Νέα σημαντικότατη ιστορική μαρτυρία-ντοκουμέντο του Γερμανού αντιφασίστα Edgar Kupfer - Koberwitz κρατούμενου στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου για το Ζαχαριάδη
Ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και ο πιστός μαθητής του ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ είναι απ' τους κομμουνιστές-ηγέτες που συγκέντρωσαν το θανάσιμο και άσβεστο ταξικό μίσος - δικαιολογημένα άλλωστε ως ασυμβίβαστοι επαναστάτες - της αστικής και φασιστικής αντίδρασης, έχουν συκοφαντηθεί όσο κανένας άλλος και δεχθεί τόνους λάσπης απ' αυτή αλλά και από τους πράχτορές της προδότες χρουτσωφικούς σοσιαλδημοκράτες. Και οι δυο ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ από αυτή την αντεπαναστατική συμμορία που μετά το 1953 κατέστρεψε το σοσιαλισμό στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες αλλά και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, δολοφονώντας επιπλέον σειρά ηγετικών στελεχών της ΕΕ της Γ΄ΚΔ όπως Δημητρώφ, Ζντάνοφ, Γκότβαλντ, Μπιερούτ, Ράκοσι, Ζαχαριάδη, κλπ.
Η διορισμένη από τους Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ-κλπ δεξιά οπορτουνιστική κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου-Φλωράκη-κλπ ως ηγεσία στο νέο έκτρωμα του 1956 που προέκυψε απ' την ωμή επέμβαση και τη διάλυση του Κόμματος - αντικατέστησε το παλιό ΚΚΕ - αποφάσισε, αφού είχαν ήδη συλλάβει το Ζαχαριάδη στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), στην «7η Ολομέλειά» τους (Φλεβάρης 1957) να συγκροτήσουν «Επιτροπή» για να ερευνήσει τα «γεννοφάσκια» του Ζαχαριάδη, κολλώντας του, μεταξύ άλλων, και την πρόστυχη ρετσινιά του συνεργάτη των Ναζί στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου της χιτλερικής Γερμανίας.
Παρ' όλο που σ' αυτό το ελεεινό «κατασκεύασμα» που έφερε το όνομα «Επιτροπή» κατέθεσαν αρκετοί αντιφασίστες και κομμουνιστές, κρατούμενοι στο Νταχάου, από διάφορες χώρες, η ενωμένη για μια ολόκληρη 12ετία ως το 1968 κλίκα ενώ τον είχε ήδη εξορίσει, μαζί με τη φασιστική κλίκα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ, στη Σιβηρία - μια στρατιά πολιτικών νάνων που το ύψος όλων μαζί από πλευράς ικανοτήτων, πέρα των προδοσιών τους, δεν έφτανε ούτε στον αστράγαλο του Ζαχαριάδη - ουσιαστικά δεν ανακοίνωσε ποτέ τίποτε το συγκεκριμένο, κρατώντας έτσι το μεγάλο και ατρόμητο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σε μόνιμη και διαρκή πολιτική ομηρία, ακόμα και πεθαμένο, με τη ρετσινιά του συνεργάτη των Ναζί, δεκαετίες ολόκληρες ως το Νοέμβρη του 2011.
Αν όλοι μαζί οι δεξιοί οπορτουνιστές τον εξόρισαν και μαζί τον κράτησαν στη Σιβηρία ως τη διάσπασή τους το 1968, στη συνέχεια εκείνοι που τον κράτησαν εξορία ήταν η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Κολιγιάννη-Τσολάκη-Φλωράκη-κλπ και κείνη που τελικά τον δολοφόνησε για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα προδοτικά σχέδια ήταν η σοσιαλφασιστική κλίκα των ΦΛΩΡΑΚΗ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ. Ορθότατα σημειώνει ο σ. Νίκανδρος Κεπέσης εκφράζοντας και τη γνώμη-εκτίμηση της τεράστιας συντριπτικής πλειοψηφίας των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, μελών και οπαδών του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ: «Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές... Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία, αν δεν της το ζήτησε εκείνος, για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και ναχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη». (Νίκανδρος Κεπέσης: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45-46, Αθήνα 2006)
Μόλις το Νοέμβρη του 2011 δηλ. μετά 55 χρόνια η σοσιαλδημοκρατική ομάδα της Παπαρήγα που υπερασπίζεται με «νύχια και με δόντια» τους δολοφόνους του Νίκου Ζαχαριάδη έδωσε κάποια ελάχιστα αποσπάσματα, αντί να δοθούν ολόκληρα στη δημοσιότητα, από τις καταθέσεις των κρατουμένων στο Νταχάου για το Ζαχαριάδη στο «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968 Β’ Τόμος» σελ. 391-393, Αθήνα 2011. Για το μέγεθος αυτής της πολιτικής απάτης ας αναφερθεί μόνο μια χαρακτηριστική περίπτωση: Εκείνη της κατάθεσης του Γερμανού Κομμουνιστή Όσκαρ Χίνκελ απ’ την οποία έδωσαν στην δημοσιότητα μόνο δυόμιση σειρές (σελ. 393) (παλιότερα δημοσιεύτηκε στην «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», αρ. φύλ. 72 15-31/10/1999 αλλά και αρ. φυλ. 145 1-15/11/2002, ολόκληρη η κατάθεση του Όσκαρ Χίνκελ που έφτασε στα «χέρια» μας απ’ τα Αρχεία τους).
Κανένας βέβαια κομμουνιστής δεν πίστευε ούτε ήταν ποτέ δυνατό να πιστεύει τις άθλιες και τερατώδεις, ασφαλίτικου χαρακτήρα, συκοφαντίες των προδοτών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών («Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ.) και όποιων άλλων αντιδραστικών λασπολόγων, όμως η μαρτυρία του αγωνιστή κρατούμενου στο Νταχάου Βαγγέλη Παπανίκου: «Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου, Αθήνα 1999» (βλ. «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», αρ. φυλ. 74, 15-30/11/1999 και αρ. φυλ. 75, 1-15/12/1999), αλλά και του Γερμανού Ιστορικού Christoph U. Schminck-Gustavus: «ΝΤΑΧΑΟΥ Έλληνες κρατούμενοι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, Αθήνα 2004»(βλ. «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», αρ. φυλ. 156 15-30/4/2003, 158 15-31/5/2003 και 159 1-15/6/2003 όπως επίσης και αρ.φυλ. 255-256 1-31/8/2007), έθεσαν οριστικά τέρμα στις αθλιότητες των διαφόρων φασιστοειδών τύπου Χονδροκούκη, άκαπνων χαρτογιακάδων τύπου Λ. Μάλαμα, αλλά πρωτίστως των αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών χρουστσωφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών Φλωράκη-Παπαρήγα.
Ας προστεθεί στις μαρτυρίες του Παπανίκου και στις όσες αξιόλογες συγκέντρωσε ο Γερμανός ιστορικός (Δ. Δημητριάδη, ΤΖ. Μελοντία, Κ. Τζίφου) και η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΗ ιστορική μαρτυρία του Γερμανού αντιφασίστα, κρατούμενου στο Νταχάου, Edgar Kupfer – Koberwitz: «Dachauer Tagebuecher», Kindler Verlag, Μόναχο 1997, που στις σελίδες 481-500 με τίτλο «Μαρτυρίες κρατουμένων» δημοσιεύει μαρτυρίες στις οποίες εκφράζεται η γνώμη αντιφασιστών και κομμουνιστών κρατουμένων για την συμπεριφορά του ίδιου στο Νταχάου. Τις μαρτυρίες συγκέντρωσε τότε, αμέσως μετά τη διάλυση του στρατοπέδου, αφού πρώτα απευθύνθηκε στη «Διεθνή Επιτροπή Κρατουμένων» στις 12 Μάη του 1945: «Με την σύμφωνη γνώμη της Διεθνούς Επιτροπής Κρατουμένων μοίρασα στις ομάδες των διαφόρων Εθνών το παρακάτω κείμενο γραμμένο και πολυγραφημένο από μένα» (σελ. 481) (βλ. παραπάνω φωτοτυπία του κειμένου στα γερμανικά). Συγκέντρωσε, όπως γράφει, 75 μαρτυρίες κρατουμένων απ’ τις οποίες δημοσίευσε τις 26 από κρατούμενους διαφόρων χωρών (Βέλγοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Έλληνες, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Αυστριακοί, Πολωνοί, Ρώσοι, Σλοβένοι, Τσέχοι). Όλα τα πρωτότυπα των μαρτυριών, όπως αναφέρει, βρίσκονται στην κατοχή του (προφανώς και η πρωτότυπη κατάθεση του Ζαχαριάδη).
Από την πλευρά των Ελλήνων κρατουμένων έχει καταθέσει γραπτή μαρτυρία μόνο ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ που είναι δημοσιευμένη στη σελίδα 491 (βλ. παραπάνω φωτοτυπία του Γερμανικού κειμένου):
«ΕΛΛΗΝΕΣ
Ο κρατούμενος Edgar Kupfer, την περίοδο που εγώ τον γνώρισα, συμπεριφέρθηκε απέναντι σ’ όλους φιλικά και αδελφικά. –Ήταν πάντοτε έτοιμος να βοηθάει σε κάθε ανάγκη. – Έτσι συμπεριφέρθηκαν μόνο εντελώς λίγοι άνθρωποι στο Νταχάου.
Ζαχαριάδης
Αριθμός κρατουμένου στρατοπέδου: 28777
Αθήνα
Στρατόπεδο Νταχάου Απελευθερωμένος
22 Μάη 1945»
Η παραπάνω σημαντικότατη ιστορική μαρτυρία – ντοκουμέντο που διασώθηκε από τον Γερμανό αντιφασίστα Edgar Kupfer – Koberwitz αποτελεί μια επιπλέον πειστικότατη απόδειξη που διαψεύδει τις ασφαλίτικου χαρακτήρα αθλιότητες σε βάρος του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη και στιγματίζει για πάντα στην ιστορία ως αισχρούς, ελεεινούς και τρισάθλιους συνειδητούς ΛΑΣΠΟΛΟΓΟΥΣ όλους τους συκοφάντες του απ’ τη φασιστική αντίδραση ως τους προδότες χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες της κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ-Παπαρήγα κλπ.
Είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως ένας «συνεργάτης» των ναζί δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να καταθέσει τη μαρτυρία του για τη συμπεριφορά στο στρατόπεδο ενός αντιφασίστα και μάλιστα ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ και με τη ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ της τότε αντιφασιστικής «Διεθνούς Επιτροπής Κρατουμένων» στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου της χιτλερικής Γερμανίας.
Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 375, 1-31/10/2012