Α. Η πάλη εναντία στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό και οι διασπάσεις μετά την εισβολή-επεμβαση των χρουτσωφικών στο ΚΚΕ
Χωρίς αμφιβολία, η πρώτη μα και μεγάλη τιμή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τόσο σχετικά με την έγκαιρη διαπίστωση της αντεπαναστατικής φύσης του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού όσο και την έναρξη της πάλης ενάντια του ανήκει στο Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ σύντροφο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (και τους έλληνες κομμουνιστές) - δικαιώνοντας έτσι με το παραπάνω την ορθή κρίση-εκτίμηση του δασκάλου του ΙΩΣΗΦ Β. ΣΤΑΛΙΝ εκφρασμένη, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ( 1952), στον παλιό μπολσεβίκο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΣΕ και Γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης του Ουζμπεκιστάν, σ. ΝΙΓΙΑΖΩΦ: «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη».
Η ικανότητα της έγκαιρης σύλληψης της αντεπαναστατικής ταξικής φύσης του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και η οξυδερκής επιστημονική μαρξιστική πρόβλεψη της αναπόφευχτης καταστροφής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σε περίπτωση επικράτησης του, η ανυποχώρητη στάση Αρχών και άμεση ρήξη, αλλά και η χωρίς καθυστέρηση έναρξη της πάλης ενάντια σ' αυτό το προδοτικό ρεύμα είναι αυτά - σε συνδυασμό πάντα με τις τότε συγκεκριμένες εξαιρετικά περίπλοκες ιστορικές συνθήκες και τις πρωτοφανείς καταστροφικές συνέπειες σε διεθνή κλίμακα των μετέπειτα δεκαετιών ως τη διάλυση και της ίδιας της κρατικής υπόστασης της καπιταλιστικής Σοβ. Ενωσης στα τέλη της δεκαετίας του '90 - που προσδιορίζουν το μέγεθος του αναστήματος της προσωπικότητας του επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σταλινιστή ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και καθιστούν κορυφαία, μεγάλης ιστορικής σημασίας, και ανεκτίμητη τη συμβολή του στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αναδεικνύουν το Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ σε μια απ' τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στον 20ο αιώνα, της ένδοξης λενινιστικής-σταλινικής εποχής της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΜΟΜΙΝΦΟΡΜ. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρακολουθώντας συστηματικά-προσεχτικά αλλά και με ανησυχία απ' ότι είναι γνωστό τις εξελίξεις στη Σοβιετική Ενωση και στο ΚΚΣΕ - μετά τη δολοφονία του ΣΤΛΛΙΝ -με την ασυνήθιστη οξυδέρκεια και διορατικότητα (χαρακτηριστικά κάθε μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη) που τον διέκρινε και με όπλο τη βαθιά μαρξιστική του κατάρτιση διαπίστωνε τις δεξιές παρεκκλίσεις απ' την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου και τις ρεβιζιονιστικές απόψεις που εμφανίζονταν δειλά-δειλά και έμμεσα διατυπωμένες απ' τα μέσα του '53 στο σοβιετικό κομματικό τύπο της εποχής (με πρώτη τον αντικομμουνιστικό μύθο της «προσωπολατρίας») ήταν έτοιμος να απαντήσει και απάντησε αρνητικά, αρχές του '54, στις βολιδοσκοπήσεις της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας για αλλαγή της επαναστατικής πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ σε καίρια-βασικά ζητήματα που αφορούσαν και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα:
1. Ζήτημα ΣΤΑΛΙΝ,
2. Τιτική Γιουγκοσλαβία,
3. ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ.
Η χρουτσωφική κλίκα πρότεινε στο Ν. Ζαχαριάδη: πρώτο, να στραφεί το ΚΚΕ ενάντια στο Στάλιν, ασκώντας του κριτική, και να γράψει ο ίδιος σειρά άρθρα ενάντια στην διαβόητη «προσωπολατρία» (αρνήθηκε να το κάνει), δεύτερο, ν' αλλάξει θέση το Κόμμα σχετικά με την τιτική Γιουγκοσλαβία, δηλ. να μην τη θεωρεί πλέον καπιταλιστική χώρα, όπως ως τότε τη θεωρούσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα με απόφαση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ, αλλά «σοσιαλιστική»(!), τρίτο, να δεχθεί διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Και στα τρία αυτά καίρια ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος πήρε αρνητική απάντηση απ' το Νίκο Ζαχαριάδη και η ρήξη μεταξύ Χρουτσώφ-Ζαχαριάδη είναι πλέον δεδομένη.
Είναι σήμερα γνωστό, ότι η αποστάτρια ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουτσώφ-Μικογιάν-Σουσλόφ-Κουουζίνεν-Μπρέζνιεφ, κλπ. (=ομάδα πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού) παράλληλα με την προώθηση της αντεπανάστασης στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ενωσης επεδίωκε - εφαρμόζοντας τις εντολές των ιμπεριαλιστών - πάση θυσία και με παντοειδείς φασιστικούς τρόπους (ίντριγκες, συνωμοσίες, επεμβάσεις, δολοφονίες, κλπ.) τη διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων και τη μετατροπή τους σε αστικο-ρεβιζιονιστικά κόμματα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, στην υπηρεσία των συμφερόντων της αστικής τάξης. Για να εκπληρωθούν, λοιπόν, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια διάλυσης των κομμουνιστικών κομμάτων συνεχίζονται οι αναμίξεις-επεμβάσεις των χρουτσωφικών και στο ΚΚΕ, παρά τη ρήξη Χρουτσώφ-Ζαχαριάδη, που κορυφώνονται στο πογκρόμ της Τασκέντης (9-10 Σεπτέμβρη του '55) που βρίσκει μαχητικά αντίθετο το 95% των δοξασμένων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ μελών του Κόμματος, στις συλλήψεις, φυλακίσεις και καταδίκες κομμουνιστών με νόμους για «αλήτες» κατά τη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης '56) και στη συγκρότηση «διεθνούς Επιτροπής» απ' το Χρουτσώφ και φτάνουν στη βίαιη ωμή αντικαταστατική καθαίρεση της επαναστατικής ηγεσίας του ΚΚΕ μ' επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και στο διορισμό στην παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας, δημιουργώντας έτσι ένα αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, το «Κ»ΚΕ -εξάρτημα και όργανο του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού.
Σ' εκείνη την περίοδο η πάλη ενάντια στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό καθοδηγήθηκε θαρραλέα, αποφασιστικά και άμεσα απ' το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και όλοι οι κομμουνιστές τόσο στην Τασκέντη όσο και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες αλλά και στην Ελλάδα παρέμειναν συσπειρωμένοι γύρω απ' το ηρωικό τους Κόμμα μ' επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Δεν αφορά το θέμα μας η εξιστόρηση αυτής της μεγαλειώδους και παγκόσμιας ιστορικής σημασίας πάλης, πρέπει όμως για τους νεότερους να καταγράψουμε ακόμα μια φορά τι είχε πει για τους χρουτσωφικούς στην Τασκέντη και τι απάντησε στη λεγόμενη «Διεθνή Επιτροπή» των Κουουζίνεν-Ντέζ ο Γραμματέας του ΚΚΕ.
Μιλώντας στην Τασκέντη σε αχτίφ στελεχών (1200 αχτιβίστες) στο θέατρο Μου-Κι-Μι (18.12.55) ο σύντροφος Ν. Ζαχαριάδης είχε πει τη γνωστή ιστορική φράση: «Ο Δημητρίου σύντροφοι, είναι μια τρίχα απ' την άκρη της ουράς ενός ατζαμίδικα καμουφλαρισμένου ελέφαντα. Σε μας όλους πέφτει το σοβαρό και ιστορικό καθήκον, να τραβήξουμε την ουρά αυτή, για να φανεί σ' όλον τον κόσμο ο πραγματικός ελέφαντας - δηλ. ο Χρουτσώφ»! (Τασκέντη 1955). Επίσης για τους χρουτσωφικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές την ίδια περίοδο είχε πει: «Προσέξτε σύντροφοι, αυτοί είναι διεθνείς προβοκάτορες. Θα κάνουν μεγάλη ζημιά στο διεθνές επαναστατικό κίνημα και οι δικοί μας συνεργάτες τους θα κάνουν μεγάλη ζημιά στην πατρίδα μας» (Τασκέντη 1955).
Ενώ αργότερα στον πρόεδρο της διαβόητης «Διεθνούς Επιτροπής» ρουμάνο οπορτουνιστή Ντέζ σε έντονο ύφος είχε πει, ανάμεσα στ' άλλα, και τα εξής ιστορικά λόγια: «Ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να εξετάσεις τα προβλήματα του ηρωικού ΚΚΕ, που τον Αύγουστο του 1944 κοιμήθηκες με το φασισμό και το πρωί ξύπνησες με Λαϊκή Δημοκρατία, την οποία κουβάλαγαν οι ένδοξοι κόκκινοι τανκίστες από το Στάλιγκραντ, όταν συνέτριψαν τη φασιστική ρουμάνικη μεραρχία και στην παρέδωσαν δώρο. Με ποια πείρα θα μπορέσεις εσύ να κρίνεις τους αγώνες των ελλήνων κομμουνιστών, που προς τιμήν τους με τους αγώνες τους, δεν επέτρεψαν ούτε σ' ένα έλληνα πολίτη να πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ».
Η σημασία της ανοιχτής ρήξης-σύγκρουσης της επαναστατικής ηγεσίας του ΚΚΕ μ' επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη με την αποστάτρια χρουτσωφική κλίκα και η διεξαγωγή σκληρής ασυμβίβαστης μαχητικής πάλης ενάντια της δεν περιορίζεται μόνο στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα αλλά επεκτείνεται και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα: εγκαινιάζει συνάμα την έναρξη της μεγάλης ιστορικής σύγκρουσης-πολεμικής στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα μεταξύ του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών και των αντεπαναστατών προδοτών χρουτσωφικων ρεβιζιονιστών σ' όλες τις χώρες. Αν και τ' άλλα κομμουνιστικά κόμματα είχαν ακολουθήσει-βαδίσει ευθύς αμέσως από τότε το δρόμο της ρήξης-σύγκρουσης με το χρουτσωφικο ρεβιζιονισμό σίγουρα δε θα ήταν τόσο καταστροφικές οι συνέπειες για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, γιατί η έγκαιρη έναρξη της πάλης θ' αφύπνιζε κομμουνιστές-μάζες και θα δυσκόλευε κατά πολύ την τελική επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στη Σοβιετική Ενωση και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Σ' αυτή την ηρωική και μεγαλειώδη πάλη ενάντια στο προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, που πρώτος αυτός εγκαινίασε στο ελληνικό μα και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, θυσίασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, έδωσε τα πάντα σ' αυτή την πάλη, ακόμα και τη ζωή του: έπεσε δολοφονημένος άνανδρα μετά 17 χρόνια εξορίας και εξοντωτικών διωγμών, τον Αύγουστο του '73 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, απ' τα ματοβαμμένα χέρια της προδοτικής κλίκας Μπρέζνιεφ-Φλωράκη, επειδή κράτησε ψηλά τη σημαία του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, τη σημαία της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, τη βαμμένη κατακόκκινη με το αίμα χιλιάδων κομμουνιστών ΚΚΕδικη σημαία, τη σημαία της πάλης κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και για να μην επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα μας και «χαλάσει» τα προδοτικά σχέδια των σοβιετικών-ελλήνων ρεβιζιονιστών, της αντιδραστικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών.
Β. Οι διασπάσεις στην Τασκέντη και στις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες μετά το 20ο Συνέδριο και την παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας»: διασπαστικό και αποσυνθετικό το νέο οπορτουνιστικο αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό ρεύμα
Για να φανεί ποιοι, ποιον εξυπηρετούσαν, ποιο πολιτικό ρεύμα προκάλεσε τις διασπάσεις και σε ποιους στόχους είχαν επικεντρώσει τα πυρά τους οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές για να πετύχουν τις διασπάσεις και που έχουν την καταγωγή τους οι σημερινές κατακερματισμένες «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές οργανώσεις είναι αναγκαία μια σύντομη ιστορική αναφορά στις κυριότερες απ αυτές.Θα περιοριστούμε μόνο σε μια απ' τις διασπάσεις, την καταστροφικότερη: εκείνη της διαβόητης "Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής" (ΠΚΕ). Μετά ο 20ο Συνέδριο η ταξική πάλη σε ιδεολογικο-πολιτικό επίπεδο - έκφραση της πάλης μεταξύ προλεταριάτου-μπουρζουαζίας - διεξάγεται σε διεθνή κλίμακα μεταξύ των επαναστατικών σταλινικών δυνάμεων από τη μια και των προδοτικών χρουτσοφικών Αντεπαναστατικών δυνάμεων από την άλλη που βρίσκονται σε στενή συνεργασία-συμμαχία και καθοδηγούνται απ' την αστική τάξη και το διεθνή ιμπεριαλισμό, μεταξύ της επαναστατικής σταλινικής γραμμής και της αντεπαναστατικής χρουτσωφικής γραμμής, πάλη που επικεντρώνεται στο πρόσωπο του ΣΤΑΛΙΝ ως υπερασπιστή και συνεχιστή της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού, την οποία είχε αναπτύξει παραπέρα και εφαρμόσει πραχτικά στη Σοβιετική Ενωση.
Η επίθεση των χρουτσωφικών στο Στάλιν ήταν επίθεση ενάντια στο μαρξισμό-λενινισμό, στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό, στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και στα συμφέροντα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα. Οι χρουτσωφικοί αποστάτες ενεργούσαν σαν πράκτορες, όπως και ήταν, των ιμπεριαλιστών αφεντικών τους.
Απ' τα μέσα της δεκαετίας του '50 η οξύτατη πάλη στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα διεξάγεται μεταξύ της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών στις ρεβιζιονιστικές χώρες και στην Ελλάδα που παρέμειναν συσπειρωμένοι γύρω απ' την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ μ' επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και των ελάχιστων χρουτσωφικών δυνάμεων, πάλη που σήμαινε υπεράσπιση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, υπεράσπιση που συμπυκνώνονταν ιδεολογικο-πολιτικά στη συνεπή, αδιάλλαχτη υπεράσπιση των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Η ατσάλινη-γρανιτένια οργανωτική ενότητα των κομμουνιστών στα πρώτα χρόνια, απ' τα μέσα της δεκαετίας του '50 ως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του '60, στηρίζεται και έχει ως προϋπόθεση αυτή ακριβώς την ιδεολογικο-πολιτική ενότητα.
Οι εξορίες, οι φυλακίσεις, τα ψυχιατρεία, η παντός τύπου εξοντωτικές φασιστικές διώξεις μετά το '55-56 δε στάθηκαν ικανές να κάμψουν και καθυποτάξουν τους αετούς των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας, να τους απομακρύνουν από τον επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό δρόμο ούτε να διασπάσουν τη γρανιτένια ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική Ενότητα.
Οι χρουτσωφικοί σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαπιστώνοντας την αποτυχία τους καθώς και την απομόνωση των εγκάθετων της προδοτικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. αποφασίζουν ν' αλλάξουν τακτική. Παράλληλα με τη φασιστική καταπίεση και τις παντοειδείς διώξεις θέτουν σ' εφαρμογή σχέδια διάσπασης των σταλινικών-ζαχαριαδικών απ' τα μέσα με δικούς τους πράκτορες που διατηρούν ακόμα την «αντιχρουτσωφική» και «σταλινική-ζαχαριαδική» μάσκα. Ασφαλώς ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός ήταν αυτός που προκάλεσε τη μεγαλύτερη και καταστροφικότερη διάσπαση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και φυσικά και στο ηρωικό μας Κόμμα, το ΚΚΕ. Όμως καταστροφικά αποτελέσματα είχαν και οι μετέπειτα διασπάσεις, μ' οποιεσδήποτε δικαιολογίες και προσχήματα κι αν καλύφθηκαν και πρώτα απ' όλα το νέο οπορτουνιστικό, με τη μορφή της «λαθολογίας», αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό ρεύμα που εμφανίστηκε στο χώρο των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Ρουμανίας αρχές της δεκαετίας του '60 και εκφράστηκε στη διαβόητη «Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή» (ΠΚΕ). Αυτές υποκινήθηκαν και καθοδηγήθηκαν απ' τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές με όργανα τους οπορτουνιστικές ομάδες μ' «αντιχρουτσωφικό» προσωπείο, που στην πραγματικότητα ήταν συνειδητά και ευθύς εξ' αρχής στην υπηρεσία των σοβιετικών και ελλήνων ρεβιζιονιστών. Τέτοιες ομάδες υπήρχαν σ' όλες τις τότε ρεβιζιονιστικές χώρες. Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν, ότι η γρανιτένια ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική ενότητα των ελλήνων κομμουνιστών μπορεί να σπάσει μόνο με μια οποιασδήποτε μορφής αμφισβήτηση της αδιάλλακτης υπεράσπισης των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γι' αυτό και επικέντρωσαν τα πυρά τους σ' αυτούς και φυσικά στο γίγαντα δεσμώτη της Σιβηρίας ηγέτη του Κόμματος μας, λασπολογώντας σε βάρος του και χρησιμοποιώντας, για να πετύχουν το σκοπό τους, τους πράκτορες τους: την ανοιχτά πλέον* αντιζαχαριαδική οπορτουνιστική ομάδα της λεγόμενης «Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής» (ΠΚΕ-Ρουμανία) των Γαβρίλου Παπαδόπουλου-Πολύδωρου Δανιηλίδη-Βάσκου Πασχάλη, κλπ., που εμφανίστηκε συγκροτημένα στις αρχές-μέσα της δεκαετίας του '60 και εκπροσωπούσε μια παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού με τη μορφή της αντισταλινικής «λαθολογίας» («Ο Στάλιν μεγάλος, αλλά έκανε λάθη») και του αντιζαχαριαδισμού, διατηρώντας βέβαια τώρα μόνο την «αντιχρουτσωφική» της μάσκα.
Κοινός στόχος των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, της προδοτικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. και της δεξιάς ομάδας της ΠΚΕ ήταν η αποπομπή του επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σταλινιστή ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ' το Κόμμα μας. Το σύνθημα τους ήταν: «να φύγει ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ απ' την ηγεσία του ΚΚΕ». Για τους δυο πρώτους δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι αυτό ήταν το σύνθημα τους, για δε την ΠΚΕ να τι γράφει-ομολογεί ανοιχτά ο δεξιός οπορτουνιστής και λασπολόγος του Ζαχαριάδη, πρόεδρος της ΠΚΕ, Πολύδωρος Δανιηλίδης: «όσο για το Ζαχαριάδη, εγώ πάντοτε έλεγα πως έπρεπε να φύγει έξω από το κόμμα, άσχετο αν δεν έφυγε με σωστό τρόπο» (Π. Δανιηλίδης: «Ο Πολύδωρος Θυμάται», σελ. 288, «Ιστορικές Εκδόσεις», Αθήνα 1990).
Ο πρώτος κοινός στόχος τους έχει ήδη πραγματοποιηθεί με το βίαιο αντικαταστατικό τρόπο καθαίρεσης της ηγεσίας, τη σύλληψη και εκτόπιση του Γραμματέα του Κόμματος αρχικά στο Μποροβίτσι και ύστερα στο Σουργκούτ της Σιβηρίας. Τώρα στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται η διάσπαση των κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών που μπορεί να επιτευχθεί μόνο απ' τα μέσα και με την κατασυκοφάντηση-λασπολογία του μεγάλου επαναστάτη και ήρωα δεσμώτη της Σιβηρίας. Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές αναθέτουν το ρόλο του λασπολόγου στο πρακτορείο τους, τη διαβόητη «ΠΚΕ», η οποία πρόθυμα τον αναλαμβάνει. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έμπειροι συνωμότες και ταλαντούχοι μαστόροι σε συκοφαντίες-λασπολογίες, για να προωθήσουν τα σχέδια τους της διάσπασης των ελλήνων κομμουνιστών, συντάσσουν και θέτουν σε κυκλοφορία, μέσω του πρακτορείου τους ,την ΠΚΕ, ορισμένα γράμματα (αυτή τα κυκλοφόρησε), αποδιδόμενα στο δεσμώτη Γραμματέα του ΚΚΕ και στα οποία αυτός εμφανίζεται να «υποστηρίζει»(!) την αντεπαναστατική πολιτική της χρουτσωφικής-μπρεζνιεφικής ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ενωσης. Ετσι η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της ΠΚΕ, πέρα απ' τον αντιζαχαριαδισμό της, φτάνει τώρα ως το ακρότατο σημείο να ισχυρίζεται ψευδώς, ότι ο Ζαχαριάδης έγινε «αποστάτης», «πρόδωσε» και προσχώρησε τάχα στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό (άρθρο με τίτλο «όταν οι αποστάτες απολογούνται», «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ», Σεπτέμβρης 1969, Ρουμανία) - εξελισσόμενη στους πιο βρωμερούς λασπολόγους του Γραμματέα του ΚΚΕ (με εντολή προφανώς των αφεντικών της χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών), δίνοντας μάλιστα εντολή στις σταλινικές-ζαχαριαδικές Οργανώσεις της Τασκέντης και όλων των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών να σταματήσουν κάθε διαμαρτυρία προς τη σοβιετική κυβέρνηση για την απελευθέρωση του Ζαχαριάδη, γιατί δήθεν αυτός είναι «πια ελεύθερος και κάνει βόλτες στη Μόσχα», τη στιγμή που ο Ζαχαριάδης εξακολουθούσε να βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση αργοεξοντωνόμενος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας.
Σήμερα οι κομμουνιστές ξέρουν, ότι ο Ζαχαριάδης ποτέ δεν αφέθηκε ελεύθερος, αλλά κρατήθηκε πάντα σε αυστηρή απομόνωση στον τόπο της εξορίας και τελικά δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του '73 και οι βρωμεροί λασπολόγοι του επέστρεψαν στην Ελλάδα. Επιπλέον και το εντελώς απλό, αλλά βασικό ερώτημα ξεσκεπάζει από τότε ακόμα τους οπορτουνιστές ηγέτες της ΠΚΕ και τους πραγματικούς υποβολείς τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές: γιατί δεν άφηναν ελεύθερο το σ. Ν. Ζαχαριάδη να μεταφέρει ο ίδιος στους έλληνες κομμουνιστές τις υποτιθέμενα δικές του χρουτσωφικές απόψεις που του απέδιδαν;
Η διαβόητη ΠΚΕ καταγγέλθηκε απ' τους σταλινικούς-ζαχαριαδικούς κομμουνιστές της Τασκέντης και των άλλων πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών σαν «πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού». Πρώτος ο εξόριστος στη Ρουμανία, ο φλογερός επαναστάτης και αλύγιστος κομμουνιστής, Σοφιανός, διαλεχτό στέλεχος το» ΚΚΕ 1918-55 και σφοδρός πολέμιος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και κάθε οπορτουνισμού, κατάγγειλε την ΠΚΕ σαν «πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού»: «Αυτά, που μεταδίδονται για τον Ζαχαριάδη δεν είναι αληθινά. Διαπίστωσα πως το λεγόμενο γράμμα Ζαχαριάδη δεν είναι γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά γράμμα γραμμένο από ρεβιζιονιστική συμμορία. Η ΠΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού ανάλαβε να το κυκλοφορήσει για να σπείρει την σύγχυση στο κίνημα των μαρξιστών-λενινιστών, να υποσκάψει την ηθική, κομματική και πολιτική οντότητα του Ζαχαριάδη, να διασπάσει την ενότητα των γραμμών του κινήματος και να το αποσυνθέσει» (Γράμμα ΣΟΦΙΑΝΟΥ προς τους Ελληνες κομμουνιστές Τσεχοσλοβακίας, 6.1.1968).
Η ΠΚΕ καταγγέλθηκε επίσης και από τους κομμουνιστές των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών μεταξύ των οποίων και της Τσεχοσλοβακίας: «καταδικάζουμε και αποκηρύττουμε την ΠΚΕ σαν όργανο και πράκτορες των αναθεωρητών στις γραμμές μας, γιατί όλη η ύπαρξη της και δράση της απέβλεπε στη διάσπαση και διάλυση μας... Με βαθιά συγκίνηση μαζί και αγανάκτηση καταδικάζουμε την προσπάθεια συκοφάντησης του σ. Ν. Ζαχαριάδη από τον αναθεωρητισμό, πλαστογραφώντας το απατηλό γράμμα δήθεν του Ζαχαριάδη για να πετύχουν τη διάσπαση μας» («Συμπεράσματα και απόφαση των μελών της ΚΟΒ(μ-λ)», Τρούτνοβ, 7.4.1968). Τη συνεργασία της ΠΚΕ με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και επομένως την καταγγελία της απ' τους κομμουνιστές σαν «πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» επιβεβαιώνει-ομολογεί άθελα του, δεκαετίες αργότερα, ένα απ' τα στελέχη της, ο Πολύδωρος Δανιηλίδης, όταν για το διαβόητο εκείνο γράμμα σημειώνει: «τελικά ύστερα από υπόδειξη των ρουμάνων το γράμμα δημοσιεύτηκε. Το γράμμα εκείνο προκάλεσε σύγχυση και διαφωνίες στις οργανώσεις μας» (Κ. Γκριτζώνα: «Μετά το Γράμμο», σελ. 32-33, Αθήνα, Απρίλης 1986, εκδόσεις «Γλάρος» και Π. Δανιηλίδης: «Ο Πολύδωρος Θυμάται», σελ. 253, «Ιστορικές εκδόσεις», Αθήνα 1990, που ο ίδιος συστήνει το βιβλίο του ρεβιζιονιστή Κ. Γκριτζώνα). Δηλαδή «συνεργάζονταν»-καθοδηγούνταν απ' τη ρουμάνικη χρουτσωφική κλίκα του Τσαουσέσκου.
Ομως παρά την καταγγελία του πρακτόρικου και διασπαστικού ρόλου της αντισταλινικής-αντιζαχαριαδικής ΠΚΕ, η γρανιτένια ενότητα των κομμουνιστών ραγίζει και προκαλείται μεγάλης έκτασης διάσπαση με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες που όλοι οι παλιοί κομμουνιστές γνωρίζουν και οι νεότεροι ζουν σήμερα, προς όφελος βέβαια των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών γενικά και ειδικά της αποστάτριας κλίκας των Κολιγιάννη-Φλωράκη.
Επιπλέον η μεγάλης έκτασης διάσπαση που προκλήθηκε στο χώρο των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων αντιπάλων του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού επιβεβαιώνει την ορθότητα και την ευστοχία της καταγγελίας του ΣΟΦΙΑΝΟΥ και των σταλινικών-ζαχαριαδικών κομμουνιστών, ότι η λασπολογία σε βάρος του Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ είχε ως στόχο τη «διάσπαση και διάλυση μας», να «διασπάσει την ενότητα των γραμμών του κινήματος και να το αποσυνθέσει», όπως και έγινε.
Για τις υπηρεσίες της ΠΚΕ στους ρεβιζιονιστές ο αποστάτης Φλωράκης, όντας Γραμματέας του «Κ»ΚΕ, δεν παρέλειψε να την τιμήσει με τη διακριτική του παρουσία στην κηδεία του προέδρου της Πολύδωρου Δανιηλίδη, ξοφλώντας έτσι τα παλιά οφειλόμενα γραμμάτια του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού απέναντι της. Στη διάρκεια της φασιστικής διχτατορίας η δεξιά οπορτουνιστική «αντιχρουτσωφική»(!) ομάδα της ΠΚΕ που έδρασε με εντολή των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και προς όφελος τους, διασπώντας τους κομμουνιστές και στρέφοντας τους σε αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό δρόμο, συνδέθηκε και ενώθηκε με την άλλη δεξιά οπορτουνιστική αντισταλινική (με τη μορφή της «λαθολογίας») και αντιζαχαριαδική (=αντιΚΚΕ) ηγετική ομάδα της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ»-ΟΜΛΕ των Χοτζέα-Ιορδανίδη.
* Να τι γράφει ο οπορτουνιστής Π. Δανιηλίδης: "Η δική μας αντίληψη ήταν πως το βασικό δεν ήταν η υπεράσπιση του Ζαχαριάδη" (Π. Δανιηλίδης: "Ο Πολύδωρος θυμάται", σελ. 287, Αθήνα 1990)
Εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ.φυλ. 48 (15-31 Οχτώβρη 1998)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου