Ομιλία του σ. Ζαχαριάδη στη Θεσσαλονίκη σε συγκέντρωση κομματικών στελεχών, 12/4/1946
Η Ν.Α. ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Βορεινά από μας σ’ ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη συντελείται στα τελευταία χρόνια μια πραγματική κοσμογονία που μας ενδιαφέρει άμεσα, ζωτικά, εθνικά γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, θ’ ασκήσει πάνω μας έτσι είτε αλλιώς μια επίδραση με αποφασιστική σημασία. Μια καινούργια ιστορική εποχή άρχισε στις χώρες αυτές που συγκροτούν τη Νοτιοανατολική Ευρώπη: στην Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Αλβανία και Βουλγαρία. Το ξεκίνημά της το βρίσκουμε στον αγώνα των λαών ενάντια στο χιτλεροφασίστα κατακτητή για τη Λευτεριά και την Ανεξαρτησία τους. Και τη συνέχειά της στις πολιτικές και κοινωνικοοικονομικές μεταβολές που πραγματοποιούνται στις χώρες αυτές και που δείχνουν τη θέληση και την απόφαση των λαών αυτών να χτίσουν μια καινούργια ζωή.
Ο σκοπός είναι καθαρός: Οι λαοί που δουλεύουν, αυτοί που παράγουν αυτοί και να απολαμβάνουν τα αγαθά της δουλειάς τους παραμερίζοντας τα παράσιτα. «ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΔΕ ΘΑ ΤΡΩΕΙ», το παλιό χριστιανικό ρητό «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω», αυτή η εποχή άρχισε για τους λαούς της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Είναι η εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας, που ιστορικά τοποθετείται μέσα στα πλαίσια, στους οραματισμούς και στις πραγματοποιήσεις που άνοιξε για την ανθρωπότητα η μεγάλη Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτώβρη 1917 στην «Αγία Ρωσία» και συγκροτεί μαζί της μιαν ενιαία οργανική και αδιάσπαστη πορεία προς τα μπρος προς την πρόοδο , τον πολιτισμό, προς μιας ανώτερη ζωή.
Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτής της κοσμογονίας;
1) Η πολιτική εξουσία πέρασε στο σύνολό της, είτε κατά ένα αποφασιστικό ή σημαντικό βαθμό στα χέρια του λαού. Εξασκείται άμεσα από το λαό με κρατικά όργανα που ο ίδιος δημιούργησε στη βάση μέσα στους κόλπους του. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία των λαών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Οι φασίστες συνεργάτες των κατακτητών και οι δοσίλογοι εκμεταλλευτές αποκλείστηκαν από την πολιτική ζωή.
Στην Τσεχοσλοβακία λόγου χάρη και στη Γιουγκοσλαβία το 70% από το συνολικό εισόδημα της βιομηχανίας έχει εθνικοποιηθεί. Το 30% αντιπροσωπεύει τους μικρούς βιομήχανους, που όταν κρατούν πατριωτική στάση, όχι μόνο δε θίγονται μα αντίθετα ενθαρρύνονται στην παραγωγική τους προσπάθεια εναρμονισμένη με το συνολικό συμφέρον. Έτσι η βιομηχανία δουλεύει και παράγει, τα χαλασμένα εργοστάσια ξαναβάζουν μπροστά, όλες οι σιδηροδρομικές γραμμές δουλεύουν, η βιομηχανική παραγωγή είναι σε πλήρη δράση.
2) Πραγματοποιήθηκε αγροτική μεταρρύθμιση που απάλλαξε τον αγρότη απ’ όλα τα δεσμά και τα βάρη της πισωδρόμησης και τον έκανε λεύτερο κάτοχο πάνω στη γη του στο κτήμα του, τα ζώα του, τα εργαλεία του, και αφέντη πάνω στο προϊόν του. Το κράτος βάζει στη διάθεση των αγροτών όλα τα μέσα για να αναπτύξει τη δουλειά και την παραγωγή τους που την πολλαπλασιάζει ακόμα πιο πολύ η λεύτερη, η εθελοντικη συνεταιριστική τους οργάνωση. Είναι δύσκολο να συλλάβει κανένας με το μυαλό του όταν δεν το δει με τα μάτια του αυτό που συντελείται εκεί πέρα στους απέραντους κάμπους λόγου χάρη της Βοϊβοντίνας. Είναι κυψέλες που σφύζουν από χαρούμενη και λεύτερη δουλειά. Για πρώτη φορά αυτού πέρα ο αγρότης γίνεται αφέντης και ισότιμος κυρίαρχος δίπλα στους εργάτες και τους άλλους εργαζόμενους. Δημιουργήθηκε έτσι μια πλατιά και υγιής αγορά.
3) Στην πολυεθνική οικογένεια των λαών που συγκροτούν τα κράτη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη δεν υπάρχουν πια εθνικές φαγωμάρες και εθνικιστικά παραληρήματα. Οι Γερμανοί άποικοι που έπαιξαν τόσο μοιραίο ρόλο σαν φορείς και εφαρμοστές της χιτλεροφασιστικής βίας και εξόντωσης των λαών ξαναστάλθηκαν στην πατρίδα τους Γερμανία. Και οι άλλοι λαοί, Τσέχοι και Σλοβάκοι, Σέρβοι, Κροάτες, Σλοβένοι, Μακεδόνες, Μαυροβουνιώτες, Αλβανοί κλπ. ζουν αδελφωμένοι σε μια πλέρια εθνική πολιτική, κοινωνική, οικονομική και εκπολιτιστική ισοτιμία, δίχως διακρίσεις και προνόμια για καμμιά εθνότητα. Και μόνο εκεί, όπως στην Τεργέστη, όπου ο ιμπεριαλισμός επεμβαίνει με τη βία και χύνει λαϊκό αίμα εμποδίζεται να επικρατήσει η θέληση της παμψηφίας σχεδόν του λαού.
Για πρώτη φορά στης χώρες αυτές το εθνικό ζήτημα λύθηκε έτσι όπως συμφέρει όχι στους αφέντες, μα στους λαούς και γι’ αυτό για πρώτη φορά και οι λαοί αυτού πέρα βρήκαν την ησυχία τους και τα αφεντικά χάνουν τα πασχάλια τους.
4) Σ' όλες αυτές τις χώρες συντελέσθηκε και συντελείται καθημερινά μια αδιάκοπη ανακούφιση και καλυτέρευση στην οικονομική κατάσταση των μαζών. Οι λαοί αυτοί τα βγάζουν πέρα μόνοι τους. Και αύριο, όταν θερίζουν τους καλοσπαρμένους κάμπους τους, θα ‘ναι ακόμα πιο καλά. Υπάρχουν δυσκολίες, μα δεν υπάρχει εξαθλίωση. Όσα αγαθά διαθέτουν πάνε για το σύνολο και αυτοί που δοκιμάζουν να εμπορευθούν τις δυσκολίες το πληρώνουν πολύ ακριβά, τόσο ακριβά που δύσκολα βρίσκουν μιμητές.
5) Αυτά που λέμε πνευματικά αγαθά και ανώτερες εκδηλώσεις του πολιτισμού εξυπηρετούν σήμερα το σύνολο και στη διανόηση, που στη μεγάλη της πλειοψηφία είναι προοδευτική, δίνονται όλα όσα μπορούν σήμερα να δοθούν για την απρόσκοπτη δημιουργική δουλειά της. Οι κορυφές της διανόησης σε όλους τους τομείς της επίδοσής τους δημιουργούν σήμερα για τη Λαϊκή Δημοκρατία.
6) Η γυναίκα που τόσο πάλαιψε κι αυτή κατάκτησε τη θέση της στην κοινωνία, μια πλέρια ισοτιμία, και βλέπει σήμερα λεύτερο το δρόμο μπροστά της. Η νεολαία τραγουδά, δουλεύει, σπουδάζει, εκπολιτίζεται, πλημμυρίζει τα αθλητικά γήπεδα. Είναι το καμάρι και το μέλλον της Λαϊκής Δημοκρατίας και οπλίζει και ατσαλώνει μυαλό ψυχή και σώμα. Είναι αφάνταστος λόγου χάρη ο αθλητικός οργασμός που δονεί τη Γιουγκοσλαβία απ’ τη μιαν άκρη ως την άλλη, απ’ το Βελιγράδι ως το τελευταίο χωριό. Κάτι το χαρακτηριστικό: Γιουγκοσλάβοι πρωταθλητές του τένις σε παγκόσμια κλίμακα που πριν τον πόλεμο παίζαν στην Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη και αλλού τώρα γύρισαν στην πατρίδα τους. Στη συνάντησή τους με τους Ρώσους άσους του τένις, στη Μόσχα νίκησαν οι Γιουγκοσλάβοι σ' όλη τη γραμμή.
Αυτή τη σύντομη και γενική εικόνα θα μπορούσε να δώσει κανένας για τη λαϊκοδημοκρατική δημιουργία και ανοικοδόμηση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Είναι μια εικόνα που τη γεμίζει η αδιάσπαστη λαϊκή ενότητα ανάμεσα σε όλους τους εργαζομένους, ο άφθαστος ενθουσιασμός για δημιουργία και αυτοθυσία και ο ηρωισμός. Για πρώτη φορά οι λαοί αυτοί απόκτησαν τέτοια εσωτερική ενότητα και τέτοια δύναμη. Οι λαοί κυρίαρχοι στον τόπο τους χτίζουν, αντιμετωπίζουν θαρραλέα και ξεπερνούν τις δυσκολίες, μικρές και μεγάλες. Χαρούμενοι δημιουργούν και χωρίς καμμία υπερβολή, μπορεί κανένας να πει, θαυματουργούν. Αν η λέξη αυτή μπορούσε ποτέ να ‘χει κάποιο πραγματικό νόημα είναι ακριβώς στην περίπτωση αυτή.
Μα στη χαρά και στη δημιουργία τους είναι και απόλυτα ξέγνοιαστοι οι λαοί αυτοί: Η απάντηση πρέπει να ‘ναι αρνητική. Οι λαοί αυτοί διώξαν τον κατακτητή, με την αποφασιστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού σύντριψαν την εσωτερική τους αντίδραση κι έχουν όλες τις δυνάμεις να την αποτελειώσουν. Με άγρυπνο όμως μάτι παρακολουθούν κάτι ύποπτες και έκδηλες εξωτερικές ιμπεριαλιστικές κρούσεις και προσπάθειες που για βασικό στόχο έχουν να ανακόψουν και να χαλάσουν το έργο της λαϊκοδημοκρατικής αναδημιουργίας. Είναι περιττό να ειπωθεί ότι οι λαοί αυτοί θα αντιμετωπίσουν τις προσπάθειες αυτές, αν εκδηλωθούν ενεργητικά, διαθέτοντας τη ζωή τους και όλο τους το αίμα.
Ποιο βασικό συμπέρασμα να βγάλουμε από όλα τα πιο πάνω; Η Λαϊκή Δημοκρατία είναι σήμερα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη μια πραγματικότητα που αποβλέπει με τις ξεχωριστές και αυτοτελείς κρατικές εκδηλώσεις της σ’ ένα ενιαίο σκοπό, τη λαϊκή πρόοδο και ευημερία, τη δημοκρατική ανάπτυξη και εθνική άνθηση, τη Λευτεριά και την Ανεξαρτησία και την Ειρήνη. Η Λαϊκή Δημοκρατία προέρχεται, πηγάζει από το λαό, εκφράζει το λαό, στηρίζεται στο λαό. Ανθεί και δίνει καρπούς ακριβώς γιατί μια και προέρχεται απ’ το λαό, αντλεί τις δυνάμεις της απ’ τις ικανότητες και τα ξεχωριστά γνωρίσματα, απ’ τις λαϊκές ιδιομορφίες, τις εθνικές παραδόσεις, ιδιοτυπίες, κλίσεις, επιδόσεις, απ’ το ξεχωριστό χρώμα κάθε εθνικού συνόλου, κάθε ξεχωριστού λαού. Η Λαϊκή Δημοκρατία δεν πνίγει μα αντίθετα αναπτύσσει μέχρι ολοκλήρωσης το καθένα ξεχωριστό εθνικό φρόνημα, τον κάθε λαϊκό παλμό. Η Λαϊκή Δημοκρατία και μόνο αυτή εκφράζει και εκπροσωπεί το πραγματικό νόημα της Πατρίδας, της Ανεξαρτησίας και της Ειρήνης.
Δίπλα σ’ αυτό το βασικό συμπέρασμα υπάρχει κι ένα άλλο, ένα ειδικό συμπέρασμα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη: Μέσα στη φωτιά και το αίμα σφυρηλατήθηκε μια ανώτερη λαϊκοδημοκρατική συνείδηση και ενότητα , που έχει όλες τις δυνάμεις να αντιμετωπίσει παλλαϊκά και αποφασιστικά κάθε παρείσακτη ιμπεριαλιστική παρεμβολή. Η Λαίκοδημοκρατική κοσμογονία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και η ακοίμητη επαγρύπνηση των λαών της και της λαϊκής εξουσίας τους είναι μια ψύχραιμη και αδυσώπητη πραγματικότητα ενάντια σ’ όλους τους φανφαρόνους και ταραξίες αυτούς. Μην ξεχνάμε ότι ο γερμανικός λαός σα σύνολο πληρώνει και θα πληρώνει σκληρά το γεγονός ότι ανέχθηκε να τον κυβερνήσει η χιτλερική εγκληματική αποχαλίνωση που τόσες καταστροφές πραγματοποίησε σ’ όλη την Ευρώπη. Αυτές είναι οι εντυπώσεις από το ταξίδι μου.
ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Μας μπαίνει τώρα το ρώτημα: Παρουσιάζει στη Λαϊκοδημοκρατική της προσπάθεια η Νοτιοανατολική Ευρώπη ένα ενιαίο σύνολο; Όχι. Αυτό το σύνολο δεν το παρουσιάζει. Εδώ έχουμε κι ορισμένες παραφωνίες. Πρώτα απ’ όλα την Τουρκία. Για μας τους Έλληνες σχετικά με το σημείο αυτό δε χρειάζονται πολλά λόγια. Η Τουρκία στάθηκε για μας ο πατροπαράδοτος κακός δαίμονας από τότε που υπάρχει νεοελληνικό έθνος. Μα και για τα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη γενικότερα οι Τούρκοι στάθηκαν πάντοτε παράγοντες καταστροφής, λαϊκής εξόντωσης και εθνικής υποδούλωσης. Στάθηκαν πάντα ένας εξωευρωπαϊκός και αντιευρωπαϊκός, ένας εξωβαλκανικός και αντιβαλκανικός παράγοντας. Κανένας Έλληνας δε θα ξεχάσει ποτέ τη Μικρασιαστική τραγωδία στα 1922. Και σε όσους μας μιλάν για τη Νέα Τουρκία θα δείξουμε την προδοσία της στον τελευταίο πόλεμο και θα απαντήσουμε: «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, ούτε τη γνώση άλλαξε ούτε την κεφαλή του». Σχετικά λοιπόν με την τουρκική παραφωνία τα πράγματα είναι καθαρά. Η κατηγορηματική επιταγή που μας δίνει η Ιστορία είναι ζωτικό και πρωταρχικό συμφέρον των βαλκανικών λαών, είναι να φύγει η Τουρκία απ’ την Ευρώπη.
Περνώ τώρα στην Ελλάδα, στη θέση της χώρας μας απέναντι στη Νέα Ευρώπη, το κύριο και βασικό θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει. Η Νέα Ευρώπη πιο έντονη από τον υπόλοιπο κόσμο γνωρίζει και ξεχωρίζει δύο Ελλάδες: Την Ελλάδα της Εθνικής Αντίστασης και της Λαϊκής Δημοκρατίας που συγκεντρώνει όλες τις συμπάθειες και την Ελλάδα τη μοναρχοφασιστική και ξενόδουλη που είναι εστία νεοφασιστικής αναγέννησης και όπου ο ιμπεριαλισμός δημιουργεί το προγεφύρωμά του ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία και το σοσιαλισμό στα Βαλκάνια ειδικά και την Ευρώπη γενικότερα. Πρέπει εδώ για μια ακόμα φορά με τον πιο έντονο και κατηγορηματικό τρόπο να δηλώσουμε ότι το μέλλον της Πατρίδας, αυτή η ύπαρξή μας, σα Λεύτερου Λαού και Ανεξάρτητου Έθνους εξαρτάται από τον προσανατολισμό που θα πάρουμε σαν κρατικό και πολιτικοκοινωνικό σύνολο σύμφωνα και με το πιο πάνω ξεχώρισμα. Η χώρα μας αποτελεί συνέχεια και κομμάτι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και αποτελεί μαζί της μια γεωγραφική και οικονομική ενότητα. Από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη μπορούμε να ‘χουμε όλα όσα μας λείπουν, όλα όσα μας χρειάζονται απ’ την πλευρά όχι μόνο των βιομηχανικών και γεωργικών προϊόντων μα κ’ απ’ την πλευρά της συγκρότησης και ανάπτυξης του τεχνικού βιομηχανικού μας εξοπλισμού. Και να δώσουμε όλα όσα μας περισσεύουν. Και όλα αυτά με βάση τη λεύτερη και δημοκρατική συναλλαγή και συνεννόηση δίχως να μειώνονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η απόσπασή μας η αφύσικη απ’ το φυσικό κορμό που ανήκουμε και ο προσανατολισμός μας προς τις αντίθετες οικονομικές και πολιτικές κατευθύνσεις δημιούργησε με μαθηματική ακρίβεια, αυτό που λέμε οικονομική και πολιτική εξάρτησή μας απ' το ξένο κεφάλαιο και μας έφερε στο να έχουμε σήμερα ουσιαστικά χαμένη την Εθνική μας Ανεξαρτησία. Αν σήμερα η χώρα μας παρουσιάζει την εικόνα που ξέρουμε, αν περνάμε τη βαθιά οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ηθική κρίση που μας παραδέρνει, η αιτία βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός: Στο ότι δηλαδή χάνοντας το φυσιολογικό προσανατολισμό μας ακολουθήσαμε ξένους δρόμους που καμμία σχέση δεν έχουν με το πραγματικό εθνικό μας συμφέρον και μόνο κινδύνους μας δημιουργούν και μας κρατάν στην πισωδρόμηση και την εξαθλίωση. Γι’ αυτό και η κατάσταση στην Ελλάδα παρουσιάζει μια τόσο ριζική καθολική διαφορά με την υπόλοιπη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Αν συγκρίνουμε τις δυο εικόνες θα δούμε: Εκεί κυβερνά ο λαός, εδώ η δοσίλογη πλουτοκρατία. Εκεί έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία, εδώ έχουμε μοναρχοφασισμό. Εκεί ανοικοδόμηση, εδώ οικονομικά ερείπια. Εκεί δουλειά και λαϊκή ανακούφιση, εδώ φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση. Εκεί Λευτεριά, Ανεξαρτησία και Ειρήνη, εδώ εθνική υποδούλωση και εστία από ιμπεριαλιστικές δολοπλοκίες και πολεμικές προετοιμασίες.
Η ΑΠΟΧΗ ΗΤΑΝ ΖΗΤΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
Αν τώρα θελήσουμε να δούμε πιο χειροπιαστά την άμεση αιτία για την κακοδαιμονία μας αυτή, θα την βρούμε στο γεγονός ότι αμέσως ύστερα από το διώξιμο του κατακτητή και ανοιχτά πια ύστερα από την ένοπλη επέμβαση του αγγλικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία το Δεκέμβρη του 1944 ανακόπηκε στη χώρα μας η ομαλή εσωτερική πολιτική ζωή και ανάπτυξη. Τη μια κατοχή τη διαδέχθηκε μια άλλη κατοχή, η εγγλέζικη. Έτσι, τα νεοελληνικά προβλήματα έμειναν άλυτα. Οι εσωτερικές αντιθέσεις βαθαίνουν και πληθαίνουν και κάτω από το καθεστώς με την εγγλέζικη κατοχή και την παλινόρθωση του μοναρχοφασισμού συσσωρεύονται, συσπειρώνονται απειλητικά όλα τα στοιχεία για βίαιες εκρήξεις.
Έχουμε μήπως καμμιά αλλαγή ύστερ’ από τον εκλογικό καραγκιόζη της 31 του Μάρτη; Ασφαλώς έχουμε αλλαγή, προς τα χειρότερα όμως. Γιατί οι «εκλογές» ξαναφανέρωσαν πιο έντονα ακόμα και με τον τρόπο τους τη βαθιά εσωτερική μας αντίθεση. Την αντίθεση ανάμεσα στο Λαό και τον Αγγλόδουλο πλουτοκρατικό- δοσιλογισμό.
Ο Λαός με την αποχή του ανάβαλε τις εκλογές και τις κουρέλιασε και ο Μπέβιν επιμένει να τις ολοκληρώσει με την παλινόρθωση του Γκλύξμπουργκ. Εδώ φθάνουμε στο αγιοφύρωτο χάσμα! Είναι ασύλληπτες οι εκλογικές μέθοδες, καλπιές, βιασμοί, τραμπουκισμοί, τρομοκρατία που εφάρμοσαν οι πράκτορες του κ. Μπέβιν. Να μερικά παραδείγματα από την περιοχή σας:
Στις Σέρρες ψήφιζαν οι Μαύροι μόνο με σημειώματα του πρωτοδίκη. Στη Χαλκιδική σε πολλά χωριά (Στρατονίκη, Ιερισσό κτλ) ανάγκασαν το βράδυ πια, εαμικά στελέχη με το πιστόλι στο κούτελο να ψηφίσουν και μετά οδήγησαν και τους άλλους χωρικούς στην κάλπη, λέγοντάς τους: Αφού ψήφισαν οι αρχηγοί σας τι καθόσαστε εσείς; Στις Σέρρες ένας ξένος παρατηρητής βρήκε ότι κάποιος Κατίζης, που δεν είχε ψηφίσει, φέρνεται πως ψήφισε δύο φορές. Στη Νάουσα οι Αγγλοι απόλυσαν το διερμηνέα τους γιατί δεν ψήφισε. Στην Κομοτινή ο Τούρκος οργίασε προπαγανδιστικά ανάμεσα στους χωρικούς ενάντια στην αποχή, βρίζοντας χυδαία τους Ρώσους!
Το επιστέγασμα όμως του εκλογικού ιδεώδους του κ. Μπέβιν το έχουμε με τη νυχτερινή ψηφοφορία. Ήταν ο πραγματικός ιδεώδης διάκοσμος για την κουκουβάγια, που είχαν σαν σήμα οι «αμερόληπτοι» ξένοι παρατηρητές! Είναι ζήτημα αν σε άλλη χώρα του κόσμου ξευτελίσθηκε τόσο η περιώνυμη Δυτική Δημοκρατία και οι «αμερόληπτοι» παρατηρητές της, όσο με το νεωτερισμό που παρουσίασε με τη νυχτερινή ψηφοφορία στην Ελλάδα. Μα μια λαϊκή παροιμία λέει «Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά». Και η λαϊκή σοφία στην περίπτωσή μας δικαιώθηκε απόλυτα. Ποιο ήταν όμως παρ’ όλ’ αυτά το αποτέλεσμα; Το ‘χετε με την έκθεση των παρατηρητών, φυσικά θα ‘ταν ανόητος όποιος θα περίμενε να ‘ταν αλλιώτικη, Γιατί αποστολή των κ.κ. παρατηρητών ήταν η δικαίωση ακριβώς ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ του κ. Μπέβιν. Μα δε μπορούσαν να τα σκεπάσουν κι όλα κι έτσι παραδέχονται στην έκθεσή τους, ότι από τα ονόματα στους εκλογικούς καταλόγους 29% ήταν άκυρα, είτε αμφιβόλου εγκυρότητας. Δεν λένε όμως τίποτα για το ότι όλοι αυτοί ψήφισαν στις 31 του Μάρτη. Ούτε την παραμικρή όμως απορία και έκπληξη θα ‘χε στην έκθεση των κ.κ. παρατηρητών όποιος θα ‘ξερε ότι απ’ τους ηγέτες των Αγγλων παρατηρητών είναι και ο περίφημος Γουντχάους, είτε Κρις, που σαν αρχηγός της Συμμαχικής Αποστολής στον ΕΛΑΣ ζητούσε Αγγλους αλεξιπτωτιστές για να κτυπήσει το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ και συνιστούσε συνεργασία με τα Τάγματα Ασφαλείας και τους Κουίσλιγκς. Φυσικά το ζήτημα δεν είναι αυτού. Εκείνο που πρωτεύει και που βάζει τη σφραγίδα του εδώ είναι το καταπληκτικό γεγονός, ότι παρ’ όλη την αγγλο-μοναρχοφασιστική εκλογική σκηνοθεσία, ο Λαός είπε αποφασιστικά και συντριπτικά το καινούργιο ΟΧΙ του.
Πριν αναλύσουμε τις συνέπειες που θα ‘χει για όλη την εσωτερική μας εξέλιξη το όχι αυτό, ας εξετάσουμε την κριτική που μας κάνει η Φιλελεύθερη Σοφουλική παράταξη. Μας λένε πως τα ‘αποτελέσματα δείχνουν ότι αν παίρναμε μέρος στις εκλογές, το λιγότερο που θα πετυχαίναμε θα ‘ταν ότι θα ‘χαμε 100 τουλάχιστο βουλευτές και θα μπορούσαμε μέσα από τη Βουλή να υπερασπίσουμε πιο αποτελεσματικά την υπόθεσή μας και τη Δημοκρατία. Εδώ φωνάζει ο κλέφτης να φύγει ο νοικοκύρης. Οι κριτικοί μας κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι στην Ελλάδα είχαμε αγγλικές εκλογές. Αυτό πάει να πει πως βασική επιδίωξη της ξένης ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην Ελλάδα ήταν να εξασφαλίσει με όλα τα μέσα την επικράτηση του μοναρχοφασισμού.
Βορεινά από μας σ’ ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη συντελείται στα τελευταία χρόνια μια πραγματική κοσμογονία που μας ενδιαφέρει άμεσα, ζωτικά, εθνικά γιατί είτε το θέλουμε, είτε όχι, θ’ ασκήσει πάνω μας έτσι είτε αλλιώς μια επίδραση με αποφασιστική σημασία. Μια καινούργια ιστορική εποχή άρχισε στις χώρες αυτές που συγκροτούν τη Νοτιοανατολική Ευρώπη: στην Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Αλβανία και Βουλγαρία. Το ξεκίνημά της το βρίσκουμε στον αγώνα των λαών ενάντια στο χιτλεροφασίστα κατακτητή για τη Λευτεριά και την Ανεξαρτησία τους. Και τη συνέχειά της στις πολιτικές και κοινωνικοοικονομικές μεταβολές που πραγματοποιούνται στις χώρες αυτές και που δείχνουν τη θέληση και την απόφαση των λαών αυτών να χτίσουν μια καινούργια ζωή.
Ο σκοπός είναι καθαρός: Οι λαοί που δουλεύουν, αυτοί που παράγουν αυτοί και να απολαμβάνουν τα αγαθά της δουλειάς τους παραμερίζοντας τα παράσιτα. «ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΔΕ ΘΑ ΤΡΩΕΙ», το παλιό χριστιανικό ρητό «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω», αυτή η εποχή άρχισε για τους λαούς της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Είναι η εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας, που ιστορικά τοποθετείται μέσα στα πλαίσια, στους οραματισμούς και στις πραγματοποιήσεις που άνοιξε για την ανθρωπότητα η μεγάλη Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτώβρη 1917 στην «Αγία Ρωσία» και συγκροτεί μαζί της μιαν ενιαία οργανική και αδιάσπαστη πορεία προς τα μπρος προς την πρόοδο , τον πολιτισμό, προς μιας ανώτερη ζωή.
Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτής της κοσμογονίας;
1) Η πολιτική εξουσία πέρασε στο σύνολό της, είτε κατά ένα αποφασιστικό ή σημαντικό βαθμό στα χέρια του λαού. Εξασκείται άμεσα από το λαό με κρατικά όργανα που ο ίδιος δημιούργησε στη βάση μέσα στους κόλπους του. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία των λαών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Οι φασίστες συνεργάτες των κατακτητών και οι δοσίλογοι εκμεταλλευτές αποκλείστηκαν από την πολιτική ζωή.
Στην Τσεχοσλοβακία λόγου χάρη και στη Γιουγκοσλαβία το 70% από το συνολικό εισόδημα της βιομηχανίας έχει εθνικοποιηθεί. Το 30% αντιπροσωπεύει τους μικρούς βιομήχανους, που όταν κρατούν πατριωτική στάση, όχι μόνο δε θίγονται μα αντίθετα ενθαρρύνονται στην παραγωγική τους προσπάθεια εναρμονισμένη με το συνολικό συμφέρον. Έτσι η βιομηχανία δουλεύει και παράγει, τα χαλασμένα εργοστάσια ξαναβάζουν μπροστά, όλες οι σιδηροδρομικές γραμμές δουλεύουν, η βιομηχανική παραγωγή είναι σε πλήρη δράση.
2) Πραγματοποιήθηκε αγροτική μεταρρύθμιση που απάλλαξε τον αγρότη απ’ όλα τα δεσμά και τα βάρη της πισωδρόμησης και τον έκανε λεύτερο κάτοχο πάνω στη γη του στο κτήμα του, τα ζώα του, τα εργαλεία του, και αφέντη πάνω στο προϊόν του. Το κράτος βάζει στη διάθεση των αγροτών όλα τα μέσα για να αναπτύξει τη δουλειά και την παραγωγή τους που την πολλαπλασιάζει ακόμα πιο πολύ η λεύτερη, η εθελοντικη συνεταιριστική τους οργάνωση. Είναι δύσκολο να συλλάβει κανένας με το μυαλό του όταν δεν το δει με τα μάτια του αυτό που συντελείται εκεί πέρα στους απέραντους κάμπους λόγου χάρη της Βοϊβοντίνας. Είναι κυψέλες που σφύζουν από χαρούμενη και λεύτερη δουλειά. Για πρώτη φορά αυτού πέρα ο αγρότης γίνεται αφέντης και ισότιμος κυρίαρχος δίπλα στους εργάτες και τους άλλους εργαζόμενους. Δημιουργήθηκε έτσι μια πλατιά και υγιής αγορά.
3) Στην πολυεθνική οικογένεια των λαών που συγκροτούν τα κράτη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη δεν υπάρχουν πια εθνικές φαγωμάρες και εθνικιστικά παραληρήματα. Οι Γερμανοί άποικοι που έπαιξαν τόσο μοιραίο ρόλο σαν φορείς και εφαρμοστές της χιτλεροφασιστικής βίας και εξόντωσης των λαών ξαναστάλθηκαν στην πατρίδα τους Γερμανία. Και οι άλλοι λαοί, Τσέχοι και Σλοβάκοι, Σέρβοι, Κροάτες, Σλοβένοι, Μακεδόνες, Μαυροβουνιώτες, Αλβανοί κλπ. ζουν αδελφωμένοι σε μια πλέρια εθνική πολιτική, κοινωνική, οικονομική και εκπολιτιστική ισοτιμία, δίχως διακρίσεις και προνόμια για καμμιά εθνότητα. Και μόνο εκεί, όπως στην Τεργέστη, όπου ο ιμπεριαλισμός επεμβαίνει με τη βία και χύνει λαϊκό αίμα εμποδίζεται να επικρατήσει η θέληση της παμψηφίας σχεδόν του λαού.
Για πρώτη φορά στης χώρες αυτές το εθνικό ζήτημα λύθηκε έτσι όπως συμφέρει όχι στους αφέντες, μα στους λαούς και γι’ αυτό για πρώτη φορά και οι λαοί αυτού πέρα βρήκαν την ησυχία τους και τα αφεντικά χάνουν τα πασχάλια τους.
4) Σ' όλες αυτές τις χώρες συντελέσθηκε και συντελείται καθημερινά μια αδιάκοπη ανακούφιση και καλυτέρευση στην οικονομική κατάσταση των μαζών. Οι λαοί αυτοί τα βγάζουν πέρα μόνοι τους. Και αύριο, όταν θερίζουν τους καλοσπαρμένους κάμπους τους, θα ‘ναι ακόμα πιο καλά. Υπάρχουν δυσκολίες, μα δεν υπάρχει εξαθλίωση. Όσα αγαθά διαθέτουν πάνε για το σύνολο και αυτοί που δοκιμάζουν να εμπορευθούν τις δυσκολίες το πληρώνουν πολύ ακριβά, τόσο ακριβά που δύσκολα βρίσκουν μιμητές.
5) Αυτά που λέμε πνευματικά αγαθά και ανώτερες εκδηλώσεις του πολιτισμού εξυπηρετούν σήμερα το σύνολο και στη διανόηση, που στη μεγάλη της πλειοψηφία είναι προοδευτική, δίνονται όλα όσα μπορούν σήμερα να δοθούν για την απρόσκοπτη δημιουργική δουλειά της. Οι κορυφές της διανόησης σε όλους τους τομείς της επίδοσής τους δημιουργούν σήμερα για τη Λαϊκή Δημοκρατία.
6) Η γυναίκα που τόσο πάλαιψε κι αυτή κατάκτησε τη θέση της στην κοινωνία, μια πλέρια ισοτιμία, και βλέπει σήμερα λεύτερο το δρόμο μπροστά της. Η νεολαία τραγουδά, δουλεύει, σπουδάζει, εκπολιτίζεται, πλημμυρίζει τα αθλητικά γήπεδα. Είναι το καμάρι και το μέλλον της Λαϊκής Δημοκρατίας και οπλίζει και ατσαλώνει μυαλό ψυχή και σώμα. Είναι αφάνταστος λόγου χάρη ο αθλητικός οργασμός που δονεί τη Γιουγκοσλαβία απ’ τη μιαν άκρη ως την άλλη, απ’ το Βελιγράδι ως το τελευταίο χωριό. Κάτι το χαρακτηριστικό: Γιουγκοσλάβοι πρωταθλητές του τένις σε παγκόσμια κλίμακα που πριν τον πόλεμο παίζαν στην Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη και αλλού τώρα γύρισαν στην πατρίδα τους. Στη συνάντησή τους με τους Ρώσους άσους του τένις, στη Μόσχα νίκησαν οι Γιουγκοσλάβοι σ' όλη τη γραμμή.
Αυτή τη σύντομη και γενική εικόνα θα μπορούσε να δώσει κανένας για τη λαϊκοδημοκρατική δημιουργία και ανοικοδόμηση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Είναι μια εικόνα που τη γεμίζει η αδιάσπαστη λαϊκή ενότητα ανάμεσα σε όλους τους εργαζομένους, ο άφθαστος ενθουσιασμός για δημιουργία και αυτοθυσία και ο ηρωισμός. Για πρώτη φορά οι λαοί αυτοί απόκτησαν τέτοια εσωτερική ενότητα και τέτοια δύναμη. Οι λαοί κυρίαρχοι στον τόπο τους χτίζουν, αντιμετωπίζουν θαρραλέα και ξεπερνούν τις δυσκολίες, μικρές και μεγάλες. Χαρούμενοι δημιουργούν και χωρίς καμμία υπερβολή, μπορεί κανένας να πει, θαυματουργούν. Αν η λέξη αυτή μπορούσε ποτέ να ‘χει κάποιο πραγματικό νόημα είναι ακριβώς στην περίπτωση αυτή.
Μα στη χαρά και στη δημιουργία τους είναι και απόλυτα ξέγνοιαστοι οι λαοί αυτοί: Η απάντηση πρέπει να ‘ναι αρνητική. Οι λαοί αυτοί διώξαν τον κατακτητή, με την αποφασιστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού σύντριψαν την εσωτερική τους αντίδραση κι έχουν όλες τις δυνάμεις να την αποτελειώσουν. Με άγρυπνο όμως μάτι παρακολουθούν κάτι ύποπτες και έκδηλες εξωτερικές ιμπεριαλιστικές κρούσεις και προσπάθειες που για βασικό στόχο έχουν να ανακόψουν και να χαλάσουν το έργο της λαϊκοδημοκρατικής αναδημιουργίας. Είναι περιττό να ειπωθεί ότι οι λαοί αυτοί θα αντιμετωπίσουν τις προσπάθειες αυτές, αν εκδηλωθούν ενεργητικά, διαθέτοντας τη ζωή τους και όλο τους το αίμα.
Ποιο βασικό συμπέρασμα να βγάλουμε από όλα τα πιο πάνω; Η Λαϊκή Δημοκρατία είναι σήμερα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη μια πραγματικότητα που αποβλέπει με τις ξεχωριστές και αυτοτελείς κρατικές εκδηλώσεις της σ’ ένα ενιαίο σκοπό, τη λαϊκή πρόοδο και ευημερία, τη δημοκρατική ανάπτυξη και εθνική άνθηση, τη Λευτεριά και την Ανεξαρτησία και την Ειρήνη. Η Λαϊκή Δημοκρατία προέρχεται, πηγάζει από το λαό, εκφράζει το λαό, στηρίζεται στο λαό. Ανθεί και δίνει καρπούς ακριβώς γιατί μια και προέρχεται απ’ το λαό, αντλεί τις δυνάμεις της απ’ τις ικανότητες και τα ξεχωριστά γνωρίσματα, απ’ τις λαϊκές ιδιομορφίες, τις εθνικές παραδόσεις, ιδιοτυπίες, κλίσεις, επιδόσεις, απ’ το ξεχωριστό χρώμα κάθε εθνικού συνόλου, κάθε ξεχωριστού λαού. Η Λαϊκή Δημοκρατία δεν πνίγει μα αντίθετα αναπτύσσει μέχρι ολοκλήρωσης το καθένα ξεχωριστό εθνικό φρόνημα, τον κάθε λαϊκό παλμό. Η Λαϊκή Δημοκρατία και μόνο αυτή εκφράζει και εκπροσωπεί το πραγματικό νόημα της Πατρίδας, της Ανεξαρτησίας και της Ειρήνης.
Δίπλα σ’ αυτό το βασικό συμπέρασμα υπάρχει κι ένα άλλο, ένα ειδικό συμπέρασμα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη: Μέσα στη φωτιά και το αίμα σφυρηλατήθηκε μια ανώτερη λαϊκοδημοκρατική συνείδηση και ενότητα , που έχει όλες τις δυνάμεις να αντιμετωπίσει παλλαϊκά και αποφασιστικά κάθε παρείσακτη ιμπεριαλιστική παρεμβολή. Η Λαίκοδημοκρατική κοσμογονία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και η ακοίμητη επαγρύπνηση των λαών της και της λαϊκής εξουσίας τους είναι μια ψύχραιμη και αδυσώπητη πραγματικότητα ενάντια σ’ όλους τους φανφαρόνους και ταραξίες αυτούς. Μην ξεχνάμε ότι ο γερμανικός λαός σα σύνολο πληρώνει και θα πληρώνει σκληρά το γεγονός ότι ανέχθηκε να τον κυβερνήσει η χιτλερική εγκληματική αποχαλίνωση που τόσες καταστροφές πραγματοποίησε σ’ όλη την Ευρώπη. Αυτές είναι οι εντυπώσεις από το ταξίδι μου.
ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Μας μπαίνει τώρα το ρώτημα: Παρουσιάζει στη Λαϊκοδημοκρατική της προσπάθεια η Νοτιοανατολική Ευρώπη ένα ενιαίο σύνολο; Όχι. Αυτό το σύνολο δεν το παρουσιάζει. Εδώ έχουμε κι ορισμένες παραφωνίες. Πρώτα απ’ όλα την Τουρκία. Για μας τους Έλληνες σχετικά με το σημείο αυτό δε χρειάζονται πολλά λόγια. Η Τουρκία στάθηκε για μας ο πατροπαράδοτος κακός δαίμονας από τότε που υπάρχει νεοελληνικό έθνος. Μα και για τα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη γενικότερα οι Τούρκοι στάθηκαν πάντοτε παράγοντες καταστροφής, λαϊκής εξόντωσης και εθνικής υποδούλωσης. Στάθηκαν πάντα ένας εξωευρωπαϊκός και αντιευρωπαϊκός, ένας εξωβαλκανικός και αντιβαλκανικός παράγοντας. Κανένας Έλληνας δε θα ξεχάσει ποτέ τη Μικρασιαστική τραγωδία στα 1922. Και σε όσους μας μιλάν για τη Νέα Τουρκία θα δείξουμε την προδοσία της στον τελευταίο πόλεμο και θα απαντήσουμε: «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, ούτε τη γνώση άλλαξε ούτε την κεφαλή του». Σχετικά λοιπόν με την τουρκική παραφωνία τα πράγματα είναι καθαρά. Η κατηγορηματική επιταγή που μας δίνει η Ιστορία είναι ζωτικό και πρωταρχικό συμφέρον των βαλκανικών λαών, είναι να φύγει η Τουρκία απ’ την Ευρώπη.
Περνώ τώρα στην Ελλάδα, στη θέση της χώρας μας απέναντι στη Νέα Ευρώπη, το κύριο και βασικό θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει. Η Νέα Ευρώπη πιο έντονη από τον υπόλοιπο κόσμο γνωρίζει και ξεχωρίζει δύο Ελλάδες: Την Ελλάδα της Εθνικής Αντίστασης και της Λαϊκής Δημοκρατίας που συγκεντρώνει όλες τις συμπάθειες και την Ελλάδα τη μοναρχοφασιστική και ξενόδουλη που είναι εστία νεοφασιστικής αναγέννησης και όπου ο ιμπεριαλισμός δημιουργεί το προγεφύρωμά του ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία και το σοσιαλισμό στα Βαλκάνια ειδικά και την Ευρώπη γενικότερα. Πρέπει εδώ για μια ακόμα φορά με τον πιο έντονο και κατηγορηματικό τρόπο να δηλώσουμε ότι το μέλλον της Πατρίδας, αυτή η ύπαρξή μας, σα Λεύτερου Λαού και Ανεξάρτητου Έθνους εξαρτάται από τον προσανατολισμό που θα πάρουμε σαν κρατικό και πολιτικοκοινωνικό σύνολο σύμφωνα και με το πιο πάνω ξεχώρισμα. Η χώρα μας αποτελεί συνέχεια και κομμάτι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και αποτελεί μαζί της μια γεωγραφική και οικονομική ενότητα. Από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη μπορούμε να ‘χουμε όλα όσα μας λείπουν, όλα όσα μας χρειάζονται απ’ την πλευρά όχι μόνο των βιομηχανικών και γεωργικών προϊόντων μα κ’ απ’ την πλευρά της συγκρότησης και ανάπτυξης του τεχνικού βιομηχανικού μας εξοπλισμού. Και να δώσουμε όλα όσα μας περισσεύουν. Και όλα αυτά με βάση τη λεύτερη και δημοκρατική συναλλαγή και συνεννόηση δίχως να μειώνονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η απόσπασή μας η αφύσικη απ’ το φυσικό κορμό που ανήκουμε και ο προσανατολισμός μας προς τις αντίθετες οικονομικές και πολιτικές κατευθύνσεις δημιούργησε με μαθηματική ακρίβεια, αυτό που λέμε οικονομική και πολιτική εξάρτησή μας απ' το ξένο κεφάλαιο και μας έφερε στο να έχουμε σήμερα ουσιαστικά χαμένη την Εθνική μας Ανεξαρτησία. Αν σήμερα η χώρα μας παρουσιάζει την εικόνα που ξέρουμε, αν περνάμε τη βαθιά οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ηθική κρίση που μας παραδέρνει, η αιτία βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός: Στο ότι δηλαδή χάνοντας το φυσιολογικό προσανατολισμό μας ακολουθήσαμε ξένους δρόμους που καμμία σχέση δεν έχουν με το πραγματικό εθνικό μας συμφέρον και μόνο κινδύνους μας δημιουργούν και μας κρατάν στην πισωδρόμηση και την εξαθλίωση. Γι’ αυτό και η κατάσταση στην Ελλάδα παρουσιάζει μια τόσο ριζική καθολική διαφορά με την υπόλοιπη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Αν συγκρίνουμε τις δυο εικόνες θα δούμε: Εκεί κυβερνά ο λαός, εδώ η δοσίλογη πλουτοκρατία. Εκεί έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία, εδώ έχουμε μοναρχοφασισμό. Εκεί ανοικοδόμηση, εδώ οικονομικά ερείπια. Εκεί δουλειά και λαϊκή ανακούφιση, εδώ φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση. Εκεί Λευτεριά, Ανεξαρτησία και Ειρήνη, εδώ εθνική υποδούλωση και εστία από ιμπεριαλιστικές δολοπλοκίες και πολεμικές προετοιμασίες.
Η ΑΠΟΧΗ ΗΤΑΝ ΖΗΤΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
Αν τώρα θελήσουμε να δούμε πιο χειροπιαστά την άμεση αιτία για την κακοδαιμονία μας αυτή, θα την βρούμε στο γεγονός ότι αμέσως ύστερα από το διώξιμο του κατακτητή και ανοιχτά πια ύστερα από την ένοπλη επέμβαση του αγγλικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία το Δεκέμβρη του 1944 ανακόπηκε στη χώρα μας η ομαλή εσωτερική πολιτική ζωή και ανάπτυξη. Τη μια κατοχή τη διαδέχθηκε μια άλλη κατοχή, η εγγλέζικη. Έτσι, τα νεοελληνικά προβλήματα έμειναν άλυτα. Οι εσωτερικές αντιθέσεις βαθαίνουν και πληθαίνουν και κάτω από το καθεστώς με την εγγλέζικη κατοχή και την παλινόρθωση του μοναρχοφασισμού συσσωρεύονται, συσπειρώνονται απειλητικά όλα τα στοιχεία για βίαιες εκρήξεις.
Έχουμε μήπως καμμιά αλλαγή ύστερ’ από τον εκλογικό καραγκιόζη της 31 του Μάρτη; Ασφαλώς έχουμε αλλαγή, προς τα χειρότερα όμως. Γιατί οι «εκλογές» ξαναφανέρωσαν πιο έντονα ακόμα και με τον τρόπο τους τη βαθιά εσωτερική μας αντίθεση. Την αντίθεση ανάμεσα στο Λαό και τον Αγγλόδουλο πλουτοκρατικό- δοσιλογισμό.
Ο Λαός με την αποχή του ανάβαλε τις εκλογές και τις κουρέλιασε και ο Μπέβιν επιμένει να τις ολοκληρώσει με την παλινόρθωση του Γκλύξμπουργκ. Εδώ φθάνουμε στο αγιοφύρωτο χάσμα! Είναι ασύλληπτες οι εκλογικές μέθοδες, καλπιές, βιασμοί, τραμπουκισμοί, τρομοκρατία που εφάρμοσαν οι πράκτορες του κ. Μπέβιν. Να μερικά παραδείγματα από την περιοχή σας:
Στις Σέρρες ψήφιζαν οι Μαύροι μόνο με σημειώματα του πρωτοδίκη. Στη Χαλκιδική σε πολλά χωριά (Στρατονίκη, Ιερισσό κτλ) ανάγκασαν το βράδυ πια, εαμικά στελέχη με το πιστόλι στο κούτελο να ψηφίσουν και μετά οδήγησαν και τους άλλους χωρικούς στην κάλπη, λέγοντάς τους: Αφού ψήφισαν οι αρχηγοί σας τι καθόσαστε εσείς; Στις Σέρρες ένας ξένος παρατηρητής βρήκε ότι κάποιος Κατίζης, που δεν είχε ψηφίσει, φέρνεται πως ψήφισε δύο φορές. Στη Νάουσα οι Αγγλοι απόλυσαν το διερμηνέα τους γιατί δεν ψήφισε. Στην Κομοτινή ο Τούρκος οργίασε προπαγανδιστικά ανάμεσα στους χωρικούς ενάντια στην αποχή, βρίζοντας χυδαία τους Ρώσους!
Το επιστέγασμα όμως του εκλογικού ιδεώδους του κ. Μπέβιν το έχουμε με τη νυχτερινή ψηφοφορία. Ήταν ο πραγματικός ιδεώδης διάκοσμος για την κουκουβάγια, που είχαν σαν σήμα οι «αμερόληπτοι» ξένοι παρατηρητές! Είναι ζήτημα αν σε άλλη χώρα του κόσμου ξευτελίσθηκε τόσο η περιώνυμη Δυτική Δημοκρατία και οι «αμερόληπτοι» παρατηρητές της, όσο με το νεωτερισμό που παρουσίασε με τη νυχτερινή ψηφοφορία στην Ελλάδα. Μα μια λαϊκή παροιμία λέει «Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά». Και η λαϊκή σοφία στην περίπτωσή μας δικαιώθηκε απόλυτα. Ποιο ήταν όμως παρ’ όλ’ αυτά το αποτέλεσμα; Το ‘χετε με την έκθεση των παρατηρητών, φυσικά θα ‘ταν ανόητος όποιος θα περίμενε να ‘ταν αλλιώτικη, Γιατί αποστολή των κ.κ. παρατηρητών ήταν η δικαίωση ακριβώς ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ του κ. Μπέβιν. Μα δε μπορούσαν να τα σκεπάσουν κι όλα κι έτσι παραδέχονται στην έκθεσή τους, ότι από τα ονόματα στους εκλογικούς καταλόγους 29% ήταν άκυρα, είτε αμφιβόλου εγκυρότητας. Δεν λένε όμως τίποτα για το ότι όλοι αυτοί ψήφισαν στις 31 του Μάρτη. Ούτε την παραμικρή όμως απορία και έκπληξη θα ‘χε στην έκθεση των κ.κ. παρατηρητών όποιος θα ‘ξερε ότι απ’ τους ηγέτες των Αγγλων παρατηρητών είναι και ο περίφημος Γουντχάους, είτε Κρις, που σαν αρχηγός της Συμμαχικής Αποστολής στον ΕΛΑΣ ζητούσε Αγγλους αλεξιπτωτιστές για να κτυπήσει το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ και συνιστούσε συνεργασία με τα Τάγματα Ασφαλείας και τους Κουίσλιγκς. Φυσικά το ζήτημα δεν είναι αυτού. Εκείνο που πρωτεύει και που βάζει τη σφραγίδα του εδώ είναι το καταπληκτικό γεγονός, ότι παρ’ όλη την αγγλο-μοναρχοφασιστική εκλογική σκηνοθεσία, ο Λαός είπε αποφασιστικά και συντριπτικά το καινούργιο ΟΧΙ του.
Πριν αναλύσουμε τις συνέπειες που θα ‘χει για όλη την εσωτερική μας εξέλιξη το όχι αυτό, ας εξετάσουμε την κριτική που μας κάνει η Φιλελεύθερη Σοφουλική παράταξη. Μας λένε πως τα ‘αποτελέσματα δείχνουν ότι αν παίρναμε μέρος στις εκλογές, το λιγότερο που θα πετυχαίναμε θα ‘ταν ότι θα ‘χαμε 100 τουλάχιστο βουλευτές και θα μπορούσαμε μέσα από τη Βουλή να υπερασπίσουμε πιο αποτελεσματικά την υπόθεσή μας και τη Δημοκρατία. Εδώ φωνάζει ο κλέφτης να φύγει ο νοικοκύρης. Οι κριτικοί μας κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι στην Ελλάδα είχαμε αγγλικές εκλογές. Αυτό πάει να πει πως βασική επιδίωξη της ξένης ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην Ελλάδα ήταν να εξασφαλίσει με όλα τα μέσα την επικράτηση του μοναρχοφασισμού.
Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΩΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Και η πιο αναμφισβήτητη γι’ αυτό απόδειξη είναι ότι οι «αμερόληπτοι» ξένοι παρατηρητές το ποσοστό της αποχής είχαν το θράσος να το φέρουν 9,3%. Στο έργο τους αυτό η αγγλική πολιτική ήθελε να παρασύρει και τη δημοκρατική Αριστερά για να μπορέσει έτσι με όλη την κοινοβουλευτική νομιμοφάνεια να προχωρήσει δικαιωμένη στο εξωτερικό στο να υλοποιήσει τα αποικιακά και ιμπεριαλιστικά της σχέδια. Είναι αναμφισβήτητο ότι παιζόταν η τύχη της Ελλάδας, η εθνική της ανεξαρτησία. Στο έγκλημα αυτό, στην προδοσία αυτή η δημοκρατική Αριστερά δε μπορούσε να πάρει μέρος. Γι’ αυτό και κήρυξε την αποχή. Και ο λαός τη δικαίωσε. Αντίθετα στην προδοσία αυτή το κόμμα των Φιλελεύθερων έπαιξε το πρώτο βιολί. Και ο κ. Σοφούλης για μια ακόμη φορά πούλησε τα δημοκρατικά πρωτοτόκια που διεκδικούσε αντί πινακίου φακής. Και για να τελειώνουμε με τους κριτικούς μας θα τους θυμίσουμε και τούτο: Είχαμε προτείνει στον κ. Σοφούλη και στο κόμμα του εκλογική συνεργασία. Οι Φιλελεύθεροι θα εξασφάλιζαν 50% των βουλευτών και ταυτόχρονα διακυβέρνηση της χώρας. Οι όροι πού ‘χαμε βάλει για να πάρουμε μέρος στις εκλογές ήταν μόνο αυτοί: Να γραφτούν στους καταλόγους όλοι που ‘χαν νόμιμο δικαίωμα ψήφου και να αποφευχθούν οι διπλοψηφίες. Χρειαζόταν μόνο μια δίμηνη αναβολή. Ο κ. Σοφούλης αρνήθηκε με τη δικαιολογία ότι είχε δώσει το λόγο του στους Αγγλους. Ξέχασε όμως το λόγο που ‘χε δώσει στον ελληνικό λαό για ισοπολιτεία και λεύτερες εκλογές. Και παρά την παλλαϊκή κατακραυγή και το ότι τον εγκατέλειψαν και όλοι σχεδόν οι συνοδοιπόροι υπουργοί του αυτός έπαιξε μέχρι τέλους το παιχνίδι των Αγγλων. Αυτού ακριβώς βρίσκεται η ιστορική ευθύνη των Φιλελεύθερων του κ. Σοφούλη. Το αποτέλεσμα είναι ότι το κόμμα του κ. Σοφούλη παρουσιάζει τα χάλια του. Μοιάζει σαν το πηγάδι που στέρεψε γιατί έχασε τη φλέβα που το έτρεφε.
Πού τραβάμε τώρα;
Το ελληνικό ερωτηματικό που ορθώθηκε ύστερα από το Δεκέμβρη του 1944 μένει και μετά το πραξικόπημα της 31 του Μάρτη δίχως απάντηση.
Η θέση μας είναι καθαρή. Οι εκλογές πρέπει να ακυρωθούν. Να σχηματισθεί κυβέρνηση ευρείας δημοκρατικής συνεννόησης που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην ομαλότητα με τη λεύτερη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης. Όμως αν εμείς επιμένουμε απόλυτα στην προσήλωσή μας σε μια ομαλή εσωτερική εξέλιξη απ' την άλλη πλευρά μας έρχονται αντίθετα μηνύματα.
Δεν πρόκειται για τις δηλώσεις του Γκλύξμπουργκ στο «Μάντσεστερ Γκάρντιαν». Αυτή τη φορά οι Έλληνες δεν πρόκειται να φαν το κουτόχορτο και άλλος θα ‘ναι σήμερα ο κουτόφραγκος. Ούτε για τις λαοπρόβλητες διακηρύξεις: «Θα ξανακάνουμε το ψωμί 9 δρχ. την οκά!». Έχει ο λαός αρκετή πείρα απ’ τη «λαοσωτήρια» πολιτική των κοτσαμπάσηδων του Λαϊκού Κόμματος στο παρελθόν για να κουμπώνεται όταν τους ακούει να του τάζουν λαγούς με πετραχήλια.
Πρόκειται για το καθεστώς του φασισμού και της τρομοκρατίας που και πριν και ύστερα από τις 31 του Μάρτη αφήνει ολοένα και πιο μαύρες σκιές πάνω στη χώρα μας και πρώτα απ’ όλα εδώ στη Μακεδονία. Ο μοναρχοφασισμός εφαρμόζει μια ομαδική εξόντωση του πληθυσμού. Εϊναι λόγου χάρη γνωστά τα γεγονότα της Καστανερής όπου δίχως κανένα λόγο δολοφονήθηκαν από κρατικά όργανα 9 αγρότες χωρίς οι δολοφόνοι να ενοχληθούν. Αντίθετα η ανώτερη στρατιωτική διοίκηση Κεντρικής Μακεδονίας είχε εκφράσει στους δολοφόνους την ευαρέσκειά της και τους πρότεινε και για ηθική αμοιβή.
Τα γεγονότα που έγιναν στο Λιτόχωρο είναι γνωστά. Πριν τα γεγονότα, μέσα σε 10-15 μέρες είχαν δολοφονηθεί στην περιοχή αυτή 4 δημοκρατικοί πολίτες και είχαν καταβασανισθεί δεκάδες. Φυσικά ο κόσμος πήρε τα βουνά και επειδή πολλές φορές πήρε τα βουνά δίχως όπλα και δίχως αποτέλεσμα αυτή τη φορά πήρε και όπλα για να αμυνθεί. Και αμύνθηκε. Τα γεγονότα που έγιναν στο Λιτόχωρο είναι ένα μήνυμα για το μοναρχοφασισμό και τους Αγγλους. Όπου η δολοφονική δράση οργιάζει ασύδοτα, όπου κρατικά όργανα είτε πουλημένοι μπράβοι εκτελούν, οι χωριάτες παίρνουν τα βουνά και τότε οι δολοφόνοι χαλάν τον κόσμο για εαμοβουλγαρικές συμμορίες και αρχίζουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.
Στη Φλωρινα, ύστερα από τις εκλογές ξαπολύθηκε ομαδική τρομοκρατία. Ο κόσμος άοπλος πήρε τα βουνά, φτάσαν τότε οι Εγγλέζοι με μηχανοκίνητα και άρχισαν με τη χωροφυλακή εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Το πρώτο αποτέλεσμα: δολοφονήθηκε ένας γέρος 70 χρονώ. Η Κατάσταση αυτή σήμερα γενικεύεται σε όλη τη Μακεδονία. Ύστερα κάνουν πως απορούν γιατί ο Μπαρούτας που του ρήμαξαν το σπίτι πήρε τα βουνά και παλεύει με το ντουφέκι στο χέρι. Θα ‘ναι απόλυτα μέσα στη λογική της πολιτικής που Αγγλοι και μοναρχοφασίστες εφαρμόζουν και δεν θα πρέπει να απορεί κανένας αν αύριο εμφανισθεί και δεύτερος Μπαρούτας και μεθαύριο γίνουν δεκάδες και εκατοντάδες. Θα ‘ρθει η στιγμή που ο λαός θ’ αποφασίσει να μην τον σφάζουν πια σαν κότες και τότε θα πάρει κι αυτός τα’ άρματα. Αν δεν αλλάξει ριζικά η πολιτική των Αγγλων και των τσιρακιών τους θα φθάσουμε μοιραία αυτού.
Ριζοσπάστης 13/4/1946
