Μήτσου Κατσή: Για το Νίκο Ζαχαριάδη

 

6 Φλεβάρη 1949. Πραγματοποιείται μεγάλο ακτίφ κομματικών και στρατιωτικών στελεχών της 10ης Μεραρχίας. Αυτό διεξήχθηκε τις βραδινές ώρες σε μια πρόχειρη τεχνική λέσχη-κατασκευασμένη από σκηνές, με θέσεις, εξέδρες, με ηλεκτροφωτισμό, αλλά και με αναρτημένα τα πορτρέτα των μεγάλων δασκάλων του επιστημονικού σοσιαλισμού Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν. Το θέμα ήταν η ανάλυση της απόφασης της 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Κύριος ομιλητής ήταν ο Δ. Βλαντάς. Στο ακτίφ έπαιρναν μέρος πάνω από 300 στελέχη του Κόμματος και του ΔΣΕ. Σ' αυτό συμμετείχε σχεδόν όλη η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία του αγώνα μας με επικεφαλής το ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη. Εδώ μας ανακοινώθηκε επίσημα για πρώτη φορά τόσο για την πλατφόρμα όσο και για την τύχη του πρώην αρχιστράτηγου του ΔΣΕ Μάρκου Βαφειάδη. Εδώ επίσης μάθαμε ότι διοικητής της 11ης Μεραρχίας ανέλαβε ο Παντελής Βαϊνάς, που ως τα τώρα διοικούσε τη 18η Ταξιαρχία, ένας απ' τους πιο γενναίους και άξιους νεαρούς ανώτατους στρατιωτικούς διοικητές του ΔΣΕ. Η συζήτηση στο ακτίφ διεξήχθηκε σε ένα πολύ υψηλό μαχητικό πνεύμα. Ολοι οι αξιωματικοί που ανέβηκαν στο βήμα μίλησαν με προβληματισμό για όλες τις πλευρές των εξεταζόμενων θεμάτων. Εκφράσαν την πλήρη ομοφωνία και υποστήριξη της επαναστατικής γραμμής του κόμματος. Εμένα μου ανατέθηκε να μιλήσω εκ μέρους των σαμποταριστικών σχηματισμών του Βίτσι. Εγώ, όταν μου δόθηκε ο λόγος, μίλησα απ' τη θέση μου, χωρίς να ανεβώ στην εξέδρα. Μήνυμα επαναστατικού ενθουσιασμού μετέφεραν οι σαμποταριστές στους εκπροσώπους του ακτίφ. Η μαχητική φωνή τους 'μάζί με την υπόσχεση ότι οι μπουρλοτιέρηδες και στο μέλλον θα συνεχίσουν να πολεμούν με το ίδιο πάθος και αφοσίωση έγινε δεκτή με δυνατά χειροκροτήματα απ' όλους τους παραβρισκόμενους. Η συζήτηση έκλεισε με ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και Προέδρου του Πολεμικού Συμβουλίου του ΔΣΕ Ν. Ζαχαριάδη. Στο τέλος όλοι σηκώθηκαν και για αρκετή ώρα συνεχίστηκαν τα παρατεταμένα παταγώδη χειροκροτήματα, που συνοδεύονταν με δυνατές ζητωκραυγές υπέρ του ΚΚΕ, του Ν. Ζαχαριάδη. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας αυτού του ακτίφ έλαβε χώρα ένα περιστατικό. Το παραθέτω όπως το περιγράφει ο Κώστας Ηλιάδης, στέλεχος του ΔΣΕ, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Οταν τελείωσαν οι δουλειές της διακόσμησης του χώρου που θα γινόταν το ακτίφ, πέρασε μια αντιπροσωπεία της ανώτατης ηγεσίας του ΚΚΕ για να δουν την ετοιμότητα του χώρου. Μπαίνοντας τώρα εκεί, ο Ζαχαριάδης αντίκρισε ότι δίπλα στα πορτραίτα των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, είχε αναρτηθεί και η δική του φωτογραφία. Τον είχαν βάλει πέμπτο στη σειρά. Τότε ο Ν. Ζαχαριάδης απευθυνόμενος προς τον Μπαρτζιώτα και δείχνοντας την φωτογραφία τ«υ είπε χαρακτηριστικά: "Ποιος είναι αυτός ο μπουνταλάς, Βασίλη; Ποιος τον έβαλε εκεί; Πάρτε τον γρήγορα!" Ετσι και έγινε. Ο Β. Μπαρτζιώτας που με δική του εντολή τα "ξεφτέρια" του είχαν κάνει αυτή την δουλειά δεν βγάζει τσιμουδιά.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν πράγματι ένας χαρισματικός κομμουνιστής ηγέτης με τεράστιες ικανότητες. Ενας μορφωμένος και πεπεισμένος μαρξιστής-λενινιστής. Ενας αναγνωρισμένος μεγάλος επαναστάτης και δικαιολογημένα του άξιζε κάθε σεβασμός και έπαινος. Για όλα αυτά μιλούν η ίδια η συμπεριφορά του, η στάση του σε όλη την ιστορική του σταδιοδρομία. Οποιος γνώριζε τότες από κοντά τους Β. Μπαρτζιώτα, Δ. Παρτσαλίδη, Ζ. Ζωγράφο, Κ. Κολιγιάννη, Απ. Γρόζο και άλλους, θα θυμάται καλά ότι αυτοί, χωρίς εξαίρεση, ήταν άνθρωποι, που όταν ανέβαιναν στο βήμα να μιλήσουν, επαναλάμβαναν συχνά το όνομα του Ζαχαριάδη με εμφανή την τάση της κολακείας και του λιβανισμού του για να έχουν τη εύνοια του. Το παράδοξο, όμως, γίνεται ξεκάθαρο. Εκείνοι που για ευνόητους λόγους συχνά επικαλούνταν και δήμιουργούσαν το θρύλο της "προσωπολατρείας" του Ν. Ζαχαριάδη, οι ίδιοι αργότερα και συγκεκριμένα το 1956, όταν η αντεπαναστατική κλίκα του Χρουστσιόφ παράνομα συνέλαβε και απομόνωσε τον αρχηγό του ΚΚΕ στα στρατόπεδα εξορίας στο πολικό ψύχος της Σιβηρίας, αυτοί οι ίδιοι κατηγορούσαν πάλι τον Ν. Ζαχαριάδη ότι για όλα τα πάθη και δεινά που υπέστη το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα μετά το 1940, έφταιγε η "προσωπολατρία" του Ζαχριάδη. Θα μπορούσε να φέρει κανείς πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι ο Ν. Ζαχαριάδης όχι μονάχα δεν ευνοούσε το φαινόμενο της προσωπολατρίας, αλλά και με κάθε τρόπο την καταπολεμούσε. Στο ΚΚΕ δεν υπήρχε φαινόμενο προσωπολατρίας. Το όλο αυτό θέμα το επινόησαν και ανακίνησαν σε μια κατάλληλη στιγμή εσκεμμένα ορισμένα πρώην στελέχη του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, που είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς με το Κόμμα και επιδίωκαν μ' αυτόν τον τρόπο να καλύψουν τις βαριές ευθύνες τους για διάφορα λάθη που διέπραξαν.

Ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν και παραμένει ένας αναγνωρισμένος μεγάλος επαναστάστης παγκόσμιας εμβέλειας και ακτινοβολίας. Αυτά τα προσόντα του θα τα διαπιστώσει κανείς εξετάζοντας χωρίς προκαταλήψεις την ιστορική διαδρομή της ζωής του, οπότε δίκαια του άξιζε κάθε είδους σεβασμός.

Και ήρθε το 1956 το αντιλενινιστικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και αποκήρυξε την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού και επίσημα διακήρυξε την αντεπαναστατιτή θεωρία του ειρηνικού περάσματος απ' τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Απ' αυτήν τη στιγμή άρχισε και η εκστρατεία της δίωξης, της απομόνωσης και της φυσικής εξόντωσης όλων των επαναστατών ηγετών του Παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος που αντιτάχθηκαν στην αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική πολιτική γραμμή του 20ου Συνεδρίου. Το πρώτο θύμα αυτών των αυθαιρεσιών και διώξεων ήταν ο Ν. Ζαχαριάδης.

Από το βιβλίο του Δ. Κατσή "Το ημερολόγιο ενός αντάρτη", τόμος 4ος, σελ. 118-121.

(Αναδημοσίευση με την ευκαιρία των 95χρονων απο τη γέννηση του στην εφημερίδα Ανασύνταξη ,αρ. φυλ. 46,15-30/9/98)