Στα μέσα Δεκέμβρη του 2001 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Φιλίστωρ» ένας τόμος με τίτλο «Υπόθεση Ζαχαριάδη, απόρρητα ντοκουμέντα» που περιέχει πραχτικά συζητήσεων Ολομελειών της ΚΕ του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (7η Ολομέλεια 1957, 7η Ολομέλεια 1964, 11η Ολομέλεια 1967) στις οποίες συζητήθηκαν η επαναστατική ζωή και δράση του μεγάλου μπολσεβίκου κομμουνιστή ηγέτη Αρχηγού του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη.
Χαιρετίζουμε αυτή την έκδοση, αν και δεν γνωρίζουμε αν περιέχει όλα τα υλικά, γιατί επιτέλους δίνονται στη δημοσιότητα, μετά σχεδόν μισό αιώνα απ' τη βίαια καθαίρεση-αντικατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, τα υλικά απ' τα οποία οι κομμουνιστές, η εργατική τάξη και ο λαός μας θα γνωρίσουν από «πρώτο χέρι», έστω και αποσπασματικά, τον οχετό λάσπης και βρωμιάς των ντόπιων προδοτών χρουστσοφικών και ρεβιζιονιστών σε βάρος του αγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένου οδηγητή του λαού μας, που στόχο είχαν την πολιτική του εξόντωση - και τον οποίο τελικά δολοφόνησαν στον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας, στις αρχές Αυγούστου του 1973 οι προδοτικές κλίκες των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα.
Είναι τέτοια η μπόχα που αποπνέει ο ωκεανός λάσπης και ψευτιάς των αποστατών προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών που ακόμα και ο αστικός τύπος δεν παρέλειψε να τα προβάλλει, προφανώς με «ικανοποίηση» και πηχυαίους τίτλους: «χαφιές και τυχοδιώκτης ο Ζαχαριάδης» («Καθημερινή» 9.12.2001).
Η λασπολογία και η ψευτιά - όπλα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών για την πολιτική εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη
Η σύγκρουση του γίγαντα και ανυπότακτου επαναστάτη Νίκου Ζαχαριάδη με την ηγετική χρουστσοφική ρεβιζιονιστική ομάδα του ΚΚΣΕ -μια σύγκρουση μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού και του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεύματος που σε πολιτικο-ιδεολογικο επίπεδο εκφράζει τα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα προλεταριάτου-μπουρζουαζίας -που κορυφώνεται στην ανοιχτή ηρωική αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης το Σεπτέμβρη του '55 και στην 5η ιστορική Ολομέλεια του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1955), κατέληξε στη βίαιη και αντικαταστατική καθαίρεσή του στην παρασυναγωγή του Μάρτη 1956 που βαφτίστηκε «6η πλατιά ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ».
Από τότε χρονολογούνται οι διώξεις αλλά και η κράτησή του (ουσιαστικά η σύλληψή του) και εγκαινιάζεται ταυτόχρονα επίσημα πλέον μια συστηματική λασπολογική επίθεση ενάντια στο Νίκο Ζαχαριάδη με στόχο την πολιτική αλλά και τη φυσική του εξόντωση. Εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής αυτής της πρωτάκουστης αντεπαναστατικής επίθεσης ήταν η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. με εκτελεστικό της όργανο τους λακέδες και υποτακτικούς της ντόπιους ρεβιζιονιστές της «ενωμένης» τότε κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου-Φλωράκη, κλπ. που αργότερα κομματιάστηκε (1968).
Επιπλέον στην 7η Ολομέλεια του «Κ»ΚΕ (1957), με υπόδειξη των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, η κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. συγκροτεί «Επιτροπή» για να ερευνήσει την επαναστατική δράση του Νίκου Ζαχαριάδη, η οποία ως τα σήμερα, δηλ. 45 και πλέον χρόνια(!) από τότε δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα το «πόρισμά» της.
Στις επόμενες δεκαετίες οι λασπολογικές επιθέσεις ενάντια στο Ζαχαριάδη, με στόχο την πολιτική του εξόντωση, πολλαπλασιάζονται, ενώ παράλληλα εντείνονται οι διώξεις εναντίον του εκ μέρους της χρουστσοφικής κλίκας -μιας κλίκας πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού που κατέστρεψε τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση- και για τη φυσική του εξόντωση: αρχικά εξορίζοντάς τον στο Μποροβίτσι, αλλάζοντάς του ακόμα και το όνομα, και αργότερα στο Σουργκούτ της παγωμένης Σιβηρίας, όπου τελικά ο αγαπημένος και ακατάβλητος ηγέτης του Κόμματός μας κρατήθηκε σε εξοντωτικές συνθήκες 17 ολόκληρα χρόνια εξορία και δολοφονείται το 1973.
Απ' τη δημοσίευση των πρακτικών των Ολομελειών του ρεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ (7η 1957, 7η 1964, 11η 1967) οι κομμουνιστές και γενικά οι αγωνιστές παίρνουν μια μικρή «γεύση» της λάσπης και της συνειδητής ψευτιάς σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, διαπιστώνουν το ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό αυτών των προδοτών, μελών της ΚΕ του χρουστσοφικού εκτρώματος που αυτοονομάζεται «Κ»ΚΕ, αλλά και τον πιο ακραίο αστικό ηθικό εκτραχηλισμό τους όπου ξεπερνά σε μέγεθος ακόμα και εκείνον των αφεντικών τους, της αντιδραστικής αστικής τάξης. Γι' αυτό και ενοχλήθηκε ιδιαίτερα ο αποστάτης Φλωράκης που έσπευσε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Βήμα» (13.1.2002) να δηλώσει: «Ανακαλύπτουν την Αμερική όσοι θριαμβολογούν ότι φέρνουν στο φως άγνωστα δήθεν στοιχεία για τον Ζαχαριάδη, όπως γίνεται αυτές τις μέρες και μάλιστα στα πλαίσια μιας γενικότερης ενορχήστρωσης κατά του παρελθόντος του ΚΚΕ», εννοώντας προφανώς το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ.
Ο λακές της αστικής τάξης Χαρίλαος Φλωράκης συνηθίζει να «σφυρίζει αδιάφορα» για το ζήτημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη, προσποιούμενος πως δεν τον «αγγίζει»!!! Όμως δεν μπορεί να διαγράψει-σβήσει απ' την ιστορία ότι το στυγερό έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη διαπράχτηκε απ' τη φασιστική ρεβιζιονιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ επί Γραμματείας του, τον Αύγουστο το 1973, και με τη συγκατάθεσή του και επομένως τον βαρύνει άμεσα και τον στιγματίζει ανεξίτηλα όπως και τους συντρόφους του γερμανούς σοσιαλδημοκράτες η δολοφονία των επαναστατών Καρλ Λιμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ.
Όμως δυστυχώς για τους χρουστσοφικούς τα «πυρά» της λασπολογίας σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη για κείνη την περίοδο και ως τα σήμερα εντελώς «άσφαιρα και αναποτελεσματικά», αφού η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ακολούθησε πιστά τον ακατάβλητο μπολσεβίκο κομμουνιστή ηγέτη ως τη βιολογική του εξαφάνισή της απ' το πολιτικό προσκήνιο.
Αφού λοιπόν τα «πυρά» της λασπολογίας αποδείχτηκαν άσφαιρα η φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ αποφασίζει να τον δολοφονήσει τον Αύγουστο του '73, παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα για να μην επιστρέψει ζωντανός και τους χαλάσει τα αντεπαναστατικά σχέδιά τους. Οι νάνοι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, οι προδοτικές κλίκες των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη, έτρεμαν τόσο πολύ το πολιτικό ανάστημα του Νίκου Ζαχαριάδη που τον κράτησαν για άλλα 18 χρόνια πεθαμένο εξορία (συνολικά 35 χρόνια), απαγορεύοντας τη μεταφορά της σορού του στην Ελλάδα. Έπρεπε να διαλυθεί η ρεβιζιονιστική-καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση για να επιτραπεί η μεταφορά του στην πατρίδα του.
Η εξόντωση-δολοφονία του και οι ψευδείς αλληλοαναιρούμενες εκδοχές της KGB
Οι ρεβιζιονιστικές κλίκες των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη αρχικά είχαν ανακοινώσει ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε από «καρδιά» («πέθανε την 1η Αυγούστου σε ηλικία 70 χρονών από οξεία καρδιακή προσβολή», ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ) στις Αρχές Αυγούστου 1973, ενώ το 1990 η KGB δήλωσε ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης «αυτοκτόνησε», σύμφωνα με ανακοίνωση-σημείωμα του αντισυνταγματάρχη Αλεξάντρ Πετρούσιν στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια»).
Κατ' αρχήν να παρατηρηθεί πως πρόκειται για δυο αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες εκδοχές των διωκτών και δολοφόνων του ήρωα Γραμματέα του ΚΚΕ, που δεν μπορούν να γίνουν πιστευτές.
Η ιστορική αλήθεια είναι άλλη: Ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε, στις παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, απ' τι φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ για να μην επιστρέψει ζωντανός και χαλάσει τα σχέδια αυτής της προδοτικής κλίκας, δηλ. με το τεράστιο πολιτικό κύρος προκαλέσει τη διάλυση της δεξιάς οπορτουνιστικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ-Καλούδη-Κουκούλου-Φαράκου κλπ., πιστού υπηρέτη των σοβιετικών ρεβιζιονιστών.
Σχετικά μ' αυτό το ζήτημα σημειώναμε παλιότερα:
«Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν, στα πλαίσια τις συνεργασίας τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ότι στην Ελλάδα προετοιμάζεται διάδοχο πολιτικό σχήμα, πολιτική «αλλαγή», μια πολιτική «αλλαγή» που για να έχει προς τα έξω, επιφανειακά «δημοκρατικό» χαρακτήρα έπρεπε να νομιμοποιηθούν τα ρεβιζιονιστικά κόμματα, πράγμα που άνοιγε το δρόμο στην επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων. Η μεγάλη, συντριπτική πλειοψηφία τους όμως ήταν σταλινικoί-ζαχαριαδικοί και η επιστροφή τους θα προκαλούσε πολλά εμπόδια και προβλήματα στο ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ - στήριγμα των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στη χώρα μας - μα προπαντός αυτοί με την επιστροφή τους θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του Ν. Ζαχαριάδη με διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές θα ήταν υποχρεωμένοι να τον απελευθερώσουν.
Απελευθέρωση και επιστροφή του Ν. Ζαχαριάδη στην Ελλάδα σημαίνει διάλυση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων (και επομένως διάλυση των στηριγμάτων σοβιετικών ρεβιζιονιστών) και ισχυρό επαναστατικό ΚΚΕ με συσπείρωση όλων των κομμουνιστών σ' αυτό. και ακριβώς αυτό φοβούνταν-έτρεμαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Είχαν ακόμα και έναν άλλο λόγο: ένα ισχυρό ΚΚΕ στην Ελλάδα με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη μαζί με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία θα δημιουργούσαν μεγαλύτερα προβλήματα στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές όχι μόνο στη χώρα μας και στα Βαλκάνια μα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Έτσι για να απαλλαγούν απ' την πολιτική του παρουσία και τις αρνητικές νι' αυτούς συνέπειες αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν, αφού προφανώς ρώτησαν και την προδοτική κλίκα των Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ, κλπ.» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο. 44, 1-31 Αυγούστου 1998).
Σχετικά με τη δολοφονία του Ζαχαριάδη, πέρα από της αλληλοαναιρούμενες εκδοχές της KGB, έχουμε τη μαρτυρία της Βέρας Κουζνέτσοβα (Σουργκούτ Σιβηρίας), η οποία σε συζήτηση της με τον ιατροδικαστή αυτός παραδέχθηκε ότι: «έγραψε ψέματα» και «δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά δολοφονία»: «Έφερα το Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Όταν κουβέντιασα με τον ιατροδικαστή παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.» (Συνέντευξη της Βέρα Κουζνέτσοβα στην εφημερίδα «Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών» Μάης 1994).
Επίσης ο Γ. Λεονταρίτης στον πρόλογό του στο βιβλίο του Λευτέρη Αποστόλου αναφέρει ότι η διευθύντρια των Ρώσικων Κρατικών Αρχείων της Μόσχας Ντομιλίνα δήλωσε την άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη ότι τα Αρχεία χαρακτηρίζονται «άκρως απόρρητα» και ορθώς ο Λεονταρίτης θέτει το ερώτημα: «Ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν;».
Αφού λοιπόν, ο Νίκος Ζαχαριάδης, σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή της KGB, "αυτοκτόνησε", τότε προς τι τα Αρχεία που αφορούν τις συνθήκες θανάτου του χαρακτηρίζονται και παραμένουν ακόμα «άκρως απόρρητα»;
Είναι λοιπόν, φανερό πως η ιστορική έρευνα πρέπει να παραμερίσει τους μύθους των χρουστσοφικών περί «καρδιάς»-«αυτοκτονίας» ως αιτίων θανάτων του Νίκου Ζαχαριάδη.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης εξακολουθεί και σήμερα να κρατείται όμηρος της λασπολογίας των σοσιαλδημοκρατικών ηγεσιών «Κ»ΚΕ-Συνασπισμού
Παρόλο που απ' το 1956 ως τα σήμερα πέρασε σχεδόν μισός αιώνας δεν έχει τίποτε το σχετικό δοθεί στη δημοσιότητα για την «υπόθεση Ζαχαριάδη» απ' τις ηγεσίες των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-Συνασπισμού, στα χέρια των οποίων βρίσκονται τα κομματικά Αρχεία.
Όλοι οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι τα Αρχεία τόσο του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 όσοι και του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ μετά το '56 βρίσκονται στα χέρια των ηγεσιών των «Κ»ΚΕ-Συνασπισμού μετά τη διάσπασή τους το 1968 και επομένως σ' αυτά βρίσκεται και ότι σχετικό με την «υπόθεσηΖαχαριάδη» μετά το 1956, όπως εσωτερικές συζητήσεις της ΚΕ του «Κ»ΚΕ, συζητήσεις μεταξύ ελλήνων και σοβιετικών ρεβιζιονιστών («Κ»ΚΕ-ΚΚΣΕ), αλληλογραφία «Κ»ΚΕ-ΚΚΣΕ, «πόρισμα» για Ζαχαριάδη της διαβόητης «επιτροπής» που συγκροτήθηκε το 1957, «καταθέσεις» στην «Επιτροπή» κομμουνιστών άλλων κομμάτων για τη στάση του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, κλπ., κλπ.
Το πόσο τρέμουν και ενοχλούνται οι άμεσα ένοχες ηγεσίες των «Κ»ΚΕ-Συνασπισμού από κάθε δημοσιοποίηση της «υπόθεσης Ζαχαριάδη» μέσα απ' τα Αρχεία τους φαίνεται απ' το σάλο που προκάλεσε η προδημοσίευση των εκδόσεων «Φιλίστωρ» στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ που υποχρέωσε τον Μπάμπη Γραμμένο να στείλει στο «Ριζοσπάστη» (8.12.2001) «διευκρινιστική επιστολή» αλλά και απ' την τοποθέτηση του αποστάτη Φλωράκη στην πρόσφατη συνέντευξή του στο «Βήμα» (13.1.2002).
Οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες των «Κ»ΚΕ-Συνασπισμού παρά τον οχετό λάσπης και ψευτιάς σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη αρνούνται επίμονα ως τώρα τη δημοσιοποίηση οποιωνδήποτε ντοκουμέντων σχετικά μ' αυτό το ζήτημα παρόλο που πέρασαν τόσες δεκαετίες. Αρνούνται την γνωστοποίηση αυτών των ντοκουμέντων γιατί μέσα απ' αυτά αποκαλύπτεται ο προδοτικός τους ρόλος και ο «βίος και η πολιτεία» τους στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος και όλες οι αθλιότητες που διέπραξαν και συντηρούν ακόμα και σήμερα αλλά και επιπλέον μέσα απ' αυτά αποκαλύπτονται ως οι πιο αισχροί και αδίστακτοι συκοφάντες του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη και μια απ' τις επιφανέστερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που καταδίωξαν με «φωτιά και σίδερο» οι προδότες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές που τελικά τον δολοφόνησαν.
Με την άρνηση της δημοσιοποίησης των σχετικών με την «υπόθεση Ζαχαριάδη» ντοκουμέντων οι ρεβιζιονιστές ηγέτες, διώκτες και δολοφόνοι του Νίκου Ζαχαριάδη, συνεχίζουν να τον κρατούν ακόμα και σήμερα, μισό σχεδόν αιώνα απ' το '56, όμηρο του ωκεανού λάσπης που «ξέρασαν» και της ψευτιάς που αφειδώλευτα σκόρπισαν δεκαετίες ολόκληρες.
Επιστολή του Μπάμπη Γραμμένου από τις εκδόσεις «Φιλίστωρ» στο Ριζοσπάστη
Διευκρίνιση των εκδόσεων «Φιλίστωρ»
Από τις εκδόσεις «Φιλίστωρ» και τον Μπάμπη Γραμμένο, λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω «αναγκαία διευκρίνιση», όπως τη χαρακτηρίζει:
«Επειδή γράφτηκε σε μερίδα του Τύπου ή αφέθηκε να εννοηθεί ότι τα ντοκουμέντα που περιέχονται στο υπό έκδοση βιβλίο των εκδόσεων "Φιλίστωρ" με τίτλο "Υπόθεση Ζαχαριάδη - Απόρρητα Ντοκουμέντα - Καταδίκη και αποκατάσταση του κομμουνιστή ηγέτη", διέρρευσαν από την έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, θέλω να διευκρινίσω τα εξής:
1. Τα ντοκουμέντα συγκεντρώθηκαν από εμένα προσωπικά, ύστερα από πολύχρονη έρευνα, χωρίς να έχω καμία άμεση ή έμμεση επαφή με το ΚΚΕ, μέλη ή στελέχη του γι' αυτό το σκοπό.
2. Οι ιστορικοί και οι ερευνητές της ιστορίας του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας γνωρίζουν ότι είναι δυνατή η συγκέντρωση παρόμοιου υλικού και από πηγές εκτός ΚΚΕ».
(Ριζοσπάστης, 8.12.2002, σελ. 6)
Εφημερίδα Ανασύνταξη Αρ. Φύλ. 125 1-15 Γενάρη 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου