εισήγηση είναι σωστή. Θα γελαστεί η αντίδραση, όπως γελάστηκε και στη μεταξική δικτατορία αν νομίζει ότι θα μπορέσει να αχρηστεύσει για το λαϊκο-δημοκρατικό κίνημα δεκάδες χιλιάδες οπαδούς του, που παραστράτησαν, που λύγισαν, που έκαναν ένα πολύ μεγάλο αμάρτημα, και που στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν ατιμάστηκαν με χαφιέδικες προδοσίες. Σ’ αυτούς δεν έχουμε το δικαίωμα να τους αρνηθούμε τη δυνατότητα να παλαίψουν για το λαό για να βρουν μέσα στον αγώνα την επανόρθωση.

Ένα απ’ τα πρώτα ζητήματα που χρειάζονται άμεση πραγματοποίηση είναι και η λειτουργία της Κεντρικής Κομματικής Σχολής, η έκδοση κομματικού περιοδικού, η σύγκληση της κομματικής διάσκεψης.

Απ’ τους τομείς της μαζικής δουλιάς όπου χρειάζεται ειδική προετοιμασία στελεχών και πλατύ άνοιγμα, μεγάλη ολκή στη δουλιά, είναι πρώτ’ απ’ όλα τα συνδικάτα, το χωριό, ο μοναρχοφασιστικός στρατός, η νεολαία, οι γυναίκες, η διανόησή μας, οι δεκάδες χιλιάδες που αγκαλιάζουν τώρα οι εφεδρικές αναπηρικές οργανώσεις. Ειδικά για το χωριό πρέπει αποφασιστικά να αποκρούσουμε τις προσπάθειες για αναθεώρηση της πολιτικής μας στο χωριό που θεμελιώθηκε απ’ το 6ο Συνέδριο του κόμματος και που στα κατοπινά χρόνια εξελίχτηκε παραπέρα. Η διαφώτιση και η προπαγάνδα μας πρέπει να πάρουν την πιο πλατιά έκταση. Βασικό σημείο εδώ είναι το ζήτημα της γλώσσας. Και επειδή και δω, μέσα σε μας, γεννήθηκαν αμφισβητήσεις: «Τι είπα και τι εννοούσα», ας ξεκαθαρίσουμε τούτο δω: Συνήθως το νόημα βγαίνει όχι απ’ αυτά που λες εσύ, αλλά απ’ αυτά που καταλαβαίνουν οι άλλοι. Αυτό κρίνει και για την αξία της μαζικής μας διαφώτισης.

Το κόμμα περνά σήμερα άλλη μια σκληρή δοκιμασία. Πολλά μέλη και οπαδοί μας είναι όξω απ’ την Ελλάδα, βρίσκονται όμως σε αγκαλιά μάνας που τα γαλουχεί και τα αντρώνει. Παντού έχουνε την πιο αδερφική κατανόηση και βοήθεια, συναντάνε βαθιά συμπαράσταση και σεβασμό. Ο κόσμος μας μεγάλωσε, δυνάμωσε, άπλωσε, τράνωσε, γιγάντωσε. Αυτός μας παραστέκει, σ’ αυτόν στηριζόμαστε. Ο κόσμος μας αυτός με επικεφαλής τη μεγάλη μας ΓΗ, τη μεγάλη μας Πατρίδα, είναι ακατανίκητος. Δίπλα του ακατανίκητοι είμαστε και μεις. Θα περάσουμε ακόμα μπόρες και φουρτούνες. Θα χρειαστούν μεγάλες θυσίες. Τίποτα δεν μας τρομάζει. Το ΚΚΕ άντρωσε μέσα στην πάλη. Διδάχτηκε μέσα στους αγώνες. Και τελικά θα οδηγήσει το λαό μας στη Νίκη.

Πάρθηκε από τη μπροσούρα «Μερικά ζητήματα, από την κατάσταση και την κομματική ζωή».

Λόγος στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Μάρτης 1950, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, 1950)