Οι λασπολογικές επιθέσεις των ρεβιζιονιστών και των διαφόρων οπορτουνιστών ενάντια στο Νίκο Ζαχαριάδη

Δημοσιεύτηκε σε 2 συνέχειες: Εφημερίδα Ανασύνταξη Αρ. Φύλ. 154 15-31 Μάρτη 2003 και Αρ. Φύλ. 155 1-15 Απρίλη 2003

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο αλύγιστος μπολσεβίκος κομμουνιστής ηγέτης, ο πολυαγαπημένος χαρισματικός Αρχηγός του ΚΚΕ 1918-55 και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη επαναστατική μορφή που ανέδειξε το ελληνικό εργατικό κίνημα στον 20ο αιώνα και μια απ' τις "σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινηματος" (βλ.ΝΙΓΙΑΖΟΦ 1955), δέχτηκε τις πιο βίαιες, τις πιο αισχρές και πιο βρομερές επιθέσεις όχι μόνο απ' την ντόπια μοναρχοφασιστική και διεθνή αντίδραση μα προπαντός απ' τους πράκτορες της προδότες σοβιετικούς και ντόπιους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές αλλά και απ' τους ρεβιζιονιστές της αντισταλινικής-αντιζαχαριαδικής "λαθολογίας". Είναι απ' τους ηγέτες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που συκοφαντήθηκε και λασπώθηκε όσο κανένας άλλος μετά τον Ιωσήφ Στάλιν.

Η ντόπια και διεθνής αντίδραση αλλά και οι πράκτορες τους ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων στο εργατικό κίνημα έκφρασαν το ταξικό τους μίσος απέναντι στο μεγάλο επαναστάτη Νίκο Ζαχαριάδη με τον πιο χυδαίο και ακραίο δυνατό τρόπο επειδή:

Πρώτο, με την ανάληψη της ηγεσίας εκ μέρους του απ' τις αρχές της δεκαετίας του '30 ανασυγκρότησε και καθοδήγησε σωστά το ΚΚΕ, το μετέτρεψε σε κόμμα νέου τύπου, σε κόμμα λενινιστικού-σταλινικού τύπου, πέτυχε τη μπολσεβικοποίησή του σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κα; επιπλέον το εξόπλισε με επιστημονικό επαναστατικό πρόγραμμα (6η Ολομέλεια 19>4), απαραίτητο για την πραγματοποίηση της επανάστασης στη χώρα μας.

Δεύτερο, με το πανευρωπαϊκής σημασίας ιστορικό του Γράμμα (31 Οχτώβρη 1940) καθόρισε ορθά το χαρακτήρα του πολέμου, κατά τη διάρκεια της επίθεσης της φασιστικής Ιταλίας, ως "εθνικοαπελευθερωτικού" απ' την πλευρά της Ελλάδας, προσανατολίζοντας έτσι σωστά το κίνημα στην πάλη κατά των ιταλο-γερμανών φασιστών κατακτητών - προσανατολισμός που οδήγησε στην εποποιία της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Εθνικής Αντίστασης (της μόνης ιστορικά υπάρχουσας), μα που δεν κατέληξε σε "μια καινούρια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό" όπως υπογράμμιζε στο Γράμμα του ο Νίκος Ζαχαριάδης, κι αυτό εξαιτίας της προδοσίας της (συμφωνίες Λιβάνου- Γκαζέρτας- Βάρκιζας) απ' τον πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Σιάντο που εκτελούσε τις εντολές και εφάρμοζε την πολιτική των άγγλων ιμπεριαλιστών, που στόχο της ευθύς εξαρχής είχε τη συντριβή του επαναστατικού κινήματος.

Τρίτο, με την οργάνωση της αντίστασης στον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τη συγκρότηση του ένδοξου ΔΣΕ και τη διεξαγωγή της τρίχρονης ένοπλης πάλης (1946-49) κατά του ντόπιου μοναρχοφασισμού και των αφεντικών του αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Τέταρτο, με τη γρήγορη ανασύνταξη των κομμουνιστικών και αντιφασιστικών δυνάμεων μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, την ίδρυση της ΕΔΑ και τη μαζικοποίηση του κινήματος, παρά τη φασιστική τρομοκρατία, τις εκτελέσεις και τις δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους και εξόριστους στα ξερονήσια, που οδήγησε την ΕΔΑ το 1958 στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Πέμπτο, με τη θαρραλέα απόκρουση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στα χρόνια 1954-55 - ανοιχτά πλέον απ' το Σεπτέμβρη του '55 με τα γεγονότα της Τασκένδης - εμπόδισε τη μετατροπή του ηρωικού ΚΚΕ 1918-55 σε αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου (Ν. Ζαχαριάδης (1955): "δε θα σας επιτρέψω να μετατρέψετε το ΚΚΕ σε αστικό κόμμα") και ταυτόχρονα, ακόμα πιο σπουδαίο, εγκαινίασε πρώτος, πριν διαμορφωθεί-εμφανιστεί ολοκληρωμένα η αντεπαναστατική αυτή κατεύθυνση,, την πάλη των επαναστατών κομμουνιστών σε διεθνές επίπεδο ενάντια σ' αυτό το προδοτικό ρεύμα. Στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, λοιπόν, ανήκε: η μεγάλη τιμή που 1) πρώτος διέβλεψε την ταξική αντεπαναστατική φύση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, 2) πρώτος αντιστάθηκε θαρραλέα και απόκρουσε την επίθεση της αποστάτριας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας στο ΚΚΕ, 3) πρώτος εγκαινίασε την πάλη των κομμουνιστών σε παγκόσμια κλίμακα ενάντια σ' αυτό το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεύμα, και 4) πρώτος και μοναδικός, σε διεθνές επίπεδο, πλήρωσε τόσο ακριβά τη γενναία στάση και επαναστατική του πάλη με 17 ολόκληρα χρόνια εξορία στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας και τελικά την άνανδρη δολοφονία του απ' την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη.

α. Οι λασπολογικές επιθέσεις των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών δολοφόνων

Μετά την ωμή ανάμιξη της προδοτικής ρεβιζιονιστικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ- Μικογιάν, κλπ. στο ΚΚΕ και τη βίαιη πραξικοπηματική καθαίρεση και αντικατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη απ' την ηγεσία του ΚΚΕ και τέλος τη διαγραφή του απ' αυτό (7η Ολομέλεια 1957) άρχισε μια βρωμερή εκστρατεία κατασυκοφάντησης του, καθοδηγούμενη απ' τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, που όμοια της δεν γνώρισε η ιστορία, και συνάμα κατασυκοφάντησης όλων των επαναστατικών παραδόσεων και ηρωικών αγώνων του Κόμματος και των ελλήνων κομμουνιστών.

Η κατασυκοφάντηση του Νίκου Ζαχαριάδη εκ μέρους των προδοτών ρεβιζιονιστών, σοβιετικών-ελλήνων, δεν περιορίστηκε μόνο στους γνωστούς, άσχετους και ολωσδιόλου αβάσιμους, πολιτικούς χαρακτηρισμούς όπως "δογματικός", "σεχταριστής", "τυχοδιώκτης", "προσωπολάτρης", κλπ. αλλά και σε ανάλογους σε βάρος του ηρωικού μας Κόμματος ("σεχταρισμός", "δογματισμός", "ανώμαλη εσωκομματική ζωή", κλπ.), φτάνοντας ως το σημείο να χαρακτηρίσουν τον αγώνα του ηρωικού ΔΣΕ "τυχοδιωκτισμό του Ζαχαριάδη" - πρωτοφανές στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος - και διασύρουν-αρνηθούν ακόμα και το γνωστό ιστορικής πανευρωπαϊκής σημασίας Γράμμα του: "Στο γράμμα όμως κάνει ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος γράφοντας ότι "στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η Κυβέρνηση Μεταξά, εμείς (δηλ. οι έλληνες κομμουνιστές) πρέπει να δώσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις"... Η υπόδειξη για ανεπιφύλακτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά δεν μπορούσε να μην δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά και κείνων που βρίσκονται πίσω τους" ("Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958", επιλογή ντοκουμέντων, σελ. 644, "Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις", 1958).

Ως σχόλιο στην παραπάνω προκλητική διαστρέβλωση του Γράμματος ας παραθέσουμε εκ νέου τις δυο παρατηρήσεις παλιότερου φύλλου της εφημερίδας: πρόκειται "α) για αδίστακτη και εντελώς εξόφθαλμη διαστρέβλωση και β) διαστρεβλώνοντας αυτό το σημείο του γράμματος αποδεικνύονται επιπλέον και αγράμματοι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του "Κ"ΚΕ, επειδή το "ανεπιφύλακτα" αναφέρεται στον πόλεμο και όχι στο "φασίστα δικτάτορα Μεταξά", όπως λασπολογώντας ισχυρίζονται οι πολιτικοί νάνοι ντόπιοι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, που αν συγκρίνει κανείς μια ολόκληρη στρατιά από δαύτους, "παίρνοντας" τους όλους μαζί, δεν φτάνουν, όσον αφορά τις πολιτικές ικανότητες, ούτε στο ύψος του αστράγαλου του Νίκου Ζαχαριάδη. Βέβαια δεν μπορεί να γίνει καμιά σύγκριση μεταξύ των ιδεολογικο-πολιτικών απόψεων του Ν. Ζαχαριάδη και εκείνων των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών ηγετών που είναι διαμετρικά αντίθετες: επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού- λενινισμού-σταλινισμού και χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας)" ("ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ" Νο 143, 1-15 Οχτώβρη 2002).

Παράλληλα ακολούθησε ένας πολύμορφος οχετός λάσπης, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του τόπου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, χαρακτηρίζοντας τον "τυχοδιώκτη", "ύποπτο", "πράκτορα" των άγγλων και γερμανών, κλπ., κλπ.!!! Συγκρότησαν "Επιτροπή" στην 7η Ολομέλεια (1957) να ερευνήσει τη δήθεν ύποπτη δράση του στην Ελλάδα, στο Νταχάου και όπου αλλού, "Επιτροπή" απ' την οποία ακόμα και σήμερα, μισό αιώνα αργότερα, περιμένουν οι κομμουνιστές και αντιφασίστες το "πόρισμα" της. Έτσι, μισό αιώνα από τότε, οι προδοτικές σοσιαλδημοκρατικές ηγετικές κλίκες των "Κ"ΚΕ-Συνασπισμού εξακολουθούν να κρατούν το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη, ακόμα και πεθαμένο, σε μόνιμη πολιτική ομηρία.

Οι κομμουνιστές αξίζει να διαβάσουν, πέρα απ' τα άλλα, το "Γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ" (Απρίλης 1956) μα προπαντός τα "Πρακτικά των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ" δηλ. του τότε ενωμένου χρουστσοφικού σοσιαλδημοκρατικού "Κ"ΚΕ και σήμερα διασπασμένου σε "Κ"ΚΕ-Συνασπισμό (Ολομέλειες: 7η 18-24.2.57, 7η 9-13.4.64, 11η 12-14.5.67) στον τόμο '"ΥΠΟΘΕΣΗ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ" (εκδόσεις "Φιλίστωρ", Αθήνα 2001) για να διαπιστώσουν τις βρωμερές ασφαλίτικες μέθοδες, τον ηθικό εκτραχηλισμό και το μέγεθος του αστικού πολιτικού εκφυλισμού των διορισμένων πρακτόρων της αστικής τάξης στην ηγεσία του χρουστσοφικού εκτρώματος που αυτονομάστηκε "Κ"ΚΕ.

Η λασπολογία σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη συνεχίζεται με διάφορους τρόπους ακόμη και σήμερα εκ μέρους των διαφόρων οπορτουνιστών. Αναφέρουμε ενδεικτικά την περίπτωση του ρώσου Κάρλ Σεμενκόφ, ηγετικό στέλεχος της χρουστσοφικής κλίκας για πολλές δεκαετίες, πράκτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού και από τους πιο άθλιους και αμετανόητους λασπολόγους του Νίκου Ζαχαριάδη που προκλητικά και θρασύδειλα ακόμα και σήμερα ισχυρίζεται, τρία μόλις χρόνια πριν, σε συνέντευξη του στο "ΕΘΝΟΣ" (30.8.99) με περισσό θράσος και τη χαρακτηριστική για πράκτορες ξετσιπωσιά ότι "ο Ζαχαριάδης ήταν τυχοδιώκτης" και ότι "δεν έχει μπει ακόμα τελεία και παύλα στο σκοτεινό σημείο των σχέσεων Ζαχαριάδη και Αγγλίας"!!!

Δεν σταμάτησαν όμως εδώ οι αποστάτες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, προχώρησαν ακόμα και σε μέτρα φυσικής εξόντωσης του. Τον συνέλαβαν και τον εξόρισαν αρχικά στο Μποροβότσι ως το 1962 και ύστερα τον μετέφεραν στα βάθη της παγωμένης Σιβηρίας, στο Σουργκούτ της περιοχής Τιουμέν, τον κράτησαν σε πλήρη απομόνωση και στενή παρακολούθηση σε 24ωρη βάση κάτω από εξοντωτικές συνθήκες και μετά 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας δολοφονήθηκε απ' τις προδοτικές κλίκες των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ τον Αύγουστο του 1973 για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει τα σχέδια τους.

Τελευταία η κλίκα των δολοφόνων του Νίκου Ζαχαριάδη μεταμφιέζεται "φιλοζαχαριαδική" και προσπαθεί να καπηλευθεί το όνομα του, όπως κάνει και με το Στάλιν, με τη δημοσίευση διαφόρων κειμένων του στο "Ριζοσπάστη" ενώ παράλληλα τον συκοφαντεί με τη δημοσίευση κειμένων στη σειρά επίσημα κείμενα του "Κ"ΚΕ (τομ.9ος 1961-67).

β. Οι λασπολογικές αντεπιθέσεις των "αντιχρουστσοφικών" οπορτουνιστών-ρεβιζιονιστών

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο μεγάλος μπολσεβίκος επαναστάτης και αρχηγός του ΚΚΕ 1918-55, δε δέχτηκε μόνο τις λασπολογικές επιθέσεις της ντόπιας αντίδρασης και των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) αλλά και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών που εμφανίστηκαν στο χώρο των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων με "αντιχρουστσοφική" μάσκα. Αναφερόμαστε στην περίπτωση των δεξιών οπορτουνιστών "αντιχρουστσοφικών" της Προσωρινής Κεν— τρικής Επιτροπής (Ρουμανία: Π. Δανιηλίδης-Γρ.Παπαδόπουλος, κλπ), η οποία, με εντολή των αφεντικών της χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, διέδωσε, όπως θα δούμε, ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης κατά τη διάρκεια της εξορίας στο Σουργκούτ της Σιβηρίας "προσχώρησε"(!) στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, δηλ. έγινε "αποστάτης"(!) και "χρουστσοφικός"(!) και ότι τάχα είχε "αφεθεί ελεύθερος" και "έκανε βόλτες στη Μόσχα"!!!

Απώτερος στόχος αυτής της λασπολογικής επίθεσης ενάντια στο Ζαχαριάδη ήταν η διάσπαση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων που σύσσωμα είχαν αντιταχθεί στο χρουστοφικό ρεβιζιονισμό.

Για να γίνει κατανοητό στους νεότερους ο ρόλος της Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής ως πρακτορείο των σοβιετικών ρεβιζιονιστών που ανέλαβε να δράσει προς όφελος τους με στόχο τη διάσπαση των κομμουνιστών είναι απαραίτητη η αναφορά στο ζήτημα της διάσπασης των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων και επιπλέον πρέπει να παρθούν υπόψη τα παρακάτω:

πρώτο, η τεράστια συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων είχε ταχθεί ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και όλοι ήταν συσπειρωμένοι γύρω απ' τον αλύγιστο Αρχηγό του ΚΚΕ και τη γραμμή του ηρωικού μας Κόμματος - υπεράσπιζαν αποφασιστικά, μαχητικά και θαρραλέα την επαναστατική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (95% στην Τασκένδη, 85-90% στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες).

δεύτερο, η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. στην ηγεσία του χρουστσοφικού πλέον "Κ"ΚΕ ήταν σε πλήρη απομόνωση,

τρίτο, οι διώξεις, δηλ. η ωμή φασιστική καταπίεση των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών (εξορίες, δίκες, φυλακίσεις, ψυχιατρεία, διώξιμο από τη δουλειά, σχολεία, κλπ., κλπ.), δεν κατάφεραν να κάμψουν την αγωνιστικότητα των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων, δεν στάθηκαν ικανές να καθυποτάξουν τους αετούς των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας και να τους απομακρύνουν από τον επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό δρόμο ούτε πολύ περισσότερο να διασπάσουν τη γρανιτένια ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική Ενότητα, αντίθετα δυνάμωναν και ατσάλωναν την ενότητα τους.

Έτσι από μόνη της η ως τότε τακτική των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών αποδείχτηκε εντελώς αναποτελεσματική για τη διάσπαση των ελλήνων κομμουνιστών. Όμως το κεντρικό πρόβλημα των σοβιετικών ρεβιζιονιστών ήταν και παρέμεινε η διάσπαση των ελλήνων κομμουνιστών. Μπροστά, λοιπόν, σ' αυτό το αδιέξοδο, οι χρουστσοφικοί σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαπιστώνοντας την αποτυχία τους καθώς και την απομόνωση των εγκάθετων της προδοτικής κλίκας των Κολιγιάννη- Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. αποφασίζουν ν' αλλάξουν τακτική. Παράλληλα με τη φασιστική καταπίεση και τις παντοειδείς διώξεις θέτουν σ' εφαρμογή σχέδια διάσπασης των σταλινικών-ζαχαριαδικών απ' τα μέσα με δικούς τους πράκτορες που διατηρούν ακόμα την "αντιχρουτσωφική" και "σταλινική-ζαχαριαδική" μάσκα.

Οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν, ότι η γρανιτένια ιδεολογικο -πολιτικο-οργανωτική ενότητα των ελλήνων κομμουνιστών μπορεί να σπάσει μόνο με μια οποιασδήποτε μορφής αμφισβήτηση της αδιάλλακτης υπεράσπισης των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γι' αυτό και επικέντρωσαν τα πυρά τους σ' αυτούς και φυσικά στο γίγαντα δεσμώτη της Σιβηρίας ηγέτη του Κόμματος μας, λασπολογώντας σε βάρος του και χρησιμοποιώντας, για να πετύχουν το σκοπό τους, τους πράκτορες τους: την αντιζαχαριαδική πλέον οπορτουνιστική ομάδα της λεγόμενης "Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής" (ΠΚΕ-Ρουμανία) των Γαβρίλου Παπαδόπουλου-Πολύδωρου Δανιηλίδη-Βάσκου Πασχάλη, κλπ., που εμφανίστηκε συγκροτημένα στις αρχές-μέσα της δεκαετίας του '60 και εκπροσωπούσε μια παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού με τη μορφή της αντισταλινικής "λαθολογίας" ("Ο Στάλιν μεγάλος, αλλά έκανε λάθη") και του αντιζαχαριαδισμού, διατηρώντας βέβαια τώρα μόνο την "αντιχρουτσωφική" της μάσκα.

Πρέπει ακόμη να σημειωθεί εδώ ότι κοινός στόχος των σοβιετικών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, της σοσιαλδημοκρατικής προδοτικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. του "Κ"ΚΕ και της δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας της ΠΚΕ ήταν η αποπομπή του επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σταλινιστή ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ' το Κόμμα μας. Το σύνθημά τους ήταν : "να φύγει ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ απ' την ηγεσία του ΚΚΕ". Για μεν τους δυο πρώτους δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτή ήταν η επιδίωξη τους, για δε την ΠΚΕ να τι γράφει-ομολογεί εντελώς ανοιχτά ο δεξιός οπορτουνιστής και λασπολόγος του Ζαχαριάδη, πρόεδρος της ΠΚΕ, Πολύδωρος Δανιηλίδης: "όσο για το Ζαχαριάδη, εγώ πάντοτε έλεγα πως έπρεπε να φύγει έξω από το κόμμα, άσχετο αν δεν έφυγε με σωστό τρόπο" (Π. Δανιηλίδης: "Ο Πολύδωρος Θυμάται", σελ. 288, "Ιστορικές Εκδόσεις", Αθήνα 1990).

Ο πρώτος κοινός στόχος τους έχει ήδη πραγματοποιηθεί με το βίαιο αντικαταστατικό τρόπο καθαίρεσης της ηγεσίας, τη σύλληψη και εκτόπιση του Γραμματέα του Κόμματος αρχικά στο Μποροβίτσι και ύστερα στο Σουργκούτ της Σιβηρίας. Τώρα στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται η διάσπαση των κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών που μπορεί να επιτευχθεί μόνο απ' τα μέσα και με την κατασυκοφάντηση-λασπολογία του μεγάλου επαναστάτη και ήρωα δεσμώτη της Σιβηρίας Νίκου Ζαχαριάδη. Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές αναθέτουν το ρόλο του λασπολόγου στο πρακτορείο τους, τη διαβόητη "ΠΚΕ", η οποία πρόθυμα τον αναλαμβάνει. Στα πλαίσια της νέας τακτικής τους οι έμπειροι συνωμότες και ταλαντούχοι μαστόροι σε συκοφαντίες-λασπολογίες σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, για να προωθήσουν τα σχέδια τους της διάσπασης των ελλήνων κομμουνιστών, συντάσσουν και θέτουν σε κυκλοφορία, μέσω του πρακτορείου τους, ορισμένα γράμματα, που απέδωσαν στο δεσμώτη Γραμματέα του ΚΚΕ και στα οποία αυτός εμφανίζεται να "υποστηρίζει"(!) την αντεπαναστατική πολιτική της χρουτσωφικής-μπρεζνιεφικής ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ένωσης, δηλ. των ιδεολογικο-πολιτικών αντίπάλων και διωκτών του. Έτσι η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της ΠΚΕ, πέρα απ' τον αντιζαχαριαδισμό της, φτάνει τώρα ως το ακρότατο σημείο να ισχυρίζεται ψευδώς, ότι ο Ζαχαριάδης έγινε "αποστάτης"(!), "πρόδωσε"(!) και "προσχώρησε" τάχα στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό (άρθρο της ΠΚΕ με το χαρακτηριστικό τίτλο "όταν οι αποστάτες απολογούνται", "ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ", Σεπτέμβρης 1969, Ρουμανία) - εξελισσόμενη στους βρωμερότερους λασπολόγους του Γραμματέα του ΚΚΕ (με εντολή προφανώς των αφεντικών της χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, δίνοντας μάλιστα εντολή στις σταλινικές-ζαχαριαδικές Οργανώσεις της Τασκέντης και όλων των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών να σταματήσουν κάθε διαμαρτυρία προς τη σοβιετική κυβέρνηση για την απελευθέρωση του Ζαχαριάδη, γιατί δήθεν αυτός είναι "πια ελεύθερος και κάνει βόλτες στη Μόσχα"(!), τη στιγμή που ήταν γνωστό ότι ο Ζαχαριάδης εξακολουθούσε να βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση αργοεξοντωνόμενος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας και αυτό το γνώριζαν και οι λασπολόγοι της ΠΚΕ.

Σήμερα οι κομμουνιστές γνωρίζουν, ότι ο Ζαχαριάδης ποτέ δεν αφέθηκε ελεύθερος, αλλά κρατήθηκε πάντα σε αυστηρή απομόνωση στον τόπο της εξορίας και τελικά δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του '73, ενώ οι βρωμεροί λασπολόγοι του και πράκτορες των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών επέστρεψαν στην Ελλάδα και πέθαναν από φυσικό θάνατο στα ζεστά τους κρεβάτια. Επιπλέον και το εντελώς απλό, αλλά βασικό ερώτημα ξεσκεπάζει από τότε ακόμα το ρόλο των αντιζαχαριαδικών οπορτουνιστών ηγετών της ΠΚΕ και τους πραγματικούς υποβολείς τους λασπολόγους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές: γιατί δεν άφηναν ελεύθερο το σ. Ν. Ζαχαριάδη να μεταφέρει ο ίδιος στους έλληνες κομμουνιστές τις υποτιθέμενα δικές του χρουτσωφικές απόψεις που του απέδιδαν;

Η διαβόητη ΠΚΕ καταγγέλθηκε απ' τους σταλινικούς-ζαχαριαδικούς κομμουνιστές της. Τασκέντης και των άλλων πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών σαν "πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού". Πρώτος ο εξόριστος στη Ρουμανία, ο φλογερός επαναστάτης και αλύγιστος κομμουνιστής, ΣΟΦΙΑΝΟΣ, μια "απ' τις "δόξες" του ΔΣΕ" (Ν. Ζαχαριάδης), διαλεχτό στέλεχος του ΚΚΕ 1918- 55 και σφοδρός πολέμιος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και κάθε οπορτουνισμού, κατάγγειλε την ΠΚΕ σαν "πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού": "Αυτό, που μεταδίδονται για τον Ζαχαριάδη δεν είναι αληθινά. Διαπίστωσα πως το λεγόμενο γράμμα Ζαχαριάδη δεν είναι γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά γράμμα γραμμένο από ρεβιζιονιστική συμμορία. Η ΠΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού ανάλαβε να το κυκλοφορήσει για να σπείρει την σύγχυση στο κίνημα των μαρξιστών-λενινιστών, να υποσκάψει την ηθική, κομματική και πολιτική οντότητα του Ζαχαριάδη, να διασπάσει την ενότητα των γραμμών του κινήματος και να το αποσυνθέσει" (Γράμμα ΣΟΦΙΑΝΟΥ προς τους Έλληνες κομμουνιστές της Τσεχοσλοβακίας, 6.1.1968).

Η ΠΚΕ καταγγέλθηκε επίσης και από τους κομμουνιστές των άλλων ρεβίζιονιστικών χωρών μεταξύ των οποίων και της Τσεχοσλοβακίας: "καταδικάζουμε και αποκηρύττουμε την ΠΚΕ σαν όργανο και πράκτορες των αναθεωρητών στις γραμμές μας, γιατί όλη η ύπαρξη της και δράση της απέβλεπε στη διάσπαση και διάλυση μας... Με βαθιά συγκίνηση μαζί και αγανάκτηση καταδικάζουμε την προσπάθεια συκοφάντησης του σ. Ν. Ζαχαριάδη από τον αναθεωρητισμό, πλαστογραφώντας το απατηλό γράμμα δήθεν του Ζαχαριάδη για να πετύχουν τη διάσπαση μας" ("Συμπεράσματα και απόφαση των μελών της ΚΟΒ(μ-λ)", Τρούτνοβ, 7.4.1968).

Τη συνεργασία της ΠΚΕ με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και επομένως και την καταγγελία της απ' τους κομμουνιστές σαν "πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού" επιβεβαιώνει-ομολογεί άθελα του, δεκαετίες αργότερα, ένα απ'τα στελέχη της, ο Πολύδωρος Δανιηλίδης, όταν για το διαβόητο εκείνο γράμμα σημειώνει: "τελικά ύστερα από υπόδειξη των ρουμάνων το γράμμα δημοσιεύτηκε. Το γράμμα εκείνο προκάλεσε σύγχυση και διαφωνίες στις οργανώσεις μας" (Κ. Γκριτζώνα: "Μετά το Γράμμο", σελ.32-33, Αθήνα, Απρίλης 1986, εκδόσεις "Γλάρος" και Π. Δανιηλίδης: "Ο Πολύδωρος Θυμάται", σελ. 253, "Ιστορικές εκδόσεις", Αθήνα 1990, που ο ίδιος συστήνει το βιβλίο του ρεβιζιονιστή Κ. Γκριτζώνα). Δηλαδή "συνεργάζονταν"- καθοδηγούνταν απ' τη ρουμάνικη χρουτσωφική κλίκα του Τσαουσέσκου.

Ομως παρά την καταγγελία του πρακτόρικου και διασπαστικού ρόλου της αντισταλινικής-αντιζαχαριαδικής ΠΚΕ, η γρανιτένια ενότητα των κομμουνιστών ραγίζει και προκαλείται μεγάλης έκτασης διάσπαση με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες που όλοι οι παλιοί κομμουνιστές γνωρίζουν και οι νεότεροι ζουν σήμερα, προς όφελος βέβαια των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών γενικά και ειδικά της αποστάτριας σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Κολιγιάννη-Φλωράκη.

Επιπλέον η μεγάλης έκτασης διάσπαση που προκλήθηκε στο χώρο των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων αντιπάλων του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού επιβεβαιώνει την ορθότητα της εκτίμησης και την εύστοχη-διορατική καταγγελία του ΣΟΦΙΑΝΟΥ και των σταλινικών-ζαχαριαδικών κομμουνιστών, ότι η λασπολογία σε βάρος του Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ είχε ως στόχο τη "διάσπαση και διάλυση μας", να "διασπάσει την ενότητα των γραμμών του κινήματος και να το αποσυνθέσει", όπως και έγινε.

Για τις υπηρεσίες της ΠΚΕ στους ρεβιζιονιστές ο αποστάτης Φλωράκης, όντας Γραμματέας του "Κ"ΚΕ, δεν παρέλειψε να την τιμήσει με τη διακριτική του παρουσία στην κηδεία του προέδρου της Πολύδωρου Δανιηλίδη, ξοφλώντας έτσι τα παλιά οφειλόμενα γραμμάτια του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού (σοβιετικών-ελλήνων) απέναντι της.

Ασφαλώς ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός ήταν αυτός που προκάλεσε τη μεγαλύτερη και καταστροφικότερη διάσπαση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και φυσικά και στο ηρωικό μας Κόμμα, το ΚΚΕ. Όμως κατάστροφικά αποτελέσματα είχαν και οι μετέπειτα διασπάσεις, μ' οποιεσδήποτε δικαιολογίες και προσχήματα κι αν καλύφθηκαν και πρώτα απ' όλα το νέο οπορτουνιστικό, με τη μορφή της "λαθολογίας", αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό ρεύμα που εμφανίστηκε στο χώρο των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Ρουμανίας αρχές της δεκαετίας του '60 και εκφράστηκε στη διαβόητη "Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή" (ΠΚΕ). Αυτές υποκινήθηκαν και καθοδηγήθηκαν απ' τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές με όργανα τους οπορτουνιστικές ομάδες μ' "αντιχρουτσωφικό" προσωπείο, που στην πραγματικότητα ήταν συνειδητά και ευθύς εξ' αρχής στην υπηρεσία των σοβιετικών και ελλήνων ρεβιζιονιστών.

Στη διάρκεια της φασιστικής διχτατορίας η δεξιά οπορτουνιστική "αντιχρουτσωφική"(!) ομάδα της ΠΚΕ που έδρασε με εντολή των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και προς όφελος τους, διασπώντας τους κομμουνιστές και στρέφοντας τους σε αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό δρόμο, συνδέθηκε και ενώθηκε με την άλλη δεξιά οπορτουνιστική αντισταλινική (με τη μορφή της "λαθολογίας") και αντιζαχαριαδική (=αντιΚΚΕ) ηγετική ομάδα της "ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ"-ΟΜΛΕ των Χοτζέα-Ιορδανίδη.

Αργότερα, την περίοδο της "μεταπολίτευσης", στα κείμενα τους οι ενωμένοι πλέον "αντιχρουστσοφικοί" αντιζαχαριαδικοί δεξιοί οπορτουνιστές της ΟΜΛΕ (Δανιηλίδης-Χοτζέας- Ιορδανίδης) επαναλαμβάνουν τα ίδια ψεύδη και λασπολογίες περί "αποστασίας"(!), κλπ. του Νίκου Ζαχαριάδη. Στις "ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΗΣ Ο.Μ.Λ.Ε. ΓΙΑ ΤΑ 56 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ" ("Ιστορικές εκδόσεις", Αθήνα 1975), αφού αντιγράφουν τις εκτιμήσεις του γράμματος (γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ, Απρίλης 1956), σχετικά με τη δράση του ΚΚΕ στην περίοδο 1945-1956, της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Κολιγιάννη- Παρτσαλίδη και υποστηρίζουν το χονδροειδές και προκλητικό ιστορικό ψεύδος των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, ότι τάχα "στις παραμονές της χρουστσοφικής επέμβασης, το ΚΚΕ, διαβρωμένο από τον οπορτουνισμό ιδεολογικά- πολιτικά- οργανωτικά, ήταν "έτοιμο" να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουστσωφικού τύπου" (σελ. 47), κλπ., κλπ., επαναλαμβάνουν τις ίδιες ψευτιές-λάσπες της διαβόητης καθοδήγησης της "Μ.Λ.Ο.", ότι "ο Ν. Ζαχαριάδης... κάνει ότι ο κάθε αποστάτης του μαρξισμού-λενινισμού, όταν για να βολέψει τον εαυτό του δίνει, εξετάσεις υποταγής στο χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό σαν απολογητής της ιμπεριαλιστικο-ρεβιζιονιστικής συνωμοσίας..." (σελ. 52), ότι "ο Ζαχαριάδης ποτέ δε διαφώνησε με την ουσία της πολιτικής γραμμής που πρόβαλε η κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη, ύστερα από την "6η Ολομέλεια" των ρεβιζιονιστών. Η πολιτική που πρότεινε ο Ζαχαριάδης για το ΚΚΕ, ξεχώριζε απ' την πολιτική της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη μόνο με το ότι ήταν μια χωρίς προσχήματα, περισσότερο δεξιά οπορτουνιστική πολιτική" (σελ. 51)!!! Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο δεξιός οπορτουνιστής και πράκτορας των σοβιετικών ρεβιζιονιστών και ως το μεδούλι αντιζαχαριαδικός (Αθήνα 1990): "Μεσολάβησε και η αποστασία του Ζαχαριάδη, που τη χτυπήσαμε. Ο Σοφιανός σήκωσε παντιέρα με τη γυναίκα του, σαν φανατικοί ζαχαριαδικοί που ήταν και οι δυο. Νόμιζαν πως το α και το ω ήταν ο Ζαχαριάδης. Έτσι συγκρουστήκαμε με τον Σοφιανό"(σελ. 288), συνεχίζοντας τη λασπολογία σε βάρος του Ζαχαριάδη ως το τέλος της ζωής του.

Τις λασπολογίες αυτές και το παραπάνω ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΕΥΔΟΣ ΠΕΡΙ "ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ"(!), κλπ. του Ζαχαριάδη υποστηρίζουν σήμερα όλες οι "αντιχρουστσοφικές" αντιζαχαριαδικές Οργανώσεις (Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ (μ-), Α/ συνέχεια=Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας) και ο αντιζαχαριαδικός εκδότης του περιοδικού "Στάλιν".

Ένας άλλος γνωστός λασπολόγος του Νίκου Ζαχαριάδη είναι ο βαμμένος αντιζαχαριαδικός και ως το κόκαλο αντικομμουνιστής-αντιΚΚΕ 1918-55 εκδότης του περιοδικού "Ελεύθερο Πνεύμα".

Να ένα μικρό, ανάμεσα στα πολλά, αλλά χαρακτηριστικό δείγμα του αντιΚΚΕ παραληρήματος του. Ο "μεγάλος πολέμαρχος"(!), αφού κάνει επίδειξη των στρατιωτικών, "Ναπολεόντειου" επιπέδου, γνώσεων του για το ΔΣΕ - ανάλογων των εγκυκλοπαιδικών του "γνώσεων"(ο Στάλιν έγραψε το έργο του "Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα" στη Γενεύη(!). κλπ.) και των "θεωρητικών" (ο πασίγνωστος Ούγγρος χρουστσοφικός-τιτικός αντισταλινικός ρεβιζιονιστής Γκ. Λούκατς, που ας σημειωθεί πήρε μέρος στην αντεπανάσταση του '56, είναι "μαρξιστής"(!), κλπ.) - ξεσπαθώνει μ' ένα πρωτοφανές αντιΚΚΕ μίσος και με το θράσος της ημιμάθειας, σε κατάσταση αμόκ, ισχυρίζεται και ξερνάει αντικομμουνιστική χολή: "ο αρχικέρβερος Ζαχαριάδης", σαν αρχιδράκοντας και Κρόνος, διψούσε να πίνει με διάφορους τρόπους το αίμα των ακραιφνέστερων ηγετικών παλικαριών τ' αγώνα, όπως π.χ. των παρακάτω: Βελουχιώτη, Γιαννούλη, Χρυσιώτη, Γεωργιάδη, Σκοτίδα, Πλουμπίδη, Χατζή βασιλείου, Μπελογιάννη, Καραγιώργη, Ζωγράφου, και τόσων άλλων αξιωματούχων και χώρια των εγκλωβισμένων στη Ρούμελη και στο Μωριά... για να δυναμώνουν οι άξεστοι και Φιλισταίοι υπηρέτες και νενέκοι, φαρμακερά φίδια (να όψεται η Ακροναυπλία) της αυλής του" και φυσικά και του Διαμαντή!!! ("Ελεύθερο Πνεύμα" Νο 64 και Γ.Δ. Μαντζώρου: "Ο Καπετάν Διαμαντής", σελ. 286, Αθήνα 1994). Υστερικές, εμετικού χαρακτήρα, αντικομμουνιστικές κραυγές που θα τις ζήλευαν ακόμα και μοναρχοφασίστες.

Η λασπολογία σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη συνεχίζεται και μέσα απ' τις στήλες περιοδικών που έχουν αναλάβει εργολαβικά αυτό το έργο, όπως το περιοδικό "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ" (Γιάννενα) του ΛΑΜΠΡΟΥ ΜΑΛΑΜΑ, το περιοδικό "ΤΟΤΕ.." (Αθήνα) με άρθρα του ΠΕΡΙΚΛΗ ΡΟΔΑΚΗ, κλπ. καθώς και άλλα αντιδραστικά περιοδικά και φασιστικά έντυπα.

Στο περιοδικό "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ" (Νο 50) δημοσιεύτηκε μια πρωτοφανούς αισχρότητας υποτιθέμενη "μαρτυρία"-λασπολογία κάποιου ονόματι ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ που βρέθηκε στο Νταχάου, η οποία στη συνέχεια αναδημοσιεύεται στο περιοδικό "ΤΟΤΕ. .." (Νο 26, Αθήνα 1986, σελ. 32-34) για να φτάσει σε διάφορα άλλα αντιδραστικά και φασιστικά έντυπα "ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ", κλπ. Και στο γνωστό κομμουνιστοφάγο μοναρχοφασίστα στρατηγό Δ. ΧΟΝΔΡΟΚΟΥΚΗ, υπερασπιστή των ΠΑΟτζίδων συνεργατών των κατακτητών, που η "μοίρα τον έφερε μόλις βγήκε από τη Σχολή Ευελπίδων αγωνιστή πρώτης γραμμής στο 10χρονο πόλεμο 1940-1950" (διάβαζε: υπηρέτη της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών και ενάντια στο λαό).

Ο κομμουνιστοφάγος στρατηγός, "άξιο" παιδί της τάξης του, αφού παραθέτει εκτεταμένα αποσπάσματα απ' τη δημοσιευμένη στο "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ" βρωμερή λασπολογία του Γ. ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ σημειώνει: "Αν αυτά είναι αληθινά (και θα πρέπει νάναι, μια και τα αφηγείται συναγωνιστής ομοϊδεάτης και συνεξόριστος του Ζαχαριάδη), τότε τίποτε δεν μένει "όρθιο" στη συνηθισμένη λογική. Ο Νίκος Ζαχαριάδης τα "πήγαινε καλά" με όλους (Γερμανούς, Άγγλους, Αμερικανούς, και φυσικά Ρώσους). Και καλά με τους τρεις τελευταίους της συμμαχίας, αλλά όχι δα και με τους Γερμανούς... Οι Γερμανοί ήταν ο "Αξονας του Αξονα", ο αμείλικτος εχθρός των Αγγλο-Αμερικάνων-Ρώσων. Διερωτάται όμως κανείς πως είναι δυνατόν να μυθοπλάσει ο Γιάννης Παγκράτιος γεγονότα χαρακτηριστικά κι' αλλεπάλληλα;"!!! (Δ. ΧΟΝΔΡΟΚΟΥΚΗ: "Ζαχαριάδης η αιματηρή τροχιά του στην Ελλάδα", σελ. 73). Και αλλού κουτοπόνηρα σημειώνει: "Δε μπορώ, λοιπόν, να υιοθετήσω τα κάπως τραβηγμένα του Καφτ Όστρικωφ, ούτε τα δυσκολοπίστευτα του συντρόφου του Νίκου Ζαχαριάδη Γιάννη Παγκρατίου. Τα παραθέτω απλώς και τα αφήνω στην κρίση του αναγνώστη"!!! (στο ίδιο σελ. 75-76).

Τέτοιου είδους βρωμερές λάσπες, τύπου Γιάννη Παγκρατίου, σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη δεν αποτόλμησαν ως τώρα να δημοσιεύσουν ούτε τα έντυπα των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών των "Κ"ΚΕ- Συνασπισμού, όμως "τολμά"(!) να τις δημοσιεύει το "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ" καινά τις υπερασπίζει ο αντιζαχαριαδικός εκδότης του περιοδικού "Στάλιν" (Νο 82, σελ. 19: "φημισμένος πολύγραφος συγγραφέας"!!!).

Να, λοιπόν, ποιες είναι οι "υπηρεσίες" που προσφέρουν στο κίνημα και στο λαό τα περιοδικά "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ"-"ΣΤΑΛΙΝ": ποτάμια λάσπης στο ηρωικό επαναστατικό σταλινικό ΚΚΕ και το γραμματέα του ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που μετατρέπονται σε ωκεανούς κατάμαυρου πηχτού βούρκου απ' τους εκπροσώπους της αντιδραστικής αστικής τάξης τύπου Δ. Χονδροκούκη, κλπ., κλπ.

Όμως τις λασπολογίες σε βάρος του μεγάλου επαναστάτη Νίκου Ζαχαριάδη για τη στάση του στο Νταχάου διαψεύδουν οι μαρτυρίες συγκρατούμενών του, γερμανού κομμουνιστή Όσκαρ Χίνκελ ("ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ" Νο 72, 15-31 Οχτώβρη 1999) και του αντιστασιακού Βαγγέλη Παπανίκου ("Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου"). Η αναφορά-τοποθέτηση αυτή της "ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55" γίνεται για ιδεολογικο-πολιτικούς και ηθικούς λόγους, για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας μα και για τους μελλοντικούς ιστορικούς ερευνητές του ελληνικού εργατικού κινήματος.