Αλέξης Πάρνης: Σ’ εκείνον

 

Σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ Ολόρθος της αιώνιας νιότης το βάθρο πάτησες και γεφυρώνεις τ’ αύριο με τ’ άξια περασμένα Όχι, δεν χάνονται ποτέ οι καιροί της επανάστασης όταν αφήνουν πίσω τους ήρωες σαν και σένα. Λεβέντικα εμβατήρια στου θρύλου το πεντάγραμμο σου φτιάχνουν οι Πρωτομαγιές κι οι μπόρες του χειμώνα. Σε τραγουδάν στον ιερό για πάντα Γράμμο αγέρηδες μεσούρανοι κι απόκρυμνοι τ’ αγώνα. Εκεί που φώναξε ο λαός στον εισβολέα το «Αλτ τις εί» κάνοντας αντίσταση χρέος, θυσία και τάμα. «Για μιαν Ελλάδα λεύτερη, δίχως καμιάν εξάρτηση»,- έτσι όπως ζήτησες παλιά με τ’ Ανοιχτό σου Γράμμα, που πρώτα εσύ το τίμησες νικώντας μεγαθήρια κι εχθρούς και Γιούδες στις ψηλές κορφές της ιστορίας. Αυτόπτες είναι μάρτυρες τα τόσα κολαστήρια: Κέρκυρα και Νταχάου – κι αυτό της Σιβηρίας… Ας τραγουδούσαν οι αριθμοί: δίνοντας μάχες άνισες μεσ’ τα μπουντρούμια πέρασες του βίου σου το’ να τρίτο… Ησουν μπροστάρης μαχητής, του χρέους της αυταπάρνησης κι όχι απ’ αυτούς που κυνηγάν το χρήμα και τα «ζήτω».

Στέκεις απόμακρο άγαλμα θαρρείς μιας σπάνιας αίρεσης στον κόσμο το σημερινό της άπατης Απάτης. Με το σπαθί σου κέρδισες τη δάφνη της δικαίωσης σα δάσκαλος που πάντοτε πρώτος το νόμο εκράτεις. Δένοντας μ’ αρμονία σοφή τ’ αύριο και το ψες… «Ξέρει να ζει μονάχα αυτός που ξέρει να πεθαίνει όταν χρειάζεται» -είχες πει στα νιάτα σου… Προφήτεψες τη δύση σου την τραγική και την αντρειωμένη. Πολέμησες στου παγερού Σοργκούτ τον άδη. Εσύ αυτούς που κάναν τ’ όνειρο και τις ιδέες σαβούρα. Το θάνατο προτίμησες απ’ τη δειλή παράδοση, και Θερμοπύλες ύψωσες μπρος στην «Νομενκλατούρα». Ολόρθος της αιώνιας νιότης το βάθρο πάτησες και γεφυρώνεις τ’ αύριο με τ’ άξια περασμένα… Όχι, δε χάνονται ποτέ οι καιροί της επανάστασης όταν αφήνουν πίσω τους ήρωες σαν και σένα. ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ