Νίκος Ζαχαριάδης - Ψευδείς και αλληλοαναιρούμενες οι εκδοχές των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για το θάνατό του

Νίκος Ζαχαριάδης -  Ψευδείς και αλληλοαναιρούμενες οι εκδοχές των προδοτών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για το θάνατό του

Βέρα Κουζνέτσοβα: συνέντευξη στην εφημερίδα "Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών" (Μάης 1994)

Γιατί εξακολουθεί να σιωπά ακόμα η ένοχη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα;

Φέτος τον Αύγουστο κλείνουν 25 χρόνια από το στυγερό έγκλημα που διέπραξαν οι προδοτικές αποστάτριες ρεβιζιονιστικές κλίκες των Μπρέζινεφ-Φλωράκη, δολοφονώντας τον μεγάλο προλετάριο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΓΓ του ΚΚΕ σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ της Σιβηρίας μετά από 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας και εξοντωτικών διωγμών.

Οι σοβιετικοί χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ για να μην γίνει γνωστή η πραγματική αιτία θανάτου του - που είναι η δολοφονία του από τα όργανα της φασιστικής ΚGΒ με εντολή της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας - και αποκαλυφθεί στα μάτια του διεθνούς και ελληνικού προλεταριάτου και των λαών το έγκλημα τους ανακοίνωσαν-παρουσίασαν διάφορες ψευδείς εκδοχές του θανάτου του αγαπημένου ηγέτη του Κόμματος μας, ηρωικού ΚΚΕ (1918-1955). Νίκου Ζαχαριάδη και συγκεκριμένα δυο: μια επί Μπρέζνιεφ (Αύγουστος 1973) σύμφωνα με την οποία ο Ν. Ζαχαριάδης «πέθανε την 1 Αυγούστου σε ηλικία 70 χρονών από οξεία καρδιακή προσβολή» (ανακοίνωση της ΚΕ του «Κ»ΚΕ) και μια 17 χρόνια αργότερα επί Γκορμπατσώφ (1990): εκείνη της «αυτοκτονίας δι' απαγχονισμού» (σύμφωνα με ανακοίνωση-σημείωμα του αντισυνταγματάρχη της ΚGΒ Αλεξάντρ Πετρούσιν στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια»).

Σχετικά με τις δυο αυτές εκδοχές θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη που ανακοινώθηκαν απ' τους αντεπαναστάτες διώκτες του της φασιστικής κλίκας Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ και των λακέδων υποτακτικών τους της κλίκας Φλωράκη -Τσολάκη-Λουλέ-Κουκούλου, κλπ. έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Πρώτο, η αρχική ψευδής εκδοχή του θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη από «οξεία καρδιακή προσβολή» (που ποτέ δεν έγινε πιστευτή απ' τους κομμουνιστές) αναιρείται απ' τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές μετά 17 χρόνια με τη νέα ψευδή εκδοχή περί αυτοκτονίας (1990). Η πρώτη αυτή εκδοχή δείχνει όμως επιπλέον το μέγεθος της αναξιοπιστίας, ψευτιάς και απάτης των εμπνευστών της χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών και ελλήνων) δολοφόνων του Ζαχαριάδη. Αυτή η ψευδής εκδοχή «ισχύει» σερβίρεται ως «ιστορική αλήθεια» 17 ολόκληρα χρόνια!!!

Δεύτερο, οι δυο αλληλοσυγκρουόμενες ψευδείς εκδοχές της φασιστικής ΚΟΒ δείχνει την απέλπιδα προσπάθεια των ρεβιζιονιστών δολοφόνων να συγκαλύψουν το έγκλημα τους -τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη.

Τρίτο, η δεύτερη ψευδής εκδοχή της «αυτοκτονίας» αποκλείει την περίπτωση φυσικού θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη και το ερώτημα που τίθεται είναι: αν έχει ή όχι σχέση με την ιστορική αλήθεια η εκδοχή της «αυτοκτονίας»;

Οι σοβιετικοί και έλληνες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ παρουσιάζουν ως «ιστορική αλήθεια»(!) για το θάνατο του Ζαχαριάδη στην εργατική τάξη και ίο λαό μας τη δεύτερη εκδοχή της ΚGΒ δηλ. την εκδοχή της «αυτοκτονίας». Σχετικά μ' αυτό έχουμε να παρατηρήσουμε:

Πρώτο, αποκλείεται ολωσδιόλου μια φασιστική ασφάλεια σαν αυτή της προδοτικής κλίκας των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ που κυνήγησε με «φωτιά και σίδηρο» τον επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη να λέει την αλήθεια, δηλ. να αποκαλύπτει τα εγκλήματα της, στην προκειμένη περίπτωση τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Ας θυμίσουμε ότι οι ασφάλειες της αστικής τάξης έχουν δολοφονήσει αμέτρητους επαναστάτες και δεν είπαν φυσικά ποτέ την αλήθεια (ας αναφέρουμε μόνο απ' τη χώρα μας δυο περιπτώσεις: εκείνη του Μήτσου Παπαρήγα και του αμερικάνου δημοσιογράφου Τζ. Πόλκ). Επιπλέον η ίδια η ΚGΒ αυτοδιαψεύδεται με τις δυο εκδοχές για το θάνατο του Ζαχαριάδη, δηλ. εκείνη της «οξείας καρδιακής προσβολής»!!) και εκείνη της «αυτοκτονίας»!!).

Δεύτερο, ο Ν. Ζαχαριάδης βάδισε συνειδητά τον επαναστατικό σταλινικό δρόμο της ρήξης-αντιπαράθεσης με το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και γνώριζε πολύ καλά τις συνέπειες αυτής της πάλης, δεν ήταν ο αφελής πολιτικός που σε κάποια στιγμή μη γνωρίζοντας τις συνέπειες «απογοητεύτηκε» και «αυτοκτόνησε».

Τρίτο, σαν επαναστάτης μα και προσωπικά ήταν κατά της αυτοκτονίας και σαν κομμουνιστής ηγέτης δίδασκε τους κομμουνιστές να αγωνίζονται ως το τέλος και να μην αυτοκτονούν.

Τέταρτο, προς τι θα αυτοκτονούσε προς το τέλος της ζωής του και μάλιστα όταν έχει ήδη υποστεί και υποφέρει τα πάνδεινα τόσα χρόνια «θαμμένος» στη Σιβηρία και δε θα περίμενε το φυσικό του τέλος;

Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ότι και η νέα εκδοχή των ρεβιζιονιστών περί «αυτοκτονίας» του Ν. Ζαχαριάδη είναι ψευδής και αποσκοπεί να αποκρύψει το έγκλημα τους απ' την εργατική τάξη και το λαό.

Ιστορική αλήθεια είναι ότι ο Ν. Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές (σε συμφωνία με την κλίκα Φλωράκη) σε μια πολιτική συγκυρία που συνδέεται με τις πολιτικές διεργασίες των αμερικανών ιμπεριαλιστών για την κατάσταση στην Ελλάδα και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δολοφονήθηκε το 1973, δηλ. ούτε καν ένα χρόνο πριν την αντικατάσταση της φασιστικής δικτατορίας από την κυβέρνηση Καραμανλή (1974).

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν, στα πλαίσια τις συνεργασίας τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ότι στην Ελλάδα προετοιμάζεται διάδοχο πολιτικό σχήμα, πολιτική «αλλαγή», μια πολιτική «αλλαγή» που για να έχει προς τα έξω, επιφανειακά «δημοκρατικό» χαρακτήρα έπρεπε να νομιμοποιηθούν τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, πράγμα που άνοιγε το δρόμο στην επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων. Η μεγάλη, συντριπτική πλειοψηφία τους όμως ήταν σταλινικoί-ζαχαριαδικοί και η επιστροφή τους θα προκαλούσε πολλά εμπόδια και προβλήματα στο ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ - στήριγμα των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στη χώρα μας - μα προπαντός αυτοί με την επιστροφή τους θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του Ν. Ζαχαριάδη με διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές θα ήταν υποχρεωμένοι να τον απελευθερώσουν.

Απελευθέρωση και επιστροφή του Ν. Ζαχαριάδη στην Ελλάδα σημαίνει διάλυση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων (και επομένως διάλυση των στηριγμάτων σοβιετικών ρεβιζιονιστών) και ισχυρό επαναστατικό ΚΚΕ με συσπείρωση όλων των κομμουνιστών σ' αυτό. και ακριβώς αυτό φοβούνταν-έτρεμαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Είχαν ακόμα και έναν άλλο λόγο: ένα ισχυρό ΚΚΕ στην Ελλάδα με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη μαζί με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία θα δημιουργούσαν μεγαλύτερα προβλήματα στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές όχι μόνο στη χώρα μας και στα Βαλκάνια μα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ετσι για να απαλλαγούν απ' την πολιτική του παρουσία και τις αρνητικές νι' αυτούς συνέπειες αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν, αφού προφανώς ρώτησαν και την προδοτική κλίκα των Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ, κλπ.

Σχετικά με τη δολοφονία του Ζαχαριάδη έχουμε και την μαρτυρία της Βέρα Κουζνέτσοβα (Σουργκούτ Σιβηρίας), η οποία σε συζήτηση της με τον ιατροδικαστή αυτός παραδέχτηκε ότι «έγραψε ψέματα» και «δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά δολοφονία» (βλέπε αναδημοσίευση συνέντευξη της παρακάτω).

ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Ολόρθος της αιώνιας νιότης το βάθρο πάτησες
και γεφυρώνεις τ' αύριο μετ' άξια περασμένα...
Οχι, δε χάνονται ποτέ οι καιροί της επανάστασης
όταν αφήνουν πίσω τους ήρωες σαν και σένα.
Λεβέντικα εμβατήρια στου θρύλου το πεντάγραμμο
σου φτιάχνουν οι Πρωτομαγιές κι οι μπόρες του χειμώνα.
Σε τραγουδάν στον ιερό για πάντα Γράμμο
αγέρηδες μεσούρανοι κι απόκρυμνοι τ' αγώνα.
Εκεί που φώναξε ο λαός στον εισβολέα το "Αλτ τις εί"
κάνοντας την αντίσταση χρέος, θυσία και τάμα.
"Για μιαν Ελλάδα λεύτερη, δίχως καμιάν εξάρτηση",
-έτσι όπως ζήτησες παλιά με τ' Ανοιχτό σου Γράμμα,
που πρώτα εσύ το τίμησες νικώντας μεγαθήρια
κι εχθρούς και Γιούδες στις ψηλές κορφές της ιστορίας.
Αυτόπτες είναι μάρτυρες τα τόσα κολαστήρια:
Κέρκυρα και Νταχάου - κι αυτό της άγριας Σιβηρίας...
Ας τραγουδούσαν οι αριθμοί: δίνοντας μάχες άνισες
μεσ' τα μπουντρούμια πέρασες του βίου σου το' να τρίτο...
Ησουν μπροστάρης μαχητής, του χρέους της αυταπάρνησης
κι όχι απ' αυτούς που κυνηγάν το χρήμα και τα "ζήτω".
Στέκεις απόμακρο άγαλμα θαρρείς μιας σπάνιας αίρεσης
στον κόσμο το σημερινό της άπατης Απάτης.
Με το σπαθί σου κέρδισες τη δάφνη της δικαίωσης
σα δάσκαλος που πάντοτε πρώτος το νόμο εκράτεις,
Δένοντας μ' αρμονία σοφή τ' αύριο και το ψες...
"Ξέρει να ζει μονάχα αυτός που ξέρει να πεθαίνει
όταν χρειάζεται" - είχες πει στα νιάτα σου... Προφήτεψες
τη δύση σου την τραγική και την αντρειωμένη.
Πολέμησες στου παγερού Σοργκούτ τον άδη, Εσύ
αυτούς που κάναν τ' όνειρο και τις ιδέες σαβούρα.
Το θάνατο προτίμησες απ' τη δειλή παράδοση,
και Θερμοπύλες ύψωσες μπρος στην "Νομενκλατούρα".

Ολόρθος της αιώνιας νιότης το βάθρο πάτησες
και γεφυρώνεις τ' αύριο με τ' άξια περασμένα...
Οχι, δε χάνονται ποτέ οι καιροί της επανάστασης
όταν αφήνουν πίσω τους ήρωες σαν και σένα

Αύγουστος 1998

Βέρα Κουζνέτσοβα: συνέντευξη στην εφημερίδα "Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών" (Μάης 1994)

- Πες μας τώρα για το Νίκο Ζαχαριάδη.

- Το 1962 ήμουν 11 χρόνων. Στο σπίτι της γιαγιάς της φίλης μου που ήταν απέναντι από το δικό μου ζούσε ένας άνδρας περίπου 60 χρόνων. Δεν μπορώ να καταλάβω τι με τράβηξε σ' αυτόν αλλά ενδόμυχα πίστευα ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αρχισε έτσι μεταξύ μας ένα παιχνίδι και τον παρακολουθούσα συστηματικά, ήταν διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους στο Σουργκούτ. Αρχίσαμε με δυο φίλες μου να παρακολουθούμε συστηματικά αυτόν τον όμορφο και ασυνήθιστο άνθρωπο. Πότε έφευγε και πότε γύριζε στο σπίτι, ποιος τον επισκεπτόταν, τι έγραφε. Αργότερα άλλαξε δυο σπίτια, αλλά με την παιδική μου περιέργεια ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτόν τον άνθρωπο. Ηξερα ότι ήταν Ελληνας και τον έκρυψαν στο Σουργκούτ. Ηταν ένα βαθύ μυστήριο. Οταν μεγάλωσα διάβασα βιβλία και προσπάθησα να βρω φωτογραφίες και να μάθω κάτι γι' αυτόν. Κυκλοφορούσαν πολλές εκδοχές στην πόλη. Η πιο διαδεδομένη ήταν ότι πρόκειται για τον Μανώλη Γλέζο. Οταν ήμουν 16 ετών ο Νικολάϊ Ιβάνιτσι που έψαχνε το θέμα αυτό μου μίλησε για τις διάφορες αυτές εκδοχές. Λίγο αργότερα ο συγγραφέας Λιρπακώφ είδε τυχαία στην παλιά σοβιετική εγκυκλοπαίδεια του 1950-52 ένα βιογραφικό σημείωμα και τη φωτογραφία του Ζαχαριάδη. Ο Λιρπακώφ είχε αναλάβει μια εργασία για το Νίκο Ζαχαριάδη με τίτλο "Από τους Ελληνες στους Βαριάγκους". Αυτή όμως την εργασία την απαγόρευσαν.

Σκαλίζοντας δε την εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Εχασα κάθε επαφή όταν έφυγα για το Πανεπιστήμιο στο Τιουμέν που απείχε περίπου 700 χιλιόμετρα από το Σουργκούτ. Οταν επέστρεψα στην πόλη μου το 1973 έμαθα από τις φίλες μου αυτές που ασχολούμασταν με την "κατασκοπεία" και την παρακολούθηση του Νίκου Ζαχαριάδη, ότι Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ είχε πεθάνει αλλά ο κόσμος δεν ήξερε από τι πέθανε, πως πέθανε και κυκλοφορούσαν πολλές εκδοχές για το θάνατο του. Μετά το γεγονός άρχισε να ξεχνιέται. Εμείς όμως οι παλιές φιλενάδες το συζητούσαμε συχνά, και γενικά θυμόμασταν τα 3 Ν (έτσι είχαμε ονομάσει αυτόν τον περίεργο ξένο). Τελευταία το συζητούσαμε πιο συχνά. Ισως να ήτανε και μια σύνδεση της μοίρας, της τύχης. Ισως να ήτανε και πραγματικά γραφτό να ξαναπαρουσιαστεί, να ξαναβγεί στην επιφάνεια, να αναστηθεί αυτό το όνομα. Ενα πρωί γύρω στα 1990 παρουσιάστηκε στο "Βήμα του Σουργκούτ" μια μικρή ανταπόκριση. "Υπήρξε άραγε στο Σουργκούτ ο Μανώλης Γλέζος;". Σ' αυτό απάντησα μόνο εγώ. Πέρασε καιρός. Πολλές φορές σκεπτόμουν αυτή την ιστορία. Και τότε έγραψα ένα κείμενο με τίτλο "Από τους Ελληνες στους Βαριάγκους". Αυτό το έκανα προς τιμήν του παλιού συγγραφέα, κάτι σαν μνημόσυνο, γιατί δεν του είχαν επιτρέψει να το δημοσιεύσει. Εγώ έγραψα μια από τις εκδοχές για τα 3 Ν και πάλι μπέρδεψα τον Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ με το Μανώλη Γλέζο. Το άρθρο μου έκανε μεγάλη εντύπωση σ' όλη την πόλη γιατί βγήκε στην επιφάνεια μια κρυφή ιστορία. Στη σύνταξη κατέφθασαν δεκάδες γράμματα άλλα καλά και άλλα με σκληρή κριτική. Κάποιοι έγραψαν ότι ο μυστικός δεσμώτης δεν ήταν ο Γλέζος αλλά ο Ζαχαριάδης. Και τότε αρχίσαμε να ψάχνουμε και πάλι τις παλιές εγκυκλοπαίδειες να βρούμε το όνομα του Ζαχαριάδη και να κάνουμε σύγκριση. Μόλις είδα τη φωτογραφία του, τον αναγνώρισα και κατάλαβα. Το σκοτάδι έφυγε και θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει ο Λιρπακώφ πριν 20 χρόνια.

Και τα θυμήθηκα όλα. Και έτσι άρχισα την έρευνα. Στη διάθεση μου υπήρχαν δυστυχώς μόνο η θέληση μου, οι παιδικές μου αναμνήσεις και τα πολύ θερμά αισθήματα μου γι' αυτόν τον άνθρωπο. Αφησα τη δουλειά μου και επί τρεις μέρες έψαχνα στην πόλη και την παλιά πόλη, να βρω στοιχεία και πιθανούς μάρτυρες. Σε μια εβδομάδα μέσα συγκέντρωσα πάρα πολύ υλικό και έγραψα ένα καινούργιο άρθρο με τίτλο "Ποιος είσαι τέλος πάντων Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ;". Σ' αυτό το άρθρο μιλάω καθαρά για το Νίκο Ζαχαριάδη. Εκανα αυτοκριτική για το άρθρο μου και περιέγραψα όλες μου τις αναμνήσεις. Πολλοί αντέδρασαν. Μου έλεγαν "μη χώνεις τη μύτη σου παντού" ή "θα έχεις συνέπειες". Αλλά εγώ συνέχισα. Εγραψα πολλά άρθρα και ερχόμουν σε επικοινωνία με πρόσωπα που είχαν σχέση με την παλιά ιστορία. Τότε κατά περίεργο τρόπο γράφτηκαν μικρά και μεγάλα άρθρα σε άλλα μέρη, ότι στο Σουργκούτ, αυτή την απομακρυσμένη πόλη αποκαλύφθηκε το μυστικό ενός διάσημου δεσμώτη. Μετά ακολούθησε η επίσκεψη του Γ. Μαύρου ανταποκριτή της "Ελευθεροτυπίας" Εφερα το Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Οταν κουβέντιασα με τον ιατροδικαστή παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Αργότερα κάναμε μια τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο "Τα παιδιά της επανάστασης που δεν αγαπήθηκαν". Αυτή η εκπομπή έκανε το γύρο πολλών πόλεων και έφτασε μέχρι το Μποροβίτσι την πόλη που ο Ν. Ζαχαριάδης είχε εξοριστεί για πρώτη φορά κάπου 200 χιλιόμετρα από τη Μόσχα. Τώρα συνεχίζω αυτή τη δουλειά. Βρήκα παλιές φωτογραφίες του Σουργκούτ και τα σπίτια που κατά καιρούς έμεινε, μίλησα με πάρα πολλά πρόσωπα και έψαξα αρχεία. Είναι ένα έργο ζωής για μένα. Προσπαθώ να μάθω και ελληνικά για να διαβάζω μόνη μου αυτά που χρειάζομαι.

- Του είχες μιλήσει ποτέ Βέρα;

- Βέβαια. Τον φωνάζαμε θείο Νικολάϊ ή προσπαθούσαμε να του δώσουμε κάτι για να τραβήξουμε την προσοχή του. Αυτός γενικά ήταν ατάραχος και υπέφερε με χαμόγελο τα πειράγματα που του κάναμε. Του είχαμε γίνει τόσο "κολλιτσίδες" που τον ακολουθούσαμε και στο ποτάμι όπου πήγαινε για μπάνιο. Είχε μια περίεργη βαθιά φωνή που πάντα τη φέρνω στη μνήμη μου. Ηταν μια μαλακιά ευχάριστη φωνή. Μιλούσε τα ρώσικα πολύ καλά και καθαρά. Θάλεγα θαυμάσια. Πολλοί έλεγαν ότι είχε ένα ξενικό τόνο στην προφορά. Οπως σας είπα για μένα είναι έργο ζωής και θα το συνεχίσω, ίσως έτσι εκπληρώσω ένα παλιό όνειρο που είχα από παιδί. Τη σχέση μου με την Ελλάδα.

Εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 44, 1-31/8/1998