Άπόσπασμα απ’ το χαιρετιστήριο λόγο του σ. Ν. Ζαχαριάδη στο ΧΙΧ συνέδριο του ΚΚ της Σοβ. Ένωσης

 

Το καθήκον μας είναι να αφομοιώσουμε δημιουργικά τη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού, τη διδασκαλία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν και να οδηγήσουμε το λαό στη νίκη στην πάλη του για το ψωμί, τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την ειρήνη. Ξέρουμε ότι μπροστά μας στέκουν ακόμα μεγάλα εμπόδια και δυσκολίες. Όμως μαθαίνουμε από σας, τους μπολσεβίκους, να παλεύουμε ενάντια στις δυσκολίες και να τις ξεπερνάμε.

Η πάλη του λαού μας είναι κομμάτι της πάλης που κάνουν οι λαοί του κόσμου με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση για τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό. Εδώ βρίσκεται η εγγύηση και για τη δική μας νίκη.

(Άπόσπασμα απ’ το χαιρετιστήριο λόγο του σ. Ν. Ζαχαριάδη στο ΧΙΧ συνέδριο του ΚΚ της Σοβ. Ένωσης)

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 22.11.1952

Αποσπάσματα από συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στο περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ Εικονογραφημένη, Νοέμβρης 2013

- Στη διαπαιδαγώγηση που σας έκανε ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρχε κάτι το οποίο έδειχνε το δικό του χαρακτήρα;

Ο ίδιος ήταν ανθρώπινος, κομμουνιστής και αγωνιστής. Μας έκανε κάποιες ασκήσεις θάρρους για να γίνουμε σαν κι αυτόν. Τα ψέματα απαγορεύονταν. Μία φορά μόνο είπα ψέματα και έφαγα ξύλο. Μία φορά.

- Το σπίτι στη Σιβηρία πως ήταν;

Πάνω από το κρεβάτι του είχε τρεις φωτογραφίες: του Μπετόβεν, του Χέμινγουεϊ και του Αϊνστάιν. Δίσκους του Μπετόβεν είχε παντού. Κάτω από το κρεβάτι, παντού. Τον Μπετόβεν τον αγαπούσε, τον άκουγε σε ένα γραμμόφωνο που είχε. Θυμάμαι ήμουν 15 χρονών και με ρώτησε: "Τι ακούτε εκεί στο σχολείο στον Καύκασο, μόνο μουσική ποπ;" Του είπα ότι ακούγαμε και κλασσική μουσική. Με ρώτησε λοιπόν τι ακουγόταν εκείνη τη στιγμή και όταν του είπα η "Ενάτη" του Μπετόβεν, χάρηκε πάρα πολύ. Ήταν το τέταρτο τμήμα της "Ενάτης".

- Είχε βιβλία του Χέμινγουεϊ;

Τα είχε όλα στα Ρώσικα. Το Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα ήταν το αγαπημένο του βιβλίο. Ο πρώτο συγγραφέας που μου έδωσε να διαβάσω ήταν ο Χέμινγουεϊ. Ήξερε τα πάντα για τη ζωή του.

- Ντοστογιέφσκι διάβαζε;

Ναι. Ήξερε όλα του τα βιβλία. Ήξερα τέλεια τα Ρώσικα, τόσο που κάποιοι δεν ήξεραν μέχρι το τέλος ότι ήμασταν Έλληνες.

- Υπάρχουν κάποιοι γνωστοί Αριστεροί οι οποίοι αργότερα να σου μίλησαν για τον πατέρα σου;

Αυτός είναι ο βασικό λόγος που θέλω να μάθουν οι Έλληνες ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης ως άνθρωπος. Ο Θεοδωράκης όταν μιλήσαμε μου είπε: "Ένα πράγμα πρέπει να ξέρεις. Τέτοιοι άνθρωποι δεν υπήρχαν ούτε θα υπάρξουν".

- Είδατε πότε τον πατέρα σας να κλαίει;

Μια φορά. Όταν πέθανε ο Στάλιν. Λάθος, δύο φορές. Ήμουν 8 χρονών όταν μου είπε ότι πέθανε η γιαγιά μου, η μάνα του. Την αγαπούσε πάρα πολύ. Είχε ατύχημα με αυτοκίνητο. Όταν μου το είπε είχε δάκρυα στα μάτια του.

Απόσπασμα από συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στην Εφημερίδα των Συντακτών 30/12/2012

- Το κείμενο θέσεων για τις αιτίες της ήττας του ΔΣΕ που παρέδωσε ο Ζαχαριάδης στον Στάλιν το 1949 στη λίμνη Ρίτσα στον Καύκασο και ο σοβιετικός ηγέτης έγραψε από κάτω το περίφημο «σωστά» («πράβιλνο») πού μπορεί να βρίσκεται;

«Οπου και άλλα ντοκουμέντα που αναζητώ επί χρόνια. Στα αρχεία του πρώην ΚΚΣΕ που αρχίζουν να ανοίγουν. Πριν χρόνια έγραψα γράμμα στον Πούτιν. Ξέρω ότι υπάρχει ένα γράμμα του Νίκου για μένα, τίποτα πολιτικό, και πρέπει να μου δοθεί. Η απάντηση ήρθε γρήγορα: όλα είναι στο αρχείο της KGB. Εκεί μου είπαν ότι δεν έχουν φάκελο του Ζαχαριάδη! Τους απάντησα: «μπορώ να σας στείλω μια λίστα αυτών που ξέρω ότι έχετε»… Μετά με ειδοποίησαν ότι θα με ενημερώσουν μέσω της ελληνικής πρεσβείας. Με πληροφόρησαν ότι πρόκειται για απόρρητα ντοκουμέντα, κλειστά. Οπως με διαβεβαίωσε η διευθύντρια των πρώην αρχείων του ΚΚΣΕ, σημερινών Αρχείων Σύγχρονης Ιστορίας, τα ντοκουμέντα για τον Ζαχαριάδη είναι εκεί. Η απάντηση στο επίμονο ερώτημά μου ήταν: «αν ανοίξουν τα αρχεία αυτά μπορεί να κλονιστούν οι σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας»»…

Απόσπασμα από συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στο ΒΗΜΑ 1/8/2013

- Δεν είναι παράξενο ότι μέχρι σήμερα κρατούνται επτασφράγιστα κλεισμένοι οι φάκελοι που αφορούν τον Ζαχαριάδη; 

«Το όνειρό μου είναι να ανοίξουν αυτά τα αρχεία. Και όχι μόνο στη Μόσχα, αλλά και εδώ στην Ελλάδα πρέπει να ανοίξουν. Εγώ θέλω τον φάκελο του πατέρα μου. Γιατί δεν μπορώ να τον πάρω; Θέλω να τον δώσω στη δημοσιότητα τηρώντας όλους τους νόμους και την δεοντολογία. Δεν θέλω να θίξω κανέναν. Θέλω να προσθέσω στην ιστορική γνώση. Γιατί δεν μου το επιτρέπουν; Όταν έμαθα πόσα ψέματα και συκοφαντίες έχουν ειπωθεί για τον πατέρα μου έκανα σκοπό της ζωής μου να αποκαταστήσω το τίμιο όνομά του. Μπορεί να τον κρίνει ο καθένας όπως νομίζει. Πρέπει όμως να τον κρίνει με πραγματικά στοιχεία. Όχι με ψέματα και παραμύθια».

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 3/9/1946

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ

Το δημοψήφισμα τελείωσε. Και το αποτέλεσμά του, έτσι όπως το μαγείρεψαν και έτσι όπως μας το παρουσιάζουν οι αγγλομοναρχικοί, δυο συμπεράσματα μας επιτρέπει να βγάλουμε τώρα αμέσως, χωρίς να είναι ανάγκη να περιμένουμε και τα εκλογικά αποφάγια της κουζίνας των κ.κ. Μπόβιν και Νόρτον. Το πρώτο συμπέρασμα συντριπτικό και αδιαμφισβήτητο.. η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΝΙΚΗΣΕ! Το δεύτερο συμπέρασμα καταπέλτης ακατανίκητος..η αγγλομοναρχική πολιτική στην Ελλάδα απότυχε, γκρεμίστηκε για μια ακόμη φορά και πέρα για πέρα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μονοπάτι που μέσα από την αγγλική κατοχή και ανάμιξη στα εσωτερικά μας, μέσα από το μοναρχοφασιστικό έργο, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, τους μαζικούς εμπρησμούς στα χωριά και τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, να βγάζει στην αγγλομοναρχική μεταδεκεμβριανή τάξη και ησυχία. Σήμερα μπροστά στο αποτέλεσμα, έτσι όπως το κατασκεύασαν και το παρουσίασαν, παρόλη την τέτοια μαγειρική όλοι οι Έλληνες είναι υποχρεωμένοι να σκεφθούν και να πάρουν καινούργιες αποφάσεις. Βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά ύστερα από το Δεκέμβρη μπροστά σε μια νέα κρίσιμη καμπή. Αι οι άγγλοι και ο μοναρχοφασισμός συνεχίζουν την πολιτική που ακολούθησαν το Δεκέμβρη του 1944, μπορούμε από τώρα να το προβλέψουμε αλάνθαστα και να το πούμε έξω από τα δόντια. Η κατάσταση εμφυλίου πολέμου θα συνεχισθεί, θα ολοκληρωθεί, θα αγκαλιάσει όλη την Ελλάδα. Και για μια ακόμη φορά ο ελληνικός λαός μέσα από τη φωτιά και το αίμα θα φτάσει με πολλές καταστροφές και θυσίες είναι αλήθεια, μα οπωσδήποτε θα φτάσει, στο λιμάνι της Δημοκρατίας. Βέβαια, δεν ξεχνάμε ότι τον εμφύλιο πόλεμο τον υποδαυλίζουν, τον οργανώνουν και τον θέλουν πρώτα απ’ όλα οι Άγγλοι. Γιατί με το εσωτερικό χάος που μας δημιουργούν ψαρεύουν στα θολά νερά και δικαιολογούν την παραμονή τους στην Ελλάδα. Όμως και οι ίδιοι οι Άγγλοι, οι κύριοι εμπρηστές στον εμφύλιο σπαραγμό, αυτοί κυρίως τελικά θα ‘ναι, με την πολιτική που ακολουθούν, οι κάθε αυτό ζημιωμένοι. Στο λάκκο που μας σκάβουν θα πέσουν οι ίδιοι. Γιατί θα φύγουν κάποια φορά με το καλό είτε με το κακό, από τον τόπο μας και όμως πρώτα, θα έχουν εξαντλήσει και τα τελευταία υπόλοιπα από τις συμπάθειες και τα συμφέροντα που κάποτε διάθεταν στη χώρα μας. Τότε δε θα μείνει στοιχείο εγγλέζικο στα χώματα αυτά. Γιατί μπορεί να γελάν τώρα οι Άγγλοι Ιμπεριαλιστές που μας βάζουν και πετσοκοβόμαστε. Μα θα γελάσει καλά όποιος γελάσει τελευταίος. Και αυτός δε μπορεί να είναι άλλος από τον ελληνικό λαό, το μοναδικό αφέντη και κυρίαρχο στον τόπο αυτόν. Ώστε σήμερα μετά το <<δημοψήφισμα>> περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ύστερα από το Δεκέμβρη του 1944 δεν υπάρχει διέξοδος στο δρόμο που μας έβαλλαν οι άγγλοι και ο μοναρχοφασισμός. Υπάρχει λοιοόν διέξοδος. Μια μονάχα ελληνική, λαϊκή, εθνική διέξοδος υπάρχει και αυτή την επιβάλλει περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα αυτό το ίδιο αποτέλεσμα που μας δίνουν οι αγγλομοναρχικοί για το δημοψήφισμα. Και η διέξοδος είναι τούτη εδώ.. όλα τα κόμματα που μπορούν να έχουν λόγο στον τόπο αυτό, να μαζευτούν και να συμφωνήσουν για τον τρόπο που θα αποκατασταθεί η ομαλότητα στην Ελλάδα. Βέβαια σε μια τέτοια σκέψη δεν μπορούν να πάρουν να πάρουν μέρος τα κόμματα εκείνα που στέκουν πάνω στη βάση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας. Πάνω σε ποια βάση μπορούν να γίνουν συζητήσεις για μια τέτοια συνεννόηση και συμφωνία? Πρώτα από όλα πρέπει να σχηματιστεί από τα πιο πάνω κόμματα κυβέρνηση συνασπισμού. Η κυβέρνηση αυτή θα δώσει γενική αμνηστία, θα αποκαταστήσει τη δημοκρατική τάξη στις ένοπλες δυνάμεις, στα σώματα ασφαλείας και στον κρατικό μηχανισμό, θα αποκαταστήσει τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Θα ακολουθήσει εξωτερική πολιτική πραγματικής ισοτιμίας προς όλες τις μεγάλες δυνάμεις αι ειρήνης και συνεργασίας με όλες τις βαλκανικές χώρες. Και θα κάνει τίμιες και λεύτερες εκλογές, όπου όλοι οι Έλληνες που κατέχουν τα νόμιμα προσόντα θα μπορέσουν να ψηφίσουν για να αποφασίσει έτσι τελικά ο Λαός για το πού θα τραβήξει και πώς θα τραβήξει η Ελλάδα. Να αποφασίσει κυριαρχικά και για το καθεστωτικό και για το κυβερνητικό. Υπάρχει όμως ένας πρωταρχικός όρος , μια απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνουν όλα τα πιο πάνω. ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ. Έτσι όποιος έλληνας τώρα μάλιστα ύστερα από το δημοψήφισμα, βάζει πραγματικά το συμφέρον της Ελλάδας πάνω από κάθε άλλο, δεν έχει παρά να ακολουθήσει την ιστορική επιταγή της στιγμής. Συνεννόηση, ομαλότητα, δημοκρατική λαϊκή διέξοδος από το σημερινό χάος. Η επιταγή αυτή είναι πολύ πιο κατηγορηματική και ανεπιφύλακτη για τους πολιτικούς ηγέτες και τα πολιτικά κόμματα. Μαύρα και απειλητικά σύννεφα συσσωρεύονται εσωτερικά και εξωτερικά πάνω από τον ελληνικό ορίζοντα. Για μια ακόμη φορά πρόκειται γι αυτή μας την ύπαρξη, την υπόσταση μας, την εθνική μας ακεραιότητα και ανεξαρτησία. Ο κάθε Έλληνας ας κάνει το καθήκον του απέναντι στην Ελλάδα. Εμείς θα το ξανακάνουμε ακέραιο. Είμαστε έτοιμοι για κάθε έντιμη , ισότιμη, ελληνική συνεννόηση και συμφωνία. Το συμφέρον όμως του Λαού και του τόπου, τη δημοκρατία και την εθνική μας ανεξαρτησίας δεν πρόκειται να τα παζαρέψουμε. Και θα τα υπερασπίσουμε και θα τα επιβάλουμε δίνοντας αν χρειασθεί και τη ζωή μας.

Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

ΔΥΟ ΣΦΟΔΡΕΣ ΑΠΑΝΩΤΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Από το ΔΕΛΤΙΟ του Ομίλου Φίλων Προβολής του Έργου Στάλιν-Ζαχαριάδη 2012

Ακόμα καλά-καλά δεν έχει κοπάσει ο θόρυβος και «σβήσει η λάμψη» και ο απόηχος των πανηγυριών της σοσιαλδημοκρατικής χρουστσο-μπρεζνιεφικής ομάδας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαΐληδων της φαρσοκωμωδίας της διαβόητης «αποκατάστασης» (για ψήφους προφανώς) δηλ. της προκλητικής βεβήλωσης της μνήμης του δολοφονημένου απ’ τους ίδιους μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη, και ο Νίκος Ζαχαριάδης δέχεται απ’ τους δολοφόνους του δυο σφοδρές απανωτές επιθέσεις: η πρώτη, για πολλοστή φορά επαναλαμβανόμενη, αφορά το Ιστορικό Γράμμα του ΄40 και η δεύτερη αφορά την εντελώς πρόσφατη ανοιχτή τροτσκιστική επίθεση στις μαρξιστικές εκτιμήσεις-θέσεις του Νίκου Ζαχαριάδη.

Παλιά και νέα επίθεση στο Ιστορικό «Γράμμα» του ΄40. Η πρώτη ανοιχτή συκοφαντική επίθεση στο Ιστορικό «ΓΡΑΜΜΑ» του Νίκου Ζαχαριάδη χρονολογείται απ’ τον Απρίλη του ΄56 και έγινε απ’ την προδοτική ηγετική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη κλπ. του ενιαίου τότε χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56), η οποία διαρκώς επαναλαμβάνονταν στις μετέπειτα δεκαετίες και στην οποία αναφέρονταν: «στο γράμμα όμως εκείνο κάνει ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος γράφοντας ότι «στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, εμείς (δηλαδή οι έλληνες κομμουνιστές) πρέπει να δώσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις» … Η υπόδειξη για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά δε μπορούσε να μη δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά και κείνων που βρίσκονταν πίσω της» («Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958, σελ. 644), συκοφαντικός ισχυρισμός που δεν έχει απολύτως καμία βάση επειδή: πρώτο, πουθενά στο «Γράμμα» του Ζαχαριάδη δεν υπάρχει «υπόδειξη για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά», δεύτερο, ούτε «χοντροκομμένο πολιτικό λάθος» υπάρχει σ’ αυτό ούτε «συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά» δημιουργήθηκαν, αφού η φράση «δίχως επιφύλαξη» του «Γράμματος» δεν αναφέρεται στη «φασιστική κυβέρνηση Μεταξά» αλλά στη λέξη «πόλεμος» (Οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ (’56) δεν είναι μόνο δεξιοί οπορτουνιστές και προδότες, αποδεικνύονται και αγράμματοι).

Η τωρινή, εντελώς πρόσφατη επίθεση που είναι κατά πολύ χειρότερη της πρώτης, γιατί, όπως θα φανεί, έχει επιπλέον ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΚΟ χαρακτήρα, είδε το φως της δημοσιότητας στα τέλη Οχτώβρη του περασμένου χρόνου («Ρ» 29-30 Οκτώβρη 2011) δηλ. εκδηλώθηκε πολύ πρόωρα χωρίς καν να συμπληρωθεί μήνας απ’ τη δημοσιοποίηση της διαβόητης «αποκατάστασης» του Νίκου Ζαχαριάδη.

Σ΄ αυτή αναφέρεται: «ένα από τα πιο πολυσυζητημένα σημεία του πρώτου γράμματος είναι η φράση «στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά». Απασχόλησε ακόμα και την 6^η Ολομέλεια της ΚΕ (1956), καθώς και την 7^η (1957) και άλλες αργότερα… δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο σημείο αυτό ο Ν. Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό» («Ρ» 29-30 Οκτώβρη 2011, σελ. 13). Πουθενά όμως στο δεξιό οπορτουνιστικό «κείμενό» τους δεν κατονομάζεται το σημείο του «Γράμματος» που δήθεν εκφράζει «συμβιβασμό», γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Και όμως οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου, και επιπλέον προσφάτως «χρυσό πλυντήριο» δυο αιώνων προδοσιών της ξενόδουλης αστικής τάξης, Παπαρηγο-Γοντικο-Μαΐληδες ισχυρίζονται ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΚΑ: «δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο σημείο αυτό ο Ν. Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό».

Μια απλή σύγκριση μεταξύ των δυο εντελώς αβάσιμων και γι’ αυτό συκοφαντικών επιθέσεων των δεξιών οπορτουνιστών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών στο ΙΣΤΟΡΙΚΟ «Γράμμα» του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δείχνει πως η μεν πρώτη επίθεση παραμένει βασικά, παρά το συκοφαντικό της χαρακτήρα, σε πολιτικό επίπεδο, ενώ η δεύτερη έχει επιπλέον σαφή ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΚΟ χαρακτήρα με τον ισχυρισμό ότι δήθεν «ο Ν. Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό» για τον οποίο μάλιστα «δεν υπάρχει αμφιβολία». Εδώ οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαΐληδων ξερνούν απ’ τα σπλάχνα τους τόνους ΧΟΛΗΣ και ωκεανούς ΛΑΣΠΗΣ, που όμως δεν μπορούν να λερώσουν το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μια απ’ τους μεγαλύτερες επαναστατικές φυσιογνωμίες του πλανήτη στον 20^ου αιώνα, ΗΡΩΑ του ελληνικού και διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος – δεσμώτη των φασιστών Μεταξά-Χίτλερ (Νταχάου) και της φιλο-χιτλερικής φασιστικής κλίκας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ (φιλο-χιτλερικού χαρακτήρα ήταν η πράξη της μετονομασίας του «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» σε «ΒΟΛΓΚΟΓΚΡΑΝΤ» – δολοφονημένου απ’ τη σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ στο Σουργούτ της Σιβηρίας, τον Αύγουστο του 1973, μετά 17 χρόνια εξορία.

Αν η πρώτη επίθεση είχε μόνο ως στόχο να πλήξει-συκοφαντήσει πολιτικά το Νίκο Ζαχαριάδη, η τωρινή δεύτερη, έχει ευρύτερο και διπλό στόχο: να τον κατασυκοφαντήσει γενικά αλλά και να τον «πνίξει» στο βόρβορο πηχτής λάσπης.

Έτσι, με τον λασπολογικό ισχυρισμό περί «συμβιβασμού» του Ζαχαριάδη, που ισοδυναμεί με τόνους χολής και ωκεανούς λάσπες, μπροστά στα έκπληκτα «μάτια» των εξαπατημένων-παραπλανημένων αγωνιστών η διαβόητη «φιλο»-ζαχαριαδική «αποκατάσταση» αποκαλύπτεται ως προκλητικότατη και πιο ακραίας μορφής ΑΝΤΙΖΑΧΑΡΙΑΔΙΣΜΟΣ: ως ο πιο χυδαίος και λασπολογικού χαρακτήρα αντιζαχαριαδισμός.

Ο ψευδέστατος γκεμπελίστικος περί «συμβιβασμού» ισχυρισμός δεν είναι μόνο απλά μια πολιτική συκοφαντία αλλά είναι επιπλέον και ένας τεράστιος οχετός πηχτού βούρκου. Είναι προφανώς αδίστακτοι και δεν γνωρίζουν φραγμούς στις συκοφαντίες και στις λάσπες σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη τα «μαντρόσκυλα» του ντόπιου κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56): «δεν υπάρχει αμφιβολία» πως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. (Για την τροτσκιστική επίθεση των Μ.Μαϊλη-«Κ»ΚΕ στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ βλέπε το εκτενέστερο σημείωμα).

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: ΝΕΑ 3Η ΕΜΜΕΣΗ ΑΛΛΑ ΣΦΟΔΡΟΤΑΤΗ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ

Το ιστορικό γράμμα (31/10/1940) του Νίκου Ζαχαριάδη αποτελεί το σημαντικότερο πολιτικό ντοκουμέντο της ιστορικής περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος τόσο τοπικά όσο και πανευρωπαϊκά, γιατί υπήρξε το ΠΡΩΤΟ «κείμενο»-τοποθέτηση σ' αυτή την κατεύθυνση. Υπήρξε γι' αυτό το λόγο καίριας, μεγάλης ιστορικής μα και αποφασιστικής σημασίας «κείμενο» για το σωστό επαναστατικό προσανατολισμό του κομμουνιστικού και αντιφασιστικού κινήματος της χώρας, επειδή σε αυτό διατυπώνεται με έναν εξαιρετικά συμπυκνωμένο, αξιοθαύμαστο αλλά και σαφέστατο τρόπο η επαναστατική Λενινιστική-Σταλινική γραμμή του ΚΚΕ - η ορθότητά της επιβεβαιώθηκε από τη μετέπειτα ιστορική πορεία θετικά στο βαθμό που ακολουθήθηκε, αρνητικά όταν εγκαταλείφτηκε - και τα καθήκοντα της πάλης αντιφασιστών-κομμουνιστών για εκείνη την περίοδο σε δύο βασικά σημεία:

ΠΡΩΤΟ, καθορίζεται σωστά, από μαρξιστική σκοπιά, ο χαρακτήρας του πολέμου από την πλευρά της Ελλάδας ως «εθνικοαπελευθερωτικός»: «ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι» και προτρέπει να μετατραπούν τα «πάντα» στη χώρα σε «φρούρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα» - επαναστατική γραμμή ένοπλης πάλης που οδήγησε μετέπειτα, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, στη μεγάλη αθάνατη εποποιία της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης, της οποίας εμπνευστής και αρχιτέκτονας υπήρξε ο Νίκος Ζαχαριάδης.

ΔΕΥΤΕΡΟ, καθορίζεται με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια ο τελικός ΣΚΟΠΟΣ της ένοπλης πάλης, μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους φασίστες καταχτητές, που δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η εγκαθίδρυση Λαϊκής Εξουσίας δηλ. η απαλλαγή της χώρας από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση αλλά και η ανατροπή του καπιταλισμού σ' αυτή: «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για τον σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό», μια νέα Ελλάδα, που, κατά τους νεοφώτιστους Τροτσκιστές Χρουστσοφικούς Σοσιαλδημοκράτες τύπου Παπαρήγα-Μαΐλη-Λουκά-Μαρίνου κλπ., θα «είχε» τάχα «τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος»(!). (Στο χειρόγραφο γράμμα του Ν.Ζ. μετά τη λέξη «εξάρτηση», περιέχεται και η φράση «και από κάθε εκμετάλλευση» που καθόλου δεν αλλάζει το νόημα. Βλ. «Νίκος Ζαχαριάδης: Ιστορικά διλλήματα», σελ. 30, επιμ. Γ. Πετρόπουλος, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2011).

Η αντιμαρξιστική αυτή «τροτσκιστική» άποψη πρωτοδιατυπώθηκε επίσημα στο διαβόητο  «Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ τόμος 2^ος, 1949-1968», σελ.618, Αθήνα 2011 που δημοσιεύτηκε το Νοέμβρη του 2011 και επαναλαμβάνεται-παρατίθεται και από τον τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη «Σ.» στο αντιμαρξιστικό αρθρίδιό του με αφορμή την επέτειο του ΕΑΜ «Η πάλη του ΕΑΜ και το ταξικό ζήτημα» («Ρ» 29/9/2012 σελ.28) και επίσης από τον αρχιτροτσκιστή Μ. Μαΐλη στο φλύαρο τροτσκιστο-σοσιαλδημοκρατικό δισέλιδο πρόσφατο αρθρίδιό του με τίτλο «Το ΕΑΜ και το σήμερα» («Ρ» 7/10/2012, σελ.16-17). Μ' άλλα λόγια αυτό που οικοδομούνταν ως το 1953 σε Αλβανία-Βουλγαρία-Ουγγαρία-Πολωνία-Τσεχοσλοβακία-Αν. Γερμανία είχε «τάχα» τα «χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος», κατά τ' άλλα, κατ' αυτούς, υπήρχε «σοσιαλισμός» σ’ αυτές τις χώρες ως το 1990 (μετά το 1953 σ' αυτές τις χώρες, πλην Αλβανίας, άρχισε η παλινόρθωση του καπιταλισμού). Τέτοιες «θεωρητικές» ανοησίες μόνο οι χρουτσωφικοί σοσιαλδημοκράτες και νεοφώτιστοι τροτσκιστές της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι ικανοί να επινοούν. Εν αναμονή λοιπόν της συνέχειας.

Ας επαναφερθεί όμως στην μνήμη όσων αγωνιστών το ξέχασαν ότι αρχές του χρόνου ο τροτσκιστής Μαΐλης ως αφρίζων δερβίσης-λεμές της ντόπιας ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ μπουρζουαζίας αγανακτισμένος και εξοργισμένος διαμαρτύρονταν εκφράζοντας φανατικά την οπορτουνιστική του αντίθεση επειδή αυτή στο παρελθόν από το κίνημα «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13), επιτιθέμενος σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ και υπερασπιζόμενος την αστική τάξη - αρθρίδιο γραμμένο από τη σκοπιά υπεράσπισης των συμφερόντων της ξενόδουλης αστικής τάξης με ταυτόχρονο «ξέπλυμα» δυο αιώνων ΠΡΟΔΟΣΙΩΝ της.

Ενώ ο αξιοθρήνητος λακές του ντόπιου κεφαλαίου Μ. Μαΐλης στο πρόσφατο αρθρίδιό του αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι «το ΕΑΜ με τον ΕΛΑΣ κυριαρχούσαν σχεδόν στο σύνολο της χώρας» («Ρ» 7/10/2012, σελ.16) ισχυρίζεται ότι «έφταιξε» τάχα η επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου δηλ. το «ΔΕΥΤΕΡΟ» σημείο του γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη ΑΝΤΙ να παραδεχθεί ότι αυτή η στρατηγική ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗΚΕ από το Σιάντο και η επανάσταση ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία των Σιάντου-Ιωαννίδη-Ρούσου-Παρτσαλίδη με τις συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας που παρέδωσαν ουσιαστικά την εξουσία στον Αγγλικό ιμπεριαλισμό και το ντόπιο μοναρχοφασισμό. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που δεν χαρακτηρίζει ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ τις συμφωνίες αλλά μιλάει απλά για «λάθη», δικαιολογώντας έτσι την προδοσία όπως και όλοι οι ομοϊδεάτες του δεξιοί οπορτουνιστές (η επίθεση στην επαναστατική στρατηγική εκείνης της περιόδου δεν περιορίζεται μόνο στο ΚΚΕ αλλά επεκτείνεται και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, θέματα στα οποία θα επανέλθουμε).

Η νέα συγκαλυμμένη επίθεση (ακριβέστερα στο «ΔΕΥΤΕΡΟ» σημείο του γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη) της ηγετικής ομάδας του αστικού «Κ»ΚΕ είναι η τρίτη κατά σειρά επίθεση. Έχουν ήδη προηγηθεί στα τέλη Οκτώβρη του περασμένου χρόνου – χωρίς καν να συμπληρωθεί μήνας από τη διαβόητη «αποκατάσταση» του Ζαχαριάδη άλλες δύο επιθέσεις και μάλιστα στο ίδιο «κείμενο»-μπροσούρα που αφορούσαν το «ΠΡΩΤΟ» σημείο του γράμματος. Η μια είναι επανάληψη της γνωστής παλιάς επίθεσης (Απρίλης 1956) ότι τάχα αυτό δημιούργησε «σύγχυση» στους κομμουνιστές σχετικά με το Μεταξά, ενώ η δεύτερη, εντελώς νέα, συνιστά μια επίθεση καθαρά λασπολογικού χαρακτήρα, αφού ισχυρίζονται ψευδώς κατασυκοφαντώντας τον: «δεν υπάρχει αμφιβολία πώς στο σημείο αυτό ο Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό» («Ρ»-μπροσούρα 29-30 Οκτώβρη 2011, σελ.13) χωρίς καν να αναφέρεται το σημείο.

Εκείνο όμως που είναι το κύριο και πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί από τους αγωνιστές δεν είναι οι τροτσκιστικές θέσεις-επιθέσεις στο κίνημα, που βέβαια προκαλούν ζημιά: το κύριο είναι ότι αυτές αποτελούν το προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί-αποκρυφτεί το οριστικό ΠΕΡΑΣΜΑ της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στις θέσεις των μεγαλοαστικών κομμάτων αλλά και των ιμπεριαλιστών που προβάλουν ανέκαθεν αλλά και τώρα τη θέση περί δήθεν «ισότιμης συμμετοχής» της Ελλάδας στην ΕΕ (=άρνηση της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ), εξωραΐζοντας, δικαιολογώντας και υπερασπίζοντας μα και διαιωνίζοντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, προς όφελος προφανώς των συμφερόντων των μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων και εκείνων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 376 (1-31/10/2012)

ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ;

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», ΣΑΒΒΑΤΟ – 1 ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ 1946

Δημοσιεύτηκε η πληροφορία ότι ανάμεσα σε διάφορους «βουλευτές» γίνεται κίνηση για να μπει το ΚΚΕ «εκτός νόμου». Μιλώντας σχετικά ο πρωθυπουργός κ. Τσαλδάρης είπε ότι «η επί του προκειμένου πολιτική της κυβερνήσεως είναι αμετάβλητη και καθορίζεται εις τας προγραμματικάς της δηλώσεις. Από το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαρτάται αν θα προχωρήσει η κυβέρνησις»

Η αλήθεια πάνω στο «αμετάβλητο» του κ. πρωθυπουργού είναι ότι, ιδιαίτερα ύστερα απ' τις εκλογές Μπέβιν, το ΚΚΕ βρίσκεται ουσιαστικά σε διωγμό. Τα πιο χαρακτηριστικά για το διωγμό αυτό είναι ότι γίνονται επιθέσεις ενάντια σε εφημερίδες και γραφεία του ΚΚΕ, κλείνει η αστυνομία γραφεία του Κόμματός μας, όπως στην Πάτρα του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου. Πιάνουν στελέχη μας, όπως χτες πάλι το 2ο γραμματέα Περιοχής Αιγαίου σ. Κώστα Βασάλο.

Υπάρχουν εξακριβωμένες πληροφορίες ότι την απαγόρευση του Κ.Κ.Ε. τη ζητάνε οι αγγλικές αρχές κατοχής με επικεφαλής τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες στην Ελλάδα. Και την «κοινοβουλευτική πρωτοβουλία» την παίρνουν γνωστοί τραμπούκοι του μοναρχοφασισμού. Για το «ήθος» των ανθρώπων αυτών αξίζει το λόγο ν' αναφερθούν μερικά πράγματα. Στην κίνηση πρωτοστατεί ο πολύς Κουλουμβάκης. Ποιος ο άνθρωπος.

Για το ποιον του μαρτυρεί μια απ' τις αναρίθμητες περικοπές από τα άρθρα του «Αστέρα», της ίδιας δηλαδή της εφημερίδας η οποία τον «ανέδειξε».

Στις 5 του Γεναρη 19... ο διευθυντής του «Αστέρα» έγραφε απευθυνόμενος προς τον Κουλουμβάκη: «Μπορείς να διαψεύσεις ότι δεν εζήτησες ποσοστά από τας οικογενείας εκείνων που επήγαν να μεγαλώσουν την πατρίδα;
»Με παρεκάλεσες ναι ή όχι, εις το 1913 ενώπιον των συντακτών μου και έβαλες και τον κ. Πεντήρη μεσάζοντα, να παραμείνεις συντάκτης του “Αστέρα” δια να μην υποστής τας κακουχίας της εκστρατείας; ....» Και, φυσικά, ο ανήρ δεν διέψευσε !

Ένα δεύτερο περιστατικό, που δείχνει το μοναρχοφασιστικό αδέκαστο του ανθρώπου, είναι αυτό που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» στις 12 του Μάη. Από κάποια εγγλέζικη αποθήκη κλάπηκαν ..00 ρολόγια. Τους κλέφτες τους πιάσανε. Την υπεράσπισή τους την ανάλαβε ο Κουλουμβάκης, που τους έσωσε κυριολεκτικά, γιατί χάρη στη μοναρχοφασιστική ιδιότητά του στραπατσάρισε και κατακουρέλιασε δικαιοσύνη, νόμους, δικαστές κατά τον κουλουμβάκικο τρόπο. Είναι ο άνθρωπος που τον Ράλλη τον ονόμασε εθνικό ήρωα και εξυμνεί τους Γερμανούς και τα τάγματα ασφαλείας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μας πολεμάν. Και η ανωτερότητά τους φαίνεται και μόνο στο γεγονός ότι δεν έχουν καλύτερους να μας αντιπαρατάξουν.

Γιατί συζητάν και θέλουν να βγάλουν «εκτός νομού» το Κ.Κ.Ε.;

Γιατί θέλουν να χτυπήσουν, να θέσουν εκποδών την πιο καλά οργανωμένη, την πιο πρωτοπόρα και αποφασιστική δύναμη της ελληνικής δημοκρατίας. Με την απαγόρευση του Κ.Κ.Ε. που συζητάν, θέλουν να επιστεγάσουν το έργο τους που την ολοκλήρωσή του πιστεύουν πως μπορεί να τη βρουν στην παλινόρθωση του Γκλύξμπουργκ.

Η αλήθεια είναι ότι βιάζονται γιατί τους βιάζουν τα πράγματα. Μόλις δυο μήνες τώρα για μια ακόμα φορά, ύστερα απ' το Δεκέμβρη του 1944, η αγγλική πολιτική στην Ελλάδα και οι μοναρχοφασίστες πράκτορές της δίνουν εξετάσεις, μάλιστα εξετάσεις δυτικοευρωπαϊκά κοινοβουλευτικές. Το αποτέλεσμα είναι ο γνωστός καφενές. Ταυτόχρονα και έξω απ' τη «βουλή» ο αγγλοπρεπής και δίχως κοινοβουλευτική μάσκα μοναρχοφασισμός μας δίνει το μέτρο της πραγματικής αξίας του. Η Ελλάδα χορεύει το χορό του θανάτου. Τέτοια αναρχία, τέτοια κατάπτωση και εξευτελισμό, τέτοια ολόπλευρη αποσύνθεση, ξεχαρβάλωμα και ξεπούλημα στα όσα – όσα, δεν το γνώρισε ούτε μπορούσε να το γνωρίσει στο παρελθόν. Γιατί ποτέ στο παρελθόν η πολίτικη της δε γνώρισε παρόμοιο δεξιοτεχνικό συνδυασμό από μια τόσο ξετσίπωτη αποικιακή εγγλέζικη αποχαλίνωση με ένα ανυπόβλητο πραγματικά μοναρχοφασιστικό αντιλαϊκό εκτροχιασμό και εθνικό ξεπεσμό. Δυο μόνο παραδείγματα· το αγγλικό μονοπώλιο στο εμπόριό μας και η κατάσταση που δημιουργήθηκε στο στρατό δείχνουν τι φτιάχνουν. Εάν πάρουμε υπ' όψη και το οικονομικό ξεχαρβάλωμα που μας πλημμυρίζει και φέρνει στα σίγουρα σε μια πιο μεγάλη καταστροφή απ' όσες γνωρίσαμε, τότε θα έχουμε μια ιδέα για τη «δημιουργία» των λαοπρόβλητων.

Αυτή είναι η αγγλική πολιτική στην Ελλάδα, γυμνή, δίχως μάσκα. Και αυτός είναι, σε όλο του το μεγαλείο, ο πουλημένος, δοσίλογος και δολοφόνος μοναρχοφασισμός. Δέστε τους και καμαρώστε τους. Δε μπορούν, ούτε είναι σε θέση ν' αφήσουν κάτι ορθό και κάτι ελληνικό στον τόπο αυτό. Και θα μπορούσε κανένας να γελάσει αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά.

Αν τώρα τόσο βιάζονται για το δημοψήφισμα, καταπατώντας ξεδιάντροπα όσα λέγαν χτες, είναι και γιατί θέλουν να προλάβουν πριν ακόμα ξεγυμνωθούν πέρα για πέρα, πριν χρεοκοπήσουν ολότελα και στον τελευταίο οπαδό τους, πριν φθάσουν στον πάτο τραβώντας τον κατήφορο που πήρανε με την απεμπόληση κάθε ελληνικού, κάθε λαϊκού και εθνικού.

Και αν συζητάνε και θέλουν να βάλουν «εκτός νομού» το Κ.Κ.Ε. είναι γιατί θέλουν να παραμερίσουν το στύλο που κράτα ανοιχτό το παραπέτασμα για να σκεπάζουν το όργιο και ασχήμιες τους. Θέλουν να απομακρύνουν τον πιο αποφασιστικό παράγοντα, που τους στέκει εμπόδιο στο ακατονόμαστο αντιλαϊκό τους ξεφάντωμα.

Ούτε να μας τρομάξουν, ούτε να μας κλονίσουν πρόκειται. Γιατί δε μπορούν να τρομάξουν και να κλονίσουν την Ελλάδα και τη Δημοκρατία. Ριζωμένοι όπως είμαστε αξερίζωτα μέσα στο πιο λαϊκό, στο πιο δημοκρατικό και εθνικό, στο πιο τίμιο, όσιο και ιερό που διαθέτει ο τόπος αυτός, θα πέσουμε και θα εξαφανιστούμε μόνον όταν πέσει και εξαφανιστεί η Ελλάδα και ο λαός. Και αυτό είναι αδύνατο γιατί τόσο ο λαός όσο και εμείς ξέρουμε να παλεύουμε. Και όπως δε φοβηθήκαμε και νικήσαμε τους χιτλεροφασίστες και τους ντόπιους πράκτορές τους, έτσι και τώρα δε φοβόμαστε, θα παλέψουμε και θα νικήσουμε το μοναρχοφασισμό και τους ξένους αφέντες του όποιοι και αν είναι. Εγγύηση γι' αυτό είναι το αίμα που χύσαμε, το αίμα που χύνουμε και το αίμα που είμαστε έτοιμοι να χύσουμε για κάθε τι το ελληνικό, το εθνικό, το λαϊκό.

Δεν κάναμε ποτέ ούτε κάνουμε και τώρα τον παλικαρά. Αυτό το πράγμα δεν ταιριάζει με τη φύση μας. Αντίθετα κάναμε και πριν απ' το Δεκέμβρη και τη Βάρκιζα και μεταδεκεμβριανά όλα όσα περνούσαν απ' το χέρι μας για να εξασφαλιστεί στην Ελλάδα τάξη, ομαλότητα, ησυχία, συμφιλίωση, δουλειά και ανοικοδόμηση. Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι το πρωταρχικό και το μοναδικό εθνικό και λαϊκό συμφέρον συγκεντρώνονται στην ομαλή δημοκρατική εσωτερική εξέλιξη που θα μας θωράκιζε και από κάθε εξωτερικό τυχοδιωκτισμό που είναι αναπόσπαστα δεμένος με σοβαρούς για την εθνική μας ακεραιότητα κινδύνους. Ακολουθήσαμε αυτό τον δρόμο γιατί συμφέρει στο λαό. Και είχαμε και έχουμε το λαό μαζί μας. Το δρόμο τον εξωπολιτικό με το μονόπλευρο σε βάρος μας εμφύλιο πόλεμο τον ακολούθησαν οι άλλοι, οι αντίπαλοί μας, ακριβώς γιατί θέλουν να εξανδραποδίσουν το λαό και γιατί δεν έχουν ούτε μπορούν να έχουν το λαό μαζί τους.

Και στο δρόμο τους αυτό φυσικά σαν κύριο εμπόδιο τους στέκει το Κ.Κ.Ε. πρωτεργάτης στην πάλη του λαού για το ψωμί, τη λευτεριά, τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία του. Προσπάθησε και προσπαθεί όλη η ανοιχτή και σκεπασμένη ντόπια και ξένη αντίδραση να χτυπήσει το Κ.Κ.Ε. με όλα τα μέσα. Με τη ψευτιά, την πλαστογραφία, τη συκοφαντία, την εσωτερική του διάβρωση και υπόσκαψη, την τρομοκρατία, τη δολοφονία. Χτυπούν απ' όλες τις πλευρές, σε όλους τους τόνους, ενάντια στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε. και όπως είναι φυσικό αποτυγχάνουν και θα αποτυγχάνουν, γιατί δεν μπορούν να κάνουν το πιο απλό πράγμα: να δώσουν ψωμί, δουλειά, λευτεριά στο λαό. Και μια που απότυχαν σ' όλα, ντόπια και ξενοφερμένα, θέλουν να δοκιμάσουν τώρα και το τελευταίο μέσο: Να θέσουν το Κ.Κ.Ε. εκτός μάχης.

Ο κ. Τσαλδάρης στις δηλώσεις του είπε «από το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαρτάται αν θα προχωρήσει η κυβέρνησις». Μα εδώ αντιστρέφει τα γεγονότα. Όταν μέρα μεσημέρι, μπροστά στα μάτια της χωροφυλακής, δολοφονούνται, όπως δολοφονήθηκε προχθές ο δικηγόρος Φώτης Τσίγκας, γραμματέας του Α.Κ.Ε. Φωκίδας, ο κ. Τσαλδάρης δεν έχει ούτε το ηθικό δικαίωμα να μιλάει για «τρομοκρατία της Αριστεράς» και το πιο καλό που μπορεί να κάνει είναι να σιωπά. Στην πραγματικότητα μόνον απ' τους Άγγλους και τη ντόπια κυβέρνησή τους εξαρτάται αν θα πάμε καλά είτε όχι. Εμείς κάναμε και κάνουμε για τη λαϊκή συμφιλίωση όσα μπορούμε. Η αντίδραση, και εδώ πρόκειται για το Λαϊκό Κόμμα, αντιδρά με όλα τα μέσα. Να δυο παραδείγματα. Στο Κιλκίς όλα τα κόμματα υπόγραψαν σύμφωνο για τη συμφιλίωση. Το Λαϊκό Κόμμα αφού υπόγραψε το σύμφωνο μετά το τορπίλισε. Τα ίδια έκανε και στην Έδεσα. Να ποιοι καλλιεργούν τη διχόνοια και εφαρμόζουν την τρομοκρατία. Έτσι φυσικά δε μπορούμε να πάμε καλά.

Και για να πάμε καλά πρώτος όρος είναι να σταματήσει αυτή η τρομοκρατία και η δολοφονική αποχαλίνωση που οργανώνει και κατευθύνει η αγγλική κατοχή και η κυβέρνηση. Στις πόλεις και τα χωριά, σε κάθε γωνιά της χώρας έχει ξαποληθεί ένας παλλαϊκός διωγμός. Οι χωροφύλακες της αγγλικής αποστολής στα σώματα ασφαλείας κυριολεκτικά οργιάζουν. Μόνο στο Πολύγυρο της Χαλκιδικής πιάσαν, βασάνισαν απάνθρωπα και βίασαν σε μια μόνο φορά 130 πολίτες και ρήμαξαν το βιό τους. Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις γίνονται παντού. Φυλακίζουν κι εκτοπίζουν σ' όλη τη χώρα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει και η πιο στοιχειώδης τάξη και ασφάλεια γιατί την τσαλαπατά το κράτος. Και όταν ο λαός αυθόρμητα δίνει τα χέρια και συμφιλιώνεται, παρεμβαίνει, όπως είδαμε πιο πάνω, το κράτος και ο μοναρχοφασισμός και χαλνά τη δουλειά.

Έχουν ελπίδες έτσι να τα βγάλουν πέρα; Καμμιά απόλυτα. Και αν ακόμα σκοτώσουν, όπως λογαριάζουν, μερικές δεκάδες χιλιάδες και αν ακόμα φυλακίσουν και εξορίσουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εαμοκομμουνιστές. Αντίθετα, όσο σκοτώνουν και φυλακίζουν τόσο θα οξύνονται τα πράγματα. Γιατί ο λαός και οι αγωνιστές του ύστερα απ' την πείρα του Γκλύξμπουργκ - Μανιαδάκη και ύστερα απ' την Εθνική τους Αντίσταση που γιόμισε την Ελλάδα με καινούργιο φως και άσβηστη ελπίδα δεν πρόκειται να σκύψουν τα κεφάλια. Αντί για την φυλακή και την εξορία θα τραβάν για το βουνό, για τον αγώνα. Και ας το σημειώσουν Άγγλοι και αγγλόδουλοι. Όσο μεγαλώνει το τρομοκρατικό τους ξεφάντωμα τόσο θα φουντώνει το αντάρτικο. ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ. Φτάνουν κιόλας μερικοί αντίλαλοι και ως την Αθήνα: «Κάπου απ' τα βουνά». Και οι αντίλαλοι αυτοί μας λεν όχι μόνον ότι παλικάρια του λαού παλεύουν για τη ζωή, την τιμή και τη λευτεριά του θυσιάζοντας και τη ζωή τους, μα ακόμα ότι όπου οι χωροφύλακες αντί για ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα συναντάν άνδρες και πρόκειται να παλέψουν ίσος προς ίσο, τότε πολλοί τους συνέρχονται, υποβάλλουν παραιτήσεις είτε το βάζουν στα πόδια.

Έτσι έχει η αλήθεια. Δίχως φόβο και δίχως πάθος.

Δεν απειλούμε μα και δε φοβόμαστε κανένα. Υπερασπιζόμαστε την υπόθεση του λαού και της Ελλάδας ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ.

Εμείς θέλουμε τον ίσιο το δημοκρατικό δρόμο. Μα δεν έχουμε την ελευθερία να τον διαλέξουμε εμείς. Άλλοι μας επιβάλλουν το δρόμο.

Ο δρόμος ο δικός μας είναι να πάμε για το δημοψήφισμα χέρι – χέρι μαζί με όλους τους δημοκρατικούς χωρίς αξιώσεις ηγεσίας, αν και μας ανήκει περισσότερο από κάθε άλλον, σαν απλοί στρατιώτες, για να κερδίσει ο λαός τη Δημοκρατία του. Και θα την κερδίσει γιατί τούτη τη φορά δεν πρόκειται να παίξουμε ούτε και να περάσουν τα αναίσχυντα 93%. Δημοκρατία θέλει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και απ' το δημοψήφισμα μόνο Δημοκρατία θα βγει, γιατί στο δημοψήφισμα θα πάμε ήσυχα αν διεξαχθεί ομαλά, μα θα το διεξάγουμε και κατεβάζοντας το λαό στους δρόμους αν θελήσουν να μιμηθούν τον Κονδύλη του 1935.

Εμείς παίζουμε με ανοιχτά χαρτιά γιατί δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα απ' το λαό αφού τον έχουμε μαζί μας. Αυτοί απειλούν με το «εκτός νόμου» και δείχνουν την αδυναμία και το πελάγωμά τους. Το ξαναλέμε: ούτε αυτό μας τρομάζει.

Όταν πρόκειται για το καλό του τόπου και του λαού, το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλους δρόμους.

Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Η κυβέρνηση Βούλγαρη παραιτήθηκε. Και παραιτήθηκε γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει τον ακόλουθο χορό της πάνω στα συντρίμμια της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Μας είχε οδηγήσει στο χάος και κάθε καινούργια μέρα παραμονής της στην εξουσία θα ολοκλήρωνε την καταστροφή που φουντώνει με τον νέο πληθωρισμό. Έφυγε κάτω από την παλλαϊκή κατακραυγή που ακούστηκε μυριόστομη και στο Στάδιο.. –Να φύγει ο Βούλγαρης! Θα ήταν όμως τουλάχιστο πρόωρο να αφήσουμε να μας παρασύρουν οι αυταπάτες και οι αβάσιμες ελπίδες. Μπροστά στο αδιέξοδο που δημιούργησε ο Βούλγαρης και την παλλαϊκή απαίτηση να φύγει, οι σκοτεινές δυνάμεις της αντίδρασης σκέφτηκαν να παίξουν πάλι το αντιλαϊκό παιχνίδι τους. Και αυτού ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος. Δεν είναι μυστικό –το γράφουν και οι εφημερίδες- ότι ο Βούλγαρης παραιτήθηκε ύστερα από υπόδειξη του κ. Λήπερ, αφού πρώτα προκήρυξε τις ψευτοεκλογές για τις 20 του Γενάρη. Και σήμερα, ύστερα από την παραίτηση του ναυάρχου γίνεται προσπάθεια να πετύχει μια συνεννόηση και συμφωνία λαϊκών-φιλελευθέρων, του κ. Σοφ. Βενιζέλου και άλλων με βάση τις ψυτοεκλογές για τις 20 του Γενάρη- είτε με μια αναβολή τους- και το μοίρασμα των εδρών 50% με 50%, ή κάτι παρόμοιο. Αυτός είναι ο κίνδυνος. Ο κ. Βούλγαρης προετοίμασε τον δρόμο και διώχνεται σαν αποτυχημένος. Και μαγειρεύεται τώρα στα σκοτεινά ένα κυβερνητικό κατασκεύασμα που θα πάει να ολοκληρώσει το έργο που άρχισε ο κ. ναύαρχος. Δηλαδή να ενωθούν όλες οι αντιλαϊκές αντιδημοκρατικές δυνάμεις. Να συμπληρωθεί η κωμωδία της ανασύνταξης των εκλογών. Και να παν για τις ψευτοεκλογές αποκλείοντας ολόκληρη την αριστερά, τον εαμικό κόσμο, το κίνημα Εθνικής Αντίστασης. Και να κυβερνήσουν μετά την ψωροκώσταινα πάνω στη βάση μιας ανήθικης μοιρασιάς που κατεργάζεται και προδικάζει τον πλέριο αφανισμό του λαού, το ολοκληρωτικό χαντάκωμά του τόπου. Δεν μπορεί κανένας να διώξει τη σκέψη ότι ο κ. Λήπερ με τη λύση αυτή διευκολύνει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τον κ. Μπέβιν κατά την τωρινή συζήτηση της Βουλής των Κοινοτήτων πάνω στο ελληνικό. Έτσι πετυχαίνει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Αυτό τουλάχιστο φαντάζεται. Γιατί με τέτοια μαγειρέματα μπορεί να διευκολύνονται δύσκολες για τους εχθρούς του λαού καταστάσεις και να εξυπηρετούν και τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών. Η Ελλάδα όμως δε βοηθιέται και ο λαός δεν ανασαίνει. Χφειάζονται άλλα μέτρα και αποφασιστικότερα βήματα. Μια δημοκρατική αλλαγή είναι άμεσα δυνατή παρά το ότι φαίνεται να σκοντάφτει σε ανυπέρβλητες δυσκολίες. Φτάνει να οπλίσουν οι δημοκρατικοί του κέντρου και η εξωεαμική αριστερά. Να θέσουν καθαρά το πρόβλημα και να αναλάβουν πρωτοβουλία και την ευθύνη της δημοκρατικής λύσης του. Μπορούν αν θέλουν, να σχηματίσουν κυβέρνηση πολιτική δημοκρατική. Θα έχουν αμέριστη και ανεπιφύλακτη τη συνδρομή μια με τη μοναδική προϋπόθεση, να αποκαταστήσουν μια τέτοια εσωτερική τάξη, ώστε να μπορέσει ο κάθε Έλληνας, χωρίς τρομοκρατία και καταδιώξεις να ψηφίσει ελεύθερα όπως αυτός θέλει. Χρειάζεται λίγη ελληνικότητα και δημοκρατικότητα για να μεταβληθεί ο σοβαρός κίνδυνος σε βάσιμη ελπίδα.

Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Ριζοσπάστης, Τετάρτη 10/10/1945, σελ. 1

Ο σ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΝΑΟΥΣΑΣ

«Ο ελληνικός λαός ενώνεται σε ενιαίο αδιάσπαστο σύνολο όπως στην κατοχή. Η Λαϊκή Δημοκρατία δεν αποκρούει κανέναν. Έξω από το μέτωπο θα μείνουν μονάχα οι άνθρωποι του Μαύρου Μετώπου, οι προδότες και οι μεγαλοκαρχαρίες. Να είστε έτοιμοι στην πρόσκληση του ΕΑΜ για νέους σκληρούς αγώνες».

Ριζοσπάστης, Παρασκευή 31/8/1945, σελ. 2

Ο σ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΡΗΤΙΚΟ ΛΑΟ

Ο σ. Ζαχαριάδης με την ευκαιρία της επετείου του ολοκαυτώματος Αρκαδίου έστειλε το παρακάτω χαιρετιστήριο στον κρητικό λαό μέσω της κρητικής εφημερίδας «Κρήτη».

«Αξιότιμο Διευθυντή κρητικής εφημερίδας «ΚΡΗΤΗ»

Ενταύθα,

Με την ευκαιρία της επετείου του ολοκαυτώματος του Αρκαδίου σας παρακαλώ να διαβιβάσετε στον ηρωικό κρητικό λαό τους πιο θερμούς μου χαιρετισμούς. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου είναι ο φωτεινός οδηγός στο δύσκολο δρόμο θυσιών και αγώνων του για την Λευτεριά, την εθνική του ανεξαρτησία, για την δημοκρατία. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου δείχνει πόσο πολύτιμη είναι η θυσία για τα ζωτικά δίκαια ενός λαού ακόμα κι αν δεν έχει άμεσα τα αποτελέσματα, που επιδιώκει ο ίδιος ο λαός. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου στην εφετινή επέτειο μας θυμίζει πιο ζωηρά τον μισελληνικό ρόλο, που έπαιξε η τότε αντιδραστική αγγλική κυβέρνηση κοντά στην Πύλη για να κάνει το δράμα του ξεσηκωμένου κρητικού λαού τραγικότερο και να ματαιώσει την ένωση της αγωνιζόμενης Κρήτης με την Ελεύθερη Ελλάδα. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου καταδικάζει και συντρίβει στην συνείδηση όλων των Ελλήνων, ην χωριστική στάση των ξένων πρακτόρων, που ξενόδουλα κηρύχνουν τελευταία τον αποχωρισμό της Κρήτης από την Ελλάδα. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου συνδέει αδιάρρηκτα με δεσμούς αίματος τον κρητικό λαό με τον υπόλοιπο ελληνικό λαό στους κοινούς χθεσινούς και τωρινούς αγώνες για Λευτεριά, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, για μια ενωμένη, ευτυχισμένη Ελλάδα.

Μετά τιμής Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ»

Ριζοσπάστης, Πέμπτη 8/11/1945, σελ. 1

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ σ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΣΤΟ ΓΕΝΝΑΙΟ ΛΑΟ ΤΟΥ ΜΩΡΗΑ ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

«όσο σκοτεινή είναι η τωρινή ώρα, τόσο πιο φωτεινή θα είναι η μέρα της λευτεριάς και της λαοκρατίας»

Πάτρα, 22 (του ανταποκριτή μας).- Ο σ. Ζαχαριάδης απευθύνει προς το λαό της Πάτρας τον πιο κάτω χαιρετισμό, που δημοσιεύεται στις αυριανές τοπικές εφημερίδες.

«Προς το Λαό της Πάτρας

Οι αρχές της «Υπηρεσιακής», με εμπόδισαν να έρθω σε επαφή μαζί σας. Είναι κι αυτό ένα πολύ καθαρό δείγμα για τη σημερινή αξιοθρήνητη κατάσταση της χώρας μας μέσα σε μία ολόκληρη δημοκρατική και αντιφασιστική Ευρώπη. Ελπίζω ότι δεν θα αργήσω να ξανάρθω κοντά σας, κοντά σε όλους τους δημοκρατικούς πολίτες της Πάτρας. Φεύγω από την πόλη σας με την πεποίθηση ότι η Πάτρα, φυσική πρωτεύουσα του Μοριά και της Δυτικής Ρούμελης, στέκει στο ύψος όλης της άλλης Δημοκρατικής Ελλάδας. Οι ελπίδες των αντιδραστικών ότι θα κρατήσουν την Πάτρα και όλο το Μοριά σε πολιτική ή κοινωνική καθυστέρηση διαψεύστηκαν ηχηρά. Ο Μοριάς που από το αίμα του, τις θυσίες και τα βάσανά ξεπήδησε κάποτε η λευτεριά ολόκληρης της Ελλάδας πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες και στον πρόσφατο ιερό αγώνα. Πιστός σε αυτές τις δοξασμένες παραδόσεις του παίρνει σήμερα τη θέση του στις επάλξεις του τωρινού δημοκρατικού αγώνα. Ο Μοριάς που βογκάει ολόκληρος σήμερα κάτω από το πέλμα μιας στυγνής τρομοκρατίας και που είναι βυθισμένος στη χειρότερη οικονομική δυστυχία, θα ξεπεταχθεί υπερήφανος αγωνιστής της λευτεριάς και της Δημοκρατίας, της πραγματικής ανεξαρτησίας της χώρας μας. Και όσο σκοτεινή είναι η τωρινή ώρα, τόσο πιο φωτεινή θα είναι η μέρα της λευτεριάς και της Λαοκρατίας.

Πάτρα, 22/9/45

Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ»

Ριζοσπάστης, Κυριακή 23/9/1945, σελ. 1

Ο σ. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΪΚΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΜΩΡΗΑ

Του απαγόρευσαν να τους επισκεφτεί

Πάτρα, 21. (του ανταποκριτή μας).- Παρά την επιμονή μιας επιτροπής δικηγόρων, έπειτα από πολλές παρελκύσεις, ο κ. εισαγγελέας τελικά αρνήθηκε να δώσει άδεια για επίσκεψη του σ. Ζαχαριάδη και Καραγιώργη στις φυλακές Πατρών. Οι δύο σύντροφοι έστειλαν το παρακάτω χαιρετιστήριο στους φυλακισμένους, που δημοσιεύτηκε στις πατρινές εφημερίδες

«Προς τους φυλακισμένους της Πάτρας

Αγαπητοί συναγωνιστές, δυστυχώς ο κ. Εισαγγελέας Πατρών θεώρησε <<δημοκρατικό>> να μη μας επιτρέψει να σας επισκεφτούμε στις φυλακές σας. Αλλά η επίσκεψη αυτή, που ματαιώθηκε από την αυθαίρετη ενέργεια του κ. Εισαγγελέα, δεν αλλάζει τίποτα. Βρισκόμαστε με όλη μας την καρδιά στο πλευρό σας. Ξέρουμε την υπερήφανη αυτοπεποίθησή σας, την πίστη σας στον δημοκρατικό αγώνα, την ακλόνητη αφοσίωσή σας στο πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας. Μέσα από αυτή την ανήκουστη μαρτυρική πορεία των χιλιάδων φυλακισμένων, των χτυπημένων, των πληγωμένων, των δεκάδων χιλιάδων κυνηγημένων ανθρώπων, βροντάει ο καινούργιος Μοριάς. Ο Μοριάς της λευτεριάς και της Λαϊκής Δημοκρατίας. Ο Μοριάς θα συνεχίσει και θα ολοκληρώσει τους μεγάλους δοξασμένους αγώνες και τη χθεσινή εθνική Εποποιία. Σας σφίγγουμε όλων αδελφικά το χέρι.»

Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ Κ. ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ

Ριζοσπάστης, Σάββατο 22/9/1945, σελ. 1

Η ΕΛΛΑΔΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ : Η σημερινή κατάσταση και τα προβλήματά της

Ριζοσπάστης 22/1/1947, σελ. 3

Λόγος του σ. ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη συγκέντρωση των κομματικών στελεχών της Αθήνας, στις 19.1.1947, αφιερωμένη στην 23η επέτειο από το θάνατο του Λένιν

Α’ Η μεγάλη κληρονομιά του Λένιν

Ο ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ Κ.Κ.Ε.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Είκοσι τρία χρόνια πέρασαν από τότε που πέθανε ο Λένιν, ο μεγάλος επαναστάτης, αναμορφωτής και διανοητής, αυτός που δημιούργησε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο, ο συνεχιστής του μεγάλου επιστημονικού και επαναστατικού έργου των Μαρξ και Ένγκελς.

Και ο πιο καλός και άξιος τρόπος να τιμήσουμε το Μεγάλο αυτό Δάσκαλο και οδηγητή της ανθρωπότητας είναι να τείνουμε αδιάκοπα και ακούραστα να φανούμε όσο είναι μπορετό, πιο αντάξιοί του, έτσι όπως μας το δείχνει ζωντανά και φωτεινά ο ισάξιος συμμαχητής και συνδημιουργός, ο μεγάλος συνεχιστής του Στάλιν.

Ποιο είναι εκείνο που εμείς οι κομμουνιστές της Ελλάδας πρέπει να προσέξουμε και να διδαχτούμε, σήμερα ιδιαίτερα, απ’ το προσωπικό έργο και τη δημιουργία του Λένιν;

Πρώτο, το Λένιν, τον ξεχωρίζει ένας άρτιος επιστημονικός, θεωρητικός εξοπλισμός, που προσαρμόζεται, συγχρονίζεται αδιάκοπα. Ο Λένιν, ενσαρκώθηκε δημιουργικά, την παγκόσμια πείρα απ’ την ιστορία, απ’ τους αγώνες, απ’ την πρόοδο της ανθρωπότητας σε όλους τους τομείς γενικά και ιδιαίτερα στον τομέα της επαναστατικής πάλης όλων των καταπιεζόμενων και στην πρώτη γραμμή του προλεταριάτου.

Δεύτερο, ο Λένιν, τη θεωρητική διαπίστωση του μαρξισμού για τη σοσιαλιστική μετατροπή του κόσμου, την εφάρμοσε στην πράξη, την έκανε πραγματικότητα. Και κείνο που ιδιαίτερα διακρίνει το Λένιν, είναι ότι πρόσεχε και την πιο παραμικρή λεπτομέρεια, το μερικό, συνδέοντάς το, ανοίγοντάς το, στο γενικό. Στο Λένιν υπάρχει μια αδιάκοπη ενότητα του μικρού, του καθημερινού με την πιο καθολική, συνθετική θεωρητική γενίκευση. Αυτή η αδιάσπαστη διαλεχτική ενότητα, αλληλοεξάρτηση και αλληλοσυμπλήρωση θεωρίας και πράξης, πράξης και θεωρίας, αποτελεί την ακατανίκητη δύναμη του Λένιν, του λενινισμού.

Αυτά τα δύο, χυμένα σε μια μονολιθική ενότητα είναι για μας σήμερα το πρωταρχικό στην κληρονομιά του Λένιν. Κατέχοντας, αναπτύσσοντας, καλλιεργώντας και συγχρονίζοντας ακούραστα και δημιουργικά τη μεγάλη κληρονομιά του Λένιν, τη διδασκαλία του μαρξισμού – λενινισμού, τα φώτα των Μεγάλων δασκάλων μας Μαρξ –  Ένγκελς – Λένιν – Στάλιν, θα μπορούσαμε και μείς οι κομμουνιστές της Ελλάδας σωστά και αποτελεσματικά να μαστορέψουμε τις σοβαρές δυσκολίες και τα δύσκολα προβλήματα.

Είναι το αυστηρό επιστημονικό όπλο που επιτρέπει σωστά να μελετούμε τη ζωή, την πραγματικότητα, την κοινωνία και την κίνησή της, τις τάξεις και τους αγώνες τους, σωστά να αναλύουμε κάθε φορά την κατάσταση και σωστά να καθορίζουμε την πορεία μας, τη γραμμή μας.

Περισσότερο από πριν, σήμερα, που τα πράγματα στον τόπο μας παρουσιάζουν τέτιο μπλέξιμο και τόσες δυσκολίες, μας είναι απαραίτητος ο εξοπλισμός με την ψύχραιμη επιστημονική μαρξιστική – λενινιστική σκέψη και πράξη γι να τα βγάλουμε και μείς πέρα. Ποιο είναι το μπλέξιμο αυτό, ποια εικόνα παρουσιάζει σήμερα η Ελλάδα;

Β’

1- ΠΟΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Πριν μπούμε στην ανάλυση της σημερινής στιγμής στην Ελλάδα, χρειάζονται δύο λόγια για τη διεθνή κατάσταση.

Κοντεύουν δύο χρόνια απ’ τη μέρα που τελείωσε στην Ευρώπη πρώτα, ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και το έργο και η προσπάθεια των λαών για την ειρήνη και την ανοικοδόμηση προχωρεί υπερνικώντας διαρκώς σοβαρά, μα όχι ανυπέρβλητα εμπόδια.

Εκείνο που βασικά χαρακτηρίζει τα δύο αυτά χρόνια είναι ότι απ’ τη μια μεριά ο δημοκρατικός κόσμος με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση σταθεροποιείται, περιμαζεύεται, ανοικοδομείται και ορθώνεται. Η πορεία αυτή είναι σταθερή και παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες κερδίζει ολοένα σε ρυθμό. Οι λαοί που ξεκαθάρισαν δημοκρατικά τα εσωτερικά τους προβλήματα, προχωρούν με μια υποδειγματική εσωτερική ενότητα και σταθερότητα, προς το ξεπέρασμα των δυσκολιών που γέννησε ο πόλεμος και η χιτλεροφασιστική κατοχή και δημιουργούν και καταχτούν καθημερινά ένα καλύτερο αύριο… Απ’ την άλλη μεριά, στις χώρες όπου συνεχίζονται οι παλιές πλουτοκρατικές μέθοδες οικονομίας και διακυβέρνησης, καθώς και σε κείνες, όπου η εσωτερική και η εξωτερική αντίδραση προβάλλει συστηματική κωλυσιεργία στο έργο για το δημοκρατικό , εσωτερικό ξεκαθάρισμα, όχι μόνο οι εσωτερικές, οικονομικές, στην πρώτη γραμμή , δυσκολίες συσσωρεύονται, μα και η αντίδραση σηκώνει κεφάλι και έχουμε παντού σχεδόν, στον κύκλο απ’ τις χώρες αυτές, χωρίς να εξαιρέσουμε ούτε τις Ενωμένες Πολιτείες και την Αγγλία, νεοφασιστική δραστηριότητα που οργανώνεται, συστηματοποιείται και αυξάνει γιατί την υποστηρίζουν οι πιο σκοτεινές δυνάμεις της παγκόσμιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Την ηγεμονία στη 2η αυτή ομάδα χωρών, την έχουν οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής με υποταχτικό συμπαραστάτη, παρ’ όλες τις σημαντικές εσωιμπεριαλιστικές αντιθέσεις τους, τη Μεγάλη Βρετανία. Και ακριβώς γιατί οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής που στο διάστημα του πολέμου ανάπτυξαν έναν κολοσσιαίο παραγωγικό μηχανισμό, περιπλέκονται και θα περιπλέκονται προοδευτικά ακόμα πιο πολύ στις εσωτερικές αντινομίες που γεννά αυτός ο πληθωρικός παραγωγικός μηχανισμός, προσπαθούν να δημιουργήσουν μια διέξοδο προς τα έξω. Έτσι αναπτύσσουν μια πρωτογνώριστη στην ιστορία της ανθρωπότητας εξαπλωτική δραστηριότητα, που αποτελεί και τον πρωταρχικό και κύριο παράγοντα για τη σημερινή παγκόσμια αστάθεια και νευρικότητα. Η ιμπεριαλιστική αυτή δραστηριότητα, που αποβλέπει στην παγκόσμια κυριαρχία και που για πολεμικό έμβλημά της έχει την ατομική βόμβα, αποτελεί σήμερα την κύρια απειλή ενάντια στην παγκόσμια ειρήνη και την ανεξαρτησία των λαών. Αυτή κυρίως, μαζί με τους άγγλους συμπαραστάτες της, υποθάλπει την αντίδραση και ενθαρρύνει τη νεοφασιστική αναβίωση σε όλες τις γωνίες του κόσμου.

Η δημοκρατική ανθρωπότητα μαζί με τις δημοκρατικές δυνάμεις στις ίδιες τις Ενωμένες Πολιτείες και στην Αγγλία, έχει να υπερνικήσει ακόμα πολλά εμπόδια και δυσκολίες στην προσπάθειά της για να εξασφαλίσει σταθερές ειρηνικές συνθήκες για το έργο της περισυλλογής, της ανοικοδόμησης και της προόδου. Παρ’ όλα τα συμπτώματα διεθνούς κατευνασμού που κάθε φορά παρουσιάζονται, θα χρειαστούν ακόμα πολλοί κόποι για να κατοχυρωθεί η ειρήνη και η ασφάλεια των λαών

2- Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Μέσα σ’ αυτή την παγκόσμια εικόνα, η χώρα μας κατέχει μια ιδιόμορφη θέση, πολύ χαρακτηριστική, μα διόλου ζηλευτή.

Είναι η χώρα που με επιτυχία διεκδικεί τα πρωτεία στη νεοφασιστική επίδειξη της παγκόσμιας αντίδρασης. Είναι η μόνη χώρα, που χάρη στο Δεκέμβρη με την ένοπλη και αντιλαϊκή αγγλική επέμβαση και στο μοναρχικό νεοφασισμό, που η ένοπλη αυτή επέμβαση μας φόρτωσε με τη βία, παρουσιάζει σήμερα μια εικόνα από βαθιά και ολοκληρωμένη πολιτική, οικονομική, κοινωνική, ηθική, πνευματική και εθνική κρίση, κρίση που την έφερε στο γκρεμό. Είναι η χώρα που δεν έκανε τίποτα για την οικονομική της ανόρθωση. Αντίθετα, η δοσίλογη ντόπια, μαζί με την ξενική πλουτοκρατική  εκμετάλλευση συσσωρεύουν καθημερινά καινούργια ερείπια και ωθούν τη λαϊκή εξαθλίωση στο απροχώρητο. Είναι η χώρα που ύστερα από το διώξιμο του καταχτητή, που το πέτυχε με τον ηρωικό αγώνα του λαού της, δε γνώρισε τη λευτεριά. Αντίθετα, με την καινούργια, την αγγλική κατοχή, έχασε πάλι την εθνική της ανεξαρτησία. Είναι η χώρα όπου η «απελευθέρωση» δεν έφερε την πολιτική ομαλότητα, γιατί οι δοσίλογοι συνεργάτες του χιτλερικού καταχτητή κράτησαν ουσιαστικά τη διακυβέρνηση και για να υποτάξουν τελειωτικά το λαό, έπνιξαν τη χώρα στο δολοφονικό όργιο και έφεραν στον εμφύλιο πόλεμο, που ξαπλώνει σήμερα σ ‘ όλη την Ελλάδα.

Έτσι εκείνο που ξεχωρίζει την Ελλάδα σε όλη τη μεταδεκεμβριανή περίοδο είναι το καταστροφικό, οικονομικό αδιέξοδο και πρωτοείδωτη λαϊκή εξαθλίωση, Είναι η νεοφασιστική αναβίωση που για άμεσο αποτέλεσμα είχε την εξωτερική απομόνωση της Ελλάδας από όλη τη δημοκρατική ανθρωπότητα, που την κάνει και κίνδυνο για την ειρήνη στα Βαλκάνια και εσωτερικά τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό. Και όλα κάτω από την αιγίδα της αγγλικής κατοχής, που κουρέλιασε και την εθνική μας ανεξαρτησία και φέρνει την πρωταρχική ευθύνη για τα σημερινά χάλια μας, γιατί δεν αφήνει τον ελληνικό λαό να αποφασίσει μόνος του για τις τύχες του και θέλει την Ελλάδα βάση της για τις σκοτεινές και ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του. Αυτή είναι η γενική μας κατάσταση.

Αν θελήσουμε τώρα να δώσουμε το βασικό γνώρισμα που χαρακτηρίζει τη σημερινή στιγμή, αυτήν που περνά τώρα η χώρα μας, πρέπει αδίστακτα να το συμπυκνώσουμε στο βασικό συμπέρασμα, ότι συνεχώς και αδιάκοπα ο κόμπος των εσωτερικών μας αντιθέσεων μπλέκεται ολοένα και περισσότερο, φανερώνοντας την οργανική και ανυπέρβλητη αδυναμία και αποτυχία, που αποκαλύπτουν από το Δεκέμβρη του 1944 και δω τόσο η καινούργια ξενική κατοχή, όσο και οι μοναρχοφασίστες δουλοπάροικοί τους, στο να αναστηλώσουν και σταθεροποιήσουν μια αντιλαϊκή, τεταρταυγουστιανή, δοσίλογη και πλουτοκρατική νεοφασιστική Ελλάδα. Και το «μυστικό» για την αδυναμία και αποτυχία τους αυτή, βρίσκεται στο γεγονός ότι ο λαός παρ’ όλα όσα θεμιτά και αθέμιτα χρησιμοποίησαν ενάντιά του, δεν τά βαλε κάτω. Γιατί, πρέπει να το πούμε αδίστακτα: αν ο λαός τά βαζε κάτω, τα σχέδια που σκάρωσαν οι ξένοι καταχτητές και οι ντόπιοι μοναρχοφασίστες, έτσι είτε αλλιώς, θα πετύχαιναν, παρ’ όλη την αφανιστική εξαθλίωση και την καταστροφική καταβαράθρωση που συνεπάγονται για το λαό και την Ελλάδα.

Έτσι η εικόνα που παρουσιάζει και σήμερα η χώρα μας, είκοσι εφτά μήνες ύστερα από το διώξιμο του χιτλεροφασίστα καταχτητή υπερκαλύπτεται, πλημμυρίζει, από την ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα στο νέο, ξένο καταχτητή και ντόπιο και δοσίλογο νεοφασισμό από τη μια και το μαζικό αγώνα και την αντίσταση απ’ την άλλη, τον αγώνα και την αντίσταση, για τη λευτεριά, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, για μια καλύτερη ζωή, για την πρόοδο. Και είναι πραγματικά ανειρήνευτη τούτη η πάλη, χωρίς η θέση μας αυτή να ρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική μας για τη συμφιλίωση αποβλέπει στην υπερνίκηση του φασισμού και στη δημοκρατική ομαλότητα και τάξη, που μπορούσαν να επιτευχθούν μόνο όταν αποκατασταθεί ακέραια η λαϊκή κυριαρχία.

Αυτό είναι το γενικό γνώρισμα, που χαρακτηρίζει τη σημερινή στιγμή. Είναι γενικό γιατί καλύπτει όλη τη μεταδεκεμβριανή περίοδο. Και το ξεχωριστό, που παρουσιάζει σήμερα είναι η ιδιαίτερη οξύτητά του, οξύτητα, που ολοένα μεγαλώνει.

Αν τώρα, θελήσουμε να ξεχωρίσουμε και το ειδικό γνώρισμα που παρουσιάζει η σημερινή στιγμή, γνώρισμα που φυτρώνει οργανικά από όλο το μεταδεκεμβριανόμοναρχοφασιστικό και κατοχικό χάος, θα το βρούμε στην προσπάθεια, που καταβάλλει η ξενόδουλη ολιγαρχική κυρίαρχη κλίκα να ξεπεράσει το τοπικά ανυπέρβλητο για αυτή, με τα μέσα που χρησιμοποιεί, αδιέξοδο, να το ξεπεράσει σε διεθνή κλίμακα.

Αυτό και τίποτα άλλο δείχνει η λαοπρόβλητη προσφυγή στον ΟΕΕ. Δείχνει την πλήρη αποτυχία που είχε ο μοναρχοφασισμός στο να τα βγάλει ο ίδιος πέρα, παρ’ όλη την υποστήριξη, που του δίνει η ξενική κατοχή, με τη λαϊκή αντίσταση, με το Δημοκρατικό Στρατό της.

Δεν ξέρουν οι αγγλοαμερικάνοι και ντόπιοι ότι δεν υπάρχει καμιά απόξω υποκίνηση; Ότι τεχνητά και απόξω τέτια πράγματα δεν γίνονται; Ότι δεν παίρνουν δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές, μέσα στις τόσες κακουχίες του χειμώνα με τέτια αποφασιστικότητα, ηρωισμό και αυτοθυσία, σαν και αυτή, που δείχνει ο Δημοκρατικός Στρατός, τα βουνά, επειδή το θέλει ο άλφα απόξω είτε ο βήτα από μέσα; Δεν ξέρουν ότι αν έλειπαν οι χιλιάδες δολοφονίες, οι δεκάδες χιλιάδες τραυματισμοί, ακρωτηριασμοί και απαγωγές, τα απάνθρωπα και βάρβαρα βασανιστήρια, οι σφαγές, οι εμπρησμοί, οι βιασμοί , οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις ενάντια στον άμαχο πληθυσμό, οι δεκάδες εκτοπίσεις και φυλακίσεις, τα ακατανόμαστα όργια ενάντια στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, τα καινούργια Χαϊδάρια και τα ανατριχιαστικά εγκλήματα της ΕΣΑ, της χωροφυλακής , των μοναρχοφασιστικών συμμοριών, τα στρατοδικεία και οι εκατοντάδες εκτελέσεις, δηλαδή αν έλειπαν όλα αυτά που έσπρωξαν και σπρώχνουν καθημερινά τους αγωνιστές του λαού στο αντάρτικο, δεν ξέρουν ότι τότε καμιά απόλυτα δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορούσε να σκαρώσει απ’ το τίποτα αυτό το υπέροχο κίνημα της Λαϊκής Αντίστασης, που το εκπροσωπεί ο Δημοκρατικός Στρατός; Αν δίχως αιτία, όπως ισχυρίζεται ο μοναρχοφασισμός, παίρνουν οι λαϊκοί αγωνιστές καταχείμωνα τα βουνά, τότε γιατίπαράδοσαν τα όπλα με τη Βάρκιζα; Κα μια ακόμα σχετικά απορία: Αφού τόσο εύκολαξεσηκώνεται απόξω μαζικό αντάρτικο σε μια χώρα, γιατί τότε αποτυχαίνουν πανηγυρικάτόσες και τόσες απόπειρες που έκαναν και κάνουν ο μοναρχοφασισμός και οι ξένοιιμπεριαλιστές με εκατοντάδες ένοπλες εισβολές, να δημιουργήσουν μαζικόαντικυβερνητικό κίνημα μέσα στην Αλβανία και ξεχωριστά στη Β. Ήπειρο; Δενξεσκεπάζει και το απλό αυτό παράδειγμα τη γελοία μπλόφα για ξενοδημιούργητοαντάρτικο, που ξαπόλυσε ο μοναρχοφασισμός με την προσφυγή του στον ΟΕΕ; Φυσικά ντόπιοι και αγγλοαμερικάνοι, τα ξέρουν πολύ καλά όλα αυτά.

Τότε γιατί η προσφυγή;

Α) Στους αγγλοαμερικάνους η προσφυγή δίνει καινούργιες δυνατότητες για παρέμβαση στα Βαλκάνια και για νέες ιμπεριαλιστικές δολοπλοκίες

Β) Για το μοναρχοφασισμό αποτελεί προσπάθεια, την εσωτερική του αδυναμία ενάντια στο λαό, να την «ξεπεράσει» δημιουργώντας διεθνές ζήτημα μια και δεν μπορεί να τα βγάλει μόνος πέρα.

Γ) Για τους άγγλους παρέχει πρόσθετες αφορμές για να παρατείνουν «στο άπειρο» τηνκατοχή τους.

Δ) Και για τους τρεις μαζί είναι απόπειρα να δημιουργήσουν πάτημα και δικαιολογία για να επέμβουν και οι ξένοι, ένοπλα ενάντια στο λαϊκό μας κίνημα. Τέτια παραδείγματα έχουμε κιόλας πολλά. Οι άγγλοι άρχισαν να προκαλούν συστηματικά. Να μερικά γεγονότα: Στις 27 Νοεμβρίου 1946 ανάμεσα στην Καλαμπάκα και τα Γρεβενά, δύο άγγλοι αξιωματικοί, απ’ αυτούς ο ένας ήταν ο ταγματάρχης του μηχανικού Σκίπερς Ρός,κάνανε αναγνώριση και στις 30 του ίδιου μήνα σημειώθηκε από τις κυβερνητικέςδυνάμεις στην ίδια περιοχή εχθρική ενέργεια ενάντια στο Δημοκρατικό Στρατό. Στο Αγιόφυλλο, άγγλοι αξιωματικοί συνεργάζονται με κυβερνητικές δυνάμεις στις επιχειρήσεις ενάντια στους αντάρτες. Στα Χάσια, στο χωριό Κονισκός, γένηκε το ίδιο. Γενικά τελευταία σε όλες τις επιχειρήσεις, έχουμε ενεργό συμμετοχή άγγλων αξιωματικών. Στα μέσα Δεκεμβρίου ο Τσαούς Αντών , σ’ ένα χωριό κοντά στο Σουφλί, μπροστά στα μάτια του άγγλου ταξίαρχου Σκωτ, ο ίδιος προσωπικά με ριπή από αυτόματο εκτέλεσε, αφού βασάνισε απάνθρωπα, χωρίς να πετύχει τίποτα, έναν αντάρτη. Και μια και μιλάμε για τον Τσαούς Αντών (Φωστερίδη) αξίζει να σημειώσουμε ότι όπως ανακοίνωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αθήνας, ο Διάδοχος Παύλος, στη Δράμα που πήγε, δέχτηκε σε ακρόαση, που βάστηξε πάνω από μία ώρα τον κύριο αυτό, που τον παρουσιάζουν διοικητή των κυβερνητικών δυνάμεων, που στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη δρουν ενάντια στους αντάρτες. Εδώ κάθε σχόλιο περιττεύει. Βλέπουμε λοιπόν, ότι η άμεση αγγλική ανάμειξη στην εσωτερική μας σύγκρουση, τουλάχιστον με αξιωματικούς εφαρμόζεται κιόλας σε σημαντικό βαθμό. Αυτό δημιουργεί πρόσθετους κινδύνους για νέες εσωτερικές και εξωτερικές προστριβές. Καταγγέλλουμε τα γεγονότα αυτά πρώτα από όλα στην αγγλική κοινή γνώμη. Γιατί με τις νέες αυτές προκλήσεις οι άγγλοι πάνε να επαναλάβουνε το πείραμά τους του Δεκέμβρη 1944 και να διαιωνίσουν τον εσωτερικό μας διχασμό, για τους δικούς των σκοπούς. Αυτός είναι ο σκοπός, που με την προσφυγή επιδιώκουν οι λαοπρόβλητοι και οι ξένοι καθοδηγητές τους.

Θα πετύχουν; Κάτι μπορούν να πετύχουν μόνο αν οι αντιπρόσωποι της Εξεταστικής Επιτροπής φανούν ισάξιοι με τους συναδέλφους τους παρατηρητές της κουκουβάγιας.Τέτια όμως πιθανότητα μπορούμε να την αποκλείσουμε, γιατί η σύνθεση τώρα τηςΕξεταστικής Επιτροπής δεν είναι μονόπλευρη.

Μα και τη χειρότερη ακόμα εκδοχή αν πάρουμε, αν παραδεχθούμε δηλαδή ότι η Ερευνητική Επιτροπή θα πάει να υπερκαλύψει το μοναρχοφασισμό, πάλι δεν πρόκειται να βγει αυτός ο ασπροπρόσωπος.

Αυτό μας δείχνει ολόκληρη η μεταδεκεμβριανή πείρα από τη δράση και τα έργα του, μαζί με όλη την ενίσχυση που είχε και έχει απέξω.

Και τι δε δοκίμασαν στα χρόνια αυτά οι Άγγλοι και οι ντόπιοι υποταχτικοί τους. Ας πάρουμε μονάχα τον τελευταίο χρόνο με τις «εκλογές» και το «δημοψήφισμα». Γιατί όλη η Ευρώπη απόκτησε και αποκτά ομαλότητα και σταθερότητα και προχωρεί αποτελεσματικά στην περισυλλογή και στην ανοικοδόμηση και εμείς παραδέρνουμε μέσα σε τέτια κρίση; Μήπως εμείς δεν εφαρμόσαμε τυπικά και σχολαστικότατα τη δυτικοευρωπαϊκή συνταγή για τάξη και ησυχία και μάλιστα με δεσπότη, παπά και αγιαστούρα, τόσο καλά μάλιστα, που αποσπάσαμε και τα συγχαρητήρια του Τσώρτσιλ; Τόσο καλά που και ο κ. Μπέβιν έμπλεξε ο ίδιος στα δίχτυα του και σήμερα δεν μπορεί να ξεφορτωθεί «δημοκρατικά» τον κ. Τσαλδάρη, αφού αυτός τον ανάδειξε«δημοκρατικότατα» και με διεθνή αναγνώριση.

Μήπως τις εκλογές και το δημοψήφισμα δεν το ευλόγησαν και οι ξένες κουκουβάγιες; Σετι βοήθησαν όλα αυτά; Πού καταλήξαμε; Στην οικονομική καταστροφή που τη συνοδεύει η πιο μεγάλη λαϊκή εξαθλίωση. Στην οικονομική και πολιτική υποδούλωση στους ξένους. Στον εμφύλιο πόλεμο. Στην εξωτερική απομόνωση και ταπείνωση. Η Ελλάδα έγινε κάτω από τη λαοπρόβλητη διακυβέρνηση το παγκόσμιο θέμα. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα, που δεν έκανε ούτε το παραμικρό για την οικονομική της περισυλλογή και ανασυγκρότηση.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί αυτή η χαρακτηριστική και τόσο χτυπητή εξαίρεση μέσα στον πανευρωπαϊκό σχεδόν ανοικοδομητικό οργασμό, παρ’ όλο που ο κ. Μπέβιν μας ονειρεύτηκε για παγκόσμιο πρότυπο δημοκρατικότητας και σεβασμού της λαϊκής θέλησης;

Η απάντηση ήταν εύκολη και γνωστή: Γιατί ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές και πλουτοκράτες εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς που στηρίζεται και αποβλέπει στο λαϊκό αφανισμό. Έχει το λαό ενάντιά του και όσο έχει το λαό ενάντιά του δεν πρόκειται να δούμε προκοπή και ας τη βεβαιώνουν στα χαρτιά ένα εκατομμύριο κουκουβάγιες. Το πιο χτυπητό παράδειγμα για τη χρεωκοπία τους, μας το δίνει τόσο η μονόπλευρη Βουλή με την ολοκληρωτική ανικανότατα να δώσει και το ελάχιστο δημιουργικό, όσο και η λαοπρόβλητη κυβέρνηση της «λαϊκής πλειοψηφίας»(!) που όλα τα δοκίμασε και σε όλα απέτυχε και έφθασε στα σημερινά της χάλια με την ουσιαστική της διάλυση. Αποδίδουν την αιτία στον εαμοκομμουνισμό! Μα πώς θα μπορούσε μια «μικρή μειοψηφία» κάτω από τον όγκο της ξενικής κατοχής και με το οργιαστικό αφηνίασμα που ξαπόλυσε η μοναρχοφασιστική τρομοκρατία με ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό συμπαραστάτη, να είναι σε θέση να σταθεί τέτιο ανυπέρβλητο εμπόδιο για τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία; Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί φυσικά είναι γελοίοι. Η αιτία στέκει πιο βαθιά, Είναι η αντίθεσή τους με το λαό. Και όσο δεν ξεπεραστεί αυτή η αντίθεση, η «ελληνική ανωμαλία», δεν πρόκειται να φτάσει στο τέρμα της. Και ας ξαναμαγειρεύουν πάλι στα σκοτεινά οι γονατάδες και οι Ζέρβηδες και Παπαντρέηδες και ας δοκιμάζουν κι άλλα κομπογιαννίτικα γιατροσόφια σαν τα συμβούλια του στέμματος με το «Γιάννης κερνά – Γιάννης πίνει» σαν πανάκεια. Μπορεί να μπαλώσουν προσωρινά, μα δεν θα λύσουν, και το μπάλωμα θα γίνει αύριο πιο μεγάλο άνοιγμα που θα απειλεί να μεταβάλλει την Ελλάδα σε πιο τραγικό ναυάγιο. Απειλούν ακόμα και με πιο δυναμικές από τις σημερινές επιδόσεις! Ας δοκιμάσουν όσο θέλουν . Τα αποτελέσματα που είχαν ως τα τώρα, προδικάζουν και την έκβαση για τους καινούργιους λεονταρισμούς των. Όσο φυσάς στηφωτιά τόσο φουντώνει.

Εμάς δεν πρόκειται να μας κλονίσουν, ούτε να μας μπερδέψουν. Θα επιμείνουμε στην πολιτική μας, γιατί αυτή συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερο τη λαϊκή εμπιστοσύνη.

Είναι η πολιτική μας για τη λαϊκή συμφιλίωση. Ένα καινούργιο δείγμα για τη λαϊκή αυτή προσπάθεια, μας δείχνει και η σημερινή σύσταση που κάνει η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ στο Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού, να σταματήσει, με προϋπόθεση φυσικά την αμοιβαιότητα, τις επιχειρήσεις, όσο θα εργάζεται στην Ελλάδα η Εξεταστική Επιτροπή του ΟΕΕ. Είναι μια υψηλή πατριωτική χειρονομία, που είναι απόλυτα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικότητας του ΕΑΜ και είναι αντάξια με τις πιο βαθιές εθνικές παραδόσεις του. Οι πωρωμένοι εγκέφαλοι από την αντίδραση, κάνουν κιόλας υπαινιγμό δημοσιεύοντας την πρόταση του ΕΑΜ, ότι αυτή δείχνει «αδυναμία»! Αν το πιστεύουν αυτό, ας συνεχίσουν. Έχουν κιόλας πολλή πικρή πείρα από την «αδυναμία» αυτή του Δημοκρατικού Στρατού, που όσο τον εξολοθρεύουν στα λόγια, τόσο τους τσαλακώνει στα έργα. Και ας μην παραπονεθούν αύριο, όταν θα είναι αργά.

Στην πολιτική λοιπόν της συμφιλίωσης, εμμένουμε απόλυτα, γιατί είναι ο μοναδικός δρόμος, που μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από το τραγικό της κατάντημα. Μα, φυσικά, πολιτική συμφιλίωσης δε σημαίνει για το λαό μοιρολατρία και σφάξε με αγά μου να αγιάσω. Και απόδειξη για αυτό έχουμε ολόκληρη την Ελλάδα. Όπου υπάρχει καλή και έμπραχτη θέληση για ομαλότητα και αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, εκεί φυτρώνει και ριζώνει η συμφιλίωση. Όπου όμως λυσσομανά το μοναρχοφασιστικό δολοφονικό όργιο, εκεί φυτρώνει και ριζώνει η λαϊκή αντίσταση και ο Δημοκρατικός Στρατός.

Η συμφιλίωση- συνεργασία και από τα πάνω κι η αποκατάσταση της τάξης, μπορεί να γίνει μόνο πάνω στη βάση που προσφέρει το ΕΑΜ. Και αυτό πρώτα από όλα και πάνω από όλα σημαίνει κυβέρνηση από όλα τα κόμματα που δεν δέχονται την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, κυβέρνηση μαζί με το ΕΑΜ. Μόνο μια τέτια κυβέρνηση είναι σήμερα σε θέση να περιμαζέψει πρόχειρο και βιαστικά τα οικονομικά και εθνικά ερείπια, να βάλει τάξη, να αποκαταστήσει την ισοπολιτεία και να οδηγήσει σε τίμιες εκλογές, δίχως την παρουσία ξένων στον τόπο μας, που θα δώσουν και την οριστική κυβέρνηση.

Την πολιτική αυτή συσταίνει ουσιαστικά και η έκθεση που έκανε η επίσημη αγγλική κοινοβουλευτική επιτροπή. Επίσης, κατά βάση, την ίδια πολιτική έχουν όλα σχεδόν τα δημοκρατικά κόμματα του Κέντρου και της Αριστεράς.

Και η πολιτική αυτή είναι η μόνη βιώσιμη και πραγματοποιήσιμη για την Ελλάδα. Για ακατάβλητο έρεισμά της η πολιτική αυτή έχει τον αδάμαστο λαό μας. Όποιος πάει ενάντιά της, αργά ή γρήγορα, θα σπάσει τα μούτρα του. Αν έλειπε αυτή η δημοκρατική ακαμψία του λαού ίσως οι ντόπιοι λαοπρόβλητοι και ξένοι προστάτες τους βρίσκαν κάποιο απάγγιο. Μα τα γεγονότα δείχνουν ότι στην Ελλάδα απάγγιο μπορεί να υπάρχει μόνο στη δημοκρατία και στην ανεξαρτησία.

Σε αυτό το δρόμο στεκόμαστε εμείς και η ζωή μας πείθει ότι με τέτιο λαό επιμένοντας ανένδοτα στη δημοκρατική – συμφιλιωτική πολιτική και αντιπαραθέτοντας τη λαϊκή αντίσταση στη νεοφασιστική βία, θα πετύχουμε τελικά ενάντια σε κάθε εσωτερική και εξωτερική αντίδραση να θριαμβεύσει η θέληση του λαού. (Ο σ. Ζαχαριάδης ασχολείται μέσα στο Γ’ και Δ’ μέρος της ομιλίας του, που παραλείπονται, με τα ζητήματα κομματικής δουλιάς, την ποσοτική και ποιοτική απόδοσή της, στέκεται πάνω σε μερικά ζητήματα της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Αθήνας, στις επιτυχίες και αδυναμίες που’ χει να παρουσιάσει και περνά κατόπιν σε ορισμένα προβλήματα, που παρουσιάζονται σήμερα στον ιδεολογικό τομέα.)

Ε’ ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Η επίθεση που η αντίδραση ξετυλίγει ενάντια στο λαό, επεκτείνεται και στο ιδεολογικό μέτωπο. Αυτό γίνεται σ’ όλο τον κόσμο όπου η αντίδραση πάει να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο ιδεολογικό μέτωπο, που να ανταποκρίνεται βασικά στις πολιτικές επιδιώξεις που βάζει ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός για παγκόσμια κυριαρχία. Σε όλο το δυτικοευρωπαϊκό και το αγγλοσαξονικό κυρίως κόσμο, γίνεται μια ανίερη εκμετάλλευση της θρησκείας και του χριστιανισμού και πάνε κάτω από τον υποκριτικό θρησκευτικό-φιλοσοφικό ιδεαλιστικό μανδύα να κρύψουν τους ανόσιους καταχτητικούς, πλουτοκρατικούς σκοπούς των. Και στο πεδίο της διανόησης, της ιδεολογίας και του πολιτισμού, προσπαθούν να χωρίσουν τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα. Δυτικοευρωπαϊκό και ανατολικό, να αντιπαραθέσουν τον έναν κόσμο στον άλλο, να οδηγήσουν τον ένα κόσμο ενάντια στον άλλον.

Στην προσπάθεια αυτή συμφωνούν και συνενώνονται όλες οι παραφυάδες και αποχρώσεις της αντιδραστικής ιδεολογίας, που εκπροσωπεί και εξυπηρετεί βασικά την παγκόσμια μονοπωλιακή χρηματιστική ολιγαρχία. Εδώ θα βρείτε και την παλιά σοσιαλδημοκρατία και τους ιδεολόγους της δυτικής δημοκρατίας και το νεοφασιστικό αντικομμουνισμό και την τσωρτσιλική αναβίωση της φυλετικής υπεροχής και αποκλειστικότητας. Πρωτοστατεί και διεκδικεί τα σκήπτρα ο μεσαιωνικός παπισμός, ζητώντας στο αντιδραστικό και αντιλαϊκό κήρυγμά του να δόσει ένα ψευτοχριστιανικό επίχρισμα.

Και αφού φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν ανά τας Ευρώπας και την Αμερικήν, δε μπορούμε να καθυστερούμε και μεις. Και φυσικά το αντίγραφο είναι πολύ πιο κακομούτσουνο από το πρωτότυπο. Έτσι ο αντιελληνικός και στείρος πιθηκισμός και η δουλική ξενική απομίμηση και αντιγραφή που γίνονται ε ξενική επιταγή προσπαθούν να δημιουργήσουν μαγιά και να αποχτήσουν βάση χρησιμοποιώντας όλα τα θεμιτά και αθέμιτα. Οποιοδήποτε όργανο και αν παίζουν, συγκεντρώνονται όλοι κάτω από την ίδια μουσική διεύθυνση και παίζουν τον ίδιο σκοπό. Λένε λοιπόν, ότι ενάντια στο πνεύμα και το πιστεύω της Ανατολής, που κηρύσσει τον υλισμό, απομακρύνεται από το χριστιανισμό και πνίγει την ανεξαρτησία της ατομικής πνευματικής δημιουργίας, εμείς εδώ οι νεοέλληνες πνευματικοί πατέρες από τη Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων, από τη «Νέα Εστία» με τον Πέτρο Χάρη, το ραδιοφωνικό σταθμό, με το Μυριβήλη, είτε την «Εστία»με το Μελά, επιμένουμε στην αστοτσιφλικάδικη «πνευματική ελευθερία»: ξεπουλάνε δηλαδή στην πραγματικότητα χοντρικά, υλικά, πνευματικά και ηθικά την Ελλάδα σε αυτούς που της αφαιρούν την τιμή, την αξιοπρέπεια, τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της. Χαρακτηριστικό είναι ότι η νέα αυτή ποικιλώνυμη εξόρμηση της πνευματικής αντίδρασης παρουσιάζεται ταυτόσημη και κάτω από το ίδιο μοτίβο. Σχεδόν ταυτόχρονα η ΧΕΕ και η «Νέα Εστία» διακηρύσσουν ότι δε μπορούν πια να περιμένουν και αναλαμβάνουν δράση για να επιβάλλουν τις χριστιανικές και πνευματικές αξίες του Ελληνισμού, που από μακριά όμως μυρίζουν ξένη απομίμηση και παπικοδυτική πνευματική υποδούλωση.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί ακολουθάνε πιστά το κήρυγμα του παπισμού και προδίνουνε τους δεσμούς, τις παραδόσεις και τις ηθικές αρχές της Ανατολικής Ορθοδοξίας, της χριστιανικής Ανατολής. Υποτάσσονται δουλικότατα στο«Χριστιανισμό» της ατομικής βόμβας και αρνούνται και καταπολεμούνε λυσσασμένα την πραγματική χριστιανική συμφιλίωση. Πολύ χαρακτηριστική είναι η πνευματική συγγένεια που παρουσιάζουν οι ψευτοχριστιανοί υποκριτές από τη «Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων» με τη χιτλεροφασιστική ιδεολογία. Αρνούμενοι την επιστημονική πρόοδο και προσκολλημένοι αδιόρθωτα στα μεσαιωνικά σκοτάδια, κηρύσσουν και αυτοί με τη διακήρυξή τους το μύθο της πολιτιστικής και επιστημονικής δημιουργίας του 20ου αιώνα, αντιγράφοντας έτσι το θεωρητικό του χιτλερισμού Ρόζενμπεργκ, που κάνει το ίδιο στο βιβλίο του: «Ο μύθος του 20ου αιώνα». Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Ρόζενμπεργκ δεν αρκείται στο μεσαίωνα, μα πάει μερικά εκατόχρονα πιο πίσω στις αρχές και στις ρίζες όπως πιστεύει, του τευτονικού παγγερμανισμού.

Τα πιο συγκεκριμένα όμως πυρά τους, τα κατευθύνουν, όπως λέει ο Πέτρος Χάρης, ενάντια στην «πνευματική ελευθερία» που φέρνει η «οργανωμένη ιδεολογία» και κηρύσσει την «πνευματική ελευθερία» «μακριά από την πολιτική». Την «πνευματική δουλεία» είναι αποφασισμένοι να τινάξουν από πάνω τους οι πνευματικοί άνθρωποι, που θα συνεργαστούν από δω και μπρος στενότερα στη «Νέα Εστία» για να ξαναφέρουν στα ελληνικά Γράμματα και στην Ελληνική Τέχνη τη «δημοκρατία του πνεύματος». Αυτά μας λέει ο κ. Πέτρος Χάρης, πέφτοντας ο ίδιος σε μια βασική αντίθεση, αφού η «δημοκρατία του πνεύματος» είναι κιόλας μια κατ’ αρχή αντιπαράθεση στην«πνευματική ελευθερία» γιατί δημοκρατία σημαίνει κιόλας οργάνωση και πολιτική.

Πόσο όμως οι κύριοι αυτοί της «πνευματικής ελευθερίας» την πιστεύουν στην πράξη, φαίνεται από ένα αρκετά φαιδρό επεισόδιο που μας δίνει στο ίδιο φύλλο η «Νέα Εστία».Η κ. Άλκης Θρύλος είναι ένας από τους «πνευματικούς ανθρώπους» του κ. Π. Χάρη που«είναι αποφασισμένοι να τινάξουν από πάνω τους» την «πνευματική δουλεία». Λοιπόν την κυρία αυτή, το Υπουργείο Παιδείας τη διόρισε μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής, μα το Εθνικό Θέατρο, όπως λέει η ίδια «αποκρούει κατηγορηματικά τη συνεργασία της».Και αναφωνεί: «Ως πότε θα αγνοούνται και θα περιφρονούνται οι νόμοι του κράτους καιθα σηκώνει έτσι- ποιο;- το Εθνικό Θέατρο- το λάβαρο της ανταρσίας, θα εμφανίζεται-ποιο;- το Εθνικό Θέατρο σαν ανεξάρτητο φέουδο, σαν κράτος εν κράτει;» Σεβόμαστε την ιερή αγανάκτηση της σεβαστής κυρίας, μα τόσο η ίδια όσο και η «Νέα Εστία» ξεχνάνε ότι η ίδια αυτή «ιερή αγανάκτηση» που κατακεραυνώνει τον «οργανωμένο παρεμβατισμό» στα πνευματικά επίπεδα, πνίγει την «ελευθερία του πνεύματος» όταν πρόκειται για τον εαυτούλη μας και τα ατομικά μας συμφέροντα και φιλοδοξίες.

Θα ρωτήσει κανένας: μα γιατί μας απασχολεί τόσο το θέμα αυτό; Μας απασχολεί τόσο, γιατί κάτω από τη μάσκα της ψευτοχριστιανικής και αντιχριστιανικής ηθικής και επιστημονικοφάνειας και το κήρυγμα της πνευματικής ελευθερίας, ξεδιπλώνεται η επίθεση που κάνει η αντίδραση στον ιδεολογικό τομέα με αντικειμενικό σκοπό, να κατοχυρώσει το πνευματικό μεσαιωνικό σκοτάδι, να βάλει σφήνα ανάμεσα στο λαό και τον πνευματικό πολιτισμό, να αποκόψει το αγωνιζόμενο Έθνός από την πνευματική του ηγεσία και έτσι να το παραδώσει αφοπλισμένο και ευνουχισμένο ιδεολογικά στη διάθεση και την εκμεταλλευτική νομή της ξένης κατάκτησης και του ντόπιου νεοφασισμού, της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης. Και μας απασχολεί το ζήτημα αυτό, γιατί ο ιδεολογικός αγώνας είναι ένα από τα κύρια μέτωπα στην ταξική και λαϊκή πάλη. Πολύ περισσότερο, που όμως το δείχνουν και ορισμένες υπογραφές κάτω από τη «δήλωση ελλήνων επιστημόνων, λογοτεχνών και καλλιτεχνών» τα αντιδραστικά πνευματικά κηρύγματα, για τον ένα, είτε τον άλλο λόγο, βρίσκουν απήχηση και επηρεάζουν και ανθρώπους μέσα από το λαϊκό δημοκρατικό στρατόπεδο και μέσα στις γραμμές μας φυσικά, οι διανοούμενοι που μ ε τον ένα είτε τον άλλο τρόπο δέχτηκαν την πίεση και υπόκυψαν στον ψυχολογικό εκβιασμό της ΧΕΕ μοιάζουν σαν τα παιδιά και τους ανόητους, που τρομάζουν από τα βατράχια και για να σωθούν πέφτουν στο ποτάμι. Δίπλα και παράλληλα όμως προς τα προσωπικά ελατήρια, που καθορίζουν την τέτοια είτε αλλιώτικη στάση και θέση του κάθε διανοούμενου, υπάρχει και το γεγονός ότι οι θέσεις για την «πνευματική ελευθερία»και την «καθαρή τέχνη» έχουν απήχηση και προκαλούν σύγχυση και μέσα στις γραμμές μας. Και για να αντιβγούμε αποτελεσματικά στην κατάσταση αυτή, πρέπει σωστά να ερευνήσουμε και μελετήσουμε το φαινόμενο.

Αναμφισβήτητο είναι πως η χώρα μας περνά μια βαθιά κρίση, που είναι και κρίση πνευματική, ηθική και ιδεολογική. Κάτω από την ξενική ένοπλη προκάλυψη, η αντίδραση στον τόπο μας πέρασε ύστερα από το Δεκέμβρη 1944 στην αντεπίθεση. Σε όλη τη χώρα ξάπλωσε μια πρωτόφαντη τρομοκρατία, που δεν είναι μόνο υλική, και σωματική, μα και πνευματική, ψυχολογική με το εθνικιστικό σωβινιστικό παραλήρημα, το μεγαλοϊδεατισμό, το ψευτοχριστιανικό εκβιασμό, την πανσλαβική «απειλή» ενάντια στα πεπρωμένα και την ύπαρξη της φυλής κλπ. Για να αντέξεις αυτού, πρέπει να έχειςκότσια γερά. Σου χρειάζεται πρώτα από όλα μια στέρεη, ταξική κοινωνική τοποθέτηση,πράγμα που συνδέεται στενά οργανικά με την ταξική σου προέλευση. Μα χρειάζεται ακόμα και στέρεο θεωρητικό, ιδεολογικό καταστάλαγμα. Και αυτό αφορά κυρίως τους διανοούμενούς μας, που έχουν και τις περισσότερες πνευματικές «ανησυχίες», είναι οι κοινωνικά πιο ανερμάτιστοι και κατά συνέπεια, υπόκεινται περισσότερο σε ιδεολογικές ταλαντεύσεις και πνευματικούς πειρασμούς. Δίπλα στα πιο πάνω, χρειάζεται ακόμη πίστη ατράνταχτη στο δίκιο του λαού, χαρακτήρας και πνεύμα αυτοθυσίας και ηρωισμού. Μην ξεχνάμε ακόμα ότι η διανόηση δέχεται από τις κυρίαρχες τάξεις μια ξεχωριστή υλική και ιδεολογική πίεση, γιατί οι αφέντες φαντάζονται πως αν την κλονίσουν , θα αποκεφαλίσουν πνευματικά το λαό. Ακόμα, να έχουμε υπόψη μας, πως οι διανοούμενοί μας οικονομικά, υλικά περνάν δυσκολίες μεγάλες, τραγικές μπορεί κανένας να πει δίχως υπερβολή.

Έτσι έχουμε τους όρους που δημιουργούν κατάλληλο κλίμα για κλονισμούς, ταλαντεύσεις, αμφιβολίες, σκαμπανεβάσματα, συμβιβασμούς και στραβοπατήματα μέσα στις γραμμές της διανόησής μας. Έτσι το κήρυγμα της «πνευματικής ελευθερίας» πέφτει για ορισμένους σε προετοιμασμένο χωράφι. Γιατί το κήρυγμα της «πνευματικής ελευθερίας» αφορά στην πραγματικότητα μόνο τους πνευματικούς εκείνους εργάτες, που είναι μέσα στο λαό, βρίσκονται κοντά στο λαό, είτε τραβάν προς το λαό και για σκοπό έχει να τους αποσπάσει και να τους αποτραβήξει από το δρόμο αυτό. Δεν είναι τυχαίο, ότι όσο η «Διακήρυξη» της ΧΕΕ όσο και η εξόρμηση της «Νέας Εστίας» γίνονται σχεδόν ταυτόχρονα στις μέρες μας. Αφού το μεταδεκεμβριανό τρομοκρατικό ξεφάντωμα έφτασε στο κατακόρυφο και η Ελλάδα περνά μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της, σήκωσαν ενάντια στην προοδευτική διανόησή μας τη δαμόκλειο σπάθη της φυσικής εξόντωσης και της πνευματικής εκτέλεσης και της προσφέρουν σαν σανίδα σωτηρίας την «πνευματική ελευθερία»! Αν τοποθετηθείς κάτω από τα φτερά της, αυτόματα απαλλάσσεσαι από όλες τις κοινωνικολαϊκές υποχρεώσεις σου και από κάθε απειλή υλική και ιδεολογική και ταυτόχρονα αποκτάς την αίγλη, ότι είσαι και πνευματικός άνθρωπος.

Έτσι στην πραγματικότητα «πνευματική ελευθερία» σημαίνει τον πιο ανήθικο ιδεολογικό και υλικό εκβιασμό.

Γιατί και αυτοί ακόμα οι πιο φανατικοί κήρυκες της «πνευματικής ελευθερίας», ξέρουν ότι πρόκειται για την πιο ανόσια ψευτιά και απάτη.

Κάτω από οποιονδήποτε φραστικό μανδύα και αν εκδηλώνεται ένας πνευματικός άνθρωπος, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο και κανένα μέσο να αποφύγει την κοινωνική του τοποθέτηση μια και ζει, και δεν μπορεί παρά να ζει, ακόμα και να παρασταίνει το Ροβινσώνα είτε το Ζαρατούστρα και ονειροβατεί, μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και όταν ο ίδιος δεν το ξέρει, είτε είναι πεπεισμένος για το αντίθετο, ο άνθρωπος είναι αντικειμενικά κοινωνικά τοποθετημένος. Και ο κοινωνικός άνθρωπος – και μη κοινωνικός άνθρωπος δεν υπάρχει- είναι τόσο ελεύθερος κοινωνικοπολιτικά, όσο ελεύθερος είναι και ο φυσικός άνθρωπος, να αναπνέει και να ζει έξω από την ατμόσφαιρα, δίχως το οξυγόνο, έξω από το φυσικό περιβάλλον.

Και μια και η κοινωνία μας είναι χωρισμένη σε τάξεις, είναι αντικειμενικά υποχρεωτική η ταξική τοποθέτηση και αν ακόμα εσύ διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου για το αντίθετο! Έτσι για τον κάθε άνθρωπο και περισσότερο για το διανοητή, υπάρχει ένα κατηγορηματικό κοινωνικό πρόσταγμα, που δεν μπορεί να το αποφύγει χωρίς να προδώσει αυτόν τον ιστορικό προορισμό της διανόησης, που είναι να εξυπηρετεί την πρόοδο και να παλεύει με τα μέσα και τα όπλα τα δικά της στο πλευρό του λαού. Πώς μπορεί να νοηθεί πραγματική διανόηση έξω είτε ενάντια στην πρόοδο και το λαό; Και η περιβόητη«πνευματική ελευθερία» σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά «ελευθερία» του διανοούμενου να προδώσει την πρόοδο και το λαό και να πάει να δουλέψει στους εκμεταλλευτές του για να εξασφαλίσει την ατομική του καλοπέραση.

Έτσι τοποθετούμε εμείς το πρόβλημα. Είναι η άποψη της προόδου και του λαού που το περικλείνει ακέραιο και το συμφέρον της Ελλάδας. Και πρωταρχική εθνική υποχρέωση σήμερα για τον κάθε προοδευτικό, δηλαδή για τον κάθε πραγματικό πνευματικό άνθρωπο, είναι να ξεκαθαρίσει αποφασιστικά και τίμια την κοινωνική του τοποθέτηση, σαν μαχητής στον τομέα το δικό του, έξω από κάθε φενάκη και ψευτογοητεία της«πνευματικής ελευθερίας».Και υποχρέωση δική μας είναι να ξεσκεπάζουμε ακούραστα τους σκοπούς που έχει η ξενοκίνητη και αντιελληνική ιδεολογική εξόρμηση της αντίδρασης και να βοηθήσουμε τους τίμιους πραγματικούς έλληνες πνευματικούς εργάτες, να βρουν την πραγματικήτους θέση στο πλευρό της προόδου και του λαού.

Πριν κλείσω το κεφάλαιο αυτό, θα πω και δυο λόγια ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι η ιδεολογική αντεπίθεση της αντίδρασης μας βρήκε κάπως απροετοίμαστους. Η αιτία για αυτό βρίσκεται στη διανοουμενίστικη θα την πω υποτίμηση του ιδεολογικού τομέα. Οι πρωτοπόροι, οι μαρξιστές κομμουνιστές διανοούμενοι, δε βρέθηκαν στις μαχητικές τους επάλξεις. Επαναπαυμένοι στο στοιχειακό και στο αυθόρμητο ανέβασμα που προκάλεσε και στον πνευματικό τομέα η εθνικοαπελευθερωτική μεγαλουργία του λαού, δεν επανεξοπλισθήκαμε για τις καινούργιες συνθήκες που δημιούργησε η νέα κατοχή και η νεοφασιστική αντίδραση που η κατοχή στύλωσε με τη βία.

Τους διανοούμενούς μας, είτε ορισμένους τουλάχιστον κύκλους των, τους χαρακτηρίζει πολύ γκρίνια, πελάγωμα, κουτσομπολιά και προσωπική αλληλοϋπόσκαψη. Και πολύ λιγότερο δημιουργική ανοικοδομητική προσπάθεια και δουλιά. Και η δουλιά αυτή πρώτα από όλα σημαίνει δημιουργική αφομοίωση του μαρξισμού – λενινισμού, της διδασκαλίας του Λένιν, που την επέτειο από το θάνατό του τιμάμε σήμερα. Και θα πρέπει φυσικά να ανακαλέσουμε τις «μωρές παρθένες» που σιγοψιθυρίζουν και μέσα στις γραμμές μας, για ό,τι αφορά τα προβλήματα της πνευματικής ζωής και τέχνης, ότι ο μαρξισμός – λενινισμός , είτε ο λόγος του Ζντάνοφ δεν έχουν πέραση σε εμάς στην Ελλάδα.

Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις ιδεολογικής συνθηκολόγησης μπροστά στον εχθρό, πράγμα που για μας είναι απαράδεκτό. Και στον τομέα της επιστήμης, της λογοτεχνίας και της τέχνης ο μαρξισμός λενινισμός μας δείχνει το μοναδικό δρόμο της προόδου και του ανθρωπισμού.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Σύντροφοι, τελείωσα. Τιμώντας σήμερα στις κρίσιμες και δύσκολες στιγμές που περνάμε, τη μνήμη του Μεγάλου Λένιν, μια ιερή και υπέρτατη υποχρέωση έχουμε όλο. Να μπορέσουμε να τον πλησιάσουμε, όσο αυτό είναι δυνατό, να φωτισθούμε από το φως του και να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του.

Ο Λένιν με το όπλο του επιστημονικού μαρξισμού, ήταν ακατανίκητος και αυτό το έδειξε στην πράξη. Θα γίνουμε και εμείς ακατανίκητοι, όταν αφομοιώσουμε δημιουργικά, νεοελληνικά το ιδεολογικό του οπλοστάσιο. Αυτό θέλει δουλιά, επίμονη, σκληρή, επιστημονική. Γιατί για μας, η πολιτική είναι επιστήμη. Ας αφήσουμε στους άλλους να κάνουν τον παπατζή, γιατί θεωρούν την πολιτική παπατζιλίκι. Εμείς μόνο με την επιστημονική κοινωνιολογία, το μαρξισμό –λενινισμό, θα νικήσουμε. Και για αυτό χρειάζεται κόπος και ατομική επίγνωση και προσπάθεια. Μέσα στην κοινή τάση και στην ενιαία επίδοση του ΚΚΕ ξεχωρίζει και πρέπει να ξεχωρίζει η ατομική προσπάθεια του καθένα μας. Από τις ατομικές αυτές προσπάθειες, που έχουν κοινή αφετηρία και κοινό σκοπό, συναρμολογείται το μονολιθικό οικοδόμημα της θεωρίας, της πολιτικής και της δράσης μας. Με την ατομική προσπάθεια καλλιεργείται, πλάθεται και αναδείχνεται και η ξεχωριστή ατομικότητα, η προσωπική κομματικότητα του κάθε κομμουνιστή, πράγμα που είναι αποφασιστικός συντελεστής όχι μονάχα για το κάθε άτομο, μα και για το κόμμα ολόκληρο.

Γιατί το ΚΚΕ είναι ένα σύνολο από ατομικές προσωπικότητες , που τις ενώνει η ίδια Ιδέα. Η κάθε μια από αυτές είναι, πρέπει να είναι αναμφισβήτητα, ατομική αξία, που αναπτύσσεται , αξιοποιείται και αποδίδει το πιο καλό, ανώτερο και ευγενικό που μπορεί να προσφέρει στο κόμμα και στο λαό.

Τέτοια ανυπέρβλητη ατομική αξία, κολοσσός δοσμένος στο σύνολο ήταν ο Λένιν.

Και η μεγαλύτερη τιμή που υπάρχει σήμερα για έναν πρωτοπόρο και συνειδητό άνθρωπο είναι να φανεί στη θεωρία και στα έργα άξιος Λενινιστής.