Καινούρια Κατάσταση - Καινούρια καθήκοντα [9 Οκτώβρη 1949]

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ – ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

Οι διαπιστώσεις, η γραμμή και οι αποφάσεις της 6ης ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (9 Οκτώβρη 1949)

Η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα μπήκε σε καινούργια φάση ύστερα από τις μάχες στο Βίτσι – Γράμμο τον Αύγουστο τούτου του χρόνου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα, στην καινούργια αυτή φάση, είναι , από τη μια μεριά το γεγονός ότι οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ, με απόφαση του ΓΑ του, σταμάτησαν τον πόλεμο, διατηρώντας ακέραιη τη μαχητικότητά τους, ενώ σε όλη τη χώρα τα αντάρτικα τμήματά μας συνεχίζουν τη δράση τους ενάντια στο καθεστώς της εξόντωσης του λαού, που εφαρμόζουν οι ξένοι και ντόπιοι εχθροί του. Και, από την άλλη, το γεγονός ότι η στρατιωτική επιτυχία του μοναρχοφασισμού στο Βίτσι – Γράμμο, όχι μόνο δε λιγοστεύει τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις του, μα τις οξύνει ακόμα πιο πολύ. Οι δυσκολίες, οι αντιθέσεις, η ολόπλευρη κρίση, που μέσα της παραδέρνει η ελληνική αστοτσιφλικάδικη μακρόχρονη πολιτική αποικιοποίησης της χώρας και εξανδραποδισμού του λαού, όχι μόνο δε λύνεται με τη νίκη της αντίδρασης στο Βίτσι – Γράμμο (όπως δε λύθηκε και με τη δικτατορία του Μεταξά ή ύστερα από το Δεκέμβρη του 1944) μα προβάλλει πιο έντονα ακριβώς σας αποτέλεσμα της νίκης αυτής, εμπλουτισμένο και με τα προβλήματα που συσσώρευσε στη χώρα ο εμφύλιος πόλεμος, που άρχισε πριν 3,5 χρόνια.

Η κατάσταση για το μοναρχοφασισμό και ύστερα από το Βίτσι – Γράμμο, παραμένει κρίσιμη και για τον πρόσθετο, μα σημαντικό και καθοριστικό λόγο, ότι ο πόλεμος, που έδινε στην πλουτοκρατική αντίδραση, όχι μόνο το πρόσχημα να «αγνοεί» τα φλέγοντα εσωτερικά ζητήματα, που σήμερα περισσότερο παρά πριν ζητούν επιταχτικά τη λύση τους, μα και τη δυνατότητα να τα φορτώνει σε αυτόν όλα τα κακά, κρύβοντας όλα τα βρώμικά της μέσα στους καπνούς του, ουσιαστικά σταμάτησε ύστερα από την ειρηνική προσφορά της ΠΔΚ και ύστερα από το γεγονός ότι οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ βάλαν το όπλο παραπόδα. Τώρα ο μοναρχοφασισμός είναι υποχρεωμένος να ατενίσει κατά πρόσωπο τα προβλήματα αυτά και να αποκαλύψει όλη την ανικανότητά του να κάνει κάτι για το λαό και τον τόπο, να δείξει πιο έντονα ακόμα όλη την αντιδραστικότητά του, την προδοσία και την ξενοδουλεία του σε όλη τους τη γύμνια.

Να γιατί η ειρήνη είναι για το μοναρχοφασισμό πιο δύσκολη από τον πόλεμο. Να γιατί οι δυσκολίες και οι αντιθέσεις του αντί να μικραίνουν θα φουντώνουν. Να γιατί και ύστερα από τη μάχη στο Βίτσι – Γράμμο, το εσωτερικό μας πρόβλημα παραμένει άλυτο. Παραμένει άλυτο γιατί δεν υπάρχει για το πρόβλημα αυτό μοναρχοφασιστική λύση. Ο μοναρχοφασισμός μπορεί να σφάζει, να ρημάζει, να γκρεμνά και να καίει. Δε μπορεί ποτέ να δημιουργήσει. Και η λύση για το νεοελληνικό εσωτερικό πρόβλημα παραμένει πάντα μία : η λαϊκοδημοκρατική αναδημιουργία. Να γιατί ο αγώνας συνεχίζεται, παρά το ότι σήμερα αλλάζει μορφή και το κέντρο του βάρους μετατοπίζεται από την πολεμική – στρατιωτική δράση στους μαζικούς οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες. Ο σκοπός παραμένει πάντα ο ίδιος: λεύτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική Ελλάδα. Ακριβώς γιατί νικήθηκε ο ΔΣΕ, ακριβώς γιατί νίκησε η μοναρχοφασιστική αντίδραση, η Ελλάδα ξαναμπαίνει σήμερα σε καινούργιο κύκλο από εσωτερικές ανωμαλίες, λαϊκούς αγώνες και ξεσηκώματα, εσω-αστικές φαγωμάρες, στρατιωτικοφασιστικά κινήματα και πραξικοπήματα Η αστοτσιφλικάδικη κακοδαιμονία, πλουτισμένη με την ξενική ιμπεριαλιστική επέμβαση και εξάρτηση, που καθορίζει 130 σχεδόν τώρα χρόνια την πορεία κατάπτωσης και εξαθλίωσης για τη χώρα και το λαό, εκκρίνει αναγκαστικά την ανωμαλία, το χάος, την αδιάκοπη λαϊκή τάση για καλύτερη ζωή και λευτεριά. Η πορεία αυτή δε μπορεί να τερματιστεί παρά μόνο με την επιβολή αυτής της ιστορικές επιδίωξης του λαού. Μπαίνουμε τώρα σε καινούργια περίοδο νέων αγώνων για τη λαϊκή επικράτηση.

***

Γιατί αναγκαζόμαστε σήμερα να αλλάξουμε την πολιτική μας γραμμή; Γιατί νικηθήκαμε στρατιωτικά στο Γράμμο και στο Βίτσι;

Ύστερα από 3 χρόνια αγώνα, παρά το γεγονός ότι δε μπόρεσε να λύσει τα ο βασικό πρόβλημα των εφεδρειών του, πράγμα που θα του επέτρεπε να πετύχει οριστικό αποτέλεσμα σε βάρος του μοναρχοφασισμού, ο ΔΣΕ είχε ματαιώσει όλες τις προσπάθειες της αντίδρασης, μαζί με την ξενική ιμπεριαλιστική επέμβαση, να τον εξοντώσει και οικοδομούσε αργά, μα σταθερά, τις προϋποθέσεις για τη νίκη. Στα τέλη του 1948 αρχές 1949, ο μοναρχοφασισμός περνούσε μια βαθιά ηθική κρίση. Ο στρατός του παρουσίαζε έκδηλα σημεία ηθικής διάβρωσης. Η αντίδραση στην Ελλάδα προσέγγιζε και σε ένα στρατιωτικό- πολεμικό αδιέξοδο, και σε μια στρατιωτικο- πολεμική κρίση. Ακριβώς, σε αυτή την κρίσιμη για το μοναρχοφασισμό στιγμή, ο αγγλοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός έριξε στη ζυγαριά και την τιτική εφεδρεία του, αν και ήξερε ότι έτσι αποκαλύπτει τον Τίτο ολοκληρωτικά. Από τη δική του πλευρά ο μαχαραγιάς του Βελιγραδίου, ύστερα από το ξεσκέπασμά του μα την απόφαση της Κομινφόρμ τον Ιούνη του 1948, άρχισε να καταλαβαίνει ότι μόνο με την επικράτηση του μοναρχοφασισμού στην Ελλάδα και την ήττα του ΔΣΕ θα μπορούσε να εξασφαλίσει τα νώτα του και την ενίσχυσή του από τους αγγλοαμερικάνους. Για αυτό και από τότε άρχισε ανοιχτά και ξετσίπωτα να υπονομεύει το ΔΣΕ, να οργανώνει τη διάσπαση και την προδοσία μέσα στις γραμμές του. Ο Νιλ Στάνφορντ στο «Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ» ομολογεί ότι η προδοσία του Τίτο «βοήθησε να πετύχει το σχέδιο Τρούμαν στην Ελλάδα.».

Σε ανταπόκριση του Γαλλικού Πρακτορείου από την Ουάσινγκτον, που αναδημοσιεύει η «Καθημερινή» της 18 – 10 – 1949, λέγεται: «Οι επίσημοι αμερικανικοί κύκλοι δε διστάζουν να βεβαιώνουν ότι η «αποστασία» του Τίτο έπαιξε σημαντικόν ρόλον εις την εξέλιξιν της εν Ελλάδι καταστάσεως. Οι δε διπλωματικοί κύκλοι φρονούν ότι ο ρόλος αυτός υπήρξε τουλάχιστον τόσον αποφασιστικός, όσον και η οικονομική και στρατιωτική βοήθεια η παρασχεθείσα υπό των Ηνωμένων Πολιτειών εις την ελληνικήν κυβέρνησιν».

Ο μοναρχοφασίστας βουλευτής Γκλαβάνης σε δηλώσεις που έκανε στην Πόλη ομολόγησε κι αυτός ότι ο Τίτο βοήθησε το μοναρχοφασισμό.

Έτσι ο ΔΣΕ και το λαϊκοδημοκρατικό μας κίνημα στα 1949 είχαν να αντιμετωπίσουν έναν πολύμορφο εχθρό. Ο Στάλιν μας διδάσκει ότι η ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν εξαντλείται διόλου με την αποστολή στρατευμάτων και ότι η αποστολή στρατευμάτων δεν αποτελεί διόλου το βασικό χαρακτηριστικό της επέμβασης. Στις σύγχρονες συνθήκες ο ιμπεριαλισμός προτιμά να επεμβαίνει με την οργάνωση του εμφυλίου πολέμου μέσα στην εξαρτημένη χώρα, με τη χρηματοδότηση των αντεπαναστατικών δυνάμεων ενάντια στην επανάσταση, με την ηθική και οικονομική υποστήριξη των πραχτόρων του ενάντια στην επανάσταση. Ο ΔΣΕ και το λαϊκοδημοκρατικό μας κίνημα αντιμετώπισαν την πολύμορφη αυτή ιμπεριαλιστική επέμβαση, που συνοδευόταν και από την παρουσία των αγγλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και από την άμεση πολεμική συμμετοχή των αμερικάνων στρατιωτικών και πρώτα από όλα των αμερικανών αεροπόρων στις επιχειρήσεις. Παρόλη όμως αυτή την ιμπεριαλιστική προσπάθεια και τα «μεγαλοφυή» σχέδια Φον Φλίτ- Παπάγου, όλες οι προσπάθειες των εχθρών μας αποτύχαιναν μέχρι τη στιγμή που εκδηλώθηκε και για μας, φανερά και ξετσίπωτα, η τιτική προδοσία, όταν εμφανίστηκε σαν ενεργός μοναρχοφασιστική εφεδρεία στα νώτα και στα πλευρά μας. Από αυτή τη στιγμή άρχισε να γίνεται φανερό ότι ο ΔΣΕ δε θα μπορούσε να πετύχει άμεσο στρατιωτικό αποτέλεσμα. Για αυτό και ύστερα από τις μάχες στο Βίτσι – Γράμμο, οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ σταμάτησαν τον πόλεμο χωρίς να επιτρέψουν στον εχθρό να πετύχει στρατηγικό αποτέλεσμα με τη συντριβή των κύριων δυνάμεών μας. Στην τέτοια έκβαση της μάχης του 1949, που είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει το κίνημά μας σε μια γενικότερη, προσωρινή πάντως, υποχώρηση, είχε σοβαρή, αποφασιστική επίδραση η προδοσία της κλίκας του Τίτο. Στο δοσμένο στάδιο εξέλιξης του λαϊκοδημοκρατικού αγώνα στην Ελλάδα, η αποστασία του Τίτο, το ανοιχτό πέρασμά του στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, είχε καθοριστική επίδραση για την έκβαση της ένοπλης αντιπαράθεσής μας με την αντίδραση στο Βίτσι – Γράμμο, πράγμα που τελικά μας ανάγκασε να περάσουμε σήμερα ε καινούργιες μορφές και μέθοδες αγώνα.

Μόνον όταν σωστά τοποθετήσουμε την επίδραση της τιτικής λιποταξίας προς το στρατόπεδο του εχθρού πάνω στο κίνημά μας, σε σχέση πάντα και με το γεγονός ότι δεν είχαμε έγκαιρα λύσει το πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ και του ανεφοδιασμού των τμημάτων του ΚΓΑΝΕ, πράγμα που θα μας επέτρεπε να εξουδετερώσουμε βασικά τις αρνητικές επιδράσεις της προδοσίας του Τίτο, θα μπορέσουμε σωστά να εξηγήσουμε τους λόγους γιατί νικηθήκαμε στρατιωτικά στο Βίτσι – Γράμμο και γιατί αλλάξαμε σήμερα την πολιτική μας γραμμή.

Θα ήταν μεγάλο λάθος αν, μέσα στις καινούργιες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, το ΚΚΕ συνέχιζε μέχρι τέλος τον ένοπλο αγώνα που δεν πρόσφερε πια προοπτική επιτυχίας και που έτσι θα οδηγούσε σε μια καταστροφή. Θα ήταν το ίδιο σαν να επαναλαμβάναμε το τυχοδιωκτικό πραξικόπημα του Μιζέρια (Βελουχιώτη) στα 1945 όταν, ακολουθώντας τις υποδείξεις του Τίτο και της κλίκας του, δεν πειθάρχησε στην ηγεσία του ΚΚΕ, αρνήθηκε τη συμφωνία της Βάρκιζας και θέλησε να συνεχίσει τον πόλεμο. Ο Τίτο επιδίωκε τότε τόσο να εξαντλήσει το δημοκρατικό μας κίνημα, ώστε για 10 τουλάχιστον χρόνια να μη μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Αυτό σύμφερνε τότε και στα αφεντικά του, τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές, και στο μοναρχοφασισμό και στον Τίτο. Αν ο Τσώρτσιλ, κάτω από την πίεση και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αναγκάστηκε τότε να πάει στη Βάρκιζα, επιδίωκε όμως να μας προκαλέσει εμάς σε τέτοιους τυχοδιωκτισμούς που θα μας στερούσαν από τα πολιτικά οφέλη της συμφωνίας της Βάρκιζας. Ο Τσώρτσιλ τότε επεδίωξε, δια μέσου των Τίτο – Βελουχιώτη, να μας ρίξει σε ύποπτους τυχοδιωκτισμούς. Θα ήταν θανάσιμο αμάρτημα αν κάναμε τώρα το λάθος που αποφύγαμε τότε με τη Βάρκιζα. Θα στερούσαμε έτσι το λαϊκοδημοκρατικό μας κίνημα από όλα τα πολιτικά πλεονεχτήματα που μας προσφέρει σήμερα το οικονομικό – πολιτικό αδιέξοδο του μοναρχοφασισμού, όταν στη χώρα ξεσπούν και φουντώνουν μεγάλοι λαϊκοί αγώνες, ενώ οι κύριες δυνάμειε του ΔΣΕ, παρά τη μοναρχοφασιστική επιτυχία στο Βίτσι – Γράμμο, παραμένουν άθιχτες και με το όπλο παρά πόδα.

***

Η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην απόφασή της έτσι καθορίζει την ανάγκη της υποχώρησης:

«Η ήττα μας στη μάχη του Βίτσι – Γράμμου τον Αύγουστο του 1949 σημειώνει μια αλλαγή στην κατάσταση. Αυτό επιβάλει μια αλλαγή και στην πολιτική μας γραμμή. Η ταχτική της συνέχισης του ένοπλου αγώνα, που εκφράζει ένα μικροαστικό πνεύμα απελπισίας και έλλειψης προοπτικής, θα έδινε τη δυνατότητα στον αντίπαλο να καταφέρνει συντριφτικό χτύπημα εναντίον των αγωνιστών και στελεχών του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Σωστά ενεργώντας το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ακολούθησε την ταχτική της υποχώρησης, πράγμα που εμπόδισε το μοναρχοφασισμό να πετύχει τη στρατηγική επιδίωξή του, την εκμηδένιση της κύριας δύναμης του ΔΣΕ στο Βίτσι – Γράμμό».

Η ικανότητα να ξέρεις να υποχωρείς όταν το επιβάλλει η κατάσταση και να μπορείς να υποχωρείς οργανωμένα, είναι μια βασική μπολσεβίκικη αρετή που μας τη διδάσκουν ο Λένιν και ο Στάλιν.

Στο έργο του «Αριστερισμός: Η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», ο Λένιν, αναφερόμενος στην κατάσταση που δημιουργήθηκε στη Ρωσία ύστερα από την ήττα της επανάστασης του 1905, διδάσκει:

«Τα επαναστατικά κόμματα πρέπει να τελειοποιούν τη μάθησή τους. Μάθανε να επιτίθενται. Τώρα πρέπει να καταλάβουν ότι την επιστήμη αυτή είναι ανάγκη να τη συμπληρώσουν με την επιστήμη πώς σωστά να υποχωρούν. Πρέπει να καταλάβουν - και η επαναστατική τάξη πάνω στην ίδια της πικρή πείρα μαθαίνει να καταλαβαίνει – ότι δεν μπορεί κανείς να νικήσει αν δεν έμαθε σωστά να επιτίθεται και σωστά να υποχωρεί».(Άπαντα, 3η έκδοση, τόμος ΧΧV, σελ.177)

Και αφού διαπιστώνει παρακάτω ότι από όλα τα κόμματα τότε στη Ρωσία οι μπολσεβίκοι υποχώρησαν με τη μεγαλύτερη τάξη, με τις λιγότερες ζημιές στο «στρατό» τους, με τη μεγαλύτερη διατήρηση του πυρήνα του στρατού αυτού, με τις λιγότερες διασπάσεις, με τη μικρότερη αποσύνθεση στο ηθικό τους και με τη μεγαλύτερη ικανότητα να ξανααρχίσουν τη δουλιά κατά τον πιο πλατύ, συνετό και ενεργητικό τρόπο, προσθέτει:

« Και το πέτυχαν αυτό οι μπολσεβίκοι μόνο γιατί ανελέητα ξεσκέπασαν και διώξαν τους επαναστάτες της φράσης, που δε θέλουν να καταλάβουν ότι πρέπει να υποχωρήσεις, ότι πρέπει να ξέρεις να υποχωρήσεις, ότι πρέπει απαραίτητα να μάθεις να δουλεύεις νόμιμα στα πιο αντιδραστικά κοινοβούλια, στις πιο αντιδραστικές συνδικαλιστικές, ασφαλιστικές και παρόμοιες οργανώσεις».(στο ίδιο μέρος)

Στην πάλη ενάντια στις δυσκολίες και για το ξεπέρασμα των δυσκολιών σφυρηλατούνται τα στελέχη, λέει ο Στάλιν. Και μια από τις πιο μεγάλες δυσκολίες για το ΚΚΕ πρόβαλε ότι ύστερα από την ήττα έπρεπε να κάνουμε κανονική υποχώρηση.

« Όταν ένας στρατός, που πείστηκε ότι δεν είναι ικανός να πάρει το φρούριο εξ εφόδου, θα έλεγε ότι δε συμφωνεί να αποχωρήσει από τις παλιές θέσεις, ότι δε θα πιάσει καινούργιες, δε θα περάσει σε νέους τρόπους λύσης του προβλήματος, για ένα τέτοιο στρατό, θα έλεγαν : αυτός που έμαθε να επιτίθεται και δεν έμαθε, κάτω από ορισμένες σκληρές συνθήκες, προσαρμοζόμενος σε αυτές, να υποχωρεί, αυτός τον πόλεμο δε θα τον τελειώσει νικηφόρα». (Λένιν, τόμος XXVII, 3η έκδοση, σελ.69)

Βασική προϋπόθεση για την κανονική υποχώρηση είναι η καθαρή πολιτική προοπτική, το καθαρό φώτισμα της κατάστασης που έφερε στην ανάγκη της υποχώρησης.

« Για να καθοδηγείς πρέπει να προβλέπεις»(Στάλιν, τόμος Χ, σελ. 35) και «για τη σωστή καθοδήγηση χρειάζεται, εκτός από όλα τα άλλα, η γραμμή του κόμματος να είναι σωστή, οι μάζες να καταλαβαίνουν τη σωστότητα της κομματικής γραμμής και να την υποστηρίζουν ενεργά…» (Στάλιν τόμος ΧΙΙ σελ. 341)

Η συνδιάσκεψη των οργανώσεων του ΚΚΕ στα τμήματα Βίτσι – Γράμμου του ΔΣΕ, με την ομόφωνή της έγκριση της πολιτικής γραμμής του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ , έδειξε ότι οι πολεμιστές και οι πολεμίστριες μέλη του κόμματος και μαζί τους και ολόκληρος ο ΔΣΕ σωστά είδαν και κατάλαβαν την καινούργια κατάσταση, τις αιτίες που τη δημιούργησαν και τη νέα γραμμή του κόμματος. Το ΚΚΕ και η καθοδήγησή του πέτυχαν σε αυτό γιατί εξήγησαν σωστά την κατάσταση, χωρίς να κρύψουν τίποτα.

«Αν δε θα φοβόμαστε – διδάσκει ο Λένιν - να λέμε κατευθείαν ακόμα και την πικρή και τη βαριά αλήθεια, τότε θα μάθουμε να νικούμε όλες και τις κάθε λογής δυσκολίες». (Λένιν, τόμος ΧΧVII, 3η έκδοση, σελ. 69)

Η κανονική υποχώρηση για να πετύχει πρέπει να γίνει έγκαιρα, μια και η κατάσταση την επιβάλλει.

«Εφόσο δε μας σύντριψαν τελειωτικά, άντε, ας υποχωρήσουμε και ας τα ανασυντάξουμε όλα από την αρχή, μα πιο στέρεα» (Λένιν, τόμος XXVII, 3η έκδοση, σελ. 39)

Ο σ. Στάλιν έτσι καθορίζει α) την ανάγκη της υποχώρησης :

« Με βάση το δοσμένο στάδιο της επανάστασης η ταχτική μπορεί να αλλάξει κάμποσες φορές, σε εξάρτηση από τα φουντώματα ή τις υποχωρήσεις, από την άνοδο ή την πτώση της επανάστασης» («Βάσεις του Λενινισμού», Άπαντα, τόμος VI, σελ. 155)

και β) το σκοπό της υποχώρησης:

«ταχτική κανονικής υποχώρησης. Πώς πρέπει έντεχνα να υποχωρείς σε βάθος όταν υπάρχει ολοφάνερη υπεροχή δυνάμεων του εχθρού, με σκοπό να σώσεις, αν όχι την πλειοψηφία του στρατού, τότε τουλάχιστο τα στελέχη του». ( Η πολιτική στρατηγική και ταχτική, τόμος V, σελ. 77)

Και παρακάτω:

«Ταχτική της άμυνας, σαν απαραίτητο μέσο για τη διατήρηση των στελεχών και τη συσσώρευση δυνάμεων περιμένοντας τις επερχόμενες μάχες».(στο ίδιο, σελ. 78)

Τη σχετική μπολσεβίκικη πείρα και ταχτική μας τη δίνει συμπυκνωμένα η «Ιστορία του ΚΚ της Σοβιετικής ΄Ένωσης (μπολσεβίκων)»:

«Από όλα αυτά έβγαινε το συμπέρασμα πως πρέπει να ξέρουμε όχι μόνο να κάνουμε αποφασιστική επίθεση, επίθεση στις; Πρώτες γραμμές όταν υπάρχει άνοδος της επανάστασης, μα και να υποχωρούμε τελευταίοι, όταν δεν υπάρχει άνοδος, αλλάζοντας ταχτική σύμφωνα με την αλλαγή της κατάστασης, να μην υποχωρούμε άταχτα, μα οργανωμένα, ήρεμα, χωρίς πανικό, εκμεταλλευόμενοι και τις πιο μικρές δυνατότητες για να βγάλουμε τα στελέχη μας από τα χτυπήματα του εχθρού, να ανασυνταχθούμε, να συγκεντρώσουμε δυνάμεις και να ετοιμαστούμε για νέα επίθεση ενάντια στον εχθρό».( «Ιστορία του ΚΚ της Σοβιετικής ΄Ένωσης (μπολσεβίκων)», ελλ. έκδοση 1948, σελ. 101-102)

Και το συμπέρασμα που καταλήγει η «Ιστορία του Μπολσεβίκικου Κόμματος» είναι : Δε μπορείς να νικήσεις τον εχθρό αν δεν ξέρεις να επιτίθεσαι σωστά.

«Δε μπορείς να αποφύγεις τη συντριβή στην ήττα, αν δεν ξέρεις να υποχωρείς κανονικά, χωρίς πανικό, χωρίς σύγχυση»(στο ίδιο, σελ. 108)

Το ΚΚΕ μέσα στις δύσκολες συνθήκες, που δημιουργήθηκαν με την τεράστια συγκέντρωση δυνάμεων από τους αγγλοαμερικάνους και το μοναρχοφασισμό και την αλλαγή σε βάρος μας που έφερε στο συσχετισμό των δυνάμεων το πέρασμα του προβοκάτορα Τίτο και της παρέας του στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που όλα αυτά είχαν σαν συνέπεια την ήττα μας στο Βίτσι – Γράμμο, αποφάσισε και πραγματοποίησε κανονικά την υποχώρηση για τη διατήρηση και ανασύνταξη των δυνάμεών μας για τους νέους αγώνες.

Σε διάκριση από την υποχώρησή μας το Δεκέμβρη του 1944, που ήταν άτακτη γιατί δε φωτίστηκε σωστά πολιτικά, τώρα το κόμμα διαφώτισε βασικά σωστά τα μέλη του και τις μάζες. Η υποχώρηση έγινε ομαλά και το πέρασμα στην καινούργια γραμμή πραγματοποιείται κανονικά. Δεν είχαμε ούτε τρανταγμούς, ούτε διασπάσεις. Το ΚΚΕ διατήρησε και δυνάμωσε τη μονολιθική, μαχητική ενότητά του. Βασικά αυτό οφείλεται στο ότι σωστά φώτισε την κατάσταση και οι μάζες σήμερα με τα ίδια τους τα μάτια βλέπουν ότι ο μοναρχοφασισμό δε μπόρεσε να προσφέρει τίποτα, ότι τον κατασπαράζει η ολόπλευρη κρίση του και ότι δεν μπορεί να πετύχει καμιά σταθεροποίηση και ανάπαυλα γιατί δε λύνει το πρόβλημα.

Με την ταχτική που χάραξε η 6η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για τη διατήρηση των αντάρτικων ομάδων σε όλη τη χώρα- μια και ο μοναρχοφασισμός συνεχίζει τον εμφύλιο πόλεμο – και με την οργάνωση των οικονομικών και πολιτικών αγώνων όλων των στρωμάτων του εργαζόμενου λαού, το κόμμα μας ύστερα από την υποχώρηση «δε σταυρώνει τα χέρια», «δε γίνεται κόμμα αναμονής».

Και «δ ε ν α φ ή ν ε ι ν α τ ο υ ξ ε φ ύ γ ε ι ο ύ τ ε μ ι α π ε ρ ί π τ ω σ η, φυσικά μέσα σε ευνοϊκές συνθήκες, για να μην επιβάλει στον εχθρό μια μάχη, όταν αυτό δε συμφέρει στον εχθρό, να κρατά τον εχθρό σε διαρκή ένταση, να ξεχαρβαλώνει βήμα προς βήμα τις δυνάμεις του και το ηθικό του, βήμα προς βήμα να εξασκεί τις δυνάμεις του προλεταριάτου στους αγώνες του που αφορούν τα καθημερινά του συμφέροντα και έτσι να πολλαπλασιάζει το κόμμα τις ίδιες του τις δυνάμεις».(Στάλιν, Η πολιτική στρατηγική και ταχτική, τόμος V, σελ.78)

Και μετά την υποχώρησή μας από το Βίτσι – Γράμμο η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει επαναστατική. Και αποκλειστικά και μόνο από τη δουλιά μας, από την ικανότητα να δούμε και να πιάσουμε τα ζητήματα των μαζών και σωστά να οργανώσουμε και να καθοδηγήσουμε τους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες τους, μικρούς και μεγάλους, σε συνδυασμό με τις μάχες που δίνουν τα ένοπλα τμήματά μας, μέσα στις ευνοϊκές, γενικά, για μας διεθνείς συνθήκες, αποκλειστικά και μόνο από αυτό θα εξαρτηθεί αν η υποχώρηση θα εξελιχθεί σε λίγο ή πολύ πιο μακρόχρονη στρατηγική σύμπτυξη δυνάμεων, ή σε ταχτικό χειρισμό αναδιάταξης και ανασύνταξης των δυνάμεων σε σύντομο διάστημα για το πέρασμα πάλι στην επίθεση, θα εξαρτηθεί η προσωρινότητα, το ποιόν και ο βαθμός της προσωρινότητας της υποχώρησης που έκανε το κίνημά μας.

Στις καινούργιες συνθήκες το ΚΚΕ ακολούθησε όχι τους ψίθυρους που σπρώχναν σε ύποπτους τυχοδιωκτισμούς, μα την πολιτική της προσωρινής υποχώρησης, της πολιτικής αναδιάταξης. Και έκανε καλά. Η σωστότητα της πολιτικής αυτής βρίσκεται στις τεράστιες δυνατότητες που κρύβει και στις προοπτικές που ανοίγει η κατάσταση στη μοναρχοφασιστική Ελλάδα. Η αντίδραση ασφυχτιά μπλεγμένη στα πλοκάμια της ολόπλευρης κρίσης τη στιγμή που τα βασικά εσωτερικά προβλήματα πιο επιταχτικά από κάθε άλλη φορά απαιτούν τη μόνη δυνατή και ιστορικά προκαθορισμένη επίλυσή τους, τη λαϊκοδημοκρατική λύση τους.

***

Η βαθιά και ολόπλευρη νεοελληνική πισωδρόμηση καθορίζεται ιστορικά από το γεγονός ότι η αστοτσιφλικάδικη κυριαρχία και πολιτική απέκλεισε και πολέμησε κάθε προοδευτική προώθηση και λύση για τα βασικά νεοελληνικά προβλήματα. Δέσμευσε και έπνιξε τις εσωτερικές παραγωγικές δυνατότητες, διατήρησε και δυνάμωσε τις μισοφεουδαρχικές σχέσεις στο χωριό, υπόταξε την οικονομική ζωή της χώρας στις επιταγές και τα συμφέροντα του ξένου κεφαλαίου, ενώ οι ντόπιοι εκμεταλλευτές τού έκαμαν το διάμεσο και το μεσίτη στην αποστράγγιση του τόπου και στην καταλήστευση του λαού.

Χώρα αγροτική με αδύνατη βιομηχανία, και αυτή αποκλειστικά σχεδόν ελαφριά, η Ελλάδα δεν μπορεί να τραφεί με το δικό της ψωμί, που αναγκάζεται να το εισάγει από το εξωτερικό, ενώ τα δικά της αγροτικά προϊόντα – καπνό, σταφίδα, λάδι, κρασί, φρούτα- τα εξάγει σύμφωνα με τις εξευτελιστικές τιμές που καθορίζουν τα ξένα μονοπώλια. Ούτε σε κτηνοτροφικά προϊόντα η χώρα είναι αυτάρκης και πάντα φέρνει ζώα και κρέατα από το εξωτερικό. Αυτή η χαρακτηριστική αντινομία στη νεοελληνική αστοτσιφλικάδικη οικονομία, ότι δηλ. αν και αγροτική χώρα δε βγάζει αρκετό ψωμί που αναγκάζεται να το φέρει απόξω, γεννήθηκε και αποκρυσταλλώθηκε σαν αποτέλεσμα της επιβίωσης των μισοφεουδαρχικών σχέσεων στο χωριό και της εξάρτησης της χώρας από το ξένο κεφάλαιο, που αυτό υπαγορεύει και καθορίζει την οικονομική πολιτική στη χώρα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα τσιφλίκια και σημαντική εκκλησιαστική γαιοκτησία. Τα τσιφλίκια αυτά και τα εκκλησιαστικά χτήματα τα δουλεύουν αγρότες ενοικιαστές κάτω από καταθλιπτικούς όρους. Για τη γη που πήραν , όσοι πήραν ύστερα από την αγροτική ψευτομεταρρύθμιση στα 1917, οι αγρότες πληρώνουν ακόμα, χωρίς τις περισσότερες περιπτώσεις να έχει γίνει και η οριστική διανομή. Η Αγροτική Τράπεζα και ο τοκογλύφος τζορμπατζής κρατούν το χωριό κάτω από το ζυγό τους. Και οι διάφοροι μονοπωλιακοί καπιταλιστικοί και μισοκρατικοί οργανισμοί συγκέντρωσης για τα αγροτικά προϊόντα, όπως είναι για τη σταφίδα, τα σύκα, το βαμπάκι, τώρα το λάδι κλπ. , εφαρμόζουν πάντα την ίδια ταχτική, στον καιρό της συγκέντρωσης ρίχνουν τις τιμές και ληστεύουν τον αγρότη και μετά τις ανεβάζουν για να γδάρουν και τον καταναλωτή. Όσο για τον καπνό, το κύριο εξαγωγικό προϊόν στην Ελλάδα, την τιμή την καθορίζουν πάντα τα ξένα μονοπώλια. Αυτή η κατάσταση στο χωριό, το ότι δηλαδή ο αγρότης δεν παράγει τις περισσότερες φορές δικό του ψωμί, ότι είναι δεμένος με μια σειρά μισοτσιφλικάδικα δεσμά και υποχρεώσεις, ότι τα προϊόντα του πάντα τα πουλά σε εξευτελιστικές τιμές, είναι πάντα χρεωμένος στην Αγροτική Τράπεζα, στον τσιφλικά, στον τοκογλύφο και δίπλα σε όλα αυτά πληρώνει και ένα σωρό φόρους, κρατά το φτωχομεσαίο αγροτικό νοικοκυριό σε διαρκή κατάπτωση και μαρασμό και την αγροτική οικονομία της χώρας σε μια μακρόχρονη, βαθιά, βασανιστική και ουσιαστικά αξεπέραστη αγροτική κρίση. Από την αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα μπορεί να κερδίζουν όλοι, όξω από τον έλληνα φτωχομεσαίο παραγωγό. Όλη αυτή την κατάσταση την έθρεφαν, τη χειροτέρευαν και την όξυναν κάθε φορά οι πόλεμοι που άρχισαν στα 1912- 1922 και συνεχίστηκαν από το 1940 μέχρι σήμερα, ενώ στα διάμεσα χρονικά διαστήματα έχουμε μια ατελείωτη αλυσίδα από εσωτερικές ανωμαλίες, λαϊκά ξεσηκώματα, στρατοκρατικά κινήματα και φασιστικές διχτατορίες. Όλα αυτά συσσώρευσαν απερίγραφτες καταστροφές στο ελληνικό χωριό. Ο φτωχομεσαίος αγρότης εξαθλιώνεται, σέρνεται και φυτοζωεί. Το φτωχομεσαίο αγροτικό νοικοκυριό σβήνμει και διαλύεται γιατί δεν είναι σε θέση να εξασφαλίζει και μια απλή αναπαραγωγή των στοιχείων που το συγκροτούν. Από την κατάσταση αυτή κατάπτωσης το ελληνικό χωριό δε θα μπορέσει να βγει αν δε σπάσει τα αστοτσιφλικάδικα δεσμά που το πνίγουν και δεν του επιτρέπουν να ανασάνει.

Η βιομηχανία στην Ελλάδα είναι ελαφριά και αυτή πολύ αδύνατα αναπτυγμένη και κάτω από την απόλυτη ξενική υπαγόρευση γιατί, παρά το γεγονός ότι η χώρα διαθέτει σοβαρό ορυκτό πλούτο, εξαρτάται από το εξωτερικό και για τα μηχανηματα, τις περισσότερες πρώτες ύλες, το καύσιμο υλικό και σειρά μισοκατεργασμένα υλικά. Να ένα παράδειγμα: Η Ελλάδα διαθέτει πλούσια σιδηρομεταλλεύματα, που όμως όλα τα εξάγει, κυρίως στην Αγγλία, από όπου μας έρχεται σίδερο, ατσάλι, μισοκατεργασμένα υλικά τους, μηχανές κλπ. Που όλα αυτά τα πληρώνουμε πανάκριβα.

Τη σφραγίδα στην όλη οικονομία της χώρας τη βάζει το ξένο κεφάλαιο που κυριαρχεί σε όλους τους τομείς. Η όλη αστοτσιφλικάδικη πολιτική, από τότες που δημιουργήθηκε το νεοελληνικό κράτος, ξεκίνησε και στηρίχτηκε στην υπαγωγή όλης της οικονομίας και κατά συνέπεια και της πολιτικής της χώρας στο ξένο κεφάλαιο. Ο γνωστός τραπεζίτης και οικονομολόγος Ρικάρντο έδοσε στα 1822 το πρώτο δάνειο στην τότε Ελλάδα που μόλις είχε αρχίσει το εθνικοαπελευθερωτικό της ξεσήκωμα ενάντια στη σουλτανική Τουρκία. Αυτά τα χρυσά δεσμά έγιναν από τότε βαριές, ασήκωτες αλυσίδες που συνθλίβουν κάθε αυτοτελή ζωή και ανεξάρτητη ύπαρξη στον τόπο μας. Η χιμαιρική πολιτική της «Μεγάλης Ιδέας» ήταν ουσιαστικά πολιτική ολοκληρωτικής υπαγωγής στο ξένο κεφάλαιο γιατί εγκατέλειψε σχεδόν κάθε επιδίωξη για να αναπτυχθούν οι ντόπιες παραγωγικές δυνάμεις και στηρίχτηκε αποκλειστικά στον ξενικό δανεισμό. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι ότι η Ελλάδα παρά τις πρόσθετες εισπράξεις που είχε από τη μετανάστευση, την εμπορική ναυτιλία της, τον τουρισμό και άλλους πόρους, που λέγονται άδηλοι, είχε και έχει πάντα παθητικό ισοζύγιο πληρωμών που το ισοφαρίζει κάθε φορά με την αυξανόμενη φτώχια, εξαθλίωση και φυσικό αφανισμό του λαού της. Το βασικό επιχείρημα της αντίδρασης εδώ ήταν πάντα ότι δε μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς εξωτερικό δανεισμό, ενώ η πραγματικότητα αποδείχνει ότι ο λαός της Ελλάδας έχει μέχρι σήμερα πληρώσει με τα τοκοχρεολύσια για τα εξωτερικά δάνεια πολύ περισσότερα από το πρωταρχικό συνολικό, ονομαστικό κεφάλαιο (ονομαστικά, άλλα δανειζόμασταν και πολύ λιγότερα παίρναμε στα χέρια). Και όμως σήμερα χρωστάμε ακόμα ολόκληρο το πρωταρχικό ποσό. Από τα 1821 ως τα 1932 η Ελλάδα δανείστηκε 2.879,5 εκατομ. Χρυσά φράγκα. Από το ποσό αυτό 469 εκατομ. χρυσά φράγκα, δηλ. τα 16,3% του συνολικού ποσού πήγαν σε προμήθειες τραπεζών και σε άλλα έξοδα έκδοσης των δανείων. Από τα 699,8 εκατομ. χρυσά φράγκα που αντιπροσωπεύουν το ονομαστικό ποσό για τα εξωτερικά δάνεια που έγιναν στην περίοδο 1821-1893 εισπράχτηκαν πραγματικά μόνο 350 εκατομμύρια χρυσά φράγκα, δηλ. μόνο το 46,5%. Τα δάνεια της περιόδου αυτής πήγαν κατά 94% για πολεμικούς σκοπούς και για να εισαχθούν τρόφιμα και άλλα είδη κατανάλωσης. Μόνο το 1/3 περίπου πήγε για παραγωγικούς σκοπούς. Η Ελλάδα πληρώνει 17,6% από τα ταχτικά έσοδα του προϋπολογισμού της για την υπηρεσία του χρέους της και το εθνικό της εισόδημα επιβαρύνεται φορολογικά κατά 23,6%. Από όλες τις ευρωπαϊκές χώρε η Ελλάδα πλήρωνε και πληρώνει το υψηλότερο επιτόκιο για τα δημόσια δάνειά της. Η Αγγλία έχει τα 55% από τους τίτλους του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Τέσσερις φορές χρεοκόπησε το ελληνικό δημόσιο από τα 1821, όμως στους συμβιβασμούς που έγιναν ύστερα από τις χρεωκοπίες αυτές ποτές δεν ελαττώθηκε το αρχικό κεφάλαιο, πράγμα που έγινε για τα άλλα κράτη (Τουρκία κλπ.)

Είπαμε πιο πάνω ότι από όλα τα εξωτερικά δάνεια μόνο το 1/3 πήγε σε παραγωγικούς σκοπούς. Εκτός από το ποσό αυτό, ως τα 1938 είχαν τοποθετηθεί στην ελληνική οικονομία άλλα 850 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Τα ξένα κεφάλαια που στα 1938 ήταν τοποθετημένα στην Ελλάδα υπολογίζονταν σε 610 εκατομμύρια χρυσά φράγκα περίπου. Το ξένο κεφάλαιο αποκομίζει κάθε χρόνο από την Ελλάδα σαν κέρδη ποσό που πλησιάζει τα 200 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Πού είναι τοποθετημένα τα κεφάλαια αυτά; Από τα στοιχεία που διαθέτει το υπουργείο Ανοικοδόμησης στα 1947, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «το αλλοδαπόν κεφάλαιον κατέχει δεσπόζουσαν θέσιν εις την ελληνικήν οικονομίαν διεισδύσαν εις όλους τους τομείς της παραγωγής από της γεωργίας μέχρι του εμπορίου. Πρωτεύουσαν θέσιν μεταξύ των πιστωτικών χωρών κατέχει η Αγγλία, ακολουθούμενη από την Γαλλίαν, το Βέλγιον, την Αμερικήν και την Γερμανίαν» (εκδόσεις υπουργείου Ανοικοδόμησης, Α’ σειρά, αριθ.32, σελ.274, Αθήνα 1947)

Ιδιαίτερη προτίμηση έδειξε και δείχνει πάντα το ξένο κεφάλαιο για τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις όπου οι ξένες εταιρίες κυριαρχούν. Επίσης το ξένο κεφάλαιο προτιμά τα έργα δημοτικής ωφέλειας ( τραμ, ηλεκτροφώτιση, τηλέφωνα, ύδρευση, ηλεκτροκίνηση). Από τις 131 ασφαλιστικές εταιρίες στην Ελλάδα, οι 116 είναι ξένες. Στη βιομηχανία η ξένη διείσδυση είναι το ίδιο σοβαρή. Στα 1929 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η “The Hellenic and General Trust Ltd.” Με αρχικό κεφάλαιο από 500.000 αγγλικές λίρες που κατοπινά αυξήθηκε σε 779.000. Το κεφάλαιο αυτό είναι εγγλέζικο και αμερικάνικο και συμμετέχει και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, ο μεγαλύτερος ντόπιος τοκογλυφικός οργανισμός που κι αυτός εποπτεύεται από το Σίτυ. Η εταιρία αυτή δίνει δάνεια στην ελληνική βιομηχανία με χρονιάτικο τόκο 8,95%. Σοβαρή θέση έχει το ξένο κεφάλαιο και στην ελληνική εμπορική ναυτιλία. Στα 1930 για 71 υποθηκευμένα καράβια, ολικής χωρητικότητας 248.387 τόνων, οι έλληνες εφοπλιστές είχαν δανειστεί 852.230 αγγλικές λίρες. Το ξένο κεφάλαιο δεσπόζει στην ελληνική ταπητουργία. Κατέχει σπουδαίες θέσεις και στο εξωτερικό εμπόριο. Φτάνει να αναφερθεί ο καπνός που κάθε χρόνο τα 75-80% από το ποσό του που εξάγεται βρίσκονται στα ξένα χέρια. Αυτή την εικόνα από την πλευρά της εξωτερικής εξάρτησης και της διείσδυσης του ξένου κεφαλαίου (τα περισσότερα στοιχεία που χρησιμοποιούνται εδώ τα παίρνουμε από το υπουργείο Ανοικοδόμησης της Αθήνας που έχει κάθε λόγο να παρουσιάζει πάντα πιο ρόδινα τα πράγματα) παρουσίαζε η Ελλάδα πριν ακόμα αρχίσει να εκδηλώνεται η «ευλογία» του προγράμματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ και της υποτίμησης της δραχμής. Από τότε οι αμερικάνοι διάθεσαν στην Ελλάδα για τον εμφύλιο πόλεμο που οργάνωσαν, για τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους στρατιωτικούς δρόμους, πάνω από 1300 εκατομμύρια δολάρια ως τα σήμερα. Τώρα στην Ελλάδα το πρώτο βιολί το παίζουν οι γιάνκηδες ενώ οι άγγλοι περιορίζονται στο ρόλο του αρχιλακέ. Το ληστρικό τους όμως έργο και αυτοί δεν το ξέχασαν. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω γεγονός: Την παραμονή ακριβώς της υποτίμησης της λίρας οι άγγλοι κλείσαν συμφωνία να αγοράσουν 50 χιλιάδες τόνους ελληνική σταφίδα που τώρα θα την πληρώσουν με την ξεπεσμένη λίρα, γιατί η ελληνική κυβέρνηση, αν και ήξερε ότι θα υποτιμηθεί η στερλίνα, δε φρόντισε να κατοχυρώσει τους σταφιδοπαραγωγούς από μια τέτοια περίπτωση, που έτσι σε μια μέρα παθαίνουν κάπου 30% ζημιά. Πρέπει να τονιστεί ακόμα ότι στην πιο πάνω συμφωνία προβλέπεται ότι η μεταφορά της σταφίδας θα γίνει μόνο με αγγλικά βαπόρια, τη στιγμή που δεκάδες ελληνικά καράβια είναι δεμένα και χιλιάδες έλληνες ναυτεργάτες άνεργοι.

Η κυριαρχία των αμερικάνων στην Ελλάδα είναι σήμερα απόλυτη και ολοκληρωτική σε όλους τους τομείς της οικονομικής, πολιτικής, δημόσιας και κοινωνικής ζωής. Οι αμερικάνοι κρατούν στα χέρια τους όλα τα βασικά κλειδιά στο στρατό, στον κρατικό μηχανισμό, σε ολόκληρη την οικονομία της χώρας: Αυτοί καθορίζουν την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας, αυτοί με τους λακέδες τους από το Κογκρέσο των Βιομηχανικών Ενώσεων και την Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασία διευθύνουν τα κρατικοποιημένα συνδικάτα, αυτοί ελέγχουν και υπαγορεύουν την πνευματική ζωή στη χώρα που οι πουλημένοι ντόπιοι κονδυλοφόροι την προσαρμόζουν δουλικά στις εκπολιτιστικές απαιτήσεις του γκανγκστερισμού και του εξιστανσιαλισμού. Το μοναρχοφασιστικό «Βήμα» της Αθήνας της 27 του Οκτώβρη 1949 γράφει: « Ο αμερικάνος πρεσβευτής και ειλικρινής φίλος της Ελλάδας κ. Γκρέιντυ ενέτεινεν τον τελευταίον καιρόν τον φιλελληνισμόν του μέχρι του σημείου να αναλαμβάνει προσωπικώς χάριν της ελληνικής κυβερνήσεως να βγάζει όλα τα κάστανα από τη φωτιά». Το «Βήμα» υπονοεί ότι ο κ. Γκρέιντυ βγάζει την κυβέρνηση από όλες τις δυσκολίες. Και αυτό τα λέει όλα.

Ποιους σκοπούς επιδιώκει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα; Πρώτο. Να θέσει κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του την οικονομία της χώρας και να την υποτάξει στα συμφέροντά του. Τα αμερικάνικα καπνά έχουν κιόλας εκτοπίσει τα ελληνικά από την κύρια προπολεμική αγορά κατανάλωσής τους, τη γερμανική. Οι αμερικάνοι συμβουλάτορες στην Ελλάδα προτείνουν τώρα να αντικατασταθεί η καλλιέργεια καπνού με πατάτα. Συμβουλεύουν να αντικαταστήσουμε το ελαιόλαδο με το σπορέλαιο. Παρά την απόφαση της διακομματικής επιτροπής να καθοριστεί η τιμή συγκέντρωσης για το λάδι σε 10.000 (κι αυτές λίγες, η λιανική τιμή είχε φτάσει τις 25.000), η κυβέρνηση, με εντολή του Πόρτερ, αρχηγού της αμερικάνικης οικονομικής αποστολής στην Ελλάδα, την καθόρισε σε 8.000. Ο Πόρτερ συγχάρηκε την κυβέρνηση γιατί, παρά τις πιέσεις, δεν υποχώρησε. Το σχέδιο του Πόρτερ είναι απλό, μια και οι ελαιοπαραγωγοί δεν θα καλύψουν τα έξοδα παραγωγής, θα εγκαταλείψουν την ελαιοπαραγωγή και τότε πιο εύκολα το σπορέλαιο θα εκτοπίσει το λάδι. Κάτι πολύ ενδειχτικό σχετικά είναι και το γεγονός ότι στη Μαρώνεια Θράκης, τη μέρα που ξαναγύριζαν οι αγρότες στα σπίτια τους, οι χωροφύλακες κάψαν χωρίς κανένα λόγο 10.000 λιόδεντρα! Η κορινθιακή σταφίδα συναντά πάντα σαν κύριο αντίπαλό της την αμερικάνικη σταφίδα. Οι αμερικάνοι με τους καινούργιος οργανισμούς που ιδρύσαν πήραν στο χέρι τις τηλεπικοινωνίες και όλες τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Οι αμερικάνοι δεν επιτρέπουν καμιά βελτίωση στην κατάσταση των εργαζομένων. Οι τιμές ανεβαίνουν ακατάπαυστα ιδιαίτερα ύστερα από την υποτίμηση της δραχμής, παρά τις κυβερνητικές δηλώσει ότι δεν θα επιτραπεί να αυξήσουν οι τιμές. Πρώτοι άρχισαν οι αλευρέμποροι και φουρναραίοι που ένα πρωί αύξησαν την τιμή στο ψωμί χωρίς να ρωτήσουν κανένα. Ακολουθούν τώρα τα άλλα είδη. Οι εργαζόμενοι ξεσηκώνονται και ζητάν αυξήσεις στα μεροκάματα και τους μισθούς που από το 1947 μένουν στάσιμα παρά το ότι από τότε οι τιμές ανέβηκαν σχεδόν κατά 50%. Τότε οι κομμουνιστές διηύθυναν τα συνδικάτα και οι εργάτες πέτυχαν αναπροσαρμογή στα μεροκάματα. Οι αμερικάνοι όμως ούτε θέλουν να ακούσουν για αυξήσεις. Και ο Πόρτερ στις 10/11, στο γεύμα των μηχανικών του εμπορικού ναυτικού, δήλωσε κατηγορηματικά: τα μεροκάματα και οι μισθοί δεν πρέπει να αυξηθούν! Την άλλη μέρα ο πρωθυπουργός Διομήδης δήλωνε ότι συμφωνεί απόλυτα με τον Πόρτερ. Και προτείνει το θαυματουργό του φάρμακο: πρέπει να εισαγάγουμε πολλά εμπορεύματα ( από τις Ενωμένες Πολιτείες φυσικά), να γιομίσουν τα μαγαζιά, η προσφορά να είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση, να κατέβουν οι τιμές, να πέσει ο τιμάριθμος! Ο κομπογιαννίτης οικονομολόγος δε μπόρεσε να εξηγήσει, πώς θα πληρώνονται εισαγωγές; Μα οι αμερικάνοι τον έβαλαν αμέσως στη θέση το. Στις 14/11 ο Γκρέιντυ δήλωσε: Επιβάλλεται περισσότερη εργασία και περισσότερη παραγωγή. Και ο Πόρτερ στη Θεσσαλονίκη πρόσθεσε: Ο ελληνικός λαός θα σηκώσει όλα τα βάρη της ανασυγκρότησης.

Οι αμερικάνοι βοηθούν τους έλληνες όπως το σχοινί τον κρεμασμένο. Φτιάνουν αεροδρόμια, μεγαλώνουν τα λιμάνια, καλυτερεύουν δρόμους και ανοίγουν καινούργιους. Μα για την ανοικοδόμηση δεν σκέφτονται καθόλου. Από τις πλημμύρες η Πελοπόννησος έπαθε πάλι φέτος τεράστιες ζημιές κυρίως στην αγροτική παραγωγή. Στην Αθήνα και Πειραιά ο φτωχός λαός έπαθε πάλι φέτος από το νερό μεγάλες ζημιές. Στη Λιβαδειά από την ίδια αιτία καταστράφηκε τελείως φέτος η παραγωγή βαμπακιού.Οι αμερικάνοι δεν κάνουν τίποτε για να αντιμετωπιστούν οι καταστροφές αυτές με αντιπλημμυρικά έργα, βαμπάκι όμως φέρνουν από την Αμερική. Η βιομηχανική παραγωγή κάνει σημειωτό στα 50% της προπολεμικής, ενώ τα 45% των εργατών της βιομηχανίας είναι άνεργοι. Η αγροτική παραγωγή μόλις έφτασε στα προπολεμικά 60%. Ο γενικός διευθυντής των ΣΕΚ, Γυαλίστρας, στις 24-10-49 δήλωσε ότι αν δεν θα επαναληφθεί η κρατική επιχορήγηση, τα τραίνα θα σταματήσουν.

Για τα σχολεία λείπουν σήμερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 2.500 δάσκαλοι και 1.500 καθηγητές Γυμνασίων, ενώ παράλληλα, όπως γράφουν οι εφημερίδες, οι παραιτήσεις τους πληθαίνουν γιατί δεν μπορούν να ζήσουν. Αυτό τον παράδεισο δημιουργούν στην Ελλάδα οι αμερικάνοι του Τρούμαν και του Μάρσαλ. Με δική τους εντολή η κυβέρνηση ανάστειλε για 6 μήνες κάθε καινούργιο διορισμό υπαλλήλων, παρά τις πολλές υποσχέσεις που έδοσε στους απολυόμενους φαντάρους για διορισμούς. Αφού στίψαν το λεμόνι οι αμερικάνοι, πετάν τη λεμονόφλουδα. Στις 5/10 ο ανάπηρος πολέμου και με πολεμικό σταυρό Β. Κανελλίδης, αυτοκτόνησε γιατί δεν είχε δουλιά. Όπως γράφει το Βήμα της 26/20: Πέντε αξιωματικούς και 12 φαντάρους με κομμένα πάνω από το γόνα και τα δύο πόδια οι Ενωμένες Πολιτείες δεν τους δέχονται αν και μόνον αυτού θα μπορούσαν να τους βάλουν τεχνητά! Η «Καθημερινή» της 25/10 γράφει ότι της χήρας Ελευθερίας Στεργίου της έκοψαν το εφεδρικό επίδομα τον ίσιο μήνα που σκοτώθηκε ο άντρας της. Φυσικά για να πάρει σύνταξη θα χρειαστούν πολλοί μήνες. Οι στρατευμένοι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν παίρνουν εφεδρικό επίδομα.

Την αμερικανική κατοχή την αισθάνεται σήμερα ως το μεδούλι του ο κάθε έλληνας και στα πιο μεγάλα προβλήματα και στα μικρά ζητήματα στην καθημερινή του ζωή. Η Ελλάδα οικονομικά έχει γίνει αμερικάνικη αποικία.

Δεύτερο. Να δέσει οριστικά την Ελλάδα στο πολιτικό της άρμα. Ουσιαστικός πρωθυπουργός και δικτάτορας στη χώρα είναι ο αμερικάνος πρεσβευτής Γκρέιντυ. Ο Γκρέιντυ έχει κλείσει στη στρούγκα του κυβέρνηση, αντιπολίτευση, βασιλιά, αρχιστράτηγο, εκκλησία, τύπο, ακαδημίες, πανεπιστήμιο. Αυτός διευθύνει την ορχήστρα που εκπληρώνει πειθήνια όλες τις επιταγές του μαέστρου. Η εσωτερική πολιτική του Γκρέιντυ επιδιώκει να εκμηδενίσει το λαϊκοεπαναστατικό κίνημα και να καταργήσει κάθε ίχνος λεύτερης δημοκρατικής ζωής και εκδήλωσης. Όσο κρατούσε ο εμφύλιος πόλεμος προσπαθούσε να διατηρήσει την ψευτοδημοκρατική νομιμοφάνεια, ενώ ταυτόχρονα έσφαζε και εκτελούσε χιλιάδες πατριώτες, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ταυτόχρονα όμως προετοίμαζε και τη στρατοκρατοφασιστική εφεδρεία του, προωθώντας και ρεκλαμάροντας το νόθο αδελφό του βασιλιά αρχιστράτηγο και νεοξεφουρνισμένο στρατάρχη Παπάγο. Ο Γκρέιντυ βλέπει ότι πάνω στη βάση της αμερικάνικης κατοχής, που γεννά πείνα και πόλεμο, φουντώνει και ξεσπά κιόλας ένα γερό παλλαϊκό κίνημα, όπου τραβιένται όχι μόνο οι εργάτες και υπάλληλοι, οι αγρότες και οι επαγγελματοβιοτέχνες, μα και οι ξεγελασμένοι φαντάροι, εθνοφρουρίτες και μάυδες που και ύστερα από το Βίτσι και το Γράμμο βλέπουν να τους κρατούν στα όπλα, μακριά από τα σπίτια τους, κρέας για τα αμερικανοεγγλέζικα πολεμικά σχέδια στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ή να τους πετάν στο δρόμο, δίχως δουλιά και βοήθεια, μόλις βγάλουν τη στολή. Και ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να επιτρέπει για πολύν καιρό και τα λίγα ψευτοδημοκρατικά ψίχουλα. Σε δηλώσεις που έκανε ύστερα από τη δημοσίευση της απόφασης της 6ης ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, είπε ότι τώρα ο εχθρός (δηλαδή οι κομμουνιστές) θα πάνε να δημιουργήσουν χάος με τις απεργίες, τον πληθωρισμό(!) και με τη διάσπαση της ηγεσίας της χώρας!! Για αυτό ετοιμάζει τη δικτατορία του παλατιού με επικεφαλής τον Παπάγο και με στήριγμά της τα στρατοκρατικά στοιχεία και ένα μέρος από καθυστερημένους ανάπηρους, μάυδες, φαντάρους κλπ., που, δυσαρεστημένοι από την εγκατάλειψή τους, παρασέρνονται από τις δημαγωγικές φασιστικές υποσχέσεις.

Ο Γκρέιντυ θέλει να κρατά υποταγμένη στα κελεύσματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού την πολιτική ζωή στην Ελλάδα. Εξωτερικά δένει τη χώρα στις κατευθύνσεις του σχεδίου Μάρσαλ και στις επιδιώξεις του βορειοατλαντικού Συμφώνου. Συμμαχία με την Τουρκία, συμφωνία με τη Γιουγκοσλαβία στο αντισοβιετικό και αντιλαϊκοδημοκρατικό μέτωπο με πρώτο άμεσο στόχο Ελλάδας – Γιουγκοσλαβίας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας. Ενδειχτικό για αυτό είναι όχι μόνο οι ατελείωτες μοναρχοφασιστικές πολεμικές προκλήσεις στα σύνορα, η διεκδίκηση της Νότιας Αλβανίας, η ακατάπαυστη λυσσασμένη προπαγάνδα ενάντια στην Αλβανία, μα και το γεγονός ότι ο Τίτο κατάγγειλε τελευταία τη συνθήκη φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας με τη ΛΔ της Αλβανίας. Και το Λονδίνο ύστερα από αυτά μιλά για πλήρη απομόνωση της Αλβανίας. Αυτόν τον εξωτερικό προσανατολισμό δίνει ο Γκρέιντυ στη μοναρχοφασιστική Ελλάδα, κρατώντας την έτσι και πολιτικά απόλυτα υποταγμένη στα αμερικάνικα σχέδια.

Τρίτο. Ο Γκρέιντυ οργανώνει δραστήρια την Ελλάδα σε στρατιωτικοπολεμική βάση και ορμητήριο. Σε δηλώσεις που έκανε στις αρχές του Νοέμβρη 1949 στην ελληνική εφημερίδα της Αμερικής «Ατλαντίδα» είπε: « Ο ελληνικός στρατός είναι σε θέση να επιβάλει τις αρχές του δόγματος Τρούμαν έπειτα μάλιστα από την ευνοϊκή κατάσταση που δημιουργήθηκε από την τελευταία στάση της Γιουγκοσλαβίας. Το πρόγραμμα της αμερικάνικης αποστολής είναι να εφοδιάσει τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις με πλήρη συγχρονισμένα αμερικάνικα εφόδια, ώστε, παρά την αριθμητική μείωση, να αυξηθεί η μαχητική δύναμη του στρατού. Επίσης καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να βελτιωθούν οι συνοριακές αρτηρίες ώστε να αυξηθεί η ευκινησία του έλληνα στρατιώτη προκειμένου να υπερασπίσει τα σύνορα». Τελευταία έφτασε στην Ελλάδα μια επιτροπή από 7 γερουσιαστές της επιτροπής στρατιωτικών πιστώσεων της αμερικάνικης γερουσία, μαζί με 16 στρατιωτικούς συμβούλους, με αποστολή να μελετήσουν τις σημερινές στρατιωτικοπολεμικές δυνατότητες που προσφέρει η Ελλάδα μέσα στα πλαίσια των αμερικάνικων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.

Δίπλα στους αμερικάνους δραστηριοποιούνται και οι εγγλέζοι που δε βλέπουν και τόσο ήρεμα ότι οι γιάνκηδες συγκεντρώνουν στα χέρια τους όλα τα χαλινάρια. Για καινούργιο αρχηγό της αγγλικής στρατιωτικής αποστολής στέλνουν στην Ελλάδα τώρα το στρατηγό Πακάρντ, διευθυντή στο Γραφείο πληροφοριών του υπουργείου Στρατιωτικών της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό φυσικά δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι το Βελιγράδι μετατράπηκε σε κέντρο της αγγλοσαξονικής κατασκοπείας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Στις αρχές του Νοέμβρη ξανάκανε περιοδεία στην Ελλάδα ο διοικητής των αγγλικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, στρατηγός Κρόκερ. Σε δηλώσει του είπε ότι η Ελλάδα αποτελεί σπουδαίο στρατηγικό σημείο και ότι τα καθήκοντα, τόσο της αμερικάνικης, όσο και της αγγλικής στρατιωτικής αποστολής, παραμένουν τα ίδια.

Οι εγγλέζοι θέλουν τουλάχιστο να διατηρήσουν τις σημερινές θέσεις τους από όπου οι αμερικάνοι τούς εκτοπίζουν συστηματικά. Χαρακτηριστικό είναι ένα τελευταίο επεισόδιο. Η οικονομική κατάστασή της αναγκάζει την Αγγλία να αποσύρει το στρατό της κατοχής από την Ελλάδα. Για το λόγο αυτό, μα και για να κρατήσει τις θέσεις της μέσα στον ελληνικό στρατό , η αγγλική στρατιωτική αποστολή, ο Μπέβιν ήταν ενάντιος στην αριθμητική ελάττωση του ελληνικού στρατού. Μόλις μπήκε ζήτημα ελάττωσης βάλαν οι άγγλοι τον υπουργό των Στρατιωτικών Κανελλόπουλο να δηλώσει ότι το ζήτημα ελάττωσης δεν μπαίνει γιατί ο ελληνικός στρατός έχει να εκπληρώσει ιστορική αποστολή. Σηκώθηκε όμως αμέσως ο Γκρέιντυ και ύστερα από αυτόν και ο Διομήδης και ανακάλεσα στην τάξη τον Κανελλόπουλο που δέχτηκε την καρπαζιά και κατάπιε τη γλώσσα του. Οι αμερικάνοι θέλουν μια μικρή αποστράτευση, κάπου 16%, κυρίως για λόγους πολιτικούς και γιατί θέλουν να κρατήσουν το πιο νέο υλικό και να το εξοπλίσουν καλύτερα κάνοντας οικονομίες με την αριθμητική ελάττωση. Οι ελληνικές όμως στρατιωτικές δαπάνες, που πιέζουν ασφυχτικά το λαό και την οικονομία της χώρας δεν ελαττώνονται.

Παρά τις εσωτερικές φαγωμάρες τους, αμερικάνοι και άγγλοι είναι σύμφωνοι στα ιμπεριαλιστικά αντισοβιετικά σχέδιά τους. Και το νόημα της κύριας επιδίωξής τους το έδωσε ο αρχικατάσκοπος συνταγματάρχης Γουντχάουζ, ο γνωστός με το όνομα Κρις αρχηγός της αποστολής της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα τον καιρό του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλώντας από το ραδιοσταθμό του Λονδίνου από αφορμή την αποχώρηση των αγγλικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, τόνισε ότι βρετανοί και έλληνες (μοναρχοφασίστες φυσικά) αντικρίζουν το γεγονός αυτό με μια σκέψη: Καλή αντάμωση!

Το τι τώρα σκέφτονται να κάνουν οι αμερικάνοι τους έλληνες το είπε ένας αμερικάνος ραδιοσχολιαστής όταν διαπίστωνε ότι οι Ενωμένες Πολιτείες εξόντωσαν με τον εμφύλιο πόλεμό τους στην Ελλάδα περισσότερους έλληνες, από όσοι αμερικάνοι σκοτώθηκαν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, υπάρχουν τώρα στην Ελλάδα πάνω από 100.000 ανάπηροι που ζητάν σύνταξη αναπηρίας.

Κρέας για τα κανόνια! Καμιά άλλη απασχόληση δεν έχουν οι αμερικάνοι για τους έλληνες.

Τέταρτο. Στην πνευματική ζωή του τόπου οι αμερικάνοι κινητοποιούν όλες τις δυνάμεις της αντίδρασης και του φασισμού για να τις αντιπαρατάξουν στον κομμουνισμό. Ο Πόρτερ διδάσκει στους έλληνες: προτεραιότητα έχει εθνικό μπροστά στο ταξικό συμφέρον. Δηλαδή οι εργαζόμενοι της Ελλάδας πρέπει να τα δεχτούν όλα, να τα θυσιάσουν όλα για να κάνουν το χατήρι του κ. Πόρτερ, που εκφράζει τα γνήσια ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Πιο ολοκληρωμένο το μεγαλοελλαδίτικο φασιστικό πρόγραμμα το έκφρασεο βασιλιάς Παύλος στη Θεσσαλονίκη στις 25 του Οχτώβρη 1949. Αφού πρώτα τόνισε ότι τα όπλα πρέπει να τα κρατούν πάντα έτοιμα, κατέληξε έτσι:

«Έχω ειπεί και άλλοτε ότι εκτός από το απλούν ζήτημα της εξυψώσεώς του πολιτικού και ποιοτικού επιπέδου, πρέπει να καταστήσωμεν την Ελλάδα το πνευματικόν κέντρον της Μεοσγείου, αν όχι και μακρότερον. Εγώ βαδίζω σταθερώς πτος την κατεύθυνσιν αυτήν και ήδη διαπιστώνω ότι η ιδέα αυτή έχει μεγάλην απήχησιν εις όλας τας τάξεις. Προοριζόμεθα να ηγηθώμεν και πάλιν του κόσμου. Φθάνει όλοι μας να αισθανθώμεν ότι είμεθα μια μεγάλη οικογένεια. Δεν υπάρχουν τάξεις και διαφοραί. Εις την Ελλάδα όλοι είμεθα το ίδιον. Εάν τυγχάνει ένας να είναι πλουσιότερος του άλλου, αυτό επετεύχθη δια του κόπου του και καθείς έχει την δυνατότηα να φθάσει τον άλλον τόσον από υλικής όσον και από πνευματικής απόψεως. Είμεθα μια οικογένεια και πρέπει να βοηθήσωμεν ο ένας τον άλλον δια να φθάσωμεν εκεί που πρέπει να φθάσωμεν: και είμαι βέβαιος ότι θα επιτύχωμεν». Το σωβινιστικό αυτό παραλήρημα αποτελεί προσπάθεια να αναγεννηθεί η ¨Μεγάλη Ιδέα» και η μεταξική «ιδεολογία». Και είναι αμφίβολο πολύ ότι θα βγει και την πιο παραμικρή απήχηση στους εργάτες και τους εργαζόμενους γενικά της Ελλάδας, που μέσα από την ίδια τους την πείρα και με το αίμα που έχυσαν πύργωσαν την πεποίθηση και την πίστη ότι άλλος δρόμος από τη λαϊκοδημοκρατική αναδημιουργία για την Ελλάδα δε μπορεί να υπάρξει.

Η βασιλική «σύγχυση φρενών» αποκαλύπτει το πελάγωμα και τη σύγχυση που δέρνει τις κυρίαρχες τάξεις στην Ελλάδα και αποτελεί προσπάθεια φυγής από την πραγματικότητα που τόσο αμείλιχτη προβάλλει μπροστά τους. Το «Βήμα» της 21 του Οχτώβρη ρωτά την κυβέρνηση αν τρομάζει και αυτή όπως τρομάζει και το ίδιο από την κατάσταση που επικρατεί στη Βόρεια Ελλάδα. Αυτό λέγεται μόλις ενάμιση μήνα ύστερα από την τυμπανοκρουσία για το «θρίαμβο» στο Γράμμο – Βίτσι και για την περιοχή εκείνη όπου ακριβώς πραγματοποιήθηκε ο «θρίαμβος».

Ποιο είναι αυτό που τρομάζει το πιο έγκυρο όργανο της μοναρχοφασιστικής κλίκας; Είναι το κύμα των απεργιών που ξεσηκώνεται σε όλη την Ελλάδα και αγκαλιάζει δεκάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλους. Μέσα σε δύο εβδομάδες οι τροχιοδρομικοί της Αθήνας απήργησαν τρεις φορές ενάντια στα αφεντικά τους, την αγγλική εταιρία «Πάουερ», που αρνείται να δώσει την αύξηση, αν και την έγκρινε η ίδια η κυβέρνηση.

Είναι τα εκατομμύρια των αγροτών που δε βλέπουν κανένα φως στη μοναρχοφασιστική ζούγκλα. Ο Μαρκεζίνης συσταίνει να τους προσέξουν (!;) τους αγρότες γιατί μπορούν να γίνουν εύκολη «λεία» των κομμουνιστών!

Είναι οι 700.000 πρόσφυγες που τους στίβαξαν στις πόλεις, αφού τους ρήμαξαν, το βιος και τη ζωή τους.

Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες φαντάροι, εθνοφρουροί, μάυδες, οι τραυματίες και σακάτηδες, που αφού τους στράγγισαν το αίμα, τώρα τους αφήνουν στο έλεος του θεού.

Είναι οι επαγγελματοβιοτέχνες, που μέσα στην αμερικανοκρατία και το μοναρχοφασισμό δε βρίσκουν προκοπή και βλέπουν μόνο να τους καταβροχθίζουν τα κεφαλαιοκρατικά μεγαλόψαρα. Είναι οι πωλήσαντες στην κατοχή που τους κοροϊδεύουν πέντε τώρα χρόνια.

Είναι ολόκληρος ο εργαζόμενος λαός, ολόκληρη η Ελλάδα που βογγά ταπεινωμένη και κουρελιασμένη κάτω από τον ξενικό αφανισμό.

Ο μοναρχοφασισμός κουτουλά μπροστά σε ανυπέρβλητες δυσκολίες. Με το νόμιμο παθητικό ισοζύγιο των εξωτερικών πληρωμών, η Ελλάδα κατατρώγει κάθε χρόνο τις ίδιες της τις σάρκες, δε μπορεί να αναπαράγει τα στοιχεία της οικονομίας της, μιας και στοιχειώδικα υποφερτής ύπαρξης, βρίσκεται σε κατάσταση επιταχυνόμενης κατρακύλας, κατάπτωσης, μαρασμού, εθνικού εκφυλισμού. Οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές την κρατάν με ενέσεις για λόγους πολιτικοστρατηγικούς. Από αυτό όμως ούτε η χώρα γιατρεύεται, ούτε ο λαός τρέφεται. Ενώ ο μοναρχοφασισμός κατάθεσε την Ελλάδα αμανάτι στο ιμπεριαλιστικό ενεχυροδανειστήριο και βγάζει στο σφυρί καθετί το εθνικό, το πατριωτικό, το λαϊκό, ρίχνει τα ιερά και πάτρια στα σκυλιά.

Τα βασικά νεοελληνικά προβλήματα μένουν άλυτα. Να γιατί ο μοναρχοφασισμός, παρά τις στρατιωτικές του επιτυχίες, δε μπόρεσε να πετύχει πολιτικό αποτέλεσμα, δε μπορεί να εξασφαλίσει έστω και την πιο ευπαθή σταθεροποίηση. Στην Ελλάδα πραγματοποιείται σήμερα μια ανακατάταξη και ανασύνταξη των ταξικών δυνάμεων που συνοδεύεται από μια επιτεινόμενη αύξηση της φαγωμάρας ανάμεσα και μέσα στα αστοτσιφλικάδικα κόμματα. Ωριμάζουν και φουντώνουν μεγάλοι ταξικοί αγώνες που γεννοβολούν την αυριανή αποφασιστική αντιπαράθεση.

Η αμερικανοκρατία και η ντόπια αντίδραση ολοένα και με λιγότερη ευκολία μπορούν να μεταχειρίζονται το ψευτοκοινοβουλευτικό φύλλο συκής. Ολοένα και πιο έντονα προβάλλει σαν το πιο πιθανό μα και το πιο μπορετό αυριανό «σχήμα» μια στρατοκρατική δικτατορία του Παπάγου με συμβουλάτορα το Μαρκεζίνη κάτω από τις ευλογίες του Παύλου και το καμουτσί του Γκρέιντυ.

Πολλοί πια τον τελευταίο καιρό επίσημοι και ανεπίσημοι εξορκίζουν με τον πιο απήγανο το ενδεχόμενο εκτροπής από την ομαλή εξέλιξη για να μη φαίνονται ξεκάθαρα πίσω από τους καπνούς του εξορκίσματος οι πυρετώδικες στρατοκρατοφασιστικές ζυμώσεις και ετοιμασίες. Το νομοσχέδιο για την αμνήστευση όλων των δοσίλογγων και των δολοφόνων μαγγανάδων είναι ένα σημάδι για την προσπάθεια συγκέντρωσης των δυνάμεων της αντίδρασης.

Παράλληλα ο Μπέβιν και ο Φίλιππς δραστηριοποιούν «αντιπολιτευτικά» τους ψευτοσοσιαλιστές και αποστάτες, τύπου Σβώλου – Τσιριμώκο, αναθέτοντάς τους το ρόλο του κυματοθραύστη για τη λαϊκή θύελλα που επέρχεται, ενώ η Ιντέλιτζενς Σέρβις ξαναστέλνει στην Ελλάδα το χρεωκοπημένο τροτσκιστή προβοκάτορά της Γιωτόπουλο για να συρράψει τα θλιβερά τροτσκιστικά κουρέλια σε ένα τιτικό παράρτημα στη χώρα μας.

Κινητοποιούνται όλες οι δυνάμεις του σκότους. Η αμερικάνικη κατοχή δημιούργησε τέτοιο ευνοϊκό κλίμα ώστε σαν τα μανιτάρια ύστερα από τη βροχή ξαναεμφανίζονται στην Ελλάδα τα φασιστικά βλαστάρια της μεταξικής δικτατορίας. Ο Κοτζιάς με τον «Εθνικό Κήρυκα» και ο Μανιαδάκης με τον «Κυρίαρχο Λαό», δύο μεταξικές εφημερίδες, συγκεντρώνουν και οργανώνουν τη μεταξική εφεδρεία του Παύλου στην επιδίωξή του να κάνει τον Παπάγο στρατοκράτη δικτάτορα.

Το ΚΚΕ ύστερα από την υποχώρηση στον πολεμικό τομέα, επικεφαλής όλων των δυνάμεων της προόδου στη χώρα μας, πλουτισμένο με τα διδάγματα της τρίχρονης άνισης πάλης, όπως φωτίστηκαν στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με ακλόνητη την πίστη του και με άκαμπτη αποφασιστικότητα προχωρεί στη νέα, δύσκολη και σκληρή αναμέτρηση.

***

Η λαϊκή επανάσταση στην Ελλάδα από το 1941, όταν το ΕΑΜ, που δημιουργηήθηκε και καθοδηγούνταν από το ΚΚΕ, σήκωσε τη σημαία της εθνικής απελευθέρωσης και οργάνωσε την παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στο χιτλεροφασίστα καταχτητή, πέρασε δύο σταθμούς. Ενάντια στη χιτλερική κατοχή είχε ξεσηκωθεί, κάτω από την ηγεσία του ΕΑΜ, όλη η Ελλάδα, εκτός από μια χούφτα προδότες. Και, όταν οι γερμανικές μεραρχίες φεύγαν από τα Βαλκάνια, μπροστά στη θριαμβευτική πορεία του Σοβιετικού Στρατού, ο ΕΛΑΣ απελευθέρωνε όλη την Ελλάδα. Το στάδιο αυτό στην εξέλιξη της λαϊκής μας επανάστασης το ανάκοψε η ένοπλη αγγλική επέμβαση στην Ελλάδα, που βρήκε το εαμικό κίνημα και το ΚΚΕ πολιτικά, οργανωτικά και στρατιωτικοπολεμικά απροετοίμαστα να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι παλινορθώθηκε ο μοναρχοφασισμός και μέσα στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν με τη συμφωνία της Βάρκιζας γίνεται μια ανακατάταξη και αναδιάταξη στις ταξικές δυνάμεις, μια καινούργια πόλωση στις αντίπαλες παρατάξεις, που, για τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, πραγματοποιείται κάτω από τη σημαία του λαϊκοδημοκρατικού μετασχηματισμού. Το λαϊκό επαναστατικό στρατόπεδο περνά μια περίοδο ανασυγκρότησης. Ξεκαθαρίζεται και το ιδεολογικό μέτωπο από τις παλιές αμαρτίες. Μαζί με το λαϊκοδημοκρατικό διαχωρισμό απαλλάσσεται το ΕΑΜ και από τις λαθεμένες σωβινιστικές επιδράσεις, που εκφράζονταν με ότι στο διάστημα της κατοχής υιοθέτησε τα μεγαλοελλαδίτικα συνθήματα και ζητούσε εδαφικές παραχωρήσεις σε βάρος της Βουλγαρίας και της Αλβανία. Στο σημείο αυτό το ΕΑΜ τώρα απέκρουσε αποφασιστικά όλες τις σωβινιστικές εδαφικές βλέψεις του μοναρχοφασισμού και διακήρυξε ότι βασικό και πρωταρχικό για το λαό της Ελλάδας είναι να αποτινάξει τον αστοτσιφλικάδικο και τον ξένο ζυγό, να κερδίσει τη λευτεριά του, να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή του δημοκρατία και τότε θα λύσει φιλικά και ειρηνικά όλα τα ζητήματα που τυχόν υπάρχουν με τους λαϊκοδημοκρατικούς γείτονές της. Αυτή η θέση του ΕΑΜ συμπίπτει με την άποψη που ανάπτυξε και ο Α. Βισίνσκι στην πρώτη Επιτροπή της Γενικής Συνέλευσης του ΟΕΕ στις 28 του Οχτώβρη 1949, όπου είπε : « Δεν πρέπει να λέγεται ότι δήθεν εμείς θεωρούμε ότι τα σύνορα δεν μπορούν ποτέ να υποστούν αλλαγή. Μπορούν να υποστούν αλλαγή, όμως με αμοιβαία συμφωνία των ενδιαφερόμενων κρατών, πάνω στη βάση της αρχής της κυρίαρχης ισότητας των συμβαλλόμενων μερών».

Έτσι πραγματοποιείται, μέσα στις συνθήκες της καινούργια αγγλοσαξονικής κατοχής και της μοναρχοφασιστικής αποχαλίνωσης, μια γοργή συγκέντρωση των λαϊκών μαζών, όλου του εργαζόμενου λαού γύρω από το πρόγραμμα της λαϊκής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησία. Το πρόγραμμα αυτό περιέκλεινε βασικά αυτό που εννοούσαμε πριν το αστικοδημοκρατικό στάδιο στο δρόμο προς τη δικτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλισμό με την πρόσθετη ποιοτική, αρχειακή τώρα διαφορά, ότι η ύπαρξη και η βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης αποτελεί σήμερα καθοριστικό παράγοντα τόσο για τη στερέωση των λαϊκών δημοκρατιών όσο και για τη σοσιαλιστική τους ανοικοδόμηση.

Το πρόγραμμα της λαϊκής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας συγκεντρώνει στην Ελλάδα την εργαζόμενη αγροτιά, τους επαγγελματοβιοτέχνες, την προοδευτική διανόηση, τη φτωχολογιά της πόλης, όλο τον εργαζόμενο λαό κάτω από την ηγεμονία της εργατικής τάξης, που και πάλι πρωτοστατούσε στον αγώνα ενάντια στους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές καταπιεστές.

Ολοένα και περισσότερο γινότανε φανερό ότι η βαρκιζιανή ανάπαυλα οδηγούσε σε καινούργια ένοπλη αντιπαράθεση που την έκανε αναπότρεπτη η αγγλοσαξονική πολιτική που δεν άφηνε άλλη διέξοδο στο λαό.

Η καινούργια ένοπλη πάλη άρχισε όταν ο λαός, με την ίδια του την πείρα, έβλεπε ότι αμερικάνοι, άγγλοι και μοναρχοφασίστες απόκλεισαν την ειρηνική εσωτερική δημοκρατική εξέλιξη, που με τόση επιμονή και υπομονή επιδίωκε το λαϊκοδημοκρατικό στρατόπεδο, τη στιγμή που η αφηνιασμένη αντίδραση εφάρμοζε κιόλας καθεστώς μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου ενάντια στο λαό και εξόντωνε συστηματικά τους λαϊκούς αγωνιστές και στελέχη της πρώτης εθνικής αντίστασης. Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στις 12 του Φλεβάρη 1946, στην πρώτη επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανικής και διεθνή κατάσταση, αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένοπλης λαϊκής πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφηνιασμό μέσα σε συνθήκες που η χώρα βρισκότανε κάτω από στρατιωτική αγγλική κατοχή. Η ολομέλεια και κατοπινά η καθοδήγηση του ΚΚΕ, πήραν υπόψη τους την ευνοϊκή διεθνή εξέλιξη, την ύπαρξη των λαϊκοδημοκρατικών Βαλκανίων και καθόρισαν πορεία εξέλιξης τέτοια, έτσι που, για την αρχή τουλάχιστο, να πετύχει ένα διαχωρισμό ανάμεσα στο μοναρχοφασισμό και τις αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην Ελλάδα και να αποφύγει μια άμεση ένοπλη αγγλική επέμβαση, που η διεθνής κατάσταση τότε, ύστερα μάλιστα και από το ξεσκέπασμα που έγινε του αγγλικού ιμπεριαλισμού για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944, δεν του πρόσφερε ευνοϊκό κλίμα.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί σήμερα ότι τότε ο Τίτο και η κλίκα του, υπολογίζοντας σε αδυναμία του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα να αντέξει σε μια καινούργια ένοπλη αντιπαράθεση και στο ότι έτσι το κίνημα αυτό θα πάθε συντριφτική πανωλεθρία, πράγμα που σύμφερνε και στον ίδιο και στα αφεντικά του, μας υποσχέθηκε την πιο ουσιαστική συμπαράσταση. Αυτό το πράγμα έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφασή μας γιατί έτσι το καινούργιο επαναστατικό μας ξεκίνημα στον παράγοντα Γιουγκοσλαβία, που ήταν τότε και ο κύριος στα Βαλκάνια, δεν είχε έναν εχθρό που θα μπορούσε να του προβάλει ανυπέρβλητα εμπόδια. Φυσικά, ο Τίτο από την πρώτη κιόλας μέρα άρχισε μια ύπουλη υπόσκαψη, υπονόμευση και διάβρωση ενάντιά μας που κατέληξε από τα μέσα του 1948 στο πέρασμά του με το μέρος του μοναρχοφασισμού και του αμερικανοαγγλικού ιμπεριαλισμού και που έφτασε στη διάρκεια της μάχης Βίτσι – Γράμμου στην ανοιχτή και άμεση συνεργασία με τους μοναρχοφασίστες ενάντια στο ΔΣΕ. Αυτή η προδοσία του Τίτο, υπήρξε, για το στάδιο που περνούσε το κίνημά μας στα 1948-49, ο καθοριστικός λόγος που οδήγησε στην προσωρινή μα αναγκαία υποχώρησή μας, ύστερα από τη μάχη στο Βίτσι – Γράμμο. Και πρέπει εδώ να το πούμε ανοιχτά, ότι αν από το 1946 ήταν γνωστός ο άτιμος ρόλος του προβοκάτορα Τίτο, τότε το ΚΚΕ δεν θα κατέληγε στην απόφαση να ξαναπάρει τα όπλα, θα ακολουθούσε άλλο δρόμο, πιο επίμονο, βασανιστικό, μακρό, γιατί είναι ολοφάνερο πως δε μπορούσε να προχωρήσει σε μια νέα ένοπλη αντιπαράθεση χωρίς να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα, τη στιγμή που ο μοναρχοφασισμός διάθετε την αμέριστη και ολόπλευρη αμερικανοαγγλική βοήθεια.

***

Σήμερα το λαϊκοεπαναστατικό κίνημα στη χώρα μας μπήκε σε καινούργια φάση. Εξαναγκαστήκαμε σε μια υποχώρηση, δεν έχουμε όμως ήττα της επανάστασης γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες είναι και τώρα ευνοϊκές και η κατάσταση παραμένει επαναστατική.

Πραγματοποιούμε ένα πέρασμα με την αναγκαία ανακατάταξη δυνάμεων. Ποια ταχτική θα ακολουθήσουμε στη σημερινή φάση της εξέλιξης της κατάστασης στην Ελλάδα; Ποια καθήκοντα απορρέουν για μας σήμερα; Στην περίοδο που το κόμμα μας πραγματοποιεί μια σύμπτυξη περνώντας σε καινούργιες θέσεις, η ταχτική που επιβάλλεται να εφαρμόσει είναι η ε ν ε ρ γ η τ ι κ ή άμυνα, όπως την ονομάζει ο Στάλιν. Η ταχτική αυτή επιβάλλει την πιο δραστήρια οργάνωση και καθοδήγηση όλων των μικρών και μεγάλων οικονομικών και πολιτικών αγώνων για τα ζητήματα του λαού, για τα ζητήματα που ενδιαφέρουν και συγκινούν το λαό με χρησιμοποίηση των κατάλληλων κάθε φορά μορφών οργάνωσης και πάλης. Το μυστικό της επιτυχίας της ταχτικής αυτής βρίσκεται στο ότι επιτρέπει να διατηρείται και να στερεώνεται η επαφή με το λαό, γιατί πιάνεται από ζητήματα που είναι ζωτικά για το λαό και έτσι επιτρέπει στο κόμμα να γυμνάζει στους αγώνες τις δυνάμεις του λαού και να ανεβάζει προοδευτικά και αδιάκοπα τους λαϊκούς αγώνες από τις πιο απλές στις πιο σύνθετες μορφές, από τα κάτω προς τα πάνω. Η ταχτική αυτή αποκλείει αυτό που ο Στάλιν ονομάζει «επαναστατική γυμναστική», γιατί η γυμναστική αυτή γίνεται έξω από τα ζητήματα του λαού και έτσι δεν οδηγά στη συσσώρευση των δυνάμεων, στο δυνάμωμα της μαχητικότητάς του, δηλαδή στην επιτάχυνση της επανάστασης, μα φέρνει στο σκόρπισμα και στο αδυνάτισμα των λαϊκών δυνάμεων, δηλαδή στην επιβράδυνση της υπόθεσης της επανάστασης.

Ποιο είναι σήμερα εκείνο το πρωταρχικό που θα επιτρέψει σωστά να προχωρήσουμε στη λύση των προβλημάτων που στέκουν μπροστά μας;

« Πρέπει να μπορείς – διδάσκει ο Λένιν – να βρίσκεις σε κάθε στιγμή εκείνο τον ειδικό κρίκο στην αλυσίδα που από αυτόν πρέπει να πιαστείς με όλες τις δυνάμεις για να κρατήσεις όλη την αλυσίδα και να ετοιμάσεις στέρια το πέρασμα στον επόμενο κρίκο, όμως η σειρά των κρίκων, η μορφή τους, το δέσιμό τους, η διαφορά του ενός από τον άλλον στην ιστορική αλυσίδα των γεγονότων, δεν είναι τόσο απλά και τόσο κουτά όσο στη συνηθισμένη αλυσίδα που φτιάνει ο γύφτος»(Λένιν, τόμος ΧΧΙ, έκδοση 3η, σελ. 466).

Ο σ. Στάλιν έτσι καθορίζει το βασικό κάθε φορά στην καθοδήγηση του αγώνα μας: «Να βρίσκεις στην κάθε δοσμένη στιγμή εκείνο τον ειδικό κρίκο στην αλυσίδα των προτσές, που, όταν πιαστείς από αυτόν, θα είναι δυνατό να κρατήσεις όλη την αλυσίδα και να προετοιμάσεις τις συνθήκες για να πετύχεις τη στρατηγική επιτυχία» (Στάλιν, τόμος VI, σελ. 163)

Ο Στάλιν διαπιστώνει ότι

«ένα από τα πιο μεγάλα προσόντα της πολιτικής στρατηγικής του κόμματός μας συνίσταται στο ότι ξέρει να διαλέγει στην κάθε δοσμένη στιγμή το β α σ ι κ ό κ ρ ί κ ο της κίνησης, που, όταν κολλήσει σε αυτόν, μπορεί μετά να τραβά ολόκληρη την αλυσίδα, για να πετύχει τη λύση του προβλήματος» (τόμος ΧΙΙ, σελ. 195).

Το ΚΚΕ έχει διδαχτεί από τη μπολσεβικική αυτή πείρα. Όταν στα 1931 το κόμμα μας, αδυνατισμένο και χτυπημένο από τη φραξιονιστικήπάλη των δύο οπορτουνιστικών ομάδων της τότε καθοδήγησής του, ξεκαθάριζε τη φραξιονιστική κληρονομιά, πιάστηκε από το βασικό κρίκο της στιγμής, τα μερικά ζητήματα των εργατών, και μέσα σε 4- 5 χρόνια επίμονης, χαμάλικης δουλιάς, βγήκε στην πλατιά λεωφόρο των ανοιχτών πολιτικών αγώνων και συγκρούσεων ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τη μελλοντική αντιπαράθεση, που από τον καιρό της χιτλεροφασιστικής κατοχής το έφερε επικεφαλής όλου του εργαζόμενου λαού. Μέσα στις σημερινές συνθήκες που ο λαός πεινά και υποφέρει, που ο μοναρχοφασισμός όλο του παίρνει και πιο πολλά, χωρίς να του δίνει τίποτα, ο βασικός κρίκος για το πέρασμα σε μια καινούργια ρωμαλέα μαζική λαϊκή επαναστατική άνοδο είναι τα μερικά καθημερινά λαϊκά ζητήματα για το ψωμί και τη ζωή. Όταν πιαστούμε γερά από τον κρίκο αυτόν , τότε θα κρατήσουμε και θα τραβήξουμε ολόκληρη την αλυσίδα.

Βασικό, ιδιαίτερα, γνώρισμα στο σημερινό στάδιο εξέλιξης είναι το γεγονός ότι οι μερικοί λαϊκοί αγώνες ξεσπούν και θα ξεσπούν μέσα σε συνθήκες που το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα πραγματοποιεί ένα σχεδιασμένο, κανονικό πέρασμα από τον ένοπλο αγώνα στην πολιτική πάλη, ενώ στη χώρα συνεχίζεται η επαναστατική κρίση, οι ένοπλες σκόρπιες λαϊκές ομάδες συνεχίζουν τον αμυντικό αγώνα τους, ο μοναρχοφασισμός παραδέρνει μέσα σε μια ολόπλευρη κρίση και σε βαθιά πολιτική αστάθεια και δέρνεται από εσωτερικές φαγωμάρες, τη στιγμή που οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ διατηρούνται αξιόμαχες και άθικτες. Το βασικό ιδιαίτερο αυτό γνώρισμα προδιαγράφει τη δυνατότητα για γρήγορες απότομες εσωτερικές ανακατατάξεις και αλλαγές τόσο πιο πολύ, όσο εμείς πιο γερά θα κρατήσουμε το βασικό κρίκο και τους μερικούς αγώνες θα τους ανεβάσουμε ως ένα πανελλαδικό παλλαϊκό οργανωμένο μέτωπο πάλης για τη ζωή του λαού, για την ειρήνη, για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή δημοκρατία. Με όσο περισσότερο πείσμα οι κομμουνιστές καταπιαστούν με τη δουλιά αυτή τόσο η σημερινή σύμπτυξη και υποχώρησή μας θα είναι πιο σύντομη και προσωρινή, τόσο πιο γρήγορα θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες και θα ωριμάσουν οι προϋποθέσεις για την καινούργια γενική αντεπίθεσή μας. Και οι αντάρτικες λαϊκές ομάδες θα αποτελούν μα διαρκή υπόμνηση και απειλητική προειδοποίηση για τους εκμεταλλευτές και μια δάδα ελπίδας και φάρο οδηγητή για το λαό. Όσο ο μοναρχοφασισμός λυσσομανά, τόσο οι λαϊκοί εκδικητές θα πολεμάν καλύπτοντας και στηρίζοντας το λαϊκό μας κίνημα στο δύσκολο σημερινό πέρασμα και συνεχίζοντας την ύπαρξή τους όσο το κίνημά μας θα τους χρειάζεται.

Ο λαός δε μπορεί να πιστέψει στο μοναρχοφασισμό γιατί δεν του δίνει, δεν μπορεί να του δώσει τίποτα. Αντίθετα τον γδέρνει τον ίδιο και ξεπουλά τη χώρα. Ο λαός πιστεύει στους κομμουνιστές γιατί τους βλέπει να παλεύουν και να θυσιάζονται για τα συμφέροντά του .Όταν οι κομμουνιστές καθοδηγούσαν τα συνδικάτα και τις άλλες λαϊκές οργανώσεις, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι αγρότες, όλοι οι εργαζόμενοι ζούσαν πιο καλά και πάλευαν με την καθοδήγηση των κομμουνιστών για το δίκιο τους.

Οι εργάτες της Ελλάδας είδαν με τα μάτια τους, ότι από τότε που πιάσαν και εκτελέσαν το Μήτσο Παπαρήγα, η κατάστασή τους έγινε τρισχειρότερη. Οι εργατοϋπάλληλοι του Πειραιά με την ίδια τους την πείρα είδαν ότι από τότε που πιάσαν και εκτέλεσαν τον πρόεδρό τους Γεώργιο Δημητρίου τούς αφανίζουν πιο πολύ.

Ο λαός βλέπει και ξέρει, εκτελούν τους κομμουνιστές για να αλυσοδέσουν τον ίδιο, όσο πιάνουν και τουφεκίζουν κομμουνιστές, τόσο αυτός πεινά και δυστυχάει. Για αυτό πιστεύει και ακολουθά τους κομμουνιστές. Για αυτό ξέρει, όταν το ΚΚΕ νικήσει αυτός θα σωθεί.

Ιδιαίτερη θέση στον τομέα πάλης για τις μερικές επιδιώξεις έχει η οργάνωση και καθοδήγηση του αγώνα των εθνοφρουριτών και μάυδων για την αποστράτευσή τους, για το γυρισμό στα σπίτια τους, για την εξασφάλιση δουλιάς και για τη δυνατότητα δουλιάς για τους αγρότες. Τη δυσαρέσκεια των επιστρατευμένων η πλουτοκρατία θέλει να τη διοχετεύσει στα κανάλια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορικής οργάνωσης και προετοιμασίας. Ουσιαστικά όμως δε μπορεί να προσφέρει παρά μόνο δημαγωγία, ενώ, αφού μέχρι τώρα τους κατακορόιδεψε και τους κατάσφαξε, τους κρατά ακόμα στα όπλα προετοιμάζοντάς τους για τα καινούργια μακελιά που πυρετώδικα οργανώνουν οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές. Με μια καλή επίμονη δουλιά τους επιστρατευμένους μπορούμε και πρέπει να τους κερδίσουμε. Η σκληρή ζωή τούς πείθει καθημερινά ότι πολεμώντας το ΔΣΕ δεν κέρδιζαν τίποτα, αντίθετα σκάψαν τον ίδιο τους το λάκκο : Και τα όπλα που κρατούν σήμερα φαντάροι και μάυδες, όταν εμείς καλά δουλεψουμε, θα γίνουν δικά μας όπλα, δικιά μας εφεδρεία.

Στον πολιτικό τομές η κύρια προσπάθεια σήμερα πρέπει να συγκεντρωθεί στη συσπείρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων στην πάλη ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφανισμό, την κατάπτωση και την αποσύνθεση, ενάντια στη στρατιωτικοφασιστική δικτατορική κλίκα του Παπάγου, που θέλει να αρπάξει την αρχή, ενάντια στην ξενική αποικιοποίηση για τη λεύτερη, λαϊκή, δημοκρατική λύση στο εσωτερικό ελληνικό ζήτημα. Οι δυνατότητες εδώ είναι τεράστιες και περικλείνονται συμπυκνωμένα στην επιγραμματική φράση ενός ξεκληρισμένου αμερικανόπληκτου αγρότη, όπως τα μεταδίνει το μοναρχοφασιστικό «Βήμα»: « Κάλλιο να βγάλουμε γύφτους στις καινούργιες εκλογές για βουλευτές μας, παρά εκείνους που μας αντιπροσώπευαν ως τα σήμερα». Έτσι, ύστερα από τον Παλαμά και ο αγρότης υψώνει σε εθνικό σύμβολο τον ταπεινό γύφτο, το σιδερά που ξέρει με τη φωτιά να αναμορφώνει και να δημιουργεί. Σημάδια των καιρών.

Η Ελλάδα, κάτω από τη μοναρχοφασιστική διακυβέρνηση και την αμερικανοαγγλική κατοχή, παραμένει ένα από τα πιο νευραλγικά επίκεντρα στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πολεμική προσπάθεια. Ο πόθος για ειρήνη είναι πόθος παλλαϊκός. Και το μέτωπο πάλης για την ειρήνη συγκινεί όλους και κινητοποιεί τους εργαζόμενους. Οι επιστρατευμένοι, οι σακάτηδες, τα θύματα πολέμου, οι καταστραμμένοι, οι ξεσπιτωμένοι, τα εκατομμύρια των ελλήνων θέλουν ειρήνη. Ενώ η ξενοκρατία μόνον πόλεμο προσφέρει και ο μοναρχοφασισμός φοβάται την ειρήνη όπως ο διάολος το λιβάνι. Το μέτωπο της ειρήνης, η πάλη για την ειρήνη στο εσωτερικό, στα Βαλκάνια και σε παγκόσμια κλίμακα, αποτελεί βασικό μοχλό κινητοποίησης και οργάνωσης του λαού, βασικό συστατικό για κάθε δημοκρατικό μέτωπο στην Ελλάδα, απαραίτητη προϋπόθεση για να κερδίσει το μέτωπο αυτό το λαό.

Στην καινούργια κατάσταση το ΚΚΕ πρέπει να ευθυγραμμίσει το μέτωπό του και στον τομέα τον εθνικό, στο μακεδονικό (σλαβομακεδόνικο) ζήτημα. Η υπονομευτική και διασπαστική δράση του Τίτο και των πραχτόρων του στην Ελλάδα ανάγκασε την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Γενάρης 1949(, να αντικαταστήσει το σύνθημα της ισοτιμίας (της αυτονομίας μέσα στα πλαίσια του ελληνικού κράτους) με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, παρά το γεγονός ότι το σύνθημα αυτό στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν ανταποκρινότανε στα γενικότερα συμφέροντα του κινήματος. Σήμερα οι τιτικοί πράχτορες στην Ελλάδα ξεσκεπάστηκαν και συνεχίζεται τώρα το ξεκαθάρισμα από το μίασμα αυτό και τα υπολείμματά του. Το ΚΚΕ στην εθνική του πολιτική προσπαθεί πάντα να καθοδηγείται από τη λενινιστική – σταλινική αρχή:

«Το εθνικό ζήτημα είναι κομμάτι του γενικού ζητήματος της ανάπτυξης της επανάστασης, ότι στο διαφορετικό στάδιο της επανάστασης το εθνικό ζήτημα έχει διαφορετικά καθήκοντα που ανταποκρίνονται στο χαρακτήρα της επανάστασης στην κάθε δοσμένη ιστορική στιγμή, ότι σύμφωνα με αυτήν αλλάζει και η πολιτική του κόμματος στο εθνικό ζήτημα»(Στάλιν, «το εθνικό ζήτημα κι ο λενινισμός», τόμος ΧΙ, σελ.350)

***

Το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα στην Ελλάδα εξελίσσεται μέσα σε πολύπλοκες διεθνείς συνθήκες που για βασικό και κύριο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα έχουν τη γοργή άνοδο, στερέωση και πρόοδο στο δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που έχει επικεφαλής τη Μεγάλη Σοβιετική Ένωση, και την κρίση και την κατάπτωση στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, όπου η αμερικάνικη κεφαλαιοκρατία υπαγορεύει τις θελήσεις του. Η νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα και η δημιουργία της φιλειρηνικής λαϊκής δημοκρατίας αποτελεί καινούργιο θρίαμβο της λενινιστικής – σταλινικής πολιτικής και ιστορική νίκη του στρατοπέδου της δημοκρατίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.

Ο Στάλιν σε γράμμα του προς την ΚΕ του ΚΚ Ισπανίας στα 1936 έγραφε:

«… Η απελευθέρωση της Ισπανίας από το ζυγό των φασιστών αντιδραστικών δεν είναι ιδιωτικό ζήτημα των ισπανών, μα κοινή υπόθεση όλης της πρωτοπόρας και προοδευτικής ανθρωπότητας»(«Μπολσεβίκ», αριθ.17, 1949, σελ. 37).

Η υποστήριξη που βρίσκει το κίνημά μας από τη Σοβιετική Ένωση, τις λαϊκές δημοκρατίες, όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και όλη την προοδευτική ανθρωπότητα, το φλογερό κήρυγμα του Βισίνσκι υπέρ της Ελλάδας, του λαού της και των αγώνων του και το καυστικό και αδυσώπητο μαστίγωμά του ενάντια στους μοναρχοφασίστες δολοφόνους και τους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές στραγγαλιστές της ανεξαρτησίας και της λευτεριάς στην Ελλάδα, έχουν πείσει το λαό μας ότι και ο Στάλιν είναι μαζί μας, γιατί ο αγώνας μας είναι δίκιος και αυτό αποτελεί την πιο γρανιτένια εγγύηση και στερεώνει την ακλόνητη πίστη μας, ότι παρόλες της δυσκολίες και τα εμπόδια, η τελική νίκη θάναι δική μας.

Το ΚΚΕ στη διεθνή τοποθέτηση του αγώνα μας

«παίρνει – όπως διδάσκει ο Στάλιν – σα βάση το συμπέρασμα που έβγαλε η θεωρία του μαρξισμού και που επικυρώθηκε από την επαναστατική πραχτική ότι η στρατηγική και ταχτική του κομμουνιστικού κόμματος οποιασδήποτε χώρας μπορούν ναναι σωστές μόνο στην περίπτωση, αν δεν κλείνονται στον κύκλο των συμφερόντων της «δικής τους» χώρας, της «δικής τους» πατρίδας, του «δικού τους» προλεταριάτου, μα αντίθετα υπολογίζοντας τις συνθήκες και την κατάσταση της χώρας τους, τοποθετούν στην κορυφή της γωνίας τα συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου, τα συμφέροντα της επανάστασης διεθνιστικά, αν αυτά εφαρμόζουν «το ανώτατο του πραγματοποιήσιμου σε μια (δική τους) χώρα για την ανάπτυξη, την υποστήριξη, την αφύπνιση της επανάστασης σε όλες τις χώρες (Λένιν)»» (Στάλιν, τόμος V, σελ. 80).

Στο διεθνιστικό του αυτό καθήκον το ΚΚΕ έμεινε πιστό και τώρα στη δύσκολη καμπή που περνά.

***

Το ΚΚΕ περνά σήμερα μια σοβαρή δυσκολία.

«Η υποχώρηση- όπως διδάσκει ο Λένιν - είναι δύσκολο πράμα, ιδιαίτερα για κείνους τους επαναστάτες που συνήθισαν να επιτίθενται»(Λένιν, τόμος XXVII, 3η έκδοση, σελ. 238). «Ο πιο μεγάλος κίνδυνος συνίσταται σε τούτο, στο να μη διαταραχτεί η τάξη (της υποχώρησης – Ν.Ζ.) και το πιο μεγάλο καθήκον σε τούτο, στο να διατηρηθεί η τάξη ( στην υποχώρηση – Ν. Ζ.)» (στο ίδιο, σελ. 255). Το βασικό από την πλευρά του ΚΚΕ σήμερα είναι οι άνθρωποι, τα στελέχη, που διευθύνουν τη σύμπτυξη και πραγματοποιούν την αλλαγή στην πολιτική δουλιά του κόμματος, που θα αναδιοργανώσουν τις κομματικές οργανώσεις και θα τις ρίξουν στην καινούργια δουλιά, τα στελέχη και οι μαχητές, που διευθύνουν και αποτελούν τα αντάρτικα λαϊκά τμήματα και που εκτελούν μια από τις πιο υπεύθυνες, δύσκολες και τιμητικές κομματικές αποστολές στο σημερινό στάδιο του αγώνα μας.

«Αφού δοθεί η σωστή γραμμή, αφού δοθεί σωστή λύση στο ζήτημα, η επιτυχία του έργου θα εξαρτάται από την οργανωτική δουλιά, από την οργάνωση της πάλης για την εφαρμογή στη ζωή της γραμμής του κόμματος και οι σωστές αποφάσεις κινδυνεύουν να πάθουν σοβαρή ζημιά. Πιο πολύ ακόμα, αφού δοθεί η σωστή πολιτική γραμμή, η οργανωτική δουλιά αποφασίζει για όλα, μαζί και την τύχη της ίδιας της πολιτικής γραμμής, την εκπλήρωσή της ή το χαντάκωμά της»(Στάλιν, «Ζητήματα Λενινισμού», ΧΙη έκδοση, σελ. 476-77)

Όταν οι κουκουέδες ανασκουμπωθούν και σωστά, σταλινικά λύσουν τα οργανωτικά τους προβλήματα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποτελεσματικά θα ξεπεράσουν τις σημερινές δυσκολίες.

«Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τα εννιά δέκατα από τα σφάλματα και τα στραπάτσα μας εξηγούνται από την έλλειψη σωστά στημένου ελέγχου για την εχτέλεση. Δε μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι έχοντας τέτιον έλεγχο εκτέλεσης, τα σφάλματα και τα στραπάτσα με σιγουριά θα προλαμβάνονταν»(Στάλιν, στο ίδιο, σελ. 181).

Το ΚΚΕ βρίσκεται στη δεύτερη περίοδο, στην ανάπτυξή του. Ο Στάλιν ξεχωρίζει τρεις περιόδους στην ανάπτυξη του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων. Η πρώτη περίοδος είναι ο σχηματισμός της πρωτοπορίας. Η δεύτερη είναι η περίοδος της επαναστατικής μαζικής πάλης και η Τρίτη η περίοδος, μετά την κατάληψη της εξουσίας. Για τη δεύτερη περίοδο ο σ. Στάλιν λέει:

«Περίοδος της επαναστατικής μαζικής πάλης κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος. Στην περίοδο αυτή το κόμμα από οργάνωση της μαζικής ζύμωσης μετατρέπεται σε οργάνωση των μαζικών ενεργειών, η περίοδος η προπαρασκευαστική αντικαθίσταται από την περίοδο των επαναστατικών ενεργειών» (Στάλιν, τόμος V, σελ. 86).

Το ΚΚΕ ατσαλώνεται τώρα στη φωτιά αυτή της επαναστατικής δράσης. Βλέπει τα λάθη του, τα κριτικάρει ανοιχτά, τα διορθώνει μέσα στην πάλη. Βήμα προς βήμα με το αίμα πολλών χιλιάδων στελεχών και μελών του, μέσα στη ζωή κερδίζει, αποχτά την πείρα του ταξικού πολέμου, τη σοφία του μαρξισμού – λενινισμού, τη διδασκαλία του Στάλιν.

Οι χασάπηδες της Αθήνας και οι αφέντες τους θριαμβολογούν ότι ξόφλησαν με το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ είναι «η τιμή και η συνείδηση» του λαού και της Ελλάδας. Δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να το εκμηδενίσει.

Έχουν ακόμα να ακούσουν για τους κουκουέδες στην Αθήνα.

Πάρθηκε από τη μπροσούρα «Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα. Οι διαπιστώσεις, η γραμμή και οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (9-10-1949) έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ.