Για την επέμβαση στο ΚΚΕ και Τσολάκη (απόσπασμα από γράμμα του)

Απόσπασμα από γράμμα του σ. Νίκου Ζαχαριάδη από τον τόπο της εξορίας, Φλεβάρη 1968

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία: Η KGB δεν ήθελε αυτοκτονίες (1991)

Πολιτικο-ιδεολογική παρέμβαση επαναστατών κομμουνιστών «σταλινικών-ζαχαριαδικών» ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ

Πολιτικο-ιδεολογική παρέμβαση επαναστατών κομμουνιστών «σταλινικών-ζαχαριαδικών» ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από τη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και τη θεατρική παράσταση «Ομπίντα» για το Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ του Γιώργου Κοτανίδη

Η ενασχόληση με την επαναστατική ζωή και δράση μεγάλων επαναστατών είναι φυσικό να συναντά πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Πολύ περισσότερες συναντά η μεταφορά της δράσης τους στη θεατρική σκηνή και ακόμα περισσότερες του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που έδρασε σε μια πολύ ταραχώδη εποχή, δράση που τον ανέδειξε στη μεγαλύτερη επαναστατική φυσιογνωμία της χώρας μας στον 20^ου αιώνα και μιας απ’ τις σημαντικότερες επαναστατικές ηγετικές μορφές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος της λενινιστικής-σταλινικής Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς (μέλος της ΕΕ), όπως ορθά εκτιμούσε το 1955 και ο παλιός μπολσεβίκος, γραμματέας του ΚΚ Ουζμπεκιστάν σύντροφος ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «Ο Ζαχαριάδης είναι μια απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» (Πάνος Δημητρίου: «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ», σελ. 202-203, Αθήνα 1997).

Το εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα μεταφοράς του ηθοποιού Κοτανίδη της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη θεατρική σκηνή δεν κατόρθωσε να δώσει την επαναστατική προσωπικότητά του, έδωσε, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, έναν ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «άγνωστο» σε μας τους ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ συντρόφους του, που τον γνωρίσαμε από κοντά και κάτω από την πολιτικο-ιδεολογική καθοδήγησή του αγωνιστήκαμε κατά τη διάρκεια της ένοπλης πάλης απ’ τις γραμμές του ένδοξου ΔΣΕ κατά του άγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ντόπιου μοναρχοφασισμού και της σκληρής πάλης στην αναγκαστική μας προσφυγιά κατά του προδοτικού αστικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Εμείς οι σταλινικοί-ζαχαριαδικοί αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, αλλά και οι νεότεροι σύντροφοί μας που είναι συσπειρωμένοι στη Σταλινική-Ζαχαριαδική «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-1955», δεν έχουμε και δεν υπάρχει καμιά πρόθεση μηδενισμού των προσπαθειών του Γ.Κοτανίδη, γιατί, παρά τη ριζικά διαφορετική εκτίμησή μας της επαναστατικής προσωπικότητας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, είμαστε της γνώμης, ότι η ανακίνηση από μόνη της του «ζητήματος Ζαχαριάδη» στην παγερή σιωπή δεκαετιών και βουνών σκουπιδιών (συκοφαντιών-διαστρεβλώσεων-ψευδών) αλλά και ωκεανών λάσπης σε βάρος του, ανεξάρτητα από την αποτυχία της, είναι γεγονός θετικό, επειδή δίνει τη δυνατότητα και παρακινεί σε προβληματισμούς τη νεολαία, γι’ αυτό συνιστούμε να δει την παράσταση με κριτική ματιά, προβληματισμό και πρώτα απ’ όλα πληροφόρηση από «πρώτο χέρι» δηλ. από τις ιστορικές πηγές και όχι απ’ την προπαγανδιστική λάσπη της κατασυκοφάντησης της αντίδρασης, παραδοσιακής αστικής αλλά και των υπηρετών της, προδοτικής ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ και τα διάφορα παρακλάδια τους ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ., τροτσκιστές, αναρχικούς κλπ.) μα πρώτα απ’ όλα να ΔΙΔΑΧΤΕΙ απ’ τις τρεις (3) μεγάλες και σημαντικότερες συνεισφορές του που ξεπέρασαν τα εθνικά όρια, αποκτώντας και στις τρείς περιπτώσεις πανευρωπαϊκή και παγκόσμια εμβέλεια και ανέδειξαν το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ σε μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη, και ακριβώς γι’ αυτές δηλ. τις δυο πρώτες (Γράμμα-ΔΣΕ) ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ δικαιολογημένα και ορθότατα τον χαρακτήρισε, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19^ου  Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1952), «μεγάλο ηγέτη», λέγοντας στον τότε γραμματέα της  ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην  Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (Πάνος Δημητρίου: «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ», σελ. 202-203, Αθήνα 1997):

Πρώτη, μεγάλη συνεισφορά αποτελεί η διατύπωση της επαναστατικής μαρξιστικής γραμμής του ιστορικού Γράμματος του 1940, στην οποία στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε ο αγώνας του ελληνικού λαού κατά των φασιστών επιδρομέων κατακτητών που κορυφώθηκε στη μεγάλη εποποιϊα της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης και την απελευθέρωσης της χώρας αποτελώντας ταυτόχρονα αναπόσπαστο τμήμα της μεγάλης απελευθερωτικής αντιφασιστικής ένοπλη πάλης των λαών κατά του υπεραντιδραστικού  ιμπεριαλιστικού Ναζι-φασιστικού Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ-ΡΩΜΗΣ-ΤΟΚΙΟΥ κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που ΔΕΝ ήταν «ιμπεριαλιστικός» και απ’ τις ΔΥΟ πλευρές δηλ. και απ’ την πλευρά της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης (μια σοσιαλιστική χώρα και το ένοπλο  αντιιμπεριαλιστικό-κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί ΠΟΤΕ να κάνουν ιμπεριαλιστικό πόλεμο), όπως ισχυρίζεται η τροτσκιστική ηγεσία της σοσιαλδημοκρατικής «τριάδας» των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΜΑΪΛΗ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ αλλά ΜΟΝΟ απ’ την πλευρά του υπεραντιδραστικού  ιμπεριαλιστικού Ναζι-φασιστικού Άξονα, επαναφέροντας στο πολιτικό προσκήνιο τη μπαγιάτικη πασίγνωστη τροτσκιστική φιλο-Χιτλερική θέση, αντιφασιστική απελευθερωτική ένοπλη πάλη που οδήγησε στη στρατιωτική συντριβή του γερμανικού Ναζι-φασισμού και την κατάληψη του Βερολίνου από τον επαναστατικό Κόκκινο Στρατό με καθοδηγητή το μεγάλο στρατηλάτη ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Τέλος, αν δεν οδηγήθηκε  το μεγαλειώδες ελληνικό κίνημα σε κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, αυτό ΔΕΝ οφείλεται στην εφαρμογή της επαναστατικής γραμμής του «Γράμματος ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» αλλά εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ: στην απομάκρυνση, ΠΛΗΡΗ  εγκατάλειψη και ΠΡΟΔΟΣΙΑ της ΜΟΝΗΣ τότε μαρξιστικής γραμμής – που έθετε σαφέστατα ζήτημα κατάληψης της πολιτικής εξουσίας («Έπαθλο… πολιτισμό») – εκείνης της ιστορικής περιόδου, μ’ αποτέλεσμα να οδηγηθεί το κίνημα στις προδοτικές συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ-ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ, μ’ αποκορύφωμα την παράδοση των όπλων που οι παλαιότεροι διορισμένοι αλλά και οι σημερινοί ηγέτες της ντόπιας χρουστσοφικής  σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τροτσκιστές κλπ.) απ’ τη μια επιτίθενται στη μαρξιστική γραμμή του «Γράμματος» και απ΄την άλλη  παρουσιάζουν τις προδοτικές συμφωνίες ως απλά «λάθη»(!), δικαιολογώντας έτσι την προδοσία της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας  Σιάντου-Ιωαννίδη-Παρτσαλίδη, κλπ.

Δεύτερη, είναι η συγκρότηση και καθοδήγηση του ΔΣΕ απ’ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που διεξήγαγε την 3 ½ χρονη ένοπλη επαναστατική πάλη κατά του ντόπιου μοναρχοφασισμού και του άγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, και για Σοσιαλισμό – η μόνη ένοπλη πάλη  ενάντια στον ιμπεριαλισμό στην Ευρώπη αμέσως μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο ως τα σήμερα – αναπόσπαστο τμήμα της γενικότερης αντιιμπεριαλιστικής πάλης του διεθνούς προλεταριάτου και των λαών όλων των χωρών και κορυφαία έκφραση της ταξικής πάλης εκείνης της περιόδου που επιπλέον ματαίωσε τα στρατιωτικά επιθετικά σχέδια των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, ένοπλη πάλη που οι διορισμένη ενωμένη τότε, σοσιαλδημοκρατικήγ κλίκα των ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ-ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗ-ΒΑΦΕΙΑΔΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, κλπ. χαρακτήριζε «τυχοδιωκτισμό του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» στη χρουστσοφική «7^η Ολομέλεια» (1957).

Τρίτη, και τελευταία αλλά κορυφαία συνεισφορά του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην πολυτάραχη επαναστατική του ζωή και δράση είναι η σημαντικότατη ιδεολογικο-πολιτική πάλη κατά του προδοτικού αστικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. ΠΡΩΤΟΣ αυτός, «ο ΝΙΚΟΣ μας», στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα όχι μόνο διείδε μα και συγκρούστηκε ΑΝΟΙΧΤΑ το Σεπτέμβρη του 1955 στην Τασκένδη, δηλ. πριν την επίσημη εμφάνισή του στο αντεπαναστατικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).

Εμείς οι επαναστάτες κομμουνιστές αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, σταλινικοί-ζαχαριαδικοί είμαστε και σήμερα ιδιαίτερα υπερήφανοι που χάρη στη θαρραλέα αταλάντευτη επαναστατική στάση και πάλη του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τη δική μας μαζικότατη αντίσταση (στην Τασκένδη πάνω από 95% και στις άλλες χώρες 85-90%) ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ η βίαιη επιβολή στο επαναστατικό ηρωικό μας ΚΟΜΜΑ του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Το επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-1955 υπήρξε το ΜΟΝΟ επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου των δυτικών καπιταλιστικών χωρών που δεν μετατράπηκε ΠΟΤΕ σε αστικό κόμμα ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ τύπου, όπως συνέβηκε δυστυχώς σ’ όλες τις άλλες καπιταλιστικές χώρες (υπήρξαν, βέβαια, μικρότερες ή μεγαλύτερες αντιστάσεις των κομμουνιστών σε διάφορα κόμματα). Το ηρωικό μας Κόμμα, το σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ, απλά διαλύθηκε βίαια απ’ την ωμή βάρβαρη επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, ΔΙΑΛΥΣΗ που επισημοποιήθηκε στη χρουστσοφική παρασυναγωγή της σοσιαλδημοκρατικής διαβόητης «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956).

Η αντεπαναστατική στρατηγική του ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) για μας τους σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και τους νεότερους συντρόφους μας ΗΤΑΝ και ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ μια αστική-ιμπεριαλιστική στρατηγική: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων όλων των χωρών και της προλεταριακής επαναστατικής ταξικής συνείδησης του διεθνούς προλεταριάτου και της εργατικής τάξης γενικότερα.

Ήταν τόσο μεγάλη η καταστροφή που προκάλεσε το 20^ο Συνέδριο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ώστε ακόμα και ένας ρεβιζιονιστής ιστορικός, ο Eric Hobsbawm, ο οποίος μιλάει για «απολυταρχισμό του Στάλιν»(!), κλπ., υποχρεώνεται να σημειώσει το 2002: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα, το 20^ο Συνέδριο το κατέστρεψε» (Eric Hobsbawm: «ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ», σελ.242, Αθήνα 2003, «INTERESTING TIMES, Α TWENTIETH-CENTURY LIFE” London 2002).

Απ’ το Σεπτέμβρη του 1955 ως τα σήμερα εμείς οι εν ζωή αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – μαζί και οι δεκάδες χιλιάδες σύντροφοί μας που δεν ζουν πια – κρατήσαμε και κρατάμε ακόμα ψηλά την ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού αλλά και εκείνη του ηρωικού επαναστατικού ΚΚΕ 1918-1955, ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΙ, δυστυχώς, απ’ τη δραματική ιστορική καταστροφική πορεία, μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση π’ την προδοτική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, με κλακαδόρους τους ελάχιστους τότε «μαύρους» της Τασκένδης, όπως τους έλεγαν εκείνα τα χρόνια οι εκεί ζαχαριαδικοί αντάρτες, και τους διορισμένους ΔΟΣΙΛΟΓΟΥΣ ως ηγεσία στο νέο σοσιαλδημοκρατικό αστικό «Κ»ΚΕ (1956) Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου-Τσολάκη-Φλωράκη, κλπ. και τέλος τη διάλυση της καπιταλιστικής Σοβιετικής ‘Ένωσης και ως κράτος το 1990-91 απ’ τους ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ-ΓΕΛΤΣΙΝ – κι αυτό τον επαναστατικό ΣΚΟΠΟ υπηρετεί και η τωρινή σταλινική-ζαχαριαδική πολιτικο-ιδεολογική παρέμβασή μας.

Σ’ αυτό, το παραπάνω ιστορικό πλαίσιο εντάσσεται και από αυτή την επαναστατική σκοπιά κρίνεται από την πλευρά μας και η μεταφορά στη θεατρική σκηνή της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που καταλήγει σε αποτυχία, επειδή δίνει ακρωτηριασμένα-παραμορφωμένα την επαναστατική του προσωπικότητα και μας υποχρεώνει σε δυο σχετικά σύντομες αλλά βασικές επισημάνσεις:

– η πρώτη επισήμανση αφορά την προδιαγεγραμμένη αποτυχία του εγχειρήματος Κοτανίδη, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του: επειδή η προσέγγιση της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ έγινε με υποκειμενικά κριτήρια δηλ. τις σημερινές προσωπικές αστικο-ρεφορμιστικές αντιλήψεις του ικανού κατά τα άλλα ηθοποιού Γ.Κοτανίδη ΑΝΤΙ να μελετηθεί η αντικειμενικά υπαρκτή ιστορική πραγματικότητα της εποχής του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην οποία εντάσσεται και κινείται ολόκληρη η επαναστατική του δράση, μ’ αποτέλεσμα να δώσει επί σκηνής έναν «δικό του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» δηλ. έναν λίγο ή πολύ «αντισταλινικό», λίγο «τροτσκιστή», λίγο «χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη», λίγο «αναρχικό», κλπ. και ΟΧΙ τον ιστορικά υπαρκτό ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που ως μέλος της ΕΕ της Γ’ ΚΔ και Γραμματέας του ΚΚΕ κινήθηκε όχι μόνο εντελώς ΕΞΩ μα και ΕΝΑΝΤΙΑ σ’ αυτά τα αντιμαρξιστικά αντεπαναστατικά ρεύματα, των οποίων υπήρξε μαχητικός αντίπαλος και σφοδρός πολέμιος, έναν «Κοτανίδειο» ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ να στέκεται επί σκηνής απέναντί μας, αγνώριστος και ξένος, ακόμα και σε μας τους αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ παρόλο που μας καθοδήγησε στους ένοπλους αγώνες, αλλά και τον ζήσαμε από πολύ κοντά στα δύσκολα και ταραγμένα χρόνια της πάλης μας κατά της χρουστσοφικής προδοσίας.

– η δεύτερη επισήμανση αφορά την εκδοχή της φυσικής εξόντωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Ο Γ. Κοτανίδης επέλεξε να προβάλλει ως «ιστορική αλήθεια»(!) στους θεατές της θεατρικής παράστασης αλλά και τον ελληνικό λαό, τη δεύτερη, εξίσου ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ όπως και η πρώτη («καρδιακή προσβολή»), περί «αυτοκτονίας»(!) εκδοχή των αδίστακτων διωκτών και δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, της προδοτικής σοσιαλφασιστικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – και μάλιστα όταν ΔΕΝ υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αξιόπιστο στοιχείο που να στηρίζει αυτή την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή και όταν επιπλέον οι δυο πλευρές ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ως τώρα να δώσουν οποιοδήποτε στοιχείο σχετικά με τη ΦΥΣΙΚΗ εξόντωση του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – προτιμώντας έτσι να αυτοδιασυρθεί και να υποβιβάσει τον εαυτό του σε θλιβερό λαλίστατο φερέφωνο των δολοφόνων, με τη «φιλοδοξία» να καλύψει με μια διάτρητη θεατρική μάσκα ένα ειδεχθές έγκλημα: τη στυγερή δολοφονία του ήρωα του λαού μας ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αφού διάνθησε το κείμενό του με τα αθώα παιδικά «πειράγματα» στο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ 11-12χρονων κοριτσιών, παρέλειψε συνειδητά και σκόπιμα την ΟΜΟΛΟΓΙΑ του «σοβιετικού» ιατροδικαστή στην ώριμη πια γυναίκα Βέρα Κουζνετσόβα, που σε συνέντευξή της, ανάμεσα στα άλλα, αφού ανέφερε ότι ο ιατροδικαστής «έγραψε ψέματα μετά από πίεση» συνεχίζοντας είπε: « Ό τ α ν  κ ο υ β έ ν τ ι α σ α  μ ε  τ ο ν  ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή   π α ρ α δ έ  χ τ η κ ε  ό τ ι  δ ε ν  υ π ή ρ χ ε  κ α ρ δ ι α κ ή  π ρ ο σ β ο λ ή  α λ λ ά  δ ο λ ο φ ο ν ί α» (Εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών», Μάης 1994, σελ. 17).

Όμως η προπαγάνδιση της δεύτερης εκδοχής της φασιστικής KGB (Αλεξάντρ Πετρούσιν, «Ρ» 9/12/1990) περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ως δεύτερης κατά σειρά «ιστορικής αλήθειας»(!) – η πρώτη ήταν το 1973: «καρδιακή προσβολή» – είναι τόσο «πειστική» όσο και η εκδοχή της ελληνικής φασιστικής Ασφάλειας για «αυτοκτονία» του Μ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ το Φλεβάρη του 1949 στα μπουντρούμια της. Η μόνη «διαφορά» μεταξύ των δυο είναι ότι οι δολοφόνοι του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της σοσιαλφασιστικής κλίκας ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗΣ για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημά τους και να προσδώσουν κάποια αληθοφάνεια στην εκδοχή τους επιστράτευσαν, ίσως εθελοντικά, την πρώην γυναίκα του, αποστάτρια σοσιαλδημοκράτισσα ΡΟΥΛΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, που, ως γνωστόν, τον πρόδωσε ΔΙΠΛΑ: ιδεολογικο-πολιτικά αλλά και ως σύζυγος, η οποία αρνούνταν μόνιμα να επιστρέψει ζωντανός μα ακόμα και νεκρός στην Ελλάδα δηλ. η σορός του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γιατί θα διαλύονταν το σοσιαλδημοκρατικό της κόμμα.

Ορθότατα σημειώνει ο κομμουνιστής ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Ο Ν. Ζαχαριάδης ο ηρωικός μάρτυρας του λαού αυτοκτόνησε όσο και ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Γεν. Συν. Εργ. Ελλάδος Δημ. Παπαρήγας που η Γενικής Ασφάλεια τον παρουσίασε ότι αυτοκτόνησε με το κορδόνι της μπιτσάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν. Κεπέσης: «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ γύρω από γεγονότα και πρόσωπα». Αθήνα 2006, σελ. 45-46). Για τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ μπορεί να μην βρεθούν ΠΟΤΕ στοιχεία, όπως ΔΕΝ βρέθηκαν για τον Μ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ, όμως κανένας αντιφασίστας και κομμουνιστής ΔΕΝ πίστεψε την εκδοχή της φασιστικής ελληνικής Ασφάλειας μα ούτε φυσικά το επαναστατικό ΚΚΕ: «το Φλεβάρη του 1949 τον δολοφόνησαν στην Ασφάλεια της Αθήνας, τον κρέμασαν μέσα στο μπουντρούμι που τον κρατούσαν. Έτσι οι τύραννοι του λαού σταμάτησαν άνανδρα την επαναστατική σταδιοδρομία ενός άξιου ηγέτη της εργατικής τάξης και του λαού, του προλετάριου Παπαρήγα…»(«ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ», σελ.222-223, εκδ. «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1952).

Πριν γίνει αναφορά στη δική μας εκδοχή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, ας δοθεί πρώτα ο λόγος στο ΝΙΚΑΝΔΡΟ ΚΕΠΕΣΗ, που, σ’ αντίθεση με τα περί «αυτοκτονίας» ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ των «ορφανών» ρεφορμιστών της δολοφονικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ μέσα και έξω απ’ το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, που δυστυχώς-αφελώς αντιγράφει ο Γ.Κοτανίδης, σημειώνει για τον ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ: «Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές. Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι τον παρουσίασε σαν αυτοκτονία», ενώ για το ΦΛΩΡΑΚΗ γράφει: «Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006).

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

α. Ολωσδιόλου αναξιόπιστες οι δυο εκδοχές περί «καρδιακής προσβολής»(!) και «αυτοκτονίας»(!) των διωκτών δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ

Όταν στα μέσα του πρώτου δεκαήμερου του Αυγούστου 1973 ανακοινώθηκε απ’ τις σοβιετικές Αρχές και τη χρουστσωφική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ ο θάνατος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από «καρδιακή προσβολή»(!) εμείς οι δεκάδες χιλιάδες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ (95%) απ’ την πρώτη στιγμή της θλιβερής είδησης αντιδράσαμε βροντοφωνάζοντας οργισμένα, αποφασιστικά και δυνατά με μια φωνή: «ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ το ΝΙΚΟ ΜΑΣ».

Απορρίψαμε κατηγορηματικά τα περί θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από «καρδιακή προσβολή» ως μυθεύματα της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB. Ήμασταν πεπεισμένοι και υποστηρίξαμε τη δική μας εκδοχή: ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ  ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους προδότες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας, για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει τα προδοτικά σχέδια της αντεπαναστατικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (σοβιετικής-ελληνικής).

18 χρόνια αργότερα ο αντισυνταγματάρχης της KGB Αλεξάνδρ Πετρούσιν διέψευσε την πρώτη εκδοχή περί «καρδιακής προσβολής»(!), ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ μας. Ανακοίνωσε μια δεύτερη εκδοχή: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού» («Ρ»9/12/1990).

Έτσι από την πλευρά των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ έχουμε μπροστά μας δύο εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ περί «καρδιακής προσβολής»–«αυτοκτονίας», εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες, κατά συνέπεια είναι και οι δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές. Και στις δυο περιπτώσεις είπαν προφανώς ΨΕΜΑΤΑ για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της δολοφονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που δεν αποτόλμησαν ούτε οι Ναζι-φασίστες χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.

Επιπλέον και οι δυο είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες, και μάλιστα προερχόμενες απ’ τους διώκτες και ΔΗΜΙΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και γι’ αυτό εντελώς αναξιόπιστες. Ακόμα – ας προσεχθεί αυτό ιδιαίτερα – μετατοπίζουν την αιτία του θανάτου απ’ την KGB και την «φορτώνουν» στο ίδιο το ΘΥΜΑ τους, νεκρό πλέον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ («καρδιά»-«αυτοκτονία»): δηλαδή η μεν ΠΡΩΤΗ (1973) εκδοχή, αποδίδει το θάνατο σε φυσική σωματική βλάβη του ΘΥΜΑΤΟΣ: «οξεία καρδιακή προσβολή», η δε ΔΕΥΤΕΡΗ αποδίδει το θάνατο σε «δική» του ενέργεια-πράξη: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού», αφήνοντας και οι δυο προγραμματισμένα ΕΝΤΕΛΩΣ στο απυρόβλητο τις σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ-KGB που διέπραξαν το ειδεχθές ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Τέλος, και η τελευταία εκδοχή περί «αυτοκτονίας» είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη, αφού και οι δυο πλευρές ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ αρνήθηκαν στο παρελθόν αλλά και σήμερα (Ρώσοι-«Κ»ΚΕ) ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να δώσουν στη δημοσιότητα το σχετικό με το «θάνατο» ΦΑΚΕΛΟ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: η διευθύντρια  των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ, την άνοιξη του 2000, στη Θεσσαλονίκη αποκάλυψε δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι «τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (από το κείμενο του Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο: Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).

Πέρα απ’ το γεγονός της αλληλοδιάψευσης των δυο εκδοχών περί θανάτου από «καρδιά»-«αυτοκτονία» της ίδιας πηγής δηλ. των KGB-ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ και της ΑΡΝΗΣΗΣ των δυο πλευρών να δοθεί στη δημοσιότητα ο «ΦΑΚΕΛΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» μια σειρά πολύ σημαντικά πολιτικο-ιδεολογικά ερωτήματα και γεγονότα «τινάζουν στον αέρα» τελείως και τη νέα εκδοχή-ΜΥΘΟ περί «αυτοκτονίας», την καθιστούν εντελώς αβάσιμη και ολωσδιόλου αναξιόπιστη:

–  Γιατί να «επιλέξει» ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ να «αυτοκτονήσει»(!) μετά 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας;

–  Γιατί να «αποφασίσει» ο ίδιος να «λύσει εθελοντικά» με την «αυτοκτονία»(!) του, το μόνιμο, πολύ μεγάλο και ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ πρόβλημα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών (σοβιετικών-ελλήνων) που εκκρεμούσε απ’ το 1956 και δώθε – ενώ είναι πασίγνωστο ότι ΑΡΝΗΘΗΚΕ  πάντα απ’ την αρχή να το πράξει, και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό διάλεξε συνειδητά το δρόμο της εξορίας που του επιβλήθηκε – ώστε να διευκολύνει την προώθηση των γενικότερων προδοτικών σχεδίων της σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, ειδικότερα εκείνων ενόψει της τότε σχεδιαζόμενης πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα; 

– Πως αλήθεια, συνέπεσε-«επέλεξε» να «αυτοκτονήσει»(!) παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα ή μήπως ΑΝΤΙΘΕΤΑ επέλεξαν-αποφάσισαν οι ιδεολογικο-πολιτικοί του αντίπαλοι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί-έλληνες) να τον παραμερίσουν ως φυσική παρουσία δηλ. να τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ, ώστε, απαλλαγμένοι πλέον από αυτόν, να εφαρμόσουν ανενόχλητα τα προδοτικά τους σχέδια στα πλαίσια της προώθησης των γενικότερων σχεδίων για την «μεταδικτατορική περίοδο» που αναφέρει-ομολογεί ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ το 1995 (παρακάτω γι’ αυτό), προώθηση που ΚΥΡΙΟ εμπόδιό τους στέκονταν ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, ο οποίος ΔΕΝ έπρεπε να γυρίσει ζωντανός στην Ελλάδα, γιατί το «Κ»ΚΕ θα γινόταν «φύλλο-φτερό» και θα διαλύονταν;

– Πως, λοιπόν, «επέλεξε» να «αυτοκτονήσει» σε μια τόσο πολύ κρίσιμη πολιτική στιγμή για τον τόπο δηλ. ούτε καν χρόνο απ’ τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» και μάλιστα όταν επιπλέον γνώριζε απ’ τις διεθνείς ειδήσεις ραδιοφώνου (τουλάχιστον σε τρείς γλώσσες: ελληνικά-ρωσικά-γερμανικά) την κατάσταση στην Ελλάδα και όταν ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού, και πρώτα απ’ όλα της νεολαίας, είχε πάρει μαζική και ανοιχτή μορφή κατά της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας: 1. Κινητοποιήσεις εργαζομένων ΟΤΟΕ, Νοέμβρης 1972, 2. Μέτρα χούντας κατά του φοιτητικού κινήματος, Γενάρης 1973, 3. Συνεχιζόμενες αποχές φοιτητών και συγκέντρωση χιλιάδων φοιτητών ενάντια στο ΝΔ 1347 στην οποία η Αστυνομία παραβιάζει το Πανεπιστημιακό άσυλο, γίνονται 100 συλλήψεις και 11 φοιτητές παραπέμπονται σε δίκη, 14 Φλεβάρη 1973, 4. Φοιτητικές συνελεύσεις στη Νομική με περίπου 4000 φοιτητές και πρώτη κατάληψη της Νομικής, 21 Φλεβάρη 1973, 5. Δεύτερη κατάληψη της Νομικής, 20 Μάρτη 1973, κλπ.       

– Τέλος, οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν και ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ σε καμιά περίπτωση σαν κομμουνιστής ηγέτης δεν ήταν δυνατόν ν’ αυτοκτονήσει, επειδή δεν είχε ως φιλοσοφία του θεωρίες περί «αυτοκτονίας» αλλά αντίθετα ως φιλοσοφία του είχε τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό: «Ο Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός - λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» (ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ).

β. Η αξιόπιστη εκδοχή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ: «ο ΝΙΚΟΣ μας δολοφονήθηκε»

Σχετικά με την ορθότητα και πειστικότητα της εκδοχής των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δηλ. της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, την οποία υποστήριξε ευθύς εξαρχής ΠΡΩΤΗ η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων, αυτές ενισχύονται επιπλέον και από τα παρακάτω:

Πρώτο, την ΟΜΟΛΟΓΙΑ-δήλωση του Σταύρου Ζορμπαλά: «και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει  Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)», αλλά και του Πάνου Δημητρίου: «σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει» («Έθνος», 29/12/1990).

Δεύτερο, τη σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας Κουζνετσόβα (Σουργκούτ Σιβηρίας) που, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994, σελ.17), αφού αναφέρει ότι «ο ιατροδικαστής έγραψε ψέματα μετά από πίεση», λέει: «ό τ α ν  κ ο υ β έ ν τ ι α σ α  μ ε  τ ο ν  ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή   π α ρ α δ έ  χ τ η κ ε  ό τ ι  δ ε ν  υ π ή ρ χ ε  κ α ρ δ ι α κ ή  π ρ ο σ β ο λ ή  α λ λ ά  δ ο λ ο φ ο ν ί α».

Τρίτο, τη δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ, την άνοιξη του 2000, στη Θεσσαλονίκη: «η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…

Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (από το κείμενο του Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο: Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).

Η αρνητική αυτή δήλωση της διευθύντριας των σοβιετικών-ρώσικων «Αρχείων» ενισχύει, ακόμα περισσότερο, την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Σχετικά με την πειστικότητα της δικής μας εκδοχής των σταλινικών-ζαχαριαδικών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ, μοναδική ως τώρα εξαίρεση στο χώρο των δημοσιογράφων, στα «Ιστορικά» της «Ελευθεροτυπίας» αναφέρει και την εκδοχή μας σημειώνοντας: «οι φανατικοί οπαδοί του μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας  και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κα-Γκε-Μπε. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση της διευθύντριας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν.Τομιλίνα, η οποία ανέφερε ότι ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα κρατικά αρχεία ως «άκρως απόρρητος», και αποκάλυψε ότι «οι ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του». Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι «κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…» (Γιώργου Α. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: «Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη», στο: «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ, «Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι», σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία).

Σχετικά με τους «φανατικούς οπαδούς» του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτοί δεν ήταν και δεν είναι άλλοι απ’ τις πολλές δεκάδες χιλιάδες σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και τους σημερινούς νεότερους. Ο χαρακτηρισμός «ζαχαριαδικός» αποτελεί για μας τίτλο ιδιαίτερης και ξεχωριστής τιμής και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτόν τον τιμητικό χαρακτηρισμό.

γ. Το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαπράττεται παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαπράχτηκε παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα.

Οι σοβιετικοί χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν απ’ τη συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι επίκειται πολιτική «αλλαγή» στην Ελλάδα δηλ. παραμερισμός-αντικατάσταση της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας με μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση. Για να εξασφαλιστεί όμως ο «δημοκρατικός» μανδύας της νέας κυβέρνησης έπρεπε να νομιμοποιηθεί το ρεβιζιονιστικό-σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ και να επιτραπεί οπωσδήποτε η επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στις ρεβιζιονιστικές-καπιταλιστικές χώρες. Επίσης ήταν πληροφορημένοι για το ίδιο ζήτημα και απ’ την πλευρά της ηγεσίας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, (ΦΛΩΡΑΚΗΣ) όπως συμπεραίνει κανείς από την αποκαλυπτικότατη γραπτή τοποθέτηση-ΟΜΟΛΟΓΙΑ του πρώην πρόεδρου του μοναροφασιστικού κόμματος της ΝΔ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ στον πρόλογο του βιβλίου του Θ.ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ (1995) στην οποία αποκαλύπτει ότι είχε συζητήσει με ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα («συμπεριλαμβανομένου και του ορθόδοξου κομμουνιστικού κόμματος») δηλ. το «Κ»ΚΕ με γραμματέα τον αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ και είχαν συμφωνήσει από κοινού το πλαίσιο της «μεταδικτατορικής πολιτικής αλλαγής»: «συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν συνεργαζόμουν στενά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είχα συζητήσει το πρόβλημα, στα πλαίσια της ευρύτερης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, με την ελληνική αριστερά και είχαμε  συμφωνήσει ότι μεταδικτατορικά θα υπήρχε αναγνώριση του ΚΚΕ και επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων με την εξαίρεση των Σλαβομακεδόνων» (Θεόδωρος ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ.3-4, ελληνική ευρωεκδοτική, Αθήνα 1995).

ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ τους άμεσα ΕΝΟΧΟΥΣ δεν τόλμησε να ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ την παραπάνω αποκαλυπτικότατη γραπτή ΟΜΟΛΟΓΙΑ του Κ.Μητσοτάκη για τους πολιτικούς σχεδιασμούς και τις συμφωνίες μεταξύ των μεγαλο-αστικών κομμάτων – «Κ»ΚΕ εκείνη την περίοδο: ούτε ο αποστάτης φίλος του Χ.ΦΛΩΡΑΚΗΣ, που συνεργάστηκε μαζί του, ούτε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ.

Όμως η επιστροφή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – όπως και έγινε πλην των Σλαβομακεδόνων (η χειρότερη και μεγαλύτερη προδοσία των χρουστσοφικών ηγετών του «Κ»ΚΕ) – συνδέονταν στενά και άνοιγε ΑΜΕΣΑ το δρόμο της επιστροφής του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη Ελλάδα, επειδή η συντριπτικότατη πλειοψηφία (90-95%) των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί – κι’ αυτό ήταν πολύ καλά γνωστό στους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη – και με την επιστροφή τους στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την εξορία με καθημερινές διαδηλώσεις στη σοβιετική Πρεσβεία και με διεθνή καμπάνια θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ την απελευθέρωσή του, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη πίεση, θα ήταν υποχρεωμένοι-αναγκασμένοι να τον απελευθερώσουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της αντικομμουνιστικής κλίκας του ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, τις οποίες ούτε να παρεμποδίσουν μπορούσαν ούτε να ελέγξουν, και γνωρίζοντας το μεγάλο κύρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στους έλληνες κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα της χώρας, αποφάσισαν να ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μέλος της ΕΕ της Γ΄ ΚΔ με τη σύμφωνη γνώμη-ΑΠΑΙΤΗΣΗ της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας ΦΛΩΡΑΚΗ για τρεις λόγους, και συγκεκριμένα επειδή η επιστροφή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην πατρίδα του σήμαινε: α) την αναπόφευκτη διάλυση των στηριγμάτων τους στην Ελλάδα δηλ. τη διάλυση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ. λόγω της μεγάλης του επιρροής στους έλληνες κομμουνιστές, β) την ανασύνταξη των κομμουνιστών και τη συγκρότηση επαναστατικού μαζικού ΚΚΕ, καθοδηγούμενου απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό (τα πάνω από 20.000 μέλη του παλιού ΚΚΕ στην προσφυγιά ήταν το 1974 από 43-64 χρονών, ενώ ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ήταν μόνο 71 χρονών) με παράλληλη αυτονόητη διατήρηση του αντιφασιστικού-αντιϊμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ (που οι ντόπιοι ρεβιζιονιστές διέλυσαν σκόπιμα με στόχο να πάρει τη θέση της το ακίνδυνο για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ), και επιπλέον γ) η δημιουργία-ύπαρξη επαναστατικού ΚΚΕ, που, σε συνεργασία με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία, αποτελούσε σ’ εκείνη την περίοδο σοβαρότατο κίνδυνο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη για την τύχη του αντεπαναστατικού αστικού ρεύματος του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, για την ύπαρξη και δράση των σοβιετικών και ευρωπαίων ρεβιζιονιστών.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έτρεμαν το μέγεθος της ηγετικής φυσιογνωμίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και γνώριζαν πολύ καλά το νανοειδές πολιτικο-ιδεολογικό ανάστημα των διαφόρων ΦΛΩΡΑΚΗΔΩΝ, αφού κάμποσες 12δεκάδες απ’ αυτούς ΔΕΝ έφταναν ούτε στο ύψος του αστράγαλου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γι’ αυτούς ΑΚΡΙΒΩΣ τους λόγους τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ, κρατώντάς τον μια ολόκληρη 35ετία εξόριστο στη Σιβηρία (17 χρόνια «ζωντανό νεκρό» και 18 πεθαμένο), ενώ η μεταφορά της σορού του επιτράπηκε μόλις στα τέλη Δεκέμβρη 1991 δηλ. μετά τη διάλυση του αστικού σοσιαλφασιστικού ΚΚΣΕ.

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ: Χαίρε Νίκο Ζαχαριάδη!

Χαίρε Νίκο Ζαχαριάδη!

«Η υπόθεσή μας είναι δίκαιη, η νίκη θα 'ναι με το μέρος μας» Ι.Β. Στάλιν

Επαναστάτης μέγας στους αγώνες. Θα ζεις. Θα σ' αγαπάει ο λαός. Άστρο του κομμουνισμού μες στους αιώνες. Ήλιος στις καρδιές μας λαμπερός. Το Ηρωικό σου Γράμμα το Σαράντα πανεγερτήριο σάλπισμα της λεβεντιάς. Θε να φλογίζει τις ψυχές μας πάντα, καμίνι ιερό λυτρωτικής φωτιάς. Πάλι μας σήκωσες αντρειωμένα για το γενναίο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας μ' άλλους αδελφούς μαζί και μένα. Το μετερίζι μου ακόμα το κρατώ. Συ του λαού μας ήρωας προστάτης μ' απέραντη αγάπη σου χρυσή. Ο Στάλιν: «Να, ο μεγάλος επαναστάτης!» Πρώτος κατακεραύνωσες το Χρουστσόφ εσύ. Τριγύρω σου θεριά, το ξεροβόρι. Μα συ στητός στην κάθε αναποδιά. Δε σε λυγίζουνε εχθροί μοβόροι. Συ ύψωσες σαν Ντάγκο στην καρδιά. Απάν από καιρούς, πολέμους, χρόνια, Νίκο, τρεις φασισμούς ποδοπατάς. Μπουντρούμια, κάτεργα και καταφρόνια. Συ κεραυνούς του δίκιου μας κρατάς. Μα σαν τον Ρήγα το Φεραίο σένα στην Σιβηρία εκεί την παγερή σε πνίξαν δολοφόνοι, κτήνη ξένα, CIA, Χρουστσοφοδήμιοι στυγεροί. Το τρέμαν το δικό σου άγιο δίκιο, που πάλευες για το λαό σκληρά, ορθός με ηρωισμό και πνεύμα αντρίκιο, τσακίζοντας σκλαβιά και συμφορά...

Τώρα το Κόμμα μας σμπαραλιασμένο απ' τους προδότες, το χρουστσοφισμό, με το λαό στους ξένους πουλημένο βορά στο λύκο-καπιταλισμό. Δουλοφροσύνης Δήλωση Φλωράκη: «Όχι βία στους εχθρούς, υποταγή», που πρόσταξαν οι ντόπιοι, ξένοι δράκοι. Ζαχαριάδης: «Γράμμος! Μ' όπλων την κλαγγή!» Ξανά οι προλετάριοι κι' οι ξώμαχοι για το ψωμί, το φως, τη λευτεριά με λαοθάλασσες θα ξεχυθούν στη μάχη ενάντια στου κεφαλαίου τα θεριά. Στον Περισσό πορτρέτο σου κανένα. Και νιώθουν οι εχθροί καλά και γκουτ, που σ' αλυσόδεσαν φρικτά εσένα στην Κέρκυρα, Νταχάου και Σουργκούτ. Σαν μαχητής σου, Νίκο το δηλώνω: για του λαού τη λευτεριά θα πολεμώ. Οπλίζεις συ την τόλμη μας, τον πόνο να φέρουμε τον ζείδωρο σοσιαλισμό. Η Νέα Τάξη ΗΠΑ, σάπιοι θρόνοι θα σαρωθούν γοργά απ' τους λαούς. Συ, Νίκο, πλάι στον Κολοκοτρώνη θα ζεις μ' επαναστάτες μας θεούς. Σε σκότωσαν το Κόμμα ν' αφανίσουν. Τα νιάτα θα το χτίσουν πιο γερά! Εσύ λεβέντης Αρχηγός μας ήσουν. Μας δίνεις θάρρος, δύναμη, φτερά.

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ

19.6.2001

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ: ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Ζει ρωμαλέος, χαμογελαστός ο Νίκος,
Αθάνατος μες στους λαού μας την ψυχή.
Χαρούμενος επαναστάτης-Μπολσεβίκος.
Αγωνιά και μάχεται, ανησυχεί
Ρομαντικός, πονόψυχος και παλικάρι.
Ιδεολόγος - μαρξιστής, μυαλό γερό.
Αντρείος, τέτοιοι να 'μαστε μακάρι.
Δεσμά δεν τον λύγισαν, κρύο παγερό.
Η πίστη του νικά τρεις φασισμούς-θηρία
Στην Κέρκυρα, Νταχάου, Σιβηρία.

Μας εμψυχώνει πάντα, μας εμπνέει
το Γράμμα του, λαμπρό, πατριωτικό
επαναστάτες, να 'μαστε γενναίοι,
κομμουνιστές με φως σταλινικό.

"ΜΠΡΟΣ ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, μας καλεί,
Η ΝΙΚΗ ΘΑ ΝΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΤΟΥ ΛΑΟΥ"

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ
27.2.2003

Κομσομόλσκαγια Πράβντα: Ο Μυστικός δεσμώτης του ΚΚΣΕ (9.12.1990)

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ "ΚΟΜΣΟΜΟΛΣΚΑΓΙΑ ΠΡΑΒΝΤΑ"

ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, ΘΑΡΡΑΛΕΟΣ, ΔΥΝΑΤΟΣ, ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ

Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς της εφημερίδας.

Με τον τίτλο: "Ο Μυστικός δεσμώτης του ΚΚΣΕ...", η "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" στις 9.12.1990 δημοσίευε εκτεταμένο άρθρο, στηριζόμενη σε προηγούμενο δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας, της "Τιουμένσκαγια Ιζβέστια" (Τιουμένικες Ειδήσεις) που πρώτη, με υπόδειξη της Μόσχας, δημοσίεψε άρθρο του αντισυνταγματάρχη της KGB Πετρούσκιν για την αυτοκτονία... του Νίκου Ζαχαριάδη. Το έναυσμα δόθηκε από το ρεβιζιονιστικό χαλκείο του Κρεμλίνου.

Για τον αστικό τύπο που περνάει αγιάτρευτη κρίση, αυτή η "είδηση" ήταν θεόπεμτο δώρο, και μη μας πούνε πως ταξίδεψαν μεσοχείμωνα στη Βόρεια Σιβηρία με τους 50 βαθμούς θερμοκρασία κάτω από το μηδέν, γιατί άξαφνα τους πήρε ο πόνος να ερευνήσουν σε βάθος τα αίτια της παράνομης κράτησης και της στυγερής δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη!!! Αν ναι, τότε γιατί δεν το έκαναν αυτό έντεκα ολόκληρα χρόνια από το 1962; Άρπαξαν λοιπόν το κελεπούρι στον αέρα, το σουλούπωσαν στα μέτρα τους, σκάρωσαν και τερατώδη τίτλο: "Η αυτοκτονία του Ν. Ζαχαριάδη", και άρχισε η γνωστή ακατάσχετη... ανούσια φλυαρία, στοχεύοντας σε δυο κατευθύνσεις: Πρώτο, στον εξευμενισμό και προβολή της "αναδόμησης" και του πατενταρισμένου αντικομμουνιστή Γκορμπατσόφ. Και δεύτερο, στην αύξηση της κυκλοφορίας των εντύπων τους, "αρπάζοντας" τα κατοστάρικα των μεροκαματιάρηδων, τα οποία σε συνέχεια, αφού μετατρέπουν σε ολοστρόγκυλα εκατομμύρια, ρέουν στις τσέπες των μεγαλοεκδοτών.

Αλλά δεν είναι μόνο οι αστικές εφημερίδες, που ανεπίτρεπτα επεμβαίνουν στα εσωκομματικά μας ζητήματα και βάναυσα κακοποιούν και παραμορφώνουν την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ και του εκλεγμένου αρχηγού του που έμεινε πιστός στην ιδέα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, στην ιερή υπόθεση της εργατικής τάξης. Είναι και οι εξ αγχιστείας "συγγενείς" τους ο "Ριζοσπάστης", η θλιμένη "γεροντοκόρη" "Αυγή" και φυσικά τα δυο ρεβιζιονιστικά ΚΚ-παγίδες, ο ΣΥΝ και τα άλλα υποπροϊόντα τους, που άψογα στοιχίζονται με την αστική τάξη και τα μέσα προπαγάνδα τους, στην προσπάθεια τους να δυσφημίσουν την επαναστατική πολιτική του παλιού ΚΚΕ, να συγκαλύψουν την προδοσία τους για την τεχνητή κρίση, την πολυδιάσπαση και τη διάλυση , το 1957, τόσο του κόμματος της Εργατικής Τάξης όσο και ολόκληρου του αριστερού κινήματος, της ΕΔΑ, κλπ. και να αποφύγουν τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες για την άγρια δολοφονία του εκλεγμένου ΓΓ, της ΚΕ του ΚΚΕ σύντροφου Νίκου Ζαχαριάδη. Γι' αυτό 35 ολόκληρα χρόνια κρύβουν από τα μέλη τους και το λαό την αλήθεια.

Ακόμα και τέτοια δημοσιεύματα, φιλικών σ' αυτούς εντύπων, σαν αυτό της "Κομσομόλσκαγια Πράβντα" με την τόση άγνοια, ασάφειες και παραποιήσεις των γεγονότων δεν τόλμησαν μέχρι σήμερα να το δημοσιέψουν ολόκληρο, όπως έχει, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως και μέσα από αυτό το "νεφέλωμα" ξεπηδάνε και κάποιες τσεκουράτες αλήθειες που καίνε τους σοβιετικούς και έλληνες οπορτουνιστές - συνθηκολόγους, την ύπουλη αυτή εφεδρεία της αστικής τάξης.

Ξεχνάνε όμως οι παραπάνω "σύντροφοι", ότι οι έλληνες κομμουνιστές δεν είναι ούτε σοβιετικοί, ούτε πολωνοί, ούτε βούλγαροι "κομμουνιστές", αλλά ιδεολόγοι επαναστάτες και μοιάζουν πολύ με τον αδάμαστο αρχηγό τους. Δεν φοβούνται και δεν υποτάσσονται στο σοβιετικό ρεβιζιονισμό. Αντίθετα από το 1956 αντιστέκονται μαζικά, τον ξεμασκαρεύουν και οργανωμένα τον αντιπαλεύουν. Κι αυτό γιατί στηριζόμαστε στο δίκαιο, στην αλήθεια, "Σωστή πολιτική", λέει ο Λένιν, "είναι η αληθινή πολιτική", την οποία τρέμουν οι αναθεωρητές "συντηρητικοί" και "ανανεωτικοί".

Δίνουμε σήμερα σε πιστή μετάφραση το άρθρο της "Κομσομόλσκαγια Πράβντα". Και οι εργάτες, οι αδικημένοι, οι σύντροφοι, όσοι θέλουν να ξαναγεννηθεί από τη στάχτη του το παλιό, μα πάντα νέο ΚΚΕ, ο μόνος συνεπής υπερασπιστής των συμφερόντων τους Ας βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους.

Η μόνη "επέμβασή" μας στο άρθρο είναι να κάνουμε ορισμένες διευκρινίσεις και επεξηγήσεις τις οποίες ίσως από άγνοια αποσιωπάει ή παραποιεί ο ανταποκριτής της κ. Φ. Σίζιϊ.

***

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΤΟΥ ΚΚΣΕ

ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ "ΑΔΕΛΦΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ"

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ "ΚΟΜΣΟΜΟΛΣΚΑΓΙΑ ΠΡΑΒΝΤΑ"

Η πολιτική τους στέρησε τα παιδικά τους χρόνια. Και τους αφαίρεσε την Πατρίδα. Η πολιτική τους έκλεψε τα ονοματεπώνυμα. Ο Αλέξης¹ (Ιωσήφ) έγραφε στη μάνα του γράμματα στη φυλακή "άλλης χώρας". Η Όλγα* συναντήθηκε με τον πατέρα της ύστερα από επίσημη άδεια της ΚΕ του ΚΚΣΕ μια μοναδική φορά στη ζωή της. Τον 13χρονο Παύλο³ (Κόρο) κρυφά τον έστειλαν στην Ελλάδα στο ΔΣΕ όπου και τραυματίστηκε. Τους έκαναν σωματική έρευνα. Τους ανέκριναν⁴. Αυτά ήταν όχι μόνο τόσο παιδιά παράνομων κομμουνιστών, όσο παιδιά της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ⁵. Ήταν ιδιόμορφα παιδιά, χωρίς παιδική ηλικία. Αυτά υποθέτω, νωρίτερα από κάθε άλλον συνομήλικό τους γνώρισαν τι θα πει υποκρισία.

Ίσως γι' αυτό, κάποια στιγμή λυπημένος ο θρυλικός πατέρας τους παρατήρησε: "Υπάρχει ένα βρώμικο πράγμα στη ζωή - η πολιτική". Ο Νίκος Ζαχαριάδης ο ίδιος ανήκε μόνο στην πολιτική. Ολοκληρωτικά. Και η πολιτική τον πλήρωσε με το παραπάνω. Εθελοντικά αρνήθηκε όλες τις απολαύσεις της ζωής - εκτός από την ιδέα της οικοδόμησης του κομμουνισμού.

Πρώην Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, επιφανής παράγοντας της Κομμουνιστικής Διεθνούς πιστός συναγωνιστής του Στάλιν. Ο άνθρωπος που έπαιξε σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην νεότατη ιστορία της Ελλάδας αλλά και στο διεθνές κίνημα. Ο Νίκος Ζαχαριάδης αργά πέθαινε στον Τιουμένικο Βορρά, στο Σούργκουτ, εγκατελειμένος σε μια ξύλινη συνοικία. Κάτω από την άγρυπνη παρακολούθηση της τοπικής KGB⁶ Νο 1, που βρίσκονταν δίπλα στο σπίτι.

Ο Νίκος Ζαχαρώδης πέρασε από τα βασανιστήρια της Γκεστάπο, τα στρατόπεδα των ναζιστών, τις φυλακές της πατρίδας του⁷. Στάθηκε τιμητική φρουρά στη σωρό του Στάλιν. Παραβρέθηκε στην κηδεία του Λένιν το 1924.

Με το όνομα του Νίκου Ζαχαριάδη πολεμούσαν και πέθαιναν οι έλληνες πατριώτες Στην αρχή ενάντια στους ντόπιους διχτάτορες και αργότερα ενάντια στους φασίστες επιδρομείς.

Είναι υπόθεση των ιστορικών να ερευνήσουν τις αιτίες της ήττας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1949. Όμως όπως θυμάται ο Παύλος το 1946 στην Αθήνα συγκεντρώνονταν πάνω από 200 χιλιάδες λαού. Σήμερα από ορισμένους ερμηνεύονται διαφορετικά αυτά τα γεγονότα του σαραντάχρονου παρελθόντος Όμως το γεγονός που παραμένει είναι ότι, ο ,Νίκος Ζαχαριάδης από το βήμα του 19ου Συνεδρίου του ΚΚ(μπ) της ΕΣΣΔ το 1952, με οργή στιγμάτισε την προδοτική κλίκα του Τίτο.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς·του 1950, ο Στάλιν κάλεσε το Νίκο Ζαχαριάδη στο εξοχικό σπίτι στην Πιτσούντα⁸, εκεί ο Στάλιν καθησύχαζε τον πιστό σύντροφό του: " Ότι η ήττα του ΔΣΕ είναι προσωρινή. Ότι οι έλληνες κομμουνιστές οπωσδήποτε θα νικήσουν. Μόνο λίγο αργότερα".

Επιστρέφοντας ο Νίκος Ζαχαρώδης από την Πιτσούντα έδωσε στη γυναίκα του ένα μεγάλο αχλάδι: "Ορίστε είναι από τον ίδιο τον Στάλιν"⁹.

Όμως ο Στάλιν πέθανε. Τον Ζαχαριάδη στην πατρίδα του τον είχαν καταδικάσει ερήμην σε θάνατο...

Στο ΚΚΕ, ανάμεσα σε πολλούς πολιτικούς πρόσφυγες¹⁰ που ζούσαν στην ΕΣΣΔ άρχισαν διαφωνίες καυγάδες υποψίες κατηγορίες. Αναμφίβολα όχι χωρίς την υποκίνηση και βοήθεια των σοβιετικών κομμουνιστών. Το Προεδρείο της ΚΕ του ΚΚΣΕ πήρε μια απόφαση "για την κατάσταση στην Κ.Ο. των πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης"¹¹. Και οι έλληνες άρχισαν να εκπληρώνουν τις οδηγίες του "μεγάλου αδελφού κόμματος". Η πίεση αποδείχθηκε σκληρή. Αφού οι "φιλοξενούμενοι" αποτάνθηκαν για βοήθεια στον Α' Γραμματέα του ΚΚ Ουζμπεκιστάν Μουχιντίνοφ¹².

Αργότερα ορισμένα μέλη του κόμματος παρουσίασαν τον Ζαχαριάδη σαν υπεύθυνο για τα λάθη. Μια Διεθνή Επιτροπή¹³ με την αιγίδα του ΚΚΣΕ γενίκευσε τις κατηγορίες κατά του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ. Το 1956 συνήλθε μια ολομέλεια της ΚΕ του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος και καθαίρεσαν το Νίκο Ζαχαριάδη από τα καθοδηγητικά πόστα, χαρακτηρίζοντάς τον προδότη για τον αγώνα κατά των άγγλων καταχτητών¹⁴.

-              Μπορείς να παραμείνεις μέλος της ΚΕ - του πρότειναν συγκαταβατικά και μεγαλόψυχα...

-              "Οι προδότες δεν μπορεί να είναι μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ" - τους δήλωσε ο περήφανος Νίκος

Τον διέγραψαν από το κόμμα. Και από τότε εξαφανίστηκε από τη Μόσχα.

... Ο νέος διευθυντής του Δασικού Συνεταιρισμού "Ρώσικος" - της επαρχίας Μποροβιτσί του νομού Νόβγκοροντ- Νικολάϊ Νικολάγεβιτς Νικολάεφ αγαπήθηκε αμέσως από τους εργάτες και τους συνεργάτες του. Ήξερε να δουλεύει με τους ανθρώπους. Κατείχε θαυμάσια τη ρούσικη γλώσσα γι' αυτό και δεν υποψιάζονταν. ότι ο διευθυντής τους ήταν¹⁵ ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ. Ώσπου μια μέρα πολλοί κατάλαβαν την αλήθεια και ένιωσαν μια ευχάριστη έκπληξη: Όταν ο Νικολάγεφ συνδέθηκε απευθείας τηλεφωνικά με τον αρμόδιο Υπουργό στη Μόσχα, όταν χρειάστηκε να υπερασπιστεί δυο εργάτες Τότε κατάλαβαν πως ο Νίκος δεν ήταν ένας απλός Διευθυντής.

Μαζί με το Νίκο μεγάλωνε και ο μικρότερος γιός του Αλέξης Ακριβέστερα - Ιωσήφ. Αργότερα, ο γιός συνειδητοποιώντας όλο το βάρος των εγκλημάτων του ανθρώπου, προς τιμή του οποίου τον ονόμασαν, ουσιαστικά θα αρνηθεί το "κακούργο"¹⁶ όνομα.

... Πατέρας και γιός Νικολάγεφ ασχολούνταν πολύ με τα βιβλία. Ο μεγάλος Νικολάγεφ, σαν άτομο χωρίς υπηκοότητα¹⁷, χωρίς πατρίδα, βρίσκονταν πάντα κάτω από την άγρυπνη παρακολούθηση της KGB. Πως ζούσε ο μικρός Νικολάγεφ, που η μάνα του, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βρίσκονταν κρατούμενη στις ελληνικές φυλακές;

Ο μεγαλύτερος αδελφός του Αλέξη, ο Παύλος Νικολάγεβιτς Αντώνοφ (Αντώνοφ - αυθαίρετο επίθετο που του δώσαν οι ρουμάνοι), σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Μόσχας. Μετά τη διαγραφή του πατέρα του από το ΚΚΕ, το 1957, βρέθηκε στο δρόμο. Κι αυτός χωρίς υπηκοότητα και σπίτι, τον βοήθησε η Φουρτσέβα, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ, και σ' αυτό βοήθησε μια ομαδική φωτογραφία που φαίνονταν και ο Παύλος δίπλα στη Φουρτσέβα. Ήταν ακόμα τότε 1950 που ο πατέρας του μόλις είχε επιστρέφει από την επίσκεψή του στο Στάλιν στην Πιτσούντα¹⁸. Με δυο λόγια, δώσανε στο νεαρό ζευγάρι, ένα δωμάτιο 9τμ.

Το 1962 ο Ζαχαριάδης - Νικολάγεφ κατάλαβε, ότι "προσωρινή εξορία του" στο Μποροβιτσί, ήταν μόνιμη και ισόβια. Επαναστάτησε, θέλησε να του δώσουν την πραγματική του ταυτότητα:

Νίκος Ζαχαριάδης.Το Μάη του 1962 πήγε στη Μόσχα στην Ελληνική Πρεσβεία ζητώντας διαβατήριο για την Ελλάδα.

-              Πρέσβης: Γνωρίζετε ότι σας έχουν καταδικάσει σε θάνατο...

-              Νίκος Ζαχαριάδης: Το γνωρίζω, είμαι έτοιμος να αναλάβω τις ευθύνες μου και μπροστά στο δικαστήριο...¹⁹

Ήρθε η άρνηση από την Αθήνα. Για τον Ζαχαριάδη δεν ίσχυε το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα. Όλο κι όλο ήταν ένας Νικολάγεφ Νικολάι Νικολάγεβιτς ένας άνθρωπος με ταυτότητα προσωρινής παραμονής.

Η ανυπακοή του να εγκαταλείψει τον τόπο εξορίας δυσαρέστησε την ΚΕ του ΚΚΣΕ. Ήταν η εποχή της εξομάλυνσης των σχέσεων με τον Μπροζ Τίτο και της αντισταλινικής υστερίας.²⁰

Τον Νικολάγεφ τον χώρισαν από τον γιό του Αλέξη και κατεπείγον τον έστειλαν στο Σουργκούτ²¹. Υπολογίζοντας ο Τιουμενικός Βορράς να λυγίσει τον υπέρμετρα θαρραλέο Έλληνα.

Τον τοποθέτησαν στη δουλιά. Πολύ ευχάριστο. Αυτή την ικανοποίηση δεν του τη στέρησαν. Για ένα διάστημα ο αγαπημένος του γιός Αλέξης ή Ιωσήφ δεν μπορούσε να τον επισκευθεί. Το γιό του τον έστειλαν στη Στρατιωτική Σχολή Σούβοροφ, όσο γίνεται μακρύτερα από τον πατέρα του. Αρχίζει τώρα τη "μάχη" ο μεγαλύτερος αδελφός ο Παύλος ή Κύρος που την εποχή αυτή ήταν δημοσιογράφος. Ήξερε καλά να γράφει. Μετά την πρώτη απεργία πείνας του πατέρα του το 1966 έγραφε επανηλειμένα στους Μπρέζνιεφ, Κοσίγκιν και Ποτγκόρνιϊ. Το 1977 μετά τη δεύτερη απεργία πείνας διαρκείας ο Πάβελ Αντώνοφ έγραφε: "...Σύντροφοι από το τμήμα Διεθνών Υποθέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ δήλωσαν, ότι τον αδελφό μου δεν τον άφησε να πάει στο Σουργκούτ ο διευθυντής της Σχολής αυτός δεν επέτρεψε. Αρνήθηκαν στον πατέρα, την τελευταία του ίσως επιθυμία της ζωής του, να δει το γιο του. Μιλώντας για τελευταία επιθυμία δεν προσπαθώ καθόλου να υπερβάλω. Εγώ μόλις τώρα επέστρεψα από το Σουργκούτ - ο οργανισμός του πατέρα μας κλονίστηκε από την περσινή απεργία πείνας και γρήγορα χειροτερεύει. Η αδύνατη καρδιά του μπορεί να σταματήσει σε κάθε λεπτό, αφού δεν τρώει, ήδη 18η μέρα..."

Ο Ζαχαριάδης με δυσκολία αναγνώρισε το μεγαλύτερο γιό του. Μετά την ένεση γλυκόζης που του κάνανε οι γιατροί, χωρίς ο Νίκος να αισθάνεται. Συνήλθε, κρέμασε το κυνηγητικό του όπλο στο κρεβάτι και σιγανά πρόσφερε στο γιό του: "Εάν ξανάρθει ο γιατρός - εγώ θα αυτοπυροβοληθώ..."²².

Δεν τον ξαναεπισκέφθηκαν γιατροί. Μόνο τα παιδιά του έρχονταν κι αυτά με δυσκολία. Τον Αλέξη αρκετές φορές τον συνέλαβαν στο αεροδρόμιο της Μόσχας.

Μια φορά με τη δικαιολογία ότι έμοιαζε με κάποιον εγκληματία. Μετά τον ερεύνησαν εξονυχιστικά.²³

Η κόρη του Όλγα, από την Τσεχοσλοβακία, επισκέφτηκε τον πατέρα της μόνο μια φορά. Μοναδική φορά στη ζωή της είδε τον βασανισμένο μα ακατάβλητο, αδάμαστο πατέρα της Κι αυτό στις προσπάθειες και την επιμονή του μεγαλύτερου αδελφού της Παύλου. Την Όλγα, με τσεχοσλοβάκικη υπηκοότητα, κατά την επιστροφή της την κράτησαν τα όργανα της KGB, την έγδυσαν τελείως και την έκαναν εξονυχιστική έρευνα. Της βρήκαν ένα γράμμα για τους έλληνες κομμουνιστές..

Αμέσως κάλεσαν τον Παύλο στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ και αυστηρά τον παρατήρησαν: Εσείς φταίτε. Μας δώσατε το λόγο ότι οι επισκέπτες δεν θα μεταφέρουν τίποτα. Θα σας διώξουμε από τη Μόσχα.

Από την άλλη μεριά ο Νίκος Ζαχαριάδης επέμεινε να φύγει απ' την εξορία. Δραπέτευε. Τον έπιαναν και σαν κλέφτη συνοδεία τον έφερναν πίσω σπίτι. Ποιό σπίτι; Ο Ζαχαριάδης απαιτούσε να του δοθεί ο τίτλος του πολιτικού πρόσφυγα. Και το 1970 πέτυχε την πρώτη νίκη. Του επιστράφηκε το πραγματικό του όνομα και επίθετο.²⁴

Επέτρεψαν να τον επισκέπτονται ορισμένοι, πολύ λίγοι σύντροφοι. Από την ΚΕ του ΚΚΣΕ του κάνανε πολύ καθοριστική πρόταση, όπως εάν σταματήσει την πολιτική του δραστηριότητα, θα του δώσουν τη δυνατότητα να μεταφερθεί στις νότιες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης²⁵

Γιατί η ΚΕ του ΚΚΣΕ έβαζε τέτοιους όρους; Τι τους ένοιαζαν οι πολιτικές πεποιθήσεις του καθαιρεμένου έλληνα Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ; Όλα αυτά αποτελούν αινίγματα.²⁶

Αν ο Νίκος Ζαχαριάδης έμεινε παλιός δυνατός και ακατάβλητος δυνατός και μάλιστα στις συνθήκες της εξορίας στη Σιβηρία. Αδάμαστος ακόμα και σε συνθήκες του Δεσμώτη του ΚΚΣΕ.²⁷

Τον Ιούλη του 1973 τελευταία φορά συναντήθηκε με τον αγαπημένο του ,γιο Αλέξη - Ιωσήφ. Με την ευκαιρία αναφέρω ότι ο Αλέξης μέχρι το 1980 ήταν άτομο χωρίς ταυτότητα. Ο πατέρας του τον παρακάλεσε να δώσει στη μάνα του (όχι στη γυναίκα του, σημ. μεταφ.), ένα γράμμα, να το δώσει όμως μετά την 1η Αυγούστου. Ένα γράμμα διαθήκη²⁸. Την 1η Αυγούστου απαγχονίστηκε.

"...Υπάρχει ένα βρώμικο πράγμα στη ζωή - η πολιτική". Τους προειδοποίησε - αν δεν του επιτρέψουν να φύγει στην πατρίδα του θα έβαζε τέρμα στη ζωή του²⁹... Η Σοβιετική Ένωση γι αυτόν δεν ήταν ποτέ πατρίδα του³⁰.

Παρακάλεσε να μεταφέρουν τα λείψανά του στην Ελλάδα³⁰ Τώρα τα παιδιά του θέλουν να εκπληρώσουν αυτή τη θέληση του πατέρα τους.

"Κομσομόλσκαγια Πράβντα"

Κυριακή, 9 Νοέμβρη 1990

Φ. Σίζιϊ

(Του ανταποκριτή μας)

***

ΜΕΡΙΚΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ "ΚΟΜΣΟΜΟΛΣΚΑΓΙΑ ΠΡΑΒΝΤΑ"

Ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε τρία παιδιά. Τον Κύρο και την Όλγα από την πρώτη του γυναίκα την Τσέχα Μαρία Νοβάκοβκ, και τον Ιωσήφ από την Κουκούλου.

1)            Αλέξης, ο ίδιος Ιωσήφ γεννήθηκε το 1950. Τον ονόμασαν Ιωσήφ προς τιμή του Ιωσήφ Στάλιν.

2)            Όλγα Ζαχαριάδη, τώρα Ντουριτσιόβα - Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Πράγα το 1947.

3)            Παύλος, ο ίδιος Κύρος, γεννήθηκε το 1937. Το όνομα Κύρος του δώθηκε προς τιμή του συμφοιτητή και φίλου του Νίκου, εξέχοντα κομματικού παράγοντα του ΚΚΣΕ, Γραμματέα της Κ.Ο. του Λένινγκραντ Σ.Μ.Κύροφ που δολοφονήθηκε από την αντεπαναστατική, τρομοκρατική, τροτσκιστική ομάδα το 1934.

4)            Οι ανακρίσεις και οι έρευνες από τους Καγκεμπίτες ήταν χιτλεροφασιστικού τύπου και αποσκοπούσαν στην ταπείνωση και τον εκφοβισμό.

5)            ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ: Κομμουνιστίτσεσκαγια Ιντερνατσιονάλ-Κομμουνιστική Διεθνής

6)            KGB, Επιτροπή Κρατικής Ασφάλειας

7)            Ο σ. Νίκος Ζαχαριάδης έμεινε στις φυλακές και εξορίες συνολικά 26 χρόνια. Από αυτά: 5 στην Ελλάδα, 4 στο Νταχάου και 17 (1956 - 1973) στη Σοβιετική Ένωση. Έξη στο_ Μποροβι τσί και δυο στο Σουργκούτ, από τους αντισταλινικούς "κομμουνιστές" με περισσότερη... δημοκρατία!!!

8)            Πιτσούντα: Το αρχαίο ελληνικό θείο. Ένα από τα θέρετρα για τους εργαζόμενους στη Μαύρη Θάλασσα. Εδώ και το εξοχικό σπίτι του Στάλιν και άλλων ανώτατων στελεχών. Σ' αυτό την Πρωτοχρονιά του 1950 ο Στάλιν κάλεσε το Νίκο Ζαχαριάδη για γεύμα και συνεργασία. Ο Στάλιν σπάνια προέβαινε σε τέτοιες ενέργειες Ο σ. Νίκος αποτελούσε εξαίρεση. Τον εκτιμούσε αφάνταστα για το θάρρος την εξυπνάδα του και την απλότητά του, γι' αυτό τον καλούσε συχνά για φαγητό και συζήτηση, πράγμα που δεν έκανε ούτε για τους πολύ στενούς του συνεργάτες.

9)            Το περιβόητο αχλάδι. Πάνω στη συζήτηση για τις αιτίες της ήττας του ΔΣΕ, ο Στάλιν μίλησε αυτοκριτικά. Συμφώνησε απόλυτα με τη θέση της ΚΕ του ΚΚΕ, χαραχτηρίζοντάς την προσωρινή. Κάποια στιγμή πρόσφερε στο Νίκο ένα μεγάλο αχλάδι, με τη συμβολική έννοια, ότι πίσω έχει το αχλάδι το κοτσάνι. Εδώ ο Στάλιν υποσχέθηκε στο σ. Ζαχαριάδη ολόπλευρη βοήθεια στην επόμενη φάση του αγώνα μας που ωρίμαζε το 1951 - 1953 με τον πόλεμο στην Κορέα. Αυτό που οι εχθροί του σοσιαλισμού το ονόμαζαν πανικόβλητοι: Τρίτο γύρο.

10)          Δεν ήταν πολλοί, όπως αφήνει να νοηθεί ο ανταποκριτής παρά μια δράκα κάπου 300 - 500 όλοι κι όλοι φραξιονιστές - πράκτορες των σοβιετικών αναθεωρητών στο ΚΚΕ.

11)          Πρόκειται για την απόφαση του Προεδρείου του ΚΚΣΕ Σούσλοφ κ.α. μετά το μίνι αποτυχημένο πογκρόμ στις 9.9.1955, όπου αναγνώριζαν το Νίκο Ζαχαριάδη σαν ΓΓ του ΚΚΕ και τον εξουσιοδοτούσαν εν λευκώ να χειριστεί το κομματικό ζήτημα της ΚΟΤ. Μια απόφαση που, με μυστική υπόδειξη του Χρουστσιόφ, ο Π. Δημητρίου. με τους φραξιονιστές του σαμποτάρισαν, για να πραγματοποιήσουν το Μάρτη του 1956 το πραξικόπημα στο ΚΚΕ και να το διαλύσουν.

12)          Μουχιντίνοφ: Στο κόμμα μπήκε το 1942. Τον ανάδειξε ραγδαία ο Χρουστσιόφ. Ως τελευταία παρακολουθούσε κοκορομαχίες στο παζάρι της παλιάς Τασκένδης. Αντισταλινικός φραξιονιστής εχθρός του επαναστατικού ΚΚΕ. Διαφθαρμένο επικείμενο. Καθαιρέθηκε αργότερα για ανάμιξη σε μαύρη αγορά διαμαντιών στις Ινδίες.

13)          Δεν ήταν Διεθνή Επιτροπή, αλλά διορισμένα στελέχη από υποταχτικές ηγεσίες έξη "αδελφών" κομμάτων: ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας και Τσεχοσλοβακίας. Αυθαίρετα αποκλείστηκαν τα ΚΚ Κίνας, Β. Κορέας, Αλβανίας Αν. Γερμανίας κ.α. που αποτελούσαν το Γραφείο Πληροφοριών, στη Διεθνή Επιτροπή.

14)          Εννοεί το δεύτερο ένοπλο αγώνα, το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

15)          Διευθυντής Κρατικού Δασικού Συνεταιρισμού. Οι εξόριστοι στη Σιβηρία και το Καρακαλπάκι με πρόταση των συντρόφων Σάββα Παλαί και Γιάννη Βλαμόπουλου, για λόγους συνομωτικότητας τον αναφέραμε σαν "δασοφύλακα".

16)          Είναι κατάφορο ψέμμα, ότι το όνομά του από Ιωσήφ σε Αλέξη το άλλαξε ο ίδιος. Τα ονοματεπώνυμα των Ζαχαριάδη τα άλλαξαν οι Πανομαριόφ, Κουουσίνεν, η KGB μετά το 1956, για να μην γνωρίζουν οι σοβιετικοί ποιοί είναι και να κοπούν οι συνδέσεις με τους πολιτικούς πρόσφυγες της Τασκένδης. Απόδειξη ότι και η Φούρτσεβα αναγνώρισε τον Κύρο από τη φωτογραφία. Ο Νίκος πάντα τον φώναζε Σήφη. Όταν το 1974 συναντήθηκα στην Πράγα με την Όλγα και τη μητέρα της τους έλεγαν Γιόσα - Ιωσήφ και Κύρο.

17)          Με καφέ ή πράσινη ταυτότητα, σαν αυτές που έδιναν σε αποφυλακισμέ νους ή εκτοπισμένους εγκληματίες, κακούργους, κλέφτες, αλήτες, κ.α, με μόνο δικαίωμα την εργασία. Δεν μπορεί να μη θαυμάσει κανείς την "αποσταλινοποίηση" και το "κράτος όλου του λαού", που κατά κόρο διακήρυξαν οι Χρουστσιόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ.

18)          Τότε ο Παύλος λεγόνταν ακόμα Κύρος.

19)          Πρόκειται για το γράμμα του σ. Νίκου προς τον εισαγγελέα Αθηνών μέσω της Ελληνικής Πρεσβείας στη Μόσχα, όχι το Μάη, αλλά την 1 Φλεβάρη 1962.

20)          Για την εξομάλυνση των σχέσεων Τίτο - ΕΣΣΔ, ο πρώτος έβαλε ορισμένους όρους. Δυο από αυτούς ήταν: Να βγάλουν από το Μαυσωλείο και να εξαφανίσουν τη σωρό και όλα τα αγάλματα του Ι.Β.Στάλιν, και να εξοντώσουν το Νίκο Ζαχαριάδη, τον οποίο έτρεμε και μισούσε για το ανελέητο ξε μασκάρεμα που δημόσια του έκανε, χωρίς ο Ιούδας να μπορέσει ούτε μια φορά να τον αντικρούσει.

21)          Στις 4.6.1962 τον εξόρισαν στο Σουργκούτ. Ένα μικρό χωριό με ξύλινα σπίτια, χτισμένο το 1593 στην όχθη του ποταμού 'Ομπ. Με την ανακάλυψη πετρελαίου το 1965 άρχισε να οικοδομείται το σύγχρονο Σουργκούτ, που το 1985 αριθμούσε 203 χιλιάδες κατοίκους. Ο Ν. Ζαχαριάδης έμεινε στην παλιά συνοικία. Σ' αυτό το άγριο μέρος με το πολικό ψύχος, τους βάλτους με δισεκατομμύρια κουνούπια, εξόρισαν το σύντροφο Ζαχαριάδη για να τον εξοντώσουν βιολογικά. Είναι άξιο προσοχής το γεγονός, ότι σε κανέναν από τα σοβιετικά και ξένα στελέχη που οι αντισταλινικοί εξόρισαν, όπως το Μολότοφ, Μπουλγκάνιν, Ράκοσι, κ.α. δεν συμπεριφέρθηκαν με τόση αγριότητα όσο κατά του Ν. Ζαχαριάδη. Κι αυτό γιατί ο Ζαχαριάδης έμεινε ακλόνητος στις πιέσεις τους και πιστός στις ιδέες του κομμουνισμού. Πάλευε συνεχώς. Ενώ οι άλλοι υποτάχθηκαν στη μοίρα τους και πέθαναν στην αφάνεια. Και αυτό ήταν φυσικό, αφού ο ίδιος ο σ. Νίκος, όχι μόνο μας δίδασκε αλλά ήταν και η προσωποποίηση της αρχής: "Σκλάβος δεν γίνεται κανείς όταν του περνάνε τις αλυσίδες, αλλά όταν πάψει να πιστεύει και να παλεύει".

22)          Προσοχή στη λεπτό μέρια. Ο Νίκος δεν είπε... θα κρεμαστώ, αλλά "θα αυτοπυροβοληθώ". Η απειλή βέβαια στόχευε μόνο στο να τρομοκρατήσει τους Καγκεμπίτες γιατρούς, τύπου Πλετενιόφ, που δεν θέλαν να πεθάνει πάνω στον αγώνα του - στην απεργία πείνας.

23)          Τους ερευνούσαν με εξεφτελιστικό, κντηνώδικο τρόπο, που υποβάθμιζε τον "λογικό" άνθρωπο κάτω και από το επίπεδο κι αυτών των θηρίων. Την Όλγα, μια κοπελίτσα 20 - 22 χρόνων, την ξεγύμνωσαν και οι Καγκεμπίτες την ερεύνησαν και γυναικολογικά μήπως στην εφηβική της μήτρα είχε "κρυμμένο" κάποιο μικροφίλμ από τον μεγαλοπράκτορα... Ζαχαριάδη. Όταν αποδειγμένοι πράκτορες βρίσκονταν και βρίσκονται μέσα στο ίδιο το Κρεμλίνο.

24)          Τον Αλέξη ή Ιωσήφ του έδωσαν την ιθαγένεια μόλις το 1980. Ως τότε ήταν άνθρωπος χωρίς δικό του ονοματεπώνυμο, χωρίς εθνικότητα. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τους "ανανεωτές" που βάλθηκαν να διορθώσουν... τα εγκλήματα του Στάλιν!!!

25)          Του πρότειναν δήλωση μετάνοιας, πράγμα που ο Νίκος Ζαχαρώδης με οργή και αγανάκτηση απέρριψε. Βλέπετε δεν έμοιαζε με τους "νεοφώτιστους" ηγέτες... του "Κ"ΚΕ Φλωράκη και ΣΙΑ, που για να εξασφαλίσουν την καλοπέρασή τους, υποτάχθηκαν στην αστική τάξη με το νόμο 59/1974, όπου παραδέχονται μόνο την κοινοβουλευτική πάλη... και χαντάκωσαν το λαϊκό - εργατικό κίνημα της χώρας μας.

26)          Να γιατί την πολιτική δράση των κομμουνιστών - εδώ του Νίκου Ζαχαριάδη - φοβούνται οι ταξικοί μας εχθροί, οι σοβιετικοί και οι έλληνες συνθηκολόγοι.

27)          Θέλει να υπογραμμίσει, ότι αν οι συνθήκες της Σιβηρίας για έναν οποιοδήποτε ποινικό κρατούμενο ήταν πολύ σκληρές, για τον πολιτικό, μυστικό κρατούμενο Ζαχαριάδη, από το ίδιο το ΚΚΣΕ ήταν απίστευτα σκληρότερες, πιο απάνθρωπες και πολλαπλάσια πιο επικίνδυνες.

28)          Αν υπήρχε τέτοιο γράμμα η κ. Κουκούλου έπρεπε αμέσως να το κάνει γνωστό, αφού μετά το 1956 τα αποκάλυψαν όλα... μπροστά στην αστική τάξη, χειρότερα και από την Τσιτσιολίνα, στο γράμμα του Νίκου τους πήρε η ντροπή;

29)          Την εποχή αυτή δεν μπορούσε ο σ. Ζαχαριάδης να βάλει τέτοιον ανεδαφικό όρο. Η απαίτησή του για τώρα ήταν να του επιστραφεί η ιθαγένεια και να μεταφερθεί σε νοτιότερες περιοχές της χώρας για να ζήσει γιατί έβλεπε την αλλαγή.

30)          Ο δημοσιογράφος συχνά κάνει αυθαίρετες κρίσεις. Η Σοβιετική Ένωση μέχρι το 1956, ήταν για όλους μας και πρώτα για το Νίκο η δεύτερη πατρίδα μας η μάνα των εργαζομένων όλου του κόσμου. Ο σ. Ζαχαριάδης δεν μπορούσε να βάλει άλλη θέση, ότι "ποτές δεν ήταν πατρίδα του".

31)          Αγαπούσε όσο λίγοι έλληνες την πατρίδα μας την Ελλάδα, είχε πάντα μαζί του λίγο χώμα ελληνικό. Το 1953, όταν επισκέφθηκε την Τασκέντη, παρατήρησε τον πρόεδρο της 9ης Πολιτείας γιατί στην εκδήλωση για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, υποχώρησε στις πιέσεις του Π. Δημητρίου να μην αναρτήσει δίπλα στην κόκκινη και την ελληνική σημαία. Ο Ζαχαριάδης του είπε: "Σύντροφε έπρεπε να την υψώσεις και ας σε διέγραφαν. Ο ελληνικός λαός κάτω από τη γαλανόλευκη σημαία παλεύει". Έτσι η επιθυμία του να πεθάνει και να ταφεί στην Ελλάδα είναι ανθρώπινη και απόλυτα δικαιολογημένη, και πρέπει όλοι να βοηθήσουμε στην προσπάθεια αυτή.

Νομίζω πως τόσο η εισαγωγή, όσο και η κατά λέξη σχεδόν μετάφραση, καθώς και οι διευκρινήσεις είναι απαραίτητες για τη σωστή κατανόηση από τους απλούς ανθρώπους του άρθρου της "Κομσομόλσκαγια Πράβντα"

Αλμυρός 31.3.1991 Γιάννης Β. Καραστάθης

Επανάσταση, αρ.φυλ. 106 Μάρτης-Απρίλης 1991, σελ.. 4-6

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ - Να ανοίξουν όλα τα Αρχεία που αφορούν στον αρχηγό του ΚΚΕ

Να ανοίξουν όλα τα Αρχεία της Ασφάλειας, των ελληνικών και ξένων υπηρεσιών για τις διώξεις όλων των επαναστατών κομμουνιστών, τις διώξεις και τη δολοφονία του αρχηγού του ΚΚΕ

Να δοθούν στη δημοσιότητα όλοι οι φάκελοι Ζαχαριάδη απ' τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ

Να δοθούν στη δημοσιότητα ΟΛΕΣ οι καταθέσεις των αντιφασιστών και κομμουνιστών στη «Επιτροπή» (1957) για τη στάση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Νταχάου

Αρχές Αυγούστου του 1973, μόλις τρεις μήνες πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου και μισό χρόνο μετά την εξέγερση της Νομικής στην Αθήνα, η KGB ανακοινώνει ότι ο ηγέτης του λαού μας ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε από ανακοπή καρδιάς. 20 χρόνια αργότερα η ίδια η KGB, αυτοαναιρούμενη και αυτοδιαψευδόμενη - γελοιοποιώντας όλους τους πολιτικούς, ιστορικούς και δημοσσιογραφους που είχαν δεχτεί τηνα αρχική εκδοχή - ανακοινώνει ότι ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε. 43 χρόνια μετά οι ακριβής συνθήκες θανάτου του παραμένουν αδιευκρίνιστες.

Αφού για τους σοβιετικούς και έλληνες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές ο Νίκος Ζαχαριάδης «αυτοκτόνησε» (!), τι φοβούνται και κρατούν ως τώρα απόρρητο το φάκελο του;

«Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές.

Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι τον παρουσίασε σαν αυτοκτονία...

Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη.

Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (Ν. ΚΕΠΕΣΗΣ, 2006)

«Το κρίσιμο αρχειακό υλικό για τον Ζαχαριάδη βρίσκεται ακόμη στο σκοτάδι» (ΣΗΦΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, 2011)

«Οταν κουβέντιασα με τον ιατροδικαστή παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» (Β. ΚΟΥΖΝΕΤΣΟΒΑ, 1994)

«Οι φανατικοί οπαδοί του [Ζαχαριάδη] μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κ.G.B. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση της διευθύντριας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν. Τομιλίνα, η οποία ανέφερε ότι ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα [ρωσικά] κρατικά αρχεία ως ''άκρως απόρρητος'', και αποκάλυψε ότι ''οι Ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν τον Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του...''. Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι ''κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας...''.» (Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ: «Ελευθεροτυπία», Ε Ιστορικά, 2009, σελ. 63-64.)